Dit boek bevat een uitgebreide beschrijving van alle volkeren die het predikaat Kelten hebben gekregen in de loop van de geschiedenis.
Haywood beschrijft de Kelten niet als een volk, maar als een cultuur. Volkeren, stammen, die een gemeenschappelijke cultuur deelden, of vele elementen daarvan. Waarbij ook eenheid van taal vanzelfsprekend een belangrijke rol speelde.
Voor mij was het vooral een kijkje naar de Keltische geschiedenis op de eilanden die nu Groot-Brittannië en Ierland zijn. Tot op heden zijn daar de meeste relicten uit deze cultuur terug te vinden. Bretagne is een andere streek die ik daarin herkende. Al vele jaren ben ik een liefhebber van de op keltische roots gebaseerde muziek van Alan Stivell. De sfeer van wat wij nu als Keltisch beschouwen is daarin te herkennen. Natuurlijk begint Haywood met zijn verhaal al in de prehistorie. De Romeinse veldheer en heerser Caesar komt ook voorbij als bestrijder van vele Keltische stammen op het vasteland.
Haywood besteed ook aandacht aan de revival van de Keltische cultuur die al enkele jaren aan de gang is. Aardig daarbij is dat de keltische roots van de volkeren op Groot-Brittannië eeuwenlang als iets achterlijks zijn beschouwd.
Nog een opmerkelijke les die ik in deze publicatie heb opgepikt: het veroveren van een goed georganiseerde staat is een stuk eenvoudiger dan het onderwerpen van een los stamverband. Hoe verder de centralisatie van een volk of staat is gevorderd, des te eenvoudiger het voor een invasiemacht is om dat volk te onderwerpen. Eigenlijk een heel logisch verhaal als je er even over nadenkt.
In ieder geval is het feit dat de Kelten geen volk waren maar een verzameling losse stammen de reden dat ze de eeuwen overleefd hebben hoewel ook hun cultuur ernstig bedreigd wordt. Vooral de taal delft steeds verder het onderspit tegenover de standaardtalen, met name het Engels en het Frans.
Een zeer lezenswaardig boek. Niet iets om in één ruk uit te lezen, maar goed geschreven.
Tja. Wat zal ik over dit boek nou eens opschrijven.
Fascinerend verhaal. Wat is dat toch met veel Zuid-Amerikaans schrijvers... Een vreemd soort mystiek hangt er in hun verhalen. Iets vreemds, existentieel, ongrijpbaar. In de Zahir is dat niet anders.
Het is een meeslepend verhaal over liefde, verloren en weer teruggevonden. Maar niet zonder strijd. Geen strijd tegen een nieuwe geliefde, maar een strijd tegen jezelf. Je eigen zelfgenoegzaamheid, gebrek aan zelfkritiek, gebrek aan zelfkennis en vooral ook gebrek aan kennis over de ander. De zoete koek vergeten en de beker leegdrinken. Helemaal terug naar de basis, pijn lijden, verlies incasseren, open staan voor het prille, het ontoegankelijke, het onnavolgbare, het wezenlijke en het onverklaarbare. Ondertussen een nieuwe ontluikende liefde genieten, duidelijkheid scheppen, nieuwe wegen inslaan. Je leven leiden.
De Zahir is de perfecte titel voor dit prachtige boek. Eigenlijk heel ontroerend. Ik heb er van genoten!
Een boek in de categorie van de Da Vinci code. Dit is een type boek dat mij mateloos intrigeert. Ik vertelde al eerder dat de tempeliers altijd een vreemd soort aantrekkingskracht op mij hebben gehad. Dit boek beantwoordt daar volledig aan.
Het speelt zich af in Aquitanië, het diepe zuiden van Frankrijk, rondom Carcasonne (waar ik nog steeds naar toe moet) en de Katharen spelen er een hoofdrol in. De mystiek rondom deze geloofsgroep kwam voor het eerst tot mij via het bekende boek Montaillou van Le Roy Ladurie.
De vroeg middeleeuwse geschiedenis werkt op mij als een soort magneet. Opnieuw heb ik daar geen enkele rationele verklaring voor, het is gewoon zo. Het Labyrinth, dat zich voor de helft (jazeker: twee tijdlagen!) rond 1300 afspeelt, is dan ook smullen geblazen voor de mensen die daar van houden. Of het historisch allemaal verantwoord is, dat weet ik niet, maar het feit dat er een hele beschrijving wordt gegeven van het leven en de verhoudingen en het ongekunstelde uit die periode, spreekt mij heel erg aan.
Het verhaal is omgeven door de mystiek van de graal, dit keer in de vorm van drie geschriften die bewaard worden door een geheim genootschap dat ze uit handen moet houden van de klauwen van de gevestigde kerk. Het is spannend maar ik vond het jammer dat de hebzucht uiteindelijk de leidende kracht was. Van mij mag dat wel meer spiritueel blijven: de strijd is er niet minder om!
Het boek is ruim 500 pagina's en leest lekker weg. Een aanrader voor de mensen die van dit soort boeken houden.
Een klein boekje met een prachtig sprookje. Nou ja, ik noem het een sprookje. Strekking van de boodschap: ga op zoek naar jezelf en blijf trouw aan je dromen.
Het navolgen van je dromen kan soms rare wendingen tot gevolg hebben waardoor je in de vreemdste situatie terecht komt. Je bent soms maanden bezig met iets nieuws, iets wat je op je pad tegenkomt, waardoor het lijkt dat je niet langer met je dromen bezig bent. Maar al die tijd, al die gebeurtenissen brengen je toch verder ook al zie je zelf niet het hele plaatje. Ze brengen je dichter bij jezelf, al is het maar omdat er onverwachte talenten boven komen drijven.
Uiteindelijk bereik je je doel en het ultieme geluk. Tja, het is natuurlijk een sprookje ! :-)
Het verhaal speelt zich af in het zuiden van Spanje en Noord-Afrika. Coelho verteld ook over zijn eigen verleden en zijn zoektocht naar het geheim van de alchemisten die alles in goud konden veranderen. Dat aspect, die kleine zoektocht, is mooi verwerkt in dit boek.
Ik vond het een inspirerend boek en het was een lust om het te lezen.
Gefantaseerd verhaal over het ontstaan van de gedachte van Darwin over de evolutie. Hij noemde dat "natuurlijke selectie".
Het is een dik boek dat in mijn ogen niet bijster origineel is en het zoveelste met twee tijdlagen, nee zelfs drie tijdlagen, en een warrige verhaallijn die spanning zou moeten bieden, maar dat eigenlijk niet doet.
Leuk voor een zonnige middag aan de rand van een zwembad hoewel de tijd beter besteed had kunnen zijn.
Dit is een apart boek. Het verhaal over een man en de invloed die zijn penis heeft op zijn leven, zijn keuzes, zijn gedrag.
Hij is er van overtuigd dat zijn penis zo'n invloed op zijn keuzes heeft, dat hij daardoor niet toekomt aan grootse daden. In zijn geval het regisseren van een film. Hij beperkt zijn talent noodgedwongen tot het redigeren en fijnslijpen van scenario's. Zijn filosofie draait om gesublimeerd zijn en ongesublimeerd zijn (theorie van Sigmund Freud) en hij deelt de wereld dienovereenkomstig in. Zijn ongesublimeerdheid uit zich in zijn onvermogen zijn penis te controleren en daardoor is hij niet in staat om belangrijk werk te doen, te scheppen!
Het boek is in 1972 geschreven en ademt de sfeer van die tijd die bevreemdend werkt als je je daarvan niet bewust bent. Op mij, die het jaartal van uitgave aanvankelijk niet kende, maakte het een gedateerde indruk, maar aangezien ik in die periode bewust heb geleefd, was het wel herkenbaar. Nu echter totaal achterhaald: de tegenstelling tussen bourgeoisie en revolutionairen.
Dit is wel een boek dat ik aanbeveel. Het geeft mannen op een bijzondere manier inzicht in hun manier van denken, waar het de vrouw en de sexualiteit betreft... ;-)
Onder het predikaat "literaire thriller" valt veel tegenwoordig. Wat nu precies het verschil is tussen een literaire thriller en een gewone thriller? Wie het weet mag het zeggen.
Het verhaal van de Schokvogel speelt zich af tussen westerlingen in Tokio. Moord, liefde, jaloezie. De hoofdpersoon is een vrouw, verdacht van moord op een andere vrouw, die haar Japanse vriendje had ingepikt. De dood speelt zowiezo een behoorlijke rol in haar leven tot dat moment.
De hoofdpersoon is een wat tragische figuur, begaafd maar onzeker, niet zelfbewust en daardoor nogal gesloten, liever alleen dan in gezelschap, natuurliefhebber. Al deze dingen beïnvloeden haar leven in de metropool Tokio op een manier die mij niet vrolijk maakte. Ze is ongelukkig, ontevreden, geen vrede met zichzelf, wie ze is, waar ze is, wat ze doet. Maar van de andere kant leeft ze wel, zoals dat heet.
Wat een boek! De rivaliteit tussen twee vrienden. Ze leren elkaar kennen op de lagere school, min of meer tot elkaar veroordeeld door een vreemde lotsverbondenheid. Zij het wel echt vrienden? De ongelijkwaardigheid tussen de beide levens is lekker uitvergroot, het geluk en de bravoure van de een tegen het kleine geluk, maar ook de (uitgesproken) jaloezie van de ander.
Ik herkende mezelf ontzettend sterk in dit boek, dat is ongetwijfeld ook de reden dat ik het in één moeite door uit las. Voor de duidelijkheid: ik herkende me in het kleine geluk :-)
De manier waarop Eden, de hoofdpersoon, zijn eigen geluk en tekortkomingen beschreef, maar ook goed kon relativeren, waardoor zijn geluk niet in het geding kwam waren voor mij de sterke punten van dit boek.
Bovendien is het geschreven door een vrouw... en die kan zich heel goed verplaatsen in de mannen die zijn beschrijft, hun tegengestelde karakters, hun mannelijke gedragingen, zonder daarbij enige overdrijving aan de dag te leggen.
Het eindigt in mineur, maar ook weer niet. Verrassend, goede stijl, prachtig verhaal, klassiek thema.
Een thriller van een Nederland echtpaar. Esther Verhoef is al bekend van enkele andere thrillers en wordt hoog aangeschreven.
Ik vond het een aardig boek om te lezen. Het was niet bijzonder goed of spannend, naar mijn mening.
De hoofdpersoon krijgt wat weinig kleur en ontwikkelt zich niet bijzonder. Ik kon me er in ieder geval niet echt mee identificeren. Zoiets maakt een boek altijd wat beter, als ik me wat meer kan verplaatsen in de hoofdpersoon (of hoofdpersonen).
Een leuk boek voor een vakantie, lekker ontspannen, niet te veel onthouden, niet te veel diepgang. Een goed tempo heet dat in vaktermen en een vlotte stijl.
De lovende woorden van de recensenten die op de website worden aangehaald kan ik helaas niet delen. Misschien ben ik wel geen thriller-lezer. Dat zou ook nog kunnen!
De orde van de Tempeliers boeit me al jarenlang. Op de een of andere manier wil ik meer weten over het lot van deze kruisvaarders die veel macht verwierven, zoveel dat ze uiteindelijk een bedreiging voor de zittende macht betekenden en daarom moesten verdwijnen. Maar telkens als ik een boek over de Tempeliers ter hand neem kom ik op de een of andere manier niet ver. Het boek boeit me niet lang. Het encyclopedische kan ik behappen, korte lemmata, een documentaire op Discovery Channel, een artikel in een tijdschrift, die kennis neem ik gretig tot me. Uiteindelijk kwam het boek van Dan Brown, de wereldberoemde Da Vinci code, ook weer uit op deze mysterieuze ridders uit de middeleeuwen.
Het boek dat ik nu wil beschrijven was een hernieuwde poging om meer van de geschiedenis van de orde te weten te komen. Misschien is het beter dat ik die pogingen staak. Ik heb het alweer niet op kunnen brengen om een boek over de Tempeliers uit te lezen. Ik denk dat ik nu ook weet waarom: er is domweg niet genoeg over hun ontstaan, hun wederwaardigheden en hun ondergang bekend om mij lang genoeg te boeien. Teveel giswerk of een verhaal met teveel hiaten. Ik kan er nog steeds niet de vinger op leggen, maar ik heb de handdoek in de ring gegooid. Een eventuele volgende aankoop in deze categorie (want die dwangneurose heb ik niet helemaal onder controle) zal rechtstreeks op de plank in de boekenkast verdwijnen. En misschien dat ik over een tiental jaren nog eens een poging doe.
Ik kan geen zinnig woord over dit boek zeggen aangezien ik er niet genoeg van gelezen heb. Ik kan niet beweren dat het aan de stijl of de vorm ligt, dus is het aan anderen om te bepalen of het zinvol is om dit boek aan te schaffen.
Afgelopen zondag, 15 juli, was het weer zo ver. Mijn 4de bezoek aan het North Sea Jazz festival. Deze keer was het de zondagavond.
We waren op tijd vertrokken en hebben nog wat genoeglijke uurtjes in de zon op het plein voor Ahoy gezeten, gekletst en geluisterd naar een heel fijn orkest uit België: The Rhythm Junks. Een heel scala aan stijlen met overtuiging gespeeld. Een goed begin van een prachtige avond.
Zoals gewoonlijk ben ik alleen op pad gegaan, op zoek naar mijn muzikale pareltjes. (de foto's komen van de website van NSJ)
Ik begon bij Mike Stern, de gitarist. Daar heb ik een zeer genoeglijk half uur doorgebracht. Lekkere muziek, gedreven, snelheid en een kei van een bassist. Vanwege zijn gewicht (denk ik) zat hij er op zijn gemak bij en baste (electrisch) dat het een lieve lust was. Aansluitend ging ik op zoek naar Africando, maar de salsa kon me niet bekoren. Ik had spijt dat ik Mike Stern had achtergelaten. Daarna ging ik nog kijken bij Anjani, een zangeres. Dat was een typisch geval van nightclub-cocktail-lounge-zang dat mij in het geheel niet kan bekoren. Daar was ik ook weer snel weg. Aangezien de zon volop scheen ben ik naar het dak gelopen waar Jules Deelder het aanwezige publiek vergaste op muziek uit zijn ongetwijfeld uitgebreide platencollectie. Ik zag enkele hoezen voorbij komen die toch zeker 40 tot 50 jaar geschiedenis lieten zien. Daar ben ik een minuut of 10 blijven hangen.
Om 6 uur zou Candy Dulfer beginnen, maar aangezien Amy Winehouse haar naam teveel eer aan had gedaan, was zij vervangen door de bassist Marcus Miller en gelegenheidsband. Die speelden eerst.WOW, wat een genot. Prachtig bassspel, opnieuw, swingend van begin tot eind en een keur aan artiesten versterkte het muzikale gezelschap op het podium. Een heuse dj, een toetsenist met lekker grote oorbellen in en nog meer helden. Helaas ken ik ze niet, maar ik kon wel horen dat ze wisten wat muziek maken was. Improviseren was het thema en ze genoten er zichtbaar van. Een geweldig optreden dat met toenemend enthousiasme door het publiek werd beloond. Dat optreden heb ik helemaal meebeleefd. Chapeau!
[update] Filmpje van youtube: improvisatie op Rehab van Marcus Miller en band.
Daarna ben ik even bij Randy Brecker langsgeweest. Ook daar viel ik met mijn neus in een bassolo die er mocht wezen. En zo kwam het thema van de avond, voor mij dan, langzaam tot leven. De bas. Toch wel een prachtig instrument. Toen volgde alsnog het optreden van Candy Dulfer en band, maar de zang beviel me niet bijzonder. Ik zag wel een heerlijk nummer met een zwarte dwarsfluitiste die mijn hart stal. Mijn Jetrho Tull inborst kwam tot leven en opnieuw had ik een juist moment gekozen om binnen te wandelen.
Het Tangaria Quartet met Richard Galliano was de volgende stop. Accordeonmuziek met viool en band uit Zuid-Amerika. Het kon me niet echt bekoren, hoewel twee van de 5 nummers die ik gehoord heb heel erg mooi waren. Vervolgens ging ik even langs bij Elvis Costello en de Allen Toussaint band. Het kon me niet boeien. Voor mijn gevoel viel dit optreden uit de toon.
Toen was het de beurt aan Sly & the family Stone. Geen muziek waar ik erg warm van wordt, m.u.v. Dance to the music dan, maar het hele Amerikaanse aan dat optreden, waar met veel bombarie een artiest op het podium komt die zo'n 30 jaar zijn neus niet buiten de deur had laten zien, dat was wel weer aardig. De fotografen wisten niet in welke bochten ze zich moesten wringen om DE foto te maken. Voor het overige stelde het wat mij betreft niet zo veel voor. Not my cup of tea.
Daarna ging ik opnieuw naar boven waar in de Volgazaal Esperanza Spalding met haar electrische minicontrabas, pianist en drummer een heel fijn optreden verzorgde met zang en prachtige muzikale partijen op bas, drum en piano. Een heel fijn optreden, geen geweld, geen gedoe, ingetogen, kleine zaal, select publiek, beschaafd maar vol vuur. Heel bijzonder.
Tenslotte kwam dan de grote Snoop Dogg, de hiphopkoning uit de US naar de Nilezaal. Met veel bombarie, opnieuw. Videobeelden van zijn aankomst bij Ahoy, zijn tocht door de gangen en een uitzinnig publiek dat er duidelijk heel veel zin in had. De man werd met groot geweld onthaald en stelde absoluut niet teleur. Je kunt er van houden of niet, in de deinende masse die zijn optreden bijwoonde moest je er wel met volle teugen van genieten. Via mijn dochter ben ik al wat jaren enigszins in de hiphop thuisgeraakt en ik houd wel van die rauwe, ongenuanceerde uit-de-goot muziek. Vertolkt door een man die van gekkigheid niet weet wat hij moet doen en zich daarom maar een compleet zilveren en/of gouden microfoon van bijzondere proporties heeft laten aanmeten om heel duidelijk te maken dat hiphop en bling-bling synoniemen zijn. Maar hij hield iedereen een uur bezig met dansen, schreeuwen, meezingen en allerlei handbewegingen. Het is lang geleden dat ik op één avond zoveel vloeken heb gezegd en gehoord!
Met jazz heeft het helemaal niets te maken, maar beleving en contact met het publiek, dat is er wel. Meer dan ik de hele avond had gezien en gehoord. Kortom: het was wederom een hele bijzondere avond. Veel nieuwe dingen gehoord en gezien en ik kan nauwelijks wachten op mijn eerste lustrum bij fucking NSJ!
Mijn eerste Esther Verhoef. De thrillerschrijfster uit ons eigen Brabant. Gek dat de plaatsen hier in de directe omgeving van Udenhout er in voor kwamen: Helvoirt, Tilburg en 's-Hertogenbosch. Naast het onvermijdelijke Amsterdam natuurlijk.
Ik heb het boek in één ruk uitgelezen. Dat betekent in mijn geval dat het boeiend en interessant genoeg was. Ik wilde wel weten hoe het precies zat hoewel de uitkomst me niet echt verraste. Het is een heel prettig leesbaar boek, goede vertelstijl, goed geschreven. Redelijk orgineel verhaal.
Wat me niet beviel: de dociele vrouw. Nou is dat niet helemaal waar, ze kwam dan uiteindelijk wel voor zichzelf op (en terecht), maar ze liet zich wel behoorlijk intimideren. Ik herinner me nog zo'n boek waarvan ik dacht dat de hoofdpersoon helemaal gek was geworden. Je denkt dan: geen wonder dat je slachtoffer bent of wordt. Dat beide boeken door een vrouw zijn geschreven geeft me te denken. Misschien ben ik ook wel in een tijd groot geworden dat het normaal was als vrouwen niet met zich lieten sollen en dat ook vooral niet zo opwindend vonden.
De achterkant van het boek schrijft: "een beklemmende thriller over het najagen van dromen en het bepalen van je grenzen". Voor mijn gevoel was het meer een stom genetisch toeval en ging het niet over het najagen van dromen, maar het vernietigen van dromen dat leidde tot moord.
Maar goed. Dat doet niets af aan het boek. Gewoon goed!
Een heerlijke voorstelling waarbij het wandkleed van Bayeux als basis heeft gediend. Het verhaal van de verovering van Engeland in de slag bij Hastings, waar Willem de Veroveraar, afkomstig uit het nu Franse Normandië, de Angelsaksische koning Harold en zijn leger versloeg. Dit alles prachtig verbeeld met behulp van de afbeeldingen van het wandkleed, met bijpassende geluiden en muziek. Wat creativiteit (en tijd!) een goed idee en een historisch verhaal levert nog steeds een boeiend stuk geschiedenis op. Een heel vermakelijke 4 minuten!
Dit boek bevat de complete geschiedenis, voor zover bekend, van alle hertogen van Brabant vanaf Pepijn I tot en met de huidige koningen van België. Ik heb de oude verhalen met plezier gelezen, maar naarmate de tijd dichterbij kwam verloor het toch mijn interesse. Filips II was een brug te ver en daar ben ik dan uiteindelijk afgehaakt.
Maar het boek is desalniettemin heel waardevol, in ieder geval voor iemand als ik, die al die hertogen en dynastieke verwikkelingen niet goed uit elkaar kan houden. Hier staat bij elke hertog een goed behapbaar stuk tekst dat prettig leest. Bovendien bevat het boek een heleboel uitstekende illustraties.
Als toegift staat er een uitgebreid hoofdstuk over de restauratie van de St. Jan in 's-Hertogenbosch waar veel beelden van de hertogen een plaats hebben gekregen.
Dit boek is erg populair. En terecht. Ik heb het met ontzettend veel plezier gelezen. Het is lang geleden dat ik zo vaak met natte ogen naar een boek heb gekeken. Zijn manier van schrijven, de grenzeloze tragiek van een mensenleven, klassenonderscheid, onderhuidse ontevredenheid door onrecht. Het vastzitten in patronen, culturen en traditie. Van de ene kant biedt dat allemaal veel zekerheid en genoegens, van de andere kant is het een groot onrecht. En hoe ga je daar mee om. Welke keuzes maak je. We zijn niet allemaal helden...
Het speelt zich voor het grootste deel af in Afghanistan. Een niet te duiden interesse in het oosten heb ik al een groot deel van mijn leven. Passief (ik ben geen wereldreiziger) maar de muziek, de sfeer, het eten, ik mag het allemaal graag horen en proeven. Is dat een deel van de magie van dit boek? Het speelt ongetwijfeld een rol, maar dit boek was een genot.
Afgelopen weekend was het zover. Voor de tweede keer in 7 maanden kon ik Jethro Tull twee dagen achter elkaar in actie zien. Dit keer zonder violiste, maar een full electric concert!! De drummer Doane Perry was weer present na een operatie en drumde in een heerlijk strak ritme twee achtereenvolgende avonden.
Guitarist Martin Barre was ook in topvorm en combineerde opperste concentratie en virtuositeit moeiteloos op beide avonden. Na de optredens met orkest en de violisten was dit weer een "ouderwets" optreden met fluitende guitaren en dreunende drums.
Ian Anderson was minder spraakzaam dan bij sommige andere concerten die ik heb gezien, maar hij was wel de master of the evening die met een uitgekiend showmanship de zaal elke keer weer weet mee te krijgen. Zijn stem blijft een zorgenkind, hoewel het aangepaste tempo bij sommige songs wel helpt.
John O'Hara aan (of op) de keyboards en David Goodier op de (6-snarige) bas completeerde het gezelschap.
Vorst Nationaal in Brussel was de plek op vrijdagavond 1 juni. Helaas liet de akoustiek te wensen over in die grote zaal, maar als je daar doorheen luisterde viel er toch volop te genieten. Ik was er met Lian en twee andere fans uit Nederland.
Het publiek was erg enthousiast en stak dat niet onder stelen of banken. Het leverde een inspirerend optreden op. Na twee uur stapten we opgewekt de Brusselse avond in met een mooie herinnering op zak.
Een dag later ging de reis naar Heerhugowaard in Noord-Holland. Dit keer vergezelde mijn zwager Nino en Tull-reisgenoot Fred Greve mij. Ik stuurde ons richting noorden, maar helaas kwamen we al snel vast te staan vanwege werkzaamheden aan de weg. Die ellende nam zoveel tijd in beslag dat we de eerste 3 nummers gemist hebben.
De Waerdse Tempel is een spiksplinternieuwe concertzaal, niet al te groot, wat een prettig intieme sfeer opriep. Soms iets te intiem want er waren nogal wat "muziektoeristen" die hun eigen verhalen blijkbaar interessanter vonden dan sommige nummers die Tull vertolkte. Een ergerlijk fenomeen dat helaas al jaren in opmars is. De kleine zaal had wel een perfecte akoustiek waardoor de kwaliteit van de muziek geweldig goed uit de verf kwam. Muzikanten van de hoogste categorie, dat zijn het! Opnieuw was het een hele mooie avond, dit keer met een pauze en wat minder muziek... De horeca moet ook leven!
De setlist van de tweede avond volgt hieronder. In Brussel speelde Jethro Tull ook nog Beside Myself.
Someday the sun won't shine for you Living in the Past Jack in the Green The Donkey and the Drum Watercarrier Thick as a Brick (extract) Pastime With Good Company (voorheen King Henry's Madrigal) Fat Man Bouree - pauze - Nothing is Easy Sweet Dream After You After Me (Martin Barre and band) Aqualung America (and variations) My God Budapest
Een boek dat niet aan de verwachting heeft voldaan wat mij betreft.
Het was wel een boek dat het lezen waard was, maar waarvan ik denk dat er meer in had gezeten. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog. Het is en blijft wel een opmerkelijk stuk geschiedenis. Het speelt zich af in de beginjaren van de 16de eeuw in het koninkrijk dat Denemarken, Noorwegen en Zweden omvat. Sigbrit Willums en haar dochter Dyveke spelen de hoofdrol samen met koning Christiaan van Denemarken.
Het boek is alleen al de moeite waard om het besef dat ook in hele vroege 16de eeuw vrouwen een belangrijke rol (op de achtergrond) in het politieke leven konden spelen. Het verhaal blijft voor mijn gevoel teveel kabbelen. De ontknoping voel je al van verre aankomen. Het al dan niet heks zijn, of met een heks geïdentificeerd worden, het is mij te makkelijk. Misschien wel heel waarheidsgetrouw (en we weten allemaal dat het echte leven niet zo spettert als realityshows, films en boeken/tijdschriften ons willen doen geloven), maar redelijk saai. Mogelijk dat de stijl van schrijven mij niet ligt.
Uiteindelijk is het geen verspilde moeite geweest vanwege de historische context. Dat gegeven alleen was voor mij waardevol genoeg.
Dit boek vertelt een episode uit het leven van de legendarische vrouwenverleider Casanova. Hij is ontsnapt uit de gevangenis in Venetië en komt terecht in het Noord-Italiaanse Bolzano. Hij neemt zijn intrek in een herberg en daar speelt het verhaal zich helemaal af.
Het lezen vond ik geen pretje. Dat hangt helemaal samen met de stijl van het boek. Het taalgebruik, maar ook hetgeen gezegd wordt, kan me maar moeilijk bekoren. Er zitten nogal wat monologen in die ik het liefst had overgeslagen omdat ze voor mijn gevoel niets toevoegen aan het uiteindelijk verhaal. Om tot dat verhaal door te dringen moet je een eind in het boek gevorderd zijn.
De confrontratie met de gravin van Parma is heel goed beschreven en is ook wel verrassend. Dat gedeelte maakte tenminste indruk op me. De hele voorgeschiedenis is tamelijk langdradig en niet inspirerend. Veel geschreeuw en weinig wol. Misschien dat het anderen meer zal aanspreken. Uiteindelijk heb ik er geen spijt van dat ik dit boek heb gelezen.
De titel "Elf minuten" slaat op de tijd dat een gemiddeld liefdesspel duurt. Althans, dat zegt de hoofdpersoon. Een Braziliaanse schone wordt gelokt naar Zwitserland en gaat daar werken in de prostitutie. Ze verliest niet haar waardigheid, er is geen sprake van dwang of onwil, het boek beschrijft dat alles heel "neutraal". Geen aanklacht tegen vrouwenhandel of misleiding van vrouwen uit derde-wereld-landen die een kans zien om in het westen terecht te komen.
Misschien is dat de reden dat het boek mij te lauw was. Het ligt voor mijn gevoel allemaal teveel voor de hand, de hoofdpersoon is behoorlijk laconiek voor een warmbloedige Zuid-amerikaanse. Het boek is te weinig inspirerend.
Een boek dat ik gewonnen heb via een loting bij het Archiefforum. Niet een boek dat ik snel zal kopen, zelfs niet in de ramsj. Maar dit was wel een heel leuk boek om te lezen en vooral ook om te kijken. De wereld van vormgeving en design roept bij mij altijd enige scepsis op (ik houd toch vooral van de inhoud) maar van de andere kant kan ik ook genieten van een mooi voorwerp, gebouw of stuk natuur.
In dit boek komt het werk van Louis Kalff uitgebreid aan bod, inclusief zijn levenswandel. Een prettig leesbaar boek, voor mij informatief, met een heleboel fraaie illustraties van al het werk dat deze man voor Philips heeft gedaan. Dat is voor mij dan ook het fascinerende, je weet het natuurlijk wel, maar al die bekende producten en logo's in dit boek, die nadrukkelijk onderdeel zijn geweest van mijn jeugd en jonge jaren, gemaakt, bedacht, ontwikkeld door deze man. Dat iemand op de achtergrond zo sterk zijn stempel kan drukken op een tijdperk.
Ergens in 2001 zijn we bij het Regionaal Archief Tilburg begonnen met het online zetten van de Tilburgse oorlogsslachtoffers. Mijn collega Gerrit Kobes was al jaren bezig met het verzamelen van gegevens en wilde die graag aanvullen met meer feiten en verhalen. Hij wilde vooral deze mensen een gezicht geven. Door het online plaatsen van wat we op dat moment wisten van de slachtoffers dachten we meer informatie te kunnen krijgen van mensen van over de hele wereld. Dat bleek goed te werken. Stukje bij beetje kwamen de mensen meer tot leven en we hebben vele foto's kunnen toevoegen.
Tot op dit moment is het verhaal van het dagboek van Helga Deen het meest bijzondere dat via deze website is binnen gekomen. De bekendmaking van de vondst was wereldnieuws. De publicatie van het dagboek en de brieven van Helga Deen was kleiner nieuws. Desalniettemin is het een heel bijzondere uitgave geworden.
Ik vond het een heel ontroerend verhaal. Een maand uit haar leven, een beslissende maand, en direct volgend op het vinden van haar grote liefde. De worsteling met haar situatie, het grote onrecht dat haar en haar geloofsgenoten is aangedaan en het ontberen van de man/jongen waar ze haar hart aan verloren heeft, greep mij aan.
Het is een heel intiem boek en daarom soms ook ietwat genant om zo dicht op de gevoelens van Helga Deen te zitten. Maar uiteindelijk is het een bijzonder boek dat, zeker voor mensen die dit soort onderwerpen aanspreekt, blijft boeien.
Het eerste boek wat ik ter hand nam was Rubicon van Tom Holland. Ik had er een goede recensie over gelezen in het NRC. Bovendien was ik gecharmeerd van de tv-serie Rome die deels ook zijn werk als research had gebruikt.
Het was een goed boek om de draad weer op te nemen. Hoewel het onderwerp nogal roestig in mijn geheugen bekend was (ik heb nog eens oude geschiedenis gekregen én geleerd op het Moller Instituut), ging het lezen van dit boek me goed af. Het is prettig geschreven, waardoor je lekker snel door het boek gaat. Met de serie Rome in mijn achterhoofd herkende ik situaties en personen sneller en dat maakte het begrijpen van de tekst ook eenvoudiger. Voor kennis over het wel en wee van Rome op het breukvlak van republiek en keizerrijk is het een prettig verhalend boek. De complexiteit van het toenmalige leven, vooral van de toplaag van de Romeinse samenleving, komt er goed in tot uitdrukking. De belangenverstrengeling, de huwelijkspolitiek, de erfelijke belasting, de kleine en grote pijntjes, alles komt aan bod.
Lezen. Een verkwikkende gewoonte. Nieuwe woorden, andere gedachten, feiten en fantasie, het komt allemaal aan bod. Vroeger las ik regelmatig. De laatste jaren was er behoorlijk de klad in gekomen. Andere bezigheden, nieuwe media, de tijd die steeds sneller lijkt te gaan; ik had excuses genoeg! Het kopen van boeken ging door, weliswaar minder dan voorheen, maar toch. Een sluimerende behoefte? Ja dus. In de vakantie kwam het er vaak weer wel van. Een klein stapeltje boeken ging er dan doorheen.
Daar komt nog bij dat Lian, mijn vrouw, ook een fervent lezer is en koper van boeken. Dat heeft ook met haar beroep te maken: lerares Nederlands op een middelbare school. Dat dwingt je om tenminste het aanbod van literatuur en de nieuwe boeken die voor het eindexamen worden gelezen bij te houden.
Enkele maanden geleden heb ik de draad weer opgepakt. Regelmatig lezen, achterstallig onderhoud op het gebied van aangekochte boeken. Mijn interesse ligt voornamelijk op het historische vlak. Het merendeel van wat ik lees heeft daar dan ook mee te maken. Ik ga proberen om de boeken die ik lees in dit weblog te noemen en mijn bevindingen daar aan toe te voegen.
Dit boek bevat een uitgebreide beschrijving van alle volkeren die het predikaat Kelten hebben gekregen in de loop van de geschiedenis.
