Ian Anderson en band in de Melkweg #jethrotull

Ik blogde twee maanden geleden al dat ik naar het concert van Ian Anderson en band zou gaan. Gisteren was het zover.

In die maanden heb ik veel naar het vervolg Thick as a Brick 2 geluisterd, bijna dagelijks een of meerder keren. Een fantastische cd die niet het niveau van de eerste haalt, maar wel, opnieuw, prachtige muziek laat horen.

Thick as a Brick is in 1972 verschenen en het is eigenlijk één nummer dat op twee zijden van een ouderwetse vinyl langspeelplaat past. Bijna 45 minuten muziek. Dat noodzaakte een band toen om het eind van kant 1 met een intermezzo af te sluiten dat dan op kant 2 weer kon worden opgepikt. Klinkt allemaal als een klok en het is een caleidoscoop aan ritmes en muzikale vondsten aaneengeschakeld tot een episch werk. Ian Anderson schrijft in het programmaboekje dat de oorspronkelijke muziek op ongeveer 10 achtereenvolgende dagen is ontstaan, soms voortbordurend of teruggrijpend op het vorige en vaker iets totaal anders. Thick as a Brick was de eerste LP die ik kocht van Jethro Tull en ik had meteen een meesterwerk in handen. The rest is history.

Als je in de zaal zit en probeert je voor te stellen wat de avond gaat brengen komt natuurlijk toch de gebrekkige stem van Ian Anderson naar voren. De man kan al vele jaren eigenljk niet meer goed zingen en dat wreekt zich nogal eens bij de uitvoering van de nummers. Hoewel de teksten vaak erg geestig en prachtig geconstrueerd zijn biedt de muziek gelukkig meer dan voldoende kwaliteit om een zeer genoeglijke avond te hebben. But still, you wonder...

Dit keer had Anderson een list bedacht en een hulpstem (Ryan O'Donnell) ingeschakeld die een groot deel van de zang op zich nam zodat er ruimte voor rust kwam, maar ook ruimte om ondersteunende gitaar- of fluitpartijen te spelen. De stem was niet beter dan anders en soms zelf een beetje vals. Ach, als Tullfan ben je niet meer zo kritisch daarop :).

Anderson is niet gespeend van humor, English style, en ook deze avond kwam er het een en ander op ons af. Ik begreep dat een aantal van die intermezzo's en figuren in beeld ook bij de oorspronkelijke show van 1972 hoorden. Mooi. Het waren komische beelden en intermezzo's die in de traditie van Tommy Cooper en Monty Python horen. Ik houd van beide dus dat komt goed uit.

De uitvoering van Thick as a Brick was fenomenaal goed. Ik kan er eigenlijk niets op aanmerken. Sinds 1972 doe ik het met de excerpten van een minuut of 10 en die waren ook steeds van prima kwaliteit, maar nu het hele werk integraal uitgevoerd te horen worden, ik heb er gewoon geen woorden voor. Once in a lifetime experience. Het klonk als een klok. Muzikaal in beton gegoten. Strak en ongelofelijk minitieus uitgevoerd. Natuurlijk moest er bij sommige passages geïmproviseerd worden. Een tape die even meeliep, of een Skypefilm met Anna Phoebe die een stukje viool meespeelde, alles werd uit de kast gehaald. Anderson is nooit wars geweest van innovaties en heeft zijn hele muziale carrière daar dankbaar en meestal als een van de eersten gebruik van gemaakt.
De drumpartij van dit nummer heeft me altijd geïmponeerd, al die riedeltjes, versterking van ritmes, variatie in tempi, het moet een genot zijn voor de man.
De tweede helft van Thick as a Brick was eigenlijk het hoogtepunt omdat daar zoveel gebeurt aan vreemde fratsen muzikaal gezien dat je niet weet waar je moet luisteren. Ongehoord.

Na de pauze volgde Thick as a Brick 2, even virtuoos neergezet. Hoogtepunten blijven Banker Bets, Banker Wins en Kismet in Suburbia. Maar ook het ontroerende Wootton Bassett Town. En de rest natuurlijk!. Toetje was Locomotive Breath met een uitgerekt einde. Prachtig.
Daarna nog even wat merchandise ingeslagen. Opmerkelijk en zorgelijk feit: het t-shirt dat ik wilde was er alleen in XXL. Nou ben ik niet fijngebouwd, toegegeven, maar XXL is toch echt aan de ruime kant. Blijkbaar is de doelgroep twee XX toegenomen in de loop der jaren.

Ik heb geprobeerd het een en ander op video vast te leggen. De beeldkwaliteit is pover, to say the least, maar het geluid valt alles mee. Ik had een prima plaats vlak bij het mengpaneel, op een goede hoogt in de zaal. De stoel naast me was leeg waardoor ik eenvoudig een vast camerapunt kon handhaven zonder al te veel pijn in de armen. Helemaal stil houd je het nooit natuurlijk in zo'n ambiance. De filmpjes staan op mijn YouTubekanaal.

Het was een onvergetelijk avond, indrukwekkend en uniek. Het zoveelste hoogtepunt die deze man en zijn muziek me heeft gegeven in de afgelopen 36 jaar.

I'm a happy man!