maandag 15 augustus 2011

De weg naar Casa L'Ulivo

Ons vakantiehuis in Toscane stond bij Radda in Chianti en heet Casa L'Ulivo. Het is een heerlijk huisje om een tijdje in door te brengen. Lekker in of uit de zon en er is een mooi zwembad bij en een fraai uitzicht. Helemaal niets op aan te merken.
DSCN4727 Wat wel een bijzondere ervaring was, zeker de eerste keer, was de laatste 2 km naar het huisje toe. Er staat in de routebeschrijving dat het een onverharde landweg is. Dat klopt. Maar het is ook bij tijd en wijle een hele steile weg, met steenslag bestrooid, te smal om lekker tegenliggers te passeren. Dat staat er dan niet bij vermeldt.
De eerste keer dat we de weg opreden kwamen we na verloop van tijd tegenliggers tegen, weliswaar een kleine Fiat en tractor, maar ik moest toch in de remmen en aan de kant van de berghelling naar beneden wachten tot ze voorbij reden, heel voorzichtig, en daarna weer proberen helling op grip te krijgen op de steenslag. Daar kwam toch zweet in de handen te staan.
De rest van de twee weken zijn we geen enkele keer meer tegenliggers tegengekomen, noch naar boven, noch naar beneden.

We hadden ons wel voorgenomen om de tocht op film vast te leggen om een indruk te geven en te houden van de, met recht, laatste loodjes.

4 opmerkingen:

Ingmario zei

Mooi hoor...
Wij hebben dit jaar in Piemonte een vergelijkbare weg gereden (alleen zonder steenslag, maar wel stijl, smal en vol blinde bochten). Onderweg kwamen we een vriendelijk lachend meisje in een Fiat tegen. Twee kilometer verder bleek waarom ze zo vriendelijk lachte: de weg liep dood op het erf van een boerderij! Dus, omgedraaid en diezelfde weg weer terug gereden om te kijken hoe we dan zouden moeten rijden...

Luud de Brouwer zei

@Ingmar
Dat is nog erger :). Wij waren de eerste keer ook een verkeerde landweg ingeslagen, maar die was vlak en breed :)
De uiteindelijke weg was "vriendelijker"voor jullie en je auto?

Ingmario zei

Uiteindelijk zijn we terug gereden en toch maar "omgereden" over de grote weg...
Wat ik wel ook nog schokkend vond, waren de Italianen die die bochtige, steile wegen, reden, terwijl ze aan het bellen waren. Ik heb er gezien die de GSM tussen oor en schouder klemden en iemand anders die echt met één hand zo'n scherpe steile bocht nam.

Luud de Brouwer zei

@Ingmar
Die luxe hadden wij niet. Het was rijden tot aan het eind van de weg :)
Dat bellen in de auto op steile bochtige wegen, dat herken ik! En douwen achter je bumper omdat je niet opschiet. Maar je mocht op sommige van die wegen (volgens TomTom) 90 km rijden. Dat zou je reinste (zelf)moord zijn geweest.
Wel mooi rijden trouwens, je moet langzaam en ziet veel meer dan anders.