Een uitgebreid team van rechercheurs die in alle gevallen met hun hele naam genoemd worden vormt al een hindernis bij het lezen. Je zou bv kunnen denken om de hoofdpersonen af en toe alleen met hun voornaam te noemen. Dat gebeurt sporadisch, maar een pagina bestaat, vooral in het begin van het boek, voor een groot deel uit namen. Voor mijn gevoel leven die namen ook niet echt. Waarom zoveel personages opvoeren als ze niet iets specifieks hebben, iets wat je aantrekt als lezer waardoor je ze ook onthoudt. Bij zoveel personages is dat ook moeilijk natuurlijk, om die allemaal een persoonlijkheid te geven.
Het verhaal is wel aardig. Er is een jongen verdwenen, en wordt een vrouw vermoord, daar lijkt een relatie tussen te liggen die onderzocht moet worden. Niks mis mee. Dan blijkt al snel dat de hoofdpersoon, Cato (echt waar), net terug is van een burnout, en er een nieuwe (vrouwelijke) rechercheur is aangesteld waar hij niet bij betrokken is geweest. Logisch. Hij was per slot van rekening ziek op dat moment. Maar die man kan daar maar heel moeilijk overheen stappen. Op het irritante af. Ze spreekt hem tegen, dat is hij blijkbaar niet gewend. Ze neemt eigen initiatief, daar heeft hij moeite mee. Kortom, de man irriteerde me al vrij snel.
Ik vond de overige personages in het boek niet sterk, heel erg stereotype en daardoor niet aansprekend. Het werd nooit echt spannend. Dat is heel jammer. In deze paar weken lees ik heel veel boeken achter elkaar en dan gaat zoiets opvallen: het boeit me als lezer eigenlijk niet echt. Uiteindelijk wil je dan wel weten hoe het zit, maar dat is dan weer zo vreselijk onhandig en omslachtig dat het ronduit knullig is.
Mijn advies: neem een ander boek als je dan toch graag wilt lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten