Relikwie (13): St. Jozef

Jozef is altijd een beetje de kluns in het verhaal rond de geboorte van Jezus. Hij is niet de vader van het kind van zijn vrouw, maar kan zijn vrouw er ook niet op aan kijken. In het geloof kreeg hij de status van Voedstervader van Jezus. Voedstervader betekent niet meer dan pleegvader. In de tijd dat ik nog de missen frequenteerde is mij niets ter ore gekomen waaruit zijn bijzondere status kon blijken. Maar misschien heb ik niet goed opgelet. Zou zomaar kunnen.

Over Sint Jozef is een website in het leven geroepen waar je veel meer informatie over deze heilige tot je kunt nemen. Hij is o.a. de patroonheilige van snoepfabrikanten... Bizar. Hij is ook patroonheilige van vaders, kijk dat klinkt een stuk logischer!

In de nalatenschap van mijn tantes zitten twee beeldjes van St Jozef die je mee kunt nemen in je portemonnaie of jaszak. Ik dacht eerst dat het Christoffels waren, maar het zijn echt beeldjes van St. Jozef. Staat er ook op.
Daarnaast enkele prentjes met gebeden die je kunt opzeggen om zijn hulp in te roepen. Er zit een oude uitgave bij uit de serie (neem ik aan) Goudkorrels van de Bredase uitgever Eduard van Wees uit 1879. Het prentje met de afbeelding is van 1935.

Relikwie (12): Mgr. Aloysius Versiglia en Pater Callistus Caravario

Deze beide heren, Mgr. Aloysius Versiglia en Pater Callistus Caravario, waren lid van de orde van Salesianen van Don Bosco. Zij richtten zich met name op de opvoeding van de verwaarloosde jeugd. Paus Pius IX erkende de orde in 1874.

Louis Versiglia werd aangesteld als bisschop in China en medebroeder Callistus voegde zich later bij hem om missionariswerk te verrichten. Beiden begonnen aan een rondreis maar werden al op de tweede dag vermoord door communistische bende. Het was 1930.

Het prentje wat ik van deze twee martelaren bezit bevat daarom ook tekst in het Chinees. Onder portretten op het prentje zijn kleine relikwieën bevestigd.

Grappig is dat op de achterzijde, waar Nederlandse tekst staat, de lezer wordt gevraagd wanneer ze op voorspraak van Mgr. Versiglia en Pater Caravario gunsten van God verkregen hebben, dat door te geven.

Dat heeft gewerkt want beide Salesianen werden in 2000 heilig verklaard.

Relikwie (11): Agnus Dei

In mijn bezit zijn een aantal objecten waarop staat dat het om het Agnus Dei (Lam Gods) gaat. Ik had werkelijk geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen. Natuurlijk, ik ken het lied uit de missen, maar als relikwie was het nieuw voor mij.

Gelukkig heb ik ook een prentje waarop staat uitgelegd waaruit het Agnus Dei voor staat. Het is een met Chrisma en Balsem vermengd helder stukje wit bijenwas in de vorm van een rond of ovaal plaatje, dat aan de voorzijde Jezus Christus in de gestalte van een Lam Gods voorstelt. Nou zijn de voorwerpen die ik bezit zo klein dat ik er niet in alle gevallen een Lam Gods in kan terugzien. Misschien omdat ook een klein deel van zo'n Agnus Dei dezelfde kracht heeft. Dit relikwie wordt in stof ingenaaid gedragen of om de hals of op een andere wijze.

Op het prentje staat ook genoemd wat dit relikwie voor kracht heeft. Ik haal er twee uit. Dat vrouwen, in gezegende toestand verkerende, voor ieder ongeval bewaard blijven en een gelukkige verlossing mogen tegemoet zien, en Dat pest, vallende ziekte, water en vuur den vromen Christenen geen schade veroorzake. Het helpt tegen de pest. Dat is opmerkelijk aangezien die ziekte in Europa sinds de 17de eeeuw niet meer is voorgekomen.

Relikwie (10): Petrus Julianus Eymard

Daar is weer een grote onbekende. De 19de eeuw is vruchtbaar geweest voor de katholieke kerk. Het lijkt wel of de congregaties als paddenstoelen uit de grond schieten. Het houdt maar niet op!

De Fransman Petrus Julianus Eymard zag het levenslicht in 1811 en overleed in 1868. Hij trad in bij de Paters Maristen die Maria vereerden. Hij stichtte in 1856 de Congregatie van het Allerheiligst Sacrament. Deze orde staat ook bekend als de Sacramentijnen. Zijn heiligverklaring vond plaats in 1962, dit jaar 60 jaar geleden.

Het prentje dat ik bezit bevat een stukje stof, waarschijnlijk van zijn kleding. Het is gedrukt in 1909.

Relikwie (9): de Maria Congregatie

De Mariacongregatie was een kerkelijk goedgekeurde vereniging van leken met als doel de speciale verering van Maria

Ik heb drie draaginsignes in mijn bezit van deze congregatie, twee identieke, van jondere datum, en een van oudere datum. De neergang van de kerk is hier al een beetje zichtbaar.

Is de oude medaille nog van een soort bronzen legering, de nieuwere versies zijn van een heel licht metaal: aluminium.

Merkwaardig genoeg kan ik niets vinden op internet over de Maria Congregatie. Dat moet het gevolg zijn van het feit dat er blijkbaar een andere officiële naam was. De voorzijde van de medaille heeft als opschrift: Koningin, Beschermster, Moeder en op de keerzijde staat Maria Congregatie en de letters IHS. Die afkorting staat voor de eerste drie letters van de naam Jesus in het Grieks.

Relikwie (8): de Wonderdadige medaille

Deze medaille is in het leven geroepen nadat Catharine Labouré in Parijs Mariaverschijningen kreeg. Maria zei haar bij die verschijningen dat er een medaille moest komen. De dragers van die medailles zouden grote genade ontvangen van de moeder van Jezus.

Na aanvankelijke twijfel bij haar biechtvader kwamen de medailles er toch en vanaf 1832 nam de verspreiding er van een grote vlucht. Het werd de meest verspreide christelijke medaille ter wereld.

Geen wonder dus dat mijn tantes verschillende van deze Wonderdadige medailles in hun bezit hadden. Er zijn vier verschillende versie aanwezig.

Overigens is de feestdag van Catharina 28 november. Vandaag dus. Vandaar een extra relikwie :).

Relikwie (7): Frater M. Andreas

Nog een frater, deze keer uit de orde van de Fraters van Tilburg. De geboren Udenhouter Andreas van den Boer zijn geboortedag was gisteren, 24 november, maar dan in het jaar 1841. Hij heeft 50 jaar als onderwijzer gewerkt aan de Ruwenberg in St. Michielsgestel. Hij overleed in 1917, net als frère Mutien-Marie.

Frater Andreas is geen heilige, hij is nog niet eens zalig verklaard. Toch heeft hij een eigen kapel in het moederhuis van de fraters in Tilburg. In hoeverre hij nog werkelijk vereerd wordt durf ik niet te zeggen. Er is in 2007 nog een reportage gemaakt bij de bedevaart naar het graf van frater Andreas door de lokale omroep. Dat was 90 jaar na zijn overlijden.

Voor religieuze katholieke Tilburgers een must. Op het prentje zit een stukje stof, vermoedelijk van zijn kleding, met een lakzegel van de Fraters van Tilburg ter authentificatie van dit relikwie. Het prentje met relikwie is gescheurd geweest, waarschijnlijk omdat het gevouwen werd bewaard. Het prentje is gerepareerd met plakband. Het was blijkbaar de moeite waard om te bewaren.

Ian Anderson en band in de Melkweg #jethrotull

Ik blogde twee maanden geleden al dat ik naar het concert van Ian Anderson en band zou gaan. Gisteren was het zover.

In die maanden heb ik veel naar het vervolg Thick as a Brick 2 geluisterd, bijna dagelijks een of meerder keren. Een fantastische cd die niet het niveau van de eerste haalt, maar wel, opnieuw, prachtige muziek laat horen.

Thick as a Brick is in 1972 verschenen en het is eigenlijk één nummer dat op twee zijden van een ouderwetse vinyl langspeelplaat past. Bijna 45 minuten muziek. Dat noodzaakte een band toen om het eind van kant 1 met een intermezzo af te sluiten dat dan op kant 2 weer kon worden opgepikt. Klinkt allemaal als een klok en het is een caleidoscoop aan ritmes en muzikale vondsten aaneengeschakeld tot een episch werk. Ian Anderson schrijft in het programmaboekje dat de oorspronkelijke muziek op ongeveer 10 achtereenvolgende dagen is ontstaan, soms voortbordurend of teruggrijpend op het vorige en vaker iets totaal anders. Thick as a Brick was de eerste LP die ik kocht van Jethro Tull en ik had meteen een meesterwerk in handen. The rest is history.

Als je in de zaal zit en probeert je voor te stellen wat de avond gaat brengen komt natuurlijk toch de gebrekkige stem van Ian Anderson naar voren. De man kan al vele jaren eigenljk niet meer goed zingen en dat wreekt zich nogal eens bij de uitvoering van de nummers. Hoewel de teksten vaak erg geestig en prachtig geconstrueerd zijn biedt de muziek gelukkig meer dan voldoende kwaliteit om een zeer genoeglijke avond te hebben. But still, you wonder...

Dit keer had Anderson een list bedacht en een hulpstem (Ryan O'Donnell) ingeschakeld die een groot deel van de zang op zich nam zodat er ruimte voor rust kwam, maar ook ruimte om ondersteunende gitaar- of fluitpartijen te spelen. De stem was niet beter dan anders en soms zelf een beetje vals. Ach, als Tullfan ben je niet meer zo kritisch daarop :).

Anderson is niet gespeend van humor, English style, en ook deze avond kwam er het een en ander op ons af. Ik begreep dat een aantal van die intermezzo's en figuren in beeld ook bij de oorspronkelijke show van 1972 hoorden. Mooi. Het waren komische beelden en intermezzo's die in de traditie van Tommy Cooper en Monty Python horen. Ik houd van beide dus dat komt goed uit.

De uitvoering van Thick as a Brick was fenomenaal goed. Ik kan er eigenlijk niets op aanmerken. Sinds 1972 doe ik het met de excerpten van een minuut of 10 en die waren ook steeds van prima kwaliteit, maar nu het hele werk integraal uitgevoerd te horen worden, ik heb er gewoon geen woorden voor. Once in a lifetime experience. Het klonk als een klok. Muzikaal in beton gegoten. Strak en ongelofelijk minitieus uitgevoerd. Natuurlijk moest er bij sommige passages geïmproviseerd worden. Een tape die even meeliep, of een Skypefilm met Anna Phoebe die een stukje viool meespeelde, alles werd uit de kast gehaald. Anderson is nooit wars geweest van innovaties en heeft zijn hele muziale carrière daar dankbaar en meestal als een van de eersten gebruik van gemaakt.
De drumpartij van dit nummer heeft me altijd geïmponeerd, al die riedeltjes, versterking van ritmes, variatie in tempi, het moet een genot zijn voor de man.
De tweede helft van Thick as a Brick was eigenlijk het hoogtepunt omdat daar zoveel gebeurt aan vreemde fratsen muzikaal gezien dat je niet weet waar je moet luisteren. Ongehoord.

Na de pauze volgde Thick as a Brick 2, even virtuoos neergezet. Hoogtepunten blijven Banker Bets, Banker Wins en Kismet in Suburbia. Maar ook het ontroerende Wootton Bassett Town. En de rest natuurlijk!. Toetje was Locomotive Breath met een uitgerekt einde. Prachtig.
Daarna nog even wat merchandise ingeslagen. Opmerkelijk en zorgelijk feit: het t-shirt dat ik wilde was er alleen in XXL. Nou ben ik niet fijngebouwd, toegegeven, maar XXL is toch echt aan de ruime kant. Blijkbaar is de doelgroep twee XX toegenomen in de loop der jaren.

Ik heb geprobeerd het een en ander op video vast te leggen. De beeldkwaliteit is pover, to say the least, maar het geluid valt alles mee. Ik had een prima plaats vlak bij het mengpaneel, op een goede hoogt in de zaal. De stoel naast me was leeg waardoor ik eenvoudig een vast camerapunt kon handhaven zonder al te veel pijn in de armen. Helemaal stil houd je het nooit natuurlijk in zo'n ambiance. De filmpjes staan op mijn YouTubekanaal.

Het was een onvergetelijk avond, indrukwekkend en uniek. Het zoveelste hoogtepunt die deze man en zijn muziek me heeft gegeven in de afgelopen 36 jaar.

I'm a happy man!

Hilary Mantel - Het boek Henry

Dit boek is het vervolg van Wolf Hall waarover ik al eerder schreef. Deze opvolger is een stuk dunner dan Wolf Hall was. Met iets meer dan 400 pagina's een lekker behapbaar boek.

Dit boek beschrijft de opkomst en vooral de ondergang van Anne Boleyn, de tweede vrouw van Henry de 8ste. Opnieuw vanuit het perspectief van Thomas Cromwell, de vertrouweling van de koning. Hij is ook archiefmeester in het boek en dat is voor mij als archivaris natuurlijk een enorme pré!
Opnieuw is het de stijl van Mantel die me makkelijk voor haar boek wint. Los van het buitengewoon interessante inkijkje in het gekonkel en de achterkamertjes van het vroeg 16de eeuws Engelse hof. Zij schrijft in een vloeiende stijl en dat maakt de complexiteit van het verhaal goed te verteren.
Ingewikkeld is het namelijk wel. Een keur aan personages komt voorbij met ieder hun eigen belang of belangetje. En dan lees je in het nawoord dat ze voor de overzichtelijkheid er nog een aantal niet heeft opgenomen in het boek. Dank je Hilary! De lijst met belangrijkste personages achterin het boek kan dan ook soelaas bieden voor wie de draad even kwijt is geraakt.

Het boek beschrijft dus de wisseling van de wacht aan het hof. Het begint in Wolf Hall (de plaats, niet het boek!) bij de familie Seymour die de volgende vrouw van koning Henry VIII gaat leveren. Het is die wisseling van de wacht die het aantal personages ineens verdubbeld omdat de Seymours langzaam in het boek opkomen terwijl de Boleynen het noodlot niet kan ontgaan. Maar ze spelen nog wel een rol. Het overlijden van Henry's eerste vrouw, Catharina van Aragon, maakt weer een heel ander scala aan belangen en intriges mogelijk.

Boeiend is en blijft de rol van Cromwell. In beide boeken is zijn invloed en macht voelbaar, maar in die staatsvorm met een bijna absoluut vorst en een heleboel gegadigden om het stokje over te nemen als het om het verdelen van de buit gaat, loop je eigenlijk voortdurend spitsroeden.
Cromwell heeft de koning in dit boek steeds aan zijn zijde, voornamelijk omdat hij er steeds opnieuw in slaagt om de wensen van de koning aan te voelen en te begrijpen uit de hints en zinspelingen die hij krijgt. Zolang je daarin maar slaagt en de knopen voor de koning doorhakt zonder dat er teveel spetters op hem terechtkomen, ben je in genade. Dan is the sky the limit. Die machinaties, met op de achtergrond een groeiende onvrede onder de edelen aan het hof dat hij, Cromwell, zo'n vooraanstaande rol vervult zonder zelf van adel te zijn, zijn intrigerend en boeiend beschreven.

Het derde en laatste deel is in voorbereiding en heeft als titel: The Mirror and the Light. Daarin zal Cromwell ongetwijfeld het onderspit delven. Tegen sommige krachten is niemand opgewassen.
Ik ga het lezen!

Relikwie (6): Franciscus van Assisi

Het zijn niet alleen maar onbekenden waarvan ik relikwieën bezit. Wat te denken van de wereldberoemde Franciscus van Assisi! Daarvan bezit ik een prachtig prentje met gebed van Paus Pius IX, gedrukt in 1900. Het is in het Italiaans, dus ik ga me er verder niet aan wagen. Flink wat jaren geleden waren we op vakantie in Toscane en hebben toen Assisië bezocht en het is een bezoek meer dan waard.

Een ander relikwie is een prachtig kleurig prentje dat een souvenir is van de Notre Dame des Anges in Umbrië. In het Italiaans is dat Basilica di Santa Maria degli Angeli. Klinkt alweer beter. In het prentje zitten enkele wonderbaarlijke rozenbladeren uit de rozentuin van de basiliek, fragmentjes van de deur van de cel waarin hij is overleden en van een stoel waarin hij gewerkt heeft en de kapel waar hij is overleden. Dat is meteen een heel arsenaal aan hulpmiddelen in de strijd van het bestaan. Helaas is het prentje niet gedateerd.

Relikwie (5): Frère Mutien-Marie

Opnieuw, wat mij betreft, een exoot uit het grote rijk der heiligen. Een Belg, die leefde rond 1900. Hij overleed in 1917 en werd in 1989 heilig verklaard. Hij is geboren als Louis Joseph Wiaux in Mellet (B). Hij trad in bij de Broeders van de Christelijke Scholen, vergelijkbaar met de Fraters van Tilburg. Over zijn leven is heel weinig te vertellen. Hij leefde vroom en had als bijnaam de biddende broeder. Dat zegt genoeg. Op één van de prentjes die ik van hem heb staat letterlijk "Heel zijn kloosterleven lang was hij slaaf van plicht en regels." En daar houdt de katholieke kerk van: gehoorzaamheid en het slaafs volgen van bevelen.

Zijn graf werd meteen na zijn dood een pelgrimsplaats waar gelovingen baden om genezing van allerlei kwalen. Hij heeft meerdere genezingen op zijn naam staan.

Ik heb drie prentjes van hem in bezit, één franstalig en twee (identiek) Nederlandstalig. De prentjes bevatten een stukje van zijn doodskist. Daarbij heb ik nog een soort medaille met aan beide zijden bloemmotieven. Je kunt die medaille openschuiven en dan verschijnt een afbeelding van Frère Mutien-Marie. Bijzonder.

Relikwie (4): De heilige Gerardus Majella

Gerardus Majella is een volksheilige. Hij leefde in het Italië van de 18de eeuw. Hij werd maar 29 jaar oud en overleed in 1755. In die korte tijd heeft hij zoveel indruk gemaakt dat hij in 1904 heilig werd verklaard. Hij was de patroonheilige van de kleermakers, portiers en zwangere vrouwen.
Waarom mijn tantes in ieder geval drie relikwieën van hem in bezit hadden is mij onduidelijk. Zij zijn namelijk nooit getrouwd en zeker niet zwanger geweest. De twee beroepen waarvan Gerardus Majella patroonheilige was hebben ze nooit uitgevoerd.

In Nederland is er een bedevaartsoord in het klooster van Wittem. Ik weet uit de familiealbums dat mijn grootouders met in ieder geval enkele van hun kinderen daar zijn geweest. Mogelijk in de periode dat hun broer Mathieu studeerde in het klooster in Steijl. Meerdere prentjes met religieuze teksten in deze verzameling devotionalia zijn uit dat klooster afkomstig.

Misschien dat dat de enige link is naar deze relikwieén: beschikbaarheid via hun heerbroer. En mogelijk met de gedachte in het hoofd: baat het niet dan schaadt het niet.

Van één relikwie heb ik alleen nog een verpakkingspapiertje en de andere twee zijn stukjes stof, gestempeld met het logo van de Redemptoristen. Gerardus Majella was lid van die orde, net als Peerke Donders.
Het gaat in alle gevallen om stoffen die in aanraking zijn geweest met zijn botten of vocht van zijn botten. Je had allerlei gradaties in relikwieën en daar hoorde vanzelfsprekend ook een sterkere of zwakkere werking bij.

Relikwie (3): St. Willibrordus

Dit is niet zozeer een relikwie alswel een gedenkpenning, of bewijs van deelname in Echternach aan de viering dat het 1200 jaar geleden was dat Sint Willibrord stierf.

Willibrord was een missionaris die vanuit het huidige Engeland naar het Europese vasteland kwam en in de Nederlanden actief is geweest. Hij was de eerste bisschop van Utrecht en heeft veel zendingswerk gedaan in de noordelijke Nederlanden waarbij het het herhaaldelijk aan de stok kreeg met de weerbarstige Friezen. Hij kreeg dan ook de eretitel Apostel der Friezen en Beschermheilige van de Nederlanden.

Het oudst bewaarde bewijsstuk van het bestaan van de naam Tilburg uit 709 is direct aan hem gelieerd en het bewaarde afschrift daarvan ligt heden ten dage in de abdij in Echternach.

In 1939 vond de viering plaats van de 12e centenaire van zijn overlijden in 739. Wie van mijn familieleden daaraan heeft deelgenomen is mij helaas onbekend, maar er is in ieder geval een medaille in mijn bezit. Het is een heel klein ding waar ik met een loep naar moest kijken om goed te kunnen zien wat er precies opstond.

Er zijn meerdere soorten herdenkingsmedailles geslagen zo blijkt uit het exemplaar dat in de collectie van het Centraal Museum in Utrecht ligt.

Relikwie (2): het Scheyerer kruisje

Een voor mij volkomen onbekend relikwie, het Scheyerer kruisje. De informatie op het begeleidende prentje leert me dat het Byzantijnse kruis in de 12de eeuw naar Beieren is gekomen door een niet met naam genoemde priester uit Jeruzalem. Het zou daarbij gaan om een kruis dat afkomstig is van het Heilig Kruishout waar Jezus aan is gekruisigd.
Het verhaal op de webslite van de Benedictijner abdij in het Beierse Scheyern geeft meer details prijs die ik hier niet hoef te herhalen.

Metalen kruisje in karton gestoken en een begeleidend prentje met informatie over herkomst en betekenis. Wat kun je als goed katholiek met dit kruisje?
Als je het bij je draagt of bewaard én tenminste een keer in de week een mis bijwoont of een rozenhoedje bidt, dan kun je op een genoemde rij kerkelijke feestdagen (Kerstmis, Driekoningen, Pasen, etc.) een volle aflaat verdienen! Kom daar nog eens om.

Nieuwe serie: Relikwieën

Afgelopen dinsdag bracht mijn zwager een doosje mee dat uit de erfenis van mijn tantes komt. Ik schreef al eerder over hen.

In het huishouden van mijn grootvader speelde het geloof een belangrijke rol. De oudste zoon werd priester en missionaris, een echte Heeroom dus. Drie dochters, tantes van mij, bleven ongetrouwd. Zij waren actief in diverse religieuze verenigingen zoals de missienaaikring, werkte mee aan Fancy Fairs en op hun verjaardagen zaten altijd enkele paters uit dat religieuze netwerk. Geen wonder dat ze gedurende hun lange leven een heel arsenaal aan relikwieën verzamelden die uiteindelijk voor een groot deel nu bij mij terecht zijn gekomen. Er zitten ook heiligenbeeldjes, rozenkransen en kruisbeeldjes bij. Ze komen allemaal aan de beurt. Het is eigenlijk ook een soort van bijgeloof, die relikwieënmanie.

Dat lijkt me een mooi onderwerp om een serie aan te wijden op mijn weblog. Het is weer eens wat anders en voor sommigen misschien herkenbaar. Ik ga geen uitgebreid onderzoek naar elke medaillon of foudraaltje, maar voor zover mogelijk zal ik de betekenis proberen te achterhalen.

Als eerste de mij volkomen onbekende Henri Belletable. Het is niet zozeer een relikwie als wel een boekje met een soort van bidprentje van deze man. In het boeje staat zijn betekenis voor de kerk en zijn levensgeschiedenis beschreven. Er staat ook in uitgelegd waar je hem voor kunt aanroepen.
Geboren in 1813 in Venlo diende hij als militair in het Nederlandse leger tijdens de Belgische opstand en nam deel aan de Tiendaagse veldtocht. Iets later liep hij over naar het Belgische leger en diende daar ook. Hij overleed in 1855 in Hoei (B).

Zijn verdienste is de oprichting van de Aartsbroederschap der H. Familie in 1844 in Luik. Deze lekenorde groeide hard, ook in Nederland, en je ziet op veel bidprentjes staan dat de overledene lid was van deze H. Familie. Zonder twijfel waren de mannelijke leden van het gezin de Brouwer allemaal lid van deze lekenorde.

In het noveenboekje (1949) staan ook voorbeelden van gebedsverhoringen.
C. O. te A. had veel verdriet, dat haar dochter al een paar jaar kennis had aan een protestantse jongen en sedert 1 1/2 jaar niet meer ter H. Tafel ging. Wat haar ouders ook zeiden, het hielp niets. Toen las moeder in het Zondagsblad de H. Familie, hoe een soortgelijk geval door voorspraak van Belletable tot een goede oplossing was gekomen. Ze begon met een noveen. Dat was Woensdagmorgen. Diezelfde avond schenen de verloofden woorden gehad te hebben, want het meisje kwam wel een half uur later thuis en was nadien erg stil. Zondagmorgen, moeder kon haar ogen niet geloven, ging het meisje naar de Communiebank. Nu schreef moeder dankbaar: O, wat ben ik O.L. Heer, maar ook Belletable dankbaar voor deze zichtbare gebedsverhoring.

Activatie als vervolg of aanvulling op participatie?

Afgelopen dinsdag zat ik aan de lunch met @Bieblies en bespraken we het wel en wee op social media en ander gebied van de instellingen waar we voor werken. Toen bracht ze, volgens mij voor de tweede keer, het onderzoek aan de orde van Suzanne Keurntjes. Zij deed onderzoek tijdens het succesvolle Incubate festival. Geen wonder dat ze in die snelkookpan van bruisende activiteit en nieuwe media bombardement een broedplaats vond om het begrip participatie te ontstijgen en een trap hoger op de ladder (of is het beter om het lager op de trap te noemen?) te kijken naar activatie.

Zoals ik het begrijp, de afstudeerscriptie heb ik niet gelezen..., leidt participatie tot een prachtig product dat duidelijke vormen heeft en in een behoorlijk gestructureerd proces tot stand komt.
Activatie leidt tot een meer diffuus product en kent ook niet echt een einddatum. Als activatie goed wordt toegepast dan loopt het proces door, zichzelf vernieuwend of past zich aan aan gewijzigde omstandigheden. Deelnemers aan activatie blijven vooral ook met elkaar in gesprek om het product beter te maken. Of een ander product te maken.

Het is een heel interessante kijk op participatie en verder. Ik herken het verschil wel. Ik heb het idee dat sommige van de participatieprojecten van Regionaal Archief Tilburg soms ook activatie-elementen in zich herbergen. Met name bij Kermisplaatjes en nu bij Kijk op Tilburg is luisteren naar de deelnemers en hun eigen inbreng op waarde schatten een belangrijk element.

Interessant voor wie zich verder wil verdiepen in het inzetten van vrijwilligers of deelnemers of participanten. Of activisten.

Hoe Suzanne de organisatie van Incubate beschrijft, dat vind ik ook heel inspirerend. Next generation participation?:
Incubate is een organisatie waarin iedereen meedenkt, ongeacht opleiding of functie en waar nieuwe ideeën direct in praktijk worden gebracht. Het is een plek waar ik kennismaakte met kunstvormen die tijdens mijn opleiding niet of nauwelijks ter sprake kwamen en waar ik steeds weer ogen en oren tekort kwam. Een plek waar een artiest nooit opnieuw wordt geboekt, tenzij deze een totaal nieuwe opzet presenteert. Waar sociale media worden ingezet om 24 uur per dag in gesprek te blijven met iedereen die dat wat zij doen interessant vindt. Een plek waar, na afloop van het festival, heel Tilburg wordt bedankt door de hele stad vol te hangen met posters waar de tekst ‘thank you!’ op staat.

-> Meer lezen

C.J. Sansom - Kloostermoord

Weer wat geleerd. Ik kende al de naam Samson, al was het maar van de sjek, Samsom, van de PvdA en nu blijkt er ook een familienaam Sansom te zijn. Wel handig om de letters goed en duidelijk uit te spreken.

Dit boek lag in de winkel, moord, klooster, Cromwell, Henry VIII, dat leken mooie ingrediënten voor een spannend verhaal. Achteraf maakte het boek dit niet waar. Het is een beetje klungelig geschreven. De verhaallijn is rommelig, de personages worden voor mijn gevoel niet goed uitgewerkt en komen daarmee niet echt tot leven. Het blijft een beetje hangen in goede bedoelingen. De tijdgeest komt er ook niet echt goed in naar voren. Hoewel het verhaal zich afspeelt in de periode na de dood van Anne Boleyn en de kloosters in Engeland het zwaar te verduren kregen komt dat allemaal niet sterk in het verhaal naar voren. Beetje slappe hap, met de eenzame rouwdouwer en de sympathieke monnik.

Uit het feit dat ik het boek wel heb uitgelezen mag je afleiden dat het niet helemaal treurig gesteld is met dit boek. Ik zou het aan niemand cadeau doen.

Laurent Binet - HhhH (Himmlers hersens heten Heydrich)

Verrassend boek. Himmler en Heydrich zijn toch de twee namen uit de Tweede Wereldoorlog die onlosmakelijk verbonden zijn met de verschrikkingen van de Endlösung. Die beide namen in de ondertitel, en verborgen in de titel, van dit boek te zien prikkelde me voldoende om het te gaan lezen. De schrijver Laurent Binet is mij volkomen onbekend.

In dit boek beschrijft hij, ja wat beschrijft hij eigenlijk. Hij beschrijft het schrijven van het boek zelf terwijl hij het boek schrijft. Dat leidt tot merkwaardige intermezzo's die je normaal niet tegenkomt in dit soort historische boeken. Heel bijzonder. Het zijn wel de overpeinzingen van een schrijver en die herken ik. Ook in de stukken die ik schrijf, zeker als ze historische onderwerpen betreffen, bekruipt je regelmatig de twijfel over juistheid van gegevens, of laat je dingen weg vanwege de vaart van het artikel. Allerlei overwegingen spelen daar in mee.

Binet neemt dat allemaal op in zijn boek, zijn beschrijving van de aanslag op Heydrich, gepleegd in 1942 in Praag. Alle toevalligheden die hij tijdens zijn research tegenkomt, de tegengestelde verklaringen, getuigenissen, alle boeken en films met die aanslag als onderwerp of waar die aanslag in ter sprake komt. Snippers informatie die soms wel soms niet in het verhaal passen. Hoe betrouwbaar zijn ze. In hoeverre kun je als auteur/onderzoeker jezelf vrijwaren van romantiseren als je officiële en niet officiële bronnen gebruikt.

Uiteindelijk krijg je als lezer wel een beeld van de aanslag, goed beschreven ook, vanuit het perspectief van de plegers en hun submilieu in Praag, van Heydrich zelf en vanuit het Duitse gezag.

Een bijzonder boek. Mij sprak deze stijlkeuze heel erg aan. Geen recht-toe-recht-aan verhaal over de volgorde van gebeurtenissen, maar ook introspectie van de schrijver van het verhaal. Zijn zoektocht naar de waarheid op basis van heel beperkte bronnen over bepaalde hoofdpersonen in het verhaal. Hij wil geen fictie schrijven, maar wordt daar min of meer toe gedwongen, geïnspireerd door wat hij van anderen leest, hoort en ziet. Ook als "slachtoffer" van de tijd waarin je zelf leeft als auteur, de perceptie op het verleden van de periode waarin je het verhaal schrijft.

Als je eens wat anders wilt lezen dan een historische roman, of een historische documentaire, al dan niet geromantiseerd, dan is dit het boek dat je moet kiezen. Curieus.

Jussi Adler-Olsen - Het Alfabethuis

Adler-Olsen heeft mijn hart veroverd met zijn boeken uit de serie Q. Geweldig schrijfwerk. Vandaar dat ik het wel aandurfde om ook eens aan ander, ouder, boek van zijn hand te lezen. Dat viel niet mee moet ik bekennen.

Het Alfabethuis beschrijft eigenlijk de vriendschap tussen twee jongens die in de Tweede wereldoorlog samen een vliegtuig bemannen dat neerstort in vijandelijk gebied. Hun overlevingstocht gaat niet over rozen. Het onderwerp van het boek is daarmee interessant genoeg voor mij. Maar de manier van beschrijven is in dit boek irritant. Heel uitgebreide situatieschetsen van terreinen en lokaties is niet wat ik graag lees in een boek, vooral niet wanneer dat eigenlijk met het verhaal niet veel van doen heeft. Het haalde het tempo eruit en daarmee werd de lat hoog gelegd om überhaupt door te lezen. Maar ach het was vakantie, dus tijd genoeg. Ik sloeg me er doorheen in hoop op betere tijden. Toen kwam ik bij pagina 160 en die werd opgevolgd door pagina 193. Dat was verrassend en ongewenst. Daarmee kwam het boek terug op de stapel nog te lezen boeken.

Na de vakantie bij de boekhandel een nieuw exemplaar geregeld en toen verder gegaan. Snel daarna was in het verhaal de oorlog afgelopen en pakte het boek het leven van beide mannen zo'n 25 jaar later weer op. Een heel andere setting en ik moet zeggen dat het tweede deel me een stuk minder moeite kostte dan het eerste. Het was spannend, beter geschreven (vind ik dan) en kreeg tempo. Het gevoel dat je niet wilt stoppen met lezen omdat het volgende hoofdstuk ongetwijfeld weer nieuwe spanning oplevert.

Het boek kent geen happy end, maar zeker ook geen teleurstellend slot. Het is eigenlijk een heel realitisch einde.

Eindoordeel. Lastig. Ik denk niet dat ik het iemand zou aanraden. Er zijn betere boeken te lezen, zeker van deze auteur. Tis niet anders.

Thick as a Brick two #zinin #jethrotull

Het is er toch van gekomen. Ik heb me er een tijdlang tegen verzet, maar afgelopen week viel dan toch de cd in de bus met daarop de sequel op Thick as a Brick, genaamd TAAB2 (Thick As A Brick 2 dus). Waarom dat verzet? Dat ligt gevoelig.
Ian Anderson is sinds jaar en dag de mannetjesputter van de band en heeft nu in zijn eentje deze nieuwe CD gemaakt en geschreven. Dat deed hij met het eerste exemplaar al, maar toch is dat anders. Dat vond ik tenminste. Hoewel Jethro Tull al jarenlang in verschillende samenstellingen optreedt ben (en blijf) ik van mening dat gitarist Martin Barre daar onlosmakelijk onderdeel van moet uitmaken. Ik heb concerten bezocht van soloproducties van Ian Anderson, zonder Barre, maar dat mocht van mij wel. Tja.

Zo kun je behoorlijk principieel in het leven staand, jezelf een heleboel ontzeggen.

Na diverse berichten van fans over het mooi en lelijk van deze nieuwe cd ben ik toch overgegaan tot aankoop. De eerste keer dat ik ernaar luisterde stond ik er niet echt voor open. Ik was niet onder de indruk. Maar er zijn toch die prachtige loopjes, die fluit, de herkenbare sfeer, harmoniën, de krakende stem...
Nog maar een keer luisteren.
En nog een keer.
En dan komt dat oude gevoel weer terug. Er zijn maar weinig albums van Tull geweest die ik van meet af aan van voor tot achter mooi vond. Het is geen muziek die je makkelijk toelaat in de wondere wereld van wat het werkelijk is. Het kost moeite en doorzettingsvermogen. Een behoorlijke stap over de drempel die Ian Anderson telkens weer opwerpt.
Ik ben er inmiddels overheen gestapt. De drempel en mijn redeloze verzet. Het is een prachtig stuk muziek. Het past als een oude jas, warm, vertrouwd, prettig geurend naar prachtige herinneringen. Ik luister er vaak naar. Het is jaren geleden dat ik zo vaak naar (dezelfde) muziek heb geluisterd.

De volgende stap is ook gezet. Ik jubelde vorig jaar over de mededeling dat Jethro Tull in 2012 een tour zou maken waarbij ze Thick as a Brick voor het eerst sinds 1972 weer integraal live ten gehore zou gaan brengen. Nou ja, Ian Anderson en zijn laatste selectie muzikanten dan. Zonder Martin Barre dus. Jammer. Ik heb de kaartjes gekocht voor het Melkwegconcert in november. Far out! Thick as a Brick 1 en 2 live. Iets om naar uit te kijken!

Trailer voor TAAB2:

Op Youtube is (voor zolang het duurt) de muziek van TAAB2 ook te beluisteren:

Nicci French - Blauwe maandag

Dit boek van Nicci French is de eerste in de serie Frieda Klein. Het schrijversechtpaar kiest in deze serie voor een hoofdpersoon die een praktijk als psychologe heeft. Het is een ietwat teruggetrokken vrouw die veel waarde hecht aan haar eigen leven en keuzes.

Het is lastig om over dit boek wat te vertellen zonder te verraden wat beter verborgen kan bijven voor toekomstige lezers. Vervelend als je daar dan over wilt bloggen, maar ik wil de lezer in spé niet het genoegen ontnemen zelf ontdekkingen te doen en de weg van het boek te volgen. Dus blijf ik opzettelijk vaag. Dan is dat meteen duidelijk.

Centraal staat de zaak van een vermist meisje van ca 20 jaar geleden en de recente verdwijning van een jongetje. Voor de politie altijd een gevoelige zaak, misdaden waar kinderen bij betrokken zijn, en het oplossen daarvan krijgt daarom meestal een hoge prioriteit. De pers is er ook altijd erg op gebrand om daar een rol in te spelen.

Uiteindelijk is de rol van Frieda Klein heel bepalend in het opsporingsonderzoek en de oplossing is niet voor de hand liggend. Wel goed gevonden allemaal.
Persoonlijk vond ik het einde teleurstellend. Geen degelijk politiewerk en bij nader inzien toch teveel vertrouwen op het voor de hand liggende in plaats van net even verder te kijken.

Vaag genoeg? Ik heb het boek in ieder geval met veel plezier gelezen. Ik wil nog wel een verhaal met Frieda Klein gaan lezen.

Erfgoedsuite

Een titel die klinkt als een aantrekkelijk muziekstuk. Dat is het dus niet. Erfgoedsuite is een online oplossing voor kleine erfgoedorganisaties. Verantwoordelijk voor dit nieuwe product is de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed. In deze online applicatie kun je collecties beheren en online toegankelijk maken. Er is een koppeling mogelijk met de thesaurus van de Rijksdienst. Daardoor kunnen beschrijvingen van allerlei objecten verbonden worden en is het ook mogelijk om kennis te delen. Dat staat ook op de website: De ErfgoedSuite is het nieuwe kennissysteem dat het erfgoed in Nederland verbindt. Gegevens over erfgoed blijven hiermee duurzaam digitaal beschikbaar.
Klinkt als een ideale oplossing.

Dit artikel in de mailversie van IP Flash trok mijn aandacht omdat ik zelf in juni aanwezig was bij de presentatie van, en heb geblogd over, van een soortgelijke oplossing in Noord-Brabant: de Brabant Cloud. Als je daar de website van bekijkt dan is er sindsdien bar weinig gebeurd. Nul informatie is er te vinden.

Dan is de Erfgoedsuite in ieder geval een hele stap verder gekomen. Daar kun je op de website zien wat je er mee kunt doen, er is een informatief filmpje en je kunt meteen zien wat het je gaat kosten: 150 euro per maand en eenmalig 1200 euro. Dat is tenminste helder.

Als ik de Brabant Cloud was, zou ik gauw uit mijn schulp kruipen en meer laten zien wat er kan en wie en hoe en wanneer en voor hoeveel! Je verschuilen achter een homepage is errug 1.0. Niet de oplossing waar je naar op zoek bent denk ik dan.

Silvia Avallone - Staal

Dit boek speelt zich af in de kustplaats Piombino waar zich een industrieel complex bevindt met een hoogoven. Die hoogoven domineert al decennialang de stad in meerderlei opzichten. Steeds minder overigens want de staalindustrie in Piombino loopt niet best. Van de vier oorspronkelijke hoogovens is er nog eentje in gebruik. De auteur, Silvia Avallone, slaagt er in om een prachtig verhaal te schilderen in deze betrekkelijk troosteloze stad. Althans zo schildert zij die stad.

Ik heb eerder Ik haal je op, ik neem je mee gelezen wat vergelijkbaar is kwa sfeer. Een ietwat troosteloze en vooral toekomstloos verhaal. Dit boek is overigens wel een stuk kleurrijker en positiever, maar mij slaat de noodlottigheid van de situatie steeds hard in het gezicht.

Twee pubermeisjes met dromen van een prachtige toekomst vormen samen de hoofdpersonen in dit boek. Beiden hebben vaders die om verschillende redenen niet deugen en onbetrouwbaar zijn. De ene moeder is relatief sterk en de ander zwak en laat zichzelf en haar dochter mishandelen. Maar beide zijn niet in staat om hun leven in eigen hand te nemen en zelfstandig verder te gaan. Ze blijven in een negatieve en destructieve omgeving zitten.
De jeugd, de mannelijke helft, is vooral bezig om zoveel mogelijk vrouwen te scoren. Er worden volop drugs gebruikt om het leven draaglijk te maken en te houden. Ze werken wel, dus het zijn geen lapzwansen, geen uitvreters, maar ze realiseren zich wel dat er weinig méér in zit. Misdaad is nog een uitweg, maar dat zet uiteindelijk ook geen zoden aan de dijk.
De vrouwelijke helft is, als ze tenminste aantrekkelijk zijn, bezig om zich aan de mannelijke wederhelft aan te bieden. De overige vrouwen rest een rol in de marge. Bij de meisjes bespeur je wel een sterke wens om zich te ontwikkelen, uit de stad weg te komen en het beter te krijgen. Maar ze zijn nog jong en die plannen liggen nog een eindje in de toekomst.

De twee meisjes zijn 13, bijna 14. Ze gedragen zich als vrouwen die een stuk ouder zijn en de sexuele moraal is ver te zoeken. Begrijp me goed, het gaat hier niet om liefde of iets anders moois, het gaat om sex, in ieder geval bij de meeste jongens.

Anna en Francesca zijn al vriendinnen sinds hun prille jeugd en trekken heel veel met elkaar op, hebben hun geheime plekjes en wensen. Hun vaders zijn als de dood dat hen wat overkomt, met name angst voor een ongewenste zwangerschap. Zij weten hoe ze zelf waren in hun jeugd. Zij kennen de risico's die dergelijke jonge meiden lopen. De moeders natuurlijk ook, maar die blijven toch wat op de achtergrond in dit verhaal. Fatalistisch bijna.
Tussen beide meisjes ontstaat gedurende het verhaal spanning op het liefdesvlak.

Ik zal het verhaal verder niet verklappen, maar het drama ontbreekt niet. Gelukkig eindigt het boek nog enigzins positief. Er gloort toch hoop...

Het is een prachtig boek en ik heb het met plezier gelezen.

Irvin D. Yalom - Het raadsel Spinoza

L. was razend enthousiast over dit boek en wist zeker dat ik er ook lyrisch over zou zijn. Ik zou er veel van mezelf in herkennen. Alsof dat me lyrisch maakt! ;) Niet dus.

Het is een heel goed boek en ik heb het met veel plezier gelezen. Het beschrijft het leven van Bento (Benedictus of Baruch) de Spinoza. Hij was een Portugese Jood die in het godsdiensttolerante Nederland onderdak vond. Nou ja, tolerant als je geen katholiek was dan. Aangezien er maar heel weinig feitelijks over zijn leven bekend is, heeft de schrijver er nogal wat bij verzonnen. Maar dat is natuurlijk zijn voorrecht.
Spinoza was een filosoof die sinds de publicatie van zijn boeken velen heeft geïnspireerd met zijn ideeën over vrijheid en god/natuur. Het kostte hem wel zijn Joods zijn. Hij kreeg een zogenaamde Cherem of banvloek tegen zich uitgesproken door de Joodse religieuze gemeenschap vanwege zijn ketterse opvattingen.
Het deel van het boek dat daarover gaat, met name zijn ideeën over God en over de authenticiteit van de bijbelteksten is bijzonder intrigerend. Herkenbaar en als je het terugplaatst in de tijd kun je je ook voorstellen dat dat soort ideeën in geen enkel land getolereerd zouden worden. Dat is zelfs nu nog gevaarlijke taal in menig "modern" land. De dialogen waarin Bento zijn ideeën uiteenzet en toelicht zijn wat mij betreft de beste hoofdstukken van het boek. Briljant. De latere hoofdstukken met voornamelijk nog gesprekken tussen Spinoza en zijn vriend Franco zijn een stuk minder inspirerend. Zijn vrouwvijandigheid komt netjes aan bod.

Het boek heeft echter nog een hoofdpersoon: Alfred Rosenberg. Dat klinkt ook behoorlijk Joods. Je kon de man niet erger beledigen. Alfred Rosenberg was een van de hoofdrolspelers in de Nazipropaganda van het eerste uur. Hij was afkomstig uit het Baltisch gebied waar veel Duits bloed woonachtig was. Zijn carrière begon in 1919 bij de DAP omstreeks het tijdstip dat Hitler er lid van werd. Hij was al jong sterk anti-semitisch en anti-communistisch. Van zijn leven is veel meer bekend.
Hij was een nogal eenzaam en gesloten type. De hoofdstukken in het boek die Rosenberg als onderwerp hebben zijn werkelijk fascinerend. Dat vond ik tenminste. Het geeft een mooi inzicht in de redelijke mens die toch volslagen verkeerde beslissingen kan nemen. In dit geval met dramatische afloop. NIet alleen werkte hij natuurlijk mee aan het verfoeilijke systeem van Nazi-Duitsland, maar hij betaalde er ook de ultieme prijs voor. Als enige van de beschuldigde kopstukken hield hij vol dat de rassendoctrine van de Nazi's goed en terecht was. Dat kostte hem zijn leven.

Bizar detail is dat de levens van Spinoza en Rosenberg elkaar raakten toen in 1941 de Spinoza bibliotheek door de Duitsers werd geconfisqeerd. Dat paste in een operatie die behelsde materiaal te verzamelen van tegenstanders van Nazi-Duitsland. Rosenberg was de leider van die operatie.
Wonder boven wonder bleef de Spinoza boekencollectie intact en kwam terug naar Nederland. De bibliotheek is nu nog steeds te raadplegen in Den Haag.

Prachtig historisch gegeven op originele wijze vertolkt door Yalom. Een wijs boek.
Had L. toch een beetje gelijk :-)

Lars Kepler - Contract

Het schrijversduo Lars Kepler stond in 2010 ook op de leeslijst van de vakantie. Dat boek kreeg een dikke voldoende, dus daarom opnieuw een nieuwe titel gekocht.

Contract is wederom een vlot geschreven boek met een verhaal dat niet al te gecompliceerd is. Lekker recht-toe-recht-aan mensenrechtenschendingen en een strijd tussen groot-kapitaal en de linkse kerk. Er vallen wel een heleboel lijken in dit verhaal. De politie met name moet hard op zoek naar versterking van de gelederen.

Voor het overige valt er eigenlijk niet teveel te vertellen over dit boek. Het is spannend, je kunt je voorstellen dat het echt is gebeurd of kan gebeuren. Dat laatste vind ik altijd wel prettig. Ik wil me er wat bij voor kunnen stellen en als dat volledig voorbij de geloofwaardigheid gaat, dan haak ik meestal af. Bij dit boek dus niet.

Lekker vakantieboek!

De boktor op vakantie

De boktor is een insekt dat een slechte naam heeft opgebouwd. Als je de boktor in je huis hebt zitten, dan heb je een probleem. Ze vreten je balken van binnen leeg en als je dat niet in de gaten hebt, dan stort er het een en ander in.

Wij zaten rustig bij ons huisje in Frankrijk toen ineens een joekel van een kever op de muur zat. Ontzagwekkend groot.

Dan slik je even en probeert er achter te komen wat het voor een beest is. Ik ben niet zo goed thuis in de lokale fauna van de Provence. Wat navraag via Facebook maakte duidelijk dat we met een boktor te maken hadden. Thuis heb ik het nog eens nagezocht en het lijkt het meest op de de zgn. Heldenboktor (ook wel heldebok of grote eikenbok), die zo'n 5 centimeter groot kan worden, afgezien van de enorme antennes. Een fors exemplaar was het.

Dit exemplaar kroop op een gegeven moment achter het luik, waar hij net achter paste, kroop langzaam naar boven en viel bij een poging verder de muur op te komen op de grond. Daar is hij blijven liggen en de volgende morgen was er niets meer te zien.

Na de minischorpioen van vorig jaar was dit opnieuw een schrikbarende kennismaking met de insecten rondom de Middellandse zee.

Ik ben benieuwd wat we volgend jaar tegen gaan komen.!

Stephan Enter - Grip

Stephan Enter is waarschijlijk iemand die van bergsport houdt. Dat heb ik minder. De titel van dit boek verwijst er in ieder geval wel naar. De groep mensen die in het boek voorkomen kennen elkaar als klimmers, als klimgroep.

Het boek kent veel flashbacks die de geplande ontmoeting in het verhaal van een passende achtergrond voorziet. Het is een bekende methode om meer van de karakters in het boek in het verhaal te verwerken. Na een vakantie waarin ik wederom veel pagina's verslonden heb, zie je dit heel vaak terugkomen in boeken. Niks mis mee, ik zeg het maar even. Bovendien doet de een het beter dan de ander. Enter beheerst deze vorm in ieder geval goed.

Waar gaat dit verhaal nou eigenlijk over? Een groep mensen, drie mannen en een vrouw. En jawel, alledrie hebben ze een zwak voor de vrouw, hebben ze gevoelens voor de vrouw in de groep en is er eentje die het lot uit de loterij krijgt. Die man organiseert een soort van reunie met hun twee klimvrienden en de reis naar het huis van deze man in Wales vormt de draad waaromheen we de persoonlijkheden leren kennen. Stereotiepe mannen. Mannen die met vragen zitten. Mannen die antwoorden willen op die vragen.

De vragen worden wel gesteld, maar niet beantword. Zo blijft er veel onbenoemd in dit boek en met name het eind vond ik buitengewoon frustrerend. Ik houd wel van een goed einde en niet zo van open einden. Dat heeft soms een zweem van gemakzucht. Je verhaal niet tot een eind willen of kunnen breien en dan blijft er nogal wat in de lucht hangen. In dit geval zelfs letterlijk.

Dat einde blijft me storen. Dat is jammer want voor de rest is het boek zeker lezenswaardig. Dus wie van open einden houdt: lees dit boek!

Paolo Giordano – De eenzaamheid van de priemgetallen

Hoe beschrijf je een boek als dit? Het is hoe dan ook een boek dat je rustig kunt lezen. Paolo Giordano heeft een aangrijpend en geweldig goed boek geschreven.

Er zijn twee hoofdpersonen wiens tragische levens elkaar op een gegeven moment raken en daarna ondanks hun eigen problematiek en levenspaden nooit meer los komen van elkaar. Ze kiezen niet zozeer voor elkaar als wel zijn ze tot elkaar veroordeeld. En zo negatief is het dan ook weer niet, maar zo voelde het wel voor mij als lezer. Beide personen maken een heel ernstige persoonlijke tragedie mee die diep ingrijpt in hun levens. Ze waren op het moment dat het gebeurde al niet helemaal opgewassen tegen het leven, maar daarna nog minder. Maar ze er slagen allebei wel in om met hun beperkingen te leven. Je kunt het een liefdesverhaal noemen, maar dan wel een heel bijzonder liefdesverhaal.

Met meisje Alice krijgt een ongeluk op een skipiste als kind en raakt gehandicapt aan haar been. Ze wil eigenlijk niet skiën maar wordt min of meer door haar vader gedwongen. De jongen, Mattia, is er een van een tweeling. Hij heeft een hoge intelligentie en zijn zusje is geestelijk gehandicapt. Hij laat haar op een gegeven moment ergens achter, ook als kind, en als hij terugkomt is ze weg en er wordt nooit meer iets van haar gehoord of iets teruggevonden.

Het meisje krijgt anorexia en de jongen verdwijnt in een eigen autistische wereld. Ze slagen er wel in een leven op te bouwen, maar het gaat hortend en stotend. Met name de beschrijving van de jongen geeft een knap inzicht hoe iemand wel weet wat er van hem verwacht wordt, maar hij kan het niet in daden omzetten wanneer het om het intermenselijk contact gaat. Hij krijgt het domweg niet voor elkaar. Het meisje slaagt daar weliswaar iets beter in, maar blijft slachtoffer van haar ziekte. Daarmee worden het mensen die weinig grip hebben en krijgen op hun eigen leven vanwege de traumatische gebeurtenis.

Ze leren elkaar op de middelbare school kennen en herkennen elkaars eenzaamheid zonder die uit te spreken. Dat schept op de een of andere manier een band die ze sterk voelen maar waarmee ze allebei nauwelijks raad weten. Zo blijven hun levens innig verbonden maar spelen tegelijkertijd hun levens zich honderden kilometers van elkaar af. Ze slagen er eigenlijk niet in om echt contact te maken met elkaar ondanks hun verbondenheid. Tweelingpriemgetallen.

Het is een prachtig boek. Ik raad het iedereen aan.

Antiekmarkt in L'Isle sur la Sorgue - 22 juli 2012

Op zondag 22 juli vertrokken we naar de, volgens de toeristenboeken, bekende antiekmarkt in L'Isle sur la Sorgue. Het bleek geen vergeefse tocht. De reis er naar toe voerde ons door prachtige landschappen waar de lavendelvelden een prominente plaats innamen. Vanaf bepaalde punten zag je diep in de vallei prachtige paars gekleurde velden liggen die een streling voor het oog zijn.

Het vinden van een parkeerplaats was een uitdaging, maar het lukt altijd al moesten we deze keer wel wat verder lopen. Gelukkig zijn we lopen gewend en hadden we passend schoeisel aangetrokken.

Het plaatsje wordt doorsneden door enkele stroompjes waar in vroeger eeuwen watermolens langs stonden. De restanten daarvan sieren hier en daar het stadje nog voor de toerist. De markt was drukbezocht hoewel het helaas niet alleen antiek was dat er op de kramen lag. Toch was er voldoende te zien. Geen oude rommel, maar over het algemeen heel mooi spul. We hebben niets gekocht. Kijken kan ook veel voldoening schenken.
Daarnaast was er nog een gewone markt met de gebruikelijke kraampjes met inhoud die je op elke markt in elke willekeurige plaats kunt aantreffen. Daar waren we snel klaar mee. Het wandelen door het plaatsje was wel mooi met al dat stromende water en mooie doorkijkjes. Een watervalletje hier een bruggetje daar, het blijfrt de moeite waard om te zien. Water is bijna net als vuur: het verveelt maar zelden. En ondanks de mooie en sfeervolle uitstraling kan het heel vernietigend zijn.

We hebben hier de lunch gebruikt in een prachtig etablissement "Carré d'Herbes" dat wat uit de drukte lag, prachtig ingesloten tussen wijnranken en ander groen. Heel sfeervol, midden in het plaatsje en het eten was er pima. Daar hebben we geruime tijd gezeten. Het was er heel druk en dat betekende wachten. In dit geval was dat abslouut geen straf.

Voor wie een leuk uitje zoekt op donderdag en zondag in deze streek: aanrader!

Conny Braam – De handelsreiziger van de Nederlandsche Cocaïne Fabriek

Dit boek stond al geruime tijd op mijn verlanglijstje. Waarom? Het beschrijft een gegeven dat eigenlijk te schandalig is voor woorden. Het misbruik van verdovende middelen ten behoeve van soldaten in de Eerste Wereldoorlog. En de hofleverancier voor zowel de Duitse als de geallieerde troepen stond in Amsterdam.
Om dat gegeven heen schreef Conny Braam deze roman. Want het verhaal is rondom dat gegeven geschreven.

Als je er even over nadenkt en je ook wel eens hebt afgevraagd waarom die soldaten toch steeds weer uit de loopgraven zijn gestapt en het spervuur van mitrailleurs instapten dan is het niet verbazingwekkend dat daar naast alcohol ook andere middelen nodig voor zijn. Dat kan natuurlijk een heilig geloof zijn in God, Volk, Koning en Vaderland, maar als de angst van de werkelijkheid zich eenmaal in je heeft gevreten, dan moeten er ook andere elementen een rol gaan spelen. De officier met zijn revolver in de hand die je dwingt is dan misschien niet meer in alle gevallen genoeg.
Verdovende middelen, en zeker cocaïne zijn dan een probaat middel. Je krijgt er een enorme energie van, je wordt vechtlustig. Wat meer kan een legercommandant verlangen. De simpele eenvoud van dat gegeven is verbijsterend. De gevolgen tamelijk desastreus. De verdovende middelen werden namelijk ook gebruikt om gewonden te kalmeren, daar was bv. morfine weer geschikt voor, maar het resultaat is wel dat je met een groot aantal verslaafden zit na afloop van de oorlog.

Het verhaal in dit boek gaat over de handelsreiziger. De verkoper in de buitendienst van de Nederlandsche Cocaïne Fabriek. Deze man doet zijn werk met overtuiging en daadkracht en levert aan Engelsen en Duitsers. Nederlanders zijn in het verleden nooit erg kieskeurig geweest als het gaat om de handel en met wie ze de handel dreven. Ook niet in dit geval.
Deze man is echter wel enorm naïef en ik kon dat in het begin van het verhaal nog wel begrijpen, maar als je ziet wat er bij hem op het pad komt, dan snap ik niet dat er geen alarmbellen gingen rinkelen.

Parallel aan zijn verhaal is er het relaas van een Engelse soldaat die zwaar gewond raakt in zijn gezicht en met een masker door het leven moet en met een cocaïneverslaving. Deze levenspaden van beiden kruisen zich op een gegeven moment. De handelsreiziger levert op een gegeven moment privé cocaïne aan twee mensen waarvan de en die genoemd soldaat is en de tweede een filmster die steeds verslaafder raakt. Hij houdt van haar als ze gesnoven heeft en ongeremd met hem het bed deelt, maar hij ziet ook haar teloorgang. De man si echter zo wereldvreemd, en dat wordt in het verhaal ook enkele malen benadrukt, dat hij blijkbaar gheen weet heeft van de slechte gevolgen die cocaïnegebruik heeft. Voor iemand die van het verkopen van dat spul zijn werk heeft gemaakt is dat ronduit ongeloofwaardig, Goed hij is een leeghoofd en bewijst dat ook telkens, geboeid door het materialistische, vrouwen en drank, maar als je mensen in je omgeving ziet die er zoo het slachtoffer van zijn en dan nog geconfronteerd wordt met dubieuze leveranties dan zouden er toch bellen luid moeten klinken.
Maar dat is dan natuurlijk ook bezien vanuit de kennis en wetenschap die ik nu heb over deze drug. Oordelen achteraf is makkelijk.

Dat gezegd hebbende, blijf ik het wel een heel goed boek vinden. Al was het alleen maar om dat ene gegeven: drugs dienen het leger en daarmee de staat. Vietnam heeft daar ook diepe sporen achtergelaten.
Het nummer White Rabbit van Jefferson Airplane laat dat al tientallen jaren op exemplarische wijze horen.



Link naar de tekst van White Rabbit.

Jussi Adler-Olsen – De Bedrijfsterrorist

Jussi Adler-Olsen schrijft boeken die me tot nu toe allemaal geboeid hebben. Dit was er weer zo een. Dit boek had me meteen vol in de grip. Spannend van begin tot het eind. Het verhaal speelt zich af in Nederland. Dat is op zich al merkwaardig, maar maakt het verhaal niet beter of slechter. Ik vond het echt erg spannend geschreven en de situaties die ontstonden boeiden mij. Het is een absolute aanrader voor mensen die in allerlei complottheorieën geloven.

De verhalen en gebeurtenissen geven wel aanleiding om kritisch naar berichtgeving te blijven. Is alles wel zoals het wordt verteld? De Bijlmerramp speelt in dit verhaal ook een rol. Daar is natuurlijk al genoeg over gespeculeerd, maar hoe zit het nou eigenlijk? Adler-Olsen gebruikt het mooi in dit boek.
Het beschrijft ook aardig hoe streven naar winstmaximalisatie niet perse het beste in mensen naar boven haalt. De een ziet en herkent dat en probeert zich te verbeteren, de ander blijft er lekker in zwelgen en gaat door tot het bittere einde. Heb je stil verlangen naar Indië? Ook dan zit je goed met dit boek. Liefde, verraad, geweld, politiek, wereldhandel, terrorisme, bedrijfsspionage, geheime diensten, verborgen agenda's, belangenverstrengeling, trouw, drugs, hoeren, Irak, Koerden, Molukkers, Belgen.... teveel om op te noemen. In een geweldig boek.

Kortom: houd je van een spannend, goed geschreven boek? Neem dit boek en geniet er van.

Avignon op herhaling - 23 juli 2012

Avignon blijft een prachtige stad en het is daarom geen straf om er opnieuw een bezoek aan te brengen. Dit keer gingen L. en ik samen met A. en A. de stad bezoeken. Het was overigens de bedoeling dat L, A. en A. op zoek gingen naar uitbreiding van de garderobe. Ik heb me daarom afgescheiden en ben alleen op pad gegaan. We hebben nog wel samen geluncht op het Place d'Horloge bij een pizzaboer. Lekker trouwens.

Net als de vorige keer was het plein voor het Palais des Papes het vertrekpunt. Ik vertrok richting uitzichtpunt aan de Rhône. Dat is een mooie hoog gelegen plaats, waar een prachtig brede weg toegang toe biedt. Die loopt in een grote slinger omhoog en bovenaan zijn er diverse punten waar je een prachtig uitzicht hebt over Avignon zelf, maar vooral over de Rhône en het achterland. Tot mijn verbazing zag ik vandaaruit de machtige Mont Ventoux liggen die ook bij ons huisje de omgeving domineert. Bij alle uitstapjes die we tot nu toe hebben gemaakt zijn we die berg nooit uit het zicht verloren. Zo ver zijn we niet weggeweest omdat het heuvelachtige landschap reizen over zelfs wat korter afstanden nogal tijdrovend maakt. Over 50 km doe je makkelijk een uur.

Daarna was het tijd voor de lunch. De pizza smaakte heerlijk. Vervolgens ben ik naar de rivier gelopen. Ik had vanuit de uitzichtpunten gezien dat er een pontje over de rivier voer. Beneden zag ik dat het ook nog eens gratis was dus daar heb ik onmiddellijk gebruik van gemaakt. Het pontje voer redelijk dicht bij de bekend Pont St.-Bénezet langs zodat ik die vanaf het water kon fotograferen. Weer eens wat anders. Aan de overzijde klom je op een eiland dat in de Rhône ligt. Dat zie je niet zo snel want het is nogal groot., maar de rivier stroomt er aan twee kanten langs. Ik heb daar lekker langs het water gewandeld en foto's genomen van de Pont Benezet maar ook van de skyline van Avignon vanaf die kant. De stad lag er prachtig bij. Vervolgens ben ik lekker in de schaduw gaan liggen en heb de ogen gesloten. De krekels maakten een hels kabaal, dus rustig liggen was er niet bij.

Daarna was het tijd om weer huiswaarts te keren en de drie reisgenoten op te pikken met hun aankopen. Hoewel het druk was in de stad, verliep de terugreis voorspoedig en reden we opnieuw door een adembenemend landschap richting Montbrun. Autorijden kan dan heerlijk zijn, zeker als de wegen ruim zijn en prachtige vergezichten toestaan voor de chauffeur.

Het zal zeker niet de laatste keer zijn dat ik Avignon bezoek. Ik ben tenslotte een echte gölliepaop.