Dit boek bevat een uitgebreide beschrijving van alle volkeren die het predikaat Kelten hebben gekregen in de loop van de geschiedenis.Haywood beschrijft de Kelten niet als een volk, maar als een cultuur. Volkeren, stammen, die een gemeenschappelijke cultuur deelden, of vele elementen daarvan. Waarbij ook eenheid van taal vanzelfsprekend een belangrijke rol speelde.
Voor mij was het vooral een kijkje naar de Keltische geschiedenis op de eilanden die nu Groot-Brittannië en Ierland zijn. Tot op heden zijn daar de meeste relicten uit deze cultuur terug te vinden. Bretagne is een andere streek die ik daarin herkende. Al vele jaren ben ik een liefhebber van de op keltische roots gebaseerde muziek van Alan Stivell. De sfeer van wat wij nu als Keltisch beschouwen is daarin te herkennen. Natuurlijk begint Haywood met zijn verhaal al in de prehistorie. De Romeinse veldheer en heerser Caesar komt ook voorbij als bestrijder van vele Keltische stammen op het vasteland.
Haywood besteed ook aandacht aan de revival van de Keltische cultuur die al enkele jaren aan de gang is. Aardig daarbij is dat de keltische roots van de volkeren op Groot-Brittannië eeuwenlang als iets achterlijks zijn beschouwd.
Nog een opmerkelijke les die ik in deze publicatie heb opgepikt: het veroveren van een goed georganiseerde staat is een stuk eenvoudiger dan het onderwerpen van een los stamverband. Hoe verder de centralisatie van een volk of staat is gevorderd, des te eenvoudiger het voor een invasiemacht is om dat volk te onderwerpen. Eigenlijk een heel logisch verhaal als je er even over nadenkt.
In ieder geval is het feit dat de Kelten geen volk waren maar een verzameling losse stammen de reden dat ze de eeuwen overleefd hebben hoewel ook hun cultuur ernstig bedreigd wordt. Vooral de taal delft steeds verder het onderspit tegenover de standaardtalen, met name het Engels en het Frans.
Een zeer lezenswaardig boek. Niet iets om in één ruk uit te lezen, maar goed geschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten