Plitvice meren (1)

Dinsdag 28 juli 2009

Een kleine 30 jaar geleden was Lian al naar de Plitvice meren geweest maar haar herinneringen gingen niet verder dan "heel mooi", "helder, blauw water" en "vissen in het water". Die herinnering had dringend behoeft aan een opfrismoment.
We hadden ons voorgenomen om de dag te nemen zoals ie zou komen. We liepen naar de ingang die vlakbij ons hotel Jezero lag om daar te ontdekken dat we voor een boekje met informatie en een fatsoenlijke kaart in de hotelwinkel moesten zijn. Na een korte aarzeling ben ik teruggelopen en heb daar de genoemde materialen aangeschaft voor een schappelijke prijs in Kuna's.

Daarna liepen we het park in, samen met nog een kleine groep mensen. We gingen de groep achterna en kwamen terecht op een aanlegsteiger waar een elektrisch veerbootje ons naar de overkant bracht. Het water was onvoorstelbaar helder en er zwommen duizenden vissen waarvan het leek dat ze zich zouden laten aanraken. Dat hebben we niet geprobeerd.

De tocht over het Gradinskomeer was heerlijk rustig en bij het naderen van de overkant hoorden we het zachte ruisen van de waterval die daar verscholen lag in het groen. De trap omhoog voerde langs en over de waterval. Niets spectaculairs zoals bij Niagara, maar welk van heel dichtbij. Dit beeld zou zich de komende uren heel vaak herhalen. Het Plitvicka park is een aaneenschakeling van watervallen die luidruchtig van zich doen spreken als je er in de buurt komt. Op andere plaatsen heerst een serene rust en overvalt de stilte je soms.

Die rust vind je overigens maar op een paar plaatsen, want naarmate de dag vordert stroomt het park vol met toeristen en is het soms dringen geblazen op se smalle paden die door het park leiden. Het is echter geenszins een commercieel walhalla. Op een paar plaatsen kun je bij een etablissement zitten, wat eten en drinken, maar de natuur overheerst ondanks de drukte toch wel.
Het is ook zo overweldigend wat je als bezoeker krijgt voorgeschoteld. De blauwe meren zijn zo intens blauw dat het je blijft verbazen. Daar is de Middellandse zee echt niks bij. Je loopt bij voortduring over of naast watervalletjes, over bruggen van houten balkjes of smalle paden, omhoog en omlaag. In totaal is er een hoogteverschil tussen het hoogste en laagste meer van ongeveer 150 meter. Dat lijkt niet veel, maar de manier waarop die hoogtes worden overwonnen is een prachtig schouwspel. Bovendien lopen de paden langs de meren en watervallen niet mooi egaal, en dat hoort ook zo. Het is klimmen en dalen.

Wat valt op: geen of nauwelijks insecten. Je zou een overvloed aan muggen, vliegen en ander vliegende ongedierte verwachten, maar dat is er domweg niet. Wel een paar mooie libellen, vlinders en een verdwaalde bij. Dat is in de buurt van water altijd een meevaller. Trouwens, ook in onze hotelkamer is het heel rustig aan het insectenfront. Mogelijk dat het kalkrijke water daar ook mee te maken heeft.
Dat verdient onderzoek!