Tijdens de reis door Spanje kwam ik in twee steden terecht waar de gemeente werk had gemaakt van de publieke ruimte.
De eerste keer liep ik langs de oevers van de Pisuerga in Valladolid. Een rustgevende strook die volop gelegenheid bood tot wandelen, rennen, joggen, sporten en bewegen. Er lag ook een strand om weer bij te komen van je inspanningen. Die ruimte werd volop gebruikt door allerlei leeftijdsgroepen die zich bezig hielden met het uitlaten van hun hond, het bewegen op toestellen, voetbal, basketbal, volleybal en het soezen op een bankje in de avondzon. De inwoners van Valladolid profiteerden volop van de trapveldjes, grasvelden, verharde paden en het strand met paviljoen. Openbare ruimte zoals die hoort te zijn: voor iedere bewoner.
In Valencia was het zo mogelijk nog mooier. De Turia liep tot eind jaren 50 midden door de stad maar de ernstige overstromingen noodzaakten het stadsbestuur om de rivier te verleggen. De oude bedding van de rivier hebben ze vervolgens ontwikkeld tot een groen lint midden door de stad waar het verkeer op hoogte langs raast. Maar daar heb je nauwelijks last van. Door dit slimme idee is een recreatieve strook ontstaan die echt door iedereen wordt benut. We hebben een behoorlijk stuk gelopen en vertrokken vanaf een soort oase waar de oude brug nog in functie lag, omzoomd door palmbomen waardoor je je in een andere wereld waande. Daarna volgde een kermisterrein dat overliep in een verhard stuk waar zwaardvechters en dansgroepen driftig gebruik van maakten.
Ook hier liep, wandelde en rende iedereen naar hartelust in eigen tempo en met eigen doelstellingen vrolijk over de paden. Een zee aan ruimte. Een trommelband oefende het repertoire, jong en oud zat op grasvelden al dan niet met een verliefde blik in de ogen. De trimtoestellen en sportschoolapparaten kregen nauwelijks rust en werden voortdurend getest. Er was ook ruimte voor natuur! Een fantastisch gezicht waar een mens blij van wordt. Geen gedoe, geen territoriaal gedrag, onaangenaamheden of wat dan ook. Openbare ruimte in optima forma. Een eye opener. Daar moesten we in Nederland ook eens meer ruimte voor maken.
Hieronder een aantal foto's van beide wandelingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten