Maandag 3 augustus 2009Op 3 augustus bezochten Lian en ik Venetië. Een stad die bij ons beiden al een tijdje op het lijstje stond. Het is er eindelijk van gekomen. We logeerden in een bed & breakfast in Prozollo op een steenworp afstand van Venetië. We zijn met de auto naar de stad gereden hoewel dat ook met de trein had gekund. We waren echter te laat om de trein van 9 uur te kunnen nemen. Met de auto ging het ook prima en met behulp van onze Truus (TomTom) bereikten we zonder problemen een parkeergarage. We werden naar de 8ste verdieping gedirigeerd en dat bleek de buitenlucht en dus hoogste verdieping te zijn. De auto stond voor een andere rij auto's en we werden dan ook vriendelijk verzocht om onze autosleutels in de auto achter te laten. Spannend experiment, maar met dubbel geparkeerde auto's op een garagedek is dat onvermijdelijk.
Vertrouwend op de betrouwbaarheid van de parkeerwachten lieten we de auto, met inhoud en geopend achter.
Venetië is natuurlijk een prachtige stad. Zo bestaat er geen tweede. De hele dag zie je geen auto. Dat is voor een stad al heel bijzonder. Boten zijn er daarentegen genoeg. Het is een hele bijzondere stad, door al het water en de prachtige gebouwen die er in de meeste gevallen al eeuwenlang staan. Dat is trouwens goed te zien, want er zijn maar weinig gebouwen die zonder kleerscheuren de eeuwen hebben doorstaan. Niettemin maakt de stad een verpletterende indruk door de rust en tegelijk de drukte die het in zich heeft. We hebben de drukste straten, pleinen en stegen bewandeld en tegelijkertijd de rustigste. Hele delen van Venetië zijn nog nagenoeg maagdelijk en rustig, een verademing om daar eens doorheen te lopen. We hebben een tijdje gezeten op een plein in de wijk Piava.
Daar liepen alleen wat mensen doorheen die op weg waren naar de bootdienst die een eindje verderop aanmeerde. Voor het overige waren er wat katten die ons gezelschap hielden. Serene rust. Een typische Venetiaanse woonwijk.
Op de terugweg naar de auto kwamen we langs de kerk waarin het gebeente van Santa Lucia lag. Sint Lucia heeft als gedenkdag 13 december en dat is mijn verjaardag. Op elke kalender die ik in de loop der jaren zag, en tijdens mijn studie voor archivaris in het boek van Grotefend, kwam ik haar naam tegen op mijn verjaardag. Dit was mijn kans. Ik liep de kerk in en was gelukkig gekleed genoeg om door te mogen lopen. Het was er niet druk. Zoekend naar iets wat St. Lucia moest zijn liep ik door de grote kerk. Ik zag wel iemand liggen in een deels glazen kist, maar dat bleek iemand anders te zijn.Teruglopend bleek dat Lucia lag op het hoofdaltaar in een glazen schrijn met gouden randen. Daarvoor stond een jonge vrouw te bidden met tranen in haar ogen. Een wat oudere vrouw stond schuin achter haar en prevelde ook gebeden. Een man stond daar weer naast. Ik keek nieuwsgierig naar het schrijn. Toen zag ik dat je er achter langs kon lopen. Ik begaf me op weg en inspireerde de anderen die dat blijkbaar nog niet gezien hadden. Achter het altaar kwam je op een verhoging terecht en keek je recht in de glazen kist. Het gezicht van Lucia was een koperen namaak, maar haar voeten leken op gelooide huid met gaten er in. Merkwaardig gezicht was dat. Aan beide zijden van de kist waren plexiglas bakken geplaatst waar je een wens op schrift kon in stoppen. Er stond nadrukkelijk bij dat het niet de bedoeling was om er geld in te doen. Daar reageert Lucia blijkbaar niet (goed) op. Beide bakken zaten goed vol met papiertjes. Lucia ging een drukke tijd tegemoet.
Ik had niets te wensen en bovendien geloof ik er niet in dat zoiets helpt. Ik ben meer het type dat van eigen kracht uit gaat en de hulp van boven beschouw ik als handig en nuttig voor de mensen die er waarde en geloof aan hechten.
Mijn verjaardagheilige kruiste toevallig mijn pad. Ik ben blij dat ik haar even heb bekeken. Nu weet ik wie St. Lucia is.
Al mijn foto's van Venetië op Flickr
5 opmerkingen:
Even een paar dagen wat anders doen en ik loop een halve vakantie achter! ;-)
Wat een schitterende stad, Venetië! Ik kan me voorstellen, dat het net een sprookje is om daar rond te varen en geen auto tegen te komen in de verste verten niet. Wat een rust...
Lucia was afkomstig uit een adellijke familie te Syracuse. Samen met haar moeder Euthicia, die leed aan een bloedziekte, bezocht zij het graf van de heilige Agatha. Daar werd haar moeder genezen door het rotsvaste geloof van Lucia. Lucia smeekte haar moeder om niet te hoeven trouwen en om haar bruidsschat te verdelen onder de armen. Dat gebeurde. Maar haar verloofde merkte dit, werd woest en sleepte Lucia voor consul Paschasius. Niet zozeer het wegggeven van alle rijkdommen vormde het probleem, maar heer gellof en het daarmeehangende feit dat zij niet wilde trouwen.
Er ontstond een felle discussie tussen Lucia en Paschasius, en zij wist hem op elke vraag van repliek te dienen. Paschsius, die het helemaal beu was, beval dat zij nar een bordeel moest worden gebracht, daar zou ze de Heilige Geest wel verliezen. Lucia was niet onder de indruk. Toen beval hij dat ze door 1000 man net zo lang misbruikt moest owrden totdat ze zou overlijden. Toen zij haar mee wilden sleuren hechtte de Heilige Geest haar met zoveel kracht vast, dat zelfs 1000 mannen Lucia niet konden bewegen. Er werden 1000 paar ossen bij gehaald, maar nog steeds kon Lucia niet verplaatst worden. Daarna werd zij begoten met urine, een probaat middel tegen toverkunsten, maar ze bleef onbeweeglijk. Er werd een vuur rondom haar aangestoken en zij werd begoten met pek, hars en kokende olie. Maar Lucia bleef onbeweeglijk. Ondertussen bleef zij praten. Vrienden van de consus hebben haar daarop een zwaard in de keel gestoken, maar de maagd bleef doorpraten totdat Romeinse soldaten kwamen om Paschasius te halen. Hij werd voor de keizer gebracht omdat hij de hele provincie had leeggeplunderd. Hij kreeg de doodstraf. Lucia kon niet verplaatst worden voordat zij de communie kreeg toegediend van een priester. Toen stierf zij. (ca. 300 nChr.)
Leuk verhaal, en dat is nog maar de ingekorte versie!
@Christian
Misschien was ik niet duidelijk, maar het sterft er dus van de boten en de romantiek van de gondel is ver te zoeken als je in file achter elkaar vaart en vanaf elke kade en brug bekeken en gefotografeerd of gefilmd wordt door toeristen.
Maar er zijn ook prachtige plekjes en als je het juiste tijdstip uitzoekt, zal ook de gondelvaart nog wel de power bevatten van weleer :-)
Geen auto's is inderdaad heel bijzonder en rustig...
@Astrid
Nou nou... Klinkt als een overtuig(en)de dame! Dank je voor het uitgebreidere verhaal!
Jazeker, die vroege martelaressen stonden voor niks! En ze lieten zich zeker niet aftroeven door een man, een heiden nog wel! :-)
@Luud: Euh, nee, zo had ik het inderdaad niet begrepen... Weg illusie! ;-)
Een reactie posten