Jezelf terugzien en horen online

Vandaag was het zover. Eén van de twee presentaties die ik afgelopen 27 oktober heb gegeven tijdens de studiedag Archief 2.0 - over verandering gesproken, staat online. Voor een goede community is dat misschien niet zo heel bijzonder, maar dat wij het voor elkaar hebben gekregen, met de hulp van onze Vlaamse collega's, vind ik nog steeds heel bijzonder. Menig professionele organisatie krijgt het niet voor elkaar. En allemaal liefdewerk oud papier, een heleboel goede wil en slim gebruik maken van de mogelijkheden online.

Jezelf terugzien op foto's kan al confronterend zijn, maar met bewegend beeld (niet te veel) en vooral bijna 30 minuten stem... dat is ook niet mis. En wat valt dan op: teveel euh, dialect en soms kromme zinnen.
Het eindoordeel is gelukkig goed. Zowel de bezoekers aan de studiedag als ik, mezelf nu terughorend, waren tevreden.

Het leuke van deze vorm van directe feedback is wel, dat ik nu mezelf kan verbeteren in mijn presentaties.

.


Er zijn ook nog foto's te zien van deze studiedag op Flickr, de presentaties op slideshare en de overige video's op Vimeo. En natuurlijk de community zelf: Archief 2.0!

Hobby en verslaving

Sinds 2002 ben ik bezig om een reconstructie te maken van het grondbezit van mijn woonplaats Udenhout in de middeleeuwen.
Dit onderzoek houdt het midden tussen een hobby en een studie. Door mijn werk heb ik makkelijk toegang tot de bronnen, ken ik de bronnen en kan ik ze lezen. Dat is een groot voordeel.
Udenhout behoorde vanouds tot Oisterwijk. Oisterwijk was een vrijheid. Dat betekende dat het rechtstreeks onder de hertog van Brabant viel en geen eigen lokale heer had. Het grote voordeel daarvan was dat veel gronden in handen waren van allerlei particulieren die hun kapitaal o.a. belegden in grond. De middeleeuwse eigenaren van de hoeven in Udenhout vinden we dan ook overal in Brabant terug. Voor hun zieleheil namen deze heren vaak hun toevlucht tot schenkingen aan kerkelijke instellingen. Omdat Udenhout en de hele meierij van 's-Hertogenbosch gericht was op de hoofdplaats, kregen kerkelijke instellingen in die stad de schenkingen.
Voor mijn onderzoek is dat een groot voordeel aangezien die archieven over het algemeen heel goed bewaard zijn. Bovendien vind je daar ook nog bijzonderheden terug over de boerderijen en landerijen die je bij particulieren zelden tegenkomt.

Ik verwerk al deze gegevens in een computerprogramma genaamd Haza-21. Daar kan ik per perceel aangegeven wie de opeenvolgende eigenaars zijn en ik kan tevens alle mutaties in grootte, bewoning e.d. visueel maken. Daardoor krijgt dit bestand behalve een 2-dimensionale weergave een 3-dimensionale diepte. De genealogische gegevens zijn onmisbaar voor dit onderzoek. Genealogie als hulpwetenschap heeft zich al vaker bewezen.
Op basis van de transporten en erfdelingen moet ik percelen aan eigenaren toekennen. Dat gebeurt vaak op basis van de belendingen die netjes genoemd staan in de akten. Deze akten staan opgeschreven in het schepenprotocol van Oisterwijk (dat bewaard is vanaf 1418) en van 's-Hertogenbosch (dat bewaard is vanaf 1367). Die bronnenrijkdom maakt het werk ontzettend omvangrijk en langdurig. De lange adem... De andere kant van deze uitputtingsslag is een beloning in de vorm van de reconstructie van Udenhout in de 15de en misschien wel 14de eeuw.
Het is een enorme puzzel om dat voor duizenden percelen uit elkaar te houden en in elkaar te schuiven. Maar dat is dan ook meteen de aardigheid ervan. Het resultaat levert prachtige kaarten op van Udenhout in alle eeuwen.


Ik kan nog jaaaaren vooruit!

(bovenste kaart geeft de eigenaren in 1833 weer, de onderste de eigenaren in 1675. Wat het meest opvalt is dat er minder kleuren zijn, dus minder eigenaren en daardoor grotere boerenbedrijven per eigenaar. Als je op de kaart klikt krijg je een veel grotere versie waar b.v. ook verschillen in bewoning zichtbaar worden.)

Sneeuw!

Het blijft het mooiste onderdeel van de winter: sneeuw. Vandaag was het weer zover...
Soms moet je er maanden op wachten maar dit jaar slaat november opnieuw hard toe, net als in 2005 toen op vrijdagmiddag 25 november heel Nederland vastliep in de sneeuw. Aangezien het nu zondag is, zal dat wel meevallen, maar ik zie de ellende voor morgenvroeg alweer opdoemen...
De maandagochtendfiles zijn toch al omvangrijk genoeg, maar als deze sneeuw niet is weggewerkt of erger nog, wordt aangevuld, dan zal het leed niet te overzien zijn.

Ondanks het bovenstaande gezever, is sneeuw mooi. Vooral als je omhoog kijkt naar de witte dwarrelwereld die op je neerdaalt.
Als het sneeuwen stopt is alles egaal wit, zeker aan de achterkant, in de tuin, totdat de eerste vogels weer landen en huppend hun sporen achterlaten.
Inmiddels zijn de grote vlokken kleiner geworden. Maar het sneeuwt nog! 5 Centimeter is de verwachting... Lamakomuh!



In de duinen hier vlakbij zullen de eerste sleden in de sneeuw worden geplaatst en misschien komen de eerste langlaufers hun latten onderbinden. Winter is mooi!

Nou nog vorst en een dichtgevroren kanaal en Piushaven :-)

Update:
Na een paar uur sneeuwen druppelt het nog na en is het landschap veranderd in een Brave White World.

Google Images: nieuwe toevoeging van de Life collectie

Je hebt van die dagen dat er van alles voorbij komt en je hebt er wat aan of je doet er wat mee.

Vandaag las ik op het Archiefforum:
Het gigantische fotoarchief van tijdschrift LIFE (1750-heden) is vanaf heden doorzoekbaar d.m.v. Google Image Search.

So what... even kijken, zoeken op Tilburg... geen treffers... Bummer!

Maar een zoektocht naar foto's van Jethro Tull levert een prachtige serie op uit 1970 van een harige, slecht geklede, Aqualung-like, grimasproducerende Ian Anderson. Fotogeniek als altijd...

Wat houd ik van die kerel!

http://images.google.com/images?q=Jethro+Tull+source%3Alife

Mijn oom de schilder (1)

Zoals het een goede Brabantse en katholieke familie betaamt telde onze familie een Heeroom. De priester en missionaris. In het dagelijks leven heette hij Mathieu, of kortweg Thieu. Mijn vader had een zwak voor zijn heerbroer heb ik later gehoord. Helaas overleed deze man tamelijk jong waardoor ik hem nauwelijks heb gekend. Mijn opa en oma waren blijkbaar streng gelovig (hen heb ik ook nauwelijks gekend) en waardeerden de keuze van hun oudste zoon zeer.
Doordat drie van zijn zusters ongehuwd bleven en deels hun tijd besteedden aan missiewerk en het in contact blijven met hun broer, heb ik nogal wat materiaal in handen gekregen van mijn heeroom.



Het meest opmerkelijk daarvan zijn de schilderijen en tekeningen die hij heeft gemaakt. Er is ook een foto van hem voor de ezel met de kwast in de hand. Het schilderij waar hij mee bezig is heb ik helaas niet in bezit. Maar de stijl die daar te herkennen is zie ik terug in een schilderij dat ik wel bezit en wat onze hal opsiert. Het lijkt op wat de stijl van Jan Toorop in zijn werk met symbolisme. Dat is te verklaren omdat mijn oom Thieu het penseel hanteerde in de tijd dat hij studeerde voor priester en missionaris in de jaren 20 en 30. Zijn priesterwijding was op 10 augustus 1934. Hij vertrok een jaar later (11 oktober 1935) naar de Nederlandse missie op Nieuw Guinea.

Het is grappig te zien dat hij tijdens zijn priesteropleiding een keurig geschoren gezicht had en bij zijn vertrek naar de missie begon met de beroemde missionarisbaard!
Door het uitbreken van de Tweede wereldoorlog kon hij niet terug naar Nederland en heeft de oorlogsjaren doorgebracht in Australië.


Zijn neef Wim van de Plas, een kunstschilder, heeft in 1956 een portret van hem geschilderd wat door de familie in afgrijzen in ontvangst is genomen. Men vond het namelijk lelijk. Ik vind het wel mooi en heb het gewoon in de huiskamer hangen. Overigens is dat niet zonder tegenstribbelen gebeurd :-).

Uitdrukkingen van mijn vader (7)

Soms komen er weer nieuwe binnendrijven... Na aflevering 6 dacht ik dat ik er was... gisteren tijdens een etentje kwamen er nog twee bij me op.

Tijdens het eten kon mijn vader mijn moeder gruwelijk over de zeik helpen met een uitdrukking die hij zo nu en dan te berde bracht.
Hij liet er zich op voorstaan dat hij in extreme omstandigheden toch kon eten. Dat illustreerde hij dan door te zeggen: Ze mogen hier naast mijn bord gaan zitten schijten, zolang ze maar niet spatten.
Mijn moeder stopte acuut met eten en sprak met afschuw in haar stem: Jesses Martin! Haar levendige fantasie maakte eten enkele minuten onmogelijk, en mijn vader lachte triomfantelijk. Echtparen...

Een schuine mop vertellen dat gebeurde af en toe en mijn ouders konden er smakelijk om lachen. Zelf vertelden ze die maar zelden, maar er waren ooms genoeg die van wanten wisten.
Wanneer de grenzen van de betamelijkheid werden overschreden, of dat nou met humor, met kleding of op de televisie was, dan kwam er steevast uit mijn vaders mond: ut mag wel ruuken mar nie stinken.

Drie jaar webloggen

Mijn weblog viert vandaag feest! Drie jaar geleden, op de dag af, typte ik mijn eerste woorden op het domein duul.web-log.nl. Inmiddels ben ik weg bij web-log.nl vanwege te beperkte mogelijkheden. In Blogger (daar begon ik op 27 november 2007) kan ik naar hartelust mijn gang gaan, en dat doe ik dan ook.
De DE(N) conferentie van november 2005 was de aanleiding om de stap te zetten.
Het heeft er wel een paar keer om gespannen of ik wel genoeg doorzettingsvermogen had om een weblog vol te houden. Ik begon heel fanatiek met 7 posts in november 2005. Zelfs drie op één dag. Kortzichtig natuurlijk... Als ik nu drie posts schrijf, dan spreid ik die mooi over 3 weken uit! Tenzij ze actueel zijn, dan kan dat natuurlijk niet.
Daarna volgde twee hele lange posts in maart 2006. Na 7 maanden stilte dan weer drie maanden (oktober-december) fanatiek, om vervolgens in mei 2007 een echte consistente reeks te beginnen.
Ik ben er in gegroeid.

Er verschijnen vandaag twee posts van mij, omdat ik dit jubileum niet tijdig in beeld had. Zo vier ik dat dan maar!

Kijken hoe lang ik het volhoud!

Uitdrukkingen van mijn vader (6)

Dit is de laatste uit deze serie.

Hoewel mijn vader een geboren optimist was en altijd de zon in het water zag schijnen en met een lach door het leven ging, was hij niet ongevoelig voor de keerzijde: Ge wordt geleefd.

Hij was zelden ziek. Maar als de griep hem te pakken had, dan was hij ook echt ziek. Mensen die tegen hem zeiden dat hij een lelijk hoestje had diende hij meteen van repliek: Als je lelijk bent, kunde nie knap hoesten.

Één van zijn toppers sprak hij tegen zeurpieten die niet snel ophielden met zeuren, of als hij een antwoord verwachtte dat hij al kende: Mond dicht of ik spring erin.

Mijn moeder, die zichzelf redelijk hoog had zitten, was ook erg explosief en kon behoorlijk vloeken. Mijn vader zei altijd als ze de naaimachine pakte: Dadelijk roept ze alle heiligen uit de hemel.
Als ze op een ander moment even het decorum verloor zei hij: D'r valt een dame uit de koets.

Als zoon van een slager in het centrum van de stad, vond zijn vader flink wat klanten in de bovenste laag van de Tilburgse bevolking. Daar had hij niet zo'n hoge dunk van. Op het gebied van rekeningen betalen waren ze namelijk niet zo snel. Dat soort mensen kon hij mooi typeren: Van boven bont en van onderen stront. Uiterlijke schijn.

Zomertijd - wintertijd

Zomertijd.

Ik zie er het nut wel van in hoor, maar ik wordt er altijd vervelend van... Op de een of andere manier wil mijn biologisch systeem niet meteen in de juiste pas lopen. Dat resulteert steevast in een aantal dagen tot weken van een vreemd soort ongesteldheid die het midden houdt tussen ziek zijn en moe. Lamlendig soms, dat onbestemde gevoel dat er iets is, maar wat is dat toch ook al weer.
Oh ja, die stomme klok is weer een uur vooruit gegaan. Een uur broodnodige slaap is mij ontnomen ten koste van de economie!

En zes maanden later hetzelfde liedje, maar dan omgekeerd. Het resultaat is hetzelfde. Ik ga gewoon om dezelfde tijd naar bed als anders, maar nu is dat één uur later. En aangezien mijn reguliere bedtijd tussen half 1 en 1 uur ligt kan dat fnuikend zijn als de volgende ochtend de wekker gewoon in het nieuwe ritme mij tot de orde roept. Dat laatste vond afgelopen zaterdag plaats...
Dat betekent dat ik dagenlang mijn vrolijke zelf moet veinzen voordat ik weer echt mijzelf ben...