Einde van een tijdperk - of het begin ervan?

Vandaag heb ik een groots privé-project afgerond. Het heeft iets meer dan 5 jaar geduurd: de eerste foto's nam ik op 6 november 2006.

Aanvankelijk maakte ik transcripties volgens de good old skool methode: vrije dag, op bezoek in het archief en dan proberen zoveel mogelijk archiefstukken weg te werken. Liefst geen integrale transcripties, maar regesten en dan nog zo compact mogelijk. Eerst nog met pen en papier en toen bruin het kon trekken met een digitale typemachine: een tweedehands laptop van vriend Pieter. Ik heb het ding nog ergens boven staan. Wat een luxe. En wat een snelheid ook! Eerst typte ik vrolijk alles over van mijn handschrift in de computer thuis. Nu hoefde dat niet meer. Productieverhogende vooruitgang.

Weer later kwam het digitale fototoestel in beeld. Dat maakte weer heel nieuwe dingen mogelijk. Nu hoefde je niet meer op archieflokatie je stinkende best te doen zoveel mogelijk pagina's door te lezen, nu kon je ze fotograferen. Niet dat dat het er makkelijker op maakte. De stress werd zo mogelijk groter omdat je het gevoel had dat je nu nog optimaler moest profiteren van de gelegenheid. Hoe meer voorraad je digitaal schoot des te langer kon je thuis vooruit. Ook hier geldt: je ogen zijn altijd groter dan de tijd die je denkt nodig te hebben om het allemaal te verwerken.

Maar goed, op dit moment heb ik wel de totale voorraad van het Oisterwijks schepenprotocol (het "algemeen protocol" deel) op de harde schijf, de externe harde schijf en op mijn Flickraccount staan. Van inventarisnummer 143 (1418) tot en met inventarisnummer 418 (maart 1744) heb ik het digitaal voorhanden en deel ik het met de wereld. Dan spreken we over ruim 20.000 foto's van archiefstukken, registers met rechtshandelingen die ik nodig heb voor mijn onderzoek naar de middeleeuwse geschiedenis van Udenhout en de reconstructie van het grondbezit. Gebrek aan vrije tijd wordt goedgemaakt door deze nieuwe manier van informatieverwerving.

Dat is dan wel deel 1 van het hele project. Het transcriberen is een heel ander hoofdstuk, daar ben ik nog wel wat jaartjes mee zoet. Om maar te zwijgen over het koppelen van de inhoud van de transcripties met een digitale kaart en een digitaal genealogisch bestand. Eigenlijk is het ondoenlijk. Als je even nuchter van een afstand naar de omvang kijkt dan zal ieder weldenkend mens zeggen: Luud, jongen, stop er gewoon mee! Dat gaat niet lukken.

Gelukkig ben ik geen weldenkend mens. Op naar de volgende mijlpaal: een publicatie in 2017.

53

Ja, het is weer 13 december.
Een jaartje meer op de teller.
Maar zeg nou zelf. Wie wil er nou geen 53 worden op de 13de! Ik wel in ieder geval.

13 is voor mij geen ongeluksdag, ook niet als ie op een vrijdag valt, en het is evenmin een ongeluksgetal. Dat heeft ongetwijfeld met het feit te maken dat ik op de 13de sinds 1958 een feestje vier.
Hoewel, dit jaar vier ik voor het eerst geen feest. Zelfs geen koffie met gebak voor familie en vrienden.

Maar daarom ben ik niet minder jarig :)

Ton & Tonnie in Goirle

Mijn zwager Ton speelde al muziek toen ik hem leerde kennen. En dat is al een hele tijd geleden. Al weer enkele jaren speelt hij samen met zijn vriend Ad in een duo voor feesten en partijen. Dit duo heet Ton & Tonnie. Het studentikoze van de naam klinkt ook door in hun liedjes. Die noemen ze toepasselijk hartlappen. Ik blogde er al kort eerder over.

Ze brachten op 27 november hun tweede cd uit (Was getekend, Ton & Tonnie) met een optreden in het Jan van Besouwhuis in Goirle. Eigenlijk zijn het meer performers die je tijdens een feestje of festival over het terrein moet laten struinen waar ze hun muziek dan ten gehore brengen aan wie het horen wil. En wie het niet horen wil trouwens ook. Lekkere deuntjes op gitaar en contrabas. Vrolijke liedjes, grappige teksten die soms tot nadenken stemmen. Goede entourage voor een leuke bijeenkomst.

Op een podium staan zijn ze in deze hoedanigheid dan ook niet gewend. Er was een drummer ingevlogen (Ad Lommers) en een pianist (Jan Hein van Ras). De bekende Arthur Ebeling, die ze op Oerol hebben ontmoet, speelde een paar nummers mee en naast Ton & Tonnie speelde ook Connie twee nummers op de accordeon. Na Ebeling speelde Hans Hulsenboom nog mee in de begeleiding. Zelfs de oer-Tilburger Ferry van de Zaande maakte zijn opwachting, samen met zijn chauffeur Fred van Boesschoten. Dan was er ook nog een achtergrondkoor (Marino van Liempt en Remko Gouw). Kortom, er viel genoeg te beleven.
Het was een heel goed en prettig optreden op de zondagmiddag, een heuse matinée!, sfeervol en smaakvol.

Ik heb er een paar opnames gemaakt met de Flip en op Youtube gezet. Het doet geen recht aan de beleving tijdens zo'n optreden, maar goed. Het is goed bedoeld!

Als je eens wat anders wilt op een feestje dan een loeiende dj, dan ken je nu een goed alternatief.

Erica en Borger

Afgelopen weekend was het tijd om er eens op uit te trekken. We doen het niet zo vaak als we zouden willen, maar we blijven het proberen! Nu was er eindelijk tijd. Dat wil zeggen: eigenlijk geen tijd, maar we hadden al geboekt :)

De reis voerde ons naar Erica in de provincie Drenthe. L. had er nog nooit van gehoord maar ik was bekend met deze meisjesnaam. De naam dan en de ligging, bij benadering. Het was ruim 2 uur rijden vanuit Udenhout en met files (ja die zijn er op vrijdagmiddag overal!) nog een stukkie langer. We kwamen in het donker aan in Drenthe. Jammer, want nu zagen we niets van de Drentse schoonheid en wilden we zsm naar ons hotel. Dat was hotel Green Meet's in Erica. Het lag buiten het dorp aan een speciaal aangelegde weg er naar toe. In the middle of nowhere. Zeker in het donker. Het was een mooi, smaakvol ingericht hotel. De naam verried al dat we met eco om de oren zouden worden geslagen en dat was ook zo. Maar niet hinderlijk. Integendeel, buitengewoon functioneel. In kleine dingen die vanzelf spraken. Zo kon de kraan van de wastafel niet helemaal open zoals thuis. Goed gedoseerd water. Inrichting was prima. Verder zijn we niet gekomen. Het restaurant bood een mooie kaart en de gerechten waren verfijnd en lekker! Goei poeier.

Zaterdagochtend na het ontbijt vertrokken we richting natuurgebied Bargerveen. Een prachtig gebied met restanten (hoog)veen. Uitgestorven. Doodstil. Een grijze lucht die geleidelijkaan opentrok en zelfs de zon liet zich na verloop van tijd zien. De wandeling duurde anderhalf uur en was van grote schoonheid. Hier in de buurt wandelen we in bossen en rondom en door het zand. Daar, in Drenthe, is het veen, hei met hier en daar een plukje bomen. Het spookachtige, dat veen en heide in de verhalen meestal herbergen, was hier bijna tastbaar. Prachtige verstilde vennen met dode bomen die net boven de waterspiegel uitstaken. Veel dood hout lag er verspreid in het gebied. Als je je ogen dicht deed hoorde je de wind fluisteren en het gras en de begroeiing knisperen. Bijzonder sfeervol natuurgebied met een heel eigen karakter. Mysterieus en tegelijk ook gracieus. Mooi begin van de zaterdag.

Vervolgens gingen we naar Borger, naar het hunebedcentrum aldaar. Eerst nog een voedzame lunch gegeten in De Deugniet. Het hunebedcentrum bleek gratis toegankelijk te zijn in dat weekend. Boften wij even. De presentatie was best mooi en informatief. Goed halfuurtje voordat het echte werk begon. Naar buiten en opnieuw een lekkere wandeling naar een groepje van vijf hunebedden net buiten Borger. In de voorbereiding bleek dat mijn twitter tijdlijn een aantal Drenten bevat. Deze tip van @janaca bleek goud waard: Mijn advies: zet auto bij grootste hunebed van NL (=museum) en wandel naar D21 dan door nr Bronneger. Mooi beeld van de Hondsrug.
Het was inderdaad een plaatje van een hunebed. Prachtig gelegen tegen een boom aan op een kleine heuvel in het landschap. Het tweede hunebed was een restant en nauwelijks als zodanig herkenbaar. Maar lag ook schitterend. Even verderop lagen er nog drie bij elkaar in een bos. Geweldig mooi en een stuk mooier dan het grootste hunebed dat bij het hunebedcentrum lag. Fraai stukje pre-historische steentijdbeleving in Drenthe.

Daarna weer terug naar het hotel dat we nu in het bijna volle licht van de inzettende avondschemering zagen liggen. Na weer een voedzaam en lekker maal in het restaurant op bed gaan liggen uitbuiken en beetje laptoppen, tv-kijken en wegzakken. Op zondag weer terug naar huis. Heerlijk weekendje Drenthe dat ik iedereen van harte aanraad.

Ondersteun Wikipedia / Wikimedia!!

Misschien hebben jullie de afgelopen dagen Wikipedia geraadpleegd en de oproep van Jimmy Wales gezien en genegeerd. Jammer.

Vorig jaar heb ik voor het eerst een financiële bijdrage geleverd aan het voortbestaan van een gratis en advertentieloos Wikipedia. Ik ben een regelmatig gebruiker van Wikipedia en vind ook van harte dat dit mooie crowdsourcingproject overeind moet blijven voor iedereen en op de manier waarop dat nu al jarenlang gebeurd.

Soms investeer ik ook in het bijwerken van lemma's binnen Wikipedia of toevoegen van nieuwe lemma's, maar dat is slechts sporadisch. Als ik blog gebruik ik bijna altijd een link naar Wikipedia als dat enigszins mogelijk is. Domweg om telkens weer te laten zien hoe informatie voor het oprapen ligt. Voor iedereen.
Het is de moeite waard om op alle mogelijke manieren te investeren in Wikipedia. Als je gelooft in de kracht van the crowd, the wisdom of the crowd en het gratis beschikbaar zijn van kwalitatief goede informatie dan moet je Wikipedia ondersteunen. Als je werkzaam bent als informatieprofessional, dan moet je Wikipedia ondersteunen: inhoudelijk, financiëel en met het doorverwijzen van informatiezoekers naar deze prachtige online bron.
Gratis, kwalitatief hoogwaardige informatie gratis aanwezig in vele, vele talen. Wie kan daar tegen zijn?

Vandaar deze oproep: doe het gewoon! Het is simpel, digitaal eenvoudig en bittere noodzaak.

Waar doen we het voor?

Die vraag krijg je als archivaris wel eens gesteld. Al dat papier, die kilometers dozen met inhoud, wie zit daar nou eigenlijk op te wachten? Wie komt daar voor langs? Kan dat geld niet beter besteed worden?

Het is algemeen bekend dat de meeste bezoekers van archieven een hoog hobbygehalte hebben. Het grootste deel is bezig met de familiegeschiedenis of andere lokaal of geografisch iets ruimer historisch onderzoek.
Dat op zich is al heel erg belangrijk. Hoewel je zou kunnen betogen dat het wel erg navelstaarderig is, gaat het hier toch zeker om identiteit. Wie ben ik, wie zijn wij, hoe zijn we gekomen waar we zijn gekomen. Dat laatste niet alleen geografisch maar zeker ook maatschappelijk. Ook menig historisch onderzoeker begeeft zich vaak op het terrein van de identiteit. Dat ligt dan op het gebied van straat, buurt, dorp, stad of streek.

Maar archieven hebben ook een wettelijke taak ten behoeve van de recht- en bewijszoekende burger. Daarvan hadden we er afgelopen week twee in het Onderzoekerscentrum. Tenminste twee, want ik ben daar maar zeer sporadisch werkzaam. Van anderen weet ik het dus domweg niet.
Deze twee had ik bij mij aan de balie en dan wordt het meteen heel concreet. Van de ene weet ik dat het onderzoek nog in volle gang is. Van de ander is dat ook het geval, maar die is door de paar archiefstukken die wij in ons depot hadden een hele grote stap verder gekomen. In positieve zin. Als je dat als dienstverlener meemaakt, dan doet dat wat met je.

Daar doen we het dus voor.

Daily Mugshot - halverwege

Daily Mugshot

Een paar dagen geleden heb ik mijn 183ste mugshot geuploaded. Omdat ik dat een jaar zou volhouden en het jaar gemiddeld 365 dagen heeft ben ik inmiddels over de helft van mijn voornemen.

Het blijft lastig om "origineel" te blijven in je fotografie. Als je foto's van andere mugshotters bekijkt dan zie je ook dat iedereen probeert daar wat op te vinden. Naäperij is daarbij aan de orde van de dag en terecht natuurlijk! Ik ben nu beland bij de series. Dat is eigenlijk vals spelen, want het is geen foto van elke dag, dus verlies je een deel van de charme van de Daily Mugshot en leg je niet vast hoe je in een jaar tijd veranderd. Dat is de ene kant.
Van de andere kant is het wel aardig om te experimenteren met beweging, mede omdat de viewer van de Daily Mugshot de foto's in hoog tempo laat zien. Dat roept om stopmotionachtige initiatieven. Daar probeer ik de komende maanden verder vertrouwd in te raken. Het leven in een jaar in een filmisch geheel. Dat blijft lastig. De experimenten die nu lopen zijn in ieder geval geslaagd, dus het verdient verdere studie. Nu nog tijd vinden om iets goed uit te denken.
Voorlopig blijf ik volhouden en wil echt de 365 foto's halen.

Lokaal noodweer

Vanmiddag reed ik terug naar huis na het werk. De lucht was donker, dat wel, maar dat is niet heel erg bijzonder.
Dat bleek toch een inschattingsfout. Ineens zat ik in een enorme hagelbui die blijkbaar al eventjes aan de gang was en de weg had veranderd in een witte brij.
Remmen geblazen en op een slakkegang verder. Dat gaf wel de kans om een foto te maken een een kort filmpje. Wat een bui!

Ineens was het weer over en reed ik weliswaar over een nat wegdek, maar zonder glibberdingen. Lokale bui met hagel. En onweer.

Weer is mooi!

Weekendje Frankrijk in oktober

Afgelopen weekend zijn we naar Frankrijk geweest waar een schoonzus en broer van L. een huis hebben. Dat ligt bij Montrichard in een vlek dat heet La Piodière. Ze zijn al jaren bezig om het op te knappen en inmiddels kun je er heerlijk vertoeven. Het weer werkte op volle kracht mee aangezien het daar 24 graden in de zon was. Omdat de wind een weekend vrijaf had genomen resulteerde dat in een fantastich warm weekend waar je in hemd en t-shirt makkelijk de dag kon doorkomen.


Op vrijdagmiddag vertrokken we vol verwachting met een andere broer en schoonzus van L. naar Frankrijk. Ik liet me chauffeuren. Meerijden dus. Helaas begon de file ellende al bij Antwerpen, zette zich in heviger mate voort net voorbij de Franse grens om vervolgens rond Parijs ons opnieuw hinderlijk voor de wielen te rijden. Uiteindelijk kwamen we rond half 11 bij het huis aan. De haard snorde al en we hebben nog een genoeglijke avond doorgebracht.


De volgende ochtend scheen de zon volop zodat we op het terras konden ontbijten in de ochtendzon. Geweldig om dat halverwege oktober nog mee te maken. Stokbrood en croissants, zo hoort dat. In de middag bezochten we kasteel Chenonceau. Het was ronduit warm en gezellig druk daar! Het is en blijft een prachtig kasteel met nog mooiere tuinen. De keukens alleen al zijn een bezoek waard. Die zijn namelijk volledig ingericht en geven zo een prachtbeeld van hoe het daar aan toe ging. Nou ja, het glom allemaal wel... Voor het personeel zal het zwaar zijn geweest, Maar de inrichting geeft het wel een bijzonder cachet ook al zal het niet helemaal stijlvast zijn en alles niet uit dezelfde periode in de geschiedenis komen. Het ademt sfeer. Een aparte keuken voor het vlees, de groente, de bakker etc. Echt mooi!


Naderhand gingen we terug naar het huis en hebben in de tuin gezeten totdat het tijd werd om in Amboise te gaan dineren. Dat was gezellig en lekker. In het huis nog een hele tijd doorgepraat.

Op zondag vertrokken we weer maar niet zonder opnieuw in de volle zon het ontbijt genoten te hebben. Een paar van die dagen geven je veel energie. Het was jammer dat we weer weg moesten. De terugreis verliep voorspoedig en iets na negenen openden we de deur van ons eigen huis. Heerlijk weekend!

Meer foto's op Flickr

Rijbewijs en piepende banden

Op 25 juli 1991 kreeg ik mijn rijbewijs in handen. Ik slaagde de tweede keer voor het examen. Meteen toen ik het papiertje in handen had ging ik trots als een pauw een eindje rijden met onze prachtige lichtblauwe lelijke eend, Citroën 2CV. Per toeval hadden we een videocamera in huis zodat dit voor de eeuwigheid kon worden vastgelegd. Ik stap in, maar het angstzweet breekt me al meteen uit, dus stap ik weer uit en doe mijn colbertje uit. Daarna ga ik met de piepende banden van een beginnend chauffeur op weg... Geinig.
En wat is het toch een prachtige auto! Citroën forever.

