De boktor op vakantie

De boktor is een insekt dat een slechte naam heeft opgebouwd. Als je de boktor in je huis hebt zitten, dan heb je een probleem. Ze vreten je balken van binnen leeg en als je dat niet in de gaten hebt, dan stort er het een en ander in.

Wij zaten rustig bij ons huisje in Frankrijk toen ineens een joekel van een kever op de muur zat. Ontzagwekkend groot.

Dan slik je even en probeert er achter te komen wat het voor een beest is. Ik ben niet zo goed thuis in de lokale fauna van de Provence. Wat navraag via Facebook maakte duidelijk dat we met een boktor te maken hadden. Thuis heb ik het nog eens nagezocht en het lijkt het meest op de de zgn. Heldenboktor (ook wel heldebok of grote eikenbok), die zo'n 5 centimeter groot kan worden, afgezien van de enorme antennes. Een fors exemplaar was het.

Dit exemplaar kroop op een gegeven moment achter het luik, waar hij net achter paste, kroop langzaam naar boven en viel bij een poging verder de muur op te komen op de grond. Daar is hij blijven liggen en de volgende morgen was er niets meer te zien.

Na de minischorpioen van vorig jaar was dit opnieuw een schrikbarende kennismaking met de insecten rondom de Middellandse zee.

Ik ben benieuwd wat we volgend jaar tegen gaan komen.!

Stephan Enter - Grip

Stephan Enter is waarschijlijk iemand die van bergsport houdt. Dat heb ik minder. De titel van dit boek verwijst er in ieder geval wel naar. De groep mensen die in het boek voorkomen kennen elkaar als klimmers, als klimgroep.

Het boek kent veel flashbacks die de geplande ontmoeting in het verhaal van een passende achtergrond voorziet. Het is een bekende methode om meer van de karakters in het boek in het verhaal te verwerken. Na een vakantie waarin ik wederom veel pagina's verslonden heb, zie je dit heel vaak terugkomen in boeken. Niks mis mee, ik zeg het maar even. Bovendien doet de een het beter dan de ander. Enter beheerst deze vorm in ieder geval goed.

Waar gaat dit verhaal nou eigenlijk over? Een groep mensen, drie mannen en een vrouw. En jawel, alledrie hebben ze een zwak voor de vrouw, hebben ze gevoelens voor de vrouw in de groep en is er eentje die het lot uit de loterij krijgt. Die man organiseert een soort van reunie met hun twee klimvrienden en de reis naar het huis van deze man in Wales vormt de draad waaromheen we de persoonlijkheden leren kennen. Stereotiepe mannen. Mannen die met vragen zitten. Mannen die antwoorden willen op die vragen.

De vragen worden wel gesteld, maar niet beantword. Zo blijft er veel onbenoemd in dit boek en met name het eind vond ik buitengewoon frustrerend. Ik houd wel van een goed einde en niet zo van open einden. Dat heeft soms een zweem van gemakzucht. Je verhaal niet tot een eind willen of kunnen breien en dan blijft er nogal wat in de lucht hangen. In dit geval zelfs letterlijk.

Dat einde blijft me storen. Dat is jammer want voor de rest is het boek zeker lezenswaardig. Dus wie van open einden houdt: lees dit boek!

Paolo Giordano – De eenzaamheid van de priemgetallen

Hoe beschrijf je een boek als dit? Het is hoe dan ook een boek dat je rustig kunt lezen. Paolo Giordano heeft een aangrijpend en geweldig goed boek geschreven.

Er zijn twee hoofdpersonen wiens tragische levens elkaar op een gegeven moment raken en daarna ondanks hun eigen problematiek en levenspaden nooit meer los komen van elkaar. Ze kiezen niet zozeer voor elkaar als wel zijn ze tot elkaar veroordeeld. En zo negatief is het dan ook weer niet, maar zo voelde het wel voor mij als lezer. Beide personen maken een heel ernstige persoonlijke tragedie mee die diep ingrijpt in hun levens. Ze waren op het moment dat het gebeurde al niet helemaal opgewassen tegen het leven, maar daarna nog minder. Maar ze er slagen allebei wel in om met hun beperkingen te leven. Je kunt het een liefdesverhaal noemen, maar dan wel een heel bijzonder liefdesverhaal.

Met meisje Alice krijgt een ongeluk op een skipiste als kind en raakt gehandicapt aan haar been. Ze wil eigenlijk niet skiën maar wordt min of meer door haar vader gedwongen. De jongen, Mattia, is er een van een tweeling. Hij heeft een hoge intelligentie en zijn zusje is geestelijk gehandicapt. Hij laat haar op een gegeven moment ergens achter, ook als kind, en als hij terugkomt is ze weg en er wordt nooit meer iets van haar gehoord of iets teruggevonden.

Het meisje krijgt anorexia en de jongen verdwijnt in een eigen autistische wereld. Ze slagen er wel in een leven op te bouwen, maar het gaat hortend en stotend. Met name de beschrijving van de jongen geeft een knap inzicht hoe iemand wel weet wat er van hem verwacht wordt, maar hij kan het niet in daden omzetten wanneer het om het intermenselijk contact gaat. Hij krijgt het domweg niet voor elkaar. Het meisje slaagt daar weliswaar iets beter in, maar blijft slachtoffer van haar ziekte. Daarmee worden het mensen die weinig grip hebben en krijgen op hun eigen leven vanwege de traumatische gebeurtenis.

Ze leren elkaar op de middelbare school kennen en herkennen elkaars eenzaamheid zonder die uit te spreken. Dat schept op de een of andere manier een band die ze sterk voelen maar waarmee ze allebei nauwelijks raad weten. Zo blijven hun levens innig verbonden maar spelen tegelijkertijd hun levens zich honderden kilometers van elkaar af. Ze slagen er eigenlijk niet in om echt contact te maken met elkaar ondanks hun verbondenheid. Tweelingpriemgetallen.

Het is een prachtig boek. Ik raad het iedereen aan.

Antiekmarkt in L'Isle sur la Sorgue - 22 juli 2012

Op zondag 22 juli vertrokken we naar de, volgens de toeristenboeken, bekende antiekmarkt in L'Isle sur la Sorgue. Het bleek geen vergeefse tocht. De reis er naar toe voerde ons door prachtige landschappen waar de lavendelvelden een prominente plaats innamen. Vanaf bepaalde punten zag je diep in de vallei prachtige paars gekleurde velden liggen die een streling voor het oog zijn.

Het vinden van een parkeerplaats was een uitdaging, maar het lukt altijd al moesten we deze keer wel wat verder lopen. Gelukkig zijn we lopen gewend en hadden we passend schoeisel aangetrokken.

Het plaatsje wordt doorsneden door enkele stroompjes waar in vroeger eeuwen watermolens langs stonden. De restanten daarvan sieren hier en daar het stadje nog voor de toerist. De markt was drukbezocht hoewel het helaas niet alleen antiek was dat er op de kramen lag. Toch was er voldoende te zien. Geen oude rommel, maar over het algemeen heel mooi spul. We hebben niets gekocht. Kijken kan ook veel voldoening schenken.
Daarnaast was er nog een gewone markt met de gebruikelijke kraampjes met inhoud die je op elke markt in elke willekeurige plaats kunt aantreffen. Daar waren we snel klaar mee. Het wandelen door het plaatsje was wel mooi met al dat stromende water en mooie doorkijkjes. Een watervalletje hier een bruggetje daar, het blijfrt de moeite waard om te zien. Water is bijna net als vuur: het verveelt maar zelden. En ondanks de mooie en sfeervolle uitstraling kan het heel vernietigend zijn.

We hebben hier de lunch gebruikt in een prachtig etablissement "Carré d'Herbes" dat wat uit de drukte lag, prachtig ingesloten tussen wijnranken en ander groen. Heel sfeervol, midden in het plaatsje en het eten was er pima. Daar hebben we geruime tijd gezeten. Het was er heel druk en dat betekende wachten. In dit geval was dat abslouut geen straf.

Voor wie een leuk uitje zoekt op donderdag en zondag in deze streek: aanrader!

Conny Braam – De handelsreiziger van de Nederlandsche Cocaïne Fabriek

Dit boek stond al geruime tijd op mijn verlanglijstje. Waarom? Het beschrijft een gegeven dat eigenlijk te schandalig is voor woorden. Het misbruik van verdovende middelen ten behoeve van soldaten in de Eerste Wereldoorlog. En de hofleverancier voor zowel de Duitse als de geallieerde troepen stond in Amsterdam.
Om dat gegeven heen schreef Conny Braam deze roman. Want het verhaal is rondom dat gegeven geschreven.

Als je er even over nadenkt en je ook wel eens hebt afgevraagd waarom die soldaten toch steeds weer uit de loopgraven zijn gestapt en het spervuur van mitrailleurs instapten dan is het niet verbazingwekkend dat daar naast alcohol ook andere middelen nodig voor zijn. Dat kan natuurlijk een heilig geloof zijn in God, Volk, Koning en Vaderland, maar als de angst van de werkelijkheid zich eenmaal in je heeft gevreten, dan moeten er ook andere elementen een rol gaan spelen. De officier met zijn revolver in de hand die je dwingt is dan misschien niet meer in alle gevallen genoeg.
Verdovende middelen, en zeker cocaïne zijn dan een probaat middel. Je krijgt er een enorme energie van, je wordt vechtlustig. Wat meer kan een legercommandant verlangen. De simpele eenvoud van dat gegeven is verbijsterend. De gevolgen tamelijk desastreus. De verdovende middelen werden namelijk ook gebruikt om gewonden te kalmeren, daar was bv. morfine weer geschikt voor, maar het resultaat is wel dat je met een groot aantal verslaafden zit na afloop van de oorlog.

Het verhaal in dit boek gaat over de handelsreiziger. De verkoper in de buitendienst van de Nederlandsche Cocaïne Fabriek. Deze man doet zijn werk met overtuiging en daadkracht en levert aan Engelsen en Duitsers. Nederlanders zijn in het verleden nooit erg kieskeurig geweest als het gaat om de handel en met wie ze de handel dreven. Ook niet in dit geval.
Deze man is echter wel enorm naïef en ik kon dat in het begin van het verhaal nog wel begrijpen, maar als je ziet wat er bij hem op het pad komt, dan snap ik niet dat er geen alarmbellen gingen rinkelen.

Parallel aan zijn verhaal is er het relaas van een Engelse soldaat die zwaar gewond raakt in zijn gezicht en met een masker door het leven moet en met een cocaïneverslaving. Deze levenspaden van beiden kruisen zich op een gegeven moment. De handelsreiziger levert op een gegeven moment privé cocaïne aan twee mensen waarvan de en die genoemd soldaat is en de tweede een filmster die steeds verslaafder raakt. Hij houdt van haar als ze gesnoven heeft en ongeremd met hem het bed deelt, maar hij ziet ook haar teloorgang. De man si echter zo wereldvreemd, en dat wordt in het verhaal ook enkele malen benadrukt, dat hij blijkbaar gheen weet heeft van de slechte gevolgen die cocaïnegebruik heeft. Voor iemand die van het verkopen van dat spul zijn werk heeft gemaakt is dat ronduit ongeloofwaardig, Goed hij is een leeghoofd en bewijst dat ook telkens, geboeid door het materialistische, vrouwen en drank, maar als je mensen in je omgeving ziet die er zoo het slachtoffer van zijn en dan nog geconfronteerd wordt met dubieuze leveranties dan zouden er toch bellen luid moeten klinken.
Maar dat is dan natuurlijk ook bezien vanuit de kennis en wetenschap die ik nu heb over deze drug. Oordelen achteraf is makkelijk.

Dat gezegd hebbende, blijf ik het wel een heel goed boek vinden. Al was het alleen maar om dat ene gegeven: drugs dienen het leger en daarmee de staat. Vietnam heeft daar ook diepe sporen achtergelaten.
Het nummer White Rabbit van Jefferson Airplane laat dat al tientallen jaren op exemplarische wijze horen.



Link naar de tekst van White Rabbit.

Jussi Adler-Olsen – De Bedrijfsterrorist

Jussi Adler-Olsen schrijft boeken die me tot nu toe allemaal geboeid hebben. Dit was er weer zo een. Dit boek had me meteen vol in de grip. Spannend van begin tot het eind. Het verhaal speelt zich af in Nederland. Dat is op zich al merkwaardig, maar maakt het verhaal niet beter of slechter. Ik vond het echt erg spannend geschreven en de situaties die ontstonden boeiden mij. Het is een absolute aanrader voor mensen die in allerlei complottheorieën geloven.

De verhalen en gebeurtenissen geven wel aanleiding om kritisch naar berichtgeving te blijven. Is alles wel zoals het wordt verteld? De Bijlmerramp speelt in dit verhaal ook een rol. Daar is natuurlijk al genoeg over gespeculeerd, maar hoe zit het nou eigenlijk? Adler-Olsen gebruikt het mooi in dit boek.
Het beschrijft ook aardig hoe streven naar winstmaximalisatie niet perse het beste in mensen naar boven haalt. De een ziet en herkent dat en probeert zich te verbeteren, de ander blijft er lekker in zwelgen en gaat door tot het bittere einde. Heb je stil verlangen naar Indië? Ook dan zit je goed met dit boek. Liefde, verraad, geweld, politiek, wereldhandel, terrorisme, bedrijfsspionage, geheime diensten, verborgen agenda's, belangenverstrengeling, trouw, drugs, hoeren, Irak, Koerden, Molukkers, Belgen.... teveel om op te noemen. In een geweldig boek.

Kortom: houd je van een spannend, goed geschreven boek? Neem dit boek en geniet er van.

Avignon op herhaling - 23 juli 2012

Avignon blijft een prachtige stad en het is daarom geen straf om er opnieuw een bezoek aan te brengen. Dit keer gingen L. en ik samen met A. en A. de stad bezoeken. Het was overigens de bedoeling dat L, A. en A. op zoek gingen naar uitbreiding van de garderobe. Ik heb me daarom afgescheiden en ben alleen op pad gegaan. We hebben nog wel samen geluncht op het Place d'Horloge bij een pizzaboer. Lekker trouwens.

Net als de vorige keer was het plein voor het Palais des Papes het vertrekpunt. Ik vertrok richting uitzichtpunt aan de Rhône. Dat is een mooie hoog gelegen plaats, waar een prachtig brede weg toegang toe biedt. Die loopt in een grote slinger omhoog en bovenaan zijn er diverse punten waar je een prachtig uitzicht hebt over Avignon zelf, maar vooral over de Rhône en het achterland. Tot mijn verbazing zag ik vandaaruit de machtige Mont Ventoux liggen die ook bij ons huisje de omgeving domineert. Bij alle uitstapjes die we tot nu toe hebben gemaakt zijn we die berg nooit uit het zicht verloren. Zo ver zijn we niet weggeweest omdat het heuvelachtige landschap reizen over zelfs wat korter afstanden nogal tijdrovend maakt. Over 50 km doe je makkelijk een uur.

Daarna was het tijd voor de lunch. De pizza smaakte heerlijk. Vervolgens ben ik naar de rivier gelopen. Ik had vanuit de uitzichtpunten gezien dat er een pontje over de rivier voer. Beneden zag ik dat het ook nog eens gratis was dus daar heb ik onmiddellijk gebruik van gemaakt. Het pontje voer redelijk dicht bij de bekend Pont St.-Bénezet langs zodat ik die vanaf het water kon fotograferen. Weer eens wat anders. Aan de overzijde klom je op een eiland dat in de Rhône ligt. Dat zie je niet zo snel want het is nogal groot., maar de rivier stroomt er aan twee kanten langs. Ik heb daar lekker langs het water gewandeld en foto's genomen van de Pont Benezet maar ook van de skyline van Avignon vanaf die kant. De stad lag er prachtig bij. Vervolgens ben ik lekker in de schaduw gaan liggen en heb de ogen gesloten. De krekels maakten een hels kabaal, dus rustig liggen was er niet bij.

Daarna was het tijd om weer huiswaarts te keren en de drie reisgenoten op te pikken met hun aankopen. Hoewel het druk was in de stad, verliep de terugreis voorspoedig en reden we opnieuw door een adembenemend landschap richting Montbrun. Autorijden kan dan heerlijk zijn, zeker als de wegen ruim zijn en prachtige vergezichten toestaan voor de chauffeur.

Het zal zeker niet de laatste keer zijn dat ik Avignon bezoek. Ik ben tenslotte een echte gölliepaop.

Wandelen in en rond Montbrun les Bains

De keuze van ons vakantieverblijf was mede bepaald door een omgeving waar je kon wandelen. Nou kan dat natuurlijk overal, maar in verband met een medische beperking van L. mag het niet te veel hoogteverschil hebben, de wandeling.

De eerst dag dat we hier waren zijn we meteen naar de plaatselijke VVV gegaan om te kijken wat er aan wandelroutes beschikbaar was. Dat bleek aanzienlijk te zijn. We schaften een mapje aan met 11 wandelingen in en rond Montbrun. De meeste waren weliswaar te lang, variërend van 8 tot en met 25 km per wandeling, maar een aantal bleken wel goed te doen.
We hebben ze inmiddels allemaal gewandeld. De heuvels in de omgeving zijn goed te bewandelen en de routes zijn prima aangegeven en begaanbaar. Nogal wat paden met steenslag, maar dat is wel net zo prettig omdat er dan geen gemotoriseerd verkeer over dendert.

Wandelen in een heuvelachtig landschap is altijd geweldig mooi. Je komt steeds weer op plekken met prachtige vergezichten die de camera uit de tas schreeuwen. Na verloop van tijd moet je daar mee ophouden want een foto kan nauwelijks de werkelijkheid van dat soort vergezichten recht doen. De verleiding blijft echter groot. Vandaar ook enkele van die foto's die dit stukje illustreren.

Drie van de wandelingen gingen deels ook over geitenpaadjes. Smalle steenslagsporen meestal langs nogal diepe afgronden. Niet dat het echt gevaarlijk was, maar je moest wel opletten en niet teveel uitglijden op de losse stenen. Het geeft ook een gevoel van enige spanning en bovendien krijg je dan ook weer prachtige uitzichten. Mijn hoogtevrees wordt er wel mee op de proef gesteld, maar ik sla me er tot nu toe goed doorheen. Het is een kwestie van goed blijven lopen en kijken en als de angst wat meer toeslaat je vooral concentreren op de vijf meter voor je voeten. Ik heb een filmpje gemaakt van zo'n paadje, maar dat houden de lezers van dit blog nog even te goed. Het notebook waar deze verslagen op gemaakt en geupload worden is niet in staat tot fatsoenlijke bewerking van videomateriaal. Volgend jaar is dat anders!

De voldoening na elke wandeling is groot evenals de verbazing dat het laatste stuk teruglopen naar het huisje zo verraderlijk is. Vals plat omhoog en na een behoorlijke inspanning in warm weer is dat de killer die ons elke keer weer met een plof in de stoelen doet neervallen. Voldaan, dat wel.

Dus als iemand een omgeving zoekt om lekker in te wandelen, aangenaam weer en een goed onderkomen, dan kunnen wij dit van harte aanbevelen. Chateau des Gipières in Montrbun les Bains.

Kathleen McGowan – Het Medici Mysterie

Toen ik dit boek kocht puur en alleen om de titel en een korte blik op de achterkant kon ik niet bevroeden dat het het laatste deel van een trilogie was. Even heb ik getwijfeld om het te gaan lezen. Zou ik toch niet beter eerst de andere twee delen lezen? Met de wetenschap dat het lezen van drie boeken van Dan Brown niet leidde tot meer bewondering maar eerder een “war heb ik dit meer gelezen” gevoel ben ik toch maar begonnen.

Het is een boek in een traditie van Maria Magdalena verhalen. Zo mogen we dat inmiddels wel stellen. Opnieuw is de bloedlijn van Jezus en en zijn vrouw Maria Magdalene hoofdthema van dit boek. Dat is van de ene kant mooi, want door al die andere boeken, waarvan ik er een paar heb gelezen, is er het een en ander herkenbaar. Van de andere kant begin ik dan wel sceptisch aan z'n boek: blijft het me boeien? Ik heb het uitgelezen, dus dat beantwoordt de laatste vraag in ieder geval.

Het is een goed geschreven boek met veel tijdswisselingen. Het grootste deel van het verhaal speelt zich af aan het eind van de 15de eeuw tijdens het leven van Cosimo de' Medici en zijn kleinzoon Lorenzo. De schare aan wereldberoemde kunstenaars hoort daar vanzelfsprekend bij: Botticelli, Michelangelo, Donatello. Deze periode van de Florentijnse geschiedenis is interessant genoeg. De orde van het heilig graf en de bloedlijn, het klinkt allemaal nogal bekend en de bekende haat-liefde verhouding met de strenge katholieke dogma's en bijbehorende sektes die over lijken gaan zijn niet bepaald nieuwe elementen in dit soort boeken. De plot is van het deel dat in de “huidige” tijd speelt is nogal voorspelbaar en niet verrassend. Dus komt het aan op de schrijfstijl en de gebeurtenissen in het verhaal. Die zijn toch wel goed geschreven. Ik werd er in ieder geval voldoende door gegrepen. Met name de stukken die zich in 15de eeuws Florence afspelen zijn spannend geschreven.

Kern van het boek is de liefde. What else is new. De leer van de liefde die verkondigt en (deels) op schrift gesteld is door Jezus en zijn vrouw moet bewaakt worden en vooral ten uitvoer gebracht. Dat laatste blijft een zwak element, want hoe dat nou gestalte moet krijgen blijft erg in de lucht zweven. Er is in ieder geval ene Dichter-Prins voor nodig die op 1 januari onder een bepaald gesternte wordt geboren en de juiste bloedlijnen van families in adellijk Europa. Dat die bestaan uit zeer gefortuneerde dames en heren die er bovendien nog eens bijzonder apetijtelijk uitzien mag geen verbazing wekken.

Conclusie: onderhoudend, voor kunstliefhebbers van de renaissance bijzonder interessant en soms nogal Amerikaans. Film? Toch eens een van die andere boeken op de kop tikken ;)

Tony Judt – Het land is moe

Citaat: Conformeren is verleidelijk, want een gemeenschapsleven wordt een stuk eenvoudiger als iedereen het meet elkaar eens lijkt te zijn en elk afwijkend geluid door de ongeschreven regels van het compromis wordt gedempt. Met maatschappijen en gemeenschappen waar die ongeschreven regels van het compromis ontbraken of afbrokkelden, liep het niet goed af. Conformeren eist echter wel zijn tol. Een gesloten circuit van opvattingen waarin geen ruimte voor ontevredenheid en oppositie is, dan wel waarin die alleen binnen afgebakende beperkingen mogelijk zijn, raakt zijn vermogen kwijt om energiek en fantasierijk op nieuwe ontwikkelingen te reageren.
Dit raakt me persoonlijk omdat ik hiermee zelf wordt geconfronteerd, zowel in mijn werk als in mijn eigen functioneren. De potentie in denkkracht en vermogen tot afwijkende meningen in je eigen organisatie levend houden zonder dat het een ongeregeld zootje wordt. Een formidabele uitdaging die te vaak in het nadeel van de criticus eindigt.

Wat valt er over die boek in het bestek van mijn weblog te zeggen? Judt is een overtuigd sociaal-democraat die met lede ogen heeft aanschouwd hoe die groepering de afgelopen 30 jaar enorm aan zeggingskracht heeft ingeboet. Hij bepleit dat de sociaaldemocratie zichzelf snel moet heruitvinden om de belangrijke rol die hij ze toedicht in het palet van politieke groeperingen weer in te nemen. Na de afgelopen periode van neoliberalisme die ontegenzeggelijk hortend en stotend tot een eind is gekomen na de ene financiële crisis na de andere, waarbij vooral de bancaire sector een beschamende rol heeft gespeeld en in sommige gevallen nog steeds speelt.

Dat gezegd hebbende heb ik het antwoord van de sociaal-democratie in dit boek niet teruggevonden. Met andere woorden, Judt komt niet verder dan het signaleren van een behoefte. Zijn behoefte.
Hij schrijft over het verleden en de economische systemen die zich achtereenvolgens over de wereld hebben uitgerold en verliest daarbij in mijn ogen de belangrijkste conclusie uit het oog: de bestaande politieke bewegingen hebben niet langer de antwoorden op de problemen waar we mee te maken hebben. Er is inderdaad ontzettend veel veranderd en de consumptieve kracht van de nieuwe generatie is ongekend. Bovendien is ons economisch systeem nog steeds geënt op groei. Die groei vereist toenemende consumptie. Maar de constatering moet ook zijn dat de groei er voor een groot deel uit is. Misschien moeten we in het westen eens gaan nadenken over andere economische overlevingsstrategieën dan groei.

Wat ik wel een heel interessant punt in zijn betoog vindt: ongelijkheid leidt tot instabiliteit. Hij laat zien dat er al heel lang een systeem is gegroeid, met name in Noord-West-Europa, waarbij het herverdelen van de welvaart een belangrijke drijfveer is geweest. Door met name het belastingsysteem werden de gezamenlijke belangen van een samenleving gefinancierd en voor brede lagen van de bevolking bereikbaar. Het gaat dan met name om gezondheidszorg, onderwijs en mobiliteit (infrastructuur en openbaar vervoer).
Hij constateert dat de solidariteit onder de bevolking daarin aan het veranderen is. De toegenomen welvaart heeft het voor steeds meer mensen minder noodzakelijk gemaakt om van die gemeenschappelijke voordelen te profiteren. De belastingdruk wordt als hinderlijk ervaren omdat die gemeenschappelijke voorzieningen steeds minder relevant zijn. Dat wil zeggen: ze zijn het wel maar het wordt niet meer als zodanig ervaren. En dan is belasting betalen minder aantrekkelijk.
De ongelijkheid is toegenomen en dat uit zich het meest in de toegenomen inkomensverschillen waarbij een kleine groep steeds meer afstand neemt van een grote middengroep die weer afstand neemt van een kleinere groep achterblijvers. Cijfers laten zien dat in samenlevingen (landen) waar de ongelijkheid het kleinst is, geweldsdelicten minder vaak voorkomen.
Voor de Nederlandse situatie kennen we allemaal de opkomst van de PVV als voorbeeld van het kanaliseren van dit ongenoegen. Daarbij handig allerlei uitgangspunten van links tot rechts adopterend. De toenemende weerstand tegen zichzelf verrijkende directeuren en managers van bedrijven is een ander aspect dat de toegenomen ongelijkheid zichtbaar maakt.

Judts advies om na te denken stemt niet hoopvol, want dat lijkt me nogal wiedes. Denken doen we allemaal, alleen zijn er steeds meer verschillende opvattingen die samenwerken moeilijk maken.
In mijn ogen maakt de complexe werkelijkheid van economie en politiek het bijna onmogelijk om een allesomvattend antwoord te formuleren. We zullen dus opnieuw al experimenterend en ongetwijfeld pijnlijke vergissingen makend doorgaan, op zoek naar een nieuw evenwicht. Hopelijk zonder dat er een oorlog aan te pas moet komen zoals tot nu toe meestal het geval is geweest.
Werken aan vrede dus en blijkbaar is het actief streven naar gelijkheid daarbij heel belangrijk.

Daarmee vallen er in ieder geval een paar partijen af om mijn stem aan te geven op 12 september.

De markt in Nyons - 19 juli 2012

Op deze opnieuw zonnige donderdag gingen we op pad om de markt in Nyons te bezoeken. De Capitoolgids prees die aan en dan moet het goed zijn! Het was een kleine 50 km weg maar door de heuvels van de Provence duurt dat dan toch een uur voor je er bent. Al voor we de stad inreden zagen we rijen auto's in de berm van de weg geparkeerd staan. Dat beloofde niet veel goeds. Een drukte van belang op deze markt! Maar dat maakt het natuurlijk ook aantrekkelijk en gezellig. We konden de auto gelukkig in de stad kwijt, dat scheelde een wandeling langs de weg.
De markt was omvangrijk en gezellig. Deed hier en daar ook middeleeuws aan met vleesproeven en kazen in alle soorten en maten. Voor al de enorme blokken nougat waren verleidelijk, maar we bleven sterk: niet kopen en niet te lang naar kijken! Wel bijzonder dat er kramen waren met alleen nougat waar stukken vanaf werden gesneden. Moeizaam, want nougat behoord taai te zijn.

De kraampjes met verse kruiden in zakken, waar je nog per gram kon kopen en ruiken, vooral ruiken... Heerlijk! Turks fruit, gesuikerd en al, het zag er bijzonder verleidelijk uit. We hebben ons beheerst.
Verder natuurlijk de kraampjes met kleding, vooral heel zomers en kleurrijk. Deed ons denken aan onze jeugd in de na-hippiedagen. Inclusief leren hoeden en leren touwtjes voor om de nek. Je kon het er allemaal kopen. Er waren ook enkele standwerkers. Dat is altijd interessant om die hun waar te zien aanprijzen. Dat hoort ook bij de markt: een beetje roepen en schreeuwen en mensen die proberen zo neutraal mogelijk te kijken mee te laten doen. Werkt altijd!
Als laatste noem ik nog de kramen met aardewerk. Ook dat was kleurrijk en mooi.

Aan het eind van de marktstraatjes kwamen we uit de pont romaine over de Eygues. Een heel hoge brug met prachtig uitzicht over het stroonpje en ook over delen van de stad. Onderweg kwamen we enkele muziekgroepen tegen, van divers pluimage. Zwoele zangeressen maar het meeste indruk maakte een jazz/bluesgroep op een plein die werkelijk voortreffelijke muziek ten gehore brachten en daarvoor ook een verdien applaus kregen. Een groep jonge muzikanten met vrolijke, semi-arabische muziek heb ik nog op de film gezet.

Ik ben nog even alleen naar een fraaie toren gaan kijken die hoog boven de stad stond en onderdeel uitmaakte van een kapelletje. Heel mooi en ook de weg ernaartoe was mooi. Door overdekte steegjes met trappen en hele steile stukken. Bijzonder stukje Nyons gezien. De kapel zelf was wel open maar je kon er niet in. Hij was ook erg klein en er konden maximaal 4 mensen in staan denk ik.

We gebruikten de lunch bij Miss Marple een kleine zaakje op het pleintje met de groentemarkt. Je kon er kiezen uit vijf gerechten waarvan wij de grootste helft niet verstonden en je kreeg er ook alleen drie soorten drinken bij: wijn, ijsthee of druivensap. We kozen voor het laatste. Heel smakelijk een groentetaartje gegeten met salade en beetje pasta met saus. Voortreffelijk en voor een hele schappelijke prijs. Daarna terug over de markt die al aan het opbreken was. De rit terug bracht ons bij ons huisje waar we een heerlijk rustige middag hebben doorgebracht. Lezend en wel!

Op vakantie in Frankrijk

Op vrijdag 13 juli gingen we op pad in de nieuwe auto van L. een Citroën DS 4. we reden naar Frankrijk dus we veronderstelden dat we onderweg wel enkele exemplaren zouden tegenkomen. Niets van dat alles! Nul. Zero. Pas voor de deur van het notel zagen we een exemplaar :)

Het was een beetje trieste dag met veel grijs en regen. We hoopten natuurlijk dat na 640 kilometers de overblijfplaats Besançon soelaas zou bieden en ons een warm welkom zou bieden. Helaas pakte dat anders uit. Ons hotel was prima voor een nachtje slapen, maar het regende toen we eenmaal waren ingecheckt. En dat heeft het de hele avond gedaan.

Een kort bezoek aan het Musee de Temps was wel leuk. We hadden maar ongeveer 30 minuten tijd maar L. had gezien dat ze een slinger van Foucault hadden geïnstalleerd. Die hebben we uitgebreid staan bekijken. Met die slinger had eeuwen eerder Galileo al bewezen dat de aarde om haar as draaide. En daarmee schudde hij aan de fundamenten van het toenmalige godsdenken dat er vanuit ging dat, omdat Jezus op aarde was geboren, de aarde vanzelfsprekend het middelpunt van het heelal was en alles om de aarde heendraaide. De aarde stond stil. Niet dus.

De slinger die in de toren van het museum hangt was 13 meter lang en een grote koperkleurige bal slingert daar heen en weer en verandert door het draaien van de aarde heel langzaam de slingerrichting. Zoveel tijden hadden we niet, dus dat moesten we maar geloven. Toch iets bijzonders gezien in het Museum van de tijd en de stad van klokkenmakers. Er stond in dat museum ook een fraaie oude archiefkist. Je komt ze ook overal tegen.

Daarna de regen in om een restaurant te zoeken. Aangezien het net 6 uur is, kun je nergens terecht behalve bij de vette hap. Ondanks mijn aanvankelijk zwakte hebben we toch op een open keuken gewacht op aandringen van L. Een heerlijke biefstuk met frites en salade gegeten. Daarna terug naar het hotel en lezen en typen. De eerste dag zit er bijna op. Ik hoop wel op zon morgen,. Ik wil in de korte broek probleemloos buiten gaan zitten en boeken lezen. Veel boeken. Duimen dus.

Hilary Mantel - Wolf Hall

Opmerkelijk: het verhaal speelt zich helemaal niet af in of rond Wolf Hall. Die residentie van de familie Seymour vormt onderwerp van het slot van boek. Na 660 pagina's komt er een afspraak om 5 dagen in Wolf Hall te vertoeven. Einde boek.

Dit boek gaat over het leven en functioneren van Thomas Cromwell, vertrouweling en kanselier van Thomas Wolsey, kardinaal, aartsbisschop van York en kanselier en daardoor vertrouweling van koning Henry VIII. Het boek sluit naadloos aan bij de serie De Tudors die enkel jaren op de Nederlandse televisie is uitgezonden en die ik met interesse heb gevolgd. Sommige scenes kwamen bij het lezen van dit boek weer helder terug.
Het levensverhaal van Thomas Cromwell is interessant leesvoer. De schrijfstijl van Mantel is prima en die combinatie maakt het boek bijzonder lezenswaardig. Mijn interesse in geschiedenis en de aansluiting bij de tv serie deden de rest. Ik heb deze dikke pil in korte tijd uitgelezen. Het kostte geen moeite om telkens de draad weer op te pakken. De vakantie bood een uitgelezen mogelijkheid om dit werk te verslinden.
Cromwell is een fascinerende figuur die van lage komaf door handig opereren, inspelend op situaties en kansen grijpend opklom tot de belangrijkste persoon in 16de eeuws Engeland. Zoals nu wel wordt beweerd dat de ambtenaren op ministeries hun ministers regelmatig de baas zijn omdat zij vele jaren werkzaam zijn op een departement en daarmee beter het klappen van de zweep kennen dan de ministers die soms maar enkele jaren hun ambt uitvoeren en in feite voorbijgangers zijn. Thomas Cromwell was eigenlijk de hoogste ambtenaar van het land en manoevreerde zichzelf in die positie door een fijn spel van belangenverstrengeling en goede keuzes op de juiste momenten. Hij leende de machtigen geld, kende daarmee hun kwetsbaarheid, maar loste tegelijkertijd hun geldproblemen op en dat maakte hem ook populair. Zijn kunde op het gebied van de rechtsgeleerdheid, zijn fenomenale netwerk en zijn vermogen om de juiste dingen te zeggen op een manier die de ander bijna altijd aansprak of tenminste liet denken dat hij zelf op het idee was gekomen, maakte hem tot een machtig man.

Het boek beschrijft de periode vanaf de onrust in het huwelijk van Henry VII met Catharina van Aragon, zijn eerste vrouw, tot de winter van 1534 wanneer Anne Boleyn, de tweede vrouw van Henry VIII, hoopt op een nieuwe zwangerschap na de geboorte van dochter Elizabeth en een miskraam.

Zoals ik al zei leest het boek als een trein. Ik had er wel moeite mee dat Thomas Cromwell als de “hij” persoon in het boek staat. Dat was wennen bij het lezen. Welke “hij” zei nou precies wat? Je bent gewend om vanuit de ik te lezen en dan is elke hij die eigenlijk een ik moet zijn lastig te onderscheiden van een hij die ook daadwerkelijk een hij is. Maar goed, dat wetende kost het wat meer moeite en oplettendheid om de woorden van Cromwell te identificeren als die van hem in gesprekken die hij met anderen voert. Een stijlkeuze die, kortom, goed te rechtvaardigen valt.

Ik raad het van harte aan, dit boek. De opvolger Bring up the bodies verscheen eerder dit jaar en die hoop ik binnenkort op de kop te tikken.

North Sea Jazz 2012 - zaterdag 7 juli

Dit jaar was het de negende aflevering van North Sea Jazz die ik bijgewoond heb. Volgend jaar een klein lustrumfeestje! Opgeluisterd door dochterlief die aangaf ook een keer mee te willen. Zo wordt dit langzaamaan een familiehappening.

Dit jaar ging mijn zoon B. weer mee samen met zijn vriendin T. Zij zijn samen op pad gegaan en ik in mijn uppie. Het werd wederom een mooie avond met nieuwe ontdekkingen. Dit keer heb ik het programma pas op de zaterdagmiddag vastgesteld vlak voor vertrek. Prachtige service vanuit de website naar de Spotify-nummers van de verschillende artiesten zodat je een indruk krijgt wat voor muziek ze maken. De eerste paar klanken moeten dan beslissend zijn. Dat is niet altijd maatgevend bleek opnieuw. Maar niet getreurd: de meerderheid van mijn keuzes bleek prima!

Ik begon in de late middag om 17u met Tin Men & The Telephone. Op advies van een collega. Het bleek een goede keuze. Het is een merkwaardig trio dat veel lol beleeft aan het bewerken van gewone geluiden tot iets muzikaals. Zo kwam er een serie koeien voorbij, een irritante vlieg/mug, een sexy dame die op tv mannen probeert te verleiden om te bellen en een TomTommevrouwenstem met muzikale omlijsting. Daar tussendoor ook nog andere nummers. Komisch en muzikaal. Dit speelde zich af in de Volgazaal waar ik nog vaker zou terugkeren die avond. Al met al een goed begin van de avond. Onderstaande video geeft een goed idee van hun optreden.


Vervolgens bezocht ik de Afrikaanse klanken van Sean Kuti & Egypt 80. Het blijft muziek waarop het moeilijk stilstaan is. Dus was iedereen wel enigszins in beweging die dit optreden bijwoonde. Swingend van begin tot eind. Egypt 80 was de begeleidingsgroep van de vader van Sean, Fela Kuti, maar leeftijd heeft niets te maken met muziek maken en swing overbrengen. Klonk als een klok. Twee danseressen maakten het bijzonder onderhoudend.

Toen op naar de grote Nilezaal voor een optreden van Rodrigo & Gabriela and C.U.B.A. Dat was dus een misser wat mij betreft. Het kon me niet bekoren. Nog even volhouden, maar toen op weg naar de volgende op het lijstje. Gelukkig dat ik daar op tijd was.

Rudder was de naam van de band en daar stonden vier mannen op het podium die geweldige muziek maakten. Sax, keyboard, drum en basgitaar. Vooral de klanken van de saxofoon waren geweldig en smolten vaak samen met de tonen van de keyboard. Zal vast iets vernufigs achter zitten maar voor mij werkte het wel. De mannen hadden er ook zin in. Zonder enige opsmuk behalve een gekke hoed brachten ze een uur lang fantastisch sfeervolle muziek. Ik heb er twee filmpjes van op youtube gezet en onder dit bericht geëmbed. Hoogtepunt van de avond.


Hierna ging ik luisteren naar Kapok. Een Nederlandse groep met hoorn, gitaar en drums. Weer bijzonder door de hoorn op deze manier, eigenlijk als soloinstrument, in de muziek. Ik was niet laaiend enthousiast, maar het klonk wel goed en de swing zat er af en toe ook in. Beloftevol.

Daarna een toefje Tigran Trio, met een goede pianist. Het was alleen een beetje zwalkend, van alles wat. Lekker strak snel pianospel afgewisseld met baladachtige nummers. Niet helemaal mijn cup of tea. Snel weer door naar de volgende.

Daar kan ik kort over zijn. Hugh Laurie is dermate populair door zijn geweldige, ook door mij bewonderde, optreden als dokter House, dat de zaal heel snel vol zat en iedereen die wachtte voor de deur vriendelijk werd verzocht weg te gaan. En geloof me: het was er bomvol met wachtenden. Helaas moest ik dat dus missen. En velen met mij. B. en T. konden er ook niet in anders had ik via hen nog een verslag kunnen geven. Niet dus. Dan maar even snacken.

Om 22u begon Herd. Een Finse band met een vibrafoon. Voor mij is dat een symbool van old school jazz, de vibrafoon. Maar deze jongens maakten er een prima optreden van. Het klonk goed, was leuk, onderhoudend en swingend. Een filmpje ter illustratie staat hieronder. Aanrader en misschien door mijn vooringenomenheid was het een prima optreden waar ik nauwelijks genoeg van kon krijgen. Heerlijke basloopjes ook.

Als afsluiter stond bij mij Robert Cray op het programma. Weer in de grote Nilezaal. Ik heb het exact anderhalf nummer uitgehouden. Het kon me echt niet bekoren. Beetje slap eigenlijk. Je hebt artiesten daar is de grootste zaal niet groot genoeg voor. Die vullen heel Nederland als het moet, maar deze man klonk alsof hij liever in wat kleinere ruimtes thuishoorde. Ik kon er niet goed in komen en dan is het beter om weer verder te gaan.

Het had een groot deel van de avond geregend en ondertussen was het weer droog. Dus ben ik lekker naar buiten gegaan, heb nog wat gegeten en gedronken. Op een afstandje hoorde ik BRUUT optreden. Klonk energiek en het publiek reageerde enthousiast. Nog een shirt gekocht, het eerste in 9 jaar, en daarna tevreden met de bus terug naar de parkeerplaats en teruggereden naar huis. B. en T. hadden er ook van genoten. Volgend jaar weer!

Ballonnen boven Udenhout

Gisterenavond klonk er een bekend geluid buiten. Luchtballonnen die de vlam flink aanzetten. Ons huis ligt op de route van luchtballonnen. Dat is al jaren zo. Elk jaar komen er diverse ballonnen recht over ons huis. De omgeving van Udenhout beschikt blijkbaar over enkele heel geschikte plaatsen om met ballonnen op te stijgen of te dalen. Je kunt hier in de omgeving regelmatig die typische luchtballonaanhanger tegenkomen die ergens een veld zoeken om de ballon op te laten of op te halen.

Tot nu toe is het dit voorjaar en zomer niet bijster goed weer geweest. Teveel onrust in de lucht met turbulentie en de ballonnen kunnen niet veilig varen. Want dat doen luchtballonnen, die varen. Door de lucht. Het was al later op de avond toen deze ballonnen voorbij kwamen varen. Met zwaaiende mensen. Er moest flink warmte bij want ze voeren niet op grote hoogte en met huizen onder je moet je nog even volhouden tot het veld waar je kunt landen veilig binnen bereik is. Maar voor hetzelfde geld komt de ballon ineens in een opwaartse luchtstroom die ze naar veilige hoogten brengt waar ze nog een hele tijd kunnen varen.

Zelf ben ik ook de lucht in geweest met een ballon. Dat was in 2000 tijdens het 12de Europees kampioenschap in Larochette in Luxemburg. Een vriend van ons had het mogelijk gemaakt om met enkele deelnemers de luch in te gaan. Een prachtige ervaring. Bizar hoe stil het is daarboven en hoe goed je tegelijkertijd alles beneden kunt zien. In goed detail ook. Ik heb last van hoogtevrees, maar in de ballon voel je daar niets vn. Dat schijnt te maken te hebben met het feit dat de ballon geen contact maak met de grond. Handig want nu kon ik rustig over de rand heen kijken. Voor onze kinderen was dat ook een heel bijzondere ervaring.

Onze landing was bumpy, maar verder prima. Als je landt word je gedoopt met champagne en krijg je een titel van de plaats waar je geland bent. Helaas ben ik vergeten waar ik landde en dus ben ik ook mijn enige titel kwijt. En toen blogde ik nog niet. Dus daar kan ik het niet teruglezen.

Zo'n kampioenschap bevat veel onderdelen die indrukwekkend en soms ronduit spectaculair zijn. Zo is er een onderdeel waarbij een zakje zand in of zo dicht mogelijk bij een cirkel moet worden gedropt vanuit de ballon. Dat betekent dus opstijgen en dan de juiste luchtstomingen zoeken om in de buurt van de cirkel terecht te komen. Een heel spectaculair onderdeel. De ballonnen stijgen op en verdwijnen vervolgens uit beeld in het heuvelachtige landschap en komen dan weer tevoorschijn en vinden op miraculeuze wijze de juiste wind om het zakje af te leveren.

Dat gebeurde gisteren niet. Toen voeren twee balonnen met hun vrachtje luchtreizigers over Udenhout. Ongetwijfeld een prachtige herinnering voor wie meevoer.