Jussi Adler-Olsen – Dossier 64

Het vierde deel in de serie Q reeks en wederom heb ik me kostelijk vermaakt met dit boek. Om meerdere redenen. Ten eerste omdat de man gewoon goed schrijft. Er zitten enkele slordige vertaalfouten in, maar daar kan de schrijver niets aan doen. Ten tweede omdat het verhaal heel erg actueel is en dus prachtig aansluit bij de samenleving waar we vandaag de dag in leven. Ten derde omdat het drietal Carl Mørck, Hafez el-Assad en Rose heerlijke karakters zijn die met hun eigen persoonlijkheid de lezer op z'n minst een glimlach om de mond toveren.

Afdeling Q is belast met onopgeloste zaken. Het drietal huist in de kelder van het politiebureau en woekert daar met de ruimte maar bestaat wel uit drie doortastende mensen. Carl Mørck is de leider van bureau Q en heeft een persoonlijk leven wat alleen al de moeite waard is om over te lezen met een inwonende vriend, een inwonende collega die alleen nog boven de schouders kan functioneren en een stiefzoon die pubert. Zijn ex-vrouw speelt in elk van de vier verhalen een rol en komt als prettig gestoord over met een hang naar de hippietijd. Zijn liefdesleven speelt zich af met de psychologe Mona en die relatie ontwikkelt zich tijdens de vier boeken, maar niet zonder complicaties. Dan speelt er nog de mislukte arrestatie in het verleden waarbij één collega het leven liet, een tweede grotendeels verlamd raakte, de man die nu bij hem woont en Carl slechts lichtgewond raakte, maar verlamd van angst zijn collega's niet te hulp schoot. Die zaak is nog steeds niet opgelost.

Hafez el-Assad is van Syrische komaf en heeft een onduidelijk levenspad. Dat blijft steeds in nevelen gehuld maar het is wel duidelijk dat het mannetje een heleboel kwaliteiten heeft die goed van pas komen in het criminele milieu. Hij is hard als staal en vriendelijk te gelijk, volhardend en trouw. Rose is de bureau-agent die zich heel goed kan vastbijten in een zaak. Vanuit de dossiers en met de telefoon in de hand komt ze heel veel te weten en niets gaat haar te ver om meer informatie te achterhalen en vooral ook om dat met elkaar in verband te brengen. Carl Mørck is eigenlijk uitgeblust maar het tweetal om hem heen brengt hem steeds weer zover dat hij geïnteresseerd raakt en uiteindelijk ook zijn rol als onderzoeker heel slim en goed vervult.

In elk boek komt heden en verleden samen. In “Dossier 64” gaat het over de opkomst van rechtse partijen in Denemarken en dat maakt het heel herkenbaar en actueel.

Het klinkt als een heleboel ingewikkelds, maar het is eigenlijk buitengewoon amusant. Adler-Olsen laat de karakters leven en brengt ze ook tot leven. Ik kijk uit naar het volgende boek.

[eerder heb ik al over de vorige boeken geschreven: hier en hier. Het derde deel, de Fazantenmoordernaars, heb ik wel gelezen, maar ik heb er blijkbaar niet over geblogd. Jammer.]