Op de televisie (2) - Twee voor Twaalf

In 1993 deed ik samen met mijn studievriend Theo mee aan de televisiequiz Twee voor Twaalf. Een ouderwetse kennisquiz. De kwalificatie was al enkele maanden eerder geweest. We reden naar Hilversum waar we een vragenlijst van jewelste moesten invullen. Het leek wel examen. Zo'n 10 jaar na ons laatste examen op het Mollerinstituut viel dat niet mee. Theo was een stuk bedrevener in dat soort zaken want hij schreef zich zo'n beetje in voor alle quizzen die er in die tijd op TV waren. Hij heeft er dan ook aan talloze meegedaan. Hij was geïnspireerd geraakt na het succes van zijn deelname aan de Ted Show die hij won toen we nog studeerden. Hij kwam na middernacht terug van de opnames met een mini-cooper die uitpuilde van de kado's. Hij was steeds behoorlijk succesvol.

Voor deze quiz mocht ik meedoen omdat hij inschatte dat ik wel een heleboel zou weten. Mocht ik die kennis niet paraat hebben, dan kon ik als archivaris natuurlijk goed opzoeken. Zo ontstond er een natuurlijk taakverdeling. Ik weet nog goed hoe we enkele avonden bij elkaar zijn geweest om te oefenen in het beantwoorden van vragen en hoe we op miraculeuze wijze een twaalfletterwoordenlijst uit de word-dictionary hadden getoverd. Je wist maar nooit of dat van pas kwam. Je kunt rustig zeggen dat we beslagen ten ijs kwamen.

Op de dag van de opname reden we opnieuw naar Hilversum. Het was 26 maart 1993. Spannend! Ik zat in de grime met Astrid Joosten die de quiz presenteerde. Nog steeds trouwens. Zij werd toen vrij algemeen beschouwd als een mooie, aantrekkelijke vrouw. En dat was ze ook. Bovendien ook nog eens heel aardig. We hebben kort wat gekletst.
Ik kan me nog goed herinneren dat de studio een enorme teleurstelling was. Dat wil zeggen, het zag er niet uit! Het is door een goede belichting dat de desk waar wij achter zaten op televisie zeer toonbaar leek, maar als je er zat was het redelijk armoedig. Klatergoud zou mijn vader zeggen. Voor ons op de grond stond een televisietoestel waar we de animaties van de studenten van de Rietveldacademie en ander beeldmateriaal konden bekijken. Helaas zagen we daar niet op wat we goed deden en wat fout.

Ondanks deze voorbereiding liep het van geen meter. We hebben twee antwoorden op eigen kracht goed beantwoord en drie door opzoeken. Als opzoeker was ik goed voorbereid. Je kreeg vooraf een lijst van de naslagwerken die je mocht gebruiken. Die ben ik in de bibliotheek gaan bekijken om zo een goede indruk te krijgen van wat ik in welke serie of boek zou kunnen vinden. Bij het opzoeken had ik me wel voorgenomen om daar niet te lang tijd aan te besteden aangezien dat geld kostte. Dan maar een verkeerd antwoord. Beter dan dure guldens te laten wegtikken. Uiteindelijk hadden we 5 letters goed. Dat was niet veel. Maar tot onze grote opluchting hadden we wel het woord geraden: MANCHETKNOOP. Daarmee redden we tenminste onze eer.

Legendarisch in mijn vriendenkring is het antwoord dat Theo gaf op vraag 10: Corduroy, waar Manchester het juiste antwoord had moeten zijn. Typisch geval van de klok en de klepel. In die tijd had je nog ribfluwelen broeken die in de volksmond ook wel Manchesterse broeken werden genoemd, of corduroy broeken. Astrid Joosten vroeg naar de Engelse stad. Mijn vrienden kunnen er nog altijd smakelijk om lachen en ik prijs me gelukkig dat ik met mijn neus diep in de boeken zat zodat mij geen enkele blaam trof! Met bewijs op beeld...

Het tweede team, dat voor de derde keer meedeed, won. Niet omdat ze meer guldens over hadden. In dat seizoen had de VARA een nieuw element ingevoerd dat meteen zijn nut bewees. Om de mensen die maar drie letters fout hadden van de 12, en dus gewoon betere spelers waren, te belonen werd een bonussysteem ingevoerd. Onze tegenspelers kregen de bonus en wonnen ruim 19.000 gulden. Wij een boek. Ook mooi.

De prijs die we kregen staat nog steeds in mijn boekenkast en in dat boek zitten tot op de dag van vandaag de kaartjes met de vragen en het antwoordenkaartje waar Astrid Joosten bijhield wat we goed hadden en wat fout, welke vragen we opgezocht hadden en wat korte aantekeningen bij de verkeerde antwoorden. Mooie souvenirs!

Op de uitzenddag, 12 mei 1993, zaten we met een groep te kijken. Achteraf was het natuurlijk een heel bijzondere ervaring, ook al is het alweer errug lang geleden! Gelukkig hebben we nog de beelden.

Jethro Tull op televisie

Toen Jethro Tull voor het eerst op TV kwam en ik het kon zien was het al 1978. Het fameuze concert vanuit Madison Square Garden in New York was het eerste concert dat wereldwijd live werd uitgezonden. Zo pioneerden de jongens van Tull op hun weg naar onsterfelijkheid. Ik stationeerde me voor de televisie, hoopte op weinig storende activteiten van mijn ouders en had mijn camera op statief gezet met de juiste instelling zodat ik foto's kon maken zonder hinderlijke strepen. Dat werkte goed en die foto's zijn nog steeds mijn trots. Een videorecorder hadden we niet. Gelukkig verscheen jaaaaren later de officiële video van dat geweldige concert. Tull at its peak!

Dat was in 1987 anders. Toen beschikte ik wel over een videorecorder en de uitzending van Kippevel staat dan ook op een videoband. Jan Douwe Kroeske presenteerde dat programma. Na digitalisering kan ik die nu online zetten en daarmee weer eens wat auteursrechten schenden. Maar wie lijdt daar u nog onder? Ik neem het risico.
Een videoband van 24 jaar geleden die nog redelijke kwaliteit beelden oplevert, dat is wel een verrassing. Gelukkig maar. Dergelijke verrassingen beleef ik graag!

In 1987 verscheen de LP (ja, zo'n grote zwarte schijf) Crest of a Knave.
Het was voor mij een jaar van verandering. Een langjarige relatie ging uit en ik (her)ontmoette mijn huidige vrouw. En dan een plaat met een familiewapen op de hoes terwijl ik net mijn familiegeschiedenis had uitgezocht en gepubliceerd én gekozen had om de archiefschool te gaan doen. Sommige dingen komen mooi samen.
1987 was dus een memorabel jaar, dat moge duidelijk zijn! Op 11 oktober trad Jethro Tull op in het Congresgebouw in Den Haag. Natuurlijk was ik van de partij, zoals elke keer dat Tull in Nederland optrad en optreedt. Vervolgens kwam het ook nog eens op tv, nou ja, kleine stukjes van het concert, een interview en een oude en nieuwe videoclip. Ja, Jethro Tull maakte ook videoclips hoewel ik me altijd heb afgevraagd waar je die kon zien.

Nu digitaal online te bekijken. Letterlijk uit de oude (video)doos. ;)

Op de televisie

Eindelijk heb ik software (en een klein stukje hardware) waarmee ik video's kan digitaliseren. Dat is mooi, want er liggen wat banden die het waard zijn om digitaal voort te leven. Daar is dit er eentje van. Een spotje uit 2000 waarin L. en ik onze website over taal en geld mogen promoten. Ik heb er al eerder over geblogd, dus dat hoef ik allemaal niet te herhalen. Een link volstaat.

Prachtig om terug te zien hoe we er toen uitzagen, nog zo jong en dun en met kleren die nu echt niet meer kunnen. Dat is tegelijkertijd de charme van dergelijke beelden. Zo heb je stiekum allemaal stukjes verleden liggen die ook digitaal zichtbaar blijven.
De kwaliteit van de video was nog best goed. Dat is niet gek omdat het professioneel gemaakt is en wij als geïnterviewden natuurlijk netjes een exemplaar van de uitzending kregen. Van de hele serie zelfs. Dat is een beetje te veel van het goed. Hoewel het interessant is om te zien welke websites toen in de aandacht stonden en werden gebracht.

De begintijd van het internet. Curieus. Leuk dat wij ook ons verhaal mochten doen!

Occasional encounters (@StilleWille)

Afgelopen woensdag vond er een bijzondere gebeurtenis plaats. Joost had me ergens in mei gevraagd of ik geïnteresseerd was om deel te nemen aan een bijeenkomst van een collega van hem, die een paar mensen wilde uitnodigen om een avond kennis te maken met elkaar en aan de praat te raken. Nou, dat leek me wel leuk om eens te proberen. Dus zei ik ja.

Voordat de daadwerkelijke afspraak een feit werd gingen er een paar maanden overheen. Het werd over de zomer heengetild. De agenda's van 7 mensen op een datum leeg krijgen bleek een probleem. Uiteindelijk lukte het. Het weer werkte aan alle kanten mee om er een geslaagde avond van te maken. De barbeque die op het programma stond kreeg er extra smaak door. We zaten in een soort vakantiehuis van Joost op Stille Wille bij Spoordonk, heerlijk buiten. Er was maar een nadeel: er moest hout gehakt worden. Die verantwoordelijke taak nam ik op me. Wat splinters rijker heb ik uiteindelijk zoveel hout gehakt dat ze voorlopig nog wel kunnen stoken.

Ik kende van het gezelschap maar één iemand. Anderen kenden er 3 of 4, waarvan sommige pas enkele weken overigens. Het kennismaken verliep soepel en het eten smaakte voortreffelijk. In zo'n sfeer begon Tiffany (het was haar idee geweest) te vertellen hoe ze tot dit initiatief gekomen was. Zij beschreef een serie ontmoetingen die haar hadden geïnspireerd, waarvan er eentje met Wubbo Ockels niet onvermeld mag blijven noch haar kennismaking met non-dualisme. Vervolgens vertelden alle tafelgenoten wie ze waren, wat ze deden en wat ze verder nog kwijt wilden. Eigenlijk een heel bijzonder moment, maar blijkbaar was het vertrouwen al zo groot dat iedereen behoorlijk vrijuit durfde te spreken. Verder dan het voorstelrondje zijn we niet gekomen. Dat was overigens al boeiend genoeg. De tijd vloog voorbij en tegen 1 uur vertrokken we naar huis.

Volgende keer misschien een foto van de deelnemers. Nu blijven alleen de sfeerbeelden en een prachtige herinnering. Een mooi lichtpunt!

Weekend met de vrienden in Hoogeloon

Vorig weekend zaten we gevieren in Hoogeloon in vakantiehuis de Hut van Beerze. Dat bleek onderdeel uit te maken van een boerderij met drie woningen waarvan wij aan de ene kant zaten. Het was een geweldige plek. Soms komen dingen samen en maken er een feestje van. De plek was dus fraai en het weer zo mogelijk nog meer. Na een kwakkelende zomer met meer wolken dan zon begon in de dagen voor dat weekend de zon te schijnen en die hield dat nog een weekend lang vol ook. We waren de koning te rijk zodat het huisje er eigenlijk ineens niet meer zoveel toe deed. We hebben het merendeel van de dagen buiten doorgebracht.

Bij het huis lag een gigantische tuin die voor het grootste deel uit gras bestond, slim gecompartimenteerd, zonder af te sluiten, door houtwallen van struiken en kaphout. Er was genoeg ruimte om hard en onnauwkeurig tegen een bal te trappen, om lekker een barbeque aan te steken en alle facetten van het leven onder de loep te nemen.

Bovendien had de verhuurder nog een paar bijzondere objecten die we mochten gebruiken: de voetbal, onmisbaar, een tafelvoetbalspel zoals we dat uit de voetbalkantine kennen en een tafeltennistafel. Vanwege het prachtige weer konden we ons in de buitenlucht en zon uitleven met dit speelgoed. Het doorschuifsysteem kwam goed van pas om steeds een team van wisselende samenstelling te krijgen. Een welkome, actieve afwisseling tijdens de dagen. Het weekendcryptogram van de Volkskrant was in recordtijd opgelost dit jaar. Een prestatie van formaat. We zijn ook goed in Denksport!

De wandeling was dit jaar een stuk korter dan anders, omdat het veel prettiger was om in de tuin te vertoeven. Maar op zaterdag hebben we toch nog de bronstijd grafheuvel bij Hoogeloon bekeken. Van achter uit de tuin bleek er ook nog zicht te zijn op de middeleeuwse kerktoren van Hoogeloon die los in het veld staat. Kortom: eigenlijk was er niets te klagen. De slaapkamers waren ruim en schoon en de bedden sliepen heerlijk. Met zulke randvoorwaarden voel je je koning.
Op zaterdagavond kwam de verhuurder met de vraag of we een vuur wilden stoken zodat we langer buiten konden zitten. Daar hadden wij we oren naar! Hij kwam op de proppen met een prachtige en vernuftige vuurkorf maar dan anders. Brandhout lag er in overvloed op het terrein dus hebben we een fenomenaal vuur gemaakt en ons daar lekker aan gewarmd.

Mannen, het was weer indrukwekkend om in jullie gezelschap te zijn. Volgend jaar weer en de kans is groot dat Hoogeloon opnieuw de plaats van bestemming wordt :)

Poepkoffie

Eind augustus was ik bij Pieter in Utrecht. Een lekkere vrijdagmiddag met zonneschijn. Ze zijn er wel geweest afgelopen zomer, de lekker dagen. We hebben een paar uur doorgebracht op de kade aan de Nieuwegracht, wat drinken en kletsen. Heel prettig als het weer het toelaat. Toen we vertrokken kwam hij met pakken koffie aanzetten, bonenkoffie. Hij had geen koffiemolen en wij wel. Het bleek Kopi Loewak of Civetkoffie te zijn. Dat zijn koffiebonen die uit de uitwerpselen van de Loewak worden geoogst en dan verkocht. Een dure koffie, dat mag duidelijk zijn. Een bijzondere koffie ook.

Wij kregen pakken met 200 gram bonen mee. Tegenprestatie: hij wilde een gemalen pak retour. Goede deal! Koffie malen is een aangename bezigheid op onze ouderwetse Douwe Egberts wandkoffiemolen. Fluitje van een cent.
Na het malen hebben we nog een tijdje gewacht om er ook daadwerkelijk een pot koffie van te zetten. Maar twee weken geleden was het zover. Het Tupperware bakje ging open en de heerlijke geur van vers gemalen koffie sprong de neusgaten in. Dat alleen is al een genot. Water koken, want wij zetten de koffie nog op de ouderwetse manier met gekookt water. Ik kook het water ook nog in een fluitketel en niet in een waterkoker. Al die nieuwlichterij. De koffie smaakte bijzonder. Heel smaakvol en pittig. Een lekker bakkie!

We kunnen nog enkele potten zetten. Gedoseerd door het jaar natuurlijk! En Pieter heeft nog twee pakken. Stiekum reken ik op nog een maalopdracht :)

Stanley Spencer Schildert

Ik ben geen groot (zelfs geen klein) kunstkenner of -liefhebber. Maar soms zie je een afbeelding die je bij de strot grijpt. Die je aandacht volledig vraagt, of eist. Dat overkwam me toen ik in de NRC van afgelopen donderdag de afbeelding zag van het schilderij dat hier staat afgebeeld: Dinner on the Hotel Lawn van Stanley Spencer. Hij schilderde het in 1956 en 1957, dus net voor ik geboren werd. Ik vind het werkelijk prachtig! Waarom?
Dat is een vraag die ik liever niet hoor. Altijd weer waarom...

Het is vreemd, beetje surrealistisch, beetje gedateerd, beetje chaotisch. Naief? Alsof je dronken door een ruimte loopt. Golvend tafereel. En dat terwijl iedereen gewoon zit, niets bijzonders ervaart, het personeel haar werk doet. Lekker op het gras eten, maar dan aan tafel. Tegelijkertijd ook wat Breugheliaans, of is het meer Jeroen Bosch? Hoe dan ook, het doet wat met me. Dan schijnt het goed te zijn, als kunst wat met je doet.

Als je een pagina met afbeeldingen van zijn werk ziet dan doet dat ook wat met je je. Hallucinerend mooi. Heel bijzonder.

Er is een tentoonstelling van zijn werk in De Kunsthal in Rotterdam. Misschien ga ik weer eens een museum bezoeken. Misschien ook niet! Voor dit werk zou ik het zomaar kunnen doen.

Harry's Bar

Misschien dat sommigen van de lezers er wel eens van gehoord hebben, van Harry's Bar. Het schijnt een fenomeen te zijn, maar dan in beperkte kring. Ik had er in ieder geval tot voor een aantal jaren nooit van gehoord. Totdat mijn helden van Jethro Tull er ineens een nummer over maakten. Dan moet je wel natuurlijk. Nou ben ik in mijn jeugd een heuse kroegtijger geweest. Uitgaan moest en dat deed je gewoon zo vaak als het mocht en kon.
Na de komst van de jaren des onderscheids tref je mij nog maar heel erg zelden in een café aan. Het trekt me gewoon niet meer. Ik heb er niets te zoeken en de aanwezigen zitten zeker ook niet op mij te wachten. Een ideale combinatie om je er verre van te houden.

Harry's bar kent een mooie ontstaangeschiedenis in de eerste helft van de 20ste eeuw in Venetië. Het is een pracht voorbeeld van: wie goed doet goed ontmoet. Ene Guiseppe Cipriani is Harry's Bar in 1931 begonnen in Venetië en vanwege de beroemde cliëntèle kreeg dat café naam en faam. Harry's Bar is de plek waar het beroemde gerecht Carpaccio is geboren en de cocktail met de naam Bellini. De eerste ken ik en eet ik graag, de tweede kende ik niet en zal ik ook nooit proeven aangezien ik van de blauwe knoop ben. Een bar met een reputatie dus.
Er kwamen nieuwe vestigingen in andere steden en tegenwoordig zijn er vele Harry's Bars te vinden. Over de hele wereld. Ook in Amsterdam.

Twee jaar geleden bezochten we Triëst en daar, op een prachtig plein aan zee zag ik Harry's. Restaurant en café. Niet "Bar". Toch maar een foto gemaakt. Had wel een mooie exclusieve uitstraling.



Ian Anderson verkeerde ongetwijfeld in een heel melancholische bui toen hij het nummer Another Harry's Bar schreef. Het is een ronduit trieste tekst met een heel klein zweempje hoop. Of niet? Het nummer heeft ook die uitstraling: muziek voor in een rokerige, niet bepaald hippe tent. Cocktail lounge music. Muzak. Maar als Tull het speelt, tja dan lijkt het tenminste nog ergens op! ;) En met de herfst al voelbaar op de huid...



[Het idee voor deze post kwam door een artikel in de NRC DeLUXE die zat bij de krant van zaterdag 17 september (maar het is wel het oktobernummer... HUH?) met een prachtig artikel over de 80ste verjaardag van Harry's Bar in Venetië.]

Dubbelganger - St Michael's Mount

Soms word ik enorm verrast. Dit keer een verwijzing naar een eiland voor de kust van Engeland genaamd St. Michaels mount. Er wordt wel beweerd dat iedereen een dubbelganger op deze wereld rond heeft lopen. Blijkbaar geldt dat ook voor plaatsen op deze aardbol.
St. Michael's Mount is een eiland voor de kust van Engeland, ver in het westen van Cornwall. Het is een getijdeneiland, wat betekent dat je er alleen met droge voeten kunt komen tijdens eb. Dit eiland was mij totaal onbekend, wat op zich niet zo vreemd is aangezien het van geen enkele belang is of ooit is geweest.

Verbazingwekkend is wel dat er aan de andere kant van het kanaal voor de Franse kust bij Normandië een eiland ligt met dezelfde naam, maar dan in het Frans: Mont Saint-Michel. Ook een getijdeneiland, ook met een indrukwekkend klooster op de top. Daar zijn we vorig jaar in de zomervakantie nog een dagje naar toe geweest.

Gelukkig is er wikipedia die uitlegt dat het inderdaad de Engelse tegenpool was en dat Edward the Confessor in de 11de eeuw het eiland en klooster schonk aan de Franse benedictijnerorde van Mont St. Michel. Een tweelingeiland op een eindje varen afstand.

Opmerkelijk, dat blijf ik het vinden. Het motiveert wel om eens eindelijk naar Engeland op vakantie te gaan en dat eiland te gaan bezoeken. Er wordt in ieder geval genoeg georganiseerd.

Wens: Archeologie in 3D

Vandaag was het weer mijn inmiddels traditionele krantenleesochtend. De NRC's van donderdag tot en met zaterdag gaan dan in behoorlijk tempo door mijn handen. Vaak is het oud nieuws en daardoor minder interessant nieuws.

De krant van donderdag bevatte een interessant artikel over de vondst van een waarschijnlijk 13de eeuws Joods ritueel bad in Venlo in het projectgebied Maasboulevard. De vondst dateert al van 2004. Toen had ik nog geen rss of bijzondere nieuwsgaringsskills op internet dus dat was me totaal ontgaan. Ik zag de foto en dacht meteen: wat jammer dat dergelijke vondsten, die sinds het Verdrag van Malta sterk in aantal zijn toegenomen, niet ergens overzichtelijk bij elkaar staan. En dan niet een obligate, slaapverwekkende lijst met bijbehorende rapporten, maar digitaal, online en in 3D.
Google Earth zou een prachtige plaats zijn om dat materiaal te verzamelen. Je kunt in eerste instantie volstaan met pure registratie. Maak een 3D object van de vondst, plaats die op de kaart, koppel er enkele relevante foto's aan, schrijf een lemma voor Wikipedia en mocht je later belangwekkend nieuws hebben, dan kun je dat er simpelweg aan linken. En je Wikilemma updaten nauurlijk! Zo simpel kan het zijn!

Het joodse rituele bad, een mikwe, is van de oorspronkelijke vindplaats vervoerd naar de gemeentewerf. De plannen voor de Maasboulevard stonden iets anders in de weg. Nu gaat het badhuis naar het Limburgs Museum waar het straks weer te bezichtigen is. Een prima praktische oplossing.

Maar weet de onschuldige bezoeker straks nog waar het gevonden is? Ongetwijfeld komt er een kaart waarop met een stip of een lijn te zien is waar het lag. Dat zie je wel in meer musea. Een goede 3D reconstructie digitaal in situ zou meerwaarde hebben. Vooral als die voor iedereen online beschikbaar is. Het is de hoogste tijd om in Google Earth een historische laag voor Nederland aan te brengen, desnoods meerdere om verschillende perioden te dekken. Zie bv de prachtige 3D weergave van het oude Rome.

Voor de archeologische gemeenschap in Nederland is het nu tijd om wakker te worden en de digitale mogelijkheden uit te nutten. Je bereikt veel makkelijker veel meer mensen, je kunt bij exposities, tijdelijk of permanent, van dezelfde funcitonaliteiten gebruik maken. Het wordt veel eenvoudiger, ook voor leken om informatie te gaan combineren en verbanden te zien, misschien wel nieuwe ontdekkingen te doen. Het stimuleert onderzoek door amateurs. Je kunt ook voor hen de mogelijkheid bieden om vondsten in kaart te brengen. De groep Nederlanders die met een metaaldetector door het land trekt is groot. Kortom er zijn eigenlijk alleen maar voordelen te noemen.

Geschiedenis vastleggen en laten zien. Dat willen we toch allemaal?

Op bezoek bij Piet Hein Eek

Gisteren was ik samen met Petra en Christian op uitnodiging van Rob Coers op bezoek in het complex waar Piet Hein Eek zijn sloophouten meubels laat maken. In het complex zat voorheen de keramiekfabriek van Philips. Een mooi industrieel gebouw dat op deze manier in ieder geval deels een productiefunctie behoudt.
In het complex zit naast de fabriek ook een winkel waar Eek zijn producten verkoopt en een restaurant in de stijl van Eek. Zijn bijzondere producten zijn soms mooi en soms ben ik er niet kapot van. Ze zijn in alle gevallen prijzig. Je kunt ze wat mij betreft ook niet zomaar in je huis zetten. Het vereist wel wat meer aanpassingen om die kunststukken goed tot hun recht te laten komen. Er viel veel te zien en te fotograferen.

Dergelijke gebouwen op zich zijn voor mij meestal al fascinerend. Op de een of andere manier is een omgeving waar gemaakt wordt, of gemaakt is, nog steeds inspirerend en krijg je de kriebels om zelf de handen uit de mouwen te steken. Terwijl we normaal in ons dagelijks leven meestal niet verder komen dan typen en praten. Ook leuk trouwens. We hebben Piet Hein nog de hand geschud.

Dus hier dan maar enkele foto's getoond van meubels of objecten die ik opvallend genoeg vond om te fotograferen. Mijn HTC levert niet de beste kwaliteit foto's op maar dat neem ik in dit geval maar op de (niet) koop toe.

Voor wie eens wat anders wil zien en ook beleven, rij naar Eindhoven, naar Strijp, en bezoek het complex en de winkel. Een lunch of diner in het inpandige restaurant is ook niet te versmaden. Lekkere gerechten en we hebben allevier heel smakelijk en in Eekstijl gegeten. In ons geval ouderwets beklede stoelen met een tafel die niet meer helemaal in elkaar schoof zoals ooit bedoeld was. De Iraanse stoofschotel maakte de avond wat mij betreft in één klap tot een daverend succes. Wat een smakelijk bord met pittig vlees!

Aanrader.

Kermis in de hel!

Na een heerlijke zomerse dag gisteren trok er vannacht een fors regengebied over Udenhout. Vandaag bleef het een beetje wisselvallig maar over het algemeen was het goed weer en droog. Een regenbui vanmiddag blies het oude gezegde weer nieuw leven in: Het regent en de zon schijnt: het is kermis in de hel!

Maar regen en zon brengt ook vaak een regenboog aan de hemel. Altijd mooi. Vanmiddag was er zelfs een dubbele regenboog te bewonderen. Fraai natuurverschijnsel!

Goede dag voor de helbewoners dus. En voor wie de pot met goud vindt natuurlijk!

Foto's op Flickr.

Jethro Tull plays: Thick as a Brick LIVE!

Groot nieuws en ik heb het domweg gemist. Daar ga je dan als "fan". Dan val je door de mand. L. vertelde me dat een collega van haar, samen met haar man Jethro Tull fans, hot news hadden. Ian Anderson, sinds de oprichting en ver daarvoor bezielend artistiek en zakelijk leider van mijn band, kondigde onlangs aan dat in 2012 Jethro Tull voor het eerst sinds 1972 hun killer-LP Thick as a Brick integraal live gaan spelen. Daar valt de kwijlende mond een eindje van open.

Deze LP, toen al een sensatie, bestond uit 1 nummer van bijna 45 minuten in tweeën geknipt omdat de techniek niet toestond meer dan ongeveer 25 minuten muziek op één kant van een LP te zetten. De hoes was een krant van 12 pagina's helemaal volgeschreven met baarlijke nonsense: fictie. Artistiek hoogtepunt. In mijn verzameling aanwezig!

Het is een monumentaal stuk muziek en tekst. Er zijn meerdere leerlingen geweest, zowel in Engeland als in Nederland, die de tekst op hun literatuurlijst mochten zetten op de middelbare school. Het was de eerste LP die ik kocht in 1976 als introductie voor een concert dat ik samen met vriend Joost zou gaan bezoeken in Ahoy Rotterdam. De LP en het concert sloegen bij mij in als een bom en Jethro Tull werd meteen en absoluut mijn band.

Dit nieuws brengt wel heel mooie herinneringen terug. Dat wordt uitkijken naar een concertdatum in Nederland of omgeving. De data voor Engeland in april en begin mei staan al op de website. De rest van de wereld moet gewoon geduld hebben. As usual.

Spannend blijft of het een kopie wordt van de orginele LP of dat Anderson en consorten er een nieuw sausje over hebben gegoten. Of een mix van beide. Dat deed hij eerder met Aqualung en daar werd het nummer, ook een rock-classic van de eerste orde, alleen maar mooier van. Niet persé rockier. In feite maakt het allemaal niet zoveel uit. Het wordt ongetwijfeld een memorabele avond.

Ian Anderson heeft al vele jaren een stem die het niet meer haalt bij het geluid dat hij in de jaren 80 nog op het podium kon produceren. Dat is een behoorlijk probleem omdat het lang uitrekken van woorden en lettergrepen zo typerend is voor dit nummer. Hmmm, ik heb er nou al zin in!

40-jarig jubileum van een klassiek stuk rockmuziek. Iets om naar uit te kijken en enorm veel voorpret aan te beleven. :)

PS: Als ze nou toch bezig zijn dan lijkt me A Passion Play live in 2013 een logische volgende stap ;)

Over Jethro Tull heb ik regelmatig geblogd: zoekresultaat van dit weblog

Blogpost over het eerste concert

Niccolò Ammaniti – Ik haal je op, ik neem je mee

Een boek over een (fictief) dorp in Noord-Italië, Ischiano Scalo, en de inwoners daarvan. Een doorsnee bevolking waar je niet al te vrolijk van wordt. Sterker nog: het zijn stuk voor stuk losers van de bovenste plank. Hoofdpersoon is de (letterlijk) kleine Pietro Moroni. Zijn vader is een communistische drinkebroer, zijn moeder een eersteklas zenuwpees en zijn broer een herder zonder toekomst. Pietro is best een slim jochie en gemotiveerd om verder te komen in het leven. Zijn schoolvriendin Gloria en haar welvarende ouders bieden hem wat hij thuis niet vindt. Tot zover is er geen vuiltje aan de lucht.

Ammaniti beschrijft de kleurrijke figuren uit het dorp zo goed en levendig dat je ze bijna voor je ziet. Het is een gemeenschap die best functioneert, maar er zit nauwelijks ontwikkeling in. Het is het principe van: en de boer, hij ploegde voort. Iets in de mensen en de manier waarop ze hun leven leiden beperkt ze dusdanig dat ze het niet ver zullen schoppen. Het ongeluk en vooral de ontevredenheid straalt er vanaf. Dat leidt tot onherroepelijke agressie waar de kleine Pietro mee te maken krijgt. Maar hij wordt in mijn ogen door tragiek overtroffen door de persoon van Graziano Biglia. Dat is een verlepte artiest die grossiert in foute beslissingen. Het is werkelijk niet te beschrijven wat deze man allemaal verkeerd doet. Het leuke is: Ammaniti slaagt er in het voortreffelijk te beschrijven.
Bij zoveel ellende denk je mogelijk al snel dat het boek wel een treurige opsomming van levens zal zijn. Ja, dat is het ook. Maar het is zo goed en grappig beschreven dat het boek een fantastisch verhaal oplevert. Van politieagent tot schooldirecteur, de ene sneue persoon na de andere verschijnt op de pagina's. Het is dronkenschap, labiele figuren, vechtpartijen, moord, sex, drugs en rock 'n roll. En het blijft leuk.

Ik zou het zeker lezen als ik jullie was. De titel houdt een belofte in. Die belofte wordt meer dan ingelost. In de laatste zin van het boek.

Tatiana de Rosnay – Haar naam was Sarah

Wauw. Wat een prachtig boek. Emotioneel aangrijpend. Onderwerp van het boek is de razzia onder Parijse Joden van 16 en 17 juli 1942. Uiteindelijk kwamen de joodse gezinnen die waren opgepakt samen in het Vélodrôme d'Hiver, een overdekte wielerbaan. Daar hebben ze een paar dagen in erbarmelijke omstandigheden doorgebracht waarna ze verder op transport gingen. Eerst naar Franse tussenkampen in en rond Parijs en uiteindelijk naar Auschwitz om vergast te worden.
Dit boek beschrijft het verhaal van één van hen, de 10-jarige Sarah Starzinski.

De aanleiding voor dit verhaal is de opdracht die een Amerikaanse journaliste krijgt die al 25 jaar in Parijs woont en werkt en daar ook met een Fransman is getrouwd en een dochter heeft. Zij werkt voor een tijdschrift voor Amerikanen in Parijs/Frankrijk en naar aanleiding van de 60-jarige herdenking van die razzia krijgt zij de taak om het onderzoek te doen. Het meest schokkende in het verhaal is dat hoewel de Duitse bezetter de opdracht gaf, het de Franse politie is die de razzia voorbereidt en uitvoert op een verschrikkelijke wijze. De Fransen willen niet graag aan deze periode uit hun bezettingstijd terugdenken.

Gaandeweg het onderzoek krijgt het verhaal ook een sterk persoonlijk tintje en uiteindelijk verandert het haar leven voorgoed. In meerderlij opzicht.

Ik vond het een heel aangrijpend boek. Het persoonlijke verhaal van dat ene meisje dat nog steeds ingrijpt in het leven van zoveel jaar later. Ik heb het in een ruk uitgelezen.
Als je echt geraakt wilt worden door een verhaal, lees dit boek. Geweldig mooi.

Website van Tatiana de Rosnay

Gauke Andriesse – De handen van Kalman Teller

Jager Havix (what's in a name) is privédetective. Niet zomaar eentje. Hij is gespecialiseerd in het terugvinden van gestolen kunstwerken. Het achterhalen van informatie is zijn kracht. Hij heeft daarvoor ook een aantal mensen in zijn netwerk die bijzondere kwaliteiten hebben zoals het volgen van personen of het afluisteren van personen. Kortom, hij is een bekwaam vakman met kennis van zaken.

In dit verhaal wordt hij door de joodse gepensioneerde zakenman Kalman Teller ingehuurd om een tien jaar durende rechtszaak van een oud werkneemster van hem, vlot te trekken. Deze vrouw is het slachtoffer van onzorgvuldig medisch handelen maar kan maar geen gehoor vinden binnen het rechtssysteem. Er is een frisse blik nodig om de zaak weer nieuw leven in te blazen. Daarnaast speelt er de geschiedenis van deze Kalman Teller die op miraculeuze wijze Auschwitz heeft overleefd. Havix raakt ook op het spoor van deze bijzondere geschiedenis. Dan is er nog zijn goede vriend en rechercheur Jaap die ernstig ziek wordt.

Al deze verhaallijnen lopen door dit boek heen. En toch. De persoon van Jager Havix staat me niet aan. Hij is irritant en heeft ontzettende vooroordelen. Ik vond het onaangenaam om daarover te lezen. Hoe hij arbeiderswijken beschrijft en het leven van die mensen, dat stuit me tegen de borst. Hij is ook verbaasd over het effect van zijn onderzoekingen en komt dingen te weten waarvan hij achteraf dan weer vindt dat hij ze beter niet had willen weten. Zoek dan niet zou ik zeggen. Snap een beetje hoe we wereld in elkaar zit. Daar wordt ik dan buitengewoon oordelerig van.

Het boek begint met een mooi verhaal over een priester die in 1754 is vermoord in de bossen. Goed begin. Maar dat hele verhaal is een los dingetje wat helemaal niet meer terugkomt in het verhaal. De drie zaken die ik noemde, ook daar komen we niet verder mee. Wat er nu precies is gebeurd en vooral hoe het nu af,loopt of verder gaat. Geen hint. Voor mij is het boek nog lang niet af.

Bij het lezen had ik wel steeds de behoefte om verder te lezen. Ik wilde wel graag weten hoe het nu afliep. In dat opzicht was het een goed geschreven boek met allerlei aanknopingspunten die mij nieuwsgierig genoeg maakten. Maar het eind kwam veel te vroeg. Er zijn voor mij nog zoveel vragen open.

Is dit nou een aanrader of niet? Geen idee. Ben wel benieuwd wat anderen er van vinden. Ik zou toch wel eens een ander boek van Gauke Andriesse willen proberen. Kijken of het beter voelt.

Herman Koch – Red ons Maria Montanelli

Wat heb ik gelachen om dit boek. Niet om elke pagina, maar wel genoeg om er een vrolijk gevoel aan over te houden. Niet dat het nou zo'n vrolijk verhaal is. Maar er is wel veel herkenbaar. De tijd dat hij op de middelbare school zat zal dicht bij mijn eigen middelbare schooltijd hebben gelegen. Hij beschrijft het puberjoch dat op een school zit op een geweldige manier. De manier van denken en redeneren, argumenteren en queruleren. Maria Montalenelli is een schoolhervormster die waarschijnlijk is gebaseerd op Maria Montessori. De middelbare school van de hoofdpersoon is van het type Montessori, waar geen punten worden gegeven en veel aan het kind wordt overgelaten. Maar vooral wordt er veel geouwehoerd. Bovendien woont de hoofdpersoon in een buurt met rijkelui die hij veracht en zijn thuissituatie is ook niet om over naar huis te schrijven. Uiteindelijk beschrijft het verhaal de dood van een zwakbegaafde medeleerling. Tragisch en Koch speelt ook in dit boek met de moraal. Mijn moraal en in het algemeen de moraal van de lezer. Is de hoofdpersoon nou sympathiek of juist niet? Het is een dun boekje en daarom moet je dit gewoon even tussendoor lezen. Daar krijg je geen spijt van.

Ildefonso Falcones – De kathedraal van de zee

Dit boek beschrijft het levensverhaal van het kind van een horige met een bijzondere levenswandel. Het is zijn heer Llorenc de Bellera die gebeurtenissen in gang zet die het leven van deze Arnau Estanyol bepalen. Het verhaal speelt zich af gedurende de hele 14de eeuw op het platteland rondom Barcelona en later in de stad zelf. Hoe realistisch de levenswandel van Arnau is, daar kan ik niets verstandigs over zeggen. Op mij maakt het een wat sterke indruk. Dat doet echter niets af aan het boek.

Het verhaal geeft allerlei informatie over het leven in Catalonië, toen het nog een zelfstandig en welvarend koninkrijk was, en in de 14de eeuw in het algemeen. Het fenomeen horige, daar begint het verhaal mee. De consequenties die dat heeft liegen er niet om, maar de vader van Arnau wil de vrijheid en gaat die zoeken in de stad. Na een jaar en een dag in de stad gewoond en gewerkt te hebben, ben je vrij en kun je het burgerschap van Barcelona krijgen. Daarmee heeft er niemand meer iets te zeggen over je. Althans, dat is de theorie. Je hebt dan ook nog de kerk, de edelen en de omstandigheden die je onvrij kunnen maken of houden. Al die elementen komen in de kathedraal van de zee terug. Het leven van Arnau raakt aan alle aspecten. Je krijgt goed inzicht in de houding van de kerk tegenover de vrouw, en de oude wetgeving die de vrouwen weinig bescherming biedt. Er staan een paar fraaie staaltjes in dit boek beschreven. De 14de eeuw brengt natuurlijk ook de pest in Europa en de gevolgen daarvan zijn ingrijpend. De invloed van de handel, de rol van het geld en de financiering van de koning die daarvoor privileges af moet staan, de organisatie van de stedelijke autonomie, de Jodenhaat, de bouw van immense kerken en de stadsuitbreiding, de concurrentie met de andere steden aan de Middellandse zee, alles krijgt een plaats in het verhaal.

Natuurlijk speelt ook de lust een rol, de lust die een behoorlijke invloed heeft op het leven van deze Arnau. Maar de hoofdpersoon blijft integer en, in mijn ogen, ook wel een uitzondering in zijn tijd. Hij is bijzonder sociaal en wil zijn afkomst niet verloochenen in welke situatie en positie hij dan ook terecht komt. De betekenis van de kerk komt vooral terug in het leven van zijn broer Joan die gaat studeren en de kant van de kerk opgaat, eerst als Franciscaan, later als Dominicaan. De indoctrinatie door de kerk wordt in hem verpersoonlijkt. Dat is mooi bedacht en komt op deze manier ook sterk naar voren. Naast de Joden komen er ook Moren in het verhaal voor, in de rol van slaven. Slavernij was er toen in die streken en de Joden hadden hun bijzondere positie doordat ze feitelijk eigendom waren van de koning.
Als laatste komt ook de ketterij en de inquisitie om de hoek kijken op een gruwelijke wijze. Het komt toch altijd weer neerop: als je maar genoeg stenen omdraait dan komt er altijd wel wat boven. Kwestie van genoeg graven en je macht misbruiken.

Het is een sympathiek boek, beschrijft veel wat zich in de 14de eeuw heeft afgespeeld en in dat opzicht is het ook wel een soort van jongensboek. De heldendaden zijn niet van de lucht en de kracht van de man komt prominent naar voren. Maar, uiteindelijk is er ook de (ware?) liefde en die rode draad speelt net zo goed door dit verhaal heen.

Dit boek gaat ook over het doorgeven van tradities, van vader op zoon, van burger tot burger, over trots, over trouw en loyaliteit en ook over de kracht van het samen doen. In de manier waarop de gilden werken bv.

Ik vond het een prachtig verhaal om te lezen en ik kan het iedereen aanraden die van spanning en romantiek houdt en daar tussendoor ook nog wat wil leren over geschiedenis van kerk, mensen, 14de eeuw en Catalonië.

O ja, de kathedraal van de zee, dat is de Santa Maria del Mar in Barcelona. De bouw van die kerk tussen 1329 en 1383 is een rode draad in het boek. Die ga ik volgende keer zeker eens goed bekijken. Hier een fraaie presentatie online van het interieur (met dank aan de Digitale Archivaris)

S.J. Watson – Voor ik ga slapen

Wat een heerlijk boek! Origineel verhaal, spannend van begin tot eind. Waar liefde en vreemdgaan toe kan leiden. De hoofdpersoon Christine is haar geheugen gedeeltelijk kwijtgeraakt en is niet meer in staat om nieuwe gebeurtenissen op te slaan. Dat wil zeggen, alles wordt gewist wanneer ze heeft geslapen. Dus ontwaakt ze elke morgen in een kamer en een bed dat ze niet herkend, naast een man die ze niet herkend etc. Dat klinkt misschien als een ernstige vorm van Korsakov, en daarmee enorm eentonig, maar er zit toch ontwikkeling in. Ik kan er eigenlijk niet te veel oververtellen zonder het verhaal geweld aan te doen en aan de lezer van deze tekst die het boek wil gaan lezen, teveel van de inhoud en het verloop van het verhaal te verraden.

Voor een blogger die ooit begonnen is met bloggen om vooral vast te leggen wat hij heeft gelezen is het een mooi boek. Per slot van rekening is ook zijn geheugen feilbaar en dat wordt door een weblog waar dit soort feiten zijn vastgelegd, tenminste voor dat deel van zijn verleden, bewaard en het is terug te vinden. Als archivaris weet ik dat herinneringen verdomde belangrijk zijn voor het heden. Voor mensen die alleen in het hier en nu leven is het boek een goede les om te begrijpen dat je persoonlijk verleden van belang is om te weten wie je bent en wie je wel en niet kunt vertrouwen.

Kortom: dit boek is een dikke vette aanrader!

En dat voor een debuterend schrijver die een cursus heeft gevolgd om het schrijven onder de knie te krijgen. Wauw.

Blindness - the movie

Gisteren blogde ik over het boek De stad der blinden van José Saramago. Daar had ik al aan toegevoegd dat er ook een film van het boek was gemaakt. Toevallig hadden we de dvd op de plank staan. Gisterenavond hebben we die film bekeken.

De verfilming is buitengewoon knap gedaan. Ik heb het boek pas enkele weken geleden gelezen dus het verhaal is nog vers. Je komt dan al snel in de verleiding om boek en film te gaan vergelijken. Ondanks dat bleef de film helemaal overeind staan. Het is heel knap hoe de sfeer van het blind worden en het beeld van de wereld voor blinden (en de enige vrouw die niet blind is) gestalte heeft gekregen. Door op een goede manier met kleur te werken en met over- en onderbelichting ontstaat de juiste sfeer die je helpt bij het inleven in de blinde personen in de film. Bij het lezen van het boek vroeg ik me af hoe ze zoiets überhaupt in beeld kunnen krijgen. Dat is prima gelukt!

De film is zeker geen standaard Hollywoodproductie geworden, soms is er zelfs een blote borst of piemel te zien! Het is en blijft een bijzonder verhaal.
Wat ik wel jammer vond is het feit dat het stuk uit het boek waarbij de blinden in de stad leven zo sterk is ingekort. Daar had nog wel wat meer kunnen worden uitgehaald. Het had best 2,5 uur mogen duren.
Julianne Moore speelt een hele mooie en moeilijke hoofdrol.

Blindness
Canada / Brazilië / Japan
Drama / Thriller
121 minuten

geregisseerd door Fernando Meirelles
met Julianne Moore, Mark Ruffalo en Alice Braga

José Saramago - De stad der blinden

Een heel bijzonder boek. De titel behoeft in dit geval geen nadere verklaring. Saramago heeft een bijzondere manier van schrijven. Zijn eigengereide interpunctie geeft het boek en daarmee het verhaal een heel eigen sfeer en je manier van lezen verandert er automatisch door. Dat is wel even wennen omdat het zo anders is.

In dit verhaal, waar er voornamelijk blinden aan het woord zijn of hun handelen wordt beschreven maakt dat het allemaal nog vreemder wordt. Saramago's typering van een wereld die langzaam verandert in een blinde wereld is verbijsterend om te lezen. Er zijn zoveel dingen waar je als ziende niet bij stil staat. Eerst wordt er een man blind terwijl hij voor het stoplicht staat te wachten. Van daaruit verspreidt zich een soort epidemie door stad en land waarbij tenslotte iemand meer in staat is te zien. Behalve één vrouw.

De eerste slachtoffers komen in quarantaine terecht. Het verhaal speelt zich af rond de praktijk van een oogarts en de patiënten in de wachtkamer van die dag. Zij komen bij elkaar terecht in een oud gekkenhuis dat tijdelijk als quarantaine dienst doet. De groep blinden groeit zienderogen en de staat is niet in staat om de bevoorrading op orde te krijgen. Bovendien is de angst zo groot voor deze ziekte dat de blinden eigenlijk van meet af aan aan hun lot worden overgelaten. De quarantaineplek wordt bewaakt door soldaten zodat de blinden er niet meer uit kunnen. Als de groep te groot wordt verandert het gekkenhuis in een smeerboel van jewelste waar ook doden gaan vallen. Als je je daarbij een voorstelling kunt maken dan zul je bij het lezen merken dat het in het boek toch nog een graadje erger wordt. Er is geen water om je te wassen, geen handdoeken, niet voldoende toiletten, geen toiletpapier, geen enkel orde hoewel daar wel pogingen worden gedaan. Het tehuis verandert in een stinkend hol waar de normen net zo hard achteruitgaan als de hygiëne.

Namen doen er niet meer toe dus is er sprake van personen als de eerste blinde, de vrouw van de eerste blinde, het meisje met de zonnebril, de man met het ooglapje de schele jongen, de oogarts, de vrouw van de oogarts etc. Dat heeft al een heel vervreemdend effect. Namen bestaan ineens niet meer. Doen er schijnbaar niet meer toe. Met het verval der zeden blijft er toch wel enig decorum overeind, zij het sterk aangepast aan de nieuwe werkelijkheid. De enige ziende, die dat zoveel mogelijk geheim probeert te houden, heeft het mogelijk nog zwaarder dan de blinden omdat zij alles wel ziet, de wanorde, alles wat er onder de lakens gebeurt, alles wat er boven de lakens gebeurt en nog veel meer. Een tragisch lot.

Het boek is bijzonder. Ik kan niet zeggen dat het helemaal mijn favoriet is geworden, maar het is zonder meer het lezen waard. Al is het alleen maar om dankbaar te zijn dat verreweg de meesten van ons zien. En dan maken we er al een puinhoop van! Knap dat iemand een dergelijk verhaal verzint en zo sterk uitwerkt. Als we elkaar niet meer kunnen of willen zien dan beschrijft Saramago een realistisch scenario.
Elkaar blijven aankijken dus!

[Er is ook een film van gemaakt]

Hans Mantel - De onthoofde stad

Het was de titel die me aansprak toen ik de lijst met boeken doornam op de e-reader. Intrigerend. Het bleek een Amerikaanse thriller te zijn. Het verhaal begon goed en hoewel meteen duidelijk was dat een ogenschijnlijk onschuldige opdracht zou leiden tot vreselijke onthullingen en allerlei gevaarlijke verwikkelingen, was het een origineel verhaal.

De hoofdpersoon was een journalist die aan zijn vakantie begon maar door zijn redacteur toch werd gevraagd om nog één artikel te schrijven voor de zaterdagbijlage. De freelance journalist deed dat met tegenzin en misschien daardoor werd het artikel een groot succes dat vroeg om een vervolg. Het artikel ging over een tehuis voor weesjongens die voor galg en rad dreigden op te groeien en een tweede kans kregen. Het vervolgartikel leverde echter zoveel onbegrijpelijke tegenwerking op van de directeur van dat tehuis dat zijn achterdocht definitief werd gewekt. Meer zal ik niet prijsgeven van het verhaal. Het bevat de gebruikelijke romantische onderdelen, de corrupte politiemensen en andere onbetrouwbare sujetten.

Op ongeveer 2/3 van het boek is eigenlijk alles opgelost. De boeven zijn gevangen, de misstanden aan de kaak gesteld, de verontwaardiging is algemeen. In een happy end krijgen alle hoofdrolspelers nieuwe functies binnen de verschillende organisaties omdat diverse kopstukken betrokken waren bij het bedrog en de misdaad. Daar komt de titel vandaan: zoveel hooggeplaatsten die tegelijkertijd worden opgepakt leidde tot een onthoofde stad. Dat was eigenlijk al een teken aan de wand dat het vervolg van het boek eigenlijk niet meer nodig was. Toch ging het nog tientallen pagina's door. Een relatie en een huwelijk speelden daarbij de hoofdrol op een manier die Tonny van de Hummekreek waarschijnlijk natte ogen zou bezorgen. Zo Amerikaans zie je het maar zelden. Na de te verwachten kink in de kabel loopt het verhaal nog beter af dan je al dacht. Het is echt een zoetsappig einde waar je als thrillerlezer van gruwelt. Nou, laat ik voor mezelf spreken: ik gruwel er van. Niet dat ik mensen hun geluk niet gun, maar dit vond ik echt té erg.

Jammer, want tot aan de oplossing van de misdaad was het een boek dat wel tot de verbeelding sprak. Het is ook redelijk goed geschreven.

Mijn eindoordeel: twijfelachtig. Anderen vinden dit einde misschien heel acceptabel. Die moeten dit boek lezen. Maar na het Scandinavische geweld van hiervoor, zou ik het niet opnieuw gaan lezen.

Schorpioenen op vakantie

Als je naar het Middellandse zeegebied gaat dan weet je dat er andere insecten zijn dan hier. Dat wil zeggen er zijn ook bijen, wespen, spinnen, muggen wormen, vlinders en zo, maar ze zijn anders. Groter, anders van kleur, andere soorten. De muggen zijn overal een kwaal. Je hebt er altijd last van, hun zoemen en vooral de steken. Mijn benen zagen er de eerste dagen niet uit. De bijen zijn er net iets groter bovendien waren de exemplaren bij ons huis druk met het uitvliegen van poppen. Ze haalden niet altijd hun eindbestemming dus je trof ze aan op de tafel, in je stoel en op de grond. Daar vielen ze ten prooi aan kleine, heel fanatieke mieren die meedogenloos de zwakke of dode dieren (muggen, andere mieren, bijen etc.) collectief naar hun nesten onder het terras vervoerden. Het was mooi om te zien hoe die kleine beesten zulke grote vrachten in eendrachtige samenwerking wegkregen. Mooi waren de vlinders. Groter dan bij ons en veel kleurrijker. De kolibrievlinder heb ik al onder de aandacht gebracht. Dat was een heel bijzonder exemplaar. De grote torren en vliegende kevers waren net zo indrukwekkend, maar ook angstaanjagender.


De zwarte worm was een smerig beest(je) dat ook in het huis voorkwam. Daar heb ik meerdere exemplaren van moeten verwijderen voordat de nachtrust kon beginnen. Niet elke dag hoor, zo dramatisch was het niet. Maar op een gegeven moment ga je wel goed rondkijken als je een kamer binnenkomt of er ergens een beest hangt, vliegt of kruipt. We hielden de deuren en ramen (behalve die met hor) angstvallig dicht en dat beperkte het invliegen wel.

Hoogtepunt, of zo je wil dieptepunt, waren de schorpioenen in huis. De eerste trof ik donderdagochtend aan bij het betreden van de badkamer. Het beest schoot weg naar een andere kamer. Het bleek dat het beest zich verschool onder de deur. Toen ik de deur open deed bleef hij zitten en dat werd hem fataal. Dat exemplaar heb ik gefotografeerd. Op de foto ziet hij er groot en dreigend uit, maar in werkelijkheid is het een exemplaar van ongeveer 3 cm.

De laatste avond troffen we er nog eentje aan in de slaapkamer. Dat was minder. Twee exemplaren op één dag... wat zou de nacht brengen? Die nacht verliep niet zoals de vorige nachten. De voorzichtigheid bracht een lichte slaap. Gelukkig dat we die beesten niet eerder in de vakantie hebben aangetroffen.

Uiteindelijk blijken het relatief onschuldige beesten te zijn. Maar een schorpioen heeft een slechte naam en dat vergeet je niet zo makkelijk. Ik heb natuurlijk wel twee schorpioenen te grazen genomen. Dat soort heldenverhalen doen het altijd goed :)