Thomas Rosenboom - De rode loper

Van Thomas Rosenboom had ik tot nu toe alleen een paar hele dikke boeken gelezen, Gewassen Vlees en Publieke werken. Beide werken met een sterk historische inslag. Dat geldt voor dit boek ook. Alleen speelt het zich in de 20ste eeuw af en is het heel herkenbaar voor mij omdat ik een groot deel van de situatie zelf heb geleefd. Niet precies hetzelfde natuurlijk, maar genoeg om het te herkennen.

Ik was ook een tijdje roadie bij een nederlandstalige band genaamd Quasimono. Ze timmerden redelijk aan de weg, maar uiteindelijk bleef het bij een leuk aantal optredens zonder doorbraak. De scene is daarbij ook herkenbaar. Het oefenhonk. het gesleep met apparatuur en instrumenten. Nou ja, herkenbaar dus.

De hoofdpersoon in dit boek, confrom de andere twee titels die ik noemde, is een behoorlijke randfigur. Hij heeft weliswaar succes, maar in een plaats als Zevenaar. Nog iets heel herkenbaars: hij wilde met zijn vriend Eddie na de middelbare school niet gaan studeren of werken, maar gewoon een uitkering. De vrijheid genieten op kosten van de samenleving. Hij wilde er wel voor "werken", met de band, in de muziek maar uitsluitend onder eigen voorwaarden. Betaald vrijwilligerswerk.

Aandoenlijk hoe deze man niet los komt van dat leven en ook dat imago krampachtig vast wil houden, daarbij gestimuleerd door zijn vriend Eddie die al heel snel het bijltje erbij neer gooide en gewoon aan het werk ging. Maar wel zijn vriend bleef stimuleren om vooral alternatief te blijven.

Het is een goed leesbaar boek en heeft een enorm pluspunt: in de tekst staat twee keer mijn heldenband Jethro Tull genoemd. Kom daar eens om bij een boek uit 2012.

Een leuk tussendoortje.

Jussi Adler-Olsen - Het Washingtondecreet

Dit keer een boek niet uit de serie Q. In de beschrijving, ook van de auteur zelf in het boek, wordt het spannende verhaal als realistisch verkocht. Ik geloof het graag, maar dat maakt een boek nog neit tot een goed boek.

Dat vond ik dus: het is geen goed boek. Bijna 700 pagina's waarin enkele levensverhalen worden gevolgd die alles te maken hebben met een gevaarlijke ontwikkeling binnen de regering van de Verenigde Staten. De personen raakten me niet. Het kostte allemaal weer veel te veel tijd om tot een eind te komen.

In de loop van de verschillende verhaallijnen wordt toch betrekkelijk snel duidelijk hoe de vork in de steel zit. Wie nu eigenlijk aan de touwtjes trekt. De vraag is dan: wie gaat er wat aan doen. Dat duurt ontzettend lang en wat er dan gebeurt is ook nog eens nauwelijks geloofwaardig. Voor mijn gevoel dan. Zoiets irriteert me mateloos.

Na het eind volgt er nog een enorm voorspelbaar einde. Twee eindjes van niks.

Jammer! Jussi Adler-Olsen heeft veel krediet bij mij, maar hier kan ik echt geen voldoende voor geven. Elk ander boek van hem, maar dit niet. Oh nee, over het Alfabethuis had ik hetzelfde oordeel. Deze man zijn ouder werk is niet aan te bevelen. Handig gedaan van de uitgever (en schrijver). De euro's zijn binnen, de naam is aangetast.

John Williams - Stoner

Natuurlijk mocht deze boekenhit niet ontbreken in de vakantieboekenkist. Bijna vijftig jaar na verschijning is dit ineens een mustread voor iedere lezer van literatuur. Altijd een beetje jammer zo'n hype over een boek.

Inmiddels waren mij al een paar lezerservaringen ter ore gekomen uit mijn directe omgeving en die waren allemaal positief. Met die bagage ben ik het boek gaan lezen.

Ik moet zeggen, het viel me niet mee. De schrijfstijl was geen probleem, hoewel ik er niet lyrisch over ben, en de omvang ook niet. Maar de personages, daar zat ik toch wel mee in mijn maag. Dit is natuurlijk een boek uit een andere tijd, een heel andere tijd. Misschien moet je het meer vanuit die tijd benaderen, maar de vroege jaren zestig zijn mij wezensvreemd en ik weet niet goed hoe ik me daarin moet verplaatsen. Maar de hele sfeer die het boek ademt is verstikkend. Een enorme immobiliteit van personen die allemaal, allemaal !!, vastgeklonken zitten aan een rol zonder dat er iemand, zonder uitzondering, enthousiast over is. Het zijn allemaal slachtoffers, ieder op zijn of haar eigen manier. Er is ook niemand die er wat aan gaat of kan doen. Een wereld die is ingedeeld en altijd zo blijft. Determinisme. Behoorlijk deprimerend.

Dat is dan misschien wel het meest opmerkelijke aan dit boek: het on-amerikaanse ervan. Het fatalistische, terwijl de Verenigde Staten zich zo laat voorstaan op het feit dat het het land is met de onbegrensde mogelijkheden. Daar lijkt het ook een beetje op als de boerenzoon William Stoner aan de universiteit gaat studeren en tenslotte daar ook gaat werken. Dat zou je vooruitgang kunnen noemen, social innovation heet dat tegenwoordig met een modewoord. Maar daar houdt dan ook elke vooruitgangsgedachte op.

Sociale onmacht en uiteindelijk ook onwil, onvermogen. De boodschap lijkt te zijn: het ware geluk zit in de buitenechtelijke relatie. Hmmm.

Ik zal niemand enthousiast naar dit boek verwijzen. Maar afwijzen doe ik het ook niet. Als je eens wilt weten hoe je leven eruit ziet als je alleen maar passief de dingen laat gebeuren die nou eenmaal gebeuren, dan is dit een prima boek. Misschien moet je het dan wel lezen om te weten hoe je het leven niet moet benaderen.

Nog een andere gedachte: is dit het wereldbeeld waar de jeugd in de VS zich tegen ging afzetten in diezelfde periode? Wie weet.

Bert Wagendorp - Ventoux

Over dit boek heb ik veel goede verhalen gehoord en het kreeg dan ook een plaats op onze e-reader. Wielrennen. Daar gaat het deels over. Over zes vrienden die na hun eindexamen in 1982 zijn gaan fietsen en waarvan er drie de Mont Ventoux hebben beklommen. Daar komen ze niet zonder kleerscheuren vanaf.

Zelf heb ik een vriendengroep van vijf gehad waar er eentje uit is gevallen, waardoor er nog vier over zijn. Ik ken deze jongens al sinds de kleuterschool. Wij hebben ons 50-jarig jubileum al gevierd. De groep in het boek telt zes leden waarvan er eentje een meisje is, beeldschoon, allicht, die voor onrust in de groep zorgt. De voorvallen tijdens hun uitstapje op de Mont Ventoux leiden uiteindelijk tot een verwijdering waarbij het meisje helemaal uit beeld is geraakt. Niemand weet waar ze is.

Het boek beschrijft eigenlijk de geschiedenis van deze vriendschap de perikelen in 1982 en de reunie 39 jaar later. Mooi verhaal, goed verteld, rijk aan humor. Als lid van een vriendengroep is veel herkenbaar. De rol die ieder in zo'n groep vervult, de platheid die mag, de geheimen die eigenlijk niet bestaan en in ieder geval de buitenwereld niet mogen bereiken. Deze groep bestaat uit een kleurrijk gezelschap dat niet verlegen zit om verhalen en anekdotes.

Een van mijn vrienden is ook een fanatiek wielrenner in zijn vrije tijd en een behoorlijk deel van bijeenkomsten gaat over tochten, ritten, fietsen en rugnummers. Een ander heeft die hobby nu ook opgepakt, dus dat wordt nog wat. Genoeg is genoeg :). Persoonlijk vind ik wielrennen een mooie sport, maar helaas is succes teveel gebaseerd op verboden middelen. De inspanning die geleverd wordt, gedrogeerd of niet, dat blijft wel staan. Ik doe het ze niet na.

Prachtig boek dat ik iedereen kan aanraden.

Gorges du Verdon

Gisteren zijn we gaan kijken neer een natuurfenomeen van de bovenste plank, de Gorges du Verdon.

Dit geologisch wonder ligt een kilometer of 50 van ons huisje. De rit er naar toe ging eindelijk over andere wegen dan we tot dusver hebben bereden. Dat liet al een mooi stukje Frankrijk zien. Toen we in de buurt kwamen kregen we uitzicht op het omvangrijke Lac de Sainte-Croix. Onze tocht leidde vanuit Aiguines langs de gorges. Elke keer dat ik dit soort landschappen en vooral de krachten die ertoe geleid hebben dat ze ontstaan beschouw, blijft dat mijn liefde voor de geografie voeden. Wat een geweld is nodig om tot dergelijke prachtige natuur te komen. Je ziet het voor je: een rivier (de Verdon) die zich inslijpt in een oprijzend gebergte, jaar na jaar, eeuw na eeuw, millenium na millenium.

De gorges is ca 25 km lang. We hebben alleen langs de zuidelijk kant gereden. De weg is prima te berijden ondanks de vele slingers en enkele haarspelden. Het is opvallend hoe rustig er gereden wordt. Iedere chauffeur wil ook zien door welk magnifiek landschap hij of zij rijdt en dat matigt de snelheid behoorlijk. Plus dat de bochten nogal onoverzichtelijk zijn en de enkele tunnels te smal voor twee normale auto's. Daarnaast zijn veel automobilisten steeds op zoek naar een hoekje waar ze de auto even langs de kant kunnen zetten, uitstappen en zich vergapen aan het fenomenale landschap dat zich voor hun ogen uitstrekt. Het is meer dan imposant en doet me meer dan St. Tropez, Monte Carlo en Parijs bij elkaar. Steden zijn ook geografische pronkstukken, maar landschap laat meer oorspronkelijkheid zien terwijl de stad vooral handmade en manmade is.

Aangezien ik een langzaam toenemende last van hoogtevrees heb, was ik wel lichtelijk gespannen voor de tocht. Uiteindelijk valt het altijd mee, dat heeft de ervaring mij intussen geleerd en dat was ook dit keer zo. Maar als ik echt de afgrond in moet kijken, dan houdt ik me toch erg goed vast. Je weet maar nooit :)

Onderweg legden we aan in een hotel-restaurant dat aan de klif lag. Vanaf ons tafeltje ging het ravijn een paar honderd meter de diepte in. Mocht ik suicidaal zijn geweest, dan was dat mijn kans geweest. Ik heb toch genoten van mijn lamsvlees met frietjes en L. van een chèvre chaud. Heel smakelijk. Living (and eating) on the edge! Magnifiek uitzicht.

De koek is dan nog steeds niet op. Het ene fenomenale uitzicht na het andere volgt en je raakt nauwelijks uitgekeken. Een stuk verderop volgde er nog een brug over de kloof op 250 meter hoogte. De kloof is maximaal 700 meter diep. En dat is diep. Bij de brug zijn natuurlijk parkeerplaatsen. Ik heb al mijn moed bijeengeraapt en ben over de brug gelopen om foto's te maken en over de rand te kijken. Wauw. Dat was prachtig. Helaas bevatte de rivier niet al te veel water, dat was weer jammer. Het kan er overigens spoken daar beneden.
Weer een stukje verder waren er twee balkons, balcons de mescla, uitkijkposten die aan de rotsen hangen, met bijzondere vergezichten. We zagen daar ook een groep die op voettocht was in de kloof. Nu ja, voettocht, Daar moet je regelmatig door ondiep en diep water waden om verder te komen. Voor die voettochten wordt ook gewaarschuwd. Door de kloof kan het door regenwater ineens snel hoog water worden en dan zit je als een rat in de val. Maar deze groep amuseerde zich kostelijk en je hoorde hen joelen en genieten van hun tocht.

Hierna verlieten we de route met het mooi uitzicht en trokken weer huiswaarts. Prachtig uitstapje en een aanrader voor iedereen zich aan uitbundige natuurkrachten wil vergapen.

Dimitri Verhulst - De laatkomer

Het vorige boek dat ik van Dimitri Verhulst had gelezen kon me niet bijzonder bekoren. Te gewoontjes. Dit boek bevat meer van de oude glans die Verhulst in het schrijven kan leggen. Zijn taalgebruik is en blijft magnifiek en de woorden die hij gebruikt doen voor Nederlanders nogal eens vreemd aan maar volgens mij begrijpen we allemaal wat hij bedoeld.

Aan dit boek ligt een origineel idee ten grondslag. De hoofdpersoon heet Desiré en hij is gespeeld dement. De man is zijn leven thuis meer dan beu, hij zit enorm onder de knoet van zijn vrouw, is gepensioneerd bibliothecaris (ik kan er ook niets aan doen), houdt dus van boeken en ordenen en van feitenkennis (de oude stempel!). Helaas is zijn vrouw meer geïnteresseerd in zijn rol als tuinman annex klusjesman. Sex is uit den boze en drinken en roken zijn beiden aan banden gelegd. Tja, wat blijft er dan nog over? Dus besluit Desiré om zich steeds dementer te gaan gedragen en ziet daardoor kans uit die situatie te ontsnappen. Hij slaagt uiteindelijk voor zijn MMSE examen en is officieel dement. Dan volgt opname in een passende instelling, met de stereotype verpleegkundigen die hard roepen en de pluralis majestatis aan de lopende band gebruiken. Desiré heeft het meeste moeite met het in bed schijten. Maar ja, dat hoort nou eenmaal bij de geloofwaardigheid van zijn rol.

Dit absurde gegeven blijft het hele boek (92 p) door heel amusant en af en toe ronduit hilarisch. Hardop lachen dus. Dat maakt een boek beter dan andere boeken. Een gezonde dosis humor op plastische wijze neergeschreven.

Voor een humoristisch tussendoortje is dit wat mij betreft een aanrader.

Eerdere boeken van Dimitri Verhulst:
De verveling van de keeper
De helaasheid der dingen
Godverdomse dagen op een godverdomse bol
De laatste liefde van mijn moeder

Unni Lindell - Honingval

Deze schrijfster uit Noorwegen is blijkbaar een ster op het gebied van misdaadromans als je de opschriften achterop het boek moet geloven. Dat zal best zo zijn, maar mij kon het boek niet bekoren.

Een uitgebreid team van rechercheurs die in alle gevallen met hun hele naam genoemd worden vormt al een hindernis bij het lezen. Je zou bv kunnen denken om de hoofdpersonen af en toe alleen met hun voornaam te noemen. Dat gebeurt sporadisch, maar een pagina bestaat, vooral in het begin van het boek, voor een groot deel uit namen. Voor mijn gevoel leven die namen ook niet echt. Waarom zoveel personages opvoeren als ze niet iets specifieks hebben, iets wat je aantrekt als lezer waardoor je ze ook onthoudt. Bij zoveel personages is dat ook moeilijk natuurlijk, om die allemaal een persoonlijkheid te geven.

Het verhaal is wel aardig. Er is een jongen verdwenen, en wordt een vrouw vermoord, daar lijkt een relatie tussen te liggen die onderzocht moet worden. Niks mis mee. Dan blijkt al snel dat de hoofdpersoon, Cato (echt waar), net terug is van een burnout, en er een nieuwe (vrouwelijke) rechercheur is aangesteld waar hij niet bij betrokken is geweest. Logisch. Hij was per slot van rekening ziek op dat moment. Maar die man kan daar maar heel moeilijk overheen stappen. Op het irritante af. Ze spreekt hem tegen, dat is hij blijkbaar niet gewend. Ze neemt eigen initiatief, daar heeft hij moeite mee. Kortom, de man irriteerde me al vrij snel.

Ik vond de overige personages in het boek niet sterk, heel erg stereotype en daardoor niet aansprekend. Het werd nooit echt spannend. Dat is heel jammer. In deze paar weken lees ik heel veel boeken achter elkaar en dan gaat zoiets opvallen: het boeit me als lezer eigenlijk niet echt. Uiteindelijk wil je dan wel weten hoe het zit, maar dat is dan weer zo vreselijk onhandig en omslachtig dat het ronduit knullig is.

Mijn advies: neem een ander boek als je dan toch graag wilt lezen.

Monte Carlo (Monaco)

Gisteren een uitstapje naar Monte Carlo. We wilden ook nog Nice aandoen, maar na het bezichtigen van Monte Carlo leek ons dat een beetje dubbelop.

Monte Carlo: Wat een prachtige plaats is dat. De rijkdom straalt er vanaf en het ligt prachtig tegen een bergrug aangebouwd. De baai met haven stikt van de rijke overdaad, maar het ziet er wel uit zoals je het verwacht. Het was snikheet vandaag dus menig zweetdruppeltje heeft zijn weg naar buiten gevonden.

De weg naar Monte Carlo is al behoorlijk spectaculair aangezien de plaats zich op een uitzonderlijk lastig te bereiken plek bevindt. De hoeveelheid tunnels is groot en de wegen in de stad kennen het begrip horizontaal niet. Op zoek naar een geschikte parkeerplaats die niet te ver lopen was van het centrum bracht ons naar de haven zelf. Dat kwam mooi uit. We vielen met onze neus in de boter. We liepen naar de haven toe en zochten daar een plekje om de lunch te nuttigen. Er liepen trouwens nogal wat Nederlanders rond, dus het was weer op de woorden passen. Een groep die vlak bij ons zat, had mannen in het gezelschap die elke bijzonder auto goed in de gaten hielden.Je bent niet voor niets in zo'n plaats.

Na de lunch zijn we de haven rondgewandeld. Niet langs de boten deze keer, dat scheelde niet zoveel met Saint Tropez. Maar het uitzicht over de stad vanaf de haven is prachtig. Nog even een stukje de stad in gelopen en daarna zijn we naar boven gelopen, in de richting van het beroemde casino. Een prachtig stijgende weg vanaf de haven, langs de haven met enkele mooie uitzichtpunten.

Bij het casino aangekomen veranderde de wereld toch een beetje. Daar was het een drukte van belang. Veel toeristen die in het casino wilden en een flink aantal dat daar rondliep of een schaduwrijk plekje had gevonden om de rijkdom voorbij te zien trekken. Want die was er. Het kolossale Hotel de Paris stond er te schitteren en te lonken. De dure auto's stonden opgesteld rondom het voor het casino gelegen fontein met parkje en het glom er van de welvaart. De straten rondom het casino huisvesten de duurste merken, Bulgari, Dior, Prada, Yves Saint-Laurant, Hermes, Valentino etc. Overdaad ten top. Florence is er niets bij.

Monte Carlo kent bijna alleen maar gebouwen die er prachtig uit zien, goed onderhouden en goed in de verf. Prachtige stad om in te vertoeven.
Na de wandeling reden we terug naar Lorgues om de voorraden aan te vullen en aan het zwembad wat bij te komen van een snikhete dag. Onderweg stond er 36 graden op de teller in de auto.

John Ajvide Lindqvist - Wolfskinderen

Een nieuwe schrijver voor mij, afkomstig uit Zweden. L. had het boek, een thriller, al gelezen en was er toch wel enthousiast over. Ik twijfel nog een beetje.

Het is een op zich geloofwaardig verhaal over een klein meisje dat in een bos is achtergelaten, door een minder succesvolle muzikant wordt gevonden en bij het openen van de ogen een perfecte toon laat horen. Deze muzikant heeft een absoluut gehoor en hij wordt onmiddellijk geobsedeerd door dat geluid. Hij neemt het meisje mee naar huis en besluit dat hij en zijn vrouw het kind houden. De beide echtelieden hebben een behoorlijk verstoorde relatie door een gebeurtenis uit het verleden. Ze hebben ook een oudere zoon, Jerry, die ook een zonderling is.

De opvoeding van het meisje verloopt niet vlekkeloos, mede doordat ze haar verborgen moeten houden voor de buitenwereld. Jerry ontdekt het meisje op een gegeven moment en gaat het contact met haar aan. Dat wordt uiteindelijk een van de meeste normale contacten die het meisje heeft.

In dit boek gebeuren enkele gruwelijke dingen. De weg naar die gruwelijke dingen, daar heb ik een beetje moeite mee. Ik zeg niet dat het ongeloofwaardig is, maar het is wel extreem. Van de andere kant beschrijft het boek op een heel mooie wijze de worsteling van puberende meisjes. Het dichten, de dramatiek, de eenzaamheid, de fysieke veranderingen, de sexuele ontwikkeling etc. De rol van Jerry is hierbij van betekenis hoewel zijn persoon in het boek eigenlijk geen rol van betekenis meer speelt en ook meer gaat hinderen dan een functionele rol vervullen.

Al met al heb ik het boek met plezier gelezen, ook gelachen om wat er gebeurt, en me verbaasd over de ontwikkeling van het verhaal. Het is zonder meer goed geschreven, dus lees en oordeel zelf!

Tatiana de Rosnay - Kwetsbaar

Deze schrijftser verraste me enkele jaren geleden met het ontroerend mooie Haar naam was Sarah. Dit boekje stond op de e-reader en op basis van het andere boek besloot ik hierin te beginnen.

Kwa drama doet het niet onder voor het andere boek, maar dit is wel van een andere orde. De zoon van de hoofdpersoon wordt aangereden, de chauffeur rijdt door. De jongen komt in een coma terecht. Het boek beschrijft de strijd die zij als moeder voert in dit ziekteproces. De veranderingen die het met zich meebrengt in haar professionele leven en in haar privé leven. Haar man, een Engelsman, reageert heel anders dan zij en dat levert grote spanningen op. Zij is vertaalster van beroep, zelfstandige, en deze nieuwe situatie maakt het bijna onmogelijk om het werk met de juiste energie en inzet te blijven doen. De opdrachten die ze wel afwerkt komen in een heel ander perspectief te staan. Haar leven staat op z'n kop en daar kan ik me van alles bij voorstellen.

Het boek is prima geschreven, niet te lang, precies goed van lengte. Het enige waar ik moeite mee heb, als man en als vader, is het claimen van een bijzondere relatie met je kind omdat je moeder bent. Het zogenaamde moederinstinct. Daarmee meteen ook een bijzondere rol claimen in dit soort situaties, dat jouw verdriet als moeder, erger is, heftiger of intenser, ingrijpender. Daar heb ik op de een of andere manier fundamenteel moeite mee. Volgens mij spelen daar ook andere dingen een rol, zoals domweg een man zijn en een vrouw zijn.
Natuurlijk kan ik als niet-moeder, dat niet vanuit mijn hart inschatten, maar ik probeer objectief te blijven en niet in die moederinstinct-hype blindelings te volgen.

Het is een prachtig boek met een emotioneel slot. Lezen dus.

Saint Tropez en Hyères

Gisteren hebben L. en ik weer een uitstapje gehad. Na twee dagen in een turbulente omgeving, want hevig onweer, doorgeslagen stoppenkasten en falende wifi (overigens allemaal weer hersteld) gingen we er op uit. Saint Tropez stond als nummer 1 op mijn lijstje, dus zijn we daar naar toe gegaan als eerste.

Als ik aan St. Tropez denk, dat schieten er toch vooral zwart-wit beelden door mijn hoofd met dames in ouderwetse strandkledij en een mondaine wereld van enkele decennia geleden. Iedereen die je spreekt over St. Tropez zegt dat je daar sowieso naar toe moet gaan om de onvervalste poenerigheid van de jetset t aanschouwen die zich manifesteert in hele dure auto's en nog veeeel duurdere boten. Boten is niet het juiste woord: drijvende paleizen is beter. Daar heb ik me in ieder geval door laten inspireren. En route!

Er was door iedereen gewaarschuwd voor de drukte op de weg naar St. Tropez en die beloften kwamen uit. Hoewel het achteraf toch reuze meeviel en de tocht zeker niet te lang duurde vanuit onze startpositie bij Saint Antonin du Var. Parkeren zou ook een probleem zijn. Niets is minder waar, er waren genoeg parkeerplaatsen en we waren de auto zo kwijt heel dichtbij het centrum van het stadje. We liepen zo de haven binnen.

We begonnen bij de jachten die ik in ieder geval nog nooit in de Piushaven heb zien liggen, maar die ook niet zo indrukwekkend waren dat ik er opstandig van werd. Dat kwam een stukje verder in de oude haven. Hoewel net daarvoor ook enkele kastelen te water lagen die macht en kracht uitstraalden. In de haven lagen ze op rij. De schepen met vier etages en een bemanning die druk in de weer was om op alle dekken van alles en nog wat in gereedheid te brengen. De luxe sprong van de schepen af. Groot en patserig. Ik hoorde aan tafel op een terras onze achterburen vertellen dat die schepen weliswaar een eigenaar hebben, duh, maar dat de meesten worden onderverhuurd voor wie zich een week, een maand of hoe lang dan ook de rijkdom van de happy few wil aanmeten. En het kan betalen natuurlijk. Dat zal een lieve cent kosten. Hier en daar waren er ook "huurders" aan denk. De meesten zagen er uit zoals je dat zou verwachten. Hollywood-achtig.

Na de haven het stadje in gelopen. Heel fraai plaatsje met gezellige straatjes, restaurants, winkels die je niet overal tegenkomt, maar wel heel gemoedelijk en sfeervol. Vervolgens nog even een hapje gegeten aan de haven met uitzicht op een paar van die protserige boten. Het is niet eerlijk verdeeld in de wereld, maar dat is niets nieuws. Sommigen verdienen het ook gewoon!

Volgende halte was Hyères. Dat ligt een stukje westelijker aan de kust, vlakbij de Franse marineplaats Toulon. Volgens het boekje moest het nog de uitstraling hebben van het Belle Epoque, van rond 1900 dus. Het was inderdaad een hele mooie plaats met opnieuw heel sfeervolle straten, met een aparte mediterrane uitstraling. Mooi om door heen te wandelen en even een verfrissing te gebruiken. Het weer was ronduit geweldig en leende zich voor wandelingen en buiten genieten. Dus dat hebben we aar gedaan. Vervolgens weer terug naar huis(je) over de inmiddels befaamde dodenweg die zijn naam nog meer eer aandeed na de overdadige regen van de afgelopen dagen waardoor er enkele kleine meertje moesten worden overbrugd. Allemaal overleefd!

Terug in het huisje bleek de zon nog te schijnen en hebben we heerlijk in het avondzonnetje nog zitten lezen tot de donder begon en de regen drupte. Na een fikse bui knapte het weer op en toen ik op het terras stond hoorde ik wat onder de vijgenboom/struik naast het huis. Na een kleine buiging zag ik iets bruins lopen. Geen idee wat het was. Daarna hoorde ik hevig bladergeruis en toen ik weer naar de zijkant keek zag ik een zwijn lopen met een paar jonkies. Het geruis werd veroorzaakt door vader zwijn die mij snel in de gaten had met mijn nogal opvallend rode t-shirt. Hoewel ik op een verhoogd terras stond ken ik de verhalen van een wild zwijn dat zijn kroost verdedigd, dus trok ik mij schielijk terug, ook om L. te waarschuwen en een foto te gaan scoren. Toen we terugkwamen trokken moeder en jeugd zich terug naar het bos achter het huis en stond vader, mooi zwart zwijn, opzichtig snuivend naar ons te kijken. Toch maar weer even het huis in en daarna terug. Hij was ook vertrokken maar nam nog een paar keer een dreigende houding aan om er zeker van te zijn dat wij hen niet achterna kwamen. Een foto is helaas niet gelukt. Misschien komen ze nog een keer voorbij en dan zal ik iets dapperder proberen te zijn. Het was in ieder geval een prachtige ontmoeting met echte natuur, familie zwijn met zes jonge zwijntjes. Ik hoorde Obelix al roepen: Een everzwijn bij Toutatis!

Jussi Adler-Olsen - Het Marco-effect

Jussi Adler-Olsen heeft al menig boek geschreven in de serie Q en allemaal zijn ze eigenlijk even fantastisch. Het verhaal doet er eigenlijk niet eens toe, maar de humoristische samenwerking tussen het illustere trio Carl Mørck, Assad en Rose is telkens weer van een adembenemend komisch gehalte. Die drie kunnen elkaar heerlijk prikkelen en irriteren maar altijd op een productieve manier. Carl's romantische escapades zijn ook zeer vermakelijk en steken schril af tegen zijn capaciteiten als rechercheur.

Dit keer gaat het hoofdverhaal over een jongen genaamd Marco die worstelt met zijn achtergrond en eigenlijk te slim is voor het criminele pad waar hij steeds op gestuurd wordt. Dat realiseert hij zich zelf ook, maar tegelijkertijd is hij slim genoeg om te weten dat hij een illegaal is in Denemarken en met die wettelijke status geen enkele zekerheid heeft als hij bv zou willen samenwerken met de politie. Toch wil hij onder het juk van zijn clan uit en bedenkt manieren om dat voor elkaar te krijgen. Het is vanzelfsprekend niet makkelijk om zo', netwerk te ontworstelen en tegelijkertijd de vooroordelen tegen te gaan die je als "zigeuner" over je heen krijgt.

Hoewel het verhaal niet altijd overtuigend is, naar mijn smaak natuurlijk, blijf ik de wisselwerking tussen Carl, Assad en Rose zo humoristisch vinden dat ik dit boek toch een ruime voldoende geef.

Andere boeken uit de serie Q in mijn weblog:
De vrouw in de kooi
De noodkreet in de fles
Dossier 64

Khaled Hosseini - En uit de bergen kwam de echo

Deze schrijver weet mij telkens weer te ontroeren door zijn schrijfkunst en de inhoud van zijn verhalen. Iets in de manier waarop hij zijn verhalen vertelt boeit me ontzettend en de inhoud van zijn verhalen spreekt altijd tot mijn verbeelding en komen tot leven in mijn hoofd. Dat is zonder meer bijzonder.

In dit boek gaat het eigenlijk alleen over liefde. Liefde in al zijn verschijningsvormen. Liefde tussen ouders en kinderen en andersom, tussen geliefden die elkaar wel vinden, soms vinden, tijdelijk vinden of niet vinden en tussen familieleden. Leidend thema is dan steeds afwezigheid of vertrek. Dat is iets wat wij in Nederland sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer aan den lijven hebben ondervonden, behalve dan door de binnenkomst van vluchtelingen. Wij kennen niet de situatie dat de toestand in je land van geboorte zo beroerd is, zo gevaarlijk ook, dat je het besluit neemt, of moet nemen, om uit te wijken naar een ander land. In dat land leef je soms als vluchteling met de nadrukkelijke wens om ooit terug te keren of je emigreert echt en bouwt een nieuw leven op in je nieuwe vaderland. En dan heb ik het even niet over de gemakzuchtigen die vanuit dit luxe land vertrekken, van het geld dat dit land opbrengt ergens anders gaan wonen en leven en ondertussen verzuchten dat ze de "regeltjes" zo moe zijn, of de belastingen. Dat zijn jankers. Zeker vergeleken met de personen die in dit boek optreden.

Elk hoofdstuk van dit boek heeft een andere hoofdrolspeler die zijn of haar verhaal vertelt. Deze hoofdpersonen komen in een of meer van de andere hoofdstukken ook voor, maar dan vanuit het perspectief van die verteller. Armoede, rijkdom en oorlog bepalen voor een groot deel de wegen die deze personen moeten of kiezen te bewandelen. Daar zitten schrijnende gevallen tussen. Maar in al die relaties speelt de liefde een rol. Dat kan ook de eigenliefde zijn, niets menselijks is deze hoofdpersonen vreemd. Vallen en opstaan, vreugde en verdriet, verliezen en terugvinden. Dat alles in een prachtige stijl opgeschreven, ook vanuit een cultuur die ons (mij) voor een groot deel vreemd is. Maar daarmee nog steeds herkenbaar, voorstelbaar.

Heerlijk boek dat ik iedereen van harte aanbeveel.

Eerder gelezen: De Vliegeraar.

Lorgues en Draguignan

Vandaag zijn we vertrokken uit ons afgelegen plekje om een stukje van de omgeving te verkennen. De voorraadkast was ook leeg, dus we hadden niet veel keus!

Dat betekende wel dat we de vreselijke weg naar het asfalt weer over moesten. L. noemt het al de dodenweg. Het is een en al kuil en oneffenheid. Toen we het huisje boekten kregen we ook telefoon van Topic Travel dat het huisje niet bereikbaar was voor auto's die een bodem dicht bij de grond hebben. Daar is geen woord van gelogen. Ik hoorde af en toe ook de bodemplaat knarsen... Heel rustig rijden, niet te veel schommelen en proberen de wielen op de hoogste punten van het pad te houden en als dat niet kan proberen een beetje schuin te hangen zodat het hoge middendeel niet alles onder de auto afschraapt. Het is een avontuur waar concentratie wel een vereiste is. En een 4W-drive eigenlijk. Maar goed die hebben we niet. De Citroën DS4 moet het zien te redden in zijn thuisland. We zijn heelhuids beneden en later ook weer boven aangekomen. L. wil nu niet meer zo vaak een excursie maken. Dus hebben we weer voorraad gekocht voor een paar dagen in ons mooi gelegen huisje. Dat wel.

Eerst gingen we naar Lorgues hier een kilometer of 9 vanaf. Daar was het markt. Een hele grote markt met veel toeristen uit Nederland en Vlaanderen. Dat is altijd merkwaardig dat je 1100 km van huis bent en dan gewoon Nederlands hoort praten op straat. Je moet dan zelf ook een beetje uitkijken wat je zegt. Dat is ook jammer. De markt hebben we helemaal gezien en alleen potje olijvenjam gekocht. Benieuwd hoe dat gaat smaken. Zoete olijven is een merkwaardige smaaksensatie in ieder geval.

Daarna ging de tocht verder naar Draguignan en kilometer of 10 verderop. We konden er niets over vinden in het boekje dat we bij ons hebben maar dat mag de pret niet drukken. Het was volop siësta in Draguignan, veel winkels dicht maar er was nog wel wat even op straat en de terrassen waren ook volop open. Dat is al genoeg om op een gegeven moment het hongergevoel te temmen door een smakelijke lunch te bestellen. Op een typisch Frans pleintje, naast een fontein (non potable) een werkelijk heerlijke lunch genuttigd. Goede keuken daar!

Vervolgens nog wat rondgelopen een papeterie bezocht voor een blok met lijntjespapier (in Frankrijk schrijven ze bij uitsluitend in schriftjes met ruitjespapier iemand een idee waarom?) en daarna de auto weer in op weg naar de Intermarche in Lorgues om de provisiekast weer voor een paar dagen te vullen. Dat verliep vlekkeloos..

De rit naar het huisje verliep voorspoedig ondanks een jammerende L. naast me die zich zorgen maakte om haar auto. Kan ik me ook wel voorstellen hoor, het is een nachtmerrie die weg. Nu zitten we weer volledig bevoorraad op ons eigen terras te wachten tot de krekels hun mond houden en de muggen het gaan overnemen. En boeken lezen! Heerlijk zo.

Lars Kepler - Slaap

Dit schrijversechtpaar houdt van korte titels. Na Hypnose en Contract zit dit jaar Slaap in de leesdoos, nou ja op de e-reader dan.

"Slaap" is een heel spannend boek. Een typische thriller, dat wel. Maar het blijft me verbazen hoe het ene boek bol kan staan van de spanning terwijl het andere eigenlijk net niet genoeg spanning opwekt. Knap ook hoe schrijvers steeds weer thema's bedenken die intrigerend genoeg zijn om de lezer 600 pagina's lang te boeien. Een vak dus dat schrijven.

Zonder te veel te willen prijsgeven wil ik over dit boek zeggen dat het een race tegen de klok is om verdwenen personen terug te vinden. Een geliefd thema bij veel thrillerschrijvers en een thema dat bij mij in ieder geval werkt. Dit boek bevat bovendien een Hannibal Lector-achtige bad guy die in staat is om mensen niet alleen te bedreigen, maar hen ook werkelijk slachtoffer laat worden.

Hoewel deze man bepaald geen lieverdje is werd mijn weerzin toch vooral gewekt door een arts die de grens van het toelaatbare met enige regelmaat overschrijdt, zowel in zijn werk als thuis. Beetje sneue man die zijn lot verdiend.

Het echtpaar heeft mij opnieuw voor zich gewonnen. Ben benieuwd of er nog meer op de e-reader staat.

Philip Huff - Dagen van gras

Een boek van krap 170 pagina's dat een stuk beter beviel dan Inferno van Dan Brown. Het leest geweldig goed door en het taalgebruik is heel erg toegankelijk.

Dit boek beschrijft het leven van de 18-jarige Ben(jamin) die al heel wat voor zijn kiezen heeft gekregen. Hij is er eentje van een tweeling, maar zijn broertje is na drie dagen overleden. Zijn Engelse vader kan daar beter mee omgaan dan zijn Nederlandse moeder. Die heeft het regelmatig te kwaad als Ben jarig is omdat dan de herinnering aan haar overleden zoon op begint te spelen. Zij kan moeilijk over het verlies heenkomen en de relatie met haar man lijdt daar onder.

Door de turbulente thuissituatie is Ben daarom vaak bij zijn opa die hem onderwijst, het leven leert op een doe-wijze: wandelen, schaken en mee laten helpen. Opa overlijdt als Ben dertien jaar is. Een belangrijk ankerpunt valt weg. Een buurjongen, Tom, die een stuk ondernemender is neemt Ben mee op sleeptouw in het leven. Ben's vader is vaak afwezig voor zijn werk en omdat het thuis niet bepaald feest is. Tom is een durfal en helpt Ben over allerlei grenzen heen. De belangrijkste is wel het gebruik van drugs. Aanvankelijk blowen ze er stevig op los en late komen daar ook nog paddestoelen bij.

De ouders van Ben gaan scheiden en hij raakt geïsoleerd van zijn vader die terugkeert naar Engeland. Naar later blijkt is hij dan al ernstig ziek van longkanker. Hij overlijdt jaren later.
Ben raakt van de regen in de drup, heeft moeizaam contact met zijn moeder en komt al jong in aanraking met psychologen en psychiaters. Hij is soms ook aggressief naar zijn moeder. Het breekpunt komt als hij in zijn boomhut is met Tom en de hut in brand vliegt. Daarna wordt hij uit huis geplaatst en belandt in diverse inrichtingen die hem weer op het juiste spoor moeten zetten.

Het is veel ellende in een mensenleven, maar zo heb ik het boek niet gelezen. De stijl is heel erg vanuit het gezichtspunt van de jongen zelf en niet beschouwend en belerend. Ben is groot liefhebber van muziek en put daarvoor uit de muziekcollecte van zijn vader die erg veel platen uit de jaren 70 had, waarbij met name de Beatles een rode draad vormen in het verhaal. Ben speelt ook gitaar en probeert in de muziek zijn toekomst te vinden. Zoals een puber dat kan doen en denken.

Het boek is een absolute aanrader wat mij betreft. Het laat zien hoe een ogenschijnlijk goede basis thuis kan ontaarden door het overlijden van een tweelingbroertje, waardoor de situatie en de context geleidelijk aan veranderen. Waar een jongen die daar part noch deel aan heeft toch min of meer het slachtoffer van wordt. Nou chargeer ik wel trouwens.

Pikant detail: ik heb ook een tweelingbroer/zus gehad die blijkbaar in een vroege fase in de baarmoeder al niet levensvatbaar was. Gelukkig ben ik er beter afgekomen. ;-)

Dan Brown - Inferno

In de doos met boeken die mee is gegaan op vakantie koos ik als eerste de laatste publicatie van Dan Brown die wereldberoemd werd met de Da Vincicode. Een boek dat mij ook bijzonder aansprak en waar ik van genoten heb. Dit nieuwe boek, daar heb ik een heel ander gevoel bij.

Na de Da Vincicode heb ik snel achter elkaar twee andere boeken van Dan Brown gelezen waarvan de thematiek bijna identiek was. Geheim genootschap, religieus fanatisme, onheil, dood en verderf. Dat ging vervelen. Dit moest dan een nieuwe topper zijn. Helaas. Ik vond het behoorlijk zwak.

Het onderwerp van het boek, de kwestie waar de wereld wederom gevaar loopt, die is intrigerend genoeg. Daar ligt het niet aan. De hoeveelheid tekst, 600 pagina's, hoeft ook geen probleem te zijn. Maar dat is het wel. Het had ook de helft van dat aantal pagina's kunnen zijn. Dat had het verhaal waarschijnlijk wat meer vaart gegeven. Nu lijkt het net alsof je een encyclopedie aan het lezen bent waar de ene wetenswaardigheid over de andere struikelt. Dan Brown wil je als lezer blijkbaar overtuigen van zijn grondige research. Dan kent hij niet de aloude Duitse uitdrukking: in der Beschränkung zeigt sich der Meister. De overdaad aan detailistische informatie die vooral van kunsthistorische aard is vanwege de achtergrond van hoofdpersoon Robert Langdon, is in 90% van de gevallen absoluut overbodig. Het verhaal vertraagt er alleen maar door. Bovendien vinden de meeste overpeinzingen plaats op een moment in het verhaal dat je denkt: heb jij niets beter te doen. Gelukkig schiet de hoofdpersoon regelmatig weer terug in de werkelijkheid. Of slaakt een kreet van verbazing danwel een zucht van verlichting. Het komt op mij allemaal erg mechanisch over. Routinematig rijgt Dan Brown de zinnen aaneen en bezondigd zich daarbij aan een andere vervelende gewoonte: de herhaling. Enkele gebeurtenissen uit het verleden van personen uit het verhaal komen soms vier keer terug. Dat is wel erg veel. Een videoboodschap die heftige indruk maakt op allen die hem zien, komt eveneens vier keer terug met in alle gevallen exact dezelfde zinnen en informatie. Een beetje gelardeerd met extra's, maar toch. Het lijkt wel of Dan Brown voor een dementerend publiek schrijft. Je zou verwachten dat de correctors dat meteen zouden aangrijpen voor ingrijpen. Nee dus. Teveel pagina's derhalve.

Tot slot wil ik nog iets kwijt over het einde van het boek. Dat is echt helemaal onbevredigend voor mij. Ik geef het niet weg, dat zou niet goed zijn, maar de apotheose is ronduit teleurstellend. Dat is dan nog een keer jammer.

Als allerlaatste nog een heel hinderlijke fout die in de tekst staat (ik weet niet of het de vertalers zijn die deze fout gemaakt hebben of dat het in de oorspronkelijk Engelse versie ook staat) is de vermelding dat De Goddelijke Komedie (het boek dat dit boek voor een belangrijk deel draagt) al in de 14de eeuw in druk is uitgegeven. Maar de boekdrukkunst is echt pas in de 15de eeuw uitgevonden.

Ik zou een ander boek kiezen om te lezen!

Op vakantie

Afgelopen vrijdag was het zover: de vakantie begon!

Vol goede moed vertrokken we vanuit Udenhout naar het diepe zuiden van Frankrijk, zowat aan de Cote d' Azur. Het was nog relatief vroeg en de reis verliep heel voorspoedig. We hadden hier en daar wat oponthoud, maar al met al schoten we lekker op en lagen we goed op schema. De eerste stop was Beaune. Een mooi klein plaatsje in het midden van Frankrijk, net onder Dijon. We hadden daar al een tijd geleden een hotel geboekt, nou ja een hostellerie. Dat bleek een heel goede keuze!
Het lag vlak bij het oude centrum van Beaune. Het was dus geen klassiek hotel, maar een serie kleine kamers op de begane grond. Het heeft wat weg van een motel. Prachtig geleden. De auto kon geparkeerd worden op een binnenterrein dat door een smalle poort toegankelijk was en daarna nog eentje. We checkten in en werden begeleid naar onze kamer. Een prachtig ingerichte studio, zo zou je het bijna noemen. Op de begane grond een bank die ook als bed gebruikt kon worden, een toilet en een badkamer. Een trap op en dan kwam je in een ruime slaapkamer die via een vide weer in verbinding stond met de ruimte beneden. Heel ruim en goed ingericht. Voor de kamer was een klein terrasje met tafel en stoelen en daar weer voor een grasveld waar een hangmat en enkele ligstoelen tot onze beschikking stonden. Met een temperatuur van 32 graden was dat allemaal heel erg welkom.

Na bezichtiging van de kamer zijn we het stadje in gelopen. Beaune heeft een grote bezienswaardigheid: Hotel Dieu uit 1443. Dat gebouw was helaas niet meer te bezichtigen maar ook aan de buitenkant was het een pronkstuk. Het gekleurde dak konden we jammer genoeg net zien. Voor een volgende keer.
Rondlopen in het oude Beaune kost niet veel tijd, maar is wel aan te raden. Er zijn enkele leuke straatjes met winkeltjes en het barst er werkelijk van de hotels (de meeste in fraaie oude panden) en de restaurants. De temperatuur zorgde er voor dat er heel veel leven was op straat en op de terrassen en dat is op vakantie wel een prettige gezicht. Na een kleine uurtje ronddwalen streken we neer op een terras en nuttigden ons avondmaal.

Het is altijd weer een gok welke plaats je kiest om de nacht door te brengen op weg naar een verder gelegen bestemming, maar Beaune is daarvoor een aanrader. En Hostellerie le Bretonniere zeker ook. Kamer 32 hadden we. Gewoon een keertje doen!

Helaas kan ik de foto's van mijn telefoon niet gebruiken in dit blogbericht, dus die houden jullie nog tegoed. Via Facebook zijn er wel foto's te zien. Het is niet anders!

Pfffffvakantie

Het is bijna zover. Vakantie! Het is niet ieder jaar dat ik er naar uitzie om de grenzen over te trekken, maar dit jaar is dat echt anders. Het was me het (half)jaartje wel! Een tijdje onthechten kan geen kwaad.

Het begon er mee dat L. tijdens de kerstdagen een hevige galaanval kreeg en een paar dagen het ziekenhuis in moest. Dat liep allemaal goed af, maar er volgde nog wel een operatie die twee galstenen opleverde en een week bedlegerigheid. Dat was even genoeg spanning.

Op het werk gebeurde ook het een en ander. Daar werd ik ontheven van mijn taak als Hoofd Archief en ga ik voorlopig als projectleider door het arbeidzaam leven. Dit alles in goed overleg en het is een keus die ik zelf heb gemaakt. Je moet je beperkingen kennen. Wel spannend.

Daarna ging het in een ruk door met opnieuw een nieuwe directeur, aflopende contracten met gemeenten en de noodzaak van een nieuwe strategie. Dat allemaal in een goed tempo om een aantal deadlines te halen. Op schema allemaal. En spannend.

Dan is er nog de kwestie van "het nieuwe huis". Na een klein jaar latent zoeken liepen we ineens tegen iets interessants aan. Dat bracht ook weer een heleboel in beweging. Vooral de orde in het huis waar we nu wonen, de gesprekken met makelaar en verkoper, en de hele financiële situatie. De mensen die je raar aankijken als je zegt dat je een huis wilt kopen en vooral verkopen. Hoe gek kun je zijn. Niet geschoten is altijd mis. Spannend!

Ondertussen werken we bij Regionaal Archief Tilburg hard aan een nieuwe website en zijn we op zoek naar een nieuw archiefbeheersysteem. Belangrijke keuzes voor de toekomst. Positieve spanning.

En dan vergeet is vast nog een paar dingen. Tis wat.

Misschien ben ik toch niet zo flexibel als ik mezelf in de spiegel zie en gaan de jaren uiteindelijk tellen. Eens kijken of drie weken vakantie dat gevoel gaat verdrijven.