De stad zorgt voor recreatieve mogelijkheden - een aanrader

Tijdens de reis door Spanje kwam ik in twee steden terecht waar de gemeente werk had gemaakt van de publieke ruimte.


De eerste keer liep ik langs de oevers van de Pisuerga in Valladolid. Een rustgevende strook die volop gelegenheid bood tot wandelen, rennen, joggen, sporten en bewegen. Er lag ook een strand om weer bij te komen van je inspanningen. Die ruimte werd volop gebruikt door allerlei leeftijdsgroepen die zich bezig hielden met het uitlaten van hun hond, het bewegen op toestellen, voetbal, basketbal, volleybal en het soezen op een bankje in de avondzon. De inwoners van Valladolid profiteerden volop van de trapveldjes, grasvelden, verharde paden en het strand met paviljoen. Openbare ruimte zoals die hoort te zijn: voor iedere bewoner.


In Valencia was het zo mogelijk nog mooier. De Turia liep tot eind jaren 50 midden door de stad maar de ernstige overstromingen noodzaakten het stadsbestuur om de rivier te verleggen. De oude bedding van de rivier hebben ze vervolgens ontwikkeld tot een groen lint midden door de stad waar het verkeer op hoogte langs raast. Maar daar heb je nauwelijks last van. Door dit slimme idee is een recreatieve strook ontstaan die echt door iedereen wordt benut. We hebben een behoorlijk stuk gelopen en vertrokken vanaf een soort oase waar de oude brug nog in functie lag, omzoomd door palmbomen waardoor je je in een andere wereld waande. Daarna volgde een kermisterrein dat overliep in een verhard stuk waar zwaardvechters en dansgroepen driftig gebruik van maakten.


Ook hier liep, wandelde en rende iedereen naar hartelust in eigen tempo en met eigen doelstellingen vrolijk over de paden. Een zee aan ruimte. Een trommelband oefende het repertoire, jong en oud zat op grasvelden al dan niet met een verliefde blik in de ogen. De trimtoestellen en sportschoolapparaten kregen nauwelijks rust en werden voortdurend getest. Er was ook ruimte voor natuur! Een fantastisch gezicht waar een mens blij van wordt. Geen gedoe, geen territoriaal gedrag, onaangenaamheden of wat dan ook. Openbare ruimte in optima forma. Een eye opener. Daar moesten we in Nederland ook eens meer ruimte voor maken.
Hieronder een aantal foto's van beide wandelingen.

Gorges du Verdon

Gisteren zijn we gaan kijken neer een natuurfenomeen van de bovenste plank, de Gorges du Verdon.

Dit geologisch wonder ligt een kilometer of 50 van ons huisje. De rit er naar toe ging eindelijk over andere wegen dan we tot dusver hebben bereden. Dat liet al een mooi stukje Frankrijk zien. Toen we in de buurt kwamen kregen we uitzicht op het omvangrijke Lac de Sainte-Croix. Onze tocht leidde vanuit Aiguines langs de gorges. Elke keer dat ik dit soort landschappen en vooral de krachten die ertoe geleid hebben dat ze ontstaan beschouw, blijft dat mijn liefde voor de geografie voeden. Wat een geweld is nodig om tot dergelijke prachtige natuur te komen. Je ziet het voor je: een rivier (de Verdon) die zich inslijpt in een oprijzend gebergte, jaar na jaar, eeuw na eeuw, millenium na millenium.

De gorges is ca 25 km lang. We hebben alleen langs de zuidelijk kant gereden. De weg is prima te berijden ondanks de vele slingers en enkele haarspelden. Het is opvallend hoe rustig er gereden wordt. Iedere chauffeur wil ook zien door welk magnifiek landschap hij of zij rijdt en dat matigt de snelheid behoorlijk. Plus dat de bochten nogal onoverzichtelijk zijn en de enkele tunnels te smal voor twee normale auto's. Daarnaast zijn veel automobilisten steeds op zoek naar een hoekje waar ze de auto even langs de kant kunnen zetten, uitstappen en zich vergapen aan het fenomenale landschap dat zich voor hun ogen uitstrekt. Het is meer dan imposant en doet me meer dan St. Tropez, Monte Carlo en Parijs bij elkaar. Steden zijn ook geografische pronkstukken, maar landschap laat meer oorspronkelijkheid zien terwijl de stad vooral handmade en manmade is.

Aangezien ik een langzaam toenemende last van hoogtevrees heb, was ik wel lichtelijk gespannen voor de tocht. Uiteindelijk valt het altijd mee, dat heeft de ervaring mij intussen geleerd en dat was ook dit keer zo. Maar als ik echt de afgrond in moet kijken, dan houdt ik me toch erg goed vast. Je weet maar nooit :)

Onderweg legden we aan in een hotel-restaurant dat aan de klif lag. Vanaf ons tafeltje ging het ravijn een paar honderd meter de diepte in. Mocht ik suicidaal zijn geweest, dan was dat mijn kans geweest. Ik heb toch genoten van mijn lamsvlees met frietjes en L. van een chèvre chaud. Heel smakelijk. Living (and eating) on the edge! Magnifiek uitzicht.

De koek is dan nog steeds niet op. Het ene fenomenale uitzicht na het andere volgt en je raakt nauwelijks uitgekeken. Een stuk verderop volgde er nog een brug over de kloof op 250 meter hoogte. De kloof is maximaal 700 meter diep. En dat is diep. Bij de brug zijn natuurlijk parkeerplaatsen. Ik heb al mijn moed bijeengeraapt en ben over de brug gelopen om foto's te maken en over de rand te kijken. Wauw. Dat was prachtig. Helaas bevatte de rivier niet al te veel water, dat was weer jammer. Het kan er overigens spoken daar beneden.
Weer een stukje verder waren er twee balkons, balcons de mescla, uitkijkposten die aan de rotsen hangen, met bijzondere vergezichten. We zagen daar ook een groep die op voettocht was in de kloof. Nu ja, voettocht, Daar moet je regelmatig door ondiep en diep water waden om verder te komen. Voor die voettochten wordt ook gewaarschuwd. Door de kloof kan het door regenwater ineens snel hoog water worden en dan zit je als een rat in de val. Maar deze groep amuseerde zich kostelijk en je hoorde hen joelen en genieten van hun tocht.

Hierna verlieten we de route met het mooi uitzicht en trokken weer huiswaarts. Prachtig uitstapje en een aanrader voor iedereen zich aan uitbundige natuurkrachten wil vergapen.

Irvin D. Yalom - Het raadsel Spinoza

L. was razend enthousiast over dit boek en wist zeker dat ik er ook lyrisch over zou zijn. Ik zou er veel van mezelf in herkennen. Alsof dat me lyrisch maakt! ;) Niet dus.

Het is een heel goed boek en ik heb het met veel plezier gelezen. Het beschrijft het leven van Bento (Benedictus of Baruch) de Spinoza. Hij was een Portugese Jood die in het godsdiensttolerante Nederland onderdak vond. Nou ja, tolerant als je geen katholiek was dan. Aangezien er maar heel weinig feitelijks over zijn leven bekend is, heeft de schrijver er nogal wat bij verzonnen. Maar dat is natuurlijk zijn voorrecht.
Spinoza was een filosoof die sinds de publicatie van zijn boeken velen heeft geïnspireerd met zijn ideeën over vrijheid en god/natuur. Het kostte hem wel zijn Joods zijn. Hij kreeg een zogenaamde Cherem of banvloek tegen zich uitgesproken door de Joodse religieuze gemeenschap vanwege zijn ketterse opvattingen.
Het deel van het boek dat daarover gaat, met name zijn ideeën over God en over de authenticiteit van de bijbelteksten is bijzonder intrigerend. Herkenbaar en als je het terugplaatst in de tijd kun je je ook voorstellen dat dat soort ideeën in geen enkel land getolereerd zouden worden. Dat is zelfs nu nog gevaarlijke taal in menig "modern" land. De dialogen waarin Bento zijn ideeën uiteenzet en toelicht zijn wat mij betreft de beste hoofdstukken van het boek. Briljant. De latere hoofdstukken met voornamelijk nog gesprekken tussen Spinoza en zijn vriend Franco zijn een stuk minder inspirerend. Zijn vrouwvijandigheid komt netjes aan bod.

Het boek heeft echter nog een hoofdpersoon: Alfred Rosenberg. Dat klinkt ook behoorlijk Joods. Je kon de man niet erger beledigen. Alfred Rosenberg was een van de hoofdrolspelers in de Nazipropaganda van het eerste uur. Hij was afkomstig uit het Baltisch gebied waar veel Duits bloed woonachtig was. Zijn carrière begon in 1919 bij de DAP omstreeks het tijdstip dat Hitler er lid van werd. Hij was al jong sterk anti-semitisch en anti-communistisch. Van zijn leven is veel meer bekend.
Hij was een nogal eenzaam en gesloten type. De hoofdstukken in het boek die Rosenberg als onderwerp hebben zijn werkelijk fascinerend. Dat vond ik tenminste. Het geeft een mooi inzicht in de redelijke mens die toch volslagen verkeerde beslissingen kan nemen. In dit geval met dramatische afloop. NIet alleen werkte hij natuurlijk mee aan het verfoeilijke systeem van Nazi-Duitsland, maar hij betaalde er ook de ultieme prijs voor. Als enige van de beschuldigde kopstukken hield hij vol dat de rassendoctrine van de Nazi's goed en terecht was. Dat kostte hem zijn leven.

Bizar detail is dat de levens van Spinoza en Rosenberg elkaar raakten toen in 1941 de Spinoza bibliotheek door de Duitsers werd geconfisqeerd. Dat paste in een operatie die behelsde materiaal te verzamelen van tegenstanders van Nazi-Duitsland. Rosenberg was de leider van die operatie.
Wonder boven wonder bleef de Spinoza boekencollectie intact en kwam terug naar Nederland. De bibliotheek is nu nog steeds te raadplegen in Den Haag.

Prachtig historisch gegeven op originele wijze vertolkt door Yalom. Een wijs boek.
Had L. toch een beetje gelijk :-)