vakantie 2010 - Dag 19 - Lisieux (19-8-2010)

De laatste dag van de vakantie voerde naar Liseux, een middeleeuwse stadje waar op het eind van de 19de eeuw Therèse Martin leefde die later bekend werd al de heilige Theresia van het kindje Jesus. Naamgever van de school waar L. werkt.
Onderweg er naar toe, over de D-wegen van Normandië, moesten we noodgedwongen stoppen vanwege overstekende koeien. De beesten gingen naar de wei en dat moest over de weg, vanaf de stal. Probleemloos en een kleine file tot gevolg (het is al vroeg druk op weg van en vanaf de Mont). Leuk filmpje van gemaakt.


Lisieux lag op een 200 km, dus het was een korte rit. Daar aangekomen was parkeren geen enkel probleem aangezien er jaarlijkse vele tienduizenden naar Lisieux komen vanwege Theresia. Door het stadje gelopen, niet echt heel bijzonder, maar wel aardig. Het bleek al snel tijdens de honderjarige oorlog door de Engelsen te zijn veroverd. Zegt dat iets? Geen idee.

Er bleek een hele route te zijn voor vereerders van Theresia, te zien aan een blauwe lijn op de stoep. Dus stonden we in de kathedraal waar zij haar roeping ontving in de kapel van Maria, liepen we door een mooie bloemrijke tuin naar het huis waar ze is opgegroeid (ze is geboren in Alencon) en kozen we als laatste voor haar laatste rustplaats in het klooster Carmel in Lisieux, waar een kapel aan haar is gewijd. Diverse beelden kwamen we onderweg tegen die nog actief werrden gebruikt gezien de vele voitiefstenen en bloemen en briefejs doe er bij lagen. Groepen doorkruisten de stad onder leiding van een gids, kortom, Theresia leeft in Lisieux. Tot slot hebben we nog de basiliek bezicht die ter ere van haar is gebouwd in de jaren 30 van de 20ste eeuw. Een enorm gebouw, dat niet helemaal spuuglelijk bleek te zijn omdat het in een goede tijd gebouwd is. Er droop nog wat art-deco/art nouveau van de wanden. In de basiliek bleek een beeldverhaal van Theresia te hangen in de verschillende kapellen. Aardig om te zien hoe een heiligenleven ook in foto’s verteld kan worden i.p.v. in wat vage restanten, delen van beelden en andere vage dingen.


Daarna lunchtijd in de zon op een terras en ons opmaken voor de rit naar huis. Ook dat ging allemaal voorspoedig zodat we in de loop van de avond thuis aankwamen na een rondreis van ruim 5200 km, zonder noemenswaardige problemen. Deze auto heeft ons nu drie jaar over vele duizenden kilometers door Europa vervoerd zonder een krimp te geven. We zijn benieuwd of een nieuwe (tweedehandse!) auto dezelfde prestatie gaat leveren.




Meer foto's van Lisieux op Flickr:

Created with Admarket's flickrSLiDR.

Connect! De impact van sociale netwerken op organisaties en leiderschap - Menno Lanting

Ik heb er lang over gedaan om dit boek te lezen. Niet omdat het langdradig was of slecht geschreven, maar eerder omdat het over "werk" ging. :) Soms heb je daar geen zin in!

Maar, de aanhouder wint en ik heb het enkele weken geleden dichtgeslagen. Uitgelezen!
Goed boek waar voor mij niets nieuws in stond. Niet omdat ik nou zo'n virtuoze sociale media man ben, maar omdat het voor het grootste deel gaat over een aanpak waar ik al langer in geloof. In dit boek gaat het uitsluitend over de commerciële wereld en het gebruik van social media in die sector en in dat opzicht was het dan ook buitengewoon interessant. De voorbeelden die Lanting aanhaalt uit de wereld van het grote geld laten zien dat het ook daar een kwestie van vallen en opstaan is, van goede managers die ruimte bieden aan nieuwe ideeën en mensen die initiatieven durven te ontplooien.

Wat mij betreft staat de kracht van social media nog in de kinderschoenen en zijn er nog wat jaren ontwikkeling voor nodig om die kracht verder te doen toenemen. Hoe je het ook wendt of keert, de computer, het internet, the cloud, digitaliseren, digitaal leven en communiceren gaan een steeds grotere rol spelen in onze samenleving. Hoe je dat als bedrijf of non-profitinstelling uiteindelijk gaat gebruiken en benutten, daar zijn we nog lang niet uit.

Daarom zijn dit soort van boeken belangrijk. Ze laten een ontwikkeling zien, zeker als er vervolgen op komen die de verdere ontwikkeling aanschouwelijk maken. Kracht van dit boek zijn vanzelfsprekend de praktijkvoorbeelden. Praten over trends is geweldig interessant, maar er mee aan de slag gaan en laten zien of iets werkt, dat is nog veel belangrijker. Geloven is mooi, er naar leven is beter.

Als je eens wilt zien hoe social media nu al ingrijpt in de economie, lees dan dit boek.

Witte kerst 2010

Totaal winterse kerstdagen. Daar droomde ik vroeger als kind wel eens van. Dit jaar is het er volop, geen ontkomen aan, niet moeilijk doen om een flink sneeuwvlak te ontdekken. Op deze eerste kerstdag 2010 schijnt de zon volop, dat betekent dat het open weer is, de vorst alle ruimte krijgt maar tegelijkertijd de zon haar werk doet en sneeuw doet smelten. Met mooie ijspegels tot gevolg. Allemaal goed! 2010 begon met winters weer, sneeuw tot in maart. Een kwakkelzomer en opnieuw winter eind november. Tot op de dag van vandaag. Zoveel witte wonderwereld werkt misschien heilzaam, reinigend op een bepaalde manier. Elke dag is er ander licht, grijzig, blauwachtig, je ziet het soms terug op de foto's. Het lijkt soms op een voortdurende schemering. Terwijl het wit van de sneeuw het weinige licht reflecteert, daarmee krijgt het die merkwaardige kleuring, tint en dat heeft ook een uitwerking op hoe ik me voel. Vreemd allemaal.
Wat is belangrijk?
Dat in 2011 de schoorsteen blijft roken en het vuur blijft branden.

Turbulente tijd voor de boeg. Dan is voldoende warmte heel belangrijk.

Kerstmis flash mob

Flash mobs. Ik houd er van.

Wat een prachtig kado als je aan het lunchen bent! 

Iedereen hele fijne kerstdagen!

[via mijn vriend Joost]

Vakantie 2010 - Dag 18 - Le Mont Saint-Michel (18-8-2010)

Vanuit Villeneuve naar Mont St. Michel is zo’n 450 km. Een fikse afstand dus.
Maar omdat alles weer eens voorspoedig verliep schoven we in de middag aan in de file voor het pitoresque eiland. Een ander woord is er niet voor. Knoeperddruk dus, maar uiteindelijk waren we op de parkeerplaats beland en waren we te weten gekomen dat ons hotel niet op het eiland lag, maar aan de pier op het vasteland. Weliswaar het eerste hotel, maar dat betekende toch een terugreis in de file de andere kant op. Het was niet anders.

Het was alweer heel veel jaren geleden dat ik hier was, minstens 25 jaar, maar uiteindelijk bleek er niet zoveel veranderd. In het straatje op het eiland was het ontzettend druk, je kon over de koppen lopen. Wij zijn zo snel mogelijk helemaal naar boven gelopen om de abdij te bezichtigen. Dat had ik de vorige keer niet gedaan, een vergissing zo bleek nu. Wat me het meeste opviel waren de enorme ruimten die de abdij bezat. Zalen, groot en ruim. De kunst was minder, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de fantastische vergezichten die vanaf verschillende hoeken te zien waren. Ook in de abdij was het heel druk, maar desondanks hebben we rustig rond kunnen kijken en lopen en alles op ons gemak kunnen bekijken. Indrukwekkend mooi, dat wel. Al die stenen naar boven krijgen en mooi pas neerzetten zodat het eeuwenlang blijft staan, dat is pas echte kunst.

Na de abdij zijn we naar beneden gelopen via een andere route en daarna ons hotel gaan opzoeken. De terugweg was heerlijk, de zon is onze beste vriend gebleven deze vakantie. Af en toe een omkijken naar een nieuw uitzicht op de Mont Saint-Michel, de vele mensen die op de een of andere manier onderweg zijn naar of vanaf het eiland over de pier, of de uiterwaarden, allemaal goed en mooi. Het enige dat ik gemist heb was hoogwater. Helaas. Maar goed, dat is dan een reden om een keer terug te gaan en dan een hotelkamer te vinden op het eiland zelf. Uiteindelijk moet dat ook mooi zijn.
Nu ben ik ‘s avonds nog terug gelopen om de schemering en de zonsondergang te bewonderen en wat foto’s te maken van het eiland in de avond. De lichten gingen wel aan,maar ik was hopeloos underdressed, want met de zon verdween ook een heleboel warmte. Mooi om te zien hoe een hele bus Japanners richting eiland gingen met reflecterende jasjes aan. Er liepen ook mensen met fotoapparatuur om het plaatje van hun leven te gaan schieten. Het is ook erg mooi, de glinstering van het water, het eiland in de verte en al het leven daar tussenin. Dus heb ik ook maar wat foto;’s gemaakt, zonder statief en allerlei mogelijke instellingen en die foto's laten al mooi zien hoe mooi het daar is en waarom zoveel mensen heel; lang in de file gaan staan om daar te mogen en kunnen vertoeven.

Het hotel was minder en in een mintkleurige kamer is het lastig slapen. De isolatie was prima in orde.




Meer foto's van Mont Saint-Michel op Flickr:

Created with Admarket's flickrSLiDR.

Mooie zinnen (8) - Supertramp - Logical Song

Tendentieus. Dat komt in me op bij dit nummer. Maar tegelijkertijd raakt de tekst me telkens weer en komt het gevoel van verlies in me op. Verlies van onschuld, van onbezonnenheid, van creativiteit. Het ingebakken gevoel dat uit de jaren 70 op de een of andere manier vast is blijven zitten in me.
Is onze samenleving er niet op gericht om zoveel mogelijk mensen tot redelijk dociele volgers te maken, gespeend van orginele gedachten. Het idee komt terug in het nummer van Pink Floyd: We don't need no education. En in nog zovele andere presentaties en opvattingen. Onlangs nog in een prachtige presentatie van RSA.org over onderwijs.

De regel tekst die dat samenvat in The Logical Song is deze:
Won't you sign up your name, we'd like to feel you're
acceptable, respectable, oh presentable, a vegetable!


Soms roept dat enorme weerstand bij me op. Lekker onaangepast zijn, dat is toch heerlijk!

Vakantie 2010 - Dag 17 - Villeneuve-Mons (17-8-2010)

Van Pamplona naar Villeneuve-Mons is een behoorlijke overgang. De tocht voerde langs een prachtige weg vanuit Pamplona naar de grens. Geen snelweg, maar een goed begaanbare weg die niet druk was, dus we konden lekker doorrijden.

De rest van de 400 km ging over wegen die we op de heenreis als bereden hadden. Het was nog spannend of we het adres wel zouden kunnen vinden aangezien nog TomTom nog Google Earth de straatnamen ter plaatse kende. Gelukkig bleek het een lekker overzichtelijk dorpje en we bereikten het huis zonder veel moeite. Aan de straatkant was er een blauwe dubbele poort waar we naar binnen konden, nadat die was geopend. kwamen we in een mooie ommuurde tuin/plaats met meerdere gebouwen. Het huis grensde ook aan de straatkant, en verder was er nog een grote schuur en enkele kleine gebouwtjes. Het huis was aan de buitenkant nog work in progess, maar de kalkzandsteen was mooi vrijgekomen nadat de smeerlaag was verwijderd. De luiken en kozijnen hadden een mooie fris-blauwe kleur en van binnen was het weliswaar laag (plafond) maar ruim. Ruim genoeg om er goed te kunnen leven.

De tuin bestond uit een grasveld dat zwaar dor was na langdurige droogte. Maar er waren veel terrasjes en ruimten om lekker in en uit de zon te zitten.
Marc en Emily waren goede gastheer en vrouw. We hebben gezellig buiten gekletst en gegeten. Ik heb samen met Marc de hond nog uitgelaten terwijl de dames gingen koken. De wandeling duurde een uur, en voerde langs langgestrekte wegen met velden al dan niet begroeid.

Na een voedzaam maal, arabisch kwa bereiding en geur en smaak, hebben we nog geruime tijd nagetafeld, tot het tijd was om naar bed te gaan. Lekker geslapen in een geïmproviseerd bed.


Geen foto's gemaakt!

Jarig

En weer een jaar ouder!

Op deze dag, 13 december, in het jaar 1966 startte de woningbouw in de Bijlmermeer. Tis maar een weetje ;)

vakantie 2010 - Dag 16 - Pamplona (16-8-2010)

Na een reis van iets meer dan 200 km kwamen we iets na 1 uur in Pamplona aan. Ons hotel ligt op het hoogste puntje van Pamplona en kijkt prachtig uit over de nieuwe stad. De wijk waar we op uitkijken lijkt in de laatste 5 jaar gebouwd, zo nieuw ziet alles er uit. Keurige stad weer en de toegangsweg was al even fraai. Het lijkt wel of in het noorden van Spanje de afgelopen jaren veel is geïnvesteerd in infrastructuur en nieuwbouw. Prachtige snelwegen liggen door het land en maken reizen met de auto tot een genot. Je schiet lekker op en dat is fijn als je ver wilt reizen en veel wilt zien.


Het patroon blijft nu hetzelfde. Om half twee zijn we klaar bij het hotel, we kunnen de auto parkeren maar de kamer is pas na 16.00u klaar. Of we zolang de stad in willen. Geen probleem, dat doen we namelijk altijd. De middag doorbrengen in de stad van bezoek, tussen 3 en half vier een flinke maaltijd eten liefst op een terras en dan uitdrijven tot in de vroege avond. Tussen 8 en 9 zijn we op de hotelkamer, lezen een boek, werken aan het dagboek, doen wat aan de e-mail (bijna overal gratis wifi beschikbaar tegenwoordig) en slapen maar. De ochtend rond half 9 opstaan, douchen aankleden, ontbijten en klaar voor vertrek. Op naar de volgende halte.


Wij liepen Pamplona in met een plattegrond van het hotel waarop de receptioniste netjes wat hoogtepunten had aangegeven. Naast het hotel bleek het archief van Navarra gehuisvest in werkelijk een juweel van een gebouw. Geopend door de koning zelf. Die weet hoe het hoort. Het is gloednieuw (2003) en moet een geweldige plaats zijn om te werken. We liepen er om heen en het werd alleen maar mooier. Aan de achterkant was een lange soort van boulevard aangelegd vanwaar je een schitterend uitzicht had over de nieuwe stad. Daar was ook ene trap naar beneden waarmee je meteen bij de ingang van de oude stad kwam, de plaats waar ook de jaarlijkse St. Firmin stierenrennen plaatsvinden. Wij hebben die route gelopen, helemaal bergop, die stieren zijn vast bekaf en het alles duurt met rennende stieren achter je aan zo'n 3 minuten. Wij hebben er wat langer over gedaan. De weg eindigt natuurlijk op de plaza de toros waar het stierengevecht plaatsvind.

Daarna hebben we door de oude stad gelopen, winkels bekeken, mooie panden gezien en wederom pelgrims naar Santiago gezien. Ook Pamplona ligt aan de pelgrimsroute en ons hotel heet zelfs Puerte del Camino: poort van de pelgrimsweg. Camino is de aanduiding voor de route naar Santiago. Ook hier weer schelpen op het wegdek, bewegwijzering en een herberg voor de pelgrims waar het weer druk was. Fietsers en lopers. Verbazingwekkend dat er zoveel mensen mee bezig zijn. Vandaag echt weer tientallen mensen gezien die de route liepen. Fantastisch.

Na een paar uur zijn we ondergedoken op het Plaza de Castillo een fenomenaal mooi een groot plein met prachtige gebouwen er om heen. Op een terras hebben we daar een heerlijke salade gegeten, patatas bravas en een ½ pollo met sla en frietjes. Het smaakte geweldig hoewel de serveerster ons probeerde te overtuigen van het feit dat we nogal veel bestelden. Het ging schoon op. Het is ons avondmaal. Op deze manier hoeven we 's avonds niet meer te eten.

Daarna gingen we de kathedraal bezoeken. Het is een prachtig gebouw maar helaas staat er een afschuwelijke neoclassisistische gevel voor die ze gelukkig aan het restaureren zijn. Die was aan ons oog onttrokken.
We begonnen met een expositie van kerkzilver en -goud, niet mijn favoriete onderdeel. Maar we eindigden wel spectaculair bij een wenteltrap van grote schoonheid, prachtig bewerkt met tegels met moors motief. Een lust voor het oog.

Daarna gingen we het klooster binnen, waar wederom een keur aan kunst stond opgesteld. Maar ook verrassende ruimtes zoals een keuken met een hele hoge punt en vier schoorstenen in elke hoek. Het was, ondanks dat we er al weer veel gezien hebben, een bijzondere verzameling die we zagen van kazuifels, schilderijen, beelden met als grote bijzonderheid een verzameling nagebouwde muziekinstrumenten die op allerlei plaatsen in de kathedraal terug te vinden waren. Heel illustratief een nagebouwd instrument en een afbeelding van een beeld waar dat instrument werd bespeeld. Een bijzondere collectie. In die ruimte ook een restant van een houten verhoging, helemaal versierd, meet een stuk railing. Heel fraai en bijzonder dat ze dat zo verwerkt hadden. Op de foto;s komt de kleur niet helemaal uit de verf helaas.
De Kathedraal was soberder maar bezat een sacristie die in de 18de eeuw op een verschrikkelijke manier was versierd met felle kleuren en het was daarmee een enorme bonte kermis die mij niet zo aanspreekt. Een echte dissonant in zo'n sober gebouw. In de kathedraal draaide ook een diaserie die we eerder ook zagen van de diverse routes naar Santiago de Compostella. De fotograaf had na elke 11 stappen een foto gemaakt en die werken achter elkaar vertoond waardoor je een soort ...stop film zag van de verschillende routes. Er is er ook een die start in Maastricht. Toch eens gaan kijken waar dan precies en of die schelpen ook al zichtbaar zijn. Lijkt me iets voor een weekend.

Buiten stonden de klokken uit de torens opgesteld, met hun geschiedenis en jaartal. De restauratie betrof ook die klokken die majestueus stonden te blinken in al hun bronzen zijn.


Na dit overweldigende bezoek gingen we toch maar eens naar ons hotel en de kamer in ogenschouw nemen. We kregen namelijk een betere kamer dan we gereserveerd hadden, om onduidelijke redenen, maar het kost ons niets meer. Dan vinden wij alles goed. Bleek dat we een prachtige kamer hebben op de vierde verdieping, een suite, met maar een buur en een fantastisch uitzicht over de nieuwe stad. Een waardige afsluiting van onze reis naar Spanje die vandaag zijn laatste dag beleefd.


Hierna gingen we opnieuw de stad in om de dagelijkse portie heladeria op te zoeken want een schepijsje hier is een ware traktatie. We moesten ook nog wijn voor L. scoren, die gaat de avond niet in zonder een natje in de koeling. Dus wij weer op pad, nog een stukje camino Santiago gelopen en door de straten gestruind. Uiteindelijk dan toch de wijn gevonden. Het werd steeds drukker in de straten van Pamplona want de avond is hier het moment om naar buiten te komen in een verantwoorde outfit en jezelf te laten zien. Van Gothic tot bejaarde. Het was een heerlijke sfeer en we kochten een helado van formaat, waarbij het ontzettend druk was, en we kozen een plekje op het Plaza de Castillo. Een heerlijk halfuurtje daar doorgebracht op de muziekkiosk. Dat bleek een favoriet object voor hele kleine ukkies die hun loop en klimcapaciteiten kwamen testen. Ondertussen trok half Pamplona aan ons voorbij. We zaten vol in de neergaande zon en het was er voortreffelijk.
Daarna nog even naar het mooie uitkijkpunt dat ons was aangeraden. Toen we daar naar toe liepen hoorden we al live muziek. Er stond een band te spelen op een pleintje onder de bomen. Het publiek was van alle leeftijden en de sfeer zat er goed in. De hoek om en daar waren op het hoogste bastion van de verdedigingswerken van Pamplona, met een gezellig terras, vol mensen en op het gras zaten groepjes jongeren. Het was een echte zomeravond, mild, gezellig, vriendelijk en toch ook uitgelaten. We genoten nog even van het uitzicht, liepen nog langs de Franse poort die de pelgrims naar Santiago binnenlaat in Pamplona en dat lag weer naast ons hotel. We waren rond. Letterlijk en figuurlijk, ook wat Spanje betreft.


Morgen weer bij Hendaye de grens over en dan is de cirkel echt rond. Het was hier heel prettig, en de laatste drie steden waren de mooiste en gezelligste. Goed om zo een vakantie af te sluiten.

Morgen naar Villeneuve-Mons naar een collega van L. die daar een huisje heeft.


Meer foto's van Pamplona op Flickr:

Created with Admarket's flickrSLiDR.

Kees Torn - Inkijkexemplaar

Christian was zo aardig om mij dit boek te lenen nadat ik op een blogpost over Kees Torn op zijn weblog had gereageerd.

Ik vind lezen wat anders dan luisteren en kijken. Dat was ook de ervaring met dit boek. Veel van de gedichten / versjes die in het boek staan verdienen mogelijk meer aandacht dan ik ze gegeven heb. Er zitten taalkunstjes in die ik misschien niet helemaal heb doorgrond.
De bladzijden staan vol met gedachten die herkenbaar zijn, die ik zelf ook heb gehad, maar nooit op papier heb vastgelegd of doorgedacht. Een vreemd soort humor, maar evenveel tragiek spreekt uit de woorden die hij achter elkaar zet.

Prettig lezen voor het slapen gaan.

Er is een gedicht dat mij bijzonder raakt.
Ik weet wel dat ik een fervent tegenstander ben van schrijven in boeken. Ook niet met potlood. Vastleggen van gedachten of overpeinzingen kan zinvol zijn in de context waar ze zijn opgekomen, maar je schrijft niet in een boek. Dan moet je bij herlezing maar gewoon hetzelfde denken en als je dat niet doet, dan zal het wel niet zo belangrijk of enerverend zijn geweest als je eerder dacht.

In dit gedicht wordt een kant van schrijven in boeken getoond die nooit bij mij is opgekomen. En in de laatste regel wordt dat net zo makkelijk weer ontkracht en wint mijn eigen overtuiging weer aan kracht.
Vorm je eigen gedachten!

Streepjescode

Omdat je sinds de scheiding min of meer werd doodgezwegen
En de familie al mijn vragen steeds ontweek
Heb ik wat jou betreft zowat geen informatie losgekregen
Behalve dat ik sprekend op mijn vader leek

Maar toen ik jou wou leren kennen, werkte niemand tegen
En dat ik veel van jouw gedachten deelde, bleek
Ik had een geestverwant ontdekt dus kwam het uiterst ongelegen
Dat jij werd weggeteerd door kanker en bezweek

En alles wat je naliet, was een stapel oude boeken
En daarmee zit ik nu al jaren opgescheept
Ik sla er af en toe een open om er sporen in te zoeken
Soms is het een zin door jou met potlood onderstreept

Het is toch niet ondenkbaar dat ik via die methode
Alsnog iets over wie je was te weten kom
Je hebt per ongeluk een zelfportret geschetst in streepjescode
Al staat bij wat je onderstreepte nooit waarom

Had wat je las voor jou een zekere bekoring
Was het een tekst die iets teweegbracht in je geest
Was het om aan te halen bij een overhoring
Of zou het boek eerst van een ander zijn geweest?

vakantie 2010 - Dag 15 - Burgos (15-8-2010)

De ochtend eens anders begonnen, namelijk met een ontbijt in de stad in plaats van het hotel. 14,50 euro per persoon voor een ontbijt is nogal gortig vonden wij. Het dineren kost niet eens zoveel. Een alternatief gezocht dus. Genoeg tentjes in de stad gezien om ons geluk daar te beproeven. Het was wel fris zo vroeg op de ochtend, zeker uit de zon. Maar goed, we trokken er op uit en troffen ergens een cafetaria waar leven was. Wij naar binnen. Het was er redelijk chaotisch, maar dat kom je wel vaker tegen in Spanje. Een redelijke drukte en een mevrouw achter de toog. Het was zondagmorgen, Maria Hemelvaart, maar er waren al behoorlijk wat mensen op de been. En deze manier van ontbijten, koffie met een koek of zoet broodje, dat kunnen Spanjaarden net zo goed als ieder ander. Het scheelt boodschappen doen op zaterdag. We hebben koffie op en een croissant. Uiteindelijk is een ontbijt in een hotel toch beter. Je eet wat meer, rustiger, neemt een sjuutje en nog een en nog wat koffie, maar in zo'n vechtbar is het wat anders. We lieten het bij deze ene consumptie en vertrokken weer naar het hotel om de auto te pakken en op weg te gaan naar Burgos. Onderweg kwamen we enkele groepen jongeren tegen die geen slaap gehad hadden de afgelopen nacht en dat kon je merken aan hun manier van lopen en bewegen, hun luidruchtigheid of hun slaperigheid. De zaterdagavond en -nacht was goed voor hen geweest blijkbaar!

De reis naar Burgos was kort en verliep zonder problemen. Onderweg nog een kopje koffie gedronken in een overvol cafeetje en dat was het dan. We reden over de Autovía Camino de Santiago, de route naar Santiago dus, alleen reden wij tegenovergesteld. Op sommige stukken zag je vanaf de snelweg de pelgrims lopen richting Santiago. Fascinerend hoeveel mensen dat doen.In Burgos reden we meteen naar het hotel dat volgens de beschrijving op de website van Booking.com tegenover de kathedraal gelegen was. En dat klopte. We konden de auto tot bijna voor de deur brengen, checkten in en kregen toegang tot de garage. Prettig, want dan staat alles achter slot en grendel.

Het hotel ligt prachtig tegenover de kathedraal en onze kamer kijkt er recht op uit. Dat is een uitzicht zoals in de folder zou kunnen staan. Je droomt er wel eens van. Nou, de reistas in de kamer gezet, de rugzak met relevante spullen geladen en we gingen en route in Burgos. Burgos heeft 175.000 inwoners en is daarmee wat groter dan León. De stad had de zon boven zich en af en toe een wolk, maar de hele dag straalde eigenlijk alles. Het was er levendig en vrolijk. Hier en daar zagen we opnieuw pelgrims lopen en de jacobschelp kom je op sommige wegen in de stad tegen. De route naar Santiago loopt dwars door Burgos. Laat in de middag zagen we dat vlak bij ons hotel een herberg is waar de pelgrims kunnen overnachten. Mooi om te zien hoe sommmige verwelkomt werden door mensen die er al voor de deur stonden na hun spullen er achter te hebben gelaten. Het moet toch bijzonder zijn om zo'n toch te maken en dan regelmatig dezelfde mensen weer tegen te komen in de volgende halteplaats, Ieder in zijn eigen tempo natuurlijk, maar het was mooi om dat te zien. Verbondenheid onder de peregrino's zal ook wel groot zijn, want het is een hele onderneming. Vanuit Burgos moet je toch nog een slordige 500 km lopen. En dat is niet bepaald een eitje.


We liepen door het prachtige Burgos, heel sfeervol en druk op deze zondag. Het Plaza Mayor was lekker bezet met terrassen en banken, het gonsde er van het leven. We liepen langs het standbeeld van de lokale held El Cid en langs de rivier. Het zag er allemaal goed en verzorgd uit, er was aandacht aan alles besteed, en dat zie je. Daarna weer richting stad, langs de oude stadsmuur, naar een kerkje, over een deel van de camino de Santiago, door een smal en druk straatje waar het levendig was van de mensen die aan de koffie stonden, binnen en buiten. Weer de Plaza Mayor op en daar even een lunch gebruikt. Heerlijk op het terras, in het zonnetje hebben we daar een klein uurtje doorgebracht. Toen weer een lange wandeling langs de rivier, door een prachtig overboomd laantje, de stad weer in, weer langs een geweldig mooi stuk stadsmuur, een poort door, waar weer pelgrims liepen richting Santiago. Opnieuw de camino dus. Wij de stad weer ingelopen, langs het geboortehuis van El Cid, en toen de kathedraal in.

Het is niet onze eerste kathedraal (en het zal ook niet de laatst zijn) maar ook deze kerk blonk weer uit door een rijkdom en pracht, maar tegelijkertijd een religieuze beleving. De kunst droop van de muren, altaren en kapellen, El Cid ligt er begraven, er is een klooster met een bovengalerij met kapellen en een onder galerij met de bouwgeschiedenis. Er stonden prachtige modellen van de eerste kerk en de huidige kathedraal. Het was echt een avontuur om daar rond te lopen. Van alles kwam je tegen en als je dacht dat je alles gezien had dan was er weer een doorkijkje, een prachtig stuk glas in lood, fantastische schilderijen, o.a. Van Jan de Beer, moet een Nederlander zijn, maar ik ken um niet. In wikipedia blijkt het een Antwerpse maniërist te zijn. Hoe dan ook, van verrassing naar verbazing en weer terug.


Na nog een stukje camino die langs de herberg van de pelgrims leidde, zijn we weer in het hotel beland. Pijn aan de voeten, maar Burgos is een aanrader voor iedereen, zeker met dit hotel zo in het centrum van de oude stad. Morgen eens kijken of Pamplona ook zo interessant is.

Meer foto's van Burgos op Flickr:

Created with Admarket's flickrSLiDR.

Headhunters – Jo Nesbo

Dit keer een thriller van een man. Dit verhaal zat goed in elkaar. Een headhunter die het helemaal voor elkaar heeft en bij voortduring in een roze wolk leeft, komt hardhandig neer, maar dopt uiteindelijk wel zijn eigen boontjes. Of dat goed of slecht afloopt dat laat ik in het midden.
Hij heeft alles goed voor elkaar, maar heeft een hele dure vrouw, niet omdat het een rijkeluiskind is dat verwend is, maar omdat ze eigenlijk te mooi en slim is voor deze man. Dat compenseert hij door ze buitensporig te verwennen, in materiële zin, en dat brengt hem in een riskante financiële positie. Bovendien is hij relatief klein (het verhaal speelt in Noorwegen en in Scandinavië, net als in Nederland, wonen over het algemeen erg lange mensen) en ook dat gemis wil hij compenseren.
Het verhaal is vlot geschreven, kent verrassende wendingen en blijft tot aan het eind boeien.

Aanrader voor de thrillerliefhebber.

Etymologie = de geschiedenis van woorden

Ik las vandaag in de NRC van gisteren dat er een nieuwe database beschikbaar is gekomen die mij interesse meteen wekt. Etymologie boeit me (passief) al heel lang. Ik heb er nooit werk van gemaakt, maar de herkomst van woorden en de overeenkomst van woorden die uit dezelfde stam zijn gekomen: fascinerend!

In een tijd waar snelle technologische ontwikkelingen aan de lopende band nieuwe woorden tot ons laten komen is de etymologie van dergelijke woorden nogal voor de hand liggend.

Goed, dat gezegd hebbende, is het nu tijd om het vizier te richten op www.etymologiebank.nl. Heerlijk, weer zo'n vrij doorzoekbare bron van kennis net als het Oud-Nederlands Woordenboek, het Woordenboek Der nederlandse Taal e.d. via gtb.inl.nl

Nu kun je leren dat het woord staan de "stam" is voor veel woorden die je daar soms wel en soms niet zou verwachten, zoals stal, stad, stoel, station, statie.

Leuke dingen om je bij tijd en wijle in te verliezen. Soms is het nodig om teksten te snappen, of oude woorden te begrijpen. Woorden hebben geschiedenis. Mooi!

Vakantie 2010 - Dag 14 - León (14-8-2010)

De dagen in het huisje in Portugal zitten er op! We zijn onderweg naar Spanje en aangekomen in León. Hoofdstad van de gelijknamige provincie. Het is een heerlijke stad, die warmte uitstraalt. Op de een of andere manier heel anders dan de steden die helemaal aan de noordkant van Spanje liggen en die we op de heenreis hebben bezocht. Kan ook aan de temperatuur hebben gelegen. Het was vandaag prachtig zonnig weer, niet extreem warm, maar de 25 graden is toch wel gehaald. Je zag het aan alles dat de zon de mensen aan het lachen kreeg en goedgemutst het huis uit.

We hebben een mooi hotel in het centrum van de stad. Toen we aankwamen liepen er veel buitengewoon net geklede mensen rond het hotel en het bleek dat er een bruiloftsfeest plaatshad. De bruid zagen we wat later in de lobby. De bruidegom hebben we niet herkend. Het was een hele bedoening met allemaal sjiek geklede gasten. Toen we om 8 uur de stad in liepen om nog wat te gaan eten, kwamen we nog twee bruidsparen tegen die zich in de buurt van de prachtige kathedraal lieten fotograferen. Blijkbaar is 14 augustus een populaire trouwdatum in Spanje. Mogelijk heeft het iets te maken met de dag van morgen die hier nog als feestdag wordt gevierd: Maria Hemelvaart. De verjaardag van mijn overleden broer. Hoe dan ook het was een feestelijk geheel in de stad en dat zag je er aan af. Heel gemoedelijk en mediterraan tegelijk. Lekker flaneren, veel ijsjes eten en zo.


Na het inchecken zijn we de stad al ingelopen om wat rond te gaan kijken. We liepen meteen al tegen Casa Botinos aan dat Antonio Gaudi heeft ontworpen. Hij zit er ook op een bankje naar te kijken. Als je aan komt lopen lijkt het op een enorm kitsch product, maar dat kun je wel van meer van zijn werk zeggen. Maar als je dan wat verder kijkt blijkt het toch weer een fenomenaal ontwerp. Het is prachtig uitgevoerd en staat nog heel mooi en strak op zijn plaats. Prachtig hekwerk er om heen, zoals dat bij Gaudi hoort. Sinds mijn eerste bezoek aan Barcelona is hij mijn favoriete architect vanwege de dwaze combinaties die hij durft te maken. Maar het blijven altijd weer bijzonder bouwwerken.

Daarna liepen we verder door een winkelstraat met ook weer mooie gebouwen, veel is keurig opgeknapt en straalt welvaart uit. We namen een ijsje van Carte d'Or, schepijs wel te verstaan. Eindelijk weer een stad waar de heladeria's zich aaneen schakelen en je geen genoegen hoeft te namen met een Ola ijsje. Heerlijk citroenijs op en L. iets met caramel en nougat. Heerlijk heerlijk. Daarna een bezoek gebracht aan de prachtige kathedraal. Het noorden van Spanje was al weer vroeg in handen van de katholieken en die lieten zich niet onbetuigd in het bouwen van kunstwerken van kerken. Deze was er ook eentje. Opmerkelijk dat er een enorme lege ruimte was, zonder banken of stoelen. Wat in deze kathedraal imponeert zijn de enorme afmetingen en de prachtige glas-in-loodramen die in het zonlicht van vandaag al hun geheimen prijsgaven. Ik heb geprobeerd ze op de foto te zetten, maar dat viel niet mee!

Vervolgens nog het museum in de kerk en bijbehorend klooster bezocht met weer prachtige kerkelijke kunst. Veel oude beelden uit de 13de en 14de eeuw die op de een of andere manier aandoenlijk zijn, een beetje naïeve kunst van nu lijken. Een hele verzameling hadden ze daar o.a. Van Madonna met kind. Blijkbaar zit baby-Jesus altijd op de linkerknie van mama. In één geval zat ie echt op de schoot, tussen beide knieën in. Je vraagt je af hoe dat beeld is vastgesteld. Wie heeft bepaald dat het de linkerknie moet zijn? De eerste die dat zo heeft afgebeeld en vele navolgers heeft gehad, of is daar een hele concilie voor nodig geweest met voors en tegens? Geen idee, wie het weet mag het als reactie hier achterlaten. Nog een vraag die opkomt: waarom is het niet sint Jesus?
Nou ja, dat soort dingen komen binnendrijven als je maar genoeg paapse invloeden op je in laat werken. In het museum ook nog enkele hele oude handschriften met integrale transcriptie waarvan de oudste dateren uit de 8ste eeuw. Dat zijn nog eens oude stukken! Heel mooie exemplaren met goudgekleurde leeuwen en al. Ik heb er (verboden!) foto's van gemaakt.


Al met al een mooie dag in León dus. Morgen op weg naar Burgos!


Nog meer foto's van León op Flickr.

Created with Admarket's flickrSLiDR.

TOP 2000

December komt er aan en de mail viel vandaag in de bus: stemmen voor de Top 2000. Ik doe dat nu al heel wat jaren, dus ook dit jaar stem ik vrolijk mee.
Deze keer opnieuw 15 nummers uitgekozen uit een oneindig lange lijst met dezelfde nummers. En aangezien je daaruit moet kiezen zijn opnieuw de gouwe ouwen bij mij in goede handen :).
Niet dat er nu geen goede muzeiek gemaakt wordt, zeker wel, maar het bloed stroomt waar het niet gaan kan. Mijn eigen favorieten houd ik er natuurlijk elk jaar in. Ik blijf wel verbaasd dat ze er nog steeds in staan. Zegt ook veel over de mensen die mee stemmen volgens mij. Ik denk trouwens ook niet dat mijn kinderen zich zullen herkennen in het aanbod van de nummers. Je kunt bijna niets anders kiezen dan ouwe meuk :)

Hier zijn ze dan, mijn keuzes voor 2010:
Jethro Tull - Bourree (1969)
Jethro Tull - Locomotive Breath (1972)
Police - Don't stand so close to me (1980)
Yes - Yours is no disgrace (1971)
Doe Maar - 32 jaar (ja, dat is lang geleden) (1981)
AC/DC - Whole Lotta Rosie (1978)
Allman Brothers Band - Jessica (1976)
Anouk - Nobody's wife (1997)
Supertramp - The Logical Song (1979)
Fungus - Kaap'ren varen (1974)
K.T. Tunstall - Suddenly I see (2006)
Muddy Water - Mannish boy (1988)
Lou Bega - Mambo no 5 (1999)
R.E.M. - Losing my religion (1991)
Nirvana - Smells like teen spirit (1991)

Helaas moet ik de laatste week van 2010 werken. Dus lekker een puzzel leggen met de radio aan zal er niet van komen ;)

Verbroken – Karen Slaughter

Opnieuw een thriller, favoriet vakantiegenre blijkbaar in onze leeskist. Nou is Karen Slaughter geen onbekende, zelfs voor mij niet. Ik heb al meerdere boeken van haar gelezen en zolang ik ze niet achter elkaar lees is het goed te pruimen. Opnieuw een verhaal met vrouwen in de hoofdrol en een man ook, de GBI-agent Will Trent. Het zijn wederom vrouwen met “een verhaal”, van verkrachting, overleden mannen en verkeerde vrienden. In ditgeval zet ik het wat dik aan, want de politieagente is wel van het klassieke vrouwelijke thrillersoort, maar de andere, ja, ook actief als pathaloog-anatooom (wat een fantasie toch in die boeken) is wel naturel. Ik kon me haar wel als waarachtig voorstellen hoewel het verdriet van haar overleden man me wat overdreven en gedramatiseerd voorkwam. Blijkbaar verkoopt dat goed, anders kan ik het niet verklaren. Drama sells.
De moordzaak is erg mysterieus en eerlijk gezegd vind ik de ontknoping nogal onthutsend simpel. Het speelt zich af in een hele kleine, bekrompen gemeenschap, waar iedereen van alles van iedereen kent, maar nou net waar het om gaat. Dat de dochter van de waarnemend hoofd van politie in het dorp woont, dat weet toevallig niemand. Maar ze spreken haar wel... Nou ja, misschien ben ik wel te cynisch voor dit soort van thrillers.
Het verhaal is intrigerend maar de ontknoping een teleurstelling. Zo vat ik het eigenlijk goed samen. Het boek boeide me dus wel, maar de verwachting van een spannende ontknoping met verrassende wendingen werd niet ingelost.]

Lustrum

Ondanks het feit dat ik me al enkele jaren rond deze tijd voor het hoofd sla omdat ik wederom vergeten ben aandacht te schenken aan de startdatum van mijn weblog, ben ik ook dit jaar daar niet in geslaagd. Wat is dat toch dat ik er niet toe kan komen om aan schaamteloze zelfverheerlijking te doen? Zal wel diep in de psyche zitten.

Hoe dan ook, op 10 november 2005 begon ik hakkelend aan een weblog dat uiteindelijk gekomen is tot wat het nu is. Dat is vijf jaar en in een tijd als deze waarin initiatieven meestal een korte looptijd hebben, is 5 jaar een behoorlijke tijdsspanne. Daar ben ik dan ook trots op.

Tegelijkertijd is het een mooi moment om weer eens wat puntjes op de i te zetten. Is vijf jaar niet genoeg? Levert dit weblog nog wel op wat ik me erbij voorstel? Is het wel geworden wat ik me er bij voor heb gesteld? Dat zijn de blogbeschouwelijke vragen die boven komen borrelen.

Het lijkt me dan ook een goed voornemen om in 2011 eens serieus te gaan kijken wat ik met dit weblog nog wil. Inhoudelijk is het erg persoonlijk geworden en weinig beschouwend naar bv. ontwikkelingen binnen de archiefwereld. Waar is dat door gekomen? Ik heb natuurlijk ook uitlaatkleppen binnen de Archief 2.0 community, als columnist in het Archievenblad en op het weblog van Regionaal Archief Tilburg.
Of heb ik gewoon niet zoveel meer te zeggen? Zit ik teveel in het NU zodat ik te weinig aandacht besteed aan de TOEKOMST?

Tijd voor (zelf)reflectie. Input van lezers is daarbij van harte welkom!

[plaatje van http://www.piazzadellarte.be/nl/content/de-toekomst-letters]

vakantie 2010 - Dag 13 - huisje (13-8-2010)

De voorlaatste dag in Portugal heeft zich in luiheid en leesheid voltrokken. De tomatensaus met spekjes, ui en paprika is al klaar en staat lekker af te koelen om straks opgewarmd te worden. Opgewarmde saus is bijna altijd lekkerder. De was is gedaan we kunnen morgen op tijd de koffers in de auto zetten en op weg gaan naar Spanje.

Een soort familie - Kees van Beijnum

Het verhaal gaat over een familie die in de jaren tachtig zich helemaal toelegde op de vredesbeweging. De kinderen werden daar niet in gekend, zo gaat dat nou eenmaal, maar gaan zich er op een gegeven moment wel tegen verzetten. Zo gaat dat nou eenmaal ook!

De verhouding tussen de vader en moeder in het gezin wordt niet voldoende uitgelegd, toegelicht, uitgewerkt, maar daar klopt iets niet. Het waarom wordt helemaal niet duidelijk. Er zitten pijnlijke verhoudingen met de familie in, want ze zien nooit hun familie. De ouders beweren dat de mensen van “de beweging” een soort familie is, waar je steun aan hebt en die over bepaalde dingen hetzelfde denken.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van één kind. De vertelvorm is wel “hij” als het over “ik” gaat. Dat is soms verwarrend, maar doet verder geen afbreuk aan het boek. Het andere kind, ook een jongen, is ouder dan de verteller en gaat rebelleren tegen de ouders. Dat proces, ook de wisselwerking met de jongere broer is steeds aan de orde.
De verteller is in zijn huidige leven gescheiden, heeft een baan zonder aspiratie, is ongelukkig en kan geen grip krijgen op dat leven. In die omstandigheid denkt hij steeds meer terug aan en gaat ook terug naar de plaatsen van zijn jeugd.

Het boek is goed geschreven, hoewel ik het laatste deel te langdradig vond. Teveel verhaal er omheen verzonnen wat mij betreft. Maar dat laat onverlet dat het een mooi boek is, gevoelvol en stijlvol.

Vakantie 2010 - Dag 12 - Guimarães – Citeira de Breigeras – Barcelos (12-8-2010)

Een druk dagje vandaag. Hoewel we in eerste instantie wilde gaan wandelen in het nationaal park Peneda de Geres hebben we toch maar besloten om naar Guimarães te gaan. Dat is de oude hoofdstad van Portugal. De verwachtingen na Braga waren hooggespannen maar helaas werden ze niet bewaarheid. Op de een of andere manier is de Portugese bouwkunst niet van dien aard dat wij ons er door aangesproken voelen. Het is een beetje gewoontjes, vooral grijs en af en toe een tegelwand, die soms aan een badkamer doet denken. Soms ook heel mooi en bijzonder, maar dat is eigenlijk maar zelden. Het oude centrum hebben we doorgewandeld zonder echt onder de indruk te raken. Jammer eigenlijk. Hier ligt toch een stuk geschiedenis van de ontdekkingsreizigers die het pad geëffend hebben voor o.a. De Nederlandse gouden eeuw, maar je ziet er nauwelijks iets van terug. Misschien moet je dan toch in Porto of Lissabon zijn. Dat zullen we deze reis niet meer ontdekken.

We vertrokken snel naar het tweede reisdoel in de buurt van Guimarães: Citânia de Briteiros. Daar liggen de restanten van een stad uit de ijzertijd. Op een hoge berghelling. Je verwacht het niet maar er liggen verschillende verdedigingswerken op de hellingen om de stad heen en de restanten zijn verblufgfend goed bewaard. De plaats is bewoond van ongeveer 400 v. chr. tot 400 na christus. Rond de 2000 jaar geleden woonden daar mensen en je kunt nog lopen over de straten, je ziet de contouren van hun huizen, sommige rechthoekig en sommige rond. Er zijn twee van die ronde huizen weer opgebouwd om je een betere indruk te geven van hoe het er uit heeft gezien. Daar staat dan wel om onbegrijpelijk redenen een enorme hoop rotzooi in in plaats van een mooie vuurplaats, maar4 goed, dat zal wel aan mij liggen. Ik vond het in ieder geval een fantastische plek om rond te lopen en door de huizen te lopen, de binnenplaatsen, de weggetjes etc. Je had op sommige plaatsen een verbluffende mooi uitzicht over de omgeving maar ook over de bouwwerken van die gemeenschap. We hebben er heerlijk rondgedoold en van alles bekeken, veel gefotografeerd en gefilmd. Het leende zich er heel goed voor. Na een verkwikkende cola zero zijn we vertrokken naar de volgende halte van deze dag: Barcelos.

L. was daar al eerder geweest tijdens de Euroweek die hier is gehouden. Ze herinnerde zich de stad en vooral een enorme markt die daar gehouden wordt op donderdag. En het is vandaag donderdag. Wat een toeval! Het was ontzettend druk in het centrum vanwege diezelfde markt en het bleek inderdaad een enorm grote markt te zijn. Wat kon je er eigenlijk niet kopen? Kippen, eenden, pannenlappen, kasten, beddengoed, keukengerei, kleding, schoeisel en wat als die meer. We hebben er uitgebreid overheen gestruind en Lian heeft haar slag geslagen met een voor inductie geschikte braadpan annex opdienschaal. Of zoiets. Nog nooit gezien in Nederland, maar hier lag het ding op elke kraam met spullen voor de keuken. Goed, na opnieuw een consumptie, want het blijft hier heet hoewel het vandaag zowaar een beetje bewolkt is geweest, en drinken is hoofdzaak. Daarna nog een ijsje voor mij om het af te leren en op weg naar huis. Het huisje wel te verstaan.
Een LeClerc bracht ons nog even van het rechte pad en daar gingen we inkopen doen voor het avondeten van vandaag en morgen.

Morgen laatste dag in het huisje en zaterdag op pad naar Léon in Spanje. De eerste etappe terug naar Udenhout.


Nog meer foto's van Citânia de Briteiros op Flickr:

Created with Admarket's flickrSLiDR.

Stille vlam – Philip Kerr

Tweede detective van Kerr met Bernard Gunther als hoofdpersoon. Dit keer speelt het verhaal zich af in Argentinië in de wereld van de gevluchte SS-ers die daar naar de tweede wereldoorlog een tweede thuis konden vinden. Het is opnieuw een intrigerend verhaal en de ontmoetingen met beruchte oorlogsmisdadigers als Eichman en Mengele is soms onthutsend. Maar ook andere moordenaars komt hij daar tegen.


Op die manier komt een deel van het verhaal van de gruwelijkheden uit de tweede wereldoorlog aan de oppervlakte en op mij heeft dat net zoveel impact als wanneer er een boek is waarin die gruwelijkheden het onderwerp zijn. De terloopsheid waarmee de verhalen worden opgedist en de manier waarop bij sommigen de geest van Hitler aanwezig blijft is schokkend. Alles klinkt buitengewoon geloofwaardig en de Argentijnen wisten ook hoe je met politieke vijanden moet omgaan, dat is genoegzaam bekend.

De ontknoping is deze keer minder van kwaliteit, maar de onthullingen over het onverwerkte en niet erkende Argentijnse verleden liegt er niet om. Ook al is het natuurlijk fictie...


Opnieuw een prima boek!

Vakantie 2010 - Dag 11 - huisje in Portugal (11-8-2010)

Vandaag was het woensdag en hebben we de hele dag rond het huisje vertoefd, lekker veel gelezen en gezond. Het was wederom een snikhete dag die wel sneller dan anders omsloeg in temperatuurdaling. De hele dag heeft er een brandlucht gehangen omdat het echt volop aan het branden was op enkele heuvels in de omgeving. De rook bereikte dan ook mijn ogen die prikkerig aanvoelen. Er daalde ook regelmatig as neer dat voorbij kwam zweven. Je herkende er de blaadjes nog in die enkele honderden meters verderop in vlammen waren opgegaan. Nou niet opgegaan dus, maar als verkoold restant door de lucht zweven en neerdaalden. De auto zat ook onder het as maar toen ik dat vroeg in de avond op foto wide vastleggen had het teveel gewaaid, voor het eerst in Portugal, zodat ik niets meer terugvond. Morgen nog een keer proberen dus!

Lekker rustig dagje.

Sprakeloos – Tom Lanoye

Dit boek gaat over de moeder en ook over de vader van de schrijver. Zijn moeder was een dominante, theatrale vrouw zich die als slagersvrouw en moeder van 5 kinderen door het leven sloeg met verve. Toneelspelen was haar grootste hobby en die heeft ze heel haar leven dan ook met vreugde en bezieling beleefd. Zijn welbespraakte moeder en zwijgzame vader zijn allebei gestorven op het moment dat hij dit boek schrijft. Zijn moeder als eerste, zijn vader twee jaar later.
Het overlijden van zijn moeder maakte het meest bij hem los aangezien hij een niet probleemloze relatie met haar had. Desondanks hebben zij altijd contact gehouden. Zij krijgt een serie attaques en kan vanaf de eerste niet meer spreken. Ze spreekt wel, maar onverstaanbar. En dat terwijl zij hem spreken en liefde voor de taal heeft bijgebracht. Dat doet hem uiteindelijk het meeste pijn, dat zij zo gestraft is door het lot. Het heet niet voor niets moedertaal zegt hij dan ook in zijn boek.
Zijn geweldige Vlaamse woordenrijkdom is een lust voor de leespapillen en het boek is ronduit komisch in al zijn tragiek. De manier waarop hij schrijft is bij voortduring een ontdekkingstocht naar taal die in het dialect en Vlaams zoveel meer zeggingskracht heeft.
Het is een fantastisch mooi boek. Als zoon van een moeder die op het laatst steeds dementer werd ook heel herkenbaar. Het kwijtraken van een, in mijn geval gemankeerd, contact met een vrouw die altijd kracht heeft uitgestraald maar op het laatst niets meer is, niets meer kan. Geen schim meer van de persoon die geleefd heeft. Dan is de dood eigenlijk nooit te vroeg maar altijd te laat.

Vakantie 2010 - Dag 10 - Braga (10-8-2010)

Vandaag op weg naar Braga de religieuze hoofdstad van Portugal en niet te ver weg van ons huisje hier bij Ponte de Lima. We hadden de dinsdag uitgekozen omdat dat de marktdag is in Braga en het bezoek van een markt is altijd leuk. De reis verliep wederom voorspoedig. Een TomTom is van onschatbare waarde tegenwoordig als je op reis bent. De liepen vrolijk rond in Braga op zoek naar de markt, kwamen de plaatselijk VVV tegen die ons heel behulpzaam een plattegrond ter beschikking stelde. We moesten nog wel wat meters achter ons leggen maar toen stonden we dan toch op de markt. Het was er een drukte van belang en er was van alles te koop zoals dat hoort op een plaatselijke markt. Veel vaatwerk, in plaatselijk aardewerk, potten pannen en ander keukengerei. Verder lopend kwamen vanzelf de kledingkramen die werkelijk een enorme collectie merken hadden voor prijzen die niet conform de markt waarde waren. Hoe ze aan die spullen kwamen en of het wel echte merkspullen waren, dat was niet duidelijk. Een markt zoals een markt hoort te zijn dus. L. sloeg haar slag en ik was weer een t-shirt of wat rijker en zoon B. ook.

Ik haakte wel wat eerder af en nam plaats op een terras vlak buiten de uitgang van de markt. Ik zat rustig van een cola te genieten en mijn boek, toen L. bij me kwam en even later toen zij een bezoek bracht aan de vieste wc tot nu toe op deze vakantie, gebeurde er een ongeluk voor mijn ogen. Een klein ongeluk, dat welk. Een motor verloor even de controle en vloog achter op een geparkeerde auto. De man mankeerde niet veel, de auto had een kapot achterlicht en een lekke band na de aanrijding. De motorrijder maakte van gefrustreerde gebaren, alsof hij er ook niets aan kon doen, zette zijn helm af, controleerde zijn bloedende arm en probeerde weg te komen van het plaats delict. Enkele omstanders kregen dat in de gaten en liepen achter hem aan, maar de vogel was gevlogen. Dat gebeurt ook in Braga.


Voor het overige was er eigenlijk niet zoveel te zien in Braga, het viel wat tegen. Wel de kathedraal nog bezocht en dat was wel de moeite waard. Een hele andere kerk dan de meesten die we bezocht hebben, met veel aandacht voor lijken en kisten, sarcofagen etc. o.a. die van Hendrik van Bourgondië die deze kathedraal heeft laten aanpassen tijdens zijn regering. Veel kapellen en beelden en kisten dus. Ook vreselijk barokke protserigheid die me telkens weer tegen de borst stuit. Braga wordt weld e stad van de Barok genoemd en dat is niet mijn favoriete bouw- en kunstperiode.
In dat licht bezochten we ook het in de 18de eeuw gebouwde Dom Jesus do Monte in de buurt van Braga. Het is een gecreëerd pelgrimsoord op een bergwand. Heel veel trappen en kapellen met de kruisweg zijn daar aangelegd en het is niet fraai. We zijn bovenaan begonnen en hebben dus de makkelijke weg naar beneden genomen. Dat was een bof. We konden namelijk de tandradtrein naar boven nemen. Dat was wel weer leuk. Maar al met al was het niet echt bijzonder. Wel bijzonder, maar niet bijzonder. Als je begrijpt wat ik bedoel.


Daarna boodschappen doen en terug naar ons huisje. Daar was de rust weergekeerd en de muziek van het feest van St. Laurentius was verstomd. Gelukkig maar. Zo konden we verder met lezen andere nuttige dingen zoals eten koken en opeten. Ook belangrijk. En drinken, want het blijft warm ook al koelde het vanavond wel lekker af. L. vond het koud, maar ik zit hier om 11 uur nog met t-schirt en korte broek buiten. Weliswaar is het frisser dan de afgelopen dagen, maar het krekelkoor is er niet minder om. En weer een boek uit. Op naar de volgende!


Meer foto's van Braga.

Created with Admarket's flickrSLiDR.