Saskia Noort - De eetclub

Geïnspireerd door vrienden hebben L. en ik vorige week een Kobo touch aangeschaft. Dat is een e-reader. We beschikten al over een e-reader, maar dat was er eentje van een vorige generatie. Deze Kobo touch is werkelijk een feest voor de lezer. Hij is handzaam, licht en heeft licht. De vorige e-reader had daglicht (of kunstlicht) nodig om er mee te kunnen lezen. Deze Kobo touch niet. Die heeft een lampje voor als het niet licht genoeg is. Werkt voortreffelijk.

Het is een handzaam klein dingetje, je zet er makkelijk e-books op en als je wilt kun je e-books in de Kobowinkel kopen en via de app lezen op elk apparaat dat je voorhanden hebt, van telefoon tot pc. Een voorlopig hoogtepunt in e-reader land. Ik weet niet of dit ons gaat beperken in de aanschaf van boeken, maar het neigt er wel toe. Gemak dient tenslotte de mens.

Om het apparaat meteen te testen ben ik begonnen in de Eetclub van Saskia Noort. Dat leek me een eenvoudig boek om te testen. Ik ben enthousiaster over de Kobo touch dan over het boek.
Ik realiseer me dat het een succesvol boek is (met een wikipedialemma!) dat zelfs verfilmd is, maar ik vond het toch een beetje ver van me afstaan. Al dat gedweep met drank is sowieso al niet iets wat me aanspreekt. De teleurstelling in vriendschap gebaseerd op drank en eten getuigt wat mij betreft van een gebrek aan realiteitszin en/of intelligentie. Leeghoofdige, naijverige vrouwen die drijven op geld en mannen die zich alleen door succes en, wederom geld, laten inspireren, het doet me niets. Behalve een gevoel van treurnis opwekken. Ok, misschien ben ik degene die ver van de werkelijkheid afstaat, dat kan zijn, maar dergelijke beperkte individuen, die verdienen niet beter dan dat ze de kous op de kop krijgen.

Het boek leest makkelijk weg, daar niet van. Ik was niet onder indruk van de stijl van schrijven, maar het stoorde me ook niet. Gewoon een goed leesbaar boek. Maar de inhoud stoorde me wel. Ik kon eigenlijk voor niemand van de personages sympathie opwekken. Dat zou toch moeten volgens mij. Dat je tenminste een personage als sympathiek, herkenbaar beschouwt. Het liet me koud wat er met deze mensen gebeurde. Ik vond het ook niet spannend. Gewoon een boek.

Op naar het volgende boek!