We waren op tijd vertrokken en hebben nog wat genoeglijke uurtjes in de zon op het plein voor Ahoy gezeten, gekletst en geluisterd naar een heel fijn orkest uit België: The Rhythm Junks. Een heel scala aan stijlen met overtuiging gespeeld. Een goed begin van een prachtige avond.
Zoals gewoonlijk ben ik alleen op pad gegaan, op zoek naar mijn muzikale pareltjes.
(de foto's komen van de website van NSJ)
Ik begon bij Mike Stern, de gitarist. Daar heb ik een zeer genoeglijk half uur doorgebracht. Lekkere muziek, gedreven, snelheid en een kei van een bassist. Vanwege zijn gewicht (denk ik) zat hij er op zijn gemak bij en baste (electrisch) dat het een lieve lust was. Aansluitend ging ik op zoek naar Africando, maar de salsa kon me niet bekoren. Ik had spijt dat ik Mike Stern had achtergelaten. Daarna ging ik nog kijken bij Anjani, een zangeres. Dat was een typisch geval van nightclub-cocktail-lounge-zang dat mij in het geheel niet kan bekoren. Daar was ik ook weer snel weg.
Aangezien de zon volop scheen ben ik naar het dak gelopen waar Jules Deelder het aanwezige publiek vergaste op muziek uit zijn ongetwijfeld uitgebreide platencollectie. Ik zag enkele hoezen voorbij komen die toch zeker 40 tot 50 jaar geschiedenis lieten zien. Daar ben ik een minuut of 10 blijven hangen.
Om 6 uur zou Candy Dulfer beginnen, maar aangezien Amy Winehouse haar naam teveel eer aan had gedaan, was zij vervangen door de bassist Marcus Miller en gelegenheidsband. Die speelden eerst.WOW, wat een genot. Prachtig bassspel, opnieuw, swingend van begin tot eind en een keur aan artiesten versterkte het muzikale gezelschap op het podium. Een heuse dj, een toetsenist met lekker grote oorbellen in en nog meer helden. Helaas ken ik ze niet, maar ik kon wel horen dat ze wisten wat muziek maken was. Improviseren was het thema en ze genoten er zichtbaar van. Een geweldig optreden dat met toenemend enthousiasme door het publiek werd beloond. Dat optreden heb ik helemaal meebeleefd. Chapeau![update] Filmpje van youtube: improvisatie op Rehab van Marcus Miller en band.
Daarna ben ik even bij Randy Brecker langsgeweest. Ook daar viel ik met mijn neus in een bassolo die er mocht wezen. En zo kwam het thema van de avond, voor mij dan, langzaam tot leven. De bas. Toch wel een prachtig instrument.
Toen volgde alsnog het optreden van Candy Dulfer en band, maar de zang beviel me niet bijzonder. Ik zag wel een heerlijk nummer met een zwarte dwarsfluitiste die mijn hart stal. Mijn Jetrho Tull inborst kwam tot leven en opnieuw had ik een juist moment gekozen om binnen te wandelen.
Het Tangaria Quartet met Richard Galliano was de volgende stop. Accordeonmuziek met viool en band uit Zuid-Amerika. Het kon me niet echt bekoren, hoewel twee van de 5 nummers die ik gehoord heb heel erg mooi waren. Vervolgens ging ik even langs bij Elvis Costello en de Allen Toussaint band. Het kon me niet boeien. Voor mijn gevoel viel dit optreden uit de toon.
Toen was het de beurt aan Sly & the family Stone. Geen muziek waar ik erg warm van wordt, m.u.v. Dance to the music dan, maar het hele Amerikaanse aan dat optreden, waar met veel bombarie een artiest op het podium komt die zo'n 30 jaar zijn neus niet buiten de deur had laten zien, dat was wel weer aardig. De fotografen wisten niet in welke bochten ze zich moesten wringen om DE foto te maken. Voor het overige stelde het wat mij betreft niet zo veel voor. Not my cup of tea.
Daarna ging ik opnieuw naar boven waar in de Volgazaal Esperanza Spalding met haar electrische minicontrabas, pianist en drummer een heel fijn optreden verzorgde met zang en prachtige muzikale partijen op bas, drum en piano. Een heel fijn optreden, geen geweld, geen gedoe, ingetogen, kleine zaal, select publiek, beschaafd maar vol vuur. Heel bijzonder.
Tenslotte kwam dan de grote Snoop Dogg, de hiphopkoning uit de US naar de Nilezaal. Met veel bombarie, opnieuw. Videobeelden van zijn aankomst bij Ahoy, zijn tocht door de gangen en een uitzinnig publiek dat er duidelijk heel veel zin in had. De man werd met groot geweld onthaald en stelde absoluut niet teleur. Je kunt er van houden of niet, in de deinende masse die zijn optreden bijwoonde moest je er wel met volle teugen van genieten. Via mijn dochter ben ik al wat jaren enigszins in de hiphop thuisgeraakt en ik houd wel van die rauwe, ongenuanceerde uit-de-goot muziek. Vertolkt door een man die van gekkigheid niet weet wat hij moet doen en zich daarom maar een compleet zilveren en/of gouden microfoon van bijzondere proporties heeft laten aanmeten om heel duidelijk te maken dat hiphop en bling-bling synoniemen zijn.Maar hij hield iedereen een uur bezig met dansen, schreeuwen, meezingen en allerlei handbewegingen. Het is lang geleden dat ik op één avond zoveel vloeken heb gezegd en gehoord!
Met jazz heeft het helemaal niets te maken, maar beleving en contact met het publiek, dat is er wel. Meer dan ik de hele avond had gezien en gehoord. Kortom: het was wederom een hele bijzondere avond. Veel nieuwe dingen gehoord en gezien en ik kan nauwelijks wachten op mijn eerste lustrum bij fucking NSJ!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten