zondag 29 juli 2012

Paolo Giordano – De eenzaamheid van de priemgetallen

Hoe beschrijf je een boek als dit? Het is hoe dan ook een boek dat je rustig kunt lezen. Paolo Giordano heeft een aangrijpend en geweldig goed boek geschreven.

Er zijn twee hoofdpersonen wiens tragische levens elkaar op een gegeven moment raken en daarna ondanks hun eigen problematiek en levenspaden nooit meer los komen van elkaar. Ze kiezen niet zozeer voor elkaar als wel zijn ze tot elkaar veroordeeld. En zo negatief is het dan ook weer niet, maar zo voelde het wel voor mij als lezer. Beide personen maken een heel ernstige persoonlijke tragedie mee die diep ingrijpt in hun levens. Ze waren op het moment dat het gebeurde al niet helemaal opgewassen tegen het leven, maar daarna nog minder. Maar ze er slagen allebei wel in om met hun beperkingen te leven. Je kunt het een liefdesverhaal noemen, maar dan wel een heel bijzonder liefdesverhaal.

Met meisje Alice krijgt een ongeluk op een skipiste als kind en raakt gehandicapt aan haar been. Ze wil eigenlijk niet skiën maar wordt min of meer door haar vader gedwongen. De jongen, Mattia, is er een van een tweeling. Hij heeft een hoge intelligentie en zijn zusje is geestelijk gehandicapt. Hij laat haar op een gegeven moment ergens achter, ook als kind, en als hij terugkomt is ze weg en er wordt nooit meer iets van haar gehoord of iets teruggevonden.

Het meisje krijgt anorexia en de jongen verdwijnt in een eigen autistische wereld. Ze slagen er wel in een leven op te bouwen, maar het gaat hortend en stotend. Met name de beschrijving van de jongen geeft een knap inzicht hoe iemand wel weet wat er van hem verwacht wordt, maar hij kan het niet in daden omzetten wanneer het om het intermenselijk contact gaat. Hij krijgt het domweg niet voor elkaar. Het meisje slaagt daar weliswaar iets beter in, maar blijft slachtoffer van haar ziekte. Daarmee worden het mensen die weinig grip hebben en krijgen op hun eigen leven vanwege de traumatische gebeurtenis.

Ze leren elkaar op de middelbare school kennen en herkennen elkaars eenzaamheid zonder die uit te spreken. Dat schept op de een of andere manier een band die ze sterk voelen maar waarmee ze allebei nauwelijks raad weten. Zo blijven hun levens innig verbonden maar spelen tegelijkertijd hun levens zich honderden kilometers van elkaar af. Ze slagen er eigenlijk niet in om echt contact te maken met elkaar ondanks hun verbondenheid. Tweelingpriemgetallen.

Het is een prachtig boek. Ik raad het iedereen aan.

Geen opmerkingen: