Padua

Dinsdag 4 augustus 2009

Vandaag op zoek naar den heilige Antonius (en gevonden!) in Padua. Het is een mooie plaats, Padua, en je kunt er heerlijk rondlopen in een fraaie omgeving.
De duomo is een treurig gebouw en het sprak me helemaal niet aan. Van buiten een kale bakstenen muur van formaat en van binnen pompeus en grotesk. Veel te barok naar mijn smaak. Niet overdadig versierd of zo, maar te groot, te leeg, te dik, te hoekig, nee, niet inspirerend.
Het naastgelegen baptisterium uit de vroege middeleeuwen daarentegen was wel mooi en sfeervol, vol met fresco's van Giusto de’ Menabuoi uit de 14de eeuw. Behoorlijk goed bewaard gebleven ook, kleurrijk en een fraaie doopvont in het midden van de kapel

De wandeling naar de kerk van St. Antonius was wederom fraai. Voor wie het niet weet: Antonius is de heilige van de verloren voorwerpen die je weer graag terug wilt vinden. De katholieke Google zou je kunnen zeggen :-). Van mijn ouders leerde ik het volgende versje dat ik op moest zeggen als ik naar iets op zoek was wat ik niet (meer) kon vinden: Antonius mijn beste vrind, zorg dat ik mijn (verloren voorwerp) vind.

De kerk zelf is van buiten behoorlijk eenvoudig, maar aantrekkelijker dan de duomo. Mooie koepels en torentjes en een groot plein er voor. Naar goede Italiaanse gewoonte mag je niet binnen met blote schouders en te blote benen. Lian moest een sjaal gaan kopen, anders had ze buiten moeten staan wachten, net als bij de kerk van waar het gebeente van St. Lucia lag in Venetië.
De kerk is imposant, ik heb een volledig rondje gemaakt, maar donker en ik heb al wat monumenten gezien de afgelopen dagen, dus word je wat blasé en kijk je minder goed. Wel goed gekeken bij de sarcofaag van Antonius die in de kerk ligt en waar omheen de verering plaatsvindt. Briefjes inleveren (ik was niets kwijt) foto's van mensen die hulp hadden gekregen inclusief totaal in elkaar gereden auto's waar blijkbaar mensen levend uit zijn gekomen. Nou ja, ik heb het met interesse en verbazing waargenomen. Het was er drukker dan bij st. Lucia, maar dat is logisch: Antonius is een stuk bekender.

Aan de hele omgeving vond ik persoonlijk de rijkdom aan middeleeuwse sarcofagen het meest boeiend,. Ik heb geprobeerd om data te achterhalen en bij twee is dat ook gelukt, beiden uit de tweede helft van de 14de eeuw. Meestal zie je in een kerk een of twee pompeuze sarcofagen van notabelen, meestal ook nog adel of geestelijken, en dat was hier natuurlijk niet anders, maar ze waren wel oud en sommige hadden nog een gekleurd wapen staan. Ik vond dat alleen al de moeite waard.

Daarna zijn we naar de Scrovegnikapel gelopen. Geen idee wat we daar konden verwachten, maar het bleek een bijzondere belevenis. De kapel stamt uit 1303 en is van dat jaar tot 1305 door niemand minder dan Giotto van fresco's voorzien. Dat is op zich al bijzonder, zo'n vroege schilderingen en dan zo goed als intact. Maar het was nog veel meer. We moesten een duur kaartje kopen, terwijl het meestal goed te betalen is in Italië, of gratis. We mochten er om 14.30u naar binnen. Het blijkt dat er maar maximaal 25 mensen tegelijk naar binnen mogen in de kapel. Je mag er 15 minuten blijven. Voorafgaand aan het bezoek kom je in een ontsmettingsruimte. Dat zal best, ik heb er weinig van gemerkt, maar gedurende de 15 minuten verblijf daar kreeg je een introductiefilm te zien van de geschiedenis van de kapel. Die maakte deel uit van het paleis van de Scrovegnifamilie dat er naast stond, maar in de 19de eeuw is gesloopt. Daarna mochten we naar binnen.


Het is een hele indrukwekkende ruimte die extra cachet krijgt door de exclusiviteit die er aan gegeven wordt voordat je binnen mag. Alles is nog bijzonder authentiek, tot aan de banken met beschilderen, de altaren en de andere versieringen aan toe. Prachtig gerestaureerd en die 15 minuten zijn eigenlijk te kortom alles goed in je op te kunnen nemen. Hele bijzondere ervaring, dat wel.

Al mijn foto's van Padua op Flickr