Het bleek voor mij een boek te zijn met meerdere gezichten. Sommige stukken las ik vlotjes weg en boeiden me terwijl andere passages net zo goed niet geschreven hadden kunnen worden. Misschien heb ik het allemaal niet zo goed begrepen, maar het verhaal van de witte dolfijn, wtf?
Opnieuw slaagt Rosenboom er in om enkele schlemielen ten tonele te voeren. Dat is blijkbaar zijn favoriete manier om verhalen te schrijven. Dat is prima en ook deze keer is hij in die opzet weer geslaagd. Rebert van Buyten, what's in a name, en de dorpszonderling Jan de Loper, je houdt van hen, of niet.
Rebert is de hoofdpersoon. Tragisch, sociaal beperkt, maar wel op zijn manier constructief bezig met zijn leven ook al verloopt dat niet bepaald vlekkeloos. Misschien is het de manier van schrijven die je op een bepaald moment wel hebt "gezien". Uitgebreide beschrijvingen en redenaties, daar is Rosenboom goed in, zijn de ene keer ter zake en boeiend, de andere keer saai en overbodig. Veel herhalingen ook... Dat werkt wel om de troosteloosheid van de personages en hun woonplaats, cq sociale omgeving weer te geven. Het geeft de indruk van een zich herhalend leven, niet alles is nieuw, origineel en het leven, door de eeuwen heen, kent heel veel herhaling. Niet spannend. Wel realistisch.
Uiteindelijk is Van Buyten wel een boeiend persoon die in zijn beperkingen tegelijk ook creatief is. Maar de eenzaamheid, het onvermogen om goed richting te geven aan zijn leven, dat is ook beklemmend. Het is niet het eerste boek dat ik in de afgelopen maanden heb gelezen dat een dergelijke persoon als hoofdpersoon had. Op de een of andere manier doen dat soort mensen het niet goed bij mij. Dan komt het voor een groot deel op het schrijfvermogen van de auteur aan. Kan die mij boeien door stijl en tekst. Zoals ik al zei, dat wisselende voor mij nogal in dit boek.
Raad ik het daarom af als onderdeel van een leeslijst? Nee, dat niet, maar het is niet het beste boek van Thomas Rosenboom. Gewassen Vlees was een stuk beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten