Hans Mantel - De onthoofde stad

Het was de titel die me aansprak toen ik de lijst met boeken doornam op de e-reader. Intrigerend. Het bleek een Amerikaanse thriller te zijn. Het verhaal begon goed en hoewel meteen duidelijk was dat een ogenschijnlijk onschuldige opdracht zou leiden tot vreselijke onthullingen en allerlei gevaarlijke verwikkelingen, was het een origineel verhaal.

De hoofdpersoon was een journalist die aan zijn vakantie begon maar door zijn redacteur toch werd gevraagd om nog één artikel te schrijven voor de zaterdagbijlage. De freelance journalist deed dat met tegenzin en misschien daardoor werd het artikel een groot succes dat vroeg om een vervolg. Het artikel ging over een tehuis voor weesjongens die voor galg en rad dreigden op te groeien en een tweede kans kregen. Het vervolgartikel leverde echter zoveel onbegrijpelijke tegenwerking op van de directeur van dat tehuis dat zijn achterdocht definitief werd gewekt. Meer zal ik niet prijsgeven van het verhaal. Het bevat de gebruikelijke romantische onderdelen, de corrupte politiemensen en andere onbetrouwbare sujetten.

Op ongeveer 2/3 van het boek is eigenlijk alles opgelost. De boeven zijn gevangen, de misstanden aan de kaak gesteld, de verontwaardiging is algemeen. In een happy end krijgen alle hoofdrolspelers nieuwe functies binnen de verschillende organisaties omdat diverse kopstukken betrokken waren bij het bedrog en de misdaad. Daar komt de titel vandaan: zoveel hooggeplaatsten die tegelijkertijd worden opgepakt leidde tot een onthoofde stad. Dat was eigenlijk al een teken aan de wand dat het vervolg van het boek eigenlijk niet meer nodig was. Toch ging het nog tientallen pagina's door. Een relatie en een huwelijk speelden daarbij de hoofdrol op een manier die Tonny van de Hummekreek waarschijnlijk natte ogen zou bezorgen. Zo Amerikaans zie je het maar zelden. Na de te verwachten kink in de kabel loopt het verhaal nog beter af dan je al dacht. Het is echt een zoetsappig einde waar je als thrillerlezer van gruwelt. Nou, laat ik voor mezelf spreken: ik gruwel er van. Niet dat ik mensen hun geluk niet gun, maar dit vond ik echt té erg.

Jammer, want tot aan de oplossing van de misdaad was het een boek dat wel tot de verbeelding sprak. Het is ook redelijk goed geschreven.

Mijn eindoordeel: twijfelachtig. Anderen vinden dit einde misschien heel acceptabel. Die moeten dit boek lezen. Maar na het Scandinavische geweld van hiervoor, zou ik het niet opnieuw gaan lezen.