Daily Mugshot - halverwege

Daily Mugshot

Een paar dagen geleden heb ik mijn 183ste mugshot geuploaded. Omdat ik dat een jaar zou volhouden en het jaar gemiddeld 365 dagen heeft ben ik inmiddels over de helft van mijn voornemen.

Het blijft lastig om "origineel" te blijven in je fotografie. Als je foto's van andere mugshotters bekijkt dan zie je ook dat iedereen probeert daar wat op te vinden. Naäperij is daarbij aan de orde van de dag en terecht natuurlijk! Ik ben nu beland bij de series. Dat is eigenlijk vals spelen, want het is geen foto van elke dag, dus verlies je een deel van de charme van de Daily Mugshot en leg je niet vast hoe je in een jaar tijd veranderd. Dat is de ene kant.
Van de andere kant is het wel aardig om te experimenteren met beweging, mede omdat de viewer van de Daily Mugshot de foto's in hoog tempo laat zien. Dat roept om stopmotionachtige initiatieven. Daar probeer ik de komende maanden verder vertrouwd in te raken. Het leven in een jaar in een filmisch geheel. Dat blijft lastig. De experimenten die nu lopen zijn in ieder geval geslaagd, dus het verdient verdere studie. Nu nog tijd vinden om iets goed uit te denken.
Voorlopig blijf ik volhouden en wil echt de 365 foto's halen.

Lokaal noodweer

Vanmiddag reed ik terug naar huis na het werk. De lucht was donker, dat wel, maar dat is niet heel erg bijzonder.
Dat bleek toch een inschattingsfout. Ineens zat ik in een enorme hagelbui die blijkbaar al eventjes aan de gang was en de weg had veranderd in een witte brij.
Remmen geblazen en op een slakkegang verder. Dat gaf wel de kans om een foto te maken een een kort filmpje. Wat een bui!

Ineens was het weer over en reed ik weliswaar over een nat wegdek, maar zonder glibberdingen. Lokale bui met hagel. En onweer.

Weer is mooi!

Weekendje Frankrijk in oktober

Afgelopen weekend zijn we naar Frankrijk geweest waar een schoonzus en broer van L. een huis hebben. Dat ligt bij Montrichard in een vlek dat heet La Piodière. Ze zijn al jaren bezig om het op te knappen en inmiddels kun je er heerlijk vertoeven. Het weer werkte op volle kracht mee aangezien het daar 24 graden in de zon was. Omdat de wind een weekend vrijaf had genomen resulteerde dat in een fantastich warm weekend waar je in hemd en t-shirt makkelijk de dag kon doorkomen.


Op vrijdagmiddag vertrokken we vol verwachting met een andere broer en schoonzus van L. naar Frankrijk. Ik liet me chauffeuren. Meerijden dus. Helaas begon de file ellende al bij Antwerpen, zette zich in heviger mate voort net voorbij de Franse grens om vervolgens rond Parijs ons opnieuw hinderlijk voor de wielen te rijden. Uiteindelijk kwamen we rond half 11 bij het huis aan. De haard snorde al en we hebben nog een genoeglijke avond doorgebracht.


De volgende ochtend scheen de zon volop zodat we op het terras konden ontbijten in de ochtendzon. Geweldig om dat halverwege oktober nog mee te maken. Stokbrood en croissants, zo hoort dat. In de middag bezochten we kasteel Chenonceau. Het was ronduit warm en gezellig druk daar! Het is en blijft een prachtig kasteel met nog mooiere tuinen. De keukens alleen al zijn een bezoek waard. Die zijn namelijk volledig ingericht en geven zo een prachtbeeld van hoe het daar aan toe ging. Nou ja, het glom allemaal wel... Voor het personeel zal het zwaar zijn geweest, Maar de inrichting geeft het wel een bijzonder cachet ook al zal het niet helemaal stijlvast zijn en alles niet uit dezelfde periode in de geschiedenis komen. Het ademt sfeer. Een aparte keuken voor het vlees, de groente, de bakker etc. Echt mooi!


Naderhand gingen we terug naar het huis en hebben in de tuin gezeten totdat het tijd werd om in Amboise te gaan dineren. Dat was gezellig en lekker. In het huis nog een hele tijd doorgepraat.

Op zondag vertrokken we weer maar niet zonder opnieuw in de volle zon het ontbijt genoten te hebben. Een paar van die dagen geven je veel energie. Het was jammer dat we weer weg moesten. De terugreis verliep voorspoedig en iets na negenen openden we de deur van ons eigen huis. Heerlijk weekend!

Meer foto's op Flickr

Rijbewijs en piepende banden

Op 25 juli 1991 kreeg ik mijn rijbewijs in handen. Ik slaagde de tweede keer voor het examen. Meteen toen ik het papiertje in handen had ging ik trots als een pauw een eindje rijden met onze prachtige lichtblauwe lelijke eend, Citroën 2CV. Per toeval hadden we een videocamera in huis zodat dit voor de eeuwigheid kon worden vastgelegd. Ik stap in, maar het angstzweet breekt me al meteen uit, dus stap ik weer uit en doe mijn colbertje uit. Daarna ga ik met de piepende banden van een beginnend chauffeur op weg... Geinig.
En wat is het toch een prachtige auto! Citroën forever.

Op de televisie (2) - Twee voor Twaalf

In 1993 deed ik samen met mijn studievriend Theo mee aan de televisiequiz Twee voor Twaalf. Een ouderwetse kennisquiz. De kwalificatie was al enkele maanden eerder geweest. We reden naar Hilversum waar we een vragenlijst van jewelste moesten invullen. Het leek wel examen. Zo'n 10 jaar na ons laatste examen op het Mollerinstituut viel dat niet mee. Theo was een stuk bedrevener in dat soort zaken want hij schreef zich zo'n beetje in voor alle quizzen die er in die tijd op TV waren. Hij heeft er dan ook aan talloze meegedaan. Hij was geïnspireerd geraakt na het succes van zijn deelname aan de Ted Show die hij won toen we nog studeerden. Hij kwam na middernacht terug van de opnames met een mini-cooper die uitpuilde van de kado's. Hij was steeds behoorlijk succesvol.

Voor deze quiz mocht ik meedoen omdat hij inschatte dat ik wel een heleboel zou weten. Mocht ik die kennis niet paraat hebben, dan kon ik als archivaris natuurlijk goed opzoeken. Zo ontstond er een natuurlijk taakverdeling. Ik weet nog goed hoe we enkele avonden bij elkaar zijn geweest om te oefenen in het beantwoorden van vragen en hoe we op miraculeuze wijze een twaalfletterwoordenlijst uit de word-dictionary hadden getoverd. Je wist maar nooit of dat van pas kwam. Je kunt rustig zeggen dat we beslagen ten ijs kwamen.

Op de dag van de opname reden we opnieuw naar Hilversum. Het was 26 maart 1993. Spannend! Ik zat in de grime met Astrid Joosten die de quiz presenteerde. Nog steeds trouwens. Zij werd toen vrij algemeen beschouwd als een mooie, aantrekkelijke vrouw. En dat was ze ook. Bovendien ook nog eens heel aardig. We hebben kort wat gekletst.
Ik kan me nog goed herinneren dat de studio een enorme teleurstelling was. Dat wil zeggen, het zag er niet uit! Het is door een goede belichting dat de desk waar wij achter zaten op televisie zeer toonbaar leek, maar als je er zat was het redelijk armoedig. Klatergoud zou mijn vader zeggen. Voor ons op de grond stond een televisietoestel waar we de animaties van de studenten van de Rietveldacademie en ander beeldmateriaal konden bekijken. Helaas zagen we daar niet op wat we goed deden en wat fout.

Ondanks deze voorbereiding liep het van geen meter. We hebben twee antwoorden op eigen kracht goed beantwoord en drie door opzoeken. Als opzoeker was ik goed voorbereid. Je kreeg vooraf een lijst van de naslagwerken die je mocht gebruiken. Die ben ik in de bibliotheek gaan bekijken om zo een goede indruk te krijgen van wat ik in welke serie of boek zou kunnen vinden. Bij het opzoeken had ik me wel voorgenomen om daar niet te lang tijd aan te besteden aangezien dat geld kostte. Dan maar een verkeerd antwoord. Beter dan dure guldens te laten wegtikken. Uiteindelijk hadden we 5 letters goed. Dat was niet veel. Maar tot onze grote opluchting hadden we wel het woord geraden: MANCHETKNOOP. Daarmee redden we tenminste onze eer.

Legendarisch in mijn vriendenkring is het antwoord dat Theo gaf op vraag 10: Corduroy, waar Manchester het juiste antwoord had moeten zijn. Typisch geval van de klok en de klepel. In die tijd had je nog ribfluwelen broeken die in de volksmond ook wel Manchesterse broeken werden genoemd, of corduroy broeken. Astrid Joosten vroeg naar de Engelse stad. Mijn vrienden kunnen er nog altijd smakelijk om lachen en ik prijs me gelukkig dat ik met mijn neus diep in de boeken zat zodat mij geen enkele blaam trof! Met bewijs op beeld...

Het tweede team, dat voor de derde keer meedeed, won. Niet omdat ze meer guldens over hadden. In dat seizoen had de VARA een nieuw element ingevoerd dat meteen zijn nut bewees. Om de mensen die maar drie letters fout hadden van de 12, en dus gewoon betere spelers waren, te belonen werd een bonussysteem ingevoerd. Onze tegenspelers kregen de bonus en wonnen ruim 19.000 gulden. Wij een boek. Ook mooi.

De prijs die we kregen staat nog steeds in mijn boekenkast en in dat boek zitten tot op de dag van vandaag de kaartjes met de vragen en het antwoordenkaartje waar Astrid Joosten bijhield wat we goed hadden en wat fout, welke vragen we opgezocht hadden en wat korte aantekeningen bij de verkeerde antwoorden. Mooie souvenirs!

Op de uitzenddag, 12 mei 1993, zaten we met een groep te kijken. Achteraf was het natuurlijk een heel bijzondere ervaring, ook al is het alweer errug lang geleden! Gelukkig hebben we nog de beelden.

Jethro Tull op televisie

Toen Jethro Tull voor het eerst op TV kwam en ik het kon zien was het al 1978. Het fameuze concert vanuit Madison Square Garden in New York was het eerste concert dat wereldwijd live werd uitgezonden. Zo pioneerden de jongens van Tull op hun weg naar onsterfelijkheid. Ik stationeerde me voor de televisie, hoopte op weinig storende activteiten van mijn ouders en had mijn camera op statief gezet met de juiste instelling zodat ik foto's kon maken zonder hinderlijke strepen. Dat werkte goed en die foto's zijn nog steeds mijn trots. Een videorecorder hadden we niet. Gelukkig verscheen jaaaaren later de officiële video van dat geweldige concert. Tull at its peak!

Dat was in 1987 anders. Toen beschikte ik wel over een videorecorder en de uitzending van Kippevel staat dan ook op een videoband. Jan Douwe Kroeske presenteerde dat programma. Na digitalisering kan ik die nu online zetten en daarmee weer eens wat auteursrechten schenden. Maar wie lijdt daar u nog onder? Ik neem het risico.
Een videoband van 24 jaar geleden die nog redelijke kwaliteit beelden oplevert, dat is wel een verrassing. Gelukkig maar. Dergelijke verrassingen beleef ik graag!

In 1987 verscheen de LP (ja, zo'n grote zwarte schijf) Crest of a Knave.
Het was voor mij een jaar van verandering. Een langjarige relatie ging uit en ik (her)ontmoette mijn huidige vrouw. En dan een plaat met een familiewapen op de hoes terwijl ik net mijn familiegeschiedenis had uitgezocht en gepubliceerd én gekozen had om de archiefschool te gaan doen. Sommige dingen komen mooi samen.
1987 was dus een memorabel jaar, dat moge duidelijk zijn! Op 11 oktober trad Jethro Tull op in het Congresgebouw in Den Haag. Natuurlijk was ik van de partij, zoals elke keer dat Tull in Nederland optrad en optreedt. Vervolgens kwam het ook nog eens op tv, nou ja, kleine stukjes van het concert, een interview en een oude en nieuwe videoclip. Ja, Jethro Tull maakte ook videoclips hoewel ik me altijd heb afgevraagd waar je die kon zien.

Nu digitaal online te bekijken. Letterlijk uit de oude (video)doos. ;)

Op de televisie

Eindelijk heb ik software (en een klein stukje hardware) waarmee ik video's kan digitaliseren. Dat is mooi, want er liggen wat banden die het waard zijn om digitaal voort te leven. Daar is dit er eentje van. Een spotje uit 2000 waarin L. en ik onze website over taal en geld mogen promoten. Ik heb er al eerder over geblogd, dus dat hoef ik allemaal niet te herhalen. Een link volstaat.

Prachtig om terug te zien hoe we er toen uitzagen, nog zo jong en dun en met kleren die nu echt niet meer kunnen. Dat is tegelijkertijd de charme van dergelijke beelden. Zo heb je stiekum allemaal stukjes verleden liggen die ook digitaal zichtbaar blijven.
De kwaliteit van de video was nog best goed. Dat is niet gek omdat het professioneel gemaakt is en wij als geïnterviewden natuurlijk netjes een exemplaar van de uitzending kregen. Van de hele serie zelfs. Dat is een beetje te veel van het goed. Hoewel het interessant is om te zien welke websites toen in de aandacht stonden en werden gebracht.

De begintijd van het internet. Curieus. Leuk dat wij ook ons verhaal mochten doen!

Occasional encounters (@StilleWille)

Afgelopen woensdag vond er een bijzondere gebeurtenis plaats. Joost had me ergens in mei gevraagd of ik geïnteresseerd was om deel te nemen aan een bijeenkomst van een collega van hem, die een paar mensen wilde uitnodigen om een avond kennis te maken met elkaar en aan de praat te raken. Nou, dat leek me wel leuk om eens te proberen. Dus zei ik ja.

Voordat de daadwerkelijke afspraak een feit werd gingen er een paar maanden overheen. Het werd over de zomer heengetild. De agenda's van 7 mensen op een datum leeg krijgen bleek een probleem. Uiteindelijk lukte het. Het weer werkte aan alle kanten mee om er een geslaagde avond van te maken. De barbeque die op het programma stond kreeg er extra smaak door. We zaten in een soort vakantiehuis van Joost op Stille Wille bij Spoordonk, heerlijk buiten. Er was maar een nadeel: er moest hout gehakt worden. Die verantwoordelijke taak nam ik op me. Wat splinters rijker heb ik uiteindelijk zoveel hout gehakt dat ze voorlopig nog wel kunnen stoken.

Ik kende van het gezelschap maar één iemand. Anderen kenden er 3 of 4, waarvan sommige pas enkele weken overigens. Het kennismaken verliep soepel en het eten smaakte voortreffelijk. In zo'n sfeer begon Tiffany (het was haar idee geweest) te vertellen hoe ze tot dit initiatief gekomen was. Zij beschreef een serie ontmoetingen die haar hadden geïnspireerd, waarvan er eentje met Wubbo Ockels niet onvermeld mag blijven noch haar kennismaking met non-dualisme. Vervolgens vertelden alle tafelgenoten wie ze waren, wat ze deden en wat ze verder nog kwijt wilden. Eigenlijk een heel bijzonder moment, maar blijkbaar was het vertrouwen al zo groot dat iedereen behoorlijk vrijuit durfde te spreken. Verder dan het voorstelrondje zijn we niet gekomen. Dat was overigens al boeiend genoeg. De tijd vloog voorbij en tegen 1 uur vertrokken we naar huis.

Volgende keer misschien een foto van de deelnemers. Nu blijven alleen de sfeerbeelden en een prachtige herinnering. Een mooi lichtpunt!

Weekend met de vrienden in Hoogeloon

Vorig weekend zaten we gevieren in Hoogeloon in vakantiehuis de Hut van Beerze. Dat bleek onderdeel uit te maken van een boerderij met drie woningen waarvan wij aan de ene kant zaten. Het was een geweldige plek. Soms komen dingen samen en maken er een feestje van. De plek was dus fraai en het weer zo mogelijk nog meer. Na een kwakkelende zomer met meer wolken dan zon begon in de dagen voor dat weekend de zon te schijnen en die hield dat nog een weekend lang vol ook. We waren de koning te rijk zodat het huisje er eigenlijk ineens niet meer zoveel toe deed. We hebben het merendeel van de dagen buiten doorgebracht.

Bij het huis lag een gigantische tuin die voor het grootste deel uit gras bestond, slim gecompartimenteerd, zonder af te sluiten, door houtwallen van struiken en kaphout. Er was genoeg ruimte om hard en onnauwkeurig tegen een bal te trappen, om lekker een barbeque aan te steken en alle facetten van het leven onder de loep te nemen.

Bovendien had de verhuurder nog een paar bijzondere objecten die we mochten gebruiken: de voetbal, onmisbaar, een tafelvoetbalspel zoals we dat uit de voetbalkantine kennen en een tafeltennistafel. Vanwege het prachtige weer konden we ons in de buitenlucht en zon uitleven met dit speelgoed. Het doorschuifsysteem kwam goed van pas om steeds een team van wisselende samenstelling te krijgen. Een welkome, actieve afwisseling tijdens de dagen. Het weekendcryptogram van de Volkskrant was in recordtijd opgelost dit jaar. Een prestatie van formaat. We zijn ook goed in Denksport!

De wandeling was dit jaar een stuk korter dan anders, omdat het veel prettiger was om in de tuin te vertoeven. Maar op zaterdag hebben we toch nog de bronstijd grafheuvel bij Hoogeloon bekeken. Van achter uit de tuin bleek er ook nog zicht te zijn op de middeleeuwse kerktoren van Hoogeloon die los in het veld staat. Kortom: eigenlijk was er niets te klagen. De slaapkamers waren ruim en schoon en de bedden sliepen heerlijk. Met zulke randvoorwaarden voel je je koning.
Op zaterdagavond kwam de verhuurder met de vraag of we een vuur wilden stoken zodat we langer buiten konden zitten. Daar hadden wij we oren naar! Hij kwam op de proppen met een prachtige en vernuftige vuurkorf maar dan anders. Brandhout lag er in overvloed op het terrein dus hebben we een fenomenaal vuur gemaakt en ons daar lekker aan gewarmd.

Mannen, het was weer indrukwekkend om in jullie gezelschap te zijn. Volgend jaar weer en de kans is groot dat Hoogeloon opnieuw de plaats van bestemming wordt :)