Dan Brown - Inferno

In de doos met boeken die mee is gegaan op vakantie koos ik als eerste de laatste publicatie van Dan Brown die wereldberoemd werd met de Da Vincicode. Een boek dat mij ook bijzonder aansprak en waar ik van genoten heb. Dit nieuwe boek, daar heb ik een heel ander gevoel bij.

Na de Da Vincicode heb ik snel achter elkaar twee andere boeken van Dan Brown gelezen waarvan de thematiek bijna identiek was. Geheim genootschap, religieus fanatisme, onheil, dood en verderf. Dat ging vervelen. Dit moest dan een nieuwe topper zijn. Helaas. Ik vond het behoorlijk zwak.

Het onderwerp van het boek, de kwestie waar de wereld wederom gevaar loopt, die is intrigerend genoeg. Daar ligt het niet aan. De hoeveelheid tekst, 600 pagina's, hoeft ook geen probleem te zijn. Maar dat is het wel. Het had ook de helft van dat aantal pagina's kunnen zijn. Dat had het verhaal waarschijnlijk wat meer vaart gegeven. Nu lijkt het net alsof je een encyclopedie aan het lezen bent waar de ene wetenswaardigheid over de andere struikelt. Dan Brown wil je als lezer blijkbaar overtuigen van zijn grondige research. Dan kent hij niet de aloude Duitse uitdrukking: in der Beschränkung zeigt sich der Meister. De overdaad aan detailistische informatie die vooral van kunsthistorische aard is vanwege de achtergrond van hoofdpersoon Robert Langdon, is in 90% van de gevallen absoluut overbodig. Het verhaal vertraagt er alleen maar door. Bovendien vinden de meeste overpeinzingen plaats op een moment in het verhaal dat je denkt: heb jij niets beter te doen. Gelukkig schiet de hoofdpersoon regelmatig weer terug in de werkelijkheid. Of slaakt een kreet van verbazing danwel een zucht van verlichting. Het komt op mij allemaal erg mechanisch over. Routinematig rijgt Dan Brown de zinnen aaneen en bezondigd zich daarbij aan een andere vervelende gewoonte: de herhaling. Enkele gebeurtenissen uit het verleden van personen uit het verhaal komen soms vier keer terug. Dat is wel erg veel. Een videoboodschap die heftige indruk maakt op allen die hem zien, komt eveneens vier keer terug met in alle gevallen exact dezelfde zinnen en informatie. Een beetje gelardeerd met extra's, maar toch. Het lijkt wel of Dan Brown voor een dementerend publiek schrijft. Je zou verwachten dat de correctors dat meteen zouden aangrijpen voor ingrijpen. Nee dus. Teveel pagina's derhalve.

Tot slot wil ik nog iets kwijt over het einde van het boek. Dat is echt helemaal onbevredigend voor mij. Ik geef het niet weg, dat zou niet goed zijn, maar de apotheose is ronduit teleurstellend. Dat is dan nog een keer jammer.

Als allerlaatste nog een heel hinderlijke fout die in de tekst staat (ik weet niet of het de vertalers zijn die deze fout gemaakt hebben of dat het in de oorspronkelijk Engelse versie ook staat) is de vermelding dat De Goddelijke Komedie (het boek dat dit boek voor een belangrijk deel draagt) al in de 14de eeuw in druk is uitgegeven. Maar de boekdrukkunst is echt pas in de 15de eeuw uitgevonden.

Ik zou een ander boek kiezen om te lezen!