Gauke Andriesse – De handen van Kalman Teller

Jager Havix (what's in a name) is privédetective. Niet zomaar eentje. Hij is gespecialiseerd in het terugvinden van gestolen kunstwerken. Het achterhalen van informatie is zijn kracht. Hij heeft daarvoor ook een aantal mensen in zijn netwerk die bijzondere kwaliteiten hebben zoals het volgen van personen of het afluisteren van personen. Kortom, hij is een bekwaam vakman met kennis van zaken.

In dit verhaal wordt hij door de joodse gepensioneerde zakenman Kalman Teller ingehuurd om een tien jaar durende rechtszaak van een oud werkneemster van hem, vlot te trekken. Deze vrouw is het slachtoffer van onzorgvuldig medisch handelen maar kan maar geen gehoor vinden binnen het rechtssysteem. Er is een frisse blik nodig om de zaak weer nieuw leven in te blazen. Daarnaast speelt er de geschiedenis van deze Kalman Teller die op miraculeuze wijze Auschwitz heeft overleefd. Havix raakt ook op het spoor van deze bijzondere geschiedenis. Dan is er nog zijn goede vriend en rechercheur Jaap die ernstig ziek wordt.

Al deze verhaallijnen lopen door dit boek heen. En toch. De persoon van Jager Havix staat me niet aan. Hij is irritant en heeft ontzettende vooroordelen. Ik vond het onaangenaam om daarover te lezen. Hoe hij arbeiderswijken beschrijft en het leven van die mensen, dat stuit me tegen de borst. Hij is ook verbaasd over het effect van zijn onderzoekingen en komt dingen te weten waarvan hij achteraf dan weer vindt dat hij ze beter niet had willen weten. Zoek dan niet zou ik zeggen. Snap een beetje hoe we wereld in elkaar zit. Daar wordt ik dan buitengewoon oordelerig van.

Het boek begint met een mooi verhaal over een priester die in 1754 is vermoord in de bossen. Goed begin. Maar dat hele verhaal is een los dingetje wat helemaal niet meer terugkomt in het verhaal. De drie zaken die ik noemde, ook daar komen we niet verder mee. Wat er nu precies is gebeurd en vooral hoe het nu af,loopt of verder gaat. Geen hint. Voor mij is het boek nog lang niet af.

Bij het lezen had ik wel steeds de behoefte om verder te lezen. Ik wilde wel graag weten hoe het nu afliep. In dat opzicht was het een goed geschreven boek met allerlei aanknopingspunten die mij nieuwsgierig genoeg maakten. Maar het eind kwam veel te vroeg. Er zijn voor mij nog zoveel vragen open.

Is dit nou een aanrader of niet? Geen idee. Ben wel benieuwd wat anderen er van vinden. Ik zou toch wel eens een ander boek van Gauke Andriesse willen proberen. Kijken of het beter voelt.