Haar stijl is niet bijzonder, wat mij betreft, maar het verhaal is dat wel. Dit boek gaat over kinderporno en kindermisbruik. Een afschuwelijk onderwerp en mensen die daar niet goed tegen kunnen moeten dit boek maar overslaan.
Wat mij fascineert en dat komt ook in dit boek weer eens duidelijk naar voren, is het blote feit dat mensen die zich hiermee inlaten en actief in zijn gewoon naast je kunnen wonen. Respectabele burgers kunnen zijn waarvan eigenlijk niemand vermoedt dat er wat aan de hand is. Voor de hoofdpersoon in dit verhaal, de arts Sara Linton, extra pijnlijk omdat zij een aantal van de misbruikte kinderen onder behandeling heeft gehad. Ook zij, met geoefende ogen, miste de signalen. Ik wil zeker niemand verwijten maken want niets is eenvoudiger dan vanaf de zijlijn stenen gooien. Als je er niet op verdacht bent dan blijft het lastig signaleren. Veel van dergelijke mensen passen zich moeiteloos aan, wekken vertrouwen en daarom bestaat dat misbruik ook. Als ze allemaal een blauwe vlek op hun voorhoofd hadden was het een stuk eenvoudiger om hen te ontmaskeren.
De vrouwelijke onhandigheid blijft voor mij wel een irritatiefactor. In films en series zie je dat vaak ook terug, struikelend wegrennen, liefst midden op straat en voortdurend zinloos omkijkend, niet zelden eindigend in een val. Slaughter heeft daar ook last van bij haar vrouwelijke hoofdpersonen. Maar dat gezegd hebbend: dit is een prima boek om te lezen. Kan in de vakantiekoffer of gewoon op de e-reader.
Gerelateerde blogsposts:
Verbroken
Onbegrepen
2 opmerkingen:
Ik vind dit de slechtste van Slaughter
@Astrid
Goed om te weten :)
Een reactie posten