Jethro Tull - Roots to branches

Youtube blijft me verbazen.
Ik kom daar heel regelmatig nieuwe beelden van Jethro Tull tegen die zo mooi zijn dat ik het er warm van krijg.
Hieronder een voorbeeld. Prachtig beeldmateriaal van een paar jaar terug met de oude line-up, met toetsenist Andrew Giddings en bassist Jonathan Noyce.
Het lijkt wel een soort van proefopname. Het is live, maar ik hoor geen publiek en ik zie ook geen publiek. Meestal betekent het dat er ook geen publiek is.
Een hele strakke uitvoering van Roots to Branches. Geweldig nummer.


Lyrics

Gardameer en Bolzano

Woensdag 5 augustus 2009

Daarna vertrokken we op weg naar Bolzano, en daarvoor kozen we de route langs het Gardameer. Het Gardameer is een ontzettend groot meer waarlangs de ene camping na het andere hotel een plaats heeft gevonden. Er liggen ontelbare boten aan stokken vast en het is heel erg groot. De tocht er langs was mooi. Uitzicht op het water met de bergen daarachter blijft voor mij een mooi gezicht. De tocht gaat langzamer omdat het drukker is en de weg zich niet leent voor snelheid, maar je ziet veel meer en wat opvalt is het grote aantal fietsers dat langs het meer actief is. Mooie tocht die uiteindelijk naar de autostrada leidde via een snel stijgende weg. We gingen nu echt de Dolomieten in.

De autostrada naar Bolzano was niet al te lang en niet druk. Lekker doorsnorren dus.
In Bolzano aangekomen vonden we een parkeergarage die meteen onder het grote centrale plein lang: het Walther von der Vogelweide (een bekende middeleeuwse troubadour - uitgebreidere informatie in de Duitse wikipedia) platz. Snel een hotel gezocht via de Tourist Information die vlak voor onze neus opdook. Dan even de benen strekken op bed, boekje erbij en langzaam wegsukkelen in een middagdut van formaat.

Tegen half 7 gingen we de stad in voor een wandeling en de zoektocht naar het restaurant van die avond. De wandeling leidde naar de rivier die oude stad van Bolzano omsluit en die even verderop samenkomt met een andere rivier die de andere kant begrensd. Opvallend hier was het fietspad, dat behoorlijk druk gebruikt werd. Toen we een stukje verder waren gelopen werd het alleen maar drukker en nam het aantal hardlopers ook flink toe. Blijkbaar is dit een stad waar dat soort van toeristen zich verzamelen. Volop lopers en fietsers. Overigens waren bij de laatste ook heel veel inwoners en de fietspaden zijn ook uitgebreid aanwezig in de stad zelf. Met hun eigen stoplichten zelfs. Volop fietsers wat voor Nederlanders normaal gesproken heel normaal is maar in een stad in Noord-Italië/Süd Tirol een stuk minder voor de hand liggend is. Een drukte van belang op de fietsroutes in de stad en volop fietsen in de fietsenstallingen in het centrum. Bizar gezicht, maar wel opvallend en zo blijkt elke stad wel weer wat bijzonders te hebben, zonder dat we dat vooraf wisten.
Bolzano is verder een mooie stad, de Altstadt dan, met mooie gebouwen die al erg aan Oostenrijk doen denken, maar 100 jaar gelden maakte dit gebied nog deel uit van het koninkrijk Oostenrijk-Hongarije. Dus verbazingwekkend is die uitstraling niet. Bovendien is Duits hier nog steeds de tweede taal en wordt alles in twee talen aangegeven. Met Duits kun je hier heel goed uit de voeten.
Het eten was voortreffelijk in restaurant Walthers (ja dezelfde) op het terras natuurlijk, want de temperatuur is nog steeds oké. Lekker warm, tegen de 30 graden .
Morgen nog even de kerk van binnen bekijken en dan door naar Salzburg en komt het einde van de vakantiereis echt in zicht.

Bolzano is een stad voor fietsers!

Het recht om te sterven

De Ik@nrc.nl in de NRC van vrijdag 28 augustus 2009:

Spijt
Ik sta bij de apotheek en voor mij
staan twee dames op leeftijd met
elkaar te praten terwijl ze wach-
ten.
"Jouw Bert loopt ook niet best
meer en hij was vroeger zo fit!"
zegt de een.
"Ja, hij is erg veranderd sinds
zijn hartstilstand, ook in zijn
hoofd", antwoordt de ander. "Bert
neemt het me kwalijk dat ik hem
heb gereanimeerd en inmiddels
heb ik daar zelf ook spijt van."

Verona

Dinsdag 4 en woensdag 5 augustus 2009

Vanuit Padua reden we naar Verona om daar te gaan overnachten. Hotelletje gevonden, spullen naar toe gebracht, even gerust en daarna de stad in voor een lekkere maaltijd. Het werd wederom een bijzondere gebeurtenis. Verona heeft één van de mooist bewaard gebleven amfitheaters uit de Romeinse tijd. Die stond vlakbij ons hotel, dus liepen we er zowat tegenaan. Elke zomer worden daar diverse opera's opgevoerd in de open lucht. Dat is al heel bijzonder, maar deze streken lenen zich voor dat soort van spektakel. Nou zijn Italianen toch al wat meer op uiterlijk gericht dan de nuchtere Hollander, maar op een avond als deze pakken ze nog meer uit.

We liepen door de stad, even een wandeling om de eetlust nog verder op te wekken, en het hele centrum straalt een enorme rijkdom en klasse uit. Niet alleen zijn de gebouwen allemaal prachtig en ademen welvaart maar de mensenmassa die zich daarin bewoog had dat net zo veel. Hele bijzondere sfeer hing er en het was een fantastische belevenis om daar vanavond te zijn. We kwamen weer terug op het prachtige en grote plein bij de arena en kozen daar een tafeltje uit met goed uitzicht. De pizza die ik bestelde was weldadig en het ijsje achteraf heerlijk. Ondertussen voltrok zich voor onze ogen een soort van modeshow.

Allerlei stelletjes of groepen mensen die zich echt voor de gelegenheid hadden gekleed trokken aan ons voorbij, of namen nog even plaats op het terras om wat te eten. Het was heel opvallend. De voorstelling begon om 9 uur en tot 5 voor negen zat er in ieder geval nog één groep vrouwen vlak bij ons van de afterkoffie te genieten toen ze de laatste oproep hoorden en vertrokken naar de arena voor de voorstelling. Nog nooit zoveel modieus jong en vooral ook oud voorbij zien komen. Het gaf het eten een hele bijzondere sfeer en het smaakte daardoor nog beter denk ik. De avond was aangenaam warm, helemaal perfect. En zo maak je onverwacht de mooiste dingen mee! Wat een vakantie...

De volgende morgen nog rondgelopen in Verona, het amfitheater bezocht waar volop gewerkt werd aan het opbouwen van een nieuw decor, waarschijnlijk voor Aïda gezien de Egyptische uitstraling die het geheel al kreeg. Deze arena is nog prachtig intact, en je krijgt een prachtig beeld van hoe zo'n gebouw er in de oudheid uit heeft gezien. De derde ring ontbreekt bijna geheel, maar desalniettemin is het een enorm object dat een bezoek verdiend. We hebben er een flinke tijd doorgebracht mede omdat de decorbouw interessant was om te zien. Helaas waren de ruimten onder het veld niet toegankelijk of niet meer toegankelijk. Dat is iets wat bij de meeste amfitheaters het meest geleden heeft. Daarna nog verder gewandeld door de stad en het oude centrum, op zoek naar het plein met het beeld van Dante die hier ergens in de 14de eeuw gewoond heeft toen hij uit Florence was verbannen.

Het is een geweldig mooie stad om doorheen te wandelen en je ziet van alles wat prachtig is, de Santa Maria Antica, een 7de eeuwse romaanse kerk, klein meer voorzien van pompeuze graven en sarcofagen van de oude heersers van Verona, de familie Scaligero, het balkon waar Julliette (ja, de Julia van Romeo, nooit geweten dat het oorspronkelijke verhaal van Italiaanse oorsprong is)) op Roma heeft staan wachten, waar het een drukte van belang was en waar vooral de mensen op de foto wilden met het beeld van Juliëtte met hun hand op haar rechterborst die dan ook helemaal glom van al die aanrakingen.

Een magnifieke stad en zeker waard om nog een keer te bezoeken, liefst om een opera of wat te gaan bekijken in dat prachtige arenatheater.

Al mijn foto's van Verona op Flickr

Padua

Dinsdag 4 augustus 2009

Vandaag op zoek naar den heilige Antonius (en gevonden!) in Padua. Het is een mooie plaats, Padua, en je kunt er heerlijk rondlopen in een fraaie omgeving.
De duomo is een treurig gebouw en het sprak me helemaal niet aan. Van buiten een kale bakstenen muur van formaat en van binnen pompeus en grotesk. Veel te barok naar mijn smaak. Niet overdadig versierd of zo, maar te groot, te leeg, te dik, te hoekig, nee, niet inspirerend.
Het naastgelegen baptisterium uit de vroege middeleeuwen daarentegen was wel mooi en sfeervol, vol met fresco's van Giusto de’ Menabuoi uit de 14de eeuw. Behoorlijk goed bewaard gebleven ook, kleurrijk en een fraaie doopvont in het midden van de kapel

De wandeling naar de kerk van St. Antonius was wederom fraai. Voor wie het niet weet: Antonius is de heilige van de verloren voorwerpen die je weer graag terug wilt vinden. De katholieke Google zou je kunnen zeggen :-). Van mijn ouders leerde ik het volgende versje dat ik op moest zeggen als ik naar iets op zoek was wat ik niet (meer) kon vinden: Antonius mijn beste vrind, zorg dat ik mijn (verloren voorwerp) vind.

De kerk zelf is van buiten behoorlijk eenvoudig, maar aantrekkelijker dan de duomo. Mooie koepels en torentjes en een groot plein er voor. Naar goede Italiaanse gewoonte mag je niet binnen met blote schouders en te blote benen. Lian moest een sjaal gaan kopen, anders had ze buiten moeten staan wachten, net als bij de kerk van waar het gebeente van St. Lucia lag in Venetië.
De kerk is imposant, ik heb een volledig rondje gemaakt, maar donker en ik heb al wat monumenten gezien de afgelopen dagen, dus word je wat blasé en kijk je minder goed. Wel goed gekeken bij de sarcofaag van Antonius die in de kerk ligt en waar omheen de verering plaatsvindt. Briefjes inleveren (ik was niets kwijt) foto's van mensen die hulp hadden gekregen inclusief totaal in elkaar gereden auto's waar blijkbaar mensen levend uit zijn gekomen. Nou ja, ik heb het met interesse en verbazing waargenomen. Het was er drukker dan bij st. Lucia, maar dat is logisch: Antonius is een stuk bekender.

Aan de hele omgeving vond ik persoonlijk de rijkdom aan middeleeuwse sarcofagen het meest boeiend,. Ik heb geprobeerd om data te achterhalen en bij twee is dat ook gelukt, beiden uit de tweede helft van de 14de eeuw. Meestal zie je in een kerk een of twee pompeuze sarcofagen van notabelen, meestal ook nog adel of geestelijken, en dat was hier natuurlijk niet anders, maar ze waren wel oud en sommige hadden nog een gekleurd wapen staan. Ik vond dat alleen al de moeite waard.

Daarna zijn we naar de Scrovegnikapel gelopen. Geen idee wat we daar konden verwachten, maar het bleek een bijzondere belevenis. De kapel stamt uit 1303 en is van dat jaar tot 1305 door niemand minder dan Giotto van fresco's voorzien. Dat is op zich al bijzonder, zo'n vroege schilderingen en dan zo goed als intact. Maar het was nog veel meer. We moesten een duur kaartje kopen, terwijl het meestal goed te betalen is in Italië, of gratis. We mochten er om 14.30u naar binnen. Het blijkt dat er maar maximaal 25 mensen tegelijk naar binnen mogen in de kapel. Je mag er 15 minuten blijven. Voorafgaand aan het bezoek kom je in een ontsmettingsruimte. Dat zal best, ik heb er weinig van gemerkt, maar gedurende de 15 minuten verblijf daar kreeg je een introductiefilm te zien van de geschiedenis van de kapel. Die maakte deel uit van het paleis van de Scrovegnifamilie dat er naast stond, maar in de 19de eeuw is gesloopt. Daarna mochten we naar binnen.


Het is een hele indrukwekkende ruimte die extra cachet krijgt door de exclusiviteit die er aan gegeven wordt voordat je binnen mag. Alles is nog bijzonder authentiek, tot aan de banken met beschilderen, de altaren en de andere versieringen aan toe. Prachtig gerestaureerd en die 15 minuten zijn eigenlijk te kortom alles goed in je op te kunnen nemen. Hele bijzondere ervaring, dat wel.

Al mijn foto's van Padua op Flickr

Jelle Reumer - Opgeraapt Opgevist Uitgehakt

Ik heb al eerder geblogd over mijn voorliefde voor fossielen en steenoude geschiedenis. Het is één van die terreinen van aandacht. De komst en ontdekking van rss maakte het mogelijk om enkele wetenschappelijke websites te volgen waar ik alleen ga lezen als het over de prehistorie gaat.

Dit boek is echt een juweeltje. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet de moeite neem om alle tijdvakken die genoemd worden in een schaal uit te zetten of op te zoeken hoe die nou precies in de tijd liggen. (b.v. heel mooi weergegeven op de website geologie van Nederland) Het is allemaal erg lang geleden. Maar de aanstekelijkheid van zijn stijl van vertellen en beschrijven doet mijn bloed wel sneller stromen. Ik zou heel graag ook eens een dagje bikken en vooral vinden!

Bij het lezen van dit boek komt onwillekeurig bij me op hoe het mogelijk is dat er mensen zijn die domweg blijven geloven dat God al dit leven in 6 dagen geschapen heeft, zo'n 6000 jaar voor de geboorte van Jezus.
Deze planeet leeft bij de gratie van voortdurende mutatie. Dat is toch logisch... Zou je denken. Van de andere kant, tegenstand houdt scherp. Ook belangrijk.

Wie van archeologie houdt en eens over de grenzen van de tijd wil kijken is dit een boek dat je moet lezen. Vrolijk, opgeruimd en leesbaar geschreven.

Venetië en Sint Lucia

Maandag 3 augustus 2009

Op 3 augustus bezochten Lian en ik Venetië. Een stad die bij ons beiden al een tijdje op het lijstje stond. Het is er eindelijk van gekomen. We logeerden in een bed & breakfast in Prozollo op een steenworp afstand van Venetië. We zijn met de auto naar de stad gereden hoewel dat ook met de trein had gekund. We waren echter te laat om de trein van 9 uur te kunnen nemen. Met de auto ging het ook prima en met behulp van onze Truus (TomTom) bereikten we zonder problemen een parkeergarage. We werden naar de 8ste verdieping gedirigeerd en dat bleek de buitenlucht en dus hoogste verdieping te zijn. De auto stond voor een andere rij auto's en we werden dan ook vriendelijk verzocht om onze autosleutels in de auto achter te laten. Spannend experiment, maar met dubbel geparkeerde auto's op een garagedek is dat onvermijdelijk.
Vertrouwend op de betrouwbaarheid van de parkeerwachten lieten we de auto, met inhoud en geopend achter.

Venetië is natuurlijk een prachtige stad. Zo bestaat er geen tweede. De hele dag zie je geen auto. Dat is voor een stad al heel bijzonder. Boten zijn er daarentegen genoeg. Het is een hele bijzondere stad, door al het water en de prachtige gebouwen die er in de meeste gevallen al eeuwenlang staan. Dat is trouwens goed te zien, want er zijn maar weinig gebouwen die zonder kleerscheuren de eeuwen hebben doorstaan. Niettemin maakt de stad een verpletterende indruk door de rust en tegelijk de drukte die het in zich heeft. We hebben de drukste straten, pleinen en stegen bewandeld en tegelijkertijd de rustigste. Hele delen van Venetië zijn nog nagenoeg maagdelijk en rustig, een verademing om daar eens doorheen te lopen. We hebben een tijdje gezeten op een plein in de wijk Piava.
Daar liepen alleen wat mensen doorheen die op weg waren naar de bootdienst die een eindje verderop aanmeerde. Voor het overige waren er wat katten die ons gezelschap hielden. Serene rust. Een typische Venetiaanse woonwijk.

Op de terugweg naar de auto kwamen we langs de kerk waarin het gebeente van Santa Lucia lag. Sint Lucia heeft als gedenkdag 13 december en dat is mijn verjaardag. Op elke kalender die ik in de loop der jaren zag, en tijdens mijn studie voor archivaris in het boek van Grotefend, kwam ik haar naam tegen op mijn verjaardag. Dit was mijn kans. Ik liep de kerk in en was gelukkig gekleed genoeg om door te mogen lopen. Het was er niet druk. Zoekend naar iets wat St. Lucia moest zijn liep ik door de grote kerk. Ik zag wel iemand liggen in een deels glazen kist, maar dat bleek iemand anders te zijn.

Teruglopend bleek dat Lucia lag op het hoofdaltaar in een glazen schrijn met gouden randen. Daarvoor stond een jonge vrouw te bidden met tranen in haar ogen. Een wat oudere vrouw stond schuin achter haar en prevelde ook gebeden. Een man stond daar weer naast. Ik keek nieuwsgierig naar het schrijn. Toen zag ik dat je er achter langs kon lopen. Ik begaf me op weg en inspireerde de anderen die dat blijkbaar nog niet gezien hadden. Achter het altaar kwam je op een verhoging terecht en keek je recht in de glazen kist. Het gezicht van Lucia was een koperen namaak, maar haar voeten leken op gelooide huid met gaten er in. Merkwaardig gezicht was dat. Aan beide zijden van de kist waren plexiglas bakken geplaatst waar je een wens op schrift kon in stoppen. Er stond nadrukkelijk bij dat het niet de bedoeling was om er geld in te doen. Daar reageert Lucia blijkbaar niet (goed) op. Beide bakken zaten goed vol met papiertjes. Lucia ging een drukke tijd tegemoet.
Ik had niets te wensen en bovendien geloof ik er niet in dat zoiets helpt. Ik ben meer het type dat van eigen kracht uit gaat en de hulp van boven beschouw ik als handig en nuttig voor de mensen die er waarde en geloof aan hechten.

Mijn verjaardagheilige kruiste toevallig mijn pad. Ik ben blij dat ik haar even heb bekeken. Nu weet ik wie St. Lucia is.

Al mijn foto's van Venetië op Flickr

Fuego - vuur in de muziek

Vandaag in de NRC van gisteren gelezen over het Colombiaanse Bomba Estereo. Ze traden gisterenavond op op Lowlands en vanavond in de Melkweg in Amsterdam. De beschrijving van hun muziek sprak me aan en dan is YouTube altijd een goudmijntje om even een eerste indruk te krijgen.

Colombiaanse Cumbia, een zweem van Afrika, de Caraïben, hiphop en electro. Wat moet je daar van verwachten? Ongegeneerde swing in ieder geval. Altijd een tikje verleidelijk, sensueel, blijf hier maar eens op stilstaan.
Ik hoop op de programmering van North Sea Jazz 2010 :-).
Ze kunnen er makkelijk staan voor wat betreft hun muziek en de mix van stijlen die ze herbergen en ik sta dan vooraan!

Triëst - prachtige stad

Zaterdag 1 augustus 2009

Een hele oude wens ging afgelopen vakantie in vervulling: een bezoek aan Triëst. Waar deze fascinatie vandaan komt, dat weet ik niet. Het is al lang een bijzondere plek in de atlas, op een randje land tussen verschillende landen, lang deel geweest van het aloude Oostenrijk-Hongarije. Dat snijvlak van landen en water, een rare plaats voor een stad misschien? Het blijft raden.

Nu ben ik er geweest en het was een belevenis. Triëst is een hele mooie stad tegen een berg geplakt. Gesticht in de Romeinse tijd en eeuwenlang gestreden voor een eigen positie tussen alle grootmachten om de stad heen. De status van vrijhaven bracht voorspoed en onafhankelijkheid die ten slotte verloren ging toen de stad onderdeel werd van de Donaumonarchie Oostenrijk-Hongarije. De stad werd een meltingpot van volkeren.

Prachtig wandelen over de boulevard langs het water en de welvaart van de stad schreeuw je tegemoet. Geweldig mooie gebouwen schreeuwen om aandacht en zijn bijna allemaal opgeknapt zodat ze hun oude grandeur weer bezitten.
In het tijdperk dat de stad bij Oostenrijk-Hongarije hoorde was het daar de enige havenstad en die positie heeft de stad geen windeieren gelegd.
De wandeling naar het oude fort bovenop de berg was zwaar. Één lange klim die, aan het eind van een dag, behoorlijk zwaar telde, maar daarna voldoening gaf. De wandeling terug voerde langs een smalle steeg met veel trappen die heel mooie stukjes Triëst blootlegde en eindigde bij het theater in romeinse stijl, maar pas in de 16de eeuw gebouwd.

Het diner op het grote plein aan het water tussen een vijftal monumentale gebouwen in prime state was een luxe, een feest voor oog, smaakpapil en oor. Op het plein was de band Gong bezig om de soundcheck af te ronden. Ze speelde een paar nummertjes in de ondergaande zon. Perfect plaatje. Die dingen kun je niet, hoef je niet, te organiseren die gebeuren gewoon in dat soort steden.

Aanrader.

Mijn foto's van Triëst op Flickr

Pula, Poreč en Koper

Donderdag 30, vrijdag 31 juli en zaterdag 1 augustus

Na een nacht in Rijeka vertrokken we naar Istrië. De plaats Pula was volgens het boekje een plek met veel historie en veel toeristen. Ideaal om daar eens te gaan kijken. Een hotel gekozen uit de capitoolgids en TomTom deed de rest.
De tocht van Rijeka naar Pula verliep niet zonder hindernissen aangezien door wegwerkzaamheden we in een lange file met veel vrachtauto's door een bergachtige streek werden geleid over een weg die je vrijwillig in alle rust zou willen volgen. Het was niet anders. Bijna bij de Sloveense grens konden we eindelijk de snelweg op richting... Rijeka. De ANWB van Kroatië heeft nog een lange weg te gaan.

De route naar Pula was mooi. Istrië is een bekend toeristisch schiereiland en dat is niet alleen maar om het mooie weer. Het landschap is prachtig en doet erg Italiaans aan. Niet verbazingwekkend aangezien de Romeinen hier al vroeg actief waren en later was het onderdeel van het Venetiaanse rijk. In de 19de eeuw kwam het onder bewind van Oostenrijk-Hongarije en na de eerste wereldoorlog in Italiaanse handen. Na 1945 werd het onderdeel van Joego-Slavië.

In Pula namen we voor twee nachten onze intrek in een magnifiek 19de eeuws hotel, dat van buiten alle grandeur van die tijd nog bezat en prachtig was opgeknapt. Van binnen moest dat duidelijk nog gebeuren. De enorme hal met gigatrappen ging over in een kamer met communistische inrichting. De ouderwetse stortbak was er ook. Wel netjes, maar gedateerd.

Pula is een heel mooi stadje, met haven en veel romeinse resten. Veel toeristen die het centrum qua winkels niet echt aantrekkelijk maken, maar qua bedrijvigheid weer wel. Niet overdreven druk, de resorts liggen op behoorlijke afstand, maar gezellig druk, zeker in de avond als het etenstijd is. Overzichtelijk klein, dus goed te belopen. Nog een mooi Byzantijns kerkje gezien wat ze helaas aan het restaureren zijn.

Na twee dagen Pula gingen we op weg naar Triëst. Onderweg bezochten we Poreč (ook op Istrië) en Koper in Slovenië.
In Poreč, een prachtig stadje, bezochten we de Euphrasiusbasiliek (leuk al die andere heiligen dan die wij kennen), een Byzantijnse kerk waar je ook nog daadwerkelijk wat van terug ziet. Hier konden we wel naar binnen en dat vroege middeleeuwse karakter was nog goed te voelen in de kerk. Altijd leuk om in oude gebouwen rond te lopen, zeker als ze een dergelijk oude oorsprong hebben.
De wandeling door Poreč was ook zeker de moeite waard en we hadden niet genoeg tijd om alles te bekijken vanwege een strak tijdschema.

Kroatië maakt nog geen onderdeel uit van de EU dus daar gelden nog de ouderwetse grensovergangen, paspoortcontrole etc. Op de heenweg liet ik me daar nog door verrassen omdat ik de enige was die de grens overging. Ik was er al door toen de Sloveense politie me maande om op mijn schreden terug te keren. De beambte zag er de lol wel van in en bij de Kroatische grens ben ik netjes gestopt en heb vriendelijk lachend de paspoorten laten zien.
Deze grensovergang van Kroatië naar Slovenië was aanmerkelijk drukker en zo'n 10 kilometer voor de grens kwamen we al in een langzaam rijdende file terecht. Voor EU burgers is dat iets uit het verre verleden. Uiteindelijk waren we over de grens en zagen kilometerslang onze lotgenoten die Kroatië nog in moesten. Goede zaak, geen paspoortcontrole!

Volgende halte was Koper in Slovenië. Zoals veel stadjes aan deze kust is het begonnen als eiland en later aan het vasteland vastgemaakt. Dat zie bij Poreč en verder nog heel veel stadjes aan de Dalmatisch kust. Sommige daarvan zijn nog eilandjes zoals b.v. Sveti Stefan.
We waren in Koper op een zaterdagmiddag en dan zijn alle winkels dicht. We liepen daarom ook door een zo goed als verlaten stadje, lekker rustig. De lunch gebruikt in een mooi Venetiaans palazzo, op het terras dan. Het was snikheet.
Aansluitend nog verder gelopen door het stadje, mooi maar uitgestorven. Het Pretoriaan paleis zag er prachtig uit en de karakteristieke kantelen kwamen we in het hele gebied dat voorheen tot het Venetiaanse rijk had behoord tegen.

De auto was inmiddels bijna gesmolten op de parkeerplaats naast de beroemde St.-Nazariuskathedraal. Hierna ging de weg naar Triëst, net over de grens met Italië.

Al mijn foto's van Pula op Flickr
Al mijn foto's van Poreč op Flickr
Al mijn foto's van Koper op Flickr

Rijeka (Kroatië)

Woensdag 29 juli 2009

Hotel Jadran is een absolute aanrader. Het is een modern hotel waar je zomaar je netbook met een utp-kabel aan het internet kunt verbinden. Hoewel in de voorwaarden staat dat je geen enkel elektrisch apparaat mag aansluiten behalve een scheerapparaat. Toevallig scheer ik me met het netbook van Lian. Uitgemaakte zaak.

Maar de internetaansluiting is eigenlijk het minst aansprekende van dit hotel. Het ligt namelijk op een prachtige plaats, even buiten het centrum, direct aan de baai. De deur uit en dan kom je op wat betonnen plateaus vanwaar je zo maar in de Middellandse zee (die hier anders heet) kunt springen voor een genoeglijke zwemexcercitie. Het uitzicht is verbluffend mooi, zeker als de lucht zo strak blauw is. Lekker op het balkon een boek lezen is bijna ondoenlijk vanwege de enorme hitte, maar later op de avond is het een kleine feestje.
Zeker als er een bootje door het maanlicht glijdt met een stelletje er in die de droom van elke romanschrijver in de praktijk brengen... met je lief in het maanlicht op een bootje dobberen in de volmaakte stilte.
Want het is stil hier... geweldig stil... Natuurlijk er roept wel eens iemand in het water en komt er een boot voorbij in de verte, maar over het algemeen overheerst het rustige klotsen en kabbelen van de zee tegen de funderingen van het hotel.

Het eten in het restaurant, op een identiek balkon, rustig in de avondzon, later het avondrood en nog later het maanlicht, in volmaakte stilte is een genot dat je maar zelden op vakantie in het hoogseizoen meemaakt. De kamers zijn smaakvol, niet overdreven groot, maar goed. Een TV waarvan alle kanalen gewoon beeld geven in plaats van ruis zoals in veel andere hotels. En dat met buitenlandse zenders waarvan ik de taal toch al niet machtig ben, dat is lastig

De foto's en de filmpjes vertellen de rest. Een hele dikke vette aanrader voor iedereen die deze kant op wil of gaat en een hotel zoekt. Wij konden helaas maar één nacht blijven, aangezien het was volgeboekt. Dat is dan weer het nadeel van de rondtrekkende hoteltoerist die geen zicht heeft op de agenda van de hotels waar hij over leest. Van de andere kant houdt zoiets ook de bijzonderheid in stand. Een plaats om terug te komen.

Rijeka is niet heel erg bijzonder... Dat is dan weer jammer.

Alle foto's van Rijeka en hotel Jadran op Flickr

Elvis Presley en de Raadselachtige Snorrenepidemie

De ondertitel van dit boek verraadt veel over de inhoud: de geheime geschiedenis van Tilburg.

Dit boek bevat koddige verhalen die beroemde mensen en gebeurtenissen koppelen aan Tilburg. Elvis, Caesar, de maagd Maria. Soms is de onwaarheid tastbaar, maar in andere gevallen zou het zomaar waar kunnen zijn.
Onderhoudend en geestig.
Als ik er een uit moet kiezen dan is dat het verhaal over het ontstaan van het bordspel Monopoly dat een duidelijke Tilburgse connectie heeft.
Leuk dat er mensen zijn die dat soort van verhalen verzinnen en dat pseudo bewijzen met (soms) archiefstukken.

De foto's van attributen van bekende Tilburgers zijn ook leuk bedacht.

Een boek met een glimlach (of vette knipoog). Altijd leuk om te hebben!

Vrouwenparkeerplaats

Onderweg van Bolzano naar Salzburg leek Innsbruck mij een goede plaats om de lunch te gaan gebruiken. Even van de snelweg af, parkeergarage zoeken (lang leve de TomTom) et voilá.

Dan verwacht je niet, ik tenminste niet, in zo'n parkeergarage in het brave Oostenrijk een fraai staaltje praktische discriminatie tegen te komen.

Waarschijnlijk heeft proefondervindelijk onderzoek aangetoond dat vrouwen het prettiger vinden om een eigen parkeerplaats te hebben van een wat grotere omvang dan de normale plaatsen waar je vaardig moet kunnen insteken. Is dit een geval van schade en schande? Of zijn de vooroordelen hier gewoon toegepast in een praktische oplossing.

Als zo'n plaats vrij is, durf je dan als man je auto daar neer te zetten, of wissel je even van plaats met je vrouwelijke bijrijder?

Gelukkig hoefde ik niet de proef op de som te nemen: alle Frauenparkplätze waren bezet. Ze voorzien blijkbaar in een behoefte. In Innsbruck. ;-)

Of is het een kwestie van veiligheid?

Plitvice meren (2)

In totaal zijn we 8 uur onderweg geweest om alle meren te ronden. We hebben één keer de boot genomen, de rest hebben we gelopen. Voor amateurlopers als wij zijn is dat een hele prestatie. We zijn dan ook erg trots op onszelf :-).

Om hoeveel kilometer het in het geheel gaat is ons niet duidelijk. We hebben natuurlijk regelmatig stilgestaan en naar bijzonder doorkijkjes of andere bezienswaardigheden gekeken. We hebben in totaal 3 keer een echte stop gemaakt, waarvan eentje met een dutje op een grasveld na een lange tocht van minstens 70 minuten langs de noordkant van het grote meer.

Heerlijk rustig met nauwelijks tegenliggers, omdat de meeste mensen (heel verstandig) daar een veerbootje voor pakken. Dat maakt de wandeling des te meer bijzonder, aangezien het rustig is en je daar van die heerlijke stiltemomenten kunt genieten.

Daarna volgde de tocht naar de benedenmeren waar de hoogste watervallen te zien zijn. Het is een prachtige wandeltocht, dit keer met heel erg veel gezelschap omdat het al flink in de middag was, door een kloof waarvan de wanden hoog boven ons uit toornden. Ik kan heel erg genieten van dergelijke massieve natuur, dat dit keer vergezeld ging van spectaculaire watervallen, ook de kleinere, met prachtige uitzichten en bemoste rotsen, bekalkte bodems en een enorme rijkdom aan kleur en leven. Soms liepen we onder de kalstenen wanden door die over ons heen hingen, soms staken we met houten bruggen het water over, via de watervallen die telkens weer verrassend waren en imposant door het vallende water en het geluid dat dat met zich meebrengt.

Ik merk wel dat ik steeds meer last krijg van hoogtevrees. Dat was een behoorlijke belemmering op deze tocht omdat de eerder genoemde smalle paden langs diepe afgronden gingen. De wanden van de gebergten waren niet geleidelijk aflopend, maar behoorlijk steil. Ik heb me beschermd voor de angst door niet te veel naar het water te kijken, maar me vooral op de grond te concentreren. Dat ging goed, maar met name bij het passeren van tegenliggers was dat soms lastig. Ik heb me er niet door laten weerhouden, maar naarmate de dag vorderde en de vermoeidheid toch een rol ging spelen, werd het moeilijker.

Natuurlijk hadden we het lastigste voor het laatst bewaard en we eindigden met een enorme klim over haarspeldvoetgangerspaden die de moeite waard was. Gelukkig liepen veruit de meesten onze kant op, waardoor ik goed aan de wandzijde kon blijven lopen. Er waren een paar hachelijke momenten, maar uiteindelijk viel het mee en was het zeer de moeite waard.

Dit kan ik iedereen aanraden die op zoek is naar ongerepte ruwe natuur die schoonheid kent die je nergens anders tegenkomt. Het is een uniek stuk natuur en een bezoek maakt je rijker.

Alle foto's van de Plitvice meren wandeling

Ding #11 en #12 - Ga toch wikiën! #23ad

Ik ga me hier niet als wiki-expert presenteren, maar ik ben er toch al geruime tijd actief mee. Niet in het inrichten en de technische kant ervan, maar wel in het gebruik. Ik ben op 19 maart 2007 begonnen met het aanpassen van een lemma over Helga Deen. Later ben ik verder gegaan met lemma's over Tilburg en Udenhout, later ook voor het Regionaal Archief Tilburg. Zo heb ik bv. de link naar het archief aangebracht bij alle wikipagina's van de gemeenten waarvoor wij werken. Het kost even tijd, maar het levert wel op. Een pagina voor het RA Tilburg zelf heb ik ook aangemaakt (op 10 maart 2008 kan ik in de geschiedenis terugzien).

Met behulp van een tool die ik vandaag via Twitter van Christian doorkreeg kan ik ook zien hoe vaak de pagina geraadpleegd wordt. Grappig is dat en zeker als je actief wilt worden in Wikipedia (en waarom zouden we dat niet doen) is het goed om regelmatig eens te kijken of dat werk ook rendeert. Hoe vaak kijken mensen nu op zo'n pagina? Dan blijkt dat die pagina tot en met juli dit jaar 540 keer is bekeken. Nou, dat werk is in ieder geval niet voor niets geweest.

Het lemma over mijn broer heb ik ook aangepast. Dat ga ik trouwens nog een keer verder uitbreiden als ik alle informatie op een rijtje heb uit de oude plakboeken die bij zijn kinderen liggen. Ik heb daar al eerder over geblogd.

Verder ben ik mede-oprichter van de stichting Adriaen Snoerman Fonds die zich bezighoudt met het verzamelen van informatie over de buurgemeenten Loon op Zand en Udenhout. Wij stellen al die informatie gratis ter beschikking via een website en hopen op die manier het onderzoek naar beide plaatsen eenvoudiger te maken.
Tot een jaar geleden hadden we daarvoor een gewone HTML-website van mijn hand, maar daar was het updaten lastig en bewerkelijk.
We zijn toen overgestapt op een wiki waardoor we veel eenvoudiger de informatie kunnen plaatsen en er gratis een RSS-feed bij hebben gekregen. Vele malen simpeler te beheren, goedkoop, to the point, niet te veel aandacht voor ballast.

Ik gebruik Wikipedia ook vaak als link in de blogposts die ik schrijf. Wikipedia is een initiatief dat veel steun verdient en als online encyclopedie een geweldige staat van dienst heeft. Meer dan 550.000 artikelen online and still counting.
Archieven moeten daar veel meer en vaker gebruik van maken.
Zoals de Digitale Archivaris al vertelt in zijn relaas over wiki's, gaat het BHIC er serieus werk van maken. De mensen opzoeken waar ze al komen en daar de informatie aanbieden die ze zoeken. Beter wordt het niet.

Hoe krijg je Wikipedia in de voortdurende gedachten van je medewerkers. Zodat ze vaker denken: misschien handig om eens op Wikipedia te kijken of er al wat over staat en de informatie daar aanvullen of neerzetten. Ook daar plaatsen. Waar vele tienduizenden dagelijks langskomen.

Ik mag natuurlijk niet de wiki van het Regionaal Archief Tilburg vergeten waarmee we het project Geboren in 1809 inhoud hebben gegeven. Het was een heel slimme keuze en het heeft bewezen dat de meeste mensen goed met een wiki overweg kunnen. Als je in een project iets in encyclopedische vorm te melden hebt, en met vele mensen samenwerkt, dan is de wiki een ideale vorm.

Gebruik um goed en veel. Wiki on!

Plitvice meren (1)

Dinsdag 28 juli 2009

Een kleine 30 jaar geleden was Lian al naar de Plitvice meren geweest maar haar herinneringen gingen niet verder dan "heel mooi", "helder, blauw water" en "vissen in het water". Die herinnering had dringend behoeft aan een opfrismoment.
We hadden ons voorgenomen om de dag te nemen zoals ie zou komen. We liepen naar de ingang die vlakbij ons hotel Jezero lag om daar te ontdekken dat we voor een boekje met informatie en een fatsoenlijke kaart in de hotelwinkel moesten zijn. Na een korte aarzeling ben ik teruggelopen en heb daar de genoemde materialen aangeschaft voor een schappelijke prijs in Kuna's.

Daarna liepen we het park in, samen met nog een kleine groep mensen. We gingen de groep achterna en kwamen terecht op een aanlegsteiger waar een elektrisch veerbootje ons naar de overkant bracht. Het water was onvoorstelbaar helder en er zwommen duizenden vissen waarvan het leek dat ze zich zouden laten aanraken. Dat hebben we niet geprobeerd.

De tocht over het Gradinskomeer was heerlijk rustig en bij het naderen van de overkant hoorden we het zachte ruisen van de waterval die daar verscholen lag in het groen. De trap omhoog voerde langs en over de waterval. Niets spectaculairs zoals bij Niagara, maar welk van heel dichtbij. Dit beeld zou zich de komende uren heel vaak herhalen. Het Plitvicka park is een aaneenschakeling van watervallen die luidruchtig van zich doen spreken als je er in de buurt komt. Op andere plaatsen heerst een serene rust en overvalt de stilte je soms.

Die rust vind je overigens maar op een paar plaatsen, want naarmate de dag vordert stroomt het park vol met toeristen en is het soms dringen geblazen op se smalle paden die door het park leiden. Het is echter geenszins een commercieel walhalla. Op een paar plaatsen kun je bij een etablissement zitten, wat eten en drinken, maar de natuur overheerst ondanks de drukte toch wel.
Het is ook zo overweldigend wat je als bezoeker krijgt voorgeschoteld. De blauwe meren zijn zo intens blauw dat het je blijft verbazen. Daar is de Middellandse zee echt niks bij. Je loopt bij voortduring over of naast watervalletjes, over bruggen van houten balkjes of smalle paden, omhoog en omlaag. In totaal is er een hoogteverschil tussen het hoogste en laagste meer van ongeveer 150 meter. Dat lijkt niet veel, maar de manier waarop die hoogtes worden overwonnen is een prachtig schouwspel. Bovendien lopen de paden langs de meren en watervallen niet mooi egaal, en dat hoort ook zo. Het is klimmen en dalen.

Wat valt op: geen of nauwelijks insecten. Je zou een overvloed aan muggen, vliegen en ander vliegende ongedierte verwachten, maar dat is er domweg niet. Wel een paar mooie libellen, vlinders en een verdwaalde bij. Dat is in de buurt van water altijd een meevaller. Trouwens, ook in onze hotelkamer is het heel rustig aan het insectenfront. Mogelijk dat het kalkrijke water daar ook mee te maken heeft.
Dat verdient onderzoek!

Kleine geschiedenis van Nederland - Monniken en Ridders

In 2007 heb ik me geabonneerd op de Kleine geschiedenis van Nederland van uitgeverij Waanders. Ik houd van encyclopedieën ook al ben ik me bewust van de tijdelijkheid van de informatie die daarin staat. Persoonlijk geloof ik meer in wikipedia-achtige oplossingen waar meerdere mensen de informatie en kennis up to date houden en op tijd verversen.
Maar goed, ik ben een sucker voor een gevulde boekenkast! Hoe sterk mijn overtuiging ook is dat digitaal de toekomst heeft en helemaal gaat bepalen: ik houd van boeken. In mijn hand vasthouden, ruiken, bladeren...

Inmiddels heb ik zeven delen in mijn kast staan. Lees ik die? Uhm... nee, niet allemaal. Ik heb er eentje uit: deel 3: 500-1000 - De tijd van monniken en ridders. En ik ben bezig in deel 4: 1000-1500 - De tijd van steden en staten. Domweg omdat de middeleeuwen mij mateloos blijven boeien en in dit soort boeken er een kort, prachtig geïllustreerd overzicht staat van de belangrijkste ontwikkelingen in de genoemde tijdperken. Het leest makkelijk weg... een paar pagina's voor het slapen gaan.

Encyclopedieën zijn ook producten van hun tijd. In het genoemde deel 3 is op het eind uitgebreid aandacht voor de Islam en de rol die deze religie speelde in de periode 500-1000 en daarna. In het licht van de gebeurtenissen van de laatste jaren zegt het boek, heel terecht, dat uit de vroege middeleeuwen twee ontwikkelingen nog invloed hebben op de samenleving waar we nu in leven. Als eerste de kerstening van West-Europa en als tweede de opkomst van de Islam.

Verzamelen - munten

Jawel. Ik verzamel ook munten. Niet om daarmee mijn pensioen veilig te stellen, maar omdat ik dat leuk vind. Ik heb er nauwelijks geld voor betaald, ik doe het op basis van ruilen (met mijn vriend Joost die dezelfde liefhebberij heeft) en in het buitenland wil ik nog wel eens in een bak graaien voor wat geld. Het is wel passief verzamelen. Gaat iemand naar een land waar ik nog niets of weinig van heb, dan vraag ik wel of ze wat munten willen overhouden voor mij. Op die manier heb ik al een aardige verzameling bij elkaar.
Soms haal ik die te voorschijn en blader er wat door.
Het verdwijnen van de gulden was aanleiding om te proberen op de valreep nog de series van voor 2001 bij elkaar te krijgen. Dat is voor het grootste deel gelukt. Ik heb me beperkt tot de niet zilveren munten. De zilveren munten zijn bijna alleen nog maar te koop en zoals gezegd, daar doe ik niet aan.

Ik heb ook enkele papieren biljetten bewaard en omdat je munten verzameld zijn er mensen die je dan ook oud briefgeld geven uit enkele uithoeken van de wereld.