Poepkoffie

Eind augustus was ik bij Pieter in Utrecht. Een lekkere vrijdagmiddag met zonneschijn. Ze zijn er wel geweest afgelopen zomer, de lekker dagen. We hebben een paar uur doorgebracht op de kade aan de Nieuwegracht, wat drinken en kletsen. Heel prettig als het weer het toelaat. Toen we vertrokken kwam hij met pakken koffie aanzetten, bonenkoffie. Hij had geen koffiemolen en wij wel. Het bleek Kopi Loewak of Civetkoffie te zijn. Dat zijn koffiebonen die uit de uitwerpselen van de Loewak worden geoogst en dan verkocht. Een dure koffie, dat mag duidelijk zijn. Een bijzondere koffie ook.

Wij kregen pakken met 200 gram bonen mee. Tegenprestatie: hij wilde een gemalen pak retour. Goede deal! Koffie malen is een aangename bezigheid op onze ouderwetse Douwe Egberts wandkoffiemolen. Fluitje van een cent.
Na het malen hebben we nog een tijdje gewacht om er ook daadwerkelijk een pot koffie van te zetten. Maar twee weken geleden was het zover. Het Tupperware bakje ging open en de heerlijke geur van vers gemalen koffie sprong de neusgaten in. Dat alleen is al een genot. Water koken, want wij zetten de koffie nog op de ouderwetse manier met gekookt water. Ik kook het water ook nog in een fluitketel en niet in een waterkoker. Al die nieuwlichterij. De koffie smaakte bijzonder. Heel smaakvol en pittig. Een lekker bakkie!

We kunnen nog enkele potten zetten. Gedoseerd door het jaar natuurlijk! En Pieter heeft nog twee pakken. Stiekum reken ik op nog een maalopdracht :)

Stanley Spencer Schildert

Ik ben geen groot (zelfs geen klein) kunstkenner of -liefhebber. Maar soms zie je een afbeelding die je bij de strot grijpt. Die je aandacht volledig vraagt, of eist. Dat overkwam me toen ik in de NRC van afgelopen donderdag de afbeelding zag van het schilderij dat hier staat afgebeeld: Dinner on the Hotel Lawn van Stanley Spencer. Hij schilderde het in 1956 en 1957, dus net voor ik geboren werd. Ik vind het werkelijk prachtig! Waarom?
Dat is een vraag die ik liever niet hoor. Altijd weer waarom...

Het is vreemd, beetje surrealistisch, beetje gedateerd, beetje chaotisch. Naief? Alsof je dronken door een ruimte loopt. Golvend tafereel. En dat terwijl iedereen gewoon zit, niets bijzonders ervaart, het personeel haar werk doet. Lekker op het gras eten, maar dan aan tafel. Tegelijkertijd ook wat Breugheliaans, of is het meer Jeroen Bosch? Hoe dan ook, het doet wat met me. Dan schijnt het goed te zijn, als kunst wat met je doet.

Als je een pagina met afbeeldingen van zijn werk ziet dan doet dat ook wat met je je. Hallucinerend mooi. Heel bijzonder.

Er is een tentoonstelling van zijn werk in De Kunsthal in Rotterdam. Misschien ga ik weer eens een museum bezoeken. Misschien ook niet! Voor dit werk zou ik het zomaar kunnen doen.

Harry's Bar

Misschien dat sommigen van de lezers er wel eens van gehoord hebben, van Harry's Bar. Het schijnt een fenomeen te zijn, maar dan in beperkte kring. Ik had er in ieder geval tot voor een aantal jaren nooit van gehoord. Totdat mijn helden van Jethro Tull er ineens een nummer over maakten. Dan moet je wel natuurlijk. Nou ben ik in mijn jeugd een heuse kroegtijger geweest. Uitgaan moest en dat deed je gewoon zo vaak als het mocht en kon.
Na de komst van de jaren des onderscheids tref je mij nog maar heel erg zelden in een café aan. Het trekt me gewoon niet meer. Ik heb er niets te zoeken en de aanwezigen zitten zeker ook niet op mij te wachten. Een ideale combinatie om je er verre van te houden.

Harry's bar kent een mooie ontstaangeschiedenis in de eerste helft van de 20ste eeuw in Venetië. Het is een pracht voorbeeld van: wie goed doet goed ontmoet. Ene Guiseppe Cipriani is Harry's Bar in 1931 begonnen in Venetië en vanwege de beroemde cliëntèle kreeg dat café naam en faam. Harry's Bar is de plek waar het beroemde gerecht Carpaccio is geboren en de cocktail met de naam Bellini. De eerste ken ik en eet ik graag, de tweede kende ik niet en zal ik ook nooit proeven aangezien ik van de blauwe knoop ben. Een bar met een reputatie dus.
Er kwamen nieuwe vestigingen in andere steden en tegenwoordig zijn er vele Harry's Bars te vinden. Over de hele wereld. Ook in Amsterdam.

Twee jaar geleden bezochten we Triëst en daar, op een prachtig plein aan zee zag ik Harry's. Restaurant en café. Niet "Bar". Toch maar een foto gemaakt. Had wel een mooie exclusieve uitstraling.



Ian Anderson verkeerde ongetwijfeld in een heel melancholische bui toen hij het nummer Another Harry's Bar schreef. Het is een ronduit trieste tekst met een heel klein zweempje hoop. Of niet? Het nummer heeft ook die uitstraling: muziek voor in een rokerige, niet bepaald hippe tent. Cocktail lounge music. Muzak. Maar als Tull het speelt, tja dan lijkt het tenminste nog ergens op! ;) En met de herfst al voelbaar op de huid...



[Het idee voor deze post kwam door een artikel in de NRC DeLUXE die zat bij de krant van zaterdag 17 september (maar het is wel het oktobernummer... HUH?) met een prachtig artikel over de 80ste verjaardag van Harry's Bar in Venetië.]

Dubbelganger - St Michael's Mount

Soms word ik enorm verrast. Dit keer een verwijzing naar een eiland voor de kust van Engeland genaamd St. Michaels mount. Er wordt wel beweerd dat iedereen een dubbelganger op deze wereld rond heeft lopen. Blijkbaar geldt dat ook voor plaatsen op deze aardbol.
St. Michael's Mount is een eiland voor de kust van Engeland, ver in het westen van Cornwall. Het is een getijdeneiland, wat betekent dat je er alleen met droge voeten kunt komen tijdens eb. Dit eiland was mij totaal onbekend, wat op zich niet zo vreemd is aangezien het van geen enkele belang is of ooit is geweest.

Verbazingwekkend is wel dat er aan de andere kant van het kanaal voor de Franse kust bij Normandië een eiland ligt met dezelfde naam, maar dan in het Frans: Mont Saint-Michel. Ook een getijdeneiland, ook met een indrukwekkend klooster op de top. Daar zijn we vorig jaar in de zomervakantie nog een dagje naar toe geweest.

Gelukkig is er wikipedia die uitlegt dat het inderdaad de Engelse tegenpool was en dat Edward the Confessor in de 11de eeuw het eiland en klooster schonk aan de Franse benedictijnerorde van Mont St. Michel. Een tweelingeiland op een eindje varen afstand.

Opmerkelijk, dat blijf ik het vinden. Het motiveert wel om eens eindelijk naar Engeland op vakantie te gaan en dat eiland te gaan bezoeken. Er wordt in ieder geval genoeg georganiseerd.

Wens: Archeologie in 3D

Vandaag was het weer mijn inmiddels traditionele krantenleesochtend. De NRC's van donderdag tot en met zaterdag gaan dan in behoorlijk tempo door mijn handen. Vaak is het oud nieuws en daardoor minder interessant nieuws.

De krant van donderdag bevatte een interessant artikel over de vondst van een waarschijnlijk 13de eeuws Joods ritueel bad in Venlo in het projectgebied Maasboulevard. De vondst dateert al van 2004. Toen had ik nog geen rss of bijzondere nieuwsgaringsskills op internet dus dat was me totaal ontgaan. Ik zag de foto en dacht meteen: wat jammer dat dergelijke vondsten, die sinds het Verdrag van Malta sterk in aantal zijn toegenomen, niet ergens overzichtelijk bij elkaar staan. En dan niet een obligate, slaapverwekkende lijst met bijbehorende rapporten, maar digitaal, online en in 3D.
Google Earth zou een prachtige plaats zijn om dat materiaal te verzamelen. Je kunt in eerste instantie volstaan met pure registratie. Maak een 3D object van de vondst, plaats die op de kaart, koppel er enkele relevante foto's aan, schrijf een lemma voor Wikipedia en mocht je later belangwekkend nieuws hebben, dan kun je dat er simpelweg aan linken. En je Wikilemma updaten nauurlijk! Zo simpel kan het zijn!

Het joodse rituele bad, een mikwe, is van de oorspronkelijke vindplaats vervoerd naar de gemeentewerf. De plannen voor de Maasboulevard stonden iets anders in de weg. Nu gaat het badhuis naar het Limburgs Museum waar het straks weer te bezichtigen is. Een prima praktische oplossing.

Maar weet de onschuldige bezoeker straks nog waar het gevonden is? Ongetwijfeld komt er een kaart waarop met een stip of een lijn te zien is waar het lag. Dat zie je wel in meer musea. Een goede 3D reconstructie digitaal in situ zou meerwaarde hebben. Vooral als die voor iedereen online beschikbaar is. Het is de hoogste tijd om in Google Earth een historische laag voor Nederland aan te brengen, desnoods meerdere om verschillende perioden te dekken. Zie bv de prachtige 3D weergave van het oude Rome.

Voor de archeologische gemeenschap in Nederland is het nu tijd om wakker te worden en de digitale mogelijkheden uit te nutten. Je bereikt veel makkelijker veel meer mensen, je kunt bij exposities, tijdelijk of permanent, van dezelfde funcitonaliteiten gebruik maken. Het wordt veel eenvoudiger, ook voor leken om informatie te gaan combineren en verbanden te zien, misschien wel nieuwe ontdekkingen te doen. Het stimuleert onderzoek door amateurs. Je kunt ook voor hen de mogelijkheid bieden om vondsten in kaart te brengen. De groep Nederlanders die met een metaaldetector door het land trekt is groot. Kortom er zijn eigenlijk alleen maar voordelen te noemen.

Geschiedenis vastleggen en laten zien. Dat willen we toch allemaal?

Op bezoek bij Piet Hein Eek

Gisteren was ik samen met Petra en Christian op uitnodiging van Rob Coers op bezoek in het complex waar Piet Hein Eek zijn sloophouten meubels laat maken. In het complex zat voorheen de keramiekfabriek van Philips. Een mooi industrieel gebouw dat op deze manier in ieder geval deels een productiefunctie behoudt.
In het complex zit naast de fabriek ook een winkel waar Eek zijn producten verkoopt en een restaurant in de stijl van Eek. Zijn bijzondere producten zijn soms mooi en soms ben ik er niet kapot van. Ze zijn in alle gevallen prijzig. Je kunt ze wat mij betreft ook niet zomaar in je huis zetten. Het vereist wel wat meer aanpassingen om die kunststukken goed tot hun recht te laten komen. Er viel veel te zien en te fotograferen.

Dergelijke gebouwen op zich zijn voor mij meestal al fascinerend. Op de een of andere manier is een omgeving waar gemaakt wordt, of gemaakt is, nog steeds inspirerend en krijg je de kriebels om zelf de handen uit de mouwen te steken. Terwijl we normaal in ons dagelijks leven meestal niet verder komen dan typen en praten. Ook leuk trouwens. We hebben Piet Hein nog de hand geschud.

Dus hier dan maar enkele foto's getoond van meubels of objecten die ik opvallend genoeg vond om te fotograferen. Mijn HTC levert niet de beste kwaliteit foto's op maar dat neem ik in dit geval maar op de (niet) koop toe.

Voor wie eens wat anders wil zien en ook beleven, rij naar Eindhoven, naar Strijp, en bezoek het complex en de winkel. Een lunch of diner in het inpandige restaurant is ook niet te versmaden. Lekkere gerechten en we hebben allevier heel smakelijk en in Eekstijl gegeten. In ons geval ouderwets beklede stoelen met een tafel die niet meer helemaal in elkaar schoof zoals ooit bedoeld was. De Iraanse stoofschotel maakte de avond wat mij betreft in één klap tot een daverend succes. Wat een smakelijk bord met pittig vlees!

Aanrader.

Kermis in de hel!

Na een heerlijke zomerse dag gisteren trok er vannacht een fors regengebied over Udenhout. Vandaag bleef het een beetje wisselvallig maar over het algemeen was het goed weer en droog. Een regenbui vanmiddag blies het oude gezegde weer nieuw leven in: Het regent en de zon schijnt: het is kermis in de hel!

Maar regen en zon brengt ook vaak een regenboog aan de hemel. Altijd mooi. Vanmiddag was er zelfs een dubbele regenboog te bewonderen. Fraai natuurverschijnsel!

Goede dag voor de helbewoners dus. En voor wie de pot met goud vindt natuurlijk!

Foto's op Flickr.

Jethro Tull plays: Thick as a Brick LIVE!

Groot nieuws en ik heb het domweg gemist. Daar ga je dan als "fan". Dan val je door de mand. L. vertelde me dat een collega van haar, samen met haar man Jethro Tull fans, hot news hadden. Ian Anderson, sinds de oprichting en ver daarvoor bezielend artistiek en zakelijk leider van mijn band, kondigde onlangs aan dat in 2012 Jethro Tull voor het eerst sinds 1972 hun killer-LP Thick as a Brick integraal live gaan spelen. Daar valt de kwijlende mond een eindje van open.

Deze LP, toen al een sensatie, bestond uit 1 nummer van bijna 45 minuten in tweeën geknipt omdat de techniek niet toestond meer dan ongeveer 25 minuten muziek op één kant van een LP te zetten. De hoes was een krant van 12 pagina's helemaal volgeschreven met baarlijke nonsense: fictie. Artistiek hoogtepunt. In mijn verzameling aanwezig!

Het is een monumentaal stuk muziek en tekst. Er zijn meerdere leerlingen geweest, zowel in Engeland als in Nederland, die de tekst op hun literatuurlijst mochten zetten op de middelbare school. Het was de eerste LP die ik kocht in 1976 als introductie voor een concert dat ik samen met vriend Joost zou gaan bezoeken in Ahoy Rotterdam. De LP en het concert sloegen bij mij in als een bom en Jethro Tull werd meteen en absoluut mijn band.

Dit nieuws brengt wel heel mooie herinneringen terug. Dat wordt uitkijken naar een concertdatum in Nederland of omgeving. De data voor Engeland in april en begin mei staan al op de website. De rest van de wereld moet gewoon geduld hebben. As usual.

Spannend blijft of het een kopie wordt van de orginele LP of dat Anderson en consorten er een nieuw sausje over hebben gegoten. Of een mix van beide. Dat deed hij eerder met Aqualung en daar werd het nummer, ook een rock-classic van de eerste orde, alleen maar mooier van. Niet persé rockier. In feite maakt het allemaal niet zoveel uit. Het wordt ongetwijfeld een memorabele avond.

Ian Anderson heeft al vele jaren een stem die het niet meer haalt bij het geluid dat hij in de jaren 80 nog op het podium kon produceren. Dat is een behoorlijk probleem omdat het lang uitrekken van woorden en lettergrepen zo typerend is voor dit nummer. Hmmm, ik heb er nou al zin in!

40-jarig jubileum van een klassiek stuk rockmuziek. Iets om naar uit te kijken en enorm veel voorpret aan te beleven. :)

PS: Als ze nou toch bezig zijn dan lijkt me A Passion Play live in 2013 een logische volgende stap ;)

Over Jethro Tull heb ik regelmatig geblogd: zoekresultaat van dit weblog

Blogpost over het eerste concert