donderdag 28 juli 2011

Dijon

Vandaag is de vakantie echt begonnen. Vertrokken met de eerste etappe naar Dijon. Mooie afstand van 650 km, goed te doen in een dag. Dijon is de oude hoofdstad van het hertogdom Bourgondië. Hier liggen enkele van de beroemde hertogen begraven zoals Filips de Goede en Filips de Stoute. Daar ligt meteen een link met Brabant, want Filips de Goede is ook hertog van Brabant geweest. Het moeten prachtige graftombes zijn van Vlaamse makelij van de hand van Claus Sluter. Helaas waren we te laat om ze nog in het echt te zien. Morgen hebben we geen tijd meer om ze te bekijken, want dan wacht de volgende etappe richting Toscane. Dat betekent heel eenvoudig dat we nog een keer terug moeten gaan naar Dijon. Je kunt lang niet alles zien in die paar uur. Dat is absoluut geen straf want het is een prachtige stad.
Afbeelding 028
Na 650 km kwamen we aan in ons hotel dat toepassselijk de naam draagt Hotel des Ducs.
Het weer was precies hetzelfde als toen we vertrokken: grijs en dreigend. Onderweg af en toe een buitje, het stelde niet al te veel voor. Hier in Dijon een paar druppels gevoeld maar in de loop van de vooravond trok het wat open en toen we tegen 7 uur aan het diner begonnen zaten we in een laagstaand zonnetje op de Place de la République.
Afbeelding 044
We kwamen tegen 4 uur in ons hotel aan. Daarna meteen de stad in gelopen aan de hand van de (be)trouw(bar)e gids van Capitool en een plattegrond die we van het hotel meekregen. Dijon heeft prachtige straten en straatjes, het straalt nog veel welvaart uit, maar het kan hier en daar wel een likje gebruiken. Er is en wordt wel veel gerestaureerd en met name de vakwerkhuizen doen het altijd goed. Prachtige exemplaren gezien. Een prettige wandeling door een mooie stad. De kerken zijn niet zo mooi als we elders al eens gezien hebben. Veel vernield aan beeldhouwwerken.
Afbeelding 032
Wat opvalt: veel prachtige ornamenten op huizen. Ik heb er een aantal op de foto gezet, juweeltjes van houtsnijkunst en beeldhouwkunst. Daaraan kun je nog aflezen dat het hier welvarend is geweest. Dijon huisvestte ooit het parlement van Bourgondië en dat heeft er met name voor gezorgd dat veel parlementariërs zich hier vestigden in heel mooie panden. Dat gaf weer een boost aan de plaatselijke economie en dat zie je nog steeds terug, hoewel soms wat onderkomen. Maar het totaalbeeld is dat van een stad die nog steeds dat rijke verleden uitstraalt.
Vanzelfsprekend hebben we mosterd gekocht, dat kun je hier niet laten liggen. Als tweede specialiteit hebben ze hier peperkoek. Nou, dat hebben we dan ook maar wat gekocht, Dat is ook lekker voor onderweg namelijk.

Hotel des Ducs is modern en eenvoudig, ligt midden in het oude centrum en buitengewoon betaalbaar. Natuurlijk is er wifi, anders zou ik dit niet kunnen posten. Bovendien konden we zo even contact leggen met het thuisfront via Facebook en Whatsapp. Daar was alles ook goed. Mooi zo!

Nu rest nog de nacht en morgen weer en route naar Italië. De halte is dan eerst Parma.

Foto's van Dijon op mijn Flickr-account:

Created with flickr slideshow.

donderdag 21 juli 2011

Blonde zangeressen uit 1972-1973

In mijn jonge puberjaren voelde ik mij aangetrokken tot blonde zangeressen. Het is niet anders. Het geeft gen enkele zin om het mooier te maken dan het was: ik leefde het cliché. Ik droomde over Linsey de Paul en de zangeres van Middle of the Road: Sally Carr. Beetje bijzonder stemgeluid. Hotpants, knielaarzen, lange haren, grote revers en curieze kleurstelling. Hoezo gedateerd?



Linsey de Paul jaren later
Vooral Linsey met haar grote hoed en een charmante pukkel daar droomde ik wel eens van. Ontluikende puberpraat en gevoelens.

Het jaar 1972 speelt daarbij op de een of andere manier een sleutelrol. Uit dat jaar staan mij de nummers bij die nu gelukkig op YouTube weer terug te vinden zijn. En nog steeds maakt mijn hart een sprongetje als ik Linsey of Sally zie en hoor...
Maar de werkelijkheid van het hier en nu is er ook. De dames zijn in de loop der jaren veranderd, net als ik. Ogen dicht en de beelden terughalen. Dat helpt!

Ik heb deze filmpjes nooit in kleur gezien omdat we pas later een kleurentelevisie kregen. 1972... ik was 13 jaar jong. De mijlpaal van het WK in 1974 lag nog in het verschiet.





Een zangeres die ik ook aantrekkelijk vond was Chi Coltrane. Powervrouw. Jaartje later. Stem als een oordeel, wapperende blonde haren in de windmachine. Piano en stem. Totaal anders dan het zoetsappige spel en stemgeluid van Lindsey.
Markeerde waarschijnlijk de overgang naar mijn voorliefde voor stevigere muziek.

Enkele jaren later kwamen de vrouwen van Heart optreden in de top 40. Ook mooi.

Avro's TopPop. Mijn ouders waren minder enthousiast.  Terugkijken is mooi. ;)





zondag 10 juli 2011

North Sea Jazz - 9 juli 2011 - #nsj11

Zaterdagmiddag togen mijn zoon B. en ik voor de 3de keer samen naar het North Sea Jazz festival in Rotterdam. Het was mijn 8ste bezoek sinds 2004. Het programma beloofde veel goeds en dat kwam ook uit.

We waren wat later dan normaal omdat ik eerst nog moest werken tot 16.00u. Daarna meteen naar Rotterdam. Parkeren op P6 (bevalt al jaren prima), met de bus naar Ahoy en dan begint het inchecken, munten kopen, timetable verwerven en dan scheiden onze wegen. Ieder werkt zijn eigen programma af.

Alle zalen hebben de naam van een rivier gerkegen en ik begon mijn avond in Maas, de sportarena. Deze keer anders ingedeeld en lekker ruim. De keuze was gevallen op Amadou & Mariam. Afrikaanse muziek. Ik vond dit jaar helaas weinig oosters in het programma, dus leek me dit een prima alternatief. Dat bleek een goede keuze. Het was een levendig optreden en ook weer niet. De hoofdpersonen zijn behoorlijk inert waarbij vooral Mariam een toonbeeld van onbeweeglijkheid was. Ze lachte weinig, keek strak en streng, en eindigde elk nummer met een gelaten "yeah".  Maar ondanks dat was het een heel goed optreden! De muziek swingde lekker en de danseressen  /achtergrondzangeressen op het podium zorgden voor meer dan genoeg beweging en dynamiek. Door mijn late aankomst heb ik alleen het laatste halfuur gezien en ik vond het jammer dat ik er niet van het begin af aan aanwezig kon zijn. Sfeervol begin!


Daarna liep ik naar de Congo om John McLaughin te zien en horen spelen. Daar was het afgeladen vol. Het gitaarspel van McLaughlin is niet helemaal my cup of tea, maar het klonk wel goed. Bovendien was er kort na mijn binnenkomst een heuse drumbattle gaande op het podium tussen de twee drummers. Dat zie je niet vaak meer tegenwoordig. Dat heb ik nog even aangehoord, was verder prima maar niet bijzonder genoeg voor mij. Het vermelden van zijn naam was wel goed voor drie nieuwe volgers op Twitter van de man zelf (bijna), zijn manager en nog een andere muzikant. Jammer, maar die volg ik allemaal niet terug.
Tijd voor de eerste snack van de avond: bami met saté. NSJ zonder food is niet zoals het hoort.

Daarna opnieuw naar Maas voor het optreden van Kytecrash, het nieuwe initiatef van Kyteman Colin Benders die ik een keer in Venlo heb gezien met zijn vorige groep Kyteman's Hiphop Orkest. Deze keer was Eric Vloeimans, zijn leraar, ook van de partij en samen met twee toetsenisten, een drummer, een bassist en een DJ voor dubs spatte het weer van het podium af. Perfect optreden dat door een enthousiast publiek werd gewaardeerd. Helaas zijn mijn filmpjes minder vanwege de grote afstand en een heel hinderlijk floorlight dat recht in mijn lens scheen. Volgende keer beter.

Volgende halte was Giel Beelen die op grote hoogte (in Tigris) de DJ uithing die hij is. Lekkere muziek waar het goed op dansen was. Helaas was de positionering niet zo best, steeds mensen die er door moeten en dat blijf ik toch hinderlijk vinden. Maar Giel swingde en had er zichtbaar plezier in. Zijn publiek ook trouwens.

Daarna was het weer snacktijd, deze keer samen met B. Handig die mobiele apparaten waarmee je tijdens optredens contact kunt houden en afspraken maken. We hebben ons vergrepen aan een echt overheerlijk Indiase kip curry die geweldig goed op smaak was en een aangename verdoving in de mond bracht. Jammie!

Met een grote ijsco als toetje in de hand vertrok ik naar het Portico Quartet in Yenisei. Daar was het heel druk en ik bleef op afstand staan om niet iedereen, inclusief mezelf, met ijs te bevlekken. Van een afstandje hoorde ik wel iets van de muziek, maar eigenlijk niet genoeg. Vanwege de drukte in de zaal kwamen er beveiligingsmensen staan om nieuwe bezoekers tegen te houden. Verstandig. Dat hinderde mij wel om er echt even voor te gaan zitten. Ik verkaste daarom naar de Braziliaanse klanken van Adriana Calcanhotto in Darling. Lekker rustige muziek waar je een hele avond rustig op kan blijven dobberen. Leuk om even meegemaakt te hebben.

Maar hoofdact voor mij was Seal in Nile. Wat een geweldenaar. Goede wijn behoeft geen krans. Ik ben geen bijzondere fan van deze zanger hoewel hij prachtige nummers op zijn repertoire heeft staan. Maar deze man is wel een eersteklas performer. Wat weet hij goed een zaal te bespelen, hij kent zijn publiek en heeft duidelijk vaker voor een grote volle zaal gestaan. Zijn band leverde een topprestatie door een heel strak optreden weg te geven. De muziek was fenomenaal en klonk als een klok. Fantastisch optreden dus van deze Seal. Natuurlijk ontbraken zijn grote succesnummers niet waarvan ik er twee bijna helemaal op film heb gekregen: Kiss from a rose en Crazy. Zonder meer een hoogtepunt van deze dag. Kwalitatief bijzonder hoogstaand, sfeervol en heel veel enthousiasme op het podium en bij het publiek. Dat is een optimale combinatie voor een dik uur genieten.

Als afsluiting had ik voor Pharaoh Sanders gekozen in de Hudson. Een tenorsaxafonist van 71 jaar. Een begeleidend trio op piano, bas en drums maakten er een heel soepel optreden van. Opnieuw is dit soort van muziek niet mijn favoriete soort, maar de uitvoering was heel goed, het klonk geweldig en het was daarmee gewoon een prima concert. Pharoah kreeg een staande ovatie na zijn optreden en dat was terecht. Hij en zijn trio speelden fantastisch.

Ik heb vier filmpjes samengesteld uit alle beelden en in een speellijst op YouTube gezet. Hieronder een korte samenvatting van de avond. En door de links naar alle rivieren heb ik mijn voorliefde voor geografie ook nog even kunnen botvieren. Wat een heerlijk feest! North Sea Jazz 2012 staat al op de kalender :)