Mannenweekend 2009

Afgelopen weekend zaten we gevijven in een mooi huis in de Achterhoek in Gaanderen. Het weer was uitzonderlijk hoewel we meestal wel mooi actieweer hebben. Deze keer was uitzonderlijk omdat het echt warm was en de blote basten tevoorschijn kwamen.
Vrijdagmiddag begon het spektakel met de rit naar Gaanderen. Eerst even boodschappen doen bij de plaatselijke Super de Boer. De inwendige mens wil tenslotte ook wat hebben en we hebben honger. Het huis was prachtig. Aan de achterkant werd nog druk gebouwd aan een groepsverblijf, maar het huis was prima in orde. Met uitzondering van de slaapplaatsen dan: een stapelbed, een twijfelaar en een slaapbank. De laatste was in trek omdat je daar alleen lag. De overige slaapplaatsen waren in één kamer.
Goed, dat soort van problemen hebben we vaker opgelost, dus ook deze keer was de verdeling snel duidelijk. Je kunt nu eenmaal wel blijven zeuren.
Vrijdagavond is traditioneel een praatavond, zeker bij gebrek aan een televisie die het doet. Altijd goed om weer eens even van gedachten te wisselen. Het thema was nog niet helemaal duidelijk van dit weekend, maar kreeg op zaterdag definitief gestalte: de onbeantwoorde vragen. Alleen leuk voor insiders.

Op zaterdag was een fietstocht gepland. Op naar Gaanderen dus, nadat het ontbijt was geregeld en Joost (oh schande) de Volkskrant was vergeten mee te nemen. De traditionele zaterdagcrypto-oplossen, standaard bij deze weekenden, kwam zo in gevaar. Hij moest op de fiets terug.
Na het ontbijt de fietstocht. Fietsen gehuurd bij de plaatselijke fietsenmaker en en route. Het was heerlijk weer, praktisch windstil en zonnig. Ideaal voor een flinke tocht. Onder leiding van Peter gingen we het onbekende tegemoet. Dat zou eindigen in Varsseveld, de plaats van Guus Hiddink en Robert Gesink.
Daar streken we neer op een terras, dwongen de serveerster van dienst om de parasol neer te laten en genoten van een overheerlijke cappuccino met appeltaart en slagroom. Dat was meteen de lunch. Al keuvelend brachten we daar een uurtje door en gingen toen terug. Mijn zitvlak was helaas overgevoelig waardoor ik een lastige terugtocht had, maar wel tot een goed einde gebracht. Ik heb onmiddellijk mijn fiets ingeleverd bij de fietsenmaker, want ik was niet van plan om op zondag nog een keer op pad te gaan met de tweewieler.

Even op een terras afgekoeld, boodschappen gedaan voor het diner en toen kwamen de kaarten te voorschijn. Het traditionele Koningen, dat we nauwelijks nog in de praktijk beoefenen, eindigde in de bekende gefrustreerde blikken van de deelnemers. Het gemekker is niet van de lucht en dat is eigenlijk ook het enige dat leuk is aan het spel: elkaar met de grond gelijk maken, of iemand prijzen tot grote ontsteltenis van de overige deelnemers die het daar uitsluitend hartgrondig mee oneens zijn. Mooi staaltje haantjesgedrag.

Voetbal kijken (de eigenaar had een nieuwe satellietverbinding gelegd) sloot de avond zo goed als af. De fietstocht zat in de benen en het warme weer deed de rest. Een mindere nachtrust voor iedereen zorgde er voor dat we rond half 1 in bed lagen te ronken.

Zondag zou er een tocht ondernomen worden naar Doetinchem, maar dat kwam er niet van. De zon scheen zo lekker dat we in de stoelen zijn blijven hangen en het tweede thema van dit weekend bespraken: Wat is de charme van ouder worden? Een vraagstuk waar met name Pieter onder te lijden heeft. Ondanks vele hele goede en diepgravende suggesties kwam hij niet los van zijn eigen denkbeelden. Dat is de verstarring blijkbaar die het ouder worden met zich meebrengt.

Een hele middag gesprekken voeren die alle niveau's behaalden die maar denkbaar zijn: van laag bij de grond tot in de filosofische abstractie. Dat hoort ook bij een dergelijk weekend. We slagen er nog steeds in om daar telkens weer een heleboel in te brengen en uit te halen. Leuk!

Een afsluitende maaltijd op een terras in Arnhem besloot deze editie. Pieter en Peter pakten de trein naar huis en ik bracht Joost en Berry naar huis. Tegen half negen opende ik de deur van mijn huis.

Voldoening en een verlangen naar de volgend editie die al gepland staat: het weekend van 24 september 2010. Dit jubileumjaar hebben we tot een goed einde gebracht.

Minpunt: de crypto is niet opgelost. Drie woorden waar we niet verder kwamen dan fantatsiewoorden. Wie heeft de oplossing?

Er staan nog drie filmpjes op Youtube:
Zaterdagochtendgesprek
Fietsen van Gaanderen naar Varsseveld
Jubileumtoast
Foto's op Flickr

100 posts in 2009 en 200 in totaal

Dit is mijn 100ste blogpost van 2009. Ik had niet gedacht dat ik het zou gaan halen, maar met name de 23 Archiefdingen hebben me een handje geholpen. Toevalligerwijs had ik in de voorafgaande jaren (van 2005 tot 2008) bij elkaar precies 100 blogposts geschreven waarmee mijn totaal op 200 komt.

Het was niet zo hard werken als ik aanvankelijk dacht. Mijn streven was om in 2009 iedere week te bloggen. Dat gemiddelde haalde ik ook in 2008 al. Inmiddels ben ik zo gewend om mijn gedachten en de dingen die ik lees of meemaak aan mijn weblog tot te vertrouwen dat ik dat aantal heel makkelijk heb gehaald. Het is pas september, nog drie maanden te gaan in 2009.

Een mijlpaal. Voor 2010 heb ik mijn doelen wat lager gesteld, tenminste, die wekelijkse blogpost die wil ik halen. Maar geen recordpoging!

Het aantal vaste volgers die feedburner mij doorgeeft is gestegen van 5 in april tot 61 nu. In juni (start 23 Archiefdingen) is daar een hele sterke stijging geweest tot 62, die terugliep naar zo'n 45 en vandaar weer langzaam is gestegen.

Sinds juni 2008 heb ik een teller aan dit weblog hangen. Die telde tot nu toe 6307 bezoeken. Meer dan 40 bezoekers per dag komen er bijna nooit. Drukste dag was 11 juni 2009 met 122 bezoekers. Die kwamen bijna allemaal uit de USA en keken naar mijn blogpost over een momument in Haarlem. Geen idee waarom. Die pagina is in totaal 702 keer bekeken. Staat daarmee bovenaan.

Maar al die cijfers zijn maar bijzaak. Ik geniet van het bloggen en het geeft me een goed gevoel dat ik van alles hier kwijt kan. Het verplicht me om over dingen na te denken en het helpt om dingen op een rijtje te zetten en te krijgen.

Nog een jaar volhouden en dan kan ik mijn eerste lustrum als blogger gaan vieren.

Oudnederlands woordenboek online

Op maandagmiddag de vrijdag en zaterdag NRC lezen leverde in dit geval wederom een leuke vondst op. In de Wetenschapbijlage van zaterdag een artikel over het Oudnederlands woordenboek. Oudnederlands is de taal, voorloper van ons huidige Nederlands, die voor 1200 in onze streken werd gesproken. Er zijn maar heel weinig teksten en woorden overgeleverd en het hele woordenboek beslaat dan ook slechts 4500 worden. Het woordenboek is online beschikbaar: http://gtb.inl.nl
Dit soort berichten blijven mij boeien en brengen steeds weer een kleine fysieke sensatie teweeg. Het Middelnederlands is mij iets meer vertrouwd vanwege het lezen van de oude protocollen uit verschillende archieven. Oude taal, mooi!

Heel goed ook dat dit soort informatie gratis online beschikbaar komt te staan.

Jim Collins – Good to Great – waarom sommige bedrijven een sprong vooruit maken... en anderen niet

Ik lees niet zo vaak managementboeken, over het algemeen gaat het namelijk over bedrijven en aangezien ik in de zachte sector werk, blijft er altijd de kwestie van de appels en de peren.
Maar nu ik zelf “manager” ben geworden, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en op advies van mijn directeur dit boek gelezen. We hebben meerdere managementboeken in huis en daar heb ik er al enkele van gelezen. Meestal is het goed om wat perspectief te krijgen en vooral kader rond je eigen gedachten en opvattingen. Daar moet je niet teveel van afwijken denk ik. Je bent de manager die je bent. Er zijn natuurlijk wel trucs te leren, maar als je echt tegen je eigen persoonlijkheid in moet gaan managen, dat werkt niet. Tenminste, daar geloof ik niet in.
Dus is zo'n boek lezen meteen een toetsing aan jezelf.

In dit boek herkende ik genoeg dingen die mij sterken in mijn overtuiging dat het kiezen voor een weg pas slaagt als je er aan vasthoudt. Niet met elke hype meewaaien en voortdurend bijstellen. De grondgedachte doordenken, en blijven doordenken, en dat opbouwen.

Belangrijkste leermoment: investeer niet in het motiveren van je medewerkers. Als je een doel stelt en ze geloven er niet in, jammer, dan moeten ze of er wel in gaan geloven, of ergens anders gaan werken. Soortgelijke opvattingen heb ik ook te horen gekregen bij de training van De Baak in het najaar van 2008. Het kan niet genoeg gezegd worden.
De juiste mensen aannemen komt eerst en dan pas het plan. Dat vind ik lastig. In een semi-overheidsomgeving is het lastig sterk te schuiven met mensen. Nieuwe mensen aannemen die passen bij het profiel dat je verwacht van mensen, daar geloof ik wel in. Geen genoegen nemen met de eerste de beste en ook niet te snel mensen afschrijven. Groeien, resultaten neerzetten en mensen daarmee overtuigen, dat werkt natuurlijk het beste.
Talenten inzetten bij nieuwe uitdagingen, niet bij het oplossen van problemen. Opvallend uitgangspunt, maar als je er even over nadenkt, dan is het bijzonder logisch.
Tenslotte het verhaal van de spiegel en het venster. Heel herkenbaar, niet zozeer uit mijn eigen praktijk, maar wel uit verhalen en artikelen.

Een boek met een kijk op de organisatie waar je wat aan hebt, ook al werk je in een niet-commerciële omgeving. Jim Collins heeft het vlot geschreven, geen taaie kost.
Misschien nog maar eens één proberen?

Dimitri Verhulst – Godverdomse dagen op een godverdomse bol

Dimitri Verhulst is een schrijver die op een aanstekelijke manier schrijft. Hij gebruikt een taal, als Vlaming, die bloemrijk en direct is. Dit boek lezend kwam een vergelijking met Kees van Kooten bij me op. Totaal verschillende schrijfstijlen, maar wel een gave om nieuwe woorden te verzinnen en te gebruiken. Verhulst is daar voor mijn gevoel een meester in. Je leest het en begrijpt het, of voelt het aan dat weet ik niet precies, hoewel de woorden op een andere manier gebruikt worden of zijn samengesteld. Ik ben geen taalkundige of neerlandicus, dus ik beschrijf dit mogelijk heel erg omslachtig, maar zo ervaar ik dat.
Één voorbeeld wil ik geven. Het is een deel uit het boek dat over de pest gaat. Hij schrijft dan: “Op de zeeën drijven stuurloos de schepen waarvan de volledige bemanning het leven heeft gelaten en de roeiers vol schimmels en sappig in hun riemen hangen, de losse vellen vaandelend in de wind.”

Dit boek beschrijft in geuren en kleuren het ontstaan van de mensheid en wat de mensheid zoal teweeg heeft gebracht, gepresteerd heeft. Hij begint bij het allereerste begin: dartelen in de oersoep. Ik ga hier geen samenvatting geven van het verhaal, dat zou ten eerste geen recht doen aan het boek en ten tweede is zo'n poging tot mislukken gedoemd. Een verhaal samenvatten dat alleen al een paar miljoen jaar mensheid samenvat. Ik begin er niet aan.
Zeer lezenswaardig boek voor iedereen die een vermakelijke paar uurtjes wil beleven en het glorieuze verhaal van de mensch wil snappen. De mensch die overigens consequent met “'t” wordt aangeduid wat het lezen soms lastig maakt. Maar daar kun je je snel overheen zetten ;-)

Net als bij de andere twee boeken die ik van Verhulst heb gelezen kan ik alleen maar zeggen: geef mij het volgende boek van deze man. Het is geweldig.

#16 Ontdek wat YouTube video te bieden heeft #23ad

YouTube! Daar kun je alleen maar vrolijk van worden.


De hoeveelheid liedjes, sketches en filmfragmenten die er te vinden zijn is een mère a boire. Natuurlijk staat er een heleboel bullshit op. Hele rare mensen zetten er hun hersenspinsels op. Een van de merkwaardigste vond ik de wedstrijden hete pepers eten die er te kust en te keur te vinden zijn.

Ik ben in mei 2008 er toe over gegaan om een eigen account aan te maken. Mijn eerste filmpje was er een van de opening van het Entreegebouw van het Audax Textielmuseum Tilburg met mijn telefooncamera. Matige kwaliteit.
Sindsdien heb ik regelmatig mijn fotocamera gebruikt om nieuwe films te maken van diverse onderwerpen. De een met meer succes dan de ander. Geeft niet, het is mijn speelveld en ik mag lekker doen wat ik leuk vind. Heerlijk die vrijheid. En geen enkel filmpje is alleen door mij bekeken. Blijkbaar is er markt voor mijn filmische kwaliteiten. ;-)



De aanleiding was de start van het kanaal dat voor het Audax Textielmuseeum Tilburg geopend moest worden vanwege de nieuwe website waar filmpjes deel zouden gaan uitmaken van het aanbod.
Wat later kwam er een eigen kanaal voor het Regionaal Archief Tilburg. Dat kanaal bewees dat films op YouTube een heel eigen publiek hebben terwijl diezelfde films liggen te verpieteren in onze eigen depots. De historische filmpjes kunnen rekenen op honderden views.
Een andere leuke toepassing is het verfilmen van bepaalde technieken zoals het plaatsen van een wasstempel en het restaureren van een wasstempel. Heus geen hoogdravende projecten, maar wel illustratief, simpel en eenvoudig. Komt van pas als je een Charterbankproject wilt gaan starten.

Op deze manier kunnen we natuurlijk nog veel meer toepassingen bedenken. Projecten en activiteiten kunnen een filmisch verslag krijgen. Dat plaatsen we dan online in het weblog van het Regionaal Archief Tilburg, nogal voor de hand liggend.



De eenvoud waarmee YouTube werkt is onthutsend. Daar kan menig commerciële applicatie nog een puntje aan zuigen. Ik bewerk de films met Moviemaker van Windows en ook daarmee kan een kind de was doen. De beperking in filmformaten is eenvoudig op te lossen door conversie met freeware. Ik gebruik daarvoor DVDvideosoft Free Studio. Allemaal gratis en voor niks, goed werkende software zonder haperingen en vuistdikke handleidingen. Zo hoort web 2.0 te werken.
Het is een extra argument om aan bedrijven die voor ons websites en webapplicaties ontwerpen te laten zien dat dergelijke functionaliteit mogelijk is, ook al zuchten zij soms al bij het idee.

Er zijn natuurlijk diverse andere videohostingbedrijven waarvan ik soms Vimeo ook gebruik, zeker omdat de presentaties van de Archief 2.0 studiedag van oktober 2008 daar terug te horen en zien zijn. De Archief 2.0 community heeft daar die films geplaatst omdat je op Vimeo langere films kwijt kunt en de viewer oogt een stuk professioneler.

Online video is een gouden idee en ik hoop dat het nog lang bestaat. I'm loving it.

#15 Podcasts: radio waar en wanneer jij wilt #23ad

Podcasts zijn niet mijn hobby. Dat is wel een beetje kort door de bocht.
Tot dusver heb ik misschien 3 of 4 keer een podcast beluisterd, een enkele zelfs meerdere keren. Dat was die van Peter Hinssen op Informatie 2007 in Gent. Voor mij had die podcast extra waarde omdat ik er bij was geweest en nog enkele beelden terug kon halen bij het luisteren.

Het is overigens geen onwil, meer dat ik maar zelden wat tegenkom dat ik terug wil horen, of alsnog wil horen. Uitzending gemist (ja, dat gaat over televisie) heeft een slechte klant aan mij hoewel ik de service echt geweldig vind en vaak denk: dat kan ik nog terug zien. Maar in de praktijk... ben ik nalatig. Die website is een van de grootste successen op internet.

Op zoek naar podcasts die over geschiedenis gaan ben ik wel wat leuke dingen tegengekomen, maar zoals gezegd, langere tijd luisteren naar zoiets, hoe handig en praktisch misschien ook als je toch in de auto zit, ik kan me er alles bij voorstellen, mij raakt het niet.

Een initiatief van formaat voor archieven of musea is de verhalenbank van Brugge. Verhalen vastleggen in dialect. Daar zie ik nog wel toegevoegde waarde. Hoewel een vodcast nog beter zou zijn. Maar die verhalenbank is echt een goed idee, waardevol. Het uitsterven van dialecten is aan de orde van de dag. Ik zie het in mijn eigen gezin waar mijn kinderen niet in staat zijn om een fatsoenlijke zin in het Tilburgs uit te spreken. Voor veel mensen is dat pure winst en vooruitgang, maar ik houd wel van het knauwerige dialect. Maar het is dan ook mijn moedertaal.

Wat mij betreft hebben vodcasts, met name ook bij studiedagen zoals in de tekst terecht wordt genoemd, wel een waarde voor de toekomst. Podcasts alleen voor hele specifieke doelen.

Tis niet anders.

#14 Instant Messaging: blabla of uhhuh?

Wanneer ben ik begonnen met chatten... Dat wordt graven in mijn geheugen. Het was ergens in 1997 of 1998. We kregen in die tijd bijna maandelijks een cd van Compuserve in de bus. Dat bedrijf bood een internetverbinding aan via hun service. Na een paar keer weigeren kon ik de verleiding toch niet weerstaan en heb ik op een zeker dag de software geïnstalleerd op onze toenmalige pc met modem.
Dat was heel goed, want daarmee begon mijn ontdekkingstocht op het internet en die is tot op heden niet gestopt.

Compuserve bleef niet lang onze provider want dat abonnement was onwaarschijnlijk duur en na een paar maanden waarin ons salaris enorme knauwen had gekregen, gingen we over op World Access, later Planet en nu onderdeel van KPN.
De hele dure webservice van Compuserve bevatte wel een chatcliënt met IRC waar ik en Lian onze eerste schreden op het pad van chat cq instant messaging hebben gezet. Ik weet nog goed dat we dat allebei een groot wonder vonden. De cliëntèle van Compuserve bestond voor een groot deel uit Engelsen en de gedachte dat je real time met iemand uit Engeland aan het praten was via een beeldscherm ging ons voorstellingsvermogen toen nog te boven. Maar alles went!


Later kwamen de losse cliënts, zonder moeilijke websites en onooglijke schermen vol met (meestal nogal obscure) chatrooms (was dat met MIRC?) en kon je direct met vrienden chatten. Mijn favoriet uit die tijd was ICQ, en ik heb daar behoorlijk wat tijd doorgebracht met de hele wereld. De ochtendsessies met Filipino's, Aziaten en Australiërs, daarna kwamen de Europeanen online en tenslotte de Amerikanen. Je kon de hele dag met je Engels uit de voeten. En uit Nederland natuurlijk! Dat was nog het makkelijkst, gewoon in het Nederlands klappen.

Goed. Opa heeft gesproken. Dat was uit de oude doos.
Later kwam MSN. Simpel, eenvoudig en ontzettend veel gebruikt. Inmiddels chat ik nauwelijks nog, en als ik het doe is het meestal gewoon functioneel. Voor mijn werk ook nog! Geweldig zijn de online cliënts zoals Meebo. Tegenwoordig zijn ook spraak en beeld via de webcam waardevolle toevoegingen aan het communiceren met anderen. Een hele bijzonder vorm van chatten vind je in virtuele werelden zoals b.v. Second Life of gamesites als World of Warcraft waar je tegenwoordig ook kunt praten met elkaar. Een webcam heeft daar geen zin omdat je jezelf manifesteert met je, op allerlei manieren vorm te geven, avatar. In Hyves kun je chatten (kwekken) en eigenlijk is het zo'n beetje een standaard functionaliteit geworden in bijna alle online sociale toepassingen.
Kortom: chat is eigenlijk overal om ons heen. Zelfs op de telefoon!

Goed. Nu naar de archiefpraktijk. Het Regionaal Archief Tilburg heeft in het verleden, toen het nog anders heette, een tijdlang een chatbox in gebruik gehad. Dat was een heleboel jaren te vroeg en we hebben er toen welgeteld 1 klant op ontvangen. Einde experiment. Typisch geval van kill your darlings.

Nu is er veel veranderd en is online communiceren voor heel veel mensen gemeengoed geworden. Voor de toekomstige volwassenen is het iets waar ze bijna allemaal vertrouwd mee zijn.
Zelf zou ik een chatservice op de website speciaal om één reden graag willen gaan gebruiken. Een erkend probleem bij het meten van bezoek aan websites is de mate van tevredenheid van de bezoeker. Vindt de bezoeker wat hij zocht? We weten allemaal dat veel bezoek simpelweg komt van een zoekvraag in een zoekmachine. Als mensen dan op onze website komen en geconfronteerd worden met onze terminologie en niet altijd even logische indelingen etc., hoe kunnen we ze dan toch helpen?

Misschien dat een chatservice daar een rol in kan spelen. Als je op een webpagina terecht komt en niet meteen raad weet hoe daar mee om te gaan (en die ervaring hebben we allemaal regelmatig neem ik aan) helpt het dan als je meteen online een vraag kunt stellen. Dan helpt ons als archiefdienst op twee manieren.
Ten eerst kunnen we dan "meten" of onze websites wel toegankelijk genoeg zijn. Komen bezoekers via zoekmachines wel direct bij de door hen gezochte informatie en is die duidelijk herkenbaar.
Ten tweede kunnen we de bezoeker aan zijn antwoord helpen mocht dat allemaal niet het geval zijn.

Ik heb begrepen dat er daadwerkelijk initiatieven aan zitten te komen en ik ben dan ook uitermate benieuwd wat dat op gaat leveren.
Een belangrijk aandachtspunt dat ook bij een bespreking over inzet van chat voor archiefwebsites naar voren kwam en opnieuw in de reacties op de post van Tim: hoe gaan we om met de openingstijden. Dat wil zeggen: de meeste bezoekers van onze website komen buiten de openingstijden. Willen we die mensen helpen via chat of niet? Zo ja, dan zullen de huidige arbeidstijden gaan veranderen en zal thuiswerken normaal moeten worden.
Tot dusver zijn in 2009 52,23% van de bezoekers van de website van Regionaal Archief Tilburg buiten de reguliere openingstijden op het archief geweest. 12,31 % tussen 0.00u en 10.00u en 39,92 % tussen 17.00u en 12.00u.
Bij deze cijfers is nog geen rekening gehouden dat het archief in de weekenden en op maandagen nagenoeg altijd gesloten is met uitzondering van 1 zaterdag in de maand. Deze cijfers zijn al jaren hetzelfde en dat betekent domweg dat veruit de meeste bezoekers van de website buiten de openingstijden van het archief komen. Een chatfunctie heeft daarom het meeste zin buiten de huidige openingstijden.
Ik ben benieuwd hoe bij andere archiefwebsites die verdeling is. Deze cijfers komen uit Google Analytics.

Ook een leuke: kunnen we samenwerking zoeken tussen archiefdiensten zodat we de chatservice gezamenlijk bemensen. Dat kan als de verschillende archiefdiensten met dezelfde applicaties werken b.v. Dat hangt natuurlijk ook sterk af van de hoeveelheid vragen en bezoekers van de chatservice.

Dit is een veel te lang en volgens mij ook warrig verhaal geworden. Ik laat het hier maar bij en lees het even terug. Lijkt me nuttig. Iets wat je trouwens met de chat niet kunt. Nieuwe vaardigheden voor het personeel zijn ook belangrijk.

Als het een succes wordt, zal er (opnieuw) veel moeten veranderen!

[plaatje mIRC]
[plaatje IC logo]

#13 Microbloggen met Twitter

Ik twitter sinds 11 december 2008. In die periode heb ik ruim 1900 tweets geproduceerd. Hebben ze zin gehad? Heeft iemand er wat aan gehad? Wil ik antwoord op die vragen?
Eigenlijk wel. Want, ondanks alle promo verhalen, Twitteren kost gewoon tijd net zoals alles wat met digitaal te maken heeft. En tijd is het meest kostbare goed wat een mens bezit. Ik in ieder geval wel. Dat kun je niet beïnvoeden. Er gaan maar 24 uur in een dag. Het is niet te koop. Je kunt alleen tijd winnen door dingen niet meer of minder te doen. Met andere woorden: Twitteren moet wel zin hebben.

Nou kan ik me natuurlijk beperken door alleen maar mensen te volgen en zelf er geen energie in te steken. Maar dat is dan weer niet in overeenstemming met de boodschap die ik probeer te prediken: gaat heen en deel(=vermenigvuldig)uw kennis.

Voor mij is het nog geen uitgemaakte zaak dat twitter een blijverdje is. Ik heb de afgelopen dagen in Oostende, tijdens Informatie aan Zee, meer getwitterd dan normaal. Mede om te kijken of dat waarde toevoegt, voor mij, maar ook voor anderen.
Een nadeel van twitteren is in ieder geval dat je (en ik beschik niet over de vaardigheid om met 10 vingers blind te typen!) delen van een interessante presentatie dreigt te missen.
Bij een paneldiscussie bleek het twitteren juist makkelijker te kunnen en kreeg ik zowaar ook feedback van buiten. De massa van relevante twitteraars en volgers, al is het in dit geval maar van de hashtag #info09, is daarbij ook van belang. Die was in dit geval niet zo groot. Het aantal twitteraars blijft groeien. Voor mij als archivaris-twitteraar is het van belang dat er veel mensen volgen en reageren op de onderwerpen tijdens zo'n congres. Dan krijg je interactie, heeft je getwitter zin en doel en leer je er zelf ook nog wat van. Ook van presentaties waar je zelf niet bij bent geweest.
Tijdens een saaie presentatie is twitteren zowiezo fun want dan mis je toch niets en wat moet je anders doen! :-)

Mijn "persoonlijke" tweets zijn voor mij en de mensen die mij daarvoor volgen (zoals mijn vrouw en zoon) of die zich niet meteen ergeren aan mijn geneuzel. Ik probeer me daarin ook wel te beperken. Soms kom je in een soort van flow terecht waarbij twitteren licht verslavend werkt, op andere dagen komt er geen tweet uit mijn toetsen.

Voor mij blijft het daarom nog een experiment dat ik met interesse volg en waaraan ik soms fanatiek deelneem. Het ongezien afschieten van een nieuwe techniek is meestal niet verstandig. De digitale revolutie laat zien dat er voor heel veel soortgelijke en tegelijk verschillende applicaties markt is. Als archiefsector zullen we daarin toch telkens moeten kijken of zo'n nieuwigheid ons doel kan dienen.

Ik heb mijn eindoordeel nog niet geveld.

[bron plaatje]

Arjan Broers – Een dwaas bestaan – Gerrit Poels, broodpater

Geweldig boek over een geweldig mens. Ik ga hier niet teveel woorden aan vuil maken: Gerrit Poels is een heilige. Als Tilburger kun je alleen maar trots zijn dat er een mens als hij in je stad rondloopt en de dingen doet die officiële instanties vooral laten liggen. Alleen maar aandacht voor de verlorenen van deze aarde, mensen die er nooit of zelden meer bovenop komen, maar toch menselijkheid willen, net als wij allemaal.

Ik ben een beperkt mens, dat moet ik ook constateren als ik zie wat een opoffering deze man en zijn vrouw en medewerkers dagelijks opbrengen om de onderkant van onze samenleving kleur te geven, al is het maar voor even.
Daar heb ik diepe bewondering voor. Deze man verdient een standbeeld, een straatnaam en eeuwige waardering van iedereen. Ook al is hij niet een perfecte mens.

Goed boek, vlot te lezen, verhelderend, opbeurend, ontnuchterend. Er is nog veel te doen voor mensen als Gerrit Poels en het is te hopen dat er steeds mensen blijven die dat werk doen. Niet voor eigen eer en glorie, maar voor de minder bedeelde medemens.

Petje af.

250

Vandaag is het dan zover. Op het feest van Pieter afgelopen nacht om 12.00u (0.00u) begon de verjaardag van Joost. Hij was daarmee de laatste van de club van vijf die zijn 50ste verjaardag haalde. Hij was ook degene die jaren geleden de twijfel uitsprak of we wel alle vijf de 50 zouden halen. Hij schatte de kans daarop niet zo groot.
Gelukkig voor hem (hij was tenslotte de laatste in de rij) kwam zijn voorspelling niet uit. Joost vertelde gisterenavond, toen ik hem zijn uitspraak in herinnering bracht, dat hij zich dat nog heel goed herinnerde en met name de afgelopen twee weken extra voorzichtig was geweest. Gelukkig maar.

Bijzondere bijkomstigheid: we waren allemaal aanwezig bij dit heuglijke moment. Kwam dat even mooi uit! We hebben gisteren gevijven getoast op de volgende 10 jaar: dus we streven er naar ook allevijf onze zestigste verjaardag te halen.

Dat was, in ieder geval voor mij, een klein moment van geluk op een ook voor de rest geslaagd feest.

[foto is uit 1991]

Mark Mazower – Thessaloniki, stad van geesten 1430-1950

Dit is een lijvig boek met notenapparaat en verklarende woordenlijst. Daarmee is de toon gezet wat mij betreft. Het heeft kenmerken van een wetenschappelijke studie en zo leest het ook voor een deel. Van de andere kant is het gewoon een boek over een stad met een heleboel feitelijkheden die door bronvermeldingen wordt gestaafd. Niks mis mee.

Toch heeft het lezen van dit boek mij een hele lange tijd gekost. Het is in deze vakantie eindelijk gelukt omdat ik er nu tijd voor heb genomen. Het is geen nachtkastjeboek dat je voor het slapen gaan nog even openslaat en dan wat pagina's leest. Daarvoor is het te ingewikkeld en gecompliceerd. Dat ligt niet aan de schrijfstijl van Mazower maar eerder aan de bewogen geschiedenis van Thessaloniki.

Wat een verleden. In deze tijd van multiculturele samenlevingen en toenemende spanningen tussen bevolkingsgroepen binnen en buiten Europa is het goed te lezen dat deze problematiek niet op zichzelf staat.
Sterker nog: het is van alle tijden. Dat wisten we natuurlijk al lang, want niets is nieuw in de geschiedenis van mensen.

Thessaloniki is een thuis geweest voor allerlei volkeren die daar in de loop der eeuwen terecht zijn gekomen. Geweldig om dat te lezen. Zo dichtbij en tegelijkertijd weet je zo weinig van zo'n stad. Wist de lezer van dit stuk dat deze stad pas sinds 1912 tot Griekenland behoord? Eeuwenlang daarvoor was het Turks met een hele grote Joodse gemeenschap.
In dat opzicht is zo'n boek verhelderend: hoe weinig weet ik eigenlijk van mijn eigen continent? Hoe weinig heb ik in het verleden geleerd van de Arabische invloed in Europa, behalve dat die te vuur en te zwaard bestreden moet worden vanaf 712 tot en met heden.
En is het niet schrijnend dat in een stad als Thessaloniki het Turkse verleden wordt ontkend en nauwelijks aandacht krijgt, terwijl dat een hele vormende periode in de stadsgeschiedenis is geweest. Wat is toch die weerzin tegen islam en moslims die zo diepgebakken in ons zit terwijl er nauwelijks redenen voor te noemen zijn.

In dat opzicht is dit boek en eyeopener en en aanrader. Je moet wel geduld hebben en tijd om het in een redelijke tijdspanne uit te lezen. Dat is me niet gelukt, maar het is wel een boek dat ik niet licht zal vergeten voor wat betreft de inhoud. Ik heb het al in diverse gesprekken te berde gebracht omdat het me zo verraste dat ik zo weinig van deze geschiedenis (die niet alleen voor Thessaloniki geldt) wist en vooral dat ik me er zo slecht van bewust ben dat ook mijn geschiedenisonderwijs erg westers gekleurd is geweest. Ik moet nog veel leren.

Dank je Catarina Tzouridou dat je me dit boek cadeau hebt gedaan

Salzburg en Mozart

Donderdag 6 augustus 2009

Op weg naar huis was Salzburg een natuurlijk stopplaats. Ook hier gold dat Lian er jaaaren geleden was geweest en zich niets meer kon herinneren dan een fontein. Een fontein? Ja, een fontein. Nou dat zou dan wel iets bijzonders moeten zijn met de Plitvice meren in herinnering.

De reis naar Salzburg liep over Innsbruck waar ik al even over blogde in verband met de Frauenparkplatz. Aangekomen in Salzburg gingen we bij uitzondering eens niet direct op zoek naar een hotel, maar besloten we de lokale Ibis te nemen en aangezien die bij een uitvalsweg lag, gingen we daar na het diner wel naar toe.



Salzburg is een mooie stad, de oude stad dan, de rest hebben we niet bekeken. Niet heel bijzonder, maar wel leuk om doorheen te wandelen. Toeristen zijn er genoeg en opvallend in het straatbeeld zijn de moslimmannen met één of meer gesluierde vrouwen. Blijkbaar is Mozart ook in Islamitische kringen een gewaardeerd componist.

Lian was het lopen eigenlijk al beu, maar zolang de straten vlak liepen bleef het beheersbaar. Het geboortehuis van Mozart in een drukke winkelstraat, daar heb ik een ijsje gegeten. Lekker! De fontein... tja... Er zijn wel fraaiere exemplaren. Wel even op de foto met standbeeld Mozart natuurlijk!

De andere oever van de Salzach was ook aantrekkelijk, maar kende wel een heuvelachtiger karakter. Daar ging Lian al snel op reserve lopen en de Kapuzinerberg met spectaculaire uitzichten hebben we dan ook gemist. We kwamen wel bij de Sint Sebastiaankerk en bijbehorend kerkhof waar de vrouw en vader van Mozart begraven liggen.
Het kerkhof bleek een prachtig ommuurd geheel te zijn, omringd door een fraaie galerij met daarin allerlei grafmonumenten die elkaar in schoonheid en uitbundigheid probeerden af te troeven. In het midden stond een grafkapel en daarom heen de "gewone" graven waarvan die van Leopold Mozart en Constanze Weber. We hebben alles op ons gemak bekeken. Zoiets hadden we allebei nog nooit gezien. Mooi, helemaal niet luguber of zo, hoewel de ornamenten er soms niet om logen.

Daarna gingen we eten en op zoek naar het Ibis hotel. Dat bleek vol...
De gedachte was toen om een stuk snelweg te nemen en daar ergens een motel of hotel te zoeken.
Onze TomTom besloot echter om de auto langs steeds smallere wegen te leiden en bij gebrek aan een echte goede kaart (die hadden we alleen van Kroatië-Slovenië en Noord-Italië) waren we gedwongen af te wachten. Plots reden we langs een rivier en kwamen we in het dorpje Ach. Toen een scherpe bocht, een brug over en waren we in Burghausen. Met hotels! Snel wat geregeld, moesten we terug naar Ach. De volgende dag bleek dat de rivier (wederom de Salzach) de grensrivier was, Burghausen in Duitsland lag en die stad de grootste (langste) ommuurde burcht ter wereld bleek te herbergen: 1043 meter kasteelmuur maar liefst. Naam van ons hotel: Burgblick. We zijn er niet naar gaan kijken, dat bewaren we voor een volgende keer.

Al mijn foto's van Salzburg op Flickr

Salzburg bleek één sterke overeenkomst te hebben met Arnhem: trolleybussen. Ik kon het niet nalaten om die kort op de film vast te leggen.

Ötzi de ijsman

Overkomt jou dat ook wel eens? Je neemt je intrek in hotel, appartement of op een camping en krijgt wat foldermateriaal van de omgeving of plaats in handen geduwd. Ik kijk er meestal niet uitgebreid naar. In de meeste gevallen weet ik waar ik voor kom en soms wil ik ook gewoon ronddwalen en maar kijken wat er gebeurt.

Dit overkwam me ook in Bolzano. We kwamen op woensdag 5 augustus daar aan en zouden op 6 augustus weer vertrekken naar Salzburg. Onze Capitoolgids over Italië meldde niet teveel bijzonderheden, maar stamt dan ook uit 1994.
Donderdagmorgen zit ik te wachten tot Lian klaar is en blader wat door het boekje over Bolzano. Daar las ik dat DE ijsman Ötzi daar in een museum te zien was... Over Ötzi heb ik één van mijn eerste weblogberichten geschreven way back in 2005. Goed, dat maakte de keuze wat te doen op de laatste morgen in Bolzano in ieder geval een stuk eenvoudiger. Een museum bezoeken.

Het museum is gevestigd in een monumentaal gebouw. De tentoonstelling over Ötzi is bijzonder indrukwekkend. Heel veel filmmateriaal over de vondst, het opgraven, de verdere onderzoekingen, de reconstructies die uitgevoerd zijn omtrent zijn leven en leefomstandigheden. Groot voordeel is bovendien dat de hele tentoonstelling begeleid wordt door teksten in drie talen: Italiaans, Duits en Engels. Als je in de ene taal een woord niet helemaal snapt, dan pak je gewoon de volgende taal er bij. Dat helpt toch echt!

Ötzi heeft natuurlijk, helemaal bij de tijd, een eigen digitale plak gekregen binnen de museumwebsite. Ik heb ook een boekje gekocht in het Engels over de Iceman om alles nog eens na te lezen wat ik gezien heb. Dat heb ik alweer uit.

Mocht je ooit in de buurt zijn, ga kijken. Indrukwekkend hoe door deze ene vondst, en de rijkdom ervan, ontzettend veel duidelijk is geworden over het leven in de Alpen, 5000 jaar geleden. Ontroerend om te zien dat een groot deel van het persoonlijk leven van zo'n man na zoveel tijd alsnog bloot komt te liggen. Het gereedschap dat hij bij zich droeg, zijn handboog in aanbouw, zijn pijlenvoorraad, zijn tondeldoos, zijn kleding, geraffineerd aangepast aan de omstandigheden (de jarretelle is prehistorisch!), de rugzak, zijn koperen bijl en zijn vuurstenen dolk. Alles is goed te zien, in speciale omstandigheden bewaard zodat het ook te zien is. Ötzi zelf kun je ook zien liggen.
Door het filmmateriaal en de animaties komt het heel erg bijdetijds over en krijg je voor mijn gevoel een prachtig inkijkje in het leven van deze man. Die is vermoord. Dat wel.

Gelukkig blijft er ook nog genoeg te raden over. Dat hoort ook zo. Dat houdt geschiedenis interessant: zelf nadenken en feiten op een rijtje zetten en de lege plekken invullen.

Bolzano: een stad vol verrassingen!