Doen is de beste manier van denken

Het filmpje met deze titel kwam gisteren voor het eerst voorbij op mijn tijdlijn van Facebook. Het sluit aan bij mijn eigen gedachten over hoe onze samenleving en organisaties omgaan met creatief denken. Ik heb geen duidelijk beeld noch een plan om het allemaal anders en beter te maken. Eigenlijk denk ik ook dat het daar nou juist om gaat: de ruimte om een onduidelijk plan te hebben. Beloond worden voor falen en fouten en daarvan leren. Intrinsiek leren. Dus niet iemand die jou komt vertellen dat je de zaken zo en zo moet aanpakken of die je dingen verbiedt. Waarmee ik niet beweer dat regels onzinnig zijn, of dat iedereen maar eigen regels moet hanteren. Nee, dat levert alleen maar (meer) machtsmisbruik op. De juiste balans, dat is het beste en tegelijkertijd het moeilijkste.

Dat klinkt als de ideale wereld die niet bestaat. Ik begrijp dat structuur, regels en controle nuttige hulpmiddelen zijn om vooruit te komen of om processen efficiënt in te richten waardoor er een goed (en goedkoop) product ontstaat. We staan wat dat betreft op de schouders van eerdere generaties die dat mee vormgegeven hebben.
Maar er bestaat spanning tussen controle en vrijlaten. Wat is de goede balans? Sommige mensen varen wel bij en zijn gelukkig in een goed gestructureerde omgeving. Niets meer aan doen. Anderen willen voldoende structuur om prettig te kunnen leven. Helemaal goed. Weer anderen hebben veel meer vrijheid nodig om productief en gelukkig te kunnen zijn. De mensheid is geen soort waarvan elk individu over dezelfde eigenschappen beschikt. We zijn een zeer gevarieerde soort die juist door die veelzijdigheid gecombineerd met een (aan)gepaste organisatievorm zijn gekomen waar we nu zijn.

Dit filmpje sluit helemaal aan bij een filmpje van het RSA over de tekortkomingen van ons onderwijssysteem. Hoe waardevol standaardisatie ook kan zijn in een productieomgeving, hetzelfde gaat niet op voor mensen. Gestandaardiseerde tests maken en alle kinderen daar aan te onderwerpen en daarop te beoordelen is niet goed. Daarmee creëren we eenheidsworst en ondermijnen we de kracht van flexibiliteit en aanpassingsvermogen.
Vooruitgang is niet het cultiveren van het gemiddelde maar het stimuleren van verandering. De mensheid bestaat omdat ze in staat is zich aan veranderingen aan te passen. Diversiteit, erkennen van verschillen, leren omgaan met verschillen, leren omgaan met veranderingen, dat zou een belangrijk onderdeel moeten zijn van het onderwijssysteem.

Op steeds meer terreinen is er een streven naar alsmaar verdergaande standaardisatie vaak vanuit een economisch oogpunt met een sterke machtcomponent. De variëteit aan gewassen die het ecosysteem aarde nou juist zo aantrekkelijk en sterk maakt moet aan banden gelegd worden op het gebied van voedselgewassen volgens de producenten. Dat is het denken dat ons verder weg brengt van een toekomstbestendige wereld. Dat wil opnieuw niet zeggen dat de heersende opvatting dat op ecologisch gebied een soort van status quo nagestreefd dient te worden goed is. Integendeel. De natuur in al haar facetten bestaat nog omdat zij in staat is zich aan te passen en te veranderen. Deal with it.
Als reactie, heel eigen aan de mens want dat soort dualisme brengt pas echt vooruitgang, ontstaat er telkens weer een tegenbeweging als er ergens teveel macht in te weinig handen komt.

In onze tijd zitten heel veel mensen zo gevangen in structuur en zekerheid dat verandering ze beangstigd. Dat is iets wat we volgens mij overal rondom ons zien. Er verandert ontzettend veel in onze samenleving en in de wereld en mensen zijn slecht toegerust om daar constructief mee om te gaan. Repressie is de norm. Of restauratie: terugverlangen of zelfs teruggaan naar hoe het was. Dat laatste is in alle gevallen je reinste onzin. Je kunt niet teruggaan in de tijd. Nooit. Je kunt hoogstens een eigentijdse nieuwe oplossing bedenken voor problemen. Samenlevingen waar religie domineert en politieke systemen die veel macht in handen van een kleine groep leggen zijn het meest bevattelijk voor opvattingen die alles willen houden zoals het is/was.

Ik ben ondertussen al associërend behoorlijk ver afgedwaald van de boodschap van het filmpje. Mijn commentaar/kritiek op de opvattingen in het filmpje is en blijft dat niet iedereen voor deze aanpak geschikt is en dat we dat aspect niet uit het oog mogen verliezen. Van de andere kant moeten we blijven kijken en bewegen naar organisatiemodellen en waarderingssystemen die recht doen aan de ieder van ons ook zij die niet (goed) passen in de bestaande rigiditeit maar wel een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan de organisatie of samenleving. Dan is standaardisatie en gelijkschakeling de slechtst mogelijke oplossing.

De boodschap blijft: loslaten. Als je alles loslaat heb je twee handen vrij om de toekomst te grijpen.



Gerelateerde blogposts:
Het moet nog steeds anders
Visie op de toekomst van Jef Staes
Leren moet anders
Mooie zinnen (8) - Supertramp - Logical Song
RSA Animate - Changing Education Paradigms

Herkomst illustratie:
http://academievoororganisatiecultuur.nl/wp-content/uploads/2013/07/goede-voornemens.jpg]

De stad zorgt voor recreatieve mogelijkheden - een aanrader

Tijdens de reis door Spanje kwam ik in twee steden terecht waar de gemeente werk had gemaakt van de publieke ruimte.


De eerste keer liep ik langs de oevers van de Pisuerga in Valladolid. Een rustgevende strook die volop gelegenheid bood tot wandelen, rennen, joggen, sporten en bewegen. Er lag ook een strand om weer bij te komen van je inspanningen. Die ruimte werd volop gebruikt door allerlei leeftijdsgroepen die zich bezig hielden met het uitlaten van hun hond, het bewegen op toestellen, voetbal, basketbal, volleybal en het soezen op een bankje in de avondzon. De inwoners van Valladolid profiteerden volop van de trapveldjes, grasvelden, verharde paden en het strand met paviljoen. Openbare ruimte zoals die hoort te zijn: voor iedere bewoner.


In Valencia was het zo mogelijk nog mooier. De Turia liep tot eind jaren 50 midden door de stad maar de ernstige overstromingen noodzaakten het stadsbestuur om de rivier te verleggen. De oude bedding van de rivier hebben ze vervolgens ontwikkeld tot een groen lint midden door de stad waar het verkeer op hoogte langs raast. Maar daar heb je nauwelijks last van. Door dit slimme idee is een recreatieve strook ontstaan die echt door iedereen wordt benut. We hebben een behoorlijk stuk gelopen en vertrokken vanaf een soort oase waar de oude brug nog in functie lag, omzoomd door palmbomen waardoor je je in een andere wereld waande. Daarna volgde een kermisterrein dat overliep in een verhard stuk waar zwaardvechters en dansgroepen driftig gebruik van maakten.


Ook hier liep, wandelde en rende iedereen naar hartelust in eigen tempo en met eigen doelstellingen vrolijk over de paden. Een zee aan ruimte. Een trommelband oefende het repertoire, jong en oud zat op grasvelden al dan niet met een verliefde blik in de ogen. De trimtoestellen en sportschoolapparaten kregen nauwelijks rust en werden voortdurend getest. Er was ook ruimte voor natuur! Een fantastisch gezicht waar een mens blij van wordt. Geen gedoe, geen territoriaal gedrag, onaangenaamheden of wat dan ook. Openbare ruimte in optima forma. Een eye opener. Daar moesten we in Nederland ook eens meer ruimte voor maken.
Hieronder een aantal foto's van beide wandelingen.

Een tijdmachine in Granada

Al wandelend door Granada kwamen we door dit straatje, de Calle Caldereria Nueva. Het leek net of ik 35 jaar terug in de tijd ging. De tijd waarin indiastof, wierook, leer en oosterse producten tot de basisbehoefte van mij en de omgeving waarin ik vertoefde hoorde. Het rook er heerlijk en op de een of andere manier kwam het allemaal heel vertrouwd over.


Het was gezellig druk in het straatje. Naast de toeristen liepen er ook leeftijdsgenoten of een tikje ouder die duidelijk dezelfde sensatie proefden als ik. Even een walk through memory lane. De verleiding was groot om een bloesje van Indiastof te kopen maar ik wist me te beheersen.
Het rook er heerlijk naar de verschillende producten, leer, wierook maar ook parfums die overal verkocht werden. Het straatje liep langzaam omlaag en er waren diverse eettentjes met een Noord-Afrikaanse keuken te vinden.

Die kans lieten we niet onbenut en we liepen op goed geluk een Marokkaanse eettent binnen. In een sfeervolle omgeving zei de ober dat hij wel een paar lunchgerechten voor ons ging maken. De lunch die hij bereidde blonk uit in eenvoud en tegelijkertijd kregen onze smaakpapillen een traktatie te verwerken. Het smaakte zo ontzettend goed dat we als blije guppen het pand weer verlieten.

Een fijn weerzien :)

Parkeergarages in Spanje

Hier staan we voor de deur van een autolift die ons vehikel vanuit de parkeergarage onder het hotel in Valladolid weer naar de begane grond moest brengen. Het is allemaal behoorlijk smalletjes. Uiteindelijk blijkt dat mee te vallen, de auto past er best goed in, grotere auto's kunnen er ook in, maar het doet er claustrofobisch aan.
Het is een kwestie van blind vertrouwen hebben in de techniek want eenmaal in de autolift kun je geen kant meer op. Het is zelfs de vraag of je daar wel telefonisch bereik hebt. Dat hebben we niet getest aangezien we druk bezig waren om ons niet al te druk te maken. Het liep allemaal goed af. De autolift kwam uit in een smal straatje (waar we de dag daarvoor al met een keertje steken pas in de autolift konden met de auto) waar ook ander verkeer doorkomt. Er kan zomaar een andere auto klaar staan om er in te rijden. Dat was bij ons gelukkig niet het geval... Alles bleek veilig!

Van Vallodolid ging de vakantie naar Salamanca. Daar was het parkeren om andere reden een heikel punt. De parkeergarage lag een eindje van het hotel af. Het bleek een heel steile helling die naar beneden ging. Heel steil.

Er stonden al wat auto's beneden dus ik wachtte even mijn beurt af. Op een steile helling stil gaan staan en dan manoevreren, dat is niet mijn hobby. Dat bleek uiteindelijk toch noodzakelijk. De garage stond namelijk vol. Maar ik had wel een parkeerkaartje van het hotel dus moesten we er in als er ruimte was. Of ik mijn auto even naar beneden wilde rijden, een andere auto wilde laten passeren en vervolgens halverwege de helling de auto parkeren. De parkeergaragebeheerders zouden de auto dan op een geschikt moment in de garage plaatsen. Dat zijn de momenten van de waarheid. Met een toenemende stank van de koppelingsplaat dan wel de remmen slaagde ik er in om de auto achteruit omhoog te krijgen tegen die helling. Ik was blij dat de automatische handrem krachtig genoeg was.

De volgende dag stond de auto netjes in de garage en kon ik er zonder problemen uitrijden. Daar moest ik nog wel een keertje steken om bovenaan de helling de bocht naar rechts te maken. Eind goed al goed.
Je weet soms niet wat je te wachten staat, maar het ging deze vakantie verder prima met het parkeren!

Rating en hotels

In de afgelopen vakantie heb ik met L. een flink aantal hotels bezocht. Veruit de meeste lagen in Spanje en een tweetal in Frankrijk. Alle hotels in Spanje, zonder uitzondering, waren prachtig en hadden een prijs-kwaliteitsverhouding waar je alleen maar van kunt dromen. Het ontbijt en het parkeren van de auto zijn bijna net zo duur als de kamer. Alle hotels heb ik gebookt via Booking.com. Dat doe ik al enkele jaren en het is steeds een goede keus. Twee of drie dagen van te voren ga ik op zoek via de app naar een geschikt hotel en het is nog niet voorgekomen dat ik niets vond wat aan onze eisen voldeed. Het zijn bijna zonder uitzondering 4 sterren hotels, met wifi en een parkeerplaats bij of in het hotel.

Elke keer dat we de receptie binnenkwamen zagen we de bordjes met waardering van Booking.com en Tripadvisor.com (door mij nog nooit gebruikt) prominent op de receptiebalie staan. Ze hadden allemaal goede cijfers en dat was volkomen terecht.
Het plaatsen van die awards geeft niet alleen aan dat de hotels waarde hechten aan die waardering maar zeker ook dat ze weten dat heel veel van hun klanten via die websites bij hen terecht komen.

Online boeken is makkelijk en zeker. Ja, er gaat vast wel eens iets mis, maar wij hebben daar gelukkig nog nooit last van gehad. Het parkeren in een Spaanse garage kan wel een uitdaging zijn... Daarover in een ander blog wat meer.

Gisèle - Susan Smit

Susan Smit is een heks. Dat is de eerste associatie die ik heb als ik haar naam hoor of haar zie. Een heks. Ze ziet er niet bepaald uit als de heksen die ik ken uit allerlei sprookjes. Of ze is heel goed vermomd. Dat kan natuurlijk ook. Naast heks is Susam Smit ook, of vooral, schrijfster. Ik leerde haar al weer vele jaren geleden kennen via een ochtendprogramma waar zij de boekenrubriek voor haar rekening nam. Een klein hoogtepuntje in het programma.

Alle vooroordelen zijn van toepassing hier. Mooi en blond. Kan ze ook schrijven?
Gisele is het eerste wat ik van haar heb gelezen en ik was heel erg aangenaam verrast. Het is een prachtig boek dat een intrigerende beschrijving geeft van het leven van Gisèle van Waterschoot van der Gracht, een glazenier en schilder, van Adriaan Roland Holst en van Mies Peeters, een actrice. De culturele elite van voor de oorlog komt voorbij, vooral het literaire deel daarvan, met alle ingrediënten die bij de crisis en het opkomende nationaal-socialisme horen.

De drie levens die gevolgd worden zijn bijzonder genoeg en geven een beeld van het kunstenaarsleven voor en tijdens de oorlog. Het feit dat het over werkelijk bestaande personen gaat en daarmee een kijkje geeft in elk van hun levens en de keuzes die ze maken geeft het boek een bijzondere glans.

Het boek leest heel prettig en is een absolute aanrader.

Kenau - Tessa de Loo

Kenau Simonsdochter Hasselaar is de vrouw uit de geschiedenis van de 80-jarige oorlog die ik al heel erg lang ken. Van naam dan. Een vrouw uit één stuk, onverzettelijk en dapper. Vorig jaar is een film gemaakt over deze hostorische vrouw van formaat en dit boek is daar weer een bijproduct van.

Tessa de Loo is een schrijfster waarvan ik niet eerder wat heb gelezen. De film De Tweeling daarentegen, gebaseerd op haar gelijknamige roman, heb ik wel gezien en die maakte een geweldige indruk op mij. Daarom ging dit boek mee op de e-reader.

Daarmee heb ik eigenlijk meteen het meeste gezegd over dit boek. Het viel me tegen. Het verhaal pakte me niet, de personages evenmin. Het kwam maar niet los. Dat heb je soms. Ligt het aan het schrijven, de stijl, de woorden? Geen idee. Maar ik zou dit boek niemand aanraden.

Zonde van de tijd. Jammer!

The long tail of het lekkere gevoel van delen!

Even een korte post over het mooie van het delen van foto's via Flickr. In de afgelopen maanden ben ik door twee mensen gevraagd om foto's ter beschikking te stellen voor een papieren en een digitale publicatie. In het ene geval ging het om een Etruskische sarcofaag met vervoersmiddelen er op. Dat is een van deze drie foto's.




De laatste keer was drie weken geleden en ging het om foto's van het prachtige project Guedelon in Frankrijk. Daar zijn ze al vele jaren bezig om een kasteel te bouwen volgens de methode die in de middeleeuwen werd gebruikt. Van die serie zijn er drie gebruik in een blogpost.
Die foto's zijn overigens al in 2011 gebruikt... dus een laat verzoek om toestemming. Zo weet ik in ieder geval dat mijn foto's nog steeds bekeken én gebruikt worden!

Delen geeft plezier!

De hartsvriendin - Heleen van Royen

Heleen van Royen ken ik vooral van de bladen en televisie waarin ze, zeker de laatste tijd, nogal wordt geportretteerd als een vrouw met een vrije moraal en weinig remmingen. Ze post selfies met sperma in het haar, om maar eens wat extreems te noemen, maar ook regelmatig in diverse stadia van ontkleed zijn. Het is maar een weet.

Maar ze is schrijfster. Ik had nog nooit een boek van haar gelezen. In de boekenkrat lag dit boek van haar hand. Uitgelezen kans om kennis te maken met de schrijfster Heleen van Royen.

Dat viel niet tegen! Ik heb dit boek met veel plezier gelezen en kon er met enige regelmaat om lachen. De manier waarop zij de vrouwelijke hoofdpersoon beschrijft is hilarisch. Het is een getrouwde vrouw die vlak voor haar veertigste verjaardag staat en daar tegenop ziet. Einde van een tijdperk en dat soort van redenaties. De omgang met haar puberkinderen is al een genot om te lezen. Heel herkenbaar voor wie daar in zit of in heeft gezeten zoals ik. De penetratie van de social media, de mobiele telefoon en de internetwereld met bijbehorende techniek is aandoenlijk beschreven. De hoofdpersoon Yvonne zoekt haar weg daarin en struikelt zich er door.

Je kunt dit boek, en het leven van Yvonne, ook als heel tragisch beschouwen, maar dat gevoel kreeg ik helemaal niet. Ja er zijn tegenslagen, duh! Maar ze slaat zich er doorheen met een dosis gezonde humor en realisme die mij enorm aan het lachen kreeg. Het lijkt me een goede manier om in het leven te staan en met de "problemen" om te gaan.

Dit boek is blijkbaar deel van een tweeluik. Ik ben zeer benieuwd naar het vervolg.
Dit was wederom een prima boek om aan het zwembad tot je te nemen.

O ja, Herman Brusselmans vind het waardeloos. Voor wie daar waarde aan hecht.

Overkill - Escobar

De hoofdpersoon in dit boek is een man die een killer is en tegelijkertijd blijkbaar een onweerstaanbare aantrekkingskracht heeft op mooie en gewillige vrouwen. Altijd jammer om dat te lezen als je zelf niet zo bent. Had ik toch een andere carriere keus moeten maken? Hoewel alarminstallaties verkopen en installeren me nou niet een droombaan lijkt.

De boeken van het schrijversduo Escobar zijn niet geschreven voor mensen met een tere ziel. Dat geldt ook voor dit boek. De cover laat daar in tekst geen misverstand over bestaan: "Spijkerharde thriller" en "Overkill ramt er keihard in". In dit geval is dat geen woord te veel. Of te weinig. Het boek leest als een trein, heel vlot geschreven en het verhaal zoog me direct naar binnen.

Dit soort verhalen staan of vallen bij mij altijd door hun geloofwaardigheid. Is de "held" teveel superman/vrouw, dan ben ik geneigd af te haken. In dit geval is daar geen sprake van. De antiheld, want dat is het in mijn ogen, zou zo maar in de straat kunnen wonen. Hij is extreem gewelddadig dat wel.

Overkill heeft een overkill aan jeugdtrauma's die levens enorm beinvloeden. Het zijn de vormende jaren die in dit geval twee mannen bij elkaar hebben gebracht met een gedeeld trauma waar ze niet goed uit zijn gekomen. Onverwerkt verleden. Consequenties voor de toekomst, voor het leven. Tragisch en een (helaas vaak) voorkomend thema in dit soort van boeken en verhalen. Maar goed, daar kan ik dan wel mee leven.

Een vakantieboek zonder weerga. Vlot, spectaculair, opwindend en met een bevredigend einde.

Andere recensies:

Alleen voor vrouwen. Het geheim van het Vallei-orgasme - Marleen Janssen

Er staat "Alleen voor vrouwen" dus ik was gewaarschuwd. Gelukkig lees ik ook met enige regelmaat de Viva waarmee ik enigszins was ingevoerd in wat me hier te wachten stond.
Uiteindelijk viel het allemaal reuze mee. Het boek is eigenlijk een grote promotie voor masturbatie. Voor vrouwen.

Een onbevredigende sexuele relatie veroorzaakt vaak een minder goede sociale relatie en heeft daarnaast een negatieve invloed op de rest van je leven: zelfvertrouwen, uitstraling, energie.
Marleen Janssen heeft met behulp van een trainer het taoïsme er op nageslagen en kwam er zo achter dat een goede sexuele relatie, en dat kan (ja moet zelfs!) ook met jezelf zijn, wonderen doet. Het leert je onafhankelijk zijn van anderen op sexueel gebied, maar zeker ook in je maatschappelijke ontwikkeling.

Dat vallei-orgasme is maar bijzaak. Bewustworden, dat is het toverwoord. Nou dacht ik dat dat al zo'n beetje sinds de jaren 60 het toverwoord was. In de loop der tijd zijn daar allerlei invullingen aan gegeven, meestal op het spirituele vlak, al dan niet met chemische of natuurlijke hulpmiddelen. Dit is blijkbaar een nieuwe loot aan die boom.

Wat me in dit boek wel opviel: vrouwen zijn blijkbaar niet goed in staat om op te komen voor hun belangen op sexueel gebied. In huwelijk en relatie. Of dat voor de huidige jonge generatie vrouwen nog steeds geldt, dat weet ik niet. De vrouwen in dit boek zijn meestal rond de 40 jaar of ouder. De gedachte van Janssen volgend zou daarmee ook hun maatschappelijke carrière achterblijven.

Voor wie er meer van wil weten: er zijn cursussen. En die zijn niet duur volgens de schrijfster. Want taoïstisch geprijsd.

Wie er in gelooft: doen!

Nacht in Parijs - Michael Berg

Een boek met het predikaat "literaire thriller" maakt me meestal achterdochtig. Wat nou "literaire thriller"? Wat is dat anders dan een "gewone" thriller? Is dat een bedenksel van de schrijver of van de uitgever? Ik vermoed marketing en dan gaan bij mij alarmbellen rinkelen. De neiging bestaat om zo'n boek links te laten liggen of in dit geval ongelezen op de e-reader.

Blij dat ik deze keer die waarschuwing heb genegeerd. Niks literairs aan overigens, aan dat boek, maar wel een fraaie, goed geschreven thriller van de hand van Michael Berg!
Waar het verhaal zich grotendeels afspeelt geeft de titel weg. Maar Amsterdam en zelfs Dongen en Chaam komen er in voor. Kom daar maar eens om in een gewone thriller :).

Politiek (Franse politiek), controversieel politicus, moord en opportunisme dat over lijken gaat. Met sex als rokend wapen. Dat is in de kern waar dit boek over gaat. Het menselijk element krijgt vanzelfsprekend ook aandacht en liefde, vooral mislukte liefde, mag niet ontbreken. De heldin van het verhaal is een heldin tegen wil en dank, krijgt haar eigen leven moeilijk op de rit, maar is zeker wel sympathiek.
De moordenaar is een tragisch type. Deed zijn werk vroeger uit overtuiging maar had de simpele gedachte dat hij er mee kon stoppen. Romantiek is zijn tweede liefde en die moet er onder lijden, dat spreekt vanzelf.

Al met al zijn het geen krachtige types die in dit boek optreden. De slechterikken zijn eigenlijk het sterkst. Zouden die dit keer dan winnen?

Lees het boek. Het is de moeite waard om daar achter te komen.

Over vaders & Zonen - Hugo Borst

Hugo Borst heeft al jaren mijn sympathie als hij ergens in een televisieprogramma meedoet. Het gaat meestal om zijn mening in dat soort gevallen. Zijn tegendraadsigheid in woord en gedrag, vooral tot uiting komend in zijn kledingkeuze en haardracht die wars van alle modevoorschriften lijkt te zijn, spreekt me aan. Wat de man nou precies kon en deed, dat wist ik niet goed. Ja, hij deed iets met voetbal en journalistiek. Nu presenteert hij ook Langs de Lijn als ik het goed heb.

Het lezen van dit boek leerde me dat Hugo Borst al jarenlang veel bezoeken aflegt bij sportmensen, voetballers voornamelijk, en hun sociale omgeving. Hoe hij dat doet en in welke hoedanigheid, dat weet ik niet. Het zal ongetwijfeld met zijn schrijvende werk te maken hebben.

Het leverde dit alleraardigste boekje op. Niet alle verhalen spreken me aan of zijn wat mij betreft even boeiend, maar er zijn er een paar bij die prachtig laten zien hoe vaders met hun zonen, en omgekeerd, omgaan. Vader en zoon Van Basten bijvoorbeeld. Marco in de rol van zoon én in de rol van vader. Fascinerend hoe anders dat is. Geen verwijten achteraf, hoewel Marco's vader nog wel eens die kant op wil hellen, maar toch kiest Marco als vader een andere rol dan zijn vader. Fascinerend stukje psychologie denk ik dan.

De tragiek van een vader die zijn kind verliest komt twee maal voor in het boek bij Bosman en Boerenbach. Voetballers zijn echt gewoon mensen die net als ieder ander de harde realitieit bij tijd en wijlen te verduren krijgen, ook in hun persoonlijk leven.

De import-voetballer komt er eveneens in voor. De Afrikaanse man die maar moeilijk kan wennen aan de Europese mores hoewel hij rationeel begrijpt hoe het werkt. Maar emotioneel krijgt het er toch moeilijk mee en blijft strijd voeren.

Een prima boek om te lezen.

Zoenoffer - Karin Slaughter

Karin Slaughter needs no introduction. Ze heeft miljoenen boeken verkocht en is een icoon binnen het thriller genre. Dit boek is opnieuw een fraai exemplaar.
Haar stijl is niet bijzonder, wat mij betreft, maar het verhaal is dat wel. Dit boek gaat over kinderporno en kindermisbruik. Een afschuwelijk onderwerp en mensen die daar niet goed tegen kunnen moeten dit boek maar overslaan.

Wat mij fascineert en dat komt ook in dit boek weer eens duidelijk naar voren, is het blote feit dat mensen die zich hiermee inlaten en actief in zijn gewoon naast je kunnen wonen. Respectabele burgers kunnen zijn waarvan eigenlijk niemand vermoedt dat er wat aan de hand is. Voor de hoofdpersoon in dit verhaal, de arts Sara Linton, extra pijnlijk omdat zij een aantal van de misbruikte kinderen onder behandeling heeft gehad. Ook zij, met geoefende ogen, miste de signalen. Ik wil zeker niemand verwijten maken want niets is eenvoudiger dan vanaf de zijlijn stenen gooien. Als je er niet op verdacht bent dan blijft het lastig signaleren. Veel van dergelijke mensen passen zich moeiteloos aan, wekken vertrouwen en daarom bestaat dat misbruik ook. Als ze allemaal een blauwe vlek op hun voorhoofd hadden was het een stuk eenvoudiger om hen te ontmaskeren.

De vrouwelijke onhandigheid blijft voor mij wel een irritatiefactor. In films en series zie je dat vaak ook terug, struikelend wegrennen, liefst midden op straat en voortdurend zinloos omkijkend, niet zelden eindigend in een val. Slaughter heeft daar ook last van bij haar vrouwelijke hoofdpersonen. Maar dat gezegd hebbend: dit is een prima boek om te lezen. Kan in de vakantiekoffer of gewoon op de e-reader.

Gerelateerde blogsposts:
Verbroken
Onbegrepen

De kraamhulp - Esther Verhoef

Inmiddels heb ik een aantal boeken van Esther Verhoef gelezen en die ze samen met haar partner onder de naam Escober schrijft. Ze bevallen me nog steeds.

De Kraamhulp is een spannend boek om te lezen. Twee vrouwen spelen er de hoofdrol in. De ene is politieagente en de ander een femme fatale. Het zijn schoonzussen van elkaar. De dood van haar broer triggert de politieagente om haar schoonzus eens wat beter in de gaten te houden als die weer in Nederland woont. Als agent permitteert ze zich daarbij vrijheden die eigenlijk niet gepast zijn. Vanzelfsprekend komt er ook liefde bij kijken. What else is new!

Ik ga er niet teveel over zeggen. Niets zo vervelend als de plot weggeven voordat je het boek gelezen hebt! Het einde kwam voor mij toch met een verrassende twist hoewel je het ook weer wel aan voelde komen.

Leuk boek voor de vakantie. Lezen dus.


Gerelateerde blogposts:
Close up
Chaos
Dejá vu
Erken mij

Gelukkige slaven - Tom Lanoye

Dit wordt een van de kortste boekverslagen van mijn hand: ik vond er niets aan.
Het kwam nergens vandaan en het ging nergens naar toe. Twee mannen die toevallig dezelfde naam hebben en die allebei een merkwaardige levensloop hebben komen bij toeval in elkaars leven terecht. Persoonsverwisseling. Einde verhaal.

Dit boek had ook niet geschreven kunnen worden.
Het won wel een prijs: Winnaar Beste Literaire Seksscène 2013.

Ter nuancering: iemand die er verstand van heeft vindt het: Een groots werk over de valkuilen van het geglobaliseerde neoliberalisme.

Ik moet iets gemist hebben...

Bibliotheek Midden-Brabant vierde feest

Een eeuwfeest. Ik mocht daar bij zijn. Bij het afsluitende symposium Vier de Toekomst! in de Tilburgse Spoorzone. Het is al even geleden (26 maart) en ik heb lang geaarzeld of ik er een blogpost aan zou wijden. Niet omdat er niets over te zeggen valt, maar de bibliotheek is niet mijn terrein. Ik volg heel selectief wat zich in die wereld de afgelopen jaren afspeelt en ik heb er een behoorlijk uitgesproken mening over zonder over alle feiten te beschikken. Of er zelfs maar deel van uit te maken. Dat brengt een risico met zich mee.

Toch blijft er iets knagen en dus ga ik nu alsnog er over schrijven.

In het algemeen vind ik dat er bij de bibliotheek al jarenlang een beweging gaande is die, voor mijn gevoel, wild om zich heen slaand bezig is om het hoofd boven water te houden. Dat om zich heen slaan vertaalt zich grosso modo in allerlei experimenten die op het terrein van andere instellingen liggen, zoals tentoonstellingen maken, films tonen, podium bieden voor allerlei activiteiten, verhalen verzamelen, lezingen organiseren e.d. Door het grote volume bezoekers, want dat heeft de bieb natuurlijk nog steeds, profileert het instituut zich als een publiekstrekker voor van alles en nog wat. Zonder zich de vraag te stellen of de bibliotheek wel de plaats is om dat te (gaan) doen.

Tilburg heeft de Spoorzone midden in het centrum als ontwikkelgebied. De bibliotheek wil daar nieuwbouw gaan plegen. Daar verzint ze nu een rol bij. Zo kijk ik daar tegenaan. Er moeten vooral heel veel kubieke meters gebouwd en daarna gevuld worden. De bibliotheek is op zoek naar samenwerking en partners om dat voor elkaar te krijgen. De vraag blijft echter: is de bibliotheek de plaats waar dit allemaal moet gaan plaatsvinden? Als bibliotheek moet je volgens mij eerst en vooral je maatschappelijke relevantie aantonen. Die is er meer dan genoeg.

Tijdens het genoemde symposium sprak o.a. ook directeur Henriëtte de Kok en zij noemde laaggeletterdheid een probleem. Los van het onderwijs, waar je zou verwachten dat dit probleem stevig aangepakt wordt, kan de bibliotheek daar zeker ook een rol in spelen. Ook in faciliterende zin zoals bv. ruimte bieden waar immigranten taalcursussen kunnen volgen met meteen een heleboel oefenmateriaal bij de hand. Klinkt als een logische en prima combinatie.

Laagdrempelig leesmateriaal aanbieden is dan ook de hoofdreden om een bibliotheek te hebben en van harte te ondersteunen. Dat je daar ook nog tijdschriften bij doet en een bakje koffie of wat anders kunt drinken. Vooruit dan. Cd's, dvd's? Voor mijn part. Toegang tot computers met internet. Ook goed. Maar er een podium gaan maken, een ontmoetingsplaats voor hele groepen, een campusidee voor burgers en studenten...? Het gaat me allemaal veel te ver. Bovendien: heeft Tilburg dat nog niet? Is het de taak van de gemeenschap (en een gemeente) om een ontmoetingsplaats te bouwen en te onderhouden? Zijn dit geen faciliteiten waarmee je de kern van de maatschappelijke en sociale relevantie geweld aan doet? Richt je je daarmee niet veel te veel op de (culturele) elite die al zoveel mogelijkheden heeft?

Dat brengt me bij de kern van mijn knagende gevoel. De laaggeletterde burger kan in de bibliotheek een prima plaats vinden om zich te ontwikkelen. In het hele symposium is dat idee, waarvan ik denk dat het de kern van bestaan is voor een instelling als de bibliotheek, verder niet meer ter sprake gekomen.

Na Henriëtte de Kok sprak Rob Riemen van Nexus Instituut die een werkelijk schandalig betoog hield voor de verzamelde elite in de zaal. Een enorm belegen verhaal dat de oude papieren situatie ophemelde en beweerde dat alle grote auteurs gebruik maakten van de bibliotheek als werkplek. Geen enkel besef van de veranderende wereld en feitelijk een oproep tot restauratie van wat is geweest. Terug in de tijd. Geen erkenning van en waardering voor elke nieuwe generatie en hun recht (en plicht!) op hun eigen zoektocht naar de waarheid waar ze in willen geloven. Dat heet vooruitgang Rob! Daar heb jij vroeger vast ook aan meegedaan. Nog iets ter overweging: Als je praat, herhaal je vaak wat je al weet. Als je luistert, leer je vaak iets nieuws. (Dalai Lama). Misschien moet Rob Riemen eerst maar een tijdje gaan luisteren.


Esther Porcelijn veegde op heel charmante en rake wijze de vloer met hem aan in haar "Nico Dijkshoorntje" Ezelsoren. Een zin die mij ook persoonlijk aansprak was: Nu is de ‘tijden veranderen nu eenmaal’-kaart trekken een platitude, maar de ‘vroeger was alles beter, we moeten weer worden als toen’-kaart ook. Raak. Platitudes helpen je niet verder. Valkuil waar ik zelf ook regelmatig in trap.

Als het soort mensen als Rob Riemer in de denktank zitten die ideeën moet genereren over de nieuwe bibliotheek in de spoorzone, dan begrijp ik dat ze niet de goede weg aan het bewandelen zijn. De plannen voor de Bibliotheek van de Toekomst in de Spoorzone zijn geënt op het verleden en niet op de toekomst. Sluit aan bij wat er gebeurt, investeer niet in een heleboel lucht maar beteken iets voor de mensen die dat nodig hebben. In het hele verhaal waar de link hiervoor naar doorverwijst wordt met geen woord gerept over laaggeletterdheid. Veel buzzwords, die wel.

De bibliotheek is geen projectontwikkelaar. Het is ook geen instelling die vooral bezig moet zijn om zichzelf in stand te houden. De rol en functie van een bibliotheek moet opnieuw inhoud worden gegeven. Dat zal een kleinere rol zijn dan voorheen. Simpelweg omdat de samenleving is veranderd. Kleiner is ook goed! Relevantie is een betere raison d'être dan groot willen blijven ten koste van alles. Durf te kiezen!
Kiezen voor de behoefte van de mensen die een bibliotheek nodig hebben om zich te ontwikkelen, niet de groep mensen die de bibliotheek wil gaan gebruiken om iets leuks te doen te hebben. Bibliothecaris blijf bij je (virtuele) boekenkast. Zoek je betekenis in toegevoegde waarde voor de samenleving. Verkoop dat vooral goed.
Laat je niet ringeloren door stadsbestuurders die een monument voor zichzelf willen neerzetten. Kies vooral je eigen weg. Voel de tijdsgeest en beweeg mee.

Er is al zoveel te doen in deze stad! Ga niet de concurrentie aan met andere instellingen. Als je echt wilt samenwerken doe dat dan niet door iedereen in het door jou bedachte keurslijf te dwingen. Sta open voor een nieuwe toekomst die niet geworteld is in de afgelopen eeuwen. Voor de goede orde, dromen mag, maar droom vooruit en niet achteruit. De tijd die is geweest komt niet weer.
Zo, dat zijn wel even genoeg platitudes. ;)

Begrijp me goed: ik heb geen oplossing. Het is een sense of urgency die zich van mij meester maakt als het om de bibliotheek gaat. Door je te verliezen in allerlei randverschijnselen zou het zo maar kunnen dat je over vijf jaar niet meer relevant bent, maar een van de vele spelers in het culturele veld. Ben en blijf uniek en betekenisvol.

De Bekerfinale PEC - Ajax

Gisteren was ik bij mijn allereerste finale van de KNVB Beker. De wedstrijd had plaats in De Kuip in Rotterdam waar sinds 1989 de finale gespeeld wordt. Prachtig stadion waar ik vele jaren geleden ook al eens een de wedstrijd Feijenoord - Willem II bijwoonde. Vriend P. had me uitgenodigd en hij was op zij beurt uitgenodigd door de KNVB. We mochten binnen in de KNVB-lounge met hapjes, drankjes en menig bobo. We hebben er een stuk of 10 gespot. Wel bijzonder om na vorige week in de Arena te hebben gegeten nu een vorkje te prikken in de De Kuip. Het kan verkeren.

Op voorhand beloofde het geen enerverende wedstrijd te worden. Ajax is normaliter te sterk voor PEC, maar in een bekerfinale weet je het maar nooit. PEC stond per slot van rekening ook in de finale!

Na wat hapjes en drankjes onze plaatsen opgezocht in de Kuip. Wat een enorme bak herrie komt er op je af in zo'n stadion! Muziek schetterde door de speakers en de supportersgroepen van beide zijden deden daar nog een schepje bovenop. Sfeer genoeg, daar lag het niet aan.

Nu is bij de meesten wel bekend dat de wedstrijd niet verliep in een gemoedelijke sfeer. Enkele zwarthemden uit Amsterdam, getooid met bescherming voor mond en neus, hadden besloten om de autoriteiten te testen. Waar ze misschien geen rekening mee hadden gehouden was dat hun eigen doelman voor hun neus stond. Dat was blijkbaar geen reden om het plan te veranderen. Na een start waarbij beide kampen de nodige rookverwekkers in actie brachten begon de eerste vuurwerkregen in het doelgebied van Kenneth Vermeer die zichzelf in veiligheid bracht. Verstandige keuze.

De wedstrijd begon, Ajax kwam op voorsprong door een fantastisch schot van Van Rhijn. Daarna brak pas echt de pleuris los. Tientallen stuks vuurwerk, geen knallers maar rookverwekkers, kwamen terecht in het doelgebied van Ajax en er zat niets anders op dan de wedstrijd te staken. Het veld werd geïnspecteerd, de televisie verplaatste wat kabels en apparatuur en het wachten was op wat komen ging.

Na de hervatting van de wedstrijd hielden de Ajax-fans zich fatsoenlijk. Maar hun voetballers kwamen als makke schapen terug op het veld. Het was ronduit bedroevend wat de spelers van Ajax op de mat legden. Zelden zoveel verkeerde passes gezien. PEC was effectief en rekende snel af met de hoofdstedelijke trots.

Uiteindelijk mocht Ajax blij zijn dat het bij 5-1 bleef, want het hadden dubbele cijfers kunnen zijn als PEC bij de les was gebleven. De Zwolse fans lieten geen gelegenheid onbenut om de overzijde te overstemmen met gezang. De meeste spreekkoren waren provocerend op een goede manier of gewoon komisch. En laten we wel wezen, na wat die groep Ajax-supporters had laten zien, was dit bijzonder vredelievend.

PEC gaat Europa in. Dat is nog niet helemaal te bevatten, maar hetzelfde overkwam Willem II onder Co Adriaanse toen het zelfs Champions League mocht voetballen.

Zo werd het een enerverende vooravond in Rotterdam. Prachtig weer, een heleboel doelpunten, spektakel en sensatie. Een mooie herinnering.

Cirque du Soleil Kooza

Na zorgvuldig nadenken kwamen we er gisteren gezamenlijk achter dat het de 8ste keer was sinds 2005 dat we als vriendengroep, mét partners, bijeen kwamen op uitnodiging van Pieter. Zo begon mijn blogpost over de "oratieviering" vorig jaar. Dit jaar kwamen we er achter, weer wat ouder en wijzer blijkbaar, dat het deze keer pas de 8ste keer was, omdat de oratie in 2005 plaatshad en de eerste bijeenkomst pas in 2007. Bij deze dus een rectificatie.

Dit jaar voerde de reis opnieuw naar Amsterdam. Dat wordt als locatie eigenlijk een beetje saai. Maar goed dat het een grote stad is. De avond begon om een uurtje of vijf, niet iedereen was op tijd, in Brasserie Ajax in de Amsterdam ArenA. Wij waren erg op tijd dus hebben we even heerlijk gelounged in een bank waar zitten eigenlijk niet mogelijk was. Loungen gelukkig wel! Al keuvelend kwam geleidelijk aan de hele groep binnendruppelen en uiteindelijk waren alle acht personen aanwezig.

We gingen aan tafel om te genieten van een 3-gangen diner dat voortreffelijk smaakte. De gebruikelijk zin en onzin kwam voorbij in de tafelgesprekken waarbij het kameel dan wel dromedaris knuffelen een hoogtepunt vormde. De running gag. Toen het tafelen voorbij was gingen we op pad. Op een minuut of tien lopen van de Amsterdam ArenA stond namelijk een enorm tentencomplex opgesteld van het Cirque du Soleil. Daar gingen we de rest van de avond doorbrengen. Gelukkig geen (wilde) dieren in dit circus en dus ook geen kameel/dromedaris. Dat was dan wel weer jammer.

Officieel heette deze versie Cirque du Soleil Kooza. In een prachtige tent die nagenoeg vol zat was het anderhalf uur circus. Mijn vader was een liefhebber van het circus, maar dan het klassieke, met (wilde) dieren en zo. Zelf heb ik dat niet in mijn genen zitten. Maar dit is natuurlijk niet zomaar een circus. Het is een show met allerlei entertainment, performance, live zang en muziek, dans en veel acrobatiek. Er waren een paar heel spectaculaire acts bij. We zaten heel dicht bij de circusvloer en konden alle gezichtsuitdrukkingen, het trillen van de spieren, de prachtige kostuums en grime heel goed zien.

De drie Aziatische dames die lichamen hadden zonder botten vond ik het meest spectaculair. Die wrongen zich in de meest onmogelijke bochten, posities en houdingen met een vanzelfsprekendheid dat je bijna mee wilde gaan doen. Wat een souplesse en beheersing van elk spiertje in hun lichaam. Sensationeel!

Een andere hoogtepunt wat mij betreft waren de koorddansers. Wat mensen bezielt om op een koord op flink wat meters van de grond te stunten blijft voor mij altijd een raadsel gezien mijn hoogtevrees. Maar wat ze lieten zien was meer dan de moeite waard. Hoog niveau zal ik maar zeggen. Opmerkelijk: hun installatie werd als onderdeel van de show opgebouwd voor onze ogen. Knap staaltje techniek.

Er was een vrouw met een act met hoepels die ook een enorme beheersing van haar lichaam bezat. Op zich niet bijzonder, want al vaker gezien links en rechts op televisie, maar ze was uitzonderlijk goed in wat ze deed. Dikke voldoende.
Dan was een duivelse meneer met een heel grote hoepel die er een geweldige show van maakte. Ik had zoiets nog nooit gezien, opzwepend, energiek, krachtig en tegelijk heel elegant en kunstig.
Als laatste noem ik nog met bijzondere aandacht een groep acrobaten die werkelijk duizelingwekkende sprongkracht toonden en weinig angst. Het was een act met gooi- en smijtwerk waarbij de sprongkracht versterkt door een soort wippen waar dan de springer op de ene kant staat en twee mannen op de andere kant springen waardoor de springer een enorme vaart krijgt. Vooral de uitvoering met stelten was spectaculair. Het liep allemaal goed af. Geoliede machine.

Verder was er nog een act met een eenwieler, man en vrouw in mooi samenspel, een vrouw aan een rekstok ook knap, maar "gewoontjes". Tja. Dat klinkt nogal blasé, ik erken dat van harte, maar het is wat het is. De clownsact kreeg gaandeweg de avond een steeds langere baard. Niet leuk meer eigenlijk. Er was goede live muziek ter begeleiding en goede dans intermezzo's. Al met al een heel bijzonder avond in Amsterdam die meer dan de moeite waard is.

Hieronder een link naar de trailer van Cirque du Soleil. Je mocht niet filmen of fotograferen. Ik heb toch een foto gemaakt, maar veel soeps is het niet! https://www.youtube.com/watch?v=DQoyuLsidJI

Tante Riet en de liefde

Tante Riet in 1930

Een paar dagen geleden ervoer ik weer eens een historische sensatie. Via een verhaal op Het Geheugen van Tilburg kwam ik er achter hoe de man heette op wie mijn tante Riet verliefd was geweest.

Het verhaal over de motorrijder die verongelukt was had ik wel eens gehoord. De foto's in de nalatenschap van mijn tantes bewezen dat het verhaal op waarheid berustte. Alleen had ik geen naam. Nu wel.

Hoe tragisch is het als twee zussen allebei hun verloofdes verliezen doordat ze jong overlijden. Zus Regine verloor haar verloofde aan tuberculose en mijn tante Riet haar verloofde door een motorongeluk. Beiden bleven daarna hun hele leven vrijgezel.

Mijn tante Riet is geboren op 24 april 1909. Zij was een vrolijke tante. Letterlijk. Ze kon meedoen en ze bezat een sympathieke vrijheid van denken. Ze was geen denker, maar ze genoot waar ze van kon. Voor zover ik haar kende. Kwa opleiding is ze niet zo ver gekomen. Ik heb alleen een diploma machineschrijven in mijn bezit. Ze was wel een vakvrouw die het vak van slager via haar vader had meegekregen. Jarenlang ging ik op vrijdag vlees halen bij slagerij Heldens in de Heuvelstraat waar tante Riet werkte. Ze heeft ook bij slager Lejeune in de Willem II-straat gewerkt. Daar ben ik ook wel eens geweest. Verder was ze actief met haar zuster Regine in de missienaaikring. Regionaal Archief Tilburg bezit een film van een fancy fair (vanaf 9:54 een paar seconden, de vrouw in de zwart-witte jurk die lachend in beeld komt) waar ze op te zien is.

Wim de Bakker 1939

Tante Riet woonde samen met haar zus Regine. Eerst in het ouderlijk huis aan de Enschotse straat, later in Residence De Noordhoek. Ik heb nooit met haar gesproken over relaties of waarom ze niet was getrouwd, Dat deed je niet. Ze had een vrolijke optimistische houding. Ze dronk graag een biertje of borreltje en heeft volgens mij haar hele leven een hondje gehad. In mijn tijd was dat een pinkstertje (in mijn herinnering maar officieel is het geloof ik een pinscher) dat ik niet bepaald een aantrekkelijk beest vond. De kanarie in de kooi hoorde ook bij de huisdieren. Ik heb meerdere foto's waarop zij te zien is met een hond op schoot of in de directe nabijheid. Wat ik me nog aan uitdrukkingen kan herinneren is eigenlijk alleen nog maar een waar het over "dè manvolk" ging. Alsof je daar maar beter uit de buurt kon blijven. Dat pastte wel in mijn beeld van een vrijgezelle dame.

Nu ben ik er achter gekomen dat zij 18 dagen voor haar 30ste verjaardag haar verloofde is kwijtgeraakt, een jaar voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog. Misschien is dat de reden dat er nooit meer een andere man in haar leven is gekomen die ook is blijven hangen. Hij heette Wim de Bakker en was eigenaar van de Motorhut in de Gasthuisstraat (nu Gasthuisring). Ik heb meerdere foto's van hem op zijn motor en portretten van hem. Ze staan in deze blogpost. De overledene was verloofd met mej. de Br. uit de Tuinstraat volgens een uitgebreid artikel met een ooggetuigenverslag van het ongeluk en zijn overlijden. Eigenlijk schokkend dat 75 jaar na dato, want het gebeurde op 6 april 1939, de toedracht duidelijk wordt en ik de naam vind van deze man.

Tante Riet met pinkstertje

Ik heb nog het persoonsbewijs van tante Riet met daarop een vier- of vijftal namen waarvan er twee nog goed te lezen zijn: Duffy, Macklay. Waarschijnlijk bevrijders die in de slagerij in de Tuinstraat ingekwartierd waren. Dus helemaal afkerig van mannen was ze blijkbaar niet... :)

Twee zussen met een gedeeld verdriet. Dat kan niet anders. Het verklaart in ieder geval waarom ze het goed met elkaar konden vinden en zo ontzettend lang bij elkaar zijn blijven wonen. De derde vrijgezelle zuster was van een ander kaliber. Dat botste, zeker met tante Riet.
Mijn tantes Riet en Regine waren allebei aardig, zachtaardig. Nooit geweten wat hun leed was, ze hadden het er nooit over, zeker niet met mij, veruit de jongste neef die ze hadden.

Ik ben blij dat ik dit verhaal alsnog heb kunnen vastleggen. Dat schept, zelfs vele jaren na haar dood (ze overleed op 11 september 1989), nog een band.

Zoete mond - Thomas Rosenboom

In het verleden, nog voor ik dit weblog begon, heb ik enkele boeken gelezen van Thomas Rosenboom die mij bevielen. Het was daarom een logisch keuze om dit boek op mijn Kobo te zetten en te lezen. Dat viel niet mee.

Het bleek voor mij een boek te zijn met meerdere gezichten. Sommige stukken las ik vlotjes weg en boeiden me terwijl andere passages net zo goed niet geschreven hadden kunnen worden. Misschien heb ik het allemaal niet zo goed begrepen, maar het verhaal van de witte dolfijn, wtf?

Opnieuw slaagt Rosenboom er in om enkele schlemielen ten tonele te voeren. Dat is blijkbaar zijn favoriete manier om verhalen te schrijven. Dat is prima en ook deze keer is hij in die opzet weer geslaagd. Rebert van Buyten, what's in a name, en de dorpszonderling Jan de Loper, je houdt van hen, of niet.
Rebert is de hoofdpersoon. Tragisch, sociaal beperkt, maar wel op zijn manier constructief bezig met zijn leven ook al verloopt dat niet bepaald vlekkeloos. Misschien is het de manier van schrijven die je op een bepaald moment wel hebt "gezien". Uitgebreide beschrijvingen en redenaties, daar is Rosenboom goed in, zijn de ene keer ter zake en boeiend, de andere keer saai en overbodig. Veel herhalingen ook... Dat werkt wel om de troosteloosheid van de personages en hun woonplaats, cq sociale omgeving weer te geven. Het geeft de indruk van een zich herhalend leven, niet alles is nieuw, origineel en het leven, door de eeuwen heen, kent heel veel herhaling. Niet spannend. Wel realistisch.

Uiteindelijk is Van Buyten wel een boeiend persoon die in zijn beperkingen tegelijk ook creatief is. Maar de eenzaamheid, het onvermogen om goed richting te geven aan zijn leven, dat is ook beklemmend. Het is niet het eerste boek dat ik in de afgelopen maanden heb gelezen dat een dergelijke persoon als hoofdpersoon had. Op de een of andere manier doen dat soort mensen het niet goed bij mij. Dan komt het voor een groot deel op het schrijfvermogen van de auteur aan. Kan die mij boeien door stijl en tekst. Zoals ik al zei, dat wisselende voor mij nogal in dit boek.

Raad ik het daarom af als onderdeel van een leeslijst? Nee, dat niet, maar het is niet het beste boek van Thomas Rosenboom. Gewassen Vlees was een stuk beter.

De Cirkel - Dave Eggers

Dit boek geeft een kijkje in de wereld zoals die er uit kan gaan zien over een aantal jaren. Futoristisch maar niet ondenkbaar en in sommige opzichten zelfs herkenbaar.

Het bedrijf The Circle is groot en beheerst een groot deel van het online leven in de Verenigde Staten. En de rest van de wereld volgt. Het bedrijf is nog geen alleenheerser, maar groeit sterk. Als een magneet trekt het jonge mensen aan met een imago van groen en sociaal. Het is een soort van fusie tussen Google, Facebook, Twitter, Pinterest, Flickr etc. The Circle is een zoekgigant die advertenties verkoopt en met de inkomsten daarvan allerlei producten ontwikkelt die het ten dienste stelt van de mensheid. De uitstraling is er eentje van goed doen, we ontwikkelen allerlei functionaliteiten die het leven beter moeten maken, beter, groener, opener, veiliger.

De hoofdpersoon heet Mae Holland. What's in a name! Zij komt werken bij de Cirkel vanuit de provincie. Haar vriendin Annie werkt er al en behoort tot de top van het bedrijf. Zij heeft voor een introductie gezorgd en Mae voelt een verplichting naar Annie toe om het goed te doen.

Van meet af aan is er een innerlijke strijd die Mae moet strijden. Aanvankelijk kan ze nog afstand nemen van de Cirkel en de alomvattende aanwezigheid van dat bedrijf. Maar geleidelijk aan wordt ze gemanipuleerd waardoor ze steeds meer in de ban van het bedrijf raakt. Tot ze uiteindelijk niet meer los kan komen, dat ook niet meer wil, en een soort organisch onderdeel van het bedrijf is geworden. Met alle nadelen van dien. Het boek beschrijft goed het proces waardoor Mae steeds sterker aan het bedrijf gebonden raakt. Het is eigenlijk alleen door allerlei positieve keuzes. Schijnbaar natuurlijk want uiteindelijk is ze geen zelfstandig denkend mens meer. Al haar gedachten komen vanuit het bedrijf en zijn dienend aan de Cirkel. Daar heeft ze geen last van want wat ze er voor terug krijgt is een luxe leven, volledig verantwoord en transparant. Het is een proces van hersenspoeling zonder erg.

Mae komt met regels, al dan niet ingefluisterd door slimme gesprekstechniek, als Delen = meeleven en privacy = diefstal. De eerste spreekt me erg aan aangezien ik al enkel jaren probeer te verkopen dat je niet kunt vermenigvuldigen zonder te delen. In dit geval speelt het emotionele aspect nadrukkelijk een belangrijke rol.
De tweede regel Privacy = Diefstal is nogal ingrijpend. Dat is meteen de geheime kracht van het bedrijf en tegelijk ook een demagogisch monster. Zoals je nu ook al enkele jaren hoort: als je niets te verbergen hebt dan zijn al die camera's en inbreuk op je privacy niet relevant. Ja. En nee. Je moet als mens nog wel in staat zijn om geheimen te hebben. Een leven zonder geheimen, dat is toch geen leven? Omgaan met geheimen, met dingen voor je houden, van klein tot groot, hoort bij de mens. Niemand wil alles op straat neerleggen. Bij de Cirkel denken ze daar anders over. Het recht om zelf keuzes te maken is een groot goed. Overigens wel met de volledige acceptatie van de gevolgen van je eigen keuzes. Goed, dat alles komt onder zware druk te staan in dit boek. Want als alles volledig transparant is neemt de sociale druk zo toe dat niemand meer "verkeerde" dingen doet. Dat is de gedachtegang.

Het boek bracht me wel weer eens aan het denken over de "likes" op Facebook. Komt het zover, of is het dat al, dat een dag pas goed is als je zoveel likes hebt op je berichten? Dat gevaar is nadrukkelijk onderdeel van het boek De Cirkel. Als we alles (of in ieder geval veel) blijven "liken", wat doet dat dan met de mensen die een bericht gepost hebben. Beschouwen die personen dat gewoon als "leuk" of als een vrijbrief om nog groffere uitlatingen of extremer gedrag tentoon te spreiden? Hetzelfde kun je zeggen van Twitter. Als je ruw reageert en je krijgt daar erkenning voor, dan kunnen de remmen al snel los gaan.
Hierbij wil ik wel aantekenen dat dat niet alleen online gebeurt, maar ook irl als je zomaar iemand neerslaat en je vrienden waarderen en belonen je daarvoor. Het is niet alleen een probleem van en door internet.

Dat brengt me bij Boer zoekt Vrouw. Ja. Inderdaad. Daar kijk ik naar. Dat wil zeggen de tv staat aan en de begeleidende twitterstream amuseert me in hoge mate. Daar worden over het algemeen nogal forse oordelen over deelnemers geuit. Veel daarvan zijn gevat. Ik doe niet actief mee, ik consumeer. Maar na lezing van dit boek denk ik wel: door die twitterstroom te volgen stimuleer ik de gemakkelijk veroordelende twitteraars die hun ongenoegen in komische gevatheid uiten. Weliswaar met kwinkslagen, maar toch.

Hoewel het onderwerp me erg aanspreekt en goed past bij de digitaliserende wereld waarin we nu leven en de gevaren evident zijn, is het boek me toch niet meegevallen. De persoon van Mae heeft wat weinig karakter. Wat mij betreft komt zij niet echt tot leven. Of dat de bedoeling van de schrijver is geweest om daarmee aan te geven dat dat soort karakters heel bevattelijk zijn voor schijnbare waardering en openheid, zonder te snappen wat je daarmee teweeg brengt? Weet ik niet. Het komt allemaal niet sterk over. Spineless. Het boek leest wel prettig maar ik kan er niet enthousiast van worden.

Kritisch blijven op je eigen gedrag. Dat beschouw ik nog steeds als een groot goed.

Het moet (nog steeds) anders!

Ik hoor een aantal verzuchten... duh!

Vandaag las ik een tweet die me in de richting stuurde van het onderstaande filmpje. Een Tegenlicht Talk over transitie. Een nieuw tijdperk. Geen ander tijdperk en geen veranderend tijdperk, maar een nieuw tijdperk.

De mensen die mij al langer volgen weten dat ik daar al vele jaren mee bezig ben en voor wat betreft mijn eigen beroepsgroep en organisatie die boodschap heb verkondigd. Helaas blijft het nodig om dat te verkondigen. Veel mensen en organisaties schieten in de reflex en willen dingen graag geleidelijk aan veranderen naar iets wat lijkt op vroeger.

Gelukkig noemt Jan Rotmans in het filmpje deze ontwikkeling: vooruit naar vroeger. Zo stel je ook de reactionairen onder ons tevreden. Doet me trouwens denken dat ik al weer veel jaren geleden de titel mee mocht bedenken van mijn vriend P. die zijn oratie ging houden als kick-off van zijn hoogleraarschap. De titel werd: Vooruit naar de basis.

Duurzaamheid, lokalisering, betrokkenheid, faciliteren, leren de eigen broek op te houden. Het zijn elementen die mijn bijzonder aanspreken. Die ook voor archieven zeker heel belangrijk en wezenlijk zijn. Organiseer het rondom je eigen organistie met mensen die je tegenkomt, faciliteer wat er opborrelt of al plaatsvindt in plaats steeds je eigen plannen en ideeën uit te werken. Baseer je planvorming op wat er al leeft en probeer mee te doen. Het is niet makkelijk maar het levert zoveel meer op. Bij Regionaal Archief Tilburg hebben we al een paar heel bevredigende en waardevolle projecten op die manier gedaan. Natuurlijk kan het veel beter en blijft er altijd ruimte en noodzaak voor verandering van aanpak. We leren. We moeten leren. We mogen leren. We mogen ook fouten maken. Flexibel zijn, meebewegen, loslaten. Dat zijn heel lastige competenties die niemand van ons geleerd heeft in zijn of haar opleiding. We leren veel eerder over structuur, zekerheid, planning, deadlines en toetsing.

Ik geloof niet dat we het daarmee alleen gaan redden.

Waarmee dan wel? Geen idee en dat is nou juist het leuke en interessante. Als je mee gaat doen bepaal je mee wat er gaat gebeuren, hoe ontwikkelingen lopen, want je gaat er deel van uitmaken. Van een afstandje gaan roepen dat het niet kan, mag of anders moet, daar heb je over het algemeen niet zoveel aan. Anderen gaan er namelijk toch mee door. Meedoen is meebepalen. Eigen inbreng hebben en dingen ook mee aanpassen en beter maken.

De bijna 16 minuten die Jan Rotmans hieronder volpraat zitten vol met vingerwijzingen, heldere zienswijzen en denken gericht op verandering. Van een hoogleraar transitiekunde mag je dat ook verwachten. Kijk en luister vooral. Laat je weer eens met de neus op de feiten gedrukt worden zonder in een depressie te raken. De wereld om ons heen is definitief aan het veranderen. Misschien maak ik het nieuwe tijdperk niet mee, maar ik ben er wel heel erg nieuwsgierig naar en ik wil er graag aan meedoen.

Ik heb ook nog wel kanttekeningen bij zijn opvattingen. Ik ben er van overtuigd dat de groep waar hij het over heeft een minderheid is. De groep mensen die bewust bezig wil zijn en is met deze omschakeling, deze kanteling. Dé mensen "willen" dat niet, maar dat doet er ook niet toe. We "wilden" ook geen smartphone toen die op de markt kwam. Sommigen nog steeds niet. Maar het gaat veranderen. Om er maar eens een olympisch cliché tegen aan te gooien: meedoen is belangrijker dan winnen. Of wat te denken van het aloude: the times they are a-changin.



Jan Rotmans spreekt op 25 februari in theater Markant in Uden.
Meer lezen over Kantelcolleges: Oefenen voor een andere tijd.

[met dank aan @marliesdevet]

Trots

Het is een beetje een raar onderwerp voor een blogpost en eigenlijk weet ik ook niet of het wel netjes is om dit te schrijven. Maar ik doe het toch maar.

Deze week kregen we de uitslag van de Kwaliteitsmonitor onder ogen. Dat is het tweejaarlijks publieksonderzoek dat archieven houden. Er is van alles over dat onderzoek te zeggen, en dat heb ik zelf ook altijd gedaan, maar het is een instrument en geeft iets van benchmarkinformatie over hoe archieven het doen. Wat me vooral aanspreekt is dat het de klant de kans geeft om een oordeel te geven. Als het gaat om prijzen en andere feestelijkheden zijn het vooral de bloedbroeders (peers) die iets van je vinden, of instituten die iets te incestueus bezig zijn of je maar op bepaalde eigenschappen beoordelen. De klant, de gebruiker, de eindgebruiker (YEK!) hoe je de persoon ook noemt die gebruik maakt van de beschikbare archiefinformatie, daar doen we het toch voor. Wat heeft bewaren zin als niemand er gebruik van kan maken?

De lezer zal begrijpen dat we het goed hebben gedaan. De titel van dit stuk geeft dat redelijk onverbloemd aan. We hebben het zelfs heel erg goed gedaan. Het oordeel van de gebruiker leverde het cijfer 8.2 op. Voor meer specifieke informatie verwijs ik graag naar de blogpost op het weblog van Regionaal Archief Tilburg. Trots dus.

Natuurlijk ben ik niet (alleen) verantwoordelijk voor dit cijfer, voor deze uitgesproken waardering. Maar toevallig was ik wel van maart 2009 tot maart 2013 verantwoordelijk voor de richting die het archief is ingeslagen. In een eerdere post schreef ik al dat ik die rol nu niet meer vervul, op eigen verzoek. Deze uitslag schenkt me toch veel voldoening. De richting waar ik inhoud en uitvoering aan heb gegeven wordt in ieder geval door de bezoekers hoog gewaardeerd. Hoe cool is dat!

Ik wil hier niet onvermeld laten dat de daadwerkelijke uitvoering natuurlijk niet bij mij lag. Alle collega's (en vrijwilligers!) bij het archief hebben hard gewerkt ondanks alle onduidelijkheden, tegenwerpingen, twijfels en onzekerheden. Dat maakt het eigenlijk een nog knappere prestatie. Alleen zij weten wat er zich allemaal heeft afgespeeld, en nog afspeelt, binnen de organisatie. Ik neem dan ook diep mijn pet af voor hen. De klant van Regionaal Archief Tilburg heeft er geen last van gehad. Zij hebben zich stug ingezet om hen te helpen naar beste vermogen. Dat over de volle breedte van de organisatie. Op alle aspecten hebben we namelijk beter gescoord. Gepaste trots.


[plaatje van http://static.zoom.nl]

Een ton aan pageviews

Op een dag begin je aan een weblog. Je hebt een vaag idee waar je over wilt schrijven. Er valt een lange stilte omdat je zonder ideeën komt te zitten. Dan pak je de draad weer op en ben je een regelmatige blogger. Het zijn geen hemelbestormende blogs. Vanavond is er voor de 100.000ste keer op een blogpost van mij geklikt.

Ik ben heel blij dat ik een paar jaar geleden heb besloten om mijn blog meer persoonlijk te maken en te schrijven over de boeken die ik lees. Dat gaf me de gelegenheid om regelmatig te blijven bloggen. Daar kwamen nog allerlei andere onderwerpen bij en voorbij. Soms gerelateerd aan mijn werk, vaker aan mijn hobby en nog iets vaker over mijn familie. Allemaal leuk om te doen en o zo handig om eens terug te lezen.

Over al die onderwerpen blijft genoeg te bloggen. Het gaat nu om het vinden van een patroon om te bloggen. De boekblogs zijn het regelmatigst. Ik lees graag, weliswaar in grote blokken rond vakanties, maar het is leuk om daar iets van vast te leggen.
Over mijn familie is het lastiger bloggen. Dat is niet omdat het gevoelig ligt, maar eerder omdat het nogal wat onderzoek en ordening nodig heeft. En dat kost tijd. Soms heel veel tijd.

Bloggen over werkgerelateerde onderwerpen was lastig in mijn vorige functie als Hoofd van Regionaal Archief Tilburg. Dat vond ik tenminste. Nu bekleed ik andere functie en voel ik me vrijer. Dat zal naar verwachting tot meer blogs leiden. Is het niet hier dan wel op de community Archief 2.0.

Bloggen over mijn hobbies en eigen onderzoek doe ik het minst. Maar het raakt wel vaak de werkblogs, dus een strikte scheiding is daar niet te maken.

Wat zijn nu de best gelezen blogs? Dat vind ik heel verrassend. Dit geeft natuurlijk een vertekend beeld want de recente blogs moeten nog groeien voor wat beteft het aantal lezers. Maar een lijstje is altijd leuk!:

1 Hoogtekaart van Nederland online (21 januari 2011)
Tja, waarom deze blogpost al bijna 4000 keer op een computerscherm is weergegeven, dat weet ik niet. Bijzonder.

2 Zelfvertrouwen en het gebrek daaraan (7 juni 2010)
Psychologie van de koude grond is en blijft populair. Ruim 2500 keer bekeken.

3 Het Diner - Herman Koch (30 augustus 2010)
Een populair boek, dat met haast wel. Waarom anders interesse voor mijn boekverslag? bijna 1700 kijkers.

4 Vaarwel Grepolis (7 mei 2012)
Meer dan duizend raadplegingen van deze post over mijn ervaringen in de online gamewereld.

5 Worstenbroodjes maken (25 december 2009)
DIY. Hulp bij koken. 730 keer mijn kookkunst afgekeken.

6 Curriculum vitae toegevoegd aan weblog (8 juni 2011)
Bijna 600 mensen vinden een curriculum vitae interessant. Of ze daarbij het mijne voor ogen hadden, dat weet ik niet.

7 Lustrum (21 november 2010)
Iets meer dan 500 lezers van mijn blog over mijn eerste lustrum als blogger.

8 Gedicht voor een verpleegster (1 februari 2012)
Meer dan 450 mensen vonden deze blogpost over mijn tante interessant. Verpleegsters kunnen niet genoeg geroemd worden!

9 Charters scannen in Duitsland (26 maart 2011)
Iets meer dan 450 lezers van deze werkgerelateerde blogpost over charters en digitaliseren. Twee interessegebieden van me.

10 Einde van een tijdperk - of het begin ervan (15 december 2011)
Bijna 450 keer is deze mijlpaal van mijn eigen onderzoek bekeken.

Ik vind het leuk dat alle aspecten van mijn blog in dit overzicht aan de orde komen: hobby, werk, familie en lezen. Als deze post online staat, dan heb ik 564 blogposts geschreven op mijn eigen weblog. Sinds 10 november 2005. Acht jaar en bijna 2 maanden geleden publiceerde ik mijn eerste blogpost. Zou ik het tweede lustrum halen? Het is nu wel heel dichtbij gekomen :)

Zoals de reactie van Christian op mijn vorige post al aangaf zegt dit cijfer helemaal niets over de waardering. Het enige dat het wel aantoont is dat het delen van kennis en informatie werkt! Ik ben ervan overtuigd dat niet ieder klik een enthousiaste lezer op heeft geleverd. Bovendien is dit de telling van Blogger zelf, en die is weer minder nauwkeurig van Google analytics. Maar ach, een mijlpaal moet je niet ongemerkt laten passeren.

Ik ben geen broodschrijver en ik schrijf niet in eerste instantie om anderen te behagen. Maar het is natuurlijk wel verdomde mooi dat er mensen zijn die me lezen. Dank jullie wel!

Een jaar op Slideshare

Voor het eerst ontving ik feedback van Slideshare over het gebruik van mijn presentaties die ik daar heb staan.
Voor wie het niet weet, op Slideshare kun je bv powerpoint presentaties uploaden en delen met iedereen die er kennis van wil nemen. Het is een sociaal netwerk voor presentaties. Ik ben er al heel wat jaren bij aangesloten en het werkt naar volle tevredenheid. Uploaden is een fluitje van een cent en ze worden bekeken! Nu krijg ik ook wekelijks feedback over het aantal views dat ik daar krijg.

Sinds september 2007 ben ik lid van Slideshare. Toen plaatste ik mijn eerste presentatie daar over Archieven & eCultuur. Die presentatie heb ik samen met Christian van der Ven gehouden op de Reinwardt Academie. Inmiddels staan er 15 presentaties van me online.
Zelf ben ik verder niet actief op Slideshare. Dat wil zeggen ik zoek niet snel naar (relevante) presentaties daar op Slideshare. Anderen doen dat wel want wekelijks bekijken mensen mijn presentaties. Dat blijf ik wonderlijk vinden. Werkt goed, een sociaal netwerk ;) Delen = vermenigvuldigen.

James Salter - Alles wat is

Dit is het eerste boek dat ik van James Salter heb gelezen. Ik ben er niet helemaal gelukkig mee. Hopelijk ben ik in staat uit te leggen waarom niet.

Philip Bowman is de hoofdpersoon in dit boek. Zijn leven als redacteur bij een boekuitgeverij is niet erg spannend. Het boek gaat überhaupt nauwelijks over zijn werk, meer over waar zijn werk hem brengt en wat er verder in zijn leven gebeurd, met name op romantisch-erotisch gebied.

In het begin kreeg ik een beetje een déjà-vu met Stoner. Zijn huwelijk en zijn haperende start op liefdesgebied beloofde niet veel goeds. Gelukkig herstelde hu zich snel na zijn faux-pas. Zijn verdere relaties zijn "normaal" te noemen.

Wat me aangenaam verraste in dit boek is de stijl van schrijven. Salter slaagt er in om van de ene persoon moeiteloos over te springen naar een andere persoon. Op deze manier leer je langzamerhand een aantal personen in Bowman's leven kennen door uitstapjes naar hun leven die moeiteloos overlopen van de een naar de ander. Dat vind ik heel erg knap. Ik lees vaker boeken waarbij het ene hoofdstuk over persoon A gaat en het volgende over persoon B en dat dan steeds weer herhalend. Knap dat Salter dit zo goed beheerst. Ik betrapte me er op dat ik aan het lezen was en pas na verloop van een pagina in de gaten kreeg dat ik in het leven van iemand anders aan het kijken was. Mij verraste dat op een positieve manier.

Voor het overige begon het verhaal nogal te kabbelen. De laatste 100 pagina;s (van de 282) heb ik doorgelezen zonder me nog bijzonder te interesseren voor de persoon of het leven van Bowman. Ik heb er geen ontwikkeling in kunnen ontdekken. Misschien is dat ook niet de bedoeling en beschrijft het boek gewoon het leven dat zovelen van ons leven en dat allemaal naar volle tevredenheid. Wat me ook opviel waren de enkele nogal expliciet erotische passages. Kort maar wel duidelijk. Meer en passant verteld. Misschien is verhaald een beter woord.

Uitgelezen dus. Maar ik zal niet snel meer een boek van deze schrijver in handen nemen. Of op mijn Kobo zetten.

Louis Paul Boon - Mieke Maaike's obscene jeugd

Louis Paul Boon kende ik alleen maar van het Geuzenboek dat ik een mensenleven geleden gelezen heb en wat me bijzonder boeide. Niet alleen door de inhoud maar vooral ook door de manier waarop Boon het geschreven had.

Dit boek is van een heel andere orde. Het is pornografie. Dat maakt een verslag schrijven extra lastig. Ik wil niet op de een of andere banlijst terecht komen. Ik weet nu al zeker dat er lezers zullen zijn die dit binnen hun werkomgeving niet kunnen lezen omdat er filters actief zijn die de gebruiker behoeden voor dit soort vuilspuiterij. Goed, dat heb ik dan in ieder geval alvast gezegd.

Mieke krijgt al heel jong te maken met sexuele handelingen, in haar geval, en voor haar vriendinnen, van een dienstdoende schoolarts. Zij is dan 9 jaar oud en haar interesse is gewekt. Een paar jaar later, ze is dan 12, pakt ze de draad weer op en haar ontdekkingstocht gaat door. Zij geniet van de sex, van de handelingen en het genot, van de macht die het haar geeft. De jonge leeftijd geeft een extra lading aan het boek, want dit mag natuurlijk helemaal niet. Het boek beschrijft haar sexuele escapades tot en met haar 18de jaar.

De man komt er in dit boek niet erg goed vanaf. Die is uit op reproductie (mooi eufemisme) en is makkelijk te verleiden tot overspel, sex met minderjarigen en mishandeling van anderen om maar aan zijn gerief te komen. Veel meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen. Het was zeer lezenswaardig. Het boek is 100 pagina's dik en dat is een mooi getal want bij gebrek aan een plot of een opbouw van een verhaal heb je de sexuele handelingen op een gegeven moment wel gehad. Goed is goed. De clerus krijgt ook nog een veeg uit de pan, maar dat is in onze tijd niet meer echt verwonderlijk. Opvallend is het taalgebruik, wat me bij het Geuzenboek zo aansprak, waar bijna alles (persoonsnamen, straatnamen e.d.) een sexuele associatie heeft. De student die het verhaal heeft opgetekend heet Steivekleut. Need I say more?

Verbazingwekkend boek omdat het taboerijk is. Het boek heeft zelfs een wikipedialemma.

Timur Vermes - Daar is hij weer

Curieus boek. Wat is het geval. Op een dag wordt Adolf Hitler wakker op een grasveld in Berlijn. Hij stinkt enorm naar benzine en is volledig gedesoriënteerd. Het is 2011. Gaandeweg vindt hij zijn weg in het Berlijn van nu. Als dat geen opmerkelijk gegeven is, wat dan nog wel?

Het boek staat te boek als satirische roman. Het is zonder meer een humoristisch verhaal. De manier waarop deze man er in slaagt om met exact dezelfde ideeën als 80 jaar geleden komische analyses maakt van de samenleving van nu is heel knap beschreven. Een ander komisch aspect is zijn absolute geloof in eigen kunnen en intellect. Een onwrikbaar zelfvertrouwen dat zonder twijfel hoogmoed bevat.

Ronduit absurd en hilarisch is het bezoek van deze Hitler aan de thuisbasis van de NPD. Hij veegt de vloer aan met deze lui en acht ze rijp voor een kampbezoek.

Het verhaal behelst de tocht van de herrezen Hitler op zoek naar een nieuw partijkader en een nieuwe glorieuze toekomst voor (Groot)-Duitsland. Hij krijgt daarbij de hulp van radio- en televisiemaatschappijen die in hem een ludieke figuur zien die "andere" radio en televisie gaat opleveren. Ik vond het knap hoe de spanning tussen de ideeën die worden uitgesproken en het gebruiken van deze man tot uitdrukking komt. De mensen, zowel die van de televisiemaatschappij als veel van de luisteraars, geloven domweg niet dat hij het meent en collectief beschouwen ze hem als een satiricus. Zijn redenaarskunst en demogagie zijn onaantastbaar gebleven. Dat blijkt in alle tijden een machtig wapen.

Ik ga verder niet te veel prijsgeven maar de auteur Timur Vermes is er in geslaagd om een verrassend gegeven om te zetten tot een zeer leesbaar boek. Kennis van de geschiedenis van Hitler, de NSDAP, de Tweede Wereldoorlog, Duitsland in het interbellum maar ook de hedendaagse politieke constellatie en figuren in Duitsland strekt to aanbeveling. Voor Duitsers moet het nog leuker zijn om dit boek te lezen.

Als je eens op zoek bent naar wat anders, lees dit boek!