vrijdag 26 augustus 2011

Niccolò Ammaniti – Ik haal je op, ik neem je mee

Een boek over een (fictief) dorp in Noord-Italië, Ischiano Scalo, en de inwoners daarvan. Een doorsnee bevolking waar je niet al te vrolijk van wordt. Sterker nog: het zijn stuk voor stuk losers van de bovenste plank. Hoofdpersoon is de (letterlijk) kleine Pietro Moroni. Zijn vader is een communistische drinkebroer, zijn moeder een eersteklas zenuwpees en zijn broer een herder zonder toekomst. Pietro is best een slim jochie en gemotiveerd om verder te komen in het leven. Zijn schoolvriendin Gloria en haar welvarende ouders bieden hem wat hij thuis niet vindt. Tot zover is er geen vuiltje aan de lucht.

Ammaniti beschrijft de kleurrijke figuren uit het dorp zo goed en levendig dat je ze bijna voor je ziet. Het is een gemeenschap die best functioneert, maar er zit nauwelijks ontwikkeling in. Het is het principe van: en de boer, hij ploegde voort. Iets in de mensen en de manier waarop ze hun leven leiden beperkt ze dusdanig dat ze het niet ver zullen schoppen. Het ongeluk en vooral de ontevredenheid straalt er vanaf. Dat leidt tot onherroepelijke agressie waar de kleine Pietro mee te maken krijgt. Maar hij wordt in mijn ogen door tragiek overtroffen door de persoon van Graziano Biglia. Dat is een verlepte artiest die grossiert in foute beslissingen. Het is werkelijk niet te beschrijven wat deze man allemaal verkeerd doet. Het leuke is: Ammaniti slaagt er in het voortreffelijk te beschrijven.
Bij zoveel ellende denk je mogelijk al snel dat het boek wel een treurige opsomming van levens zal zijn. Ja, dat is het ook. Maar het is zo goed en grappig beschreven dat het boek een fantastisch verhaal oplevert. Van politieagent tot schooldirecteur, de ene sneue persoon na de andere verschijnt op de pagina's. Het is dronkenschap, labiele figuren, vechtpartijen, moord, sex, drugs en rock 'n roll. En het blijft leuk.

Ik zou het zeker lezen als ik jullie was. De titel houdt een belofte in. Die belofte wordt meer dan ingelost. In de laatste zin van het boek.

donderdag 25 augustus 2011

Tatiana de Rosnay – Haar naam was Sarah

Wauw. Wat een prachtig boek. Emotioneel aangrijpend. Onderwerp van het boek is de razzia onder Parijse Joden van 16 en 17 juli 1942. Uiteindelijk kwamen de joodse gezinnen die waren opgepakt samen in het Vélodrôme d'Hiver, een overdekte wielerbaan. Daar hebben ze een paar dagen in erbarmelijke omstandigheden doorgebracht waarna ze verder op transport gingen. Eerst naar Franse tussenkampen in en rond Parijs en uiteindelijk naar Auschwitz om vergast te worden.
Dit boek beschrijft het verhaal van één van hen, de 10-jarige Sarah Starzinski.

De aanleiding voor dit verhaal is de opdracht die een Amerikaanse journaliste krijgt die al 25 jaar in Parijs woont en werkt en daar ook met een Fransman is getrouwd en een dochter heeft. Zij werkt voor een tijdschrift voor Amerikanen in Parijs/Frankrijk en naar aanleiding van de 60-jarige herdenking van die razzia krijgt zij de taak om het onderzoek te doen. Het meest schokkende in het verhaal is dat hoewel de Duitse bezetter de opdracht gaf, het de Franse politie is die de razzia voorbereidt en uitvoert op een verschrikkelijke wijze. De Fransen willen niet graag aan deze periode uit hun bezettingstijd terugdenken.

Gaandeweg het onderzoek krijgt het verhaal ook een sterk persoonlijk tintje en uiteindelijk verandert het haar leven voorgoed. In meerderlij opzicht.

Ik vond het een heel aangrijpend boek. Het persoonlijke verhaal van dat ene meisje dat nog steeds ingrijpt in het leven van zoveel jaar later. Ik heb het in een ruk uitgelezen.
Als je echt geraakt wilt worden door een verhaal, lees dit boek. Geweldig mooi.

Website van Tatiana de Rosnay

woensdag 24 augustus 2011

Gauke Andriesse – De handen van Kalman Teller

Jager Havix (what's in a name) is privédetective. Niet zomaar eentje. Hij is gespecialiseerd in het terugvinden van gestolen kunstwerken. Het achterhalen van informatie is zijn kracht. Hij heeft daarvoor ook een aantal mensen in zijn netwerk die bijzondere kwaliteiten hebben zoals het volgen van personen of het afluisteren van personen. Kortom, hij is een bekwaam vakman met kennis van zaken.

In dit verhaal wordt hij door de joodse gepensioneerde zakenman Kalman Teller ingehuurd om een tien jaar durende rechtszaak van een oud werkneemster van hem, vlot te trekken. Deze vrouw is het slachtoffer van onzorgvuldig medisch handelen maar kan maar geen gehoor vinden binnen het rechtssysteem. Er is een frisse blik nodig om de zaak weer nieuw leven in te blazen. Daarnaast speelt er de geschiedenis van deze Kalman Teller die op miraculeuze wijze Auschwitz heeft overleefd. Havix raakt ook op het spoor van deze bijzondere geschiedenis. Dan is er nog zijn goede vriend en rechercheur Jaap die ernstig ziek wordt.

Al deze verhaallijnen lopen door dit boek heen. En toch. De persoon van Jager Havix staat me niet aan. Hij is irritant en heeft ontzettende vooroordelen. Ik vond het onaangenaam om daarover te lezen. Hoe hij arbeiderswijken beschrijft en het leven van die mensen, dat stuit me tegen de borst. Hij is ook verbaasd over het effect van zijn onderzoekingen en komt dingen te weten waarvan hij achteraf dan weer vindt dat hij ze beter niet had willen weten. Zoek dan niet zou ik zeggen. Snap een beetje hoe we wereld in elkaar zit. Daar wordt ik dan buitengewoon oordelerig van.

Het boek begint met een mooi verhaal over een priester die in 1754 is vermoord in de bossen. Goed begin. Maar dat hele verhaal is een los dingetje wat helemaal niet meer terugkomt in het verhaal. De drie zaken die ik noemde, ook daar komen we niet verder mee. Wat er nu precies is gebeurd en vooral hoe het nu af,loopt of verder gaat. Geen hint. Voor mij is het boek nog lang niet af.

Bij het lezen had ik wel steeds de behoefte om verder te lezen. Ik wilde wel graag weten hoe het nu afliep. In dat opzicht was het een goed geschreven boek met allerlei aanknopingspunten die mij nieuwsgierig genoeg maakten. Maar het eind kwam veel te vroeg. Er zijn voor mij nog zoveel vragen open.

Is dit nou een aanrader of niet? Geen idee. Ben wel benieuwd wat anderen er van vinden. Ik zou toch wel eens een ander boek van Gauke Andriesse willen proberen. Kijken of het beter voelt.

dinsdag 23 augustus 2011

Herman Koch – Red ons Maria Montanelli

Wat heb ik gelachen om dit boek. Niet om elke pagina, maar wel genoeg om er een vrolijk gevoel aan over te houden. Niet dat het nou zo'n vrolijk verhaal is. Maar er is wel veel herkenbaar. De tijd dat hij op de middelbare school zat zal dicht bij mijn eigen middelbare schooltijd hebben gelegen. Hij beschrijft het puberjoch dat op een school zit op een geweldige manier. De manier van denken en redeneren, argumenteren en queruleren. Maria Montalenelli is een schoolhervormster die waarschijnlijk is gebaseerd op Maria Montessori. De middelbare school van de hoofdpersoon is van het type Montessori, waar geen punten worden gegeven en veel aan het kind wordt overgelaten. Maar vooral wordt er veel geouwehoerd. Bovendien woont de hoofdpersoon in een buurt met rijkelui die hij veracht en zijn thuissituatie is ook niet om over naar huis te schrijven. Uiteindelijk beschrijft het verhaal de dood van een zwakbegaafde medeleerling. Tragisch en Koch speelt ook in dit boek met de moraal. Mijn moraal en in het algemeen de moraal van de lezer. Is de hoofdpersoon nou sympathiek of juist niet? Het is een dun boekje en daarom moet je dit gewoon even tussendoor lezen. Daar krijg je geen spijt van.

maandag 22 augustus 2011

Ildefonso Falcones – De kathedraal van de zee

Dit boek beschrijft het levensverhaal van het kind van een horige met een bijzondere levenswandel. Het is zijn heer Llorenc de Bellera die gebeurtenissen in gang zet die het leven van deze Arnau Estanyol bepalen. Het verhaal speelt zich af gedurende de hele 14de eeuw op het platteland rondom Barcelona en later in de stad zelf. Hoe realistisch de levenswandel van Arnau is, daar kan ik niets verstandigs over zeggen. Op mij maakt het een wat sterke indruk. Dat doet echter niets af aan het boek.

Het verhaal geeft allerlei informatie over het leven in Catalonië, toen het nog een zelfstandig en welvarend koninkrijk was, en in de 14de eeuw in het algemeen. Het fenomeen horige, daar begint het verhaal mee. De consequenties die dat heeft liegen er niet om, maar de vader van Arnau wil de vrijheid en gaat die zoeken in de stad. Na een jaar en een dag in de stad gewoond en gewerkt te hebben, ben je vrij en kun je het burgerschap van Barcelona krijgen. Daarmee heeft er niemand meer iets te zeggen over je. Althans, dat is de theorie. Je hebt dan ook nog de kerk, de edelen en de omstandigheden die je onvrij kunnen maken of houden. Al die elementen komen in de kathedraal van de zee terug. Het leven van Arnau raakt aan alle aspecten. Je krijgt goed inzicht in de houding van de kerk tegenover de vrouw, en de oude wetgeving die de vrouwen weinig bescherming biedt. Er staan een paar fraaie staaltjes in dit boek beschreven. De 14de eeuw brengt natuurlijk ook de pest in Europa en de gevolgen daarvan zijn ingrijpend. De invloed van de handel, de rol van het geld en de financiering van de koning die daarvoor privileges af moet staan, de organisatie van de stedelijke autonomie, de Jodenhaat, de bouw van immense kerken en de stadsuitbreiding, de concurrentie met de andere steden aan de Middellandse zee, alles krijgt een plaats in het verhaal.

Natuurlijk speelt ook de lust een rol, de lust die een behoorlijke invloed heeft op het leven van deze Arnau. Maar de hoofdpersoon blijft integer en, in mijn ogen, ook wel een uitzondering in zijn tijd. Hij is bijzonder sociaal en wil zijn afkomst niet verloochenen in welke situatie en positie hij dan ook terecht komt. De betekenis van de kerk komt vooral terug in het leven van zijn broer Joan die gaat studeren en de kant van de kerk opgaat, eerst als Franciscaan, later als Dominicaan. De indoctrinatie door de kerk wordt in hem verpersoonlijkt. Dat is mooi bedacht en komt op deze manier ook sterk naar voren. Naast de Joden komen er ook Moren in het verhaal voor, in de rol van slaven. Slavernij was er toen in die streken en de Joden hadden hun bijzondere positie doordat ze feitelijk eigendom waren van de koning.
Als laatste komt ook de ketterij en de inquisitie om de hoek kijken op een gruwelijke wijze. Het komt toch altijd weer neerop: als je maar genoeg stenen omdraait dan komt er altijd wel wat boven. Kwestie van genoeg graven en je macht misbruiken.

Het is een sympathiek boek, beschrijft veel wat zich in de 14de eeuw heeft afgespeeld en in dat opzicht is het ook wel een soort van jongensboek. De heldendaden zijn niet van de lucht en de kracht van de man komt prominent naar voren. Maar, uiteindelijk is er ook de (ware?) liefde en die rode draad speelt net zo goed door dit verhaal heen.

Dit boek gaat ook over het doorgeven van tradities, van vader op zoon, van burger tot burger, over trots, over trouw en loyaliteit en ook over de kracht van het samen doen. In de manier waarop de gilden werken bv.

Ik vond het een prachtig verhaal om te lezen en ik kan het iedereen aanraden die van spanning en romantiek houdt en daar tussendoor ook nog wat wil leren over geschiedenis van kerk, mensen, 14de eeuw en Catalonië.

O ja, de kathedraal van de zee, dat is de Santa Maria del Mar in Barcelona. De bouw van die kerk tussen 1329 en 1383 is een rode draad in het boek. Die ga ik volgende keer zeker eens goed bekijken. Hier een fraaie presentatie online van het interieur (met dank aan de Digitale Archivaris)

zondag 21 augustus 2011

S.J. Watson – Voor ik ga slapen

Wat een heerlijk boek! Origineel verhaal, spannend van begin tot eind. Waar liefde en vreemdgaan toe kan leiden. De hoofdpersoon Christine is haar geheugen gedeeltelijk kwijtgeraakt en is niet meer in staat om nieuwe gebeurtenissen op te slaan. Dat wil zeggen, alles wordt gewist wanneer ze heeft geslapen. Dus ontwaakt ze elke morgen in een kamer en een bed dat ze niet herkend, naast een man die ze niet herkend etc. Dat klinkt misschien als een ernstige vorm van Korsakov, en daarmee enorm eentonig, maar er zit toch ontwikkeling in. Ik kan er eigenlijk niet te veel oververtellen zonder het verhaal geweld aan te doen en aan de lezer van deze tekst die het boek wil gaan lezen, teveel van de inhoud en het verloop van het verhaal te verraden.

Voor een blogger die ooit begonnen is met bloggen om vooral vast te leggen wat hij heeft gelezen is het een mooi boek. Per slot van rekening is ook zijn geheugen feilbaar en dat wordt door een weblog waar dit soort feiten zijn vastgelegd, tenminste voor dat deel van zijn verleden, bewaard en het is terug te vinden. Als archivaris weet ik dat herinneringen verdomde belangrijk zijn voor het heden. Voor mensen die alleen in het hier en nu leven is het boek een goede les om te begrijpen dat je persoonlijk verleden van belang is om te weten wie je bent en wie je wel en niet kunt vertrouwen.

Kortom: dit boek is een dikke vette aanrader!

En dat voor een debuterend schrijver die een cursus heeft gevolgd om het schrijven onder de knie te krijgen. Wauw.

Blindness - the movie

Gisteren blogde ik over het boek De stad der blinden van José Saramago. Daar had ik al aan toegevoegd dat er ook een film van het boek was gemaakt. Toevallig hadden we de dvd op de plank staan. Gisterenavond hebben we die film bekeken.

De verfilming is buitengewoon knap gedaan. Ik heb het boek pas enkele weken geleden gelezen dus het verhaal is nog vers. Je komt dan al snel in de verleiding om boek en film te gaan vergelijken. Ondanks dat bleef de film helemaal overeind staan. Het is heel knap hoe de sfeer van het blind worden en het beeld van de wereld voor blinden (en de enige vrouw die niet blind is) gestalte heeft gekregen. Door op een goede manier met kleur te werken en met over- en onderbelichting ontstaat de juiste sfeer die je helpt bij het inleven in de blinde personen in de film. Bij het lezen van het boek vroeg ik me af hoe ze zoiets überhaupt in beeld kunnen krijgen. Dat is prima gelukt!

De film is zeker geen standaard Hollywoodproductie geworden, soms is er zelfs een blote borst of piemel te zien! Het is en blijft een bijzonder verhaal.
Wat ik wel jammer vond is het feit dat het stuk uit het boek waarbij de blinden in de stad leven zo sterk is ingekort. Daar had nog wel wat meer kunnen worden uitgehaald. Het had best 2,5 uur mogen duren.
Julianne Moore speelt een hele mooie en moeilijke hoofdrol.

Blindness
Canada / Brazilië / Japan
Drama / Thriller
121 minuten

geregisseerd door Fernando Meirelles
met Julianne Moore, Mark Ruffalo en Alice Braga

zaterdag 20 augustus 2011

José Saramago - De stad der blinden

Een heel bijzonder boek. De titel behoeft in dit geval geen nadere verklaring. Saramago heeft een bijzondere manier van schrijven. Zijn eigengereide interpunctie geeft het boek en daarmee het verhaal een heel eigen sfeer en je manier van lezen verandert er automatisch door. Dat is wel even wennen omdat het zo anders is.

In dit verhaal, waar er voornamelijk blinden aan het woord zijn of hun handelen wordt beschreven maakt dat het allemaal nog vreemder wordt. Saramago's typering van een wereld die langzaam verandert in een blinde wereld is verbijsterend om te lezen. Er zijn zoveel dingen waar je als ziende niet bij stil staat. Eerst wordt er een man blind terwijl hij voor het stoplicht staat te wachten. Van daaruit verspreidt zich een soort epidemie door stad en land waarbij tenslotte iemand meer in staat is te zien. Behalve één vrouw.

De eerste slachtoffers komen in quarantaine terecht. Het verhaal speelt zich af rond de praktijk van een oogarts en de patiënten in de wachtkamer van die dag. Zij komen bij elkaar terecht in een oud gekkenhuis dat tijdelijk als quarantaine dienst doet. De groep blinden groeit zienderogen en de staat is niet in staat om de bevoorrading op orde te krijgen. Bovendien is de angst zo groot voor deze ziekte dat de blinden eigenlijk van meet af aan aan hun lot worden overgelaten. De quarantaineplek wordt bewaakt door soldaten zodat de blinden er niet meer uit kunnen. Als de groep te groot wordt verandert het gekkenhuis in een smeerboel van jewelste waar ook doden gaan vallen. Als je je daarbij een voorstelling kunt maken dan zul je bij het lezen merken dat het in het boek toch nog een graadje erger wordt. Er is geen water om je te wassen, geen handdoeken, niet voldoende toiletten, geen toiletpapier, geen enkel orde hoewel daar wel pogingen worden gedaan. Het tehuis verandert in een stinkend hol waar de normen net zo hard achteruitgaan als de hygiëne.

Namen doen er niet meer toe dus is er sprake van personen als de eerste blinde, de vrouw van de eerste blinde, het meisje met de zonnebril, de man met het ooglapje de schele jongen, de oogarts, de vrouw van de oogarts etc. Dat heeft al een heel vervreemdend effect. Namen bestaan ineens niet meer. Doen er schijnbaar niet meer toe. Met het verval der zeden blijft er toch wel enig decorum overeind, zij het sterk aangepast aan de nieuwe werkelijkheid. De enige ziende, die dat zoveel mogelijk geheim probeert te houden, heeft het mogelijk nog zwaarder dan de blinden omdat zij alles wel ziet, de wanorde, alles wat er onder de lakens gebeurt, alles wat er boven de lakens gebeurt en nog veel meer. Een tragisch lot.

Het boek is bijzonder. Ik kan niet zeggen dat het helemaal mijn favoriet is geworden, maar het is zonder meer het lezen waard. Al is het alleen maar om dankbaar te zijn dat verreweg de meesten van ons zien. En dan maken we er al een puinhoop van! Knap dat iemand een dergelijk verhaal verzint en zo sterk uitwerkt. Als we elkaar niet meer kunnen of willen zien dan beschrijft Saramago een realistisch scenario.
Elkaar blijven aankijken dus!

[Er is ook een film van gemaakt]

vrijdag 19 augustus 2011

Hans Mantel - De onthoofde stad

Het was de titel die me aansprak toen ik de lijst met boeken doornam op de e-reader. Intrigerend. Het bleek een Amerikaanse thriller te zijn. Het verhaal begon goed en hoewel meteen duidelijk was dat een ogenschijnlijk onschuldige opdracht zou leiden tot vreselijke onthullingen en allerlei gevaarlijke verwikkelingen, was het een origineel verhaal.

De hoofdpersoon was een journalist die aan zijn vakantie begon maar door zijn redacteur toch werd gevraagd om nog één artikel te schrijven voor de zaterdagbijlage. De freelance journalist deed dat met tegenzin en misschien daardoor werd het artikel een groot succes dat vroeg om een vervolg. Het artikel ging over een tehuis voor weesjongens die voor galg en rad dreigden op te groeien en een tweede kans kregen. Het vervolgartikel leverde echter zoveel onbegrijpelijke tegenwerking op van de directeur van dat tehuis dat zijn achterdocht definitief werd gewekt. Meer zal ik niet prijsgeven van het verhaal. Het bevat de gebruikelijke romantische onderdelen, de corrupte politiemensen en andere onbetrouwbare sujetten.

Op ongeveer 2/3 van het boek is eigenlijk alles opgelost. De boeven zijn gevangen, de misstanden aan de kaak gesteld, de verontwaardiging is algemeen. In een happy end krijgen alle hoofdrolspelers nieuwe functies binnen de verschillende organisaties omdat diverse kopstukken betrokken waren bij het bedrog en de misdaad. Daar komt de titel vandaan: zoveel hooggeplaatsten die tegelijkertijd worden opgepakt leidde tot een onthoofde stad. Dat was eigenlijk al een teken aan de wand dat het vervolg van het boek eigenlijk niet meer nodig was. Toch ging het nog tientallen pagina's door. Een relatie en een huwelijk speelden daarbij de hoofdrol op een manier die Tonny van de Hummekreek waarschijnlijk natte ogen zou bezorgen. Zo Amerikaans zie je het maar zelden. Na de te verwachten kink in de kabel loopt het verhaal nog beter af dan je al dacht. Het is echt een zoetsappig einde waar je als thrillerlezer van gruwelt. Nou, laat ik voor mezelf spreken: ik gruwel er van. Niet dat ik mensen hun geluk niet gun, maar dit vond ik echt té erg.

Jammer, want tot aan de oplossing van de misdaad was het een boek dat wel tot de verbeelding sprak. Het is ook redelijk goed geschreven.

Mijn eindoordeel: twijfelachtig. Anderen vinden dit einde misschien heel acceptabel. Die moeten dit boek lezen. Maar na het Scandinavische geweld van hiervoor, zou ik het niet opnieuw gaan lezen.

Schorpioenen op vakantie

Als je naar het Middellandse zeegebied gaat dan weet je dat er andere insecten zijn dan hier. Dat wil zeggen er zijn ook bijen, wespen, spinnen, muggen wormen, vlinders en zo, maar ze zijn anders. Groter, anders van kleur, andere soorten. De muggen zijn overal een kwaal. Je hebt er altijd last van, hun zoemen en vooral de steken. Mijn benen zagen er de eerste dagen niet uit. De bijen zijn er net iets groter bovendien waren de exemplaren bij ons huis druk met het uitvliegen van poppen. Ze haalden niet altijd hun eindbestemming dus je trof ze aan op de tafel, in je stoel en op de grond. Daar vielen ze ten prooi aan kleine, heel fanatieke mieren die meedogenloos de zwakke of dode dieren (muggen, andere mieren, bijen etc.) collectief naar hun nesten onder het terras vervoerden. Het was mooi om te zien hoe die kleine beesten zulke grote vrachten in eendrachtige samenwerking wegkregen. Mooi waren de vlinders. Groter dan bij ons en veel kleurrijker. De kolibrievlinder heb ik al onder de aandacht gebracht. Dat was een heel bijzonder exemplaar. De grote torren en vliegende kevers waren net zo indrukwekkend, maar ook angstaanjagender.

DSCN4744
De zwarte worm was een smerig beest(je) dat ook in het huis voorkwam. Daar heb ik meerdere exemplaren van moeten verwijderen voordat de nachtrust kon beginnen. Niet elke dag hoor, zo dramatisch was het niet. Maar op een gegeven moment ga je wel goed rondkijken als je een kamer binnenkomt of er ergens een beest hangt, vliegt of kruipt. We hielden de deuren en ramen (behalve die met hor) angstvallig dicht en dat beperkte het invliegen wel.

Hoogtepunt, of zo je wil dieptepunt, waren de schorpioenen in huis. De eerste trof ik donderdagochtend aan bij het betreden van de badkamer. Het beest schoot weg naar een andere kamer. Het bleek dat het beest zich verschool onder de deur. Toen ik de deur open deed bleef hij zitten en dat werd hem fataal. Dat exemplaar heb ik gefotografeerd. Op de foto ziet hij er groot en dreigend uit, maar in werkelijkheid is het een exemplaar van ongeveer 3 cm.

DSCN5509 De laatste avond troffen we er nog eentje aan in de slaapkamer. Dat was minder. Twee exemplaren op één dag... wat zou de nacht brengen? Die nacht verliep niet zoals de vorige nachten. De voorzichtigheid bracht een lichte slaap. Gelukkig dat we die beesten niet eerder in de vakantie hebben aangetroffen.

Uiteindelijk blijken het relatief onschuldige beesten te zijn. Maar een schorpioen heeft een slechte naam en dat vergeet je niet zo makkelijk. Ik heb natuurlijk wel twee schorpioenen te grazen genomen. Dat soort heldenverhalen doen het altijd goed :)

donderdag 18 augustus 2011

Het prachtige Toscaanse landschap

Negen jaar geleden waren we ook in Toscane. Toen bij een agriturismo in de buurt van Sinalunga, nu in een huis bij Radda in Chianti.
Toen bezochten we Montepulciano en dit jaar opnieuw. De weg ernaar toe was prachtig. Het is mooi om te zien dat het landschap in de buurt van ons huis van dit jaar heel anders was dan dat in de buurt van Montepulciano en Siena. Bij Radda is het heuvelachtig, de wegen lopen langs de hellingen, zijn bochtig en beperken het uitzicht behalve als je af en toe op een heuveltop komt en vandaar dan een prachtig uitzicht over de verschillende dalen hebt. Er is veel bos, er zijn overwegend wijngaarden en olijfboomgaarden.
DSCN5371
DSCN5495 De wegen ten zuiden en oosten van Siena lijken op een andere manier aangelegd te zijn. Het landschap is iets minder heuvelachtig, eerder glooiend maar wel met veel hoogteverschil. De wegen liggen hier veel vaker over de kammen van de heuvels. Dat geeft tijdens het grootste deel van de rit geweldig mooie uitzichten over het landschap. Dat landschap is dan ook nog eens beslissend anders, met rare heuveltjes (zgn. mierenhopen), heel licht gekleurde grond, keurig verzorgd en veel wegen die omzoomd zijn met de zo kenmerkende cipressen. Er zijn veel minder wijngaarden en olijfboomgaarden. Het is een gebied dat bekend staat om de pecorino, de kaas. Meer veeteelt en akkerland. Het is een plaatje en het rijden door dat landschap is een sensatie. Het is echt heel erg bijzonder, zo mooi en sfeerrijk. Je ziet dan ook regelmatig mensen langs de kant van de weg staan met hun auto om het landschap in zich op te nemen en er opnamen van te maken.

DSCN5501
Wij waren niet anders. Op een gegeven moment wil je de auto uit en kijken, op je gemak in de rondte kijken en de kleuren en sensatie in je op te nemen.
Mooi dat een landschap zo'n indruk kan maken.
De foto's en het filmpje kunnen de intensiteit van het landschap niet weergeven. Je zult er echt zelf een keer moeten gaan kijken.

Jussi Adler-Olsen – Dossier 64

Het vierde deel in de serie Q reeks en wederom heb ik me kostelijk vermaakt met dit boek. Om meerdere redenen. Ten eerste omdat de man gewoon goed schrijft. Er zitten enkele slordige vertaalfouten in, maar daar kan de schrijver niets aan doen. Ten tweede omdat het verhaal heel erg actueel is en dus prachtig aansluit bij de samenleving waar we vandaag de dag in leven. Ten derde omdat het drietal Carl Mørck, Hafez el-Assad en Rose heerlijke karakters zijn die met hun eigen persoonlijkheid de lezer op z'n minst een glimlach om de mond toveren.

Afdeling Q is belast met onopgeloste zaken. Het drietal huist in de kelder van het politiebureau en woekert daar met de ruimte maar bestaat wel uit drie doortastende mensen. Carl Mørck is de leider van bureau Q en heeft een persoonlijk leven wat alleen al de moeite waard is om over te lezen met een inwonende vriend, een inwonende collega die alleen nog boven de schouders kan functioneren en een stiefzoon die pubert. Zijn ex-vrouw speelt in elk van de vier verhalen een rol en komt als prettig gestoord over met een hang naar de hippietijd. Zijn liefdesleven speelt zich af met de psychologe Mona en die relatie ontwikkelt zich tijdens de vier boeken, maar niet zonder complicaties. Dan speelt er nog de mislukte arrestatie in het verleden waarbij één collega het leven liet, een tweede grotendeels verlamd raakte, de man die nu bij hem woont en Carl slechts lichtgewond raakte, maar verlamd van angst zijn collega's niet te hulp schoot. Die zaak is nog steeds niet opgelost.

Hafez el-Assad is van Syrische komaf en heeft een onduidelijk levenspad. Dat blijft steeds in nevelen gehuld maar het is wel duidelijk dat het mannetje een heleboel kwaliteiten heeft die goed van pas komen in het criminele milieu. Hij is hard als staal en vriendelijk te gelijk, volhardend en trouw. Rose is de bureau-agent die zich heel goed kan vastbijten in een zaak. Vanuit de dossiers en met de telefoon in de hand komt ze heel veel te weten en niets gaat haar te ver om meer informatie te achterhalen en vooral ook om dat met elkaar in verband te brengen. Carl Mørck is eigenlijk uitgeblust maar het tweetal om hem heen brengt hem steeds weer zover dat hij geïnteresseerd raakt en uiteindelijk ook zijn rol als onderzoeker heel slim en goed vervult.

In elk boek komt heden en verleden samen. In “Dossier 64” gaat het over de opkomst van rechtse partijen in Denemarken en dat maakt het heel herkenbaar en actueel.

Het klinkt als een heleboel ingewikkelds, maar het is eigenlijk buitengewoon amusant. Adler-Olsen laat de karakters leven en brengt ze ook tot leven. Ik kijk uit naar het volgende boek.

[eerder heb ik al over de vorige boeken geschreven: hier en hier. Het derde deel, de Fazantenmoordernaars, heb ik wel gelezen, maar ik heb er blijkbaar niet over geblogd. Jammer.]

woensdag 17 augustus 2011

Jo Nesbø – de vleermuisman

Rechercheur Harry Hole van de Noorse politie gaat naar Australië om het onderzoek mee te maken naar de moord op een Noorse vrouw die bekend is van de televisie. Zijn verblijf verloopt behoorlijk tumultueus en hij raakt natuurlijk betrokken bij het onderzoek. De rol van waarnemer ligt hem niet zo. Hij kan bovendien Noors lezen en dat is in dit verband een handige bijkomstigheid.

Nesbo kan goed een verhaal vertellen. Er zitten veel wetenswaardigheden verweven over de aboriginals en hun cultuur en gebruiken. Zijn partner in Australië is deels Aboriginal. Dat levert een paar fraaie verhalen op over de godsdienstige beleving van de oorspronkelijke bewoners van Australië waarbij één verhaal in het bijzonder opvalt. Het lijkt namelijk sprekend op het verhaal van Adam en Eva en de verdrijving uit het paradijs. Alleen gaat het in dit verhaal om een boom, de yarran-boom, die honing geeft waar de twee oer-aboriginals niet van mogen snoepen. En ook in dit verhaal is de vrouw het zwakst en laat zich verleiden. Dat heeft als desastreus gevolg dat de dood zijn intrede doet in het leven van de eerste mensen in de persoon van de vleermuis. Daarmee is meteen de titel verklaard. Ik blijf me verbazen over het feit dat zoveel verhalen uit alle windstreken van de aarde zoveel overeenkomsten hebben terwijl de volkeren geen enkele uitwisseling hebben gehad. Wat is dat toch, die oerwaarheid, of oerverlangen naar rechtvaardiging van leven en dood. Fascinerend.

Meer kan ik over dit boek niet vertellen zonder teveel informatie weg te geven en dat zou jammer zijn. Nesbo kan goed schrijven en zijn beschrijvingen van vechtpartijen zijn hoogtepunten wat mij betreft.

Dit is een Scandinavische thriller die gelezen moet worden!

Lucca en het amfitheater

Lucca is een hele oude stad. De Etrusken woonden er al en de Romeinen waren hun natuurlijke opvolgers. De samenvatting van de rijke geschiedenis van de stad kun je lezen in het artikel op wikipedia, daar ga ik verder geen woorden aan vuil maken.

De Romeinen hebben het strakke stratenplan dat je nog steeds terugziet aangelegd en het oude Romeinse forum is als zodanig nog enigszins terug te zien bij het Piazza San Michele met de gelijknamige kerk.
Lucca
Een ander Romeins restant is het amfitheater. Dat ligt nog steeds op zijn plek maar is als zodanig niet meer goed herkenbaar, zeker niet van buitenaf. Twee van de oude toegangspoorten zijn nog redelijk intact en geven toegang tot het oude podium van het amfitheater. Als je er buiten omheen loopt zie je hier en daar nog restanten van de oude Romeinse bouw. Voor de rest is het helemaal opgeslokt door de stad. Op de voormalige tribunes zijn huizen gebouwd van verschillende hoogte en op die manier is er een mooi omringd plein ontstaan.
Lucca
Een oude foto die op het plein hangt toont de oude situatie waarbij op de binnenplaats, het huidige plein dus, krotwoningen stonden. Die zijn inmiddels weg en met de winkels en restaurants met hun terrassen is het een heel sfeervolle plek geworden.

Een filmpje en wat meer foto's hieronder.




Created with flickr slideshow.

dinsdag 16 augustus 2011

Fokke en Sukke en archieven

De vogel en de eend zijn al jarenlang een graag geziene gast in kranten en zelfs op tv. Ze hebben een website, een twitteraccount en een kalender. Die laatste heb ik van de goedheilig man gekregen en ligt trouw op de wc te wachten. Deze prent is van een paar dagen geleden en gaat over archieven. Digitale archieven nog wel. Cartoons over archieven zie je niet elke dag, zeker niet met enige actualiteitswaarde.

Deze prent raakt het nieuws over gestolen laptops, usb-sticks die achteloos rondslingeren en harde schijven van pc's van instellingen en particulieren die van eigenaar wisselen zonder dat bestanden die erop staan op enigerlei wijze zijn vernietigd.
De andere werkelijkheid, en wie kent die niet, is de schier eindeloze overzichten van mappen met daarin bestanden, met namen waarvan je na verloop van tijd niet meer weet wat er nou ook alweer precies instaat. Hoe herkenbaar is dat? Zelfs in archieven, bij administraties en archivarissen kom het voor. (maar niet verder vertellen!)

De "oplossing" van Fokke en Sukke is dan ook niet vreemd.
Soms moet je mensen die (gevoelige) informatie vinden in dienst nemen als bedrijf of instelling, domweg omdat ze het gevonden hebben :) Daar komt de archivaris weer om de hoek kijken!

Marina Fiorato – Het raadsel van Botticelli

Dit boek speelt zich af aan het eind van de 15de eeuw in Florence, Pisa, Napels, Venetië, Bolzano, Milaan en Genua. Het centrale onderwerp is het schilderij van Sandro Botticelli, de Primavera (de Lente). Het beschrijft een groot complot tussen Italiaanse staten met verstrekkende gevolgen. Het verhaal is heel goed geschreven, het verveelde mij geen moment. Ik heb het boek in een dag uitgelezen.

Hoofdpersoon is een prostituee en haar sidekick is een franciscaner monnik. Niemand is wat hij of zij lijkt en gaandeweg het verhaal wordt langzaam duidelijk hoe de vork in de steel zit. Ik kan er niet teveel over vertellen omdat een eventuele lezer dan bij voorbaat al informatie heeft die beter uit het verhaal gehaald kan worden. Zo hoort dat nou eenmaal. Tijdens het lezen dacht ik wel aan de Da Vincicode en achteraf bleek ook een artikel over de “Botticellicode” de aanleiding voor dit boek te zijn geweest. Voor wie van Italië houdt en de streek kent, bij mij was dat het geval omdat we dit jaar en twee jaar gelden de meeste van deze steden hebben bezocht, zal er veel herkenbaars in het boek zitten.

Er is ook kritiek van mijn kant, Voor wat het waard is. Het einde van het boek, maar dat zijn dan ook echt de laatste 30 pagina's van de 450, vond ik niet zo best. De wending die het verhaal neemt is erg voorspelbaar en daar had meer in gezeten denk ik dan.

Voor het overige kan ik dit boek bij iedereen aanbevelen. Niks geen groots geschreven literair werk, maar een prachtig verhaal, goed bedacht en meeslepend geschreven. De personages zijn “echt”, althans ik vond ze heel plausibel. Aanrader voor wie van historische thrillers houdt!

maandag 15 augustus 2011

De weg naar Casa L'Ulivo

Ons vakantiehuis in Toscane stond bij Radda in Chianti en heet Casa L'Ulivo. Het is een heerlijk huisje om een tijdje in door te brengen. Lekker in of uit de zon en er is een mooi zwembad bij en een fraai uitzicht. Helemaal niets op aan te merken.
DSCN4727 Wat wel een bijzondere ervaring was, zeker de eerste keer, was de laatste 2 km naar het huisje toe. Er staat in de routebeschrijving dat het een onverharde landweg is. Dat klopt. Maar het is ook bij tijd en wijle een hele steile weg, met steenslag bestrooid, te smal om lekker tegenliggers te passeren. Dat staat er dan niet bij vermeldt.
De eerste keer dat we de weg opreden kwamen we na verloop van tijd tegenliggers tegen, weliswaar een kleine Fiat en tractor, maar ik moest toch in de remmen en aan de kant van de berghelling naar beneden wachten tot ze voorbij reden, heel voorzichtig, en daarna weer proberen helling op grip te krijgen op de steenslag. Daar kwam toch zweet in de handen te staan.
De rest van de twee weken zijn we geen enkele keer meer tegenliggers tegengekomen, noch naar boven, noch naar beneden.

We hadden ons wel voorgenomen om de tocht op film vast te leggen om een indruk te geven en te houden van de, met recht, laatste loodjes.

James Patterson & Maxine Paetro – Zevende hemel

Ons huisje in de Toscaanse heuvels bij Radda in Chianti wordt al jaren gedurende vele weken bevolkt door Nederlanders. Dat resulteerde in een stapel achtergelaten of vergeten boeken en tijdschriften. Wie herkent dat niet als huurder van een huisje in het buitenland.

Ondanks het feit dat we een grote stapel boeken én een e-reader die bomvol staat hadden meegenomen naar Italië heb ik toch als eerste een boek van deze stapel gelezen. De overige titels waren voor een aanzienlijk deel al eerder door mij gelezen dus die hoefde ik niet nog een keer. Het boek heb ik in 1 ruk uitgelezen. Niet alleen omdat ik graag wilde weten hoe het afliep, maar ook omdat het bestaat uit hoofdstukken van maximaal 3 pagina's. Dan ben ik nogal snel geneigd om de volgende paar pagina's ook te gaan lezen en voor je het weet is te boek uit. Er zijn twee verhaallijnen te onderscheiden, dat wil zeggen, twee recherchegevallen, één ontvoering van enkele maanden geleden en een serie brandstichtingen die door het verhaal heen plaatsvinden.

Natuurlijk is er ook sprake van de onvermijdelijke persoonlijke gebeurtenissen in dit boek waarvan sexuele spanning de boventoon voert. Overigens niet storend, maar voor mij maakte dat het verhaal niet beter of interssanter. Het waren de pagina's die je rustig heel snel kon doorlezen. Niets nieuws onder de zon. James Patterson is volgens de achterflap, hoe verrassend, een gerenommeerd schrijver van vele succesvolle thrillers. Dit boek is er eentje uit de serie “The women's murder club”. Er komen vier vrouwen in voor die verschillende beroepen hebben, maar vriendinnen zijn en elkaar regelmatig in weekends verhalen vertellen over de voorvallen uit hun dagelijks leven. Een soort van Sex and the City in thrillervorm.

Helaas kon dit boek mij niet bekoren. Het is vlot te lezen, goed te volgen, er is geen sprake van verrassende wendingen en het bleek achteraf ( ;-) )ook redelijk voorspelbaar. Leuk niemandalletje. Ik raad iedereen aan om vooral andere boeken te gaan lezen dan die van James Patterson.

zondag 14 augustus 2011

Kolibrievlinder op film

In het huis waar we de afgelopen twee weken vakantie hebben gehouden in de heuvels bij Radda in Chianti was volop insectengeweld te zien. De vervelende bijen, vliegen en muggen, maar ook de bijzondere kolibrievlinder.

Als een kolibrie (een klein vogeltje) met snelle vleugelslagen stil hangen voor een bloemkel en dan met een lange tong de nectar uit de bloem likken/zuigen. Mooi insect om te zien en een bijzondere vlinder die ook wel in Nederland te zien is.

Filmen om het vast te leggen. Lang leve de Flip!

Montepulciano en Monte Oliveto Maggiore (10 augustus 2011)

Negen jaar geleden hebben we Montepulciano ook bezocht en we konden ons er weinig van herinneren. Toen we er vandaag rondliepen wisten we weer waarom : het is een mooi stadje maar het mist iets bijzonders. Mooie straatjes met leuke winkeltjes, een duomo, mooi uitzicht, het is er allemaal. Maar het is niet een stad waar je blij van wordt. Of klink ik nu ineens blasé na twaalf dagen Toscane? Nee dat geloof ik niet. Het is er fraai, je kunt er goed rondlopen en er valt best wat moois te bekijken, maar het mist ook iets, iets waarvan je zegt: Montepulciano, ja dat is de stad van... Dus niet. DSCN5434
Maar daarentegen was de tocht er naar toe wel heel fraai. Het is in de regio van Toscane toch weer heel anders dan waar wij zitten en de omgeving die we tot nu toe hebben bezocht. Er zijn ook wijngaarden en olijfboomgaarden, maar er is ook veel anders. De lokale pecorino (kaas) bv, die de beplanting van de akkergrond een andere kleur geeft. De aarde is er ook ander van kleur en de wegen zijn er anders. Terwijl je in onze omgeving snel langs heuvelruggen slingert lijkt het eerder of je daar over heuvelruggen rijdt. Prachtige vergezichten die je kreten van verbazing laten roepen. Heel merkwaardig.

Omdat we relatief snel klaar waren in Montepulciano brachten we ook een bezoek aan de abdij van Monte Oliveto Maggiore. Dat lag weer een stukje verderop en de weg daarnaartoe overtrof de weg van Radda naar Montepulciano. Aangekomen bij de abdij wachtte ons daar een verrassing omdat het een prachtige plek was waarbij de abdij nog vele tientallen meters lager lag dan waar we aankwamen. Een fikse daling dus maar het resultaat was prachtig. Het is een benedictijnerabdij en de kloosteromgang had prachtige laat 15de en vroeg 16de eeuwse wandschilderingen die leven van Benedictus verbeelden. De fresco's zijn gemaakt door Lucca Signorelli. Heel mooi werk waar ik een paar fraaie plaatjes heb geschoten van Moren, Arabieren en slechte vrouwen. Benedictus kon ze allemaal weerstaan. Het was een ware heilige. DSCN5478
Vanuit de kloostergang kregen we ook een blik in de refter waar de monniken (die liepen er ook rond!) aten en de bibliotheek (prachtige banden!) met klein museum en de pharmacia met een prachtige verzameling oude potten waar in vroeger eeuwen de kruiden en smeersels in zaten. Allemaal even fraai en smaakvol. Opvallend waren de rijke decoratieve schilderingen op de muren door het hele gebouw. Echt heel bijzonder en mooi.

De kloosterkerk was het laatst waar we in konden. Hier en daar wat te uitbundig naar mijn smaak, in tegenstelling tot de rest van het gebouw, maar ook fraai. Al met al een leuk een prettig bezoek. Vervolgens nog wat kloosterwijn gekocht en olijfolie. Duurzame herinnering :) DSCN5502
Daarna op weg naar huis en deze rit overtrof de vorige van de dag. Echt heel fraaie uitzichten en op de weinige parkeerplaatsjes langs de weg was het dringen geblazen. Op een gegeven moment moet je uit de auto om even rustig te kunnen kijken naar al het fraais wat zich rondom je afspeelt. Als chauffeur ben je dan extra dankbaar aangezien de weg je weinig kans laat om rustig de omgeving in je op te nemen. Een filmpje en foto's van prachtige rijen cipressen, toch een handelsmerk van Toscane, maakten de dag opnieuw tot een succes.

Prachtige excursie en ik kan het iedereen aanraden als je er bent.

Foto's van Montepulciano op mijn Flickr-account:


Created with flickr slideshow..

Foto's van Monte Oliveto Maggiori op mijn Flickr-account:


Created with flickr slideshow.

vrijdag 12 augustus 2011

Volterra (8 augustus 2011)


Vandaag trok de bewolking al vroeg dicht. Dat was een sein om de dag anders te besteden dan in de zon bij het huis. Dus trokken we er wederom op uit, dit keer naar Volterra, zo'n 60 km verderop. Aangezien er geen snelweg tussen lag duurde de reis bijna anderhalf uur. Het was weer slingeren geblazen, maar omdat het een nieuwe richting was zagen we nieuwe landschappen aan ons voorbij trekken. De reis verliep voorspoedig en het viel ons opnieuw op dat er ontzettend veel Nederlanders rondrijden in Toscane, net als wij. Het is de grootste groep buitenlandse auto's die je hier ziet.

Bij Volterra was het parkeren geen sinecure. Veel parkeerplaatsen waren bezet het zoeken naar een vrije plek hield veel automobilisten bezig. Dat zou weer tijd gaan kosten. Na een bijna aanrijding in een enorme haarspeldbocht waarbij de auto afsloeg en de hellingproef van pas kwam, lukte het ons dan toch om betrekkelijk snel een goede parkeerplaats te vinden. Soms moet je domweg geluk hebben.
DSCN5345
Volterra ligt hoog, zoals veel plaatsen hier in Toscane. De parkeerplaats lag relatief laag. Dat was klimmen geblazen en niet zo weinig ook. Van een geleidelijk stijgingsprecentage hadden ze hier nog niet gehoord en de trap die we bestegen vroeg veel van de kuiten. Na een hoop gezwoeg kwamen we in de stad aan. Het eerste het beste panoramisch uitzicht bood ons de resten van het Romeinse theater op de helling van Volterra. Redelijk goed zichtbaar in het terrein. Onze parkeerplaats grensde er direct aan. Daarna meteen een restaurantje ingedoken waar het druk was. Een lekkere lunch met salade Quo Vadis van de chef en een bruchette Quo Vadis zorgde voor voldoende energie om het stadje te bezoeken. Mogen jullie raden hoe het restaurant heette?

Volterra ligt in een gebied waar nog veel Etruskische resten te zien zijn. Het Museo Etrusco barstte dan ook uit zijn voegen van de urnen, zowel de prehistorische als de versierde Etruskische. En van de schaaltjes en dingetjes en gespen. Ze hadden ook een indrukwekkende verzameling Romeinse munten en om de handelsbetrekkingen uit de antieke wereld te benadrukken ook een fraaie verzameling uit de rest van de toen bekende wereld. Het was een mooi museum maar ze deden niet veel voor de buitenlandse bezoeker. Die moest met enkele Engelstalige panelen en wat elementair Italiaans wijs worden uit de soms lange tekstpanelen. Goed, het was desondanks toch de moeite waard.

Vervolgens liepen we verder door de stad. Het was er lekker druk, veel toeristen op de been en het zag er allemaal mooi uit. Sfeervol en goed te belopen. Ik verbaas me er altijd over dat de Italiaanse nonchalance voor wat betreft het onderhoud van muren en huizen sfeervol overkomt en als we dat in Nederland zien is het al snel een achterbuurt. Zal met de leeftijd van de huizen te maken hebben denk ik dan maar. En het is vakantie. Je kijkt anders. In Volterra ligt ook nog een mooi park bovenin het stadje met daaraan gelegen resten van het Etruskische forum. Een hoop stenen.

Daarna liepen we de stad weer in en kwamen terecht bij het machtscentrum van stad en kerk: stadhuis en duomo. Het Piazza del Priori heette het plein en de directe omgeving straalde die macht ook uit. Merkwaardig was de achteringang van de duomo, wat verscholen achter het stadhuis met dezelfde zwart-witte gelaagdheid als de duomo van Siena. Van binnen was die kerk prachtig versierd met een wat overdreven rijk plafond en mooie gestreepte wanden. Enkele sobere kapellen voltooiden het geheel. Mooie kerk. We liepen er aan de voorkant uit en daar verried eigenlijk niets dat je zo'n prachtig gebouw binnenliep. Je zou er zomaar voorbij lopen. Het battistero (waarom toch die enorme los van de kerk gelegen doopkapellen??) liepen we ook even binnen, maar dat had ik snel bekeken. Redelijk standaard. Je wordt een beetje blasé na een dikke week in Toscane.
DSCN5308 Er restte ons nog wat mooie panoramische uitzichten over het mooie Toscaanse land. Foto's maken was er helaas niet bij omdat het zo bewolkt was dat er niet genoeg licht was om er een mooi plaatje van te maken. Tenslotte nog langs en door de Etruskische poort. Die poort stond er al in de Etruskische tijd, maar de Romeinen hebben er hun eigen saus overheen gedaan. Bijzonder zijn de drie koppen die nog heel ruw zichtbaar zijn aan de buitenkant van de poort. Als je goed kijkt zie er nog enige tekening in. Daarna een steile straat op terug naar het centrum van Volterra. Het was tijd voor de afsluitende gelato (met limone en caffé en voor L. met creme en pannacotta) en de weg terug naar de auto. Afdalen over onmogelijk steile wegen en trappen gaat altijd een stuk sneller en makkelijker dan ze opgaan.

Mooie dag. Als je in de buurt van Volterra bent en je hebt de tijd: ga er kijken!

Foto's van Volterra opmijn Flickr-account:


Created with flickr slideshow.

donderdag 11 augustus 2011

Arezzo (7 augustus 2011)

Vandaag was eigenlijk een dag om te luieren en lezen, maar het pakte anders uit. Teruglezend over de vorige vakantie in Toscane kwam L. erachter dat op de eerste zondag van de maand er in Arezzo een antiekmarkt was. Dat was een uitgelezen kans om die stad te bezoeken en meteen de inhoud van de kraampjes eens aan een nader onderzoek te onderwerpen. Dus vertrokken we naar Arezzo. Het ligt hier niet ver vandaan, hemelsbreed 62 km, maar door de enorme slingerwegen er naar toe duurde de reis ruim een uur. Wel weer het mooie Toscaanse landschap kunnen bewonderen.

DSCN5151
Arezzo is opnieuw een prachtige plaats met een schitterende historie die nog steeds aan de stad af te lezen is. Er staan mooie voorbeelden van vroege renaissancegebouwen en ook van fraaie middeleeuwse gebouwen zonder enige franje. De Franciscuskerk en de Mariakerk zijn daar goede voorbeelden van. Verder valt op dat de stad enorme golft op de heuvels waar het op gebouwd is. Het is voortdurend klimmen end alen als je door de straten loopt. Voor een fotograaf is dat soms lastig mede door de smalle straten zijn de grootschalige gebouwen nauwelijks fatsoenlijk op de digitale plaat vast te leggen. We hebben een lunch genoten op het Piazza Grande wat een kleine en ietwat schamele kopie is van het prachtige centrale plein in Siena. Wel schuin, niet zo mooi en de gebouwen er omheen ook niet. Desalniettemin was het een mooi plein wat helaas door de antiekmarkt zo in beslag genomen was dat het zich niet goed liet fotograferen. De duomo lang aan de rand van de oude stad, wat merkwaardig was omdat die toch meestal enigszins centraal in de stad lagen. Het was een hele sobere kerk van buiten. De binnenkant hebben we niet bekeken.
Wel het interieur van de oude Franciscuskerk die uit 1 schip en beuk bestaat. Met een prachtig houten plafondgewelf dat zich helaas zonder flits niet goed liet fotograferen. Deze kerk straalt nog wel de oude godsvrucht uit zonder de overdreven Roomse pracht en praal. Enkele muurschilderingen waren er te zien, terugehaald door restauratie, die toch een soberder indruk geven dan de gouden flitsversieringen uit latere tijd. Aparte kerk door zijn constructie, maar ook door zijn sobere bijzondere voorgevel.

DSCN5148
De antiekmarkt liep door de hele stad en bracht een hoop mensen op de been. De kraampjes hadden de gewone “antieke” spullen liggen maar er was van alles te koop wat zeker de moeite waard was. Er was genoeg dat het kopen waard was, maar ver van huis en met beperkte vervoersmiddelen konden we ons geld in de knip houden. Zoals het Hollanders betaamt. Bij een kraam lagen vier prachtige lantaarns voor straatverlichting te koop die ik al veel heb gefotografeerd in Italië. Ik vind het prachtig dat de sfeer van de steden wordt versterkt door het gebruik van prachtige oude lantaarns. Hier lagen er vier op een rij, die hanglantaarns en een voor op een paal. De verkoper gaf uitgebreid toelichting, dat ze van brons waren, onverwoestbaar, dat er eerst olielampen in gezeten hadden die hun walm kwijtraakte voor de schoorsteen waar ze aan hingen etc. Nu waren er 3 met armaturen voor een gloeilamp voorzien waar de lamp nog inzat. Ze kosten 1000 euro de vier. Tja, dat was toch wel wat aan de prijzige kant. De verkoper vertelde ons dat het helemaal niet duur was want als je die nu moest laten maken in ijzer kosten ze 800 euro per stuk. In brons zou helemaal onbetaalbaar worden. Wij geloofden de man graag maar lieten de lampen toch liggen.

Foto's van Arezzo op mijn Flickr-account:


Created with flickr slideshow.

woensdag 10 augustus 2011

San Gimignano en Montereggioni (6 augustus 2011)

Excursiedag! Een herhaling van een dag uit 2002 toen we beide stadjes ook op één dag aandeden. Dit keer lag het allemaal wel een stuk dichterbij, dus de reistijden waren beter.
San Gimignano zal bij nagenoeg elke bezoeker van Toscane wel bekend in de oren klinken. Het is een toeristische trekpleister van formaat en volkomen terecht. Dat leverde wel meteen een probleem op want alle parkeerplaatsen waren vol. Dat werd dringen op de weg speuren naar een plekkie voor de automobiel. Die meteen een blok aan het been werd. Gelukkig waren de Toscaanse goden ons goed gestemd want toen we terug reden om opnieuw een plaats te zoeken vertrok er net een auto uit parkeerplaats 2. De agent die ons en alle andere auto's daar vriendelijk wegwuifde had het in zijn ooghoek gezien en toen wij met gebaren vroegen of we erin konden, gaf hij toe. Dat was mazzel! Zo'n beetje voor de poort van San Gimignano hadden we een prachtige plaats in de volle zon. Dat was een probleem voor later.

DSCN5056
San Gimignano is de stad van de torens. Er stonden er in de middeleeuwen meer dan 60 waarvan er nog 14 overeind staan als toren. Het is een prachtige stad om door te wandelen en wat te eten op de vele terrassen. We hebben er een heerlijke lunch gepakt en mensen gekeken,
De atmosfeer van eeuwen geleden laat zich makkelijk terughalen in deze omgeving ook al lopen er drommen toeristen rond. De stad is uitgestrekt genoeg om elkaar niet voor de voeten te lopen. We hebben de kathedraal bezocht die heel bijzonder is door de aaneenschakeling van muurschilderingen van beneden tot boven. Dat zie je bijna nergens anders en het geeft de kerk een bijzondere uitstraling.
Daarna liepen we nog naar de burchtheuvel en beklommen de enige toren die daar nog min of meer overeind staat vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de stad en omgeving. Daarna was het tijd om terug te lopen naar de auto maar niet zonder een ijsco bij een teamlid van de wereldkampioenschappen ijs maken in 2006/2007 en 2008/2009. Een traktatie!

De auto had bijna het kookpunt bereikt maar gelukkig gingen we rijden waardoor er verkoeling optrad, zowel voor de motor als voor de inzittenden. Altijd een straf in om een glooiend hete auto te gaan zitten.

DSCN5114
Volgende halte was Montereggioni. Een kleine vestingplaats die binnen het uur helemaal bekeken is. De muren met torens zijn al van verre zichtbaar op de heuveltop en het stadje is prachtig om door heen tge lopen. Geen torens en bijzonder gebouwen, wel een kerk die uitblinkt door eenvoud. Het hele plaatsje heeft die uitstraling. Leuk om doorheen te wandelen, de oude gebouwen te bestuderen en bekijken, die bijna zonder uitzondering niet zijn opgeknapt voor het oog van het kerkvolk. Van binnen zal het er ongetwijfeld beter uit zien. Maar daardoor behoudt het wel authenticiteit. Ook hier hebben we heerlijk op en terras plaatsgenomen voor een verfrissing en wat lokale kaas. Altijd een prima snack in Italië.

Daarna was het tijd om terug naar Radda te gaan, de Coop supermarkt nog even te bezoeken en plaats te nemen bij ons Casa d'Ulivo waar het nog bijzonder aangenaam en warm was. Even verder lezen. Morgen weer rustdag en dan kunnen de pagina's verder verslonden worden.

Foto's van San Gimignano op mijn Flickr-account:


Created with flickr slideshow.


Foto's van Montereggioni op mijn Flickr-account:


Created with flickr slideshow.

dinsdag 9 augustus 2011

Radda in Chianti en Siena (4 augustus 2011)

Het was weer tijd om er op uit te trekken. De verleiding is groot om de dagen door te brengen bij het huis in schaduw en zon, maar af en toe moet er ook iets beken worden. Dat hoort nou eenmaal bij de vakantie in het buitenland. Vandaag gingen we naar de plaats hier om de hoek: Radda in Chianti. Daar doen we ook de boodschappen dus voelen we ons daar al enigszins bekend. Bovendien is daar ook een internetpoint bij een café en daar kan ik dan mooi wat blogposts plaatsen en L. haar facebook en andere netwerken weer eens wat oppoetsen.
Radda bleek een verrassend leuke plaats te zijn met een enorm hoogteverschil. Heel steile wegen, liever: weggetjes, leiden door het stadje. Mooi oud en ook nog steeds sfeervol. Er is ook een soort van onderdoorroute die door overwelfde stegen leidt. Mooi om daar ook door te lopen. Veel winkeltjes die je in Nederland niet hebt. Eentje verkocht metalen reclamekaarten met oude opdruk met blote vrouwen als onderwerp en betrekking hadden op bordeelachtige etablissementen. Heel apart en hopelijk zijn de foto's een beetje gelukt om een indruk te geven. De Nicolaaskerk stond hoog in het plaatsje en was sober maar mooi gerestaureerd. Het raadhuis had een opmerkelijke eigenschap: de verschillende heren (of burgemeesters?) van Radda hadden er hun wapen in de gevel laten aanbrengen. De oudste was van 1505. Mooie kleurige tegels. Heel apart, nog nooit eerder gezien.
Na de wandeling door Radda zijn we op het terras bij het internetpoint gaan zitten en hebben daar een paar uur doorgebracht. Je mocht er 2 uur gratis online. Die tijd hebben we optimaal benut.
DSCN4848 Vervolgens reden we naar Siena. Die stad hadden we in 2002 ook al bezocht maar daarvan konden we ons nog maar bitter weinig herinneren. Dat was toen op de verjaardag van B. We vonden na een kronkelige tocht van 45 minuten door het prachtige Toscaanse landschap een parkeergarage aan de voet van de oude stad. Na wat klimwerk konden we met roltrappen heel snel en zonder moeite naar de bovenstad. Gemak dient de mens.
Wat een juweel van een stad is Siena! Een genot om doorheen te lopen, of de gebouwen nou opgeknapt zijn of niet. Het ademt een heerlijke sfeer uit. Ongetwijfeld zijn er ook hele foute buurten, maar daar hadden we vandaag geen last van. Na een korte wandeling kwamen we op het indrukwekkende Piazza del Campo. Een parel voor de stad. Heel druk en veel toeristen op de been. Daar gingen we eens een lekkere lunch gebruiken terwijl we konden geniet van het uitzicht op de gebouwen én de mensen. Heerlijk gegeten, een bordje met verschillende kazen en een salade met tonijn en nog veel meer heerlijke ingrediënten zoals artisjokken en tomaten. Daarbij heerlijk brood en olijfolie en zout. Snoepen was het.

Vervolgens gingen we de stad verder verkennen en opnieuw was het prachtig. Na de ochtend met de tegels op de wand van het stadhuis in Radda, vielen me nu veel meer van dat soort tegels op op de muren van de stadshuizen in Siena. Enkele heb ik gefotografeerd. Het was heerlijk om door de straten te lopen. We kwamen bijna toevallig langs het Sanctuario de St. Catharina. De heilige Katrien (15de eeuws) was een inwoonster van Siena en haar geboortehuis/plek is omgetoverd door de Roomse kerk in een serie kapellen en kerken. Heel erg protserig, zeker vergeleken met de Nicolaaskerk in Radda. Maar goed, dat is nou eenmaal het rijke roomse leven in Italië. We zijn er maar kort geweest, bijzonder was het niet. Wel veel schreeuwerige schilderijen en wandschilderingen. Not my cup of tea.
Na een helse klimtocht terug naar boven bezochten we de plaatselijke duomo. Dat is echt een juweel van een kerk. Helemaal in zwart-witte lagen opgebouwd (de kleuren van de stad), majestueus en de welvaart straalt er vanaf. Een prachtige voorgevel, rijk versierd met beelden en drie magnifieke deuren. Die hebben altijd een vreemde aantrekkingskracht op me. Ik heb al veel deuren gefotografeerd de afgelopen dagen. Vaak prachtig omlijst, soms eenvoudig of niet bewerkt, soms heel rijk. Deze deuren waren geweldig mooi. Vooral de middelste in koper uit de 13de eeuw. DSCN4868 De duomo is van binnen is bijzonder. Prachtig gedecoreerd. Het is de enige kathedraal beneden de Alpen die helemaal in de gothische stijl is gebouwd. Binnen is met name de vloer fantastisch versierd met afbeeldingen. Vanwege de kwetsbaarheid daarvan zijn grote delen afgedekt, maar wat wel zichtbaar is, blinkt uit in schoonheid, Het liet zich niet zo goed fotograferen maar ik heb er toch een mooie indruk van vastgelegd. De enorme afbeelding van de moord op de onnozele kinderen lag deels bloot en geeft mooi weer hoe het totaal eruit moet zien. Verder was er prachtig beeldhouwwerk te zien, o.a. van Bernini en natuurlijk schilderijen van o.a. Donatello.
Het is een indrukwekkende kerk. We hebben er een tijdje doorgebracht. Daarna nog even naar het Battistero, de doopkapel die de omvang van een kerk had. Hoewel ook die er fraai uitzag (met spiegels voor de bezoekers zodat je geen stijve nek kreeg van het omhoog kijken naar de plafondschilderingen) waren we hier snel uitgekeken. Je kunt maar zoveel moois aan op een dag.

De zon scheen in Siena, af en toe een wolkje, en onder dat gesternte reden we voldaan terug naar ons Toscaanse onderkomen voor nog ruim een week. Prachtige excursie vandaag!

Foto's van Siena op mijn Flickr-account:

Created with flickr slideshow.

zaterdag 6 augustus 2011

Lucca (2 augustus 2011)

Na twee dagen uitgebreid luieren en lezen in en rondom ons huis in de Toscaanse heuvels was het weer eens tijd om een excursie te maken. We vertrokken naar Lucca, niet heel ver weg, maar omdat we in de binnenlanden vertoeven is de weg niet recht en breed,maar kronkelig en smal. Dat kost daarom meer tijd dan de kilometerstand zou doen vermoeden. Na bijna 2 uur rijden kwamen we in Lucca aan. De TomTom leidde ons de vesting in en dat was niet de juiste keuze. Smal en veel eenrichtingsverkeer. In een vreemde stad met weinig manoevreerruimte en heel veel toeristen op de been is autorijden een nono. Helaas zaten we er middenin en na wat vruchteloze pogingen om eruit te komen en/of een parkeerplaats te vinden moesten we capituleren en de weg vragen. L. kweet zich van die taak en het werkte. We waren buiten en konden een parkeerplaats zoeken en vervolgens de stad opnieuw bezoeken, maar nu te voet.
DSCN4799
Lucca is een prachtige stad binnen stadsmuren uit de 17de? Eeuw. Het hoofdstratenpatroon stamt nog uit de Romeinse tijd en is daarmee lekker overzichtelijk. Het trekt daarom heel veel dagjesmensen van alle nationaliteiten dus het was oppassen geblazen wat je zei. Veel Nederlanders en Belgen konden verstaan wat je zei. We hebben enkele hoogtepunten bezocht zoals de St. Maartenkathedraal met een prachtige facade. Het interieur was ook fraai, maar niet echt weelderig. We bezochten de sacristie met een 11de eeuws grafmonument van de vrouw van Lucca die bij de geboorte van haar tweede kind het leven liet. Daarna nog een bezoek aan het kathedraalmuseum met prachtige kunstschatten. Mooi ingericht museum ook met veel doorgangen, overzichtelijke kleine ruimtes en geen overdaad. Gedoseerd aanbod.

Lopen door een stad als Lucca is al boeiend genoeg. Mooie panden en straatbeelden, prachtige lantaarns en niet te druk en weinig auto's op de weg. Heerlijk.

Volgende halte was het amphitheater. Dat is nog als zodanig te herkennen van bovenaf en als je er in staat. Voor het overige is het helemaal verbouwd met woningen op de plaats waar eerste de tribunes waren. Omdat de binnenruimte er nog wel is kun je prachtig zien hoe hergebruik van klassieke gebouwen functioneel kan zijn. De oude binnenplaats was een sfeervolle plek met veel winkeltjes en terrassen. Er stond een podium en daarmee kreeg de plaats weer z'n oude rol terug als podium in de zomermaanden als er diverse optredens waren.
DSCN4809
Vervolgens liepen we verder naar de St. Michaelkerk aan het oude Romeinse forum toen we tegen de toro delle oro aanliepen. Deze 13de eeuwse klokkentoren was de hoogste toren van de stad en 207 treden later (op een houten trap) stonden we te genieten van een prachtig uitzicht over Lucca. Altijd mooi om een stad van boven te bekijken en te filmen en fotograferen. Even terugkijken waar we allemaal al gelopen hebben en waar we nog naar toegingen.

Na een halfuurtje uitpuffen hoog boven de stad vertrokken we weer naar beneden en naar de St Michaelkerk. Deze kerk heeft een prachtige facade en is nog helemaal pisaans-romaans. Dat wil zeggen dat het binnen in de kerk lekker donker was vanwege de hoge en kleine ramen. In die tijd was de bouwkunst nog niet zover ontwikkeld dat ze de later gothische boogconstructies konden bouwen. Het interieur was niet bijzonder, maar om weer eens in zo'n oude kerk te lopen, dat heeft wel wat.

Daarna was het bezoek ten einde. Nog een verfrissing voor we op weg gingen naar casa d'Ulivo bij Radda in Chianti. Lucca is zeker een dagtocht waard.

Foto's van Lucca op mijn Flickr-account:

Created with flickr slideshow.

vrijdag 5 augustus 2011

Radda in Chianti (30 juli 2011)

Na een nacht in ons vorstelijk bed waar we ons bijna buiten ontbijttijden versliepen, vertrokken we voor de laatste etappe was maar kort, 250 km van Parma naar Radda in Chianti. Mooie weg door de Appenijnen die we in 2002 ook hebben gereden toen nog in het gezelschap van de kids. Er werd veel gewerkt aan de weg en dat leidde tot grote drukte en aangepaste snelheden. Dat was niet zo erg omdat we toch pas vanaf 3 uur in ons huis terecht konden. Onderweg nog een stop gemaakt voor de broodnodige koffie en een lekkere cornetto (croissantje met vulling). Veel Nederlanders op de weg naar Toscane en verder.
DSCN4724
Ondanks dat we de exacte breedte- en lengtegraden in onze TomTom hadden ingevoerd, kwamen we in eerste instantie niet op de juiste plek terecht. De routebeschrijving van Happy Home bood soelaas en zo bereikten we een onverharde weg. Volgens de routebeschrijving was die ongeveer 1.7 km lang. Het bleek een hele onderneming om die met kiezels bestrooide weg, waar soms de rotsbodem door het onverharde heenstak, te berijden. Tot overmaat van ramp kwamen er ook nog twee tegenliggers op een weg die daar eigenlijk niet voor gemaakt is. Dus aan de rand naast een afgrondje stil staan en wachten tot de tegenliggers voorbijgingen. Daarna met de hellingproef verder wat leidde tot veel opspattende kiezels tegen de onderkant van de auto. Sturen en zo optrekken is geen goede combinatie. Uiteindelijk kwamen we goed boven aan en konden we ons huis betrekken. Het staat in een groepje huizen waarvan er twee verhuurd worden aan vakantiegangers. In de andere huizen wonen Italianen die hun gewone leven leven. Het huisje ligt prachtig met uitzicht over het dal. De zon is bijna de hele dag aanwezig zodat de zonaanbidders volop aan hun trekken kunnen komen. Er zijn ook veel insecten, maar dat hoort er bij in deze contreien, trouwens in Nederland ook als het warmer is.
DSCN4721
Eerst de afdaling weer gedaan om inkopen te doen voor het weekend, daarna opnieuw de helling op, maar dat valt de tweede keer mee omdat je weet wat je kunt verwachten. En zo is het dan zaterdagmiddag 5 uur en hebben we de spullen uitgepakt, de koelkast ingeladen en zitten we in de zon bij te komen. Dat komt helemaal goed hier!

Foto's van Radda in Chianti op mijn Flickr-account:


Created with flickr slideshow.

donderdag 4 augustus 2011

Parma (29 juli 2011)

De reis van Dijon naar Parma verliep minder voorspoedig van de tocht naar Dijon. Dat kwam vooral door de passage van de tunnel door de Mont Blanc. Daar was een wachttijd van anderhalf uur die voor een deel plaatsvond op hellingen met ongeduldige chauffeurs links en rechts. Spannende rit die uiteindelijk natuurlijk meeviel. Voor het overige verliep het heel soepel met alleen wat drukte rondom Milaan. Dat was te verwachten.

Door dat oponthoud kwamen we pas laat in Parma aan, rond half 7. We hadden een prachtig 4-sterren hotel Starhotel Parma, dat er luxueus uitzag en een rijke 19de eeuwse uitstraling had. De kamer was ruim een luxe en het bed met recht king-size.
Afbeelding 135
Na inspectie van onze vertrekken gingen we de stad in. In Parma scheen de zon volop en het was er lekker warm. Tijd om de lange broek, sokken en schoenen in te wisselen voor slippers en een korte broek. Dat was een briljant plan, hoewel de slippers al snel voor problemen zorgden: ik was ze niet meer gewend. Pijn. Zeer. Moeilijk lopen. Maar we gingen vrolijk door en hebben nog behoorlijk wat van de stad kunnen zien. Het leek ons een prachtige stad, sfeervol en rijk. Helaas konden we nergens meer naar binnen, dus hebben we het bij gevels moeten laten., Het was er ook heel rustig op straat.
Afbeelding 118
Het was de laatste dag van werkend Italië, de vakantie stond voor de deur, misschien had dat ermee te maken. We hebben heerlijk gegeten op het plein dat de naam van Garibaldi droeg. Daar was het wel gezellig druk en de terrassen zaten behoorlijk vol. Ons voorgerecht was meteen het hoogtepunt: Parmaham en Parmezaanse kaas. Wat smaakte dat goed! De ham smolt zowat op de tong en de Parmezaanse kaas... tja. Wat valt daar nog over te zeggen. Het was heerlijk toeven daar. De wandeling terug naar het hotel voerde oins door een park, en het was al donker. Dat was overigens geen probleem. We weg vinden richting hotel was iets lastiger met nauwelijks Engels sprekende Parmezanen, maar uiteindelijk liep een mevrouw met ons mee om de juiste gang te wijzen.

Jammer dat het verblijf zo kort duurde.

Foto's van Parma o pmijn Flickr account:


Created with flickr slideshow.