Ålesund - potentiële vakantiebestemming

De Historische Scheurkalender gaf op 23 januari van dit jaar een bericht over een brand die dezelfde datum in 1904 het stadje Ålesund in Noorwegen helemaal in de as legde. Bijna 850 huizen waren verwoest.

De herbouw van de stad werd in de jaren daarna ter hand genomen en dat zorgde voor een unieke nieuwe stad die bijna uitsluitend in de stijl van de in die tijd populaire Jugendstil plaatsvond. Dat is een stijl die ik een warm hart toedraag en die ik bijzonder mooi vind.

Op zoek naar foto's op internet was ik al snel verkocht. Ålesund is een stad die ligt op een stuk scherenkust. Een scherenkust bestaat uit een conglomeraat van kleine eilandjes. In Ålesund zijn er een drietal verbonden door bruggen en het geeft het geheel een fantastische sfeer.


Hoewel Noorwegen geen land is om met alleen dunne zomerkleren naar toe te gaan, trekt me dit land, net als buurland Zweden, heel erg en dit soort van informatie brengt een vakantie daar dichterbij.

Vakantie met de jongens 1977 - Scharendijke (1)

(Op de foto: Peter rechts, Pieter op de rug, Luud en achter Berry) 1977 - Scharendijke - eerste keer met vijven.
Op de fiets naar Zeeland. 's Morgens heel vroeg reden we door Tilburg op weg naar de Bredaseweg en het Piusplein overstekend kwamen we Pa Touwslager tegen die erg verrast was om ons op dat tijdstip tegen te komen. Pa Touwslager was de vader van Pe(t)er Touwslager (die we de Ketter noemden) die in ons team voetbalde. Pa Touwslager was regelmatig op het voetbalveld te vinden en hij kon misschien wel "leider" genoemd worden. Hoe dan ook, hij sprak ons aan met een term die we sindsdien niet meer vergeten zijn: Hé stelletje naachtuilen (in onvervalst Tilburgs). Hij dacht vast dat we de nacht hadden doorgetrokken... deze keer niet!
De fietsen lagen altijd te slingeren rond de tent. Logisch op een jongerencamping.
De fiets van Joost was van bedenkelijke kwaliteit en hij was bij Steenbergen door zijn as gegaan. Hij had dus een belangrijk deel van de tocht achterop gezeten bij anderen...
We kwamen 's middags aan op een camping in Burgh-Haamstede, zochten een plekkie en trokken het stadje in om chinees te eten. Onze spullen zouden later met de auto worden nagebracht door de vader van Joost. Toen die aankwam en wij de camping opliepen was onze plaats door anderen ingenomen. Dat hadden we niet slim gespeeld!
Op zoek naar een nieuwe camping. Zo kwamen we terecht in Scharendijke. Niet bepaald een droomplaats, maar het was zomer en druk. We waren blij met een stek. Bovendien maak je de gezelligheid voornamelijk zelf! Het strand was gelegen achter een dijk... niet bepaald een aantrekkelijke plek dus trokken we verder weg. We hadden de fietsen toch bij ons!

Carnaval - mag ik uw genitaliën toucheren?

Een tekst als deze kan eigenlijk maar van één duo afkomstig zijn: Koot & Bie met hun Carnavalscoïtus. Het gekke is dat ik het nummer eigenlijk niet kende totdat een collega me er op wees.
Ik weet wel, als zuid-Nederlandse man moet ik het Carnaval verdedigen als een zottenfeest, een omkeerfeest en nog meer van die rituelen en antropologisch correcte benamingen.
Maar dat maakt niet onzichtbaar dat het ook een feest is waar de zeden minder strikt gelden, de drank rijkelijk vloeit en dat een combinatie is die tot hele mooie nieuwe ontmoetingen kan leiden, maar ook tot ruzie en scheiding.
Volkomen verklaarbaar ook als je bedenkt dat oorspronkelijk na Carnaval (eigenlijk alleen Vastenavond, maar daar hebben we niet genoeg meer aan) de Vastentijd begon en daarin was het verboden uitbundig te eten en de vleselijke lusten moesten ook in bedwang worden gehouden.

Koot & Bie parodiëren dat heel leuk, of eigenlijk niet. Ze maken alleen met vrolijke olijke toeten een ontzettend smerig lied, dat door het mooie woordgebruik uiterst gesoigneerd overkomt.

De Clip!!!


Zoiets als een politiek correct Carnavalsfeest. ;-)

Leren schrijven - herbezinning

In het tijdschrift Onze Taal van februari/maart 2009 staat een goed en leuk artikel van Joop van der Horst over het handschriftonderwijs.
Daarin betoogt hij, zelf een verstokte met-de-hand-schrijver (met vulpen zelfs) dat het handschriftonderwijs op de basisschool eigenlijk een achterhaalde bezigheid is.
Het is duidelijk dat in het leven van de huidige en toekomstige jongere (en die wordt vanzelf oudere) het handgeschreven papiertje een ondergeschikte rol speelt en blijft spelen. Eigenlijk is school nog de enige plaats waar je gedwongen wordt om met de hand te schrijven. Ondertussen klaagt iedereen steen en been over het onleesbare handschrift van de huidige generatie.

Van der Horst heeft daarvoor een hele goede verklaring. Twee zelfs. In de eerste plaats ontvangen kinderen nauwelijks handgeschreven brieven, kaarten of wat dan ook. M.a.w.: ze ontberen (goede) voorbeelden.
In de tweede plaats oefenen ze veel minder omdat de noodzaak van schrijven met de hand buiten school niet meer nodig is. De mobiele telefoon en de computer zijn prachtige communicatiemiddelen die door middel van toetsenborden te bedienen zijn.

Hij reageert in dit artikel op een stemming die op de via het tijdschrift en website onder de lezers van Onze Taal gehouden is en daar bleek een grote meerderheid te zijn voor het handhaven van het handschriftonderwijs en legt het teruglopen van de handschriften op het bordje van de school. Bovengenoemde argumenten laten duidelijk zien, dat de school er niets aan kan doen en dat de samenleving moet inzien dat het handschriftonderwijs ten dode is opgeschreven. Hoe spijtig ook.

Het is natuurlijk wel de doodsteek voor de grafologie en de grafoloog. Want wat zegt een handschrift nog als je het je niet eigen hebt gemaakt?

Mijn eigen handschrift is in de loop der jaren ook achteruit gehold. Ik had een heel mooi handschrift dat goed leesbaar was. Dat houd ik nu nog een woord of 6 vast en daarna ga ik onnoemelijk krabbelen, hoe goed ik ook mijn best doe.

Als liefhebber van paleografie en fervent lezer van oude protocollen met prachtige en vaak heel moeilijk leesbare handschriften, schaar ik me onder fans van handschriften. Desondanks kan ik zijn betoog alleen maar onderschrijven.

Met een digitale handtekening wel te verstaan.

;-)

Whatever!!!!

Geïnspireerd door een blogpost van Edwin ben ik op zoek gegaan naar muziek die niet algemeen geaccepteerd wordt, maar die mij ontzettend aanspreekt.
Als eerste kwam in mij op het nummer Whatever van Liam Lynch. Dat lied bevredigt mijn behoefte om af en toe een enorme dikke vinger naar alles en iedereen op te steken.
Een lekker stuk rauwe herrie, gitaar zwaar in de overdrive en rammelen op die drums! En na afloop helemaal suf van het headbangen (op mijn leeftijd!). De tekst zegt alleen maar: WHATEVER!

Op Youtube is een hele selectie aan zelfgemaakte video's te vinden die dit nummer als basis gebruiken. Logisch: je kunt er je heerlijk op uitleven!

Mobieler, mobielst en Apple vindt het wiel opnieuw uit

Twee feeds vandaag die in elkaars verlengde liggen. Als eerst een wearable computer gelezen op Extend Limits. Leuk filmpje erbij met een draagbare computer waarmee je elk oppervlak kunt gebruiken als "beeldscherm". Grappig om te zien. Valt (nog) in de categorie gadgets.

De tweede is nog revolutionairder: een televisie op je oogbol. Gelezen op Molblog. De verdergaande miniaturisatie kent geen grenzen. Doet me altijd weer denken aan de oude grap: de Japanners hebben nu een tv uitgevonden, zo klein, die kun je met het blote oog niet zien. Deze ontwikkeling komt daar akelig dichtbij. Dit zit nog in de kinderschoenenfase, maar vaak zie je onderdelen van dergelijke technologische ideeën terugkomen in nieuwe producten.
Dit valt in de categorie te verwachten gadgets.

Wat ze allebei in ieder geval in zich dragen: het wordt allemaal nog mobieler.

Tot slot nog iets nieuws (van gisteren) van Apple. Ik zie het niet zitten, maar de vormgeving van het apparaat is wederom oogstrelend: Apple heeft het wiel opnieuw uitgevonden.
Een laptop zonder toetsenbord maar met the Wheel! De techniek van I-pod navigatie is verder uitgewerkt en toegepast op een Apple Macbook Wheel.
>> zie het nieuwsbericht.

Ik vind typen al moeilijk genoeg :-)

Jared Diamond - Zwaarden paarden & ziektekiemen

Een enorme pil (> 500 pagina's) is dit en niet bepaald leesvoer waar je half-slapend doorheen komt. Met mijn leesgewoonte voor het slapen heeft het daarom erg lang geduurd voordat ik de laatste bladzijde tot me genomen had.

Het is een boek dat het ontstaan van culturen vanuit een ander licht beziet. Het gaat niet uit van de mens als vormer van een bepaalde cultuur en (economische en politieke) ontwikkeling, maar de omgeving, de beschikbare gewassen, de kwaliteit daarvan, de aanwezigheid van dieren, klimatologische omstandigheden en de daaruit voortkomende bacteriologische ontwikkelingen.

Het is een hele plausibele theorie. Wat op mij indruk maakt is de eenvoud van sommige zaken. Niet spectaculair maar erg voor de hand liggend.
Zo is de verklaring waarom de mensheid de grootste en snelste ontwikkeling doormaakte op het Euraziatisch continent heel eenvoudig: door de oost-west oriëntatie van dat continent was het vele malen eenvoudiger om bepaalde gewassen, de domesticatie van dieren, technologische ontwikkelingen over een groot gebied te verspreiden. Dat was daarom nauwelijks mogelijk in de beide Amerika's, in de eilandenrijken tussen Azië, Australië en Amerika, in Afrika en onmogelijk in Australië. In dat laatste continent was het klimaat zo onvriendelijk dat een samenleving van boeren niet kon ontstaan.

De klimatologische en biologische factoren van een gebied bepaalden het succes van de mensen die er woonden. Naarmