Het moet (nog steeds) anders!

Ik hoor een aantal verzuchten... duh!

Vandaag las ik een tweet die me in de richting stuurde van het onderstaande filmpje. Een Tegenlicht Talk over transitie. Een nieuw tijdperk. Geen ander tijdperk en geen veranderend tijdperk, maar een nieuw tijdperk.

De mensen die mij al langer volgen weten dat ik daar al vele jaren mee bezig ben en voor wat betreft mijn eigen beroepsgroep en organisatie die boodschap heb verkondigd. Helaas blijft het nodig om dat te verkondigen. Veel mensen en organisaties schieten in de reflex en willen dingen graag geleidelijk aan veranderen naar iets wat lijkt op vroeger.

Gelukkig noemt Jan Rotmans in het filmpje deze ontwikkeling: vooruit naar vroeger. Zo stel je ook de reactionairen onder ons tevreden. Doet me trouwens denken dat ik al weer veel jaren geleden de titel mee mocht bedenken van mijn vriend P. die zijn oratie ging houden als kick-off van zijn hoogleraarschap. De titel werd: Vooruit naar de basis.

Duurzaamheid, lokalisering, betrokkenheid, faciliteren, leren de eigen broek op te houden. Het zijn elementen die mijn bijzonder aanspreken. Die ook voor archieven zeker heel belangrijk en wezenlijk zijn. Organiseer het rondom je eigen organistie met mensen die je tegenkomt, faciliteer wat er opborrelt of al plaatsvindt in plaats steeds je eigen plannen en ideeën uit te werken. Baseer je planvorming op wat er al leeft en probeer mee te doen. Het is niet makkelijk maar het levert zoveel meer op. Bij Regionaal Archief Tilburg hebben we al een paar heel bevredigende en waardevolle projecten op die manier gedaan. Natuurlijk kan het veel beter en blijft er altijd ruimte en noodzaak voor verandering van aanpak. We leren. We moeten leren. We mogen leren. We mogen ook fouten maken. Flexibel zijn, meebewegen, loslaten. Dat zijn heel lastige competenties die niemand van ons geleerd heeft in zijn of haar opleiding. We leren veel eerder over structuur, zekerheid, planning, deadlines en toetsing.

Ik geloof niet dat we het daarmee alleen gaan redden.

Waarmee dan wel? Geen idee en dat is nou juist het leuke en interessante. Als je mee gaat doen bepaal je mee wat er gaat gebeuren, hoe ontwikkelingen lopen, want je gaat er deel van uitmaken. Van een afstandje gaan roepen dat het niet kan, mag of anders moet, daar heb je over het algemeen niet zoveel aan. Anderen gaan er namelijk toch mee door. Meedoen is meebepalen. Eigen inbreng hebben en dingen ook mee aanpassen en beter maken.

De bijna 16 minuten die Jan Rotmans hieronder volpraat zitten vol met vingerwijzingen, heldere zienswijzen en denken gericht op verandering. Van een hoogleraar transitiekunde mag je dat ook verwachten. Kijk en luister vooral. Laat je weer eens met de neus op de feiten gedrukt worden zonder in een depressie te raken. De wereld om ons heen is definitief aan het veranderen. Misschien maak ik het nieuwe tijdperk niet mee, maar ik ben er wel heel erg nieuwsgierig naar en ik wil er graag aan meedoen.

Ik heb ook nog wel kanttekeningen bij zijn opvattingen. Ik ben er van overtuigd dat de groep waar hij het over heeft een minderheid is. De groep mensen die bewust bezig wil zijn en is met deze omschakeling, deze kanteling. Dé mensen "willen" dat niet, maar dat doet er ook niet toe. We "wilden" ook geen smartphone toen die op de markt kwam. Sommigen nog steeds niet. Maar het gaat veranderen. Om er maar eens een olympisch cliché tegen aan te gooien: meedoen is belangrijker dan winnen. Of wat te denken van het aloude: the times they are a-changin.



Jan Rotmans spreekt op 25 februari in theater Markant in Uden.
Meer lezen over Kantelcolleges: Oefenen voor een andere tijd.

[met dank aan @marliesdevet]

Trots

Het is een beetje een raar onderwerp voor een blogpost en eigenlijk weet ik ook niet of het wel netjes is om dit te schrijven. Maar ik doe het toch maar.

Deze week kregen we de uitslag van de Kwaliteitsmonitor onder ogen. Dat is het tweejaarlijks publieksonderzoek dat archieven houden. Er is van alles over dat onderzoek te zeggen, en dat heb ik zelf ook altijd gedaan, maar het is een instrument en geeft iets van benchmarkinformatie over hoe archieven het doen. Wat me vooral aanspreekt is dat het de klant de kans geeft om een oordeel te geven. Als het gaat om prijzen en andere feestelijkheden zijn het vooral de bloedbroeders (peers) die iets van je vinden, of instituten die iets te incestueus bezig zijn of je maar op bepaalde eigenschappen beoordelen. De klant, de gebruiker, de eindgebruiker (YEK!) hoe je de persoon ook noemt die gebruik maakt van de beschikbare archiefinformatie, daar doen we het toch voor. Wat heeft bewaren zin als niemand er gebruik van kan maken?

De lezer zal begrijpen dat we het goed hebben gedaan. De titel van dit stuk geeft dat redelijk onverbloemd aan. We hebben het zelfs heel erg goed gedaan. Het oordeel van de gebruiker leverde het cijfer 8.2 op. Voor meer specifieke informatie verwijs ik graag naar de blogpost op het weblog van Regionaal Archief Tilburg. Trots dus.

Natuurlijk ben ik niet (alleen) verantwoordelijk voor dit cijfer, voor deze uitgesproken waardering. Maar toevallig was ik wel van maart 2009 tot maart 2013 verantwoordelijk voor de richting die het archief is ingeslagen. In een eerdere post schreef ik al dat ik die rol nu niet meer vervul, op eigen verzoek. Deze uitslag schenkt me toch veel voldoening. De richting waar ik inhoud en uitvoering aan heb gegeven wordt in ieder geval door de bezoekers hoog gewaardeerd. Hoe cool is dat!

Ik wil hier niet onvermeld laten dat de daadwerkelijke uitvoering natuurlijk niet bij mij lag. Alle collega's (en vrijwilligers!) bij het archief hebben hard gewerkt ondanks alle onduidelijkheden, tegenwerpingen, twijfels en onzekerheden. Dat maakt het eigenlijk een nog knappere prestatie. Alleen zij weten wat er zich allemaal heeft afgespeeld, en nog afspeelt, binnen de organisatie. Ik neem dan ook diep mijn pet af voor hen. De klant van Regionaal Archief Tilburg heeft er geen last van gehad. Zij hebben zich stug ingezet om hen te helpen naar beste vermogen. Dat over de volle breedte van de organisatie. Op alle aspecten hebben we namelijk beter gescoord. Gepaste trots.


[plaatje van http://static.zoom.nl]

Een ton aan pageviews

Op een dag begin je aan een weblog. Je hebt een vaag idee waar je over wilt schrijven. Er valt een lange stilte omdat je zonder ideeën komt te zitten. Dan pak je de draad weer op en ben je een regelmatige blogger. Het zijn geen hemelbestormende blogs. Vanavond is er voor de 100.000ste keer op een blogpost van mij geklikt.

Ik ben heel blij dat ik een paar jaar geleden heb besloten om mijn blog meer persoonlijk te maken en te schrijven over de boeken die ik lees. Dat gaf me de gelegenheid om regelmatig te blijven bloggen. Daar kwamen nog allerlei andere onderwerpen bij en voorbij. Soms gerelateerd aan mijn werk, vaker aan mijn hobby en nog iets vaker over mijn familie. Allemaal leuk om te doen en o zo handig om eens terug te lezen.

Over al die onderwerpen blijft genoeg te bloggen. Het gaat nu om het vinden van een patroon om te bloggen. De boekblogs zijn het regelmatigst. Ik lees graag, weliswaar in grote blokken rond vakanties, maar het is leuk om daar iets van vast te leggen.
Over mijn familie is het lastiger bloggen. Dat is niet omdat het gevoelig ligt, maar eerder omdat het nogal wat onderzoek en ordening nodig heeft. En dat kost tijd. Soms heel veel tijd.

Bloggen over werkgerelateerde onderwerpen was lastig in mijn vorige functie als Hoofd van Regionaal Archief Tilburg. Dat vond ik tenminste. Nu bekleed ik andere functie en voel ik me vrijer. Dat zal naar verwachting tot meer blogs leiden. Is het niet hier dan wel op de community Archief 2.0.

Bloggen over mijn hobbies en eigen onderzoek doe ik het minst. Maar het raakt wel vaak de werkblogs, dus een strikte scheiding is daar niet te maken.

Wat zijn nu de best gelezen blogs? Dat vind ik heel verrassend. Dit geeft natuurlijk een vertekend beeld want de recente blogs moeten nog groeien voor wat beteft het aantal lezers. Maar een lijstje is altijd leuk!:

1 Hoogtekaart van Nederland online (21 januari 2011)
Tja, waarom deze blogpost al bijna 4000 keer op een computerscherm is weergegeven, dat weet ik niet. Bijzonder.

2 Zelfvertrouwen en het gebrek daaraan (7 juni 2010)
Psychologie van de koude grond is en blijft populair. Ruim 2500 keer bekeken.

3 Het Diner - Herman Koch (30 augustus 2010)
Een populair boek, dat met haast wel. Waarom anders interesse voor mijn boekverslag? bijna 1700 kijkers.

4 Vaarwel Grepolis (7 mei 2012)
Meer dan duizend raadplegingen van deze post over mijn ervaringen in de online gamewereld.

5 Worstenbroodjes maken (25 december 2009)
DIY. Hulp bij koken. 730 keer mijn kookkunst afgekeken.

6 Curriculum vitae toegevoegd aan weblog (8 juni 2011)
Bijna 600 mensen vinden een curriculum vitae interessant. Of ze daarbij het mijne voor ogen hadden, dat weet ik niet.

7 Lustrum (21 november 2010)
Iets meer dan 500 lezers van mijn blog over mijn eerste lustrum als blogger.

8 Gedicht voor een verpleegster (1 februari 2012)
Meer dan 450 mensen vonden deze blogpost over mijn tante interessant. Verpleegsters kunnen niet genoeg geroemd worden!

9 Charters scannen in Duitsland (26 maart 2011)
Iets meer dan 450 lezers van deze werkgerelateerde blogpost over charters en digitaliseren. Twee interessegebieden van me.

10 Einde van een tijdperk - of het begin ervan (15 december 2011)
Bijna 450 keer is deze mijlpaal van mijn eigen onderzoek bekeken.

Ik vind het leuk dat alle aspecten van mijn blog in dit overzicht aan de orde komen: hobby, werk, familie en lezen. Als deze post online staat, dan heb ik 564 blogposts geschreven op mijn eigen weblog. Sinds 10 november 2005. Acht jaar en bijna 2 maanden geleden publiceerde ik mijn eerste blogpost. Zou ik het tweede lustrum halen? Het is nu wel heel dichtbij gekomen :)

Zoals de reactie van Christian op mijn vorige post al aangaf zegt dit cijfer helemaal niets over de waardering. Het enige dat het wel aantoont is dat het delen van kennis en informatie werkt! Ik ben ervan overtuigd dat niet ieder klik een enthousiaste lezer op heeft geleverd. Bovendien is dit de telling van Blogger zelf, en die is weer minder nauwkeurig van Google analytics. Maar ach, een mijlpaal moet je niet ongemerkt laten passeren.

Ik ben geen broodschrijver en ik schrijf niet in eerste instantie om anderen te behagen. Maar het is natuurlijk wel verdomde mooi dat er mensen zijn die me lezen. Dank jullie wel!

Een jaar op Slideshare

Voor het eerst ontving ik feedback van Slideshare over het gebruik van mijn presentaties die ik daar heb staan.
Voor wie het niet weet, op Slideshare kun je bv powerpoint presentaties uploaden en delen met iedereen die er kennis van wil nemen. Het is een sociaal netwerk voor presentaties. Ik ben er al heel wat jaren bij aangesloten en het werkt naar volle tevredenheid. Uploaden is een fluitje van een cent en ze worden bekeken! Nu krijg ik ook wekelijks feedback over het aantal views dat ik daar krijg.

Sinds september 2007 ben ik lid van Slideshare. Toen plaatste ik mijn eerste presentatie daar over Archieven & eCultuur. Die presentatie heb ik samen met Christian van der Ven gehouden op de Reinwardt Academie. Inmiddels staan er 15 presentaties van me online.
Zelf ben ik verder niet actief op Slideshare. Dat wil zeggen ik zoek niet snel naar (relevante) presentaties daar op Slideshare. Anderen doen dat wel want wekelijks bekijken mensen mijn presentaties. Dat blijf ik wonderlijk vinden. Werkt goed, een sociaal netwerk ;) Delen = vermenigvuldigen.

James Salter - Alles wat is

Dit is het eerste boek dat ik van James Salter heb gelezen. Ik ben er niet helemaal gelukkig mee. Hopelijk ben ik in staat uit te leggen waarom niet.

Philip Bowman is de hoofdpersoon in dit boek. Zijn leven als redacteur bij een boekuitgeverij is niet erg spannend. Het boek gaat überhaupt nauwelijks over zijn werk, meer over waar zijn werk hem brengt en wat er verder in zijn leven gebeurd, met name op romantisch-erotisch gebied.

In het begin kreeg ik een beetje een déjà-vu met Stoner. Zijn huwelijk en zijn haperende start op liefdesgebied beloofde niet veel goeds. Gelukkig herstelde hu zich snel na zijn faux-pas. Zijn verdere relaties zijn "normaal" te noemen.

Wat me aangenaam verraste in dit boek is de stijl van schrijven. Salter slaagt er in om van de ene persoon moeiteloos over te springen naar een andere persoon. Op deze manier leer je langzamerhand een aantal personen in Bowman's leven kennen door uitstapjes naar hun leven die moeiteloos overlopen van de een naar de ander. Dat vind ik heel erg knap. Ik lees vaker boeken waarbij het ene hoofdstuk over persoon A gaat en het volgende over persoon B en dat dan steeds weer herhalend. Knap dat Salter dit zo goed beheerst. Ik betrapte me er op dat ik aan het lezen was en pas na verloop van een pagina in de gaten kreeg dat ik in het leven van iemand anders aan het kijken was. Mij verraste dat op een positieve manier.

Voor het overige begon het verhaal nogal te kabbelen. De laatste 100 pagina;s (van de 282) heb ik doorgelezen zonder me nog bijzonder te interesseren voor de persoon of het leven van Bowman. Ik heb er geen ontwikkeling in kunnen ontdekken. Misschien is dat ook niet de bedoeling en beschrijft het boek gewoon het leven dat zovelen van ons leven en dat allemaal naar volle tevredenheid. Wat me ook opviel waren de enkele nogal expliciet erotische passages. Kort maar wel duidelijk. Meer en passant verteld. Misschien is verhaald een beter woord.

Uitgelezen dus. Maar ik zal niet snel meer een boek van deze schrijver in handen nemen. Of op mijn Kobo zetten.

Louis Paul Boon - Mieke Maaike's obscene jeugd

Louis Paul Boon kende ik alleen maar van het Geuzenboek dat ik een mensenleven geleden gelezen heb en wat me bijzonder boeide. Niet alleen door de inhoud maar vooral ook door de manier waarop Boon het geschreven had.

Dit boek is van een heel andere orde. Het is pornografie. Dat maakt een verslag schrijven extra lastig. Ik wil niet op de een of andere banlijst terecht komen. Ik weet nu al zeker dat er lezers zullen zijn die dit binnen hun werkomgeving niet kunnen lezen omdat er filters actief zijn die de gebruiker behoeden voor dit soort vuilspuiterij. Goed, dat heb ik dan in ieder geval alvast gezegd.

Mieke krijgt al heel jong te maken met sexuele handelingen, in haar geval, en voor haar vriendinnen, van een dienstdoende schoolarts. Zij is dan 9 jaar oud en haar interesse is gewekt. Een paar jaar later, ze is dan 12, pakt ze de draad weer op en haar ontdekkingstocht gaat door. Zij geniet van de sex, van de handelingen en het genot, van de macht die het haar geeft. De jonge leeftijd geeft een extra lading aan het boek, want dit mag natuurlijk helemaal niet. Het boek beschrijft haar sexuele escapades tot en met haar 18de jaar.

De man komt er in dit boek niet erg goed vanaf. Die is uit op reproductie (mooi eufemisme) en is makkelijk te verleiden tot overspel, sex met minderjarigen en mishandeling van anderen om maar aan zijn gerief te komen. Veel meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen. Het was zeer lezenswaardig. Het boek is 100 pagina's dik en dat is een mooi getal want bij gebrek aan een plot of een opbouw van een verhaal heb je de sexuele handelingen op een gegeven moment wel gehad. Goed is goed. De clerus krijgt ook nog een veeg uit de pan, maar dat is in onze tijd niet meer echt verwonderlijk. Opvallend is het taalgebruik, wat me bij het Geuzenboek zo aansprak, waar bijna alles (persoonsnamen, straatnamen e.d.) een sexuele associatie heeft. De student die het verhaal heeft opgetekend heet Steivekleut. Need I say more?

Verbazingwekkend boek omdat het taboerijk is. Het boek heeft zelfs een wikipedialemma.

Timur Vermes - Daar is hij weer

Curieus boek. Wat is het geval. Op een dag wordt Adolf Hitler wakker op een grasveld in Berlijn. Hij stinkt enorm naar benzine en is volledig gedesoriënteerd. Het is 2011. Gaandeweg vindt hij zijn weg in het Berlijn van nu. Als dat geen opmerkelijk gegeven is, wat dan nog wel?

Het boek staat te boek als satirische roman. Het is zonder meer een humoristisch verhaal. De manier waarop deze man er in slaagt om met exact dezelfde ideeën als 80 jaar geleden komische analyses maakt van de samenleving van nu is heel knap beschreven. Een ander komisch aspect is zijn absolute geloof in eigen kunnen en intellect. Een onwrikbaar zelfvertrouwen dat zonder twijfel hoogmoed bevat.

Ronduit absurd en hilarisch is het bezoek van deze Hitler aan de thuisbasis van de NPD. Hij veegt de vloer aan met deze lui en acht ze rijp voor een kampbezoek.

Het verhaal behelst de tocht van de herrezen Hitler op zoek naar een nieuw partijkader en een nieuwe glorieuze toekomst voor (Groot)-Duitsland. Hij krijgt daarbij de hulp van radio- en televisiemaatschappijen die in hem een ludieke figuur zien die "andere" radio en televisie gaat opleveren. Ik vond het knap hoe de spanning tussen de ideeën die worden uitgesproken en het gebruiken van deze man tot uitdrukking komt. De mensen, zowel die van de televisiemaatschappij als veel van de luisteraars, geloven domweg niet dat hij het meent en collectief beschouwen ze hem als een satiricus. Zijn redenaarskunst en demogagie zijn onaantastbaar gebleven. Dat blijkt in alle tijden een machtig wapen.

Ik ga verder niet te veel prijsgeven maar de auteur Timur Vermes is er in geslaagd om een verrassend gegeven om te zetten tot een zeer leesbaar boek. Kennis van de geschiedenis van Hitler, de NSDAP, de Tweede Wereldoorlog, Duitsland in het interbellum maar ook de hedendaagse politieke constellatie en figuren in Duitsland strekt to aanbeveling. Voor Duitsers moet het nog leuker zijn om dit boek te lezen.

Als je eens op zoek bent naar wat anders, lees dit boek!

Saskia Noort - De eetclub

Geïnspireerd door vrienden hebben L. en ik vorige week een Kobo touch aangeschaft. Dat is een e-reader. We beschikten al over een e-reader, maar dat was er eentje van een vorige generatie. Deze Kobo touch is werkelijk een feest voor de lezer. Hij is handzaam, licht en heeft licht. De vorige e-reader had daglicht (of kunstlicht) nodig om er mee te kunnen lezen. Deze Kobo touch niet. Die heeft een lampje voor als het niet licht genoeg is. Werkt voortreffelijk.

Het is een handzaam klein dingetje, je zet er makkelijk e-books op en als je wilt kun je e-books in de Kobowinkel kopen en via de app lezen op elk apparaat dat je voorhanden hebt, van telefoon tot pc. Een voorlopig hoogtepunt in e-reader land. Ik weet niet of dit ons gaat beperken in de aanschaf van boeken, maar het neigt er wel toe. Gemak dient tenslotte de mens.

Om het apparaat meteen te testen ben ik begonnen in de Eetclub van Saskia Noort. Dat leek me een eenvoudig boek om te testen. Ik ben enthousiaster over de Kobo touch dan over het boek.
Ik realiseer me dat het een succesvol boek is (met een wikipedialemma!) dat zelfs verfilmd is, maar ik vond het toch een beetje ver van me afstaan. Al dat gedweep met drank is sowieso al niet iets wat me aanspreekt. De teleurstelling in vriendschap gebaseerd op drank en eten getuigt wat mij betreft van een gebrek aan realiteitszin en/of intelligentie. Leeghoofdige, naijverige vrouwen die drijven op geld en mannen die zich alleen door succes en, wederom geld, laten inspireren, het doet me niets. Behalve een gevoel van treurnis opwekken. Ok, misschien ben ik degene die ver van de werkelijkheid afstaat, dat kan zijn, maar dergelijke beperkte individuen, die verdienen niet beter dan dat ze de kous op de kop krijgen.

Het boek leest makkelijk weg, daar niet van. Ik was niet onder indruk van de stijl van schrijven, maar het stoorde me ook niet. Gewoon een goed leesbaar boek. Maar de inhoud stoorde me wel. Ik kon eigenlijk voor niemand van de personages sympathie opwekken. Dat zou toch moeten volgens mij. Dat je tenminste een personage als sympathiek, herkenbaar beschouwt. Het liet me koud wat er met deze mensen gebeurde. Ik vond het ook niet spannend. Gewoon een boek.

Op naar het volgende boek!