zondag 20 oktober 2013

Ulrike Schweikert - De heks en de heilige

Een onvervalste historische roman die bij ons in de kast stond. Een intrigerende titel en zo belandt een boek op de stapel: lezen! Ulrike Schweikert heeft meer historische romans op haar naam staan maar ik ken die verder niet.

Dit boek heeft twee kanten. Het meest interessante is het simpele gegeven dat helderziendheid twee gezichten heeft. Dat is al cryptisch genoeg eigenlijk.
Er wordt een tweeling geboren rond 1600 in het Duitse stadje Ellwangen. Tweelingen krijgen was blijkbaar een slecht teken. Er hing meteen een zweem van hekserij rondom de twee meisjes. Dat versterkt zich als ze beiden de dood van hun vader zien. Dan grijpt de goegemeente in. Het meest brutale meisje, Sybilla, moet naar een klooster als een soort van zoenoffer. Ze weigert en haar zus, Helena, neemt haar plaats in. Sybilla wordt uitbesteed aan de zuster van haar moeder in een andere stad. Dat blijkt echter geen succes en ze komt terecht bij een getrouwde vroedvrouw in Leonberg. Beide zussen blijven beelden uit de toekomst zien.

So far so good. Pikant detail, en de aandachtige lezer heeft dat misschien al opgepikt, als je in een klooster helderziend bent, dan heb je contact met God, ben je helderziend buiten een klooster dan heb je contact met de duivel. Het leven is simpel in die vroege 17de eeuw.
Sybilla wordt vroedvrouw en blijft ongetrouwd en daarmee nog veel verdachter. Bovendien keert ze terug naar Ellwangen waar de elite bezig is om de lokale heksenplaag bloot te leggen en daar vooral ook een slaatje uit te slaan. De afloop van het boek houd ik geheim. De laatste 50 pagina's van het boek verliezen wel aan glans en dat is jammer.

Dit boek is geen getrouwe weergave van de historische werkelijkheid, maar wel gebaseerd op de feiten uit die periode in beide steden. Er zijn daadwerkelijk tientallen heksen vermoord door het heksentribunaal in Ellwangen. De personen die in het boek een rol spelen hebben voor een groot deel ook geleefd in beide steden en ook in de rol die ze in het boek hebben. Een geromantiseerd historisch verhaal dus. Met literatuuropgave, ook opmerkelijk.

Mooi boek dat, zoals ik al zei, aan het eind wel aan glans verliest. Toch raad ik het aan.

zaterdag 19 oktober 2013

Steffie van den Oord - Oud was ik toen ik jong was

Ik heb de schrijfster van dit boek horen spreken tijdens de presentatie van de Erfgoed Academie Brabant in september. Zij sprak daar zeer onderhoudend en vol humor over de 100-plussers die ze de afgelopen jaren heeft geïnterviewd ten behoeve van haar boek Eeuwelingen en het boek waar deze post over gaat. Na afloop kon je het boek kopen voor een vriendenprijs. Dat heb ik niet gedaan, want het kwam me bekend voor. En ja hoor, het lag al bij ons op de stapel "nog te lezen".

Afgelopen weekend, tijdens een verblijf in hotel Merlet in Schoorl, had ik weer eens tijd om boeken te lezen. Dit was het eerst dat ik onder handen nam. Ik kan er heel kort over zijn: fantastisch boek!

Het boek leest niet helemaal zoals de schrijfster spreekt, maar er zit veel vaart in en de drie verhalen die in dit boek staan zijn boeiend en behoorlijk aangrijpend. Het eerste verhaal gaat over een jongen die in 1914 vanuit België vluchtte, met zijn gezin, naar Nederland. Naar 's-Hertogenbosch om precies te zijn. Zijn relaas, hoe je als kind zoiets beleefd, is goed neergezet. De hulpeloosheid van de vluchteling die we tegenwoordig nog steeds kennen maar dan een beetje blasé vanuit de luie stoel op het televisiescherm, komt volop tot uitdrukking. Een prima verhaal.

Het tweede verhaal gaat over een moeder die besluit haar kind te verlaten en naar haar zus in Parijs te vertrekken. Noem het noodlot. Haar vader was door zijn moeder in de steek gelaten toen hij klein was. De moed van de vrouw, de worsteling over de beslissing, de eeuwige twijfel en het pijn en verdriet van het uit elkaar zijn komen allemaal aan bod. Zo'n keuze maakte ze niet van harte, maar vanuit een onbeheersbare drang tot zelfstandigheid. Kleurrijk beschreven en een intens verhaal.

Het derde verhaal is nogal triest en gaat over een onverwerkt oorlogstrauma. Dit keer uit de tweede wereldoorlog waarbij een gezin twee kinderen verliest tijdens de bevrijding van Nispen en dat op een originele manier probeert te verwerken: muziek maken. Dat lukt maar ten dele en de pijn van het verdriet spat van de bladzijden. Het echtpaar is er nog steeds niet klaar mee.

200 pagina's onderhoudende lectuur. Ik raad het iedereen aan.