dinsdag 13 december 2016

Duul58: dubbel correct

Vandaag, op 13 december 2016, komt de teller van mijn leven op 58 te staan. Een mooie leeftijd die nog steeds iets van kracht heeft. De jonge glans is al een tijdje verdwenen en de harde rimpels zitten nog op enige afstand. Het is allemaal nog toonbaar.

Na de eerste schuchtere schreden op het internet dat je nog via een inbelmodem betrad ergens in 1998 bleek een internetnaam geen overbodige luxe. Vele jaren geleden koos ik als internetnaam Duul58. Ik heb een bijzondere, weinig voorkomende voornaam, waar ik nog steeds erg blij mee ben, maar ik vond het toch nodig om die om te draaien.

Dit was niet mijn eerste online naam, maar na wat vergeten wachtwoorden en foute keuzes werd het dit: een omgekeerde voornaam en het jaar van mijn geboorte in verkorte vorm. Er zijn meerdere internetnamen die op deze wijze tot stand zijn gekomen. Niets nieuws of bijzonders onder de zon. Met name de toevoeging van geboortejaar of -datum zie je vaker naarmate het aantal internetgebruikers toenam.

Komend levensjaar is mijn online naam voor het eerst én voor het laatst dubbel correct. Daar krijg ik geen extra punten voor, altijd jammer, maar zelf vind ik dat wel grappig.

What's in a name!? Nou, mijn leeftijd.

zaterdag 10 december 2016

Boeken schrijven - vervolg

Drie maanden geleden schreef ik over het grote project waar ik met de collega's van het schrijversteam van Heemcentrum 't Schoor mee bezig ben: het beschrijven van de oudste geschiedenis van het dorp Udenhout rondom het ontstaan van de hoeven/boerderijen in de 14de eeuw.

Ondertussen is er al veel gebeurd, maar het is natuurlijk nooit genoeg! Het onderzoeken, combineren en enigszins begrijpelijk opschrijven van mijn deel van het onderzoek vergt veel tijd en energie. Concentratie is nooit mijn sterkste punt geweest en dat blijkt nu opnieuw een hinderlijk beletsel. In het verlengde daarvan volgt de constatering: ik ben de man van de sprint. Dat was ik in mijn kortstondige sportieve leven al overduidelijk, maar het blijkt ook in mijn werkzaam leven een niet te ontkennen eigenschap. Wat betekent dat? Ik kan een hele avond of middag achter mijn beeldscherm zitten, lekker hoppend van het een naar het ander. En dan opeens, op een niet te bepalen tijdstip, komt er productie. Blijkbaar zijn er bitjes en bytejes in mijn hoofd op een plek gevallen waar ze energie en betekenis maken en er komt zowaar een coherent verhaal uit mijn stuntelend typende vingers. Het blijft een verbazingwekkend proces. Het betekent wel dat ik veel uren nodig heb om een pagina tekst te schrijven.

Daarnaast ben ik de man van het laatste moment. De echte scherpte ontstaat vlak tegen of net over de deadline. Dat ik al maanden bezig ben met een boek dat pas in augustus 2017 klaar hoeft te zijn is een onwerkelijke situatie voor me. Dat heb ik in het verleden wel eens manmoedig geprobeerd, maar het kwam nooit goed van de grond. Alles werkt in een trager tempo als ik nog ver van een deadline afzit. Het wordt ook niet echt creatief vanwege de ontbrekende druk. Maar in dit geval ontkom ik er niet aan.

In het schrijversteam hebben we al een heleboel boeken geschreven en in de meeste gevallen was mijn bijdrage een hoofdstuk, een overzichtelijke opdracht. Daar was ook planning voor nodig zeker als er onderzoek voor nodig was. Maar nu draag ik dit boek voor het grootste deel. Die verantwoordelijkheid voel ik ook zo. Ik kan voor mezelf wel de enorme spanning en nonchalance permitteren, maar niet voor de medeschrijvers die anders in elkaar zitten en ook moeten schipperen met hun tijd.
In dit proces hebben we enkele deadlines afgesproken omdat het binnen een team nodig is dat iedereen op de hoogte blijft en de voortgang zichtbaar moet zijn en besproken moet worden. Half januari is er opnieuw een deadline: dan moet de eerste versie van de tekst klaar zijn.

Hoewel ik in de afgelopen drie maanden echt niet stil heb gezeten en van veertig van de huidige lijst van zestig hoeven de eerste concepttekst geschreven heb, vormen de resterende twintig hoeven een gebergte met enkele lastig te bereiken toppen. Voor een paar van die hoeven ben ik al goed op weg en die red ik zeker op tijd. Maar een aantal blijven onbereikbaar en zullen volgend jaar nog veel tijd en onderzoek vergen. Het worden drukke weken rondom de feestdagen waar ik vele uren achter beeldschermen weggedoken zal zuchten en steunen.

Dat laatste moet je niet te zwaar nemen, want elke regel die op papier komt gaat eveneens gepaard met plezier en het genot van de ontdekking.

dinsdag 18 oktober 2016

Gelezen boeken (4)

Ik slaag er in om het lezen van boeken nog vol te houden in de nasleep van de vakantie. Daar ben ik zelf best trots op. Er zijn zoveel andere verleidingen, maar lezen blijft een mooie manier van ontspannen. En af en toe lees je wat moois!

24 dagen van Guillaume Musso
Een boek dat begint als een belofte. Een retespannend verhaal met een mooi, oorspronkelijk onderwerp: de tijdmachine. Maar dan anders. Er komt ook een vuurtoren in voor en zoals we allemaal weten beloofd dat niet veel goeds. Een type gebouw dat in vele spannende verhalen een rol vervult. In dit geval vond ik het idee van het boek echt origineel. Ik werd benieuwd naar het vervolg en vooral het einde natuurlijk. Hoe gaat dit aflopen? Een mens die telkens 24 uur "leeft" en dat 24 dagen in een periode van 24 jaar. In sneltreinvaart door de geschiedenis van de afgelopen kwarteeuw. De wil om te weten hoe het verhaal afloopt was de belangrijkste reden om te blijven lezen. De stijl van het boek vond ik niet best. Weinig origineel of spitsvondig, gewoon schrijven zoals ik dat ook zou doen. Het einde van die boek vond ik ronduit teleurstellend! Wat een zwak einde van een idee dat zoveel potentie heeft! Ik trok een parallel met een bloedstollend verhaal dat er mee eindigt dat alles een droom was. Nee, zwak zwak zwak. Dat is mijn oordeel.

Huidpijn van Saskia Noort
Zoals de lezer van dit blog weet, is dit niet mijn eerste Saskia Noort. Dat krijg je als er een hele serie verhalen van haar hand op de e-reader staan. Bij elk van haar boeken heb ik het idee dat ik het al gelezen heb. De vraag blijft: is dat zo of lijken de verhalen gewoon heel erg op elkaar? In dit geval moet mij van het hart dat dit het eerste boek was dat ik echt goed uitgewerkt vond. Het verhaal hield me goed bij de les en ik wilde weten hoe dit af zou lopen. Bovendien in een prettige stijl geschreven. Ik zou het mensen aanraden om te lezen. Leuk!

Afgunst van Saskia Noort
Opnieuw een kort verhaal dat maar weer eens laat zien dat afgunst, naijver en jaloezie geen emoties zijn waar een mens gelukkig van wordt. Mislukte liefde is wel een favoriet thema van Saskia Noort. Wederom een gekwetste geliefde die niet verder komt in het leven. Altijd jammer. En dat met zoveel zelfhulpboeken in de schappen van de boekhandel! Leuk tussendoortje, dit boek.

Alleen in Berlijn van Hans Fallada
Een boek met een verhaal zo bleek aan het eind van deze uitgave. Geschreven in 1947 en die sfeer ademt het boek ook. De kleine man/vrouw en het kleine verzet tegen het Naziregime. Ik vond het een heel mooi boek. Zonder poespas, zonder opsmuk, zonder gezocht leed of opgeklopte emoties. Het leven gaat door, ook al woon je in Nazi Duitsland. Ook al desintegreert de hele samenleving.
Wat mij vooral aansprak was de beklemmende sfeer van verraad dat overal aanwezig was en echt loerde. Feind hört mit! Ook als je aan de goede kant van de streep streed. Knap geschreven door een gekweld mens. Dat komt aan het eind van het boek ook nog even voorbij. Aanrader!

vrijdag 2 september 2016

Boeken schrijven

Ik heb er in dit weblog al eerder aandacht aan besteed: mijn onderzoek naar de middeleeuwse landgoederen in Udenhout. Inmiddels is het onderzoek al heel veel jaren onderweg en is de tijd gekomen om er een meer vaste vorm aan te geven. Dat gebeurt volgend jaar als ter gelegenheid van het 25 jarig bestaan van het Schrijversteam van Heemcentrum 't Schoor een boek verschijnt over die landgoederen. Voor mij een grote eer en verantwoordelijkheid. Een jubileumboek schrijven is niet niks. Het onderwerp trouwens ook niet.

Mijn interesse in geschiedenis is zich gaan verleggen van de moderne tijd naar de middeleeuwen. Waarom? Geen idee, dat is zo gegroeid. Het is vooral de rijkdom aan bronnen over die vroege periode die mijn fantasie en mijn onderzoeksdrift aanwakkert. Het is een puzzeltocht, en er ontbreken zeker hele stukken, maar met wat er overblijft is toch een heel mooi plaatje te schetsen. Als je maar tijd van leven hebt.

Het daadwerkelijk systematisch onderzoek doen, iets wat al jaren mijn vrije tijd grotendeels vult, dat is nu tijdelijk voorbij. Het is tijd voor een tussenrapportage, een stand van zaken. Dat is een stressvolle situatie. Want half werk leveren, dat wil eigenlijk niemand. Dus ga ook ik neurotisch speurend op zoek naar nieuwe informatie online. Nieuwe bronnen die beschikbaar zijn gekomen en het een stuk eenvoudige maken om iets terug te zoeken of beter te bestuderen. Dat maakt het schrijven tot een tijdrovender proces.

Tegelijkertijd doe ik wekelijks nieuwe ontdekkingen die ik anders niet zou doen. Puur en alleen omdat ik steeds op zoek ga naar aanvullingen en kan zoeken in nieuwe bronnen online. Daarbij helpen ook de tientallen stamboomonderzoekers die hun vondsten delen via bv. genealogieonline.nl. Daar zijn mensen bij die ook nog netjes een aantal bronnen vermelden die ik nog niet gezien heb en die ik dankbaar gebruik. Weer anderen onderhouden hun eigen website met de resultaten van het stamboomonderzoek. Het online delen werpt zo steeds opnieuw zijn vruchten af.

Het Stadsarchief van 's-Hertogenbosch heeft een paar maanden geleden het onovertroffen Bosch Protocol zo goed als integraal online gezet. Een prachtige naslagwerk voor de talloze bronvermeldingen die ik vele jaren geleden eerst heb gekopieerd en later heb overgetypt en in een database gezet.

De komende maanden zal ik regelmatig wat inzicht geven in dit proces. Het houdt me van de straat, letterlijk. Het grootse deel van de afgelopen vakantie heb ik achter mijn computers doorgebracht om orde te scheppen in de rijkheid aan bronnen en informatie. Het is ploeteren maar o zo opwindend! Het scheppen van nieuwe inzichten en interpretaties. Een nieuwe bodem onder de rijke historie van Udenhout. Wie schrijft die blijft.

Lees ook: hobby en verslaving

donderdag 1 september 2016

Gelezen boeken (3)

De vakantie is ten einde. Nog een blog met gelezen boeken. Die blijven wel komen maar in een lager tempo :).


Nieuwe buren van Saskia Noort
Toen ik halverwege het verhaal was realiseerde ik me dat ik dit verhaal al eens eerder gelezen had. Het bleef toch interessant genoeg om het boek opnieuw te lezen. Een liefdesverhaal dat niet goed afloopt. Ach, we kennen ze allemaal wel. Het boek is vlot geschreven. De perspectieven van beide echtelieden komen goed aan bod. Wat altijd weer schokkend is: het speelt zich deels af in het park Kempervennen hier in ons eigen Brabant. Daar ben ik in het verleden ook enkele keren geweest. Het blijft verrassen en tegelijk goed dat de wereld buiten de Randstad ook in beeld is bij bekende schrijvers. Leuk boek!

Een goed huwelijk door Saskia Noort
Een kort verhaal. De tittel doet meteen vermoeden dat het goede huwelijk wel eens minder goed zou kunnen zijn dan de titel wil zeggen. Geen verrassing: dat is ook zo! Relatieproblemen. Zoete wraak. Leuk tussendoortje.

De grenzeloze door Jussi Adler-Olsen
Weer een geniale aflevering uit de serie Q. Hoe hij het doet, ik weet het niet, maar voor mij blijft de wisselwerking tussen Carl Morck, Assad en Rose van een ongekende schoonheid en vol humor. Het verhaal, de plot, doet er bijna niet toe. Maar dat zou de schrijver wel tekort doen. Ook daar is weer de nodige moeite in gestopt. Ik vod het een heerlijk boek o te lezen. Voor wie de serie Q nog niet kent: zoek op en lees ze!
De vrouw in de kooi
De noodkreet in de fles
Dossier 64

De verbouwing door Saskia Noort
Dit boek bleek ik ook al eens eerder gelezen te hebben. Tis wat. Wat moet ik er van zeggen. De vrouwelijke hoofdpersoon is een beetje de weg kwijt. Dat overkomst ons allemaal wel eens. Dan wordt het lastig om goede beslissingen te nemen. Dat gaat in dit boek dan ook niet goed. Het is wel een spannend verhaal. Niet verrassend, althans dat vond ik. Misschien omdat ik het al eerder had gelezen? Een goed tussendoortje.

Middernachtzon door Jo Nesbo
Hoewel deze schrijver mij tot dusver steeds bekoorde vond ik dit boek teleurstellend. Ik kan er eigenlijk niet zoveel over vertellen. Het is niet spannend genoeg, er zit geen echte plot in, geen clou, geen einde, geen verhaal... Tegenvaller.

zaterdag 13 augustus 2016

Gelezen boeken (2)

Ik heb vakantie en dat is de periode waarin ik de meeste boeken lees. Vandaar dat ik nu wederom een overzicht geef van wat ik de afgelopen twee maanden heb gelezen.

Alles wat er was van Hanna Bervoets
Dit is een aangrijpend boek zonder dat het je strot dichtknijpt. Overleven na de knal. Heel dichtbij en met een glimpje toekomst. Waarom gaat een mens door met leven zonder enig perspectief dat concreet is. Geloof? Hoop? Of gewoon overleven zonder reden. Omdat het kan. Mooi boek!

Het pauperparadijs van Suzanna Jansen
De voorouders van de schrijfster vertoefden in Veenhuizen, een in aanleg idealistische kolonie in Drenthe waar armen een kans kregen te leren hoe je goed moest leven en een huishouden runnen. Helaas pakte de praktijk heel anders uit. Mooi beschreven familiegeschiedenis en een fraai inkijkje in de opvattingen over minderbedeelden in de 19de en begin 20ste eeuw. Met schaamte en sociale stijging.

Veroordeeld van Karen Slaughter
Ik heb al menig boek van deze schrijfster gelezen maar dit kon me niet zo imponeren. De vrouwelijke hoofdpersonen ontstijgen uiteindelijk wel het niveau van het kirrende vrouwtje, maar de weg daar naar toe kon me niet zo bekoren. Het boek geeft wel een verschrikkelijk inzicht in de bekrompen samenleving die je in de Verenigde Staten kunt tegenkomen. Afschuwelijk. Het boek speelt zich af in de jaren 70 dus het is allemaal al weer even geleden. Desalniettemin maakt dat onderdeel, die sfeer, die bekrompen, bevooroordeelde, racistische saus mij altijd weer zelf veroordelend en bevooroordeeld. Jammer. Het verhaal is helaas nu erg actueel: politieagenten die worden vermoord. Ook jammer.

Stil in mij van Danielle Hermans en Esther Verhoef
Dit boek bevat verhalen van vrouwen die te lijden hebben gehad van misbruik in religieuze inrichtingen. Het misbruik door priesters is in de pers en in diverse televisieprogramma's uitgebreid aan bod gekomen. Het misbruik van meisjes door nonnen, daarover heb ik veel minder gelezen. Dit boek geeft aan de hand van de verhalen van slachtoffers een schokkend inkijkje in het misbruik in diverse instellingen door het hele land. Ik vond het heel moeilijk om dit boek uit te lezen. Het is duidelijk dat dit geen vrolijk boek is. Maar de confrontatie met plaatsen en instellingen bij mij in de buurt en dus heel herkenbaar zijn, vond ik ronduit afschuwelijk. Kinderen die uit huis werden geplaatst, vaak om redenen die je niemand toewenst, zijn systematisch gekleineerd en beperkt in hun ontwikkeling, niet alleen maatschappelijk maar vooral ook persoonlijk. Afschuwelijk. Misbruik is van alle tijden en van alle mensen, maar in een religieuze instelling, daar verwacht je toch morele waarden van formaat. Conform bijbel en menselijkheid. Vergeet het maar. Het aanhangen van een religie en het geloven in een God is geen garantie voor betere mensen. Maar dat wisten we al.

Koekoeksjong van Robert Galbraith
Een heerlijk geschreven boek waarbij de hoofdpersoon bij mij echt tot leven kwam. Het is een detective met lekker uitvergrote karakters waardoor er in ieder geval een helder beeld ontstaat. Een whodunnit waarin de waarom-vraag helaas niet beantwoord wordt. Ik kan er helaas niet teveel over vertellen want anders haal ik de spanning uit het boek en dat zou zonde zijn. Het boek liet mij achter met een teleurstellend gevoel. Ben eigenlijk wel benieuwd of dat bij anderen ook zo is. Dit boek is zonder meer een aanrader.

donderdag 14 juli 2016

Verzet: dienstweigeren - de literatuur

Mijn dienstweigeren kwam niet uit de lucht vallen. Ik kan me werkelijk niet meer voor de geest halen wat de exacte momenten of gebeurtenissen zijn geweest die me tot dit verzet hebben doen overgaan. Het is waarschijnlijk ook niet één moment geweest maar een ontwikkeling die je doormaakt op basis van je omgeving, wat je leest en hoort en door een portie gezond verstand.

Ik weet wel dat de berichtgeving over de Vietnamoorlog er een grote rol in heeft gespeeld. Daarnaast de politieke oorlogen die de Verenigde Staten voerden in de jaren 70 en 80 in Latijns-Amerika. Tenslotte speelde ook zeker de linkse groep mensen waar ik mee omging een belangrijke rol. Ik wilde geen (militair) instrument worden van de Staat der Nederlanden in NAVO-verband, die niet meer zelf mocht bepalen wat een goede zaak was en wat niet.

In die jaren heb ik het nodige materiaal verzameld wat met dienstweigeren te maken had. De buttons heb ik al in andere posts getoond. Nu volgt hieronder een opsomming, in beeld, van de literatuur die ik nog steeds bezit.







donderdag 7 juli 2016

Verzet: dienstweigeren

Ik ben van bouwjaar 1958. In die tijd bestond er nog dienstplicht. Alle jongens moesten 14 maanden verplicht in dienst, in het leger, om in geval van nood het land en de bevolking te kunnen beschermen. Nobele gedachte.
De dienstplicht of conscriptie is in Nederland ingevoerd na inlijving van ons land bij Frankrijk in 1810. Napoleon is weliswaar twee keer verslagen op het slagveld, maar sommige van de Franse organisatiemodellen hebben hem eeuwenlang overleefd. Pikant detail: van al mijn voorvaders in rechte lijn heeft er maar eentje daadwerkelijk zijn dienstplicht vervult. Dat was Joannes de Brouwer die in 1830 werd opgeroepen. Kort daarna brak de Belgische Opstand uit en moest hij het geoefende in de praktijk gaan brengen. In het militieregister staat dat hij is gedeserteerd. Dat deden wel meer Brabanders in die tijd. Dat was ook betrekkelijk eenvoudig aangezien je hier een groot familienetwerk tot je beschikking had. Bij zijn huwelijk in 1847 overlegde hij wel keurig een bewijs dat hij zijn dienstplicht had volbracht. Dus geen paniek!

Er waren meerdere omstandigheden voor mijn voorvaderen om geen dienstplicht te hoeven vervullen. Voor Johannes Cornelis de Brouwer, mijn overgootvader, was dat economische onmisbaarheid: hij was de enige zoon in huis. Mijn opa Bernardus de Brouwer had twee oudere broers die al in dienst waren geweest. Dan gold de broederdienst en hoefden de volgende broers niet meer op te komen. Dan zijn we bij mijn vader aanbeland, die de jongste van het gezin was en met twee broers boven hem ook aan de dienstplicht ontsnapte. Mijn broer werd afgekeurd. Let wel: hij honkbalde op het hoogste niveau en studeerde aan de Sportacademie in Tilburg. Voor mij was er daarom geen enkele excuus of uitweg meer: ik moest toetreden tot het leger der dienstplichtigen. Hoera!


In het op jaargroep georiënteerde en geënte systeem van de staat ben je dan op 19-jarige leeftijd rijp om gekeurd te worden voor dienstplicht. Ik was daarop geen uitzondering. Veel van mijn klasgenoten waren geboren in 1959 en kregen collectief vrijstelling. Mazzelaars. Mijn dienstplicht zou volgens schema in 1978 beginnen.


De toekomstige dienstplichtigen moesten een keuring ondergaan. Die eer viel mij te beurt op 2 december 1977, vlak voor mijn 19de verjaardag. Ik moest me melden in Breda. Van die dag herinner ik me niet zo heel veel meer. Wel dat ik het niet al te serieus nam en snel optrok met een mede te keuren jongeman die het allemaal niet zo zag zitten. Er waren een paar knapen die mochten meteen naar huis omdat ze niet voldoende taalvaardig waren. Ik doorliep netjes de verschillende keuringsonderdelen en daarvan heb ik als getuigen de stempels op mijn keuringskaart. Ik herinner met nog wel een gesprek dat onderdeel van de procedure was. Daarin werd ik bevraagd door een militair die mij probeerde de officiersopleiding aan te smeren. Meer geld, meer verantwoordelijkheid en vooral: langere diensttijd. Ik bedankte voor de eer. Aan het eind van de rit bleek ik goedgekeurd te zijn. Op 20 december 1977 ontving ik daarvan bericht.



Goedgekeurd dus. Nu maar wachten op de oproep. Ik heb nog een brief van 29 november 1978 waarin ik uitstel kreeg van eerste oefening omdat ik een studie volgde. Dat was de lerarenopleiding aan het Mollerinstituut in Tilburg voor de vakken geschiedenis en aardrijkskunde. Voorlopig hoefde ik daarom niet in dienst. In het begin van 1984 deed ik nog een poging om onder de dienstplicht uit te komen door een verzoek in te dienen waarin ik aangaf dat ik door wilde met een eerste graads opleiding geschiedenis. Dat verzoek werd afgewezen omdat ik te oud was. Dat kon alleen in het jaar waarin je 25 werd en in 1984 zou ik 26 worden. Jammer!


Nog voor het behalen van het diploma, ik deed er langer over dan officieel mocht, volgde de onherroepelijke nieuw oproep op 4 september 1984. In de eerste week van januari 1985 zou het zover zijn: ik mocht het land gaan dienen. Op 26 november volgde de definitieve oproep: 8 januari 1985 moest ik me melden in de Korporaal van Oudheusdenkazerne in Hilversum bij het opleidingscentrum van de militaire geneeskundige dienst. Tijd om in actie te komen.


Ik schreef op 12 december 1984 dat ik gebruik wilde maken van de wet gewetensbezwaren. Binnen een week kreeg ik opnieuw uitstel van eerste oefening en een vragenlijst toegestuurd. In het voor mij kenmerkende tempo kreeg ik op 31 januari 1985 een herinnering dat ik de toelichting, mijn met redenen omkleed verzoek tot dienstweigeren, nog niet had ingestuurd. Of ik dat alsnog wilde doen. Maar natuurlijk. Ik moest nog even nadenken.



Op 28 februari is mijn bezwaar geschreven. Ik bezit nog een kopie van die brief. Daarmee had ik alvast twee maanden gewonnen. Waarom? Geen idee. De bureaucratie bij de commissie werkte sneller. Op 11 maart ontving ik de uitnodiging om mijn bezwaren mondeling toe te lichten op 27 maart. Dat gesprek zou plaats vinden in een gebouw van de indelingsraad aan de Fellenoordstraat in Breda.


Dit keer zorgde ik er voor op tijd aanwezig te zijn. Waarom je gesprekspartners op voorhand al agiteren? Ik herinner me een mevrouw die het gesprek met mij voerde. Zij zaagde me behoorlijk door over mijn motivatie en probeerde allerlei situaties te schetsen die mij tot gewelddadige actie zouden doen overgaan. Ik gaf geen krimp. Voor elke situatie wist ik een geweldloze oplossing zonder me aan verzet of iets dergelijks te onttrekken. Curieus, want dat deed ik op dat zelfde moment ook: ik pleegde geweldloos verzet tegen het leger. Het gesprek verliep goed. Dat is natuurlijk makkelijk te zeggen nu 30 jaar later, maar dat voelde ik op dat moment ook. Dat zei natuurlijk nog niets over het vonnis.



Dat vonnis volgde op 9 mei toen ik de verlossende brief ontving. Mijn bezwaren waren erkend als ernstige gewetensbezwaren. Daarmee was ik ontslagen van militaire dienst. Mijn verzet was succesvol geweest. Ik was opgelucht.

Op naar de vervangende dienstplicht!

donderdag 30 juni 2016

Opgespeld protest - buttons tegen ALLES!

Als je niet oppast raak je in een flow waarbij niets meer deugt. Dan loop je kritiekloos achter elk spandoek aan en stopt met zelfreflectie. Dan haat je langzaamaan alles...


En maakt het niet meer uit waar het over gaat!



In het ergste geval ben je weer terug bij af.


And we all know:


Dit was de 13de en laatste blogpost over mijn buttonverzameling. Voor mij een bijzondere manier om de oude idealen nog eens tegen het licht te houden. Er is niet zo heel veel veranderd eigenlijk... Er blijft genoeg om tegen te strijden en dat gebeurt gelukkig nog steeds.
Blijf wakker en kritisch!


Eerdere blogposts in deze serie "Opgespeld protest":
1 - (Aktie)buttons tegen/voor van alles
2 - buttons tegen apartheid
3 - buttons voor dierenwelzijn en gezond voedsel
4 - buttons voor de vrede
5 - buttons voor fietsen
6 - buttons voor verzetsbewegingen
7 - buttons tegen atoomenergie
8 - buttons tegen atoomwapens
9 - buttons tegen wapens en het leger
10 - buttons tegen dienstplicht en leger
11 - buttons tegen leegstand
12 - buttons tegen politie en staat

zaterdag 25 juni 2016

#Brexit

De afgelopen dagen is er wat afgepost over het Britse referendum op de diverse sociale media. Ik verkeer in kringen waar een groot deel het een domme keuze vindt.

Ik begrijp niet waarom dit een verkeerde keuze zou zijn. Ik denk dat iets te kiezen hebben altijd beter is dan niets mogen kiezen en dan is elke keuze een goede. Er bestaat geen verkeerde keuze. Er bestaat hoogstens de constatering dat de Britten een andere keuze hebben gemaakt dan waar de tegenstanders van een Brexit voor zijn.

De motivaties om de Brexit te veroordelen getuigen ook niet van veel diepgang: nationalistisch, egocentrisch, xenofoob e.d. Grote woorden voor een bevolking die mag kiezen en dat ook doet. Maar Luud, ze hebben gestemd zonder de juiste kennis, er zijn oneigenlijke argumenten gebruikt, de voorstanders van een Brexit hebben verkeerde informatie verspreid etc. etc. Ik zeg: dat is niet anders dan anders. Bij elke verkiezingscampagne zien we dat terug. Deal with it

Wat eigenlijk het meest trieste is: als de tegenstanders van een Brexit gewonnen hadden, dan golden die argumenten in eens niet meer. Nou ja, dan werden die gebruikt door de voorstanders van een Brexit. En zo zijn we heel genuanceerd bezig met ons eigen standpunt en onze medestanders. Daarbij vergeten we gemakshalve dat de inwoners van Groot-Brittannië een goede keuze hebben gemaakt.

Economische argumenten zijn er ook genoeg: het kost ze tien of meer miljard pond/euro, het uittreden. Misschien is dat zo, misschien is het meer, misschien ook minder. Dat doet er niet toe. Als je overtuigd bent van een goede keuze dan kies je toch niet voor het geld? Dat is wel een heel stompzinnig argument. Je mag toch kiezen voor iets wat je geld gaat kosten? Toen Europa besloot om de crisis in b.v. Griekenland te gaan financieren heeft dat ook geld gekost. Die keuze mag je maken. Geld mag toch in dit soort kwesties nooit leidend zijn. Het gaat om helpen. Het gaat om vrijheid van handelen, los komen van centralistische bevoogding.

Waarom? Omdat de meest stuitende reactie uit het Brussel van de EU zelf kwam. Ze waren geschokt, ze geloofden het niet, dat kón toch niet??? Nee, als je zo overtuigd bent van je eigen gelijk dat je nooit meer checkt of de bewoners van het Europese continent nog wel in deze vorm van samenwerken geloven, dan is het echt heel dringend nodig dat we deze moloch ontmantelen. Zelfreflectie is een kwaliteit die de Europese ambtenaar en bestuurder blijkbaar mist. In de cocon van je gelijk ziet de wereld er altijd goed uit. En kneedbaar.

Toegeven dat iets niet werkt is goed! De rijdende trein mag best tot stilstand worden gebracht als het nergens toe leidt. Daar is lef voor nodig. Moed. Een held die dat durft te zeggen en te doen. Liefst geen schreeuwers van buiten maar verstandige mensen van binnen én buiten. Verandering is nodig. De hele wereld is voortdurend in beweging en in een toenemend tempo zijn aanpassingen nodig aan een veranderende werkelijkheid.

Verandering is een positieve ontwikkeling. Het biedt kansen en ruimte voor aanpassingen, goede aanpassingen. We moeten het Verenigd Koninkrijk dankbaar zijn dat ze ons, en zichzelf, die kans bieden.
Starheid en blind geloof in het eigen gelijk leiden tot niets. Nou ja, tot een Brexit.

donderdag 23 juni 2016

Opgespeld protest - buttons tegen politie en staat

De politie is een instrument om orde te handhaven. Als je veel protesteert en niet altijd op een manier die iedereen goedvindt, dan loop je steeds weer de politie tegen het lijf. Hoewel de politie je beste vriend is, kun je er ook behoorlijk last van hebben. De politie in hun rol als ordehandhaver komt dan al snel in de hoek van de staatsvrienden en vijand van het volk dat beter en anders wil. De machthebbers zijn meestal niet van plan om hun macht zomaar af te staan. In de periode 60-70-80, als alle macht en autoriteit wordt betwist op verschillende manieren waarbij er rake klappen vallen, ontstond er weerstand en weerzin tegen de politie.



De staat was het instrument dat de kapitalisten faciliteerde om steeds meer winst te maken en in hun zak te steken en de ongelijkheid daarmee voortdurend te bevorderen. Dat terwijl de arbeidende klasse het weliswaar steeds beter kreeg maar toch steeds verder achterop raakte op het materiële vlak. De productiemiddelen bleven in handen van weinigen en de factor arbeid bleek steeds meer inwisselbaar.
Dan was er het beeld van de multinationals met hun internationale netwerken, die belangen van allerlei producenten in alle landen met voeten traden en hun bedrijven daarheen verplaatsten waar de wet of het gezag hun het meest welgevallig was.

Waarom was onze overheid niet voortdurend bezig om tegenwicht te bieden aan die multinationals en andere uitbuiters in eigen land? De bevolking koos iedere vier jaar een nieuwe regering die grosso modo hetzelfde deed als de vier jaar daarvoor, hoogstens met een ander sausje. Dat moest anders: niet goedschiks, dan kwaadschiks.



Had je eigenlijk nog wel een overheid nodig? Konden we het niet op een radicaal andere manier doen?


Eerdere blogposts in deze serie "Opgespeld protest":
1 - (Aktie)buttons tegen/voor van alles
2 - buttons tegen apartheid
3 - buttons voor dierenwelzijn en gezond voedsel
4 - buttons voor de vrede
5 - buttons voor fietsen
6 - buttons voor verzetsbewegingen
7 - buttons tegen atoomenergie
8 - buttons tegen atoomwapens
9 - buttons tegen wapens en het leger
10 - buttons tegen dienstplicht en leger
11 - buttons tegen leegstand

donderdag 16 juni 2016

Opgespeld protest - buttons tegen leegstand

De naoorlogse woningnood had vervelende gevolgen voor een groeiende groep jonge mensen die zelfstandig wilde gaan wonen. De prijzen van studentenwoningen die niet aan de standaarden voldeden rezen de pan uit. Daarbij kwam dat een groep speculanten misbruik maakten van de schaarste door te speculeren op leegstand of woningen aan de markt onttrokken om het tekort op peil te houden. Het antwoord van de activistische jeugd was kraken. Het kraken van leegstaande woningen en andere panden nam toe naarmate het gebrek aan woningen afnam en de prijzen sterk stegen.


Om het kraken tegen te gaan gebruikten menig huizenbezitter of huisjesmelker knokploegen om de krakers buiten de deur te houden of om krakers te verjagen. De standpunten gaan zich verharden en het aantal gewelddadige conflicten neemt toe. De krakersgroepen zijn militant en binden de strijd aan met de politie. Dat resulteert in een heftige strijd om kraakpanden in de Vondelstraat in 1980, waarbij de politie in eerste instantie het onderspit delft. Het blijft nog enkele jaren onrustig rondom kraakpanden, maar geleidelijk aan vermindert het geweld. Een andere uitbarsting van krakersgeweld vond plaats in Nijmegen tijdens de Piersonrellen in 1981.

Kort na de krakersrellen in de Vondelstraat volgde de kroning van Koningin Beatrix in Amsterdam met wederom grote rellen met als motto: Geen Woning Geen Kroning. Het leek wel oorlog.


Eerdere blogposts in deze serie "Opgespeld protest":
1 - (Aktie)buttons tegen/voor van alles
2 - buttons tegen apartheid
3 - buttons voor dierenwelzijn en gezond voedsel
4 - buttons voor de vrede
5 - buttons voor fietsen
6 - buttons voor verzetsbewegingen
7 - buttons tegen atoomenergie
8 - buttons tegen atoomwapens
9 - buttons tegen wapens en het leger
10 - buttons tegen dienstplicht en leger

dinsdag 14 juni 2016

Broer Ben in foto's

Een avondje surfen in het wilde weg levert soms verrassende informatie op. Zo kwam ik vanavond een serie foto's tegen van mijn broer die ik niet eerder gezien had. Broer Ben is in 1996 overleden door een auto-ongeluk en ik heb al eens eerder over hem geblogd. In die blogpost zei ik dat ik zou proberen meer foto's van hem online te krijgen. De eigen collectie schiet helaas deerlijk te kort.
Maar de sportman die hij was liet sporen na in de fotografie. Hij overleed in 1996, het internet zoals dat nu onze maatschappij domineert, bestond nog nauwelijks. Digitaal online verwachtte ik daarom niet zo veel te vinden. Dat blijkt nu onterecht. Gelukkig maar.

Ik vond een serie prachtige foto's van mijn broer via Het geheugen van Nederland. Of eigenlijk via Google natuurlijk :).

In 1965 won mijn broer de prijs als meestbelovende jonge speler van Nederland en kreeg daarvoor de Ron Fraser-Award uitgereikt. Twee foto's zijn daar nog het bewijs van. Ik herken ook Hamilton Richardson waar hij later mee samen speelde bij Sparta. Een piepjonge broer, nog geen 17 jaar op deze foto's! Wij schelen 10 jaar dus ik heb geen al te specifieke herinneringen meer aan zijn uiterlijk in die jaren.



Drie jaar later kreeg Ben een prachtige kans. Hij mocht vijf weken gaan trainen bij de wereldvermaarde New York Yankees. Die kans greep hij met beide handen aan ook al zou zijn studie daar onder gaan lijden. Er zijn foto's van zijn vertrek vanaf Schiphol met de Amerikaan Bill Allhouse technisch adviseur van de KNHB (links) en waarschijnlijk enkele andere bondsbonzen.


Op 12 april kwam hij terug (met NY cap!) en dat was opnieuw reden om foto's te maken.


Tot slot nog enkele foto's, uit juli 1968, van broer Ben in zijn tenue van HSC Tilburg waar hij toe nog honkbalde. Het jaar daarop vertrok hij naar Sparta Rotterdam.


Meteen even zijn Wikipedialemma aangepast en dat van Ron Fraser met winnaars van de award.
Een vruchtbare avond heet zoiets. Met een weemoedige lach om de mond.