Cirque du Soleil Kooza

Na zorgvuldig nadenken kwamen we er gisteren gezamenlijk achter dat het de 8ste keer was sinds 2005 dat we als vriendengroep, mét partners, bijeen kwamen op uitnodiging van Pieter. Zo begon mijn blogpost over de "oratieviering" vorig jaar. Dit jaar kwamen we er achter, weer wat ouder en wijzer blijkbaar, dat het deze keer pas de 8ste keer was, omdat de oratie in 2005 plaatshad en de eerste bijeenkomst pas in 2007. Bij deze dus een rectificatie.

Dit jaar voerde de reis opnieuw naar Amsterdam. Dat wordt als locatie eigenlijk een beetje saai. Maar goed dat het een grote stad is. De avond begon om een uurtje of vijf, niet iedereen was op tijd, in Brasserie Ajax in de Amsterdam ArenA. Wij waren erg op tijd dus hebben we even heerlijk gelounged in een bank waar zitten eigenlijk niet mogelijk was. Loungen gelukkig wel! Al keuvelend kwam geleidelijk aan de hele groep binnendruppelen en uiteindelijk waren alle acht personen aanwezig.

We gingen aan tafel om te genieten van een 3-gangen diner dat voortreffelijk smaakte. De gebruikelijk zin en onzin kwam voorbij in de tafelgesprekken waarbij het kameel dan wel dromedaris knuffelen een hoogtepunt vormde. De running gag. Toen het tafelen voorbij was gingen we op pad. Op een minuut of tien lopen van de Amsterdam ArenA stond namelijk een enorm tentencomplex opgesteld van het Cirque du Soleil. Daar gingen we de rest van de avond doorbrengen. Gelukkig geen (wilde) dieren in dit circus en dus ook geen kameel/dromedaris. Dat was dan wel weer jammer.

Officieel heette deze versie Cirque du Soleil Kooza. In een prachtige tent die nagenoeg vol zat was het anderhalf uur circus. Mijn vader was een liefhebber van het circus, maar dan het klassieke, met (wilde) dieren en zo. Zelf heb ik dat niet in mijn genen zitten. Maar dit is natuurlijk niet zomaar een circus. Het is een show met allerlei entertainment, performance, live zang en muziek, dans en veel acrobatiek. Er waren een paar heel spectaculaire acts bij. We zaten heel dicht bij de circusvloer en konden alle gezichtsuitdrukkingen, het trillen van de spieren, de prachtige kostuums en grime heel goed zien.

De drie Aziatische dames die lichamen hadden zonder botten vond ik het meest spectaculair. Die wrongen zich in de meest onmogelijke bochten, posities en houdingen met een vanzelfsprekendheid dat je bijna mee wilde gaan doen. Wat een souplesse en beheersing van elk spiertje in hun lichaam. Sensationeel!

Een andere hoogtepunt wat mij betreft waren de koorddansers. Wat mensen bezielt om op een koord op flink wat meters van de grond te stunten blijft voor mij altijd een raadsel gezien mijn hoogtevrees. Maar wat ze lieten zien was meer dan de moeite waard. Hoog niveau zal ik maar zeggen. Opmerkelijk: hun installatie werd als onderdeel van de show opgebouwd voor onze ogen. Knap staaltje techniek.

Er was een vrouw met een act met hoepels die ook een enorme beheersing van haar lichaam bezat. Op zich niet bijzonder, want al vaker gezien links en rechts op televisie, maar ze was uitzonderlijk goed in wat ze deed. Dikke voldoende.
Dan was een duivelse meneer met een heel grote hoepel die er een geweldige show van maakte. Ik had zoiets nog nooit gezien, opzwepend, energiek, krachtig en tegelijk heel elegant en kunstig.
Als laatste noem ik nog met bijzondere aandacht een groep acrobaten die werkelijk duizelingwekkende sprongkracht toonden en weinig angst. Het was een act met gooi- en smijtwerk waarbij de sprongkracht versterkt door een soort wippen waar dan de springer op de ene kant staat en twee mannen op de andere kant springen waardoor de springer een enorme vaart krijgt. Vooral de uitvoering met stelten was spectaculair. Het liep allemaal goed af. Geoliede machine.

Verder was er nog een act met een eenwieler, man en vrouw in mooi samenspel, een vrouw aan een rekstok ook knap, maar "gewoontjes". Tja. Dat klinkt nogal blasé, ik erken dat van harte, maar het is wat het is. De clownsact kreeg gaandeweg de avond een steeds langere baard. Niet leuk meer eigenlijk. Er was goede live muziek ter begeleiding en goede dans intermezzo's. Al met al een heel bijzonder avond in Amsterdam die meer dan de moeite waard is.

Hieronder een link naar de trailer van Cirque du Soleil. Je mocht niet filmen of fotograferen. Ik heb toch een foto gemaakt, maar veel soeps is het niet! https://www.youtube.com/watch?v=DQoyuLsidJI

Koken bij La Cuisine Ronde

Na zorgvuldig nadenken kwamen we er gisteren gezamenlijk achter dat het de 8ste keer was sinds 2005 dat we als vriendengroep, mét partners, bijeen kwamen op uitnodiging van Pieter. Hij probeert ons elk jaar weer te vergasten op een bijzondere middag/avond. Dit jaar voerde de reis naar Amsterdam.

We begonnen bij de Hermitage met de tentoonstelling over Van Gogh die daar momentaal staat. Van Gogh is toevallig een klein stukje Tilburger en ik vind veel van zijn schilderijen bijzonder. Niet al zijn werk kan me bekoren. Vooral zijn stadsgezichten vind ik een stuk minder interessant en menig vergezicht is ook niet aan mij besteed. Gisteren liep ik daarom met wisselende belangstelling door de tentoonstelling. Er viel genoeg te genieten hoor, veruit de meeste werken waren zeer de moeite waard. Één van mijn favorieten hing er in volle glorie: de amandelbloesem.

>
Vrij vooraan hing een nieuwe ontdekking die in schoonheid er uit sprong. Het was het schilderij Korenaren (zie foto) uit zijn laatste levensjaar 1890. Het was me niet eerder opgevallen tussen zijn werk. Dit keer zag ik het in al zijn pracht. Hoe Van Gogh met penseel en verf in staat is om die dynamiek in de natuur recht te doen, dat vind ik bijzonder knap. Helaas was er alleen een briefkaart van het schilderij te koop dat absoluut geen recht deed aan de impact die het hoort te maken.

Daarna nog even door het complex gelopen en de historie ervan gesnoven en gelezen. Na een koffie en wat bijpraten gingen we op weg naar de volgende stop aan de Oudezijds Voorburgwal.
Daar in hartje Amsterdam, het alleroudste Amsterdam, bevindt zich La Cuisine Ronde. Een keuken onder een Amsterdams grachtenhuis waar je met een groep je eigen maaltijd kunt koken. Daarna eet je je zelfbereide maal op in de eetkamer van het pand op de begane grond, voor grote ramen die uitkijken op de gracht. Prachtig sfeervol ingericht met o.a. een smaakvol aangeklede tafel.

In het filmpje hieronder zie je hoe wij als groep de keuken in bezit namen en met culinair elan de ingrediënten te lijf gingen om ze te laten doen wat de bedoeling was. Chef Ria en haar assistent Nico grepen hard, maar rechtvaardig, in waar het nodig was. Gastheer Han kon veel vertellen over de geschiedenis van Amsterdam en het stukje waar dit huis stond. Onderhoudend.

In de keuken aangekomen via een ondermaats deurtje en dito trappetje, kregen we eerste een drankje en vervolgens een kookschort met onze naam erop. Het eerste souvenir was binnen! Daarna een korte uitleg, verdelen in groepjes van 2 (of 1) en aan de slag. Behoorlijk gedisciplineerd werd er gewerkt aan de vier gangen die we op tafel moesten krijgen. Hier en daar liep iemand de kantjes er van af, met een glas in de hand, maar over het algemeen zat er een goed tempo in. Het resultaat was er naar.

We hebben vier heerlijke gangen gegeten. Echt heel lekker. Verbazingwekkend hoe je met de juiste begeleiding van alles uit je handen krijgt ewaar je anders alleen met stomme verbazing naar kunt kijken (en van eten). Een buitengewoon aangename middag en avond die tegen 11 uur ten einde liep. We zijn weer op de hoogte van elkaars wel en wee, hebben wat cultuur gesnoven en de inwendige mens op krachten gebracht. Met eigen handen. Mooi toch!

Het woord van de avond was: cointreau. ;)

Ian Anderson en band in de Melkweg #jethrotull

Ik blogde twee maanden geleden al dat ik naar het concert van Ian Anderson en band zou gaan. Gisteren was het zover.

In die maanden heb ik veel naar het vervolg Thick as a Brick 2 geluisterd, bijna dagelijks een of meerder keren. Een fantastische cd die niet het niveau van de eerste haalt, maar wel, opnieuw, prachtige muziek laat horen.

Thick as a Brick is in 1972 verschenen en het is eigenlijk één nummer dat op twee zijden van een ouderwetse vinyl langspeelplaat past. Bijna 45 minuten muziek. Dat noodzaakte een band toen om het eind van kant 1 met een intermezzo af te sluiten dat dan op kant 2 weer kon worden opgepikt. Klinkt allemaal als een klok en het is een caleidoscoop aan ritmes en muzikale vondsten aaneengeschakeld tot een episch werk. Ian Anderson schrijft in het programmaboekje dat de oorspronkelijke muziek op ongeveer 10 achtereenvolgende dagen is ontstaan, soms voortbordurend of teruggrijpend op het vorige en vaker iets totaal anders. Thick as a Brick was de eerste LP die ik kocht van Jethro Tull en ik had meteen een meesterwerk in handen. The rest is history.

Als je in de zaal zit en probeert je voor te stellen wat de avond gaat brengen komt natuurlijk toch de gebrekkige stem van Ian Anderson naar voren. De man kan al vele jaren eigenljk niet meer goed zingen en dat wreekt zich nogal eens bij de uitvoering van de nummers. Hoewel de teksten vaak erg geestig en prachtig geconstrueerd zijn biedt de muziek gelukkig meer dan voldoende kwaliteit om een zeer genoeglijke avond te hebben. But still, you wonder...

Dit keer had Anderson een list bedacht en een hulpstem (Ryan O'Donnell) ingeschakeld die een groot deel van de zang op zich nam zodat er ruimte voor rust kwam, maar ook ruimte om ondersteunende gitaar- of fluitpartijen te spelen. De stem was niet beter dan anders en soms zelf een beetje vals. Ach, als Tullfan ben je niet meer zo kritisch daarop :).

Anderson is niet gespeend van humor, English style, en ook deze avond kwam er het een en ander op ons af. Ik begreep dat een aantal van die intermezzo's en figuren in beeld ook bij de oorspronkelijke show van 1972 hoorden. Mooi. Het waren komische beelden en intermezzo's die in de traditie van Tommy Cooper en Monty Python horen. Ik houd van beide dus dat komt goed uit.

De uitvoering van Thick as a Brick was fenomenaal goed. Ik kan er eigenlijk niets op aanmerken. Sinds 1972 doe ik het met de excerpten van een minuut of 10 en die waren ook steeds van prima kwaliteit, maar nu het hele werk integraal uitgevoerd te horen worden, ik heb er gewoon geen woorden voor. Once in a lifetime experience. Het klonk als een klok. Muzikaal in beton gegoten. Strak en ongelofelijk minitieus uitgevoerd. Natuurlijk moest er bij sommige passages geïmproviseerd worden. Een tape die even meeliep, of een Skypefilm met Anna Phoebe die een stukje viool meespeelde, alles werd uit de kast gehaald. Anderson is nooit wars geweest van innovaties en heeft zijn hele muziale carrière daar dankbaar en meestal als een van de eersten gebruik van gemaakt.
De drumpartij van dit nummer heeft me altijd geïmponeerd, al die riedeltjes, versterking van ritmes, variatie in tempi, het moet een genot zijn voor de man.
De tweede helft van Thick as a Brick was eigenlijk het hoogtepunt omdat daar zoveel gebeurt aan vreemde fratsen muzikaal gezien dat je niet weet waar je moet luisteren. Ongehoord.

Na de pauze volgde Thick as a Brick 2, even virtuoos neergezet. Hoogtepunten blijven Banker Bets, Banker Wins en Kismet in Suburbia. Maar ook het ontroerende Wootton Bassett Town. En de rest natuurlijk!. Toetje was Locomotive Breath met een uitgerekt einde. Prachtig.
Daarna nog even wat merchandise ingeslagen. Opmerkelijk en zorgelijk feit: het t-shirt dat ik wilde was er alleen in XXL. Nou ben ik niet fijngebouwd, toegegeven, maar XXL is toch echt aan de ruime kant. Blijkbaar is de doelgroep twee XX toegenomen in de loop der jaren.

Ik heb geprobeerd het een en ander op video vast te leggen. De beeldkwaliteit is pover, to say the least, maar het geluid valt alles mee. Ik had een prima plaats vlak bij het mengpaneel, op een goede hoogt in de zaal. De stoel naast me was leeg waardoor ik eenvoudig een vast camerapunt kon handhaven zonder al te veel pijn in de armen. Helemaal stil houd je het nooit natuurlijk in zo'n ambiance. De filmpjes staan op mijn YouTubekanaal.

Het was een onvergetelijk avond, indrukwekkend en uniek. Het zoveelste hoogtepunt die deze man en zijn muziek me heeft gegeven in de afgelopen 36 jaar.

I'm a happy man!

Matthäus Passion op Goede Vrijdag

Afgelopen Goede Vrijdag gingen we op uitnodiging van vriend Pieter een avondje cultuur snuiven in het Concertgebouw in Amsterdam. Traditiegetrouw stond de Matthäus Passion op het programma. Meneer Bach, die ik bij mijn helden van Jethro Tull al jaren aanhoor, heeft een knap stuk muziek in elkaar gezet waar volgens onze muzikale betweter Peter allerlei typen muziek in zijn verwerkt.
Zelf ben ik groot geworden met koorzang om mij heen aangezien mijn vader een fanatiek zanger was in het Heikes mannenkoor dat de hoogmis op zondag opluisterde. Ik ging graag met hem mee, als kleine manneke, om hoog op het koor, achterin de kerk, dicht bij de organist de mis bij te wonen. Dat was beter dan het meedreunen van (latijnse) liturgie in de houten banken in de schip van het kerk. Je mocht als koorlid de communie ontvangen en dan ging het hele gezelschap in ganzenpas de torentrap af en later weer op. Voor mij lastig om dat mannentempo bij te houden. Mijn vader heeft ook in opera's gezongen, maar volgens mij kon hij niet de lessen betalen die hem verder hadden gebracht. Dus bleef het bij een paar optredens als koorzanger in dergelijke muziekstukken.
Zijn platenkast bestond wel voor het grootste deel uit zangstukken, koorwerk.
Die bagage komt toch van pas als je een avond doorbrengt met vrienden en Bach.

Het concertgebouw is een prachtige zaal met een nagenoeg perfecte akoestiek. Daar heb ik verhalen over moeten aanhoren. De stoffering van de stoelen kwam zelfs ter sprake. Wat ik dan weer raar vond, want als er mensen in zitten, wat doet die stoffering er dan nog toe? Maar goed, ik ben een nitwit en een nobody op het gebied van klassieke muziek, absoluut gehoor en het concertgebouw. Dat bleek al snel. Niet te veel kritische vragen hebben, niet te veel zelf nadenken.

Desalniettemin is het een prachtige zaal en inderdaad klonk de muziek en zang als een klok. Dat kwam natuurlijk ook door de uitvoerders, maar het is altijd weer prachtig om muziek te horen vertolken en dat het dan zo goed klinkt. Het geheel duurde zo´n drie uur en dat lijkt vooraf een hele zit, maar in de praktijk was het makkelijk vol te houden. Dat kwam mede door de grote mate van afwisseling in soorten muziek, zoals hiervoor al enigszins toegelicht, en het feit dat dwarsfluit en fagot en behoorlijk aandeel hadden in muziek. Beide instrumenten hebben mijn hart al jaren geleden gestolen en om ze nu fijn samen te horen, in combinatie met prachtige zangstemmen, was een feest.

Het Toonkunstkoor was met ruim 100 man en vrouw sterk aanwezig, het Martini jongenskoor uit Sneek zong voor de pauze hun partij mee en twee orkesten (Holland Symfonia) zonder koperwerk stonden garant voor een bomvol podium. Wat een geweld kan een dergelijk gezelschap ten gehore brengen. Een orkest met koor laat een kracht zien en horen van jewelste terwijl tegelijkertijd elke nuance hoorbaar is en blijft. Zes solisten zongen de verschillende partijen waaronder de voorzanger/verteller die het publiek door het verhaal leidt. De solisten hadden stuk voor stuk prachtstemmen en de onderlinge harmonie en die met de verschillende instrumenten was fenomenaal. Dirigent was Boudewijn Jansen. Een hele bijzondere en mooie uitvoering volgens de kenners.
De avond was een doorslaand succes niet in het minst door het starspotten. Zet provincialen in de grote stad en ze fluisteren de sterrennamen naar elkaar. De een ziet ze overal (vliegen) en de ander loopt er straal langs. Wel leuk :).

Uiteindelijk kwam er een eind aan de muziek en liepen we voldaan en nakeuvelend naar restaurant De Knijp waar je tot na middernacht een maaltijd kunt nuttigen. Dat hebben we dan ook gedaan. Even de indrukken uitspreken, reflecteren en wat shockeren. Zo komt iedereen aan zijn trekken!

Na het golven van vorig jaar en de cultuurshock van dit jaar ben ik reuze benieuwd waar we volgend jaar ons luxueuze en vooral gezellige uitje gaan doorbrengen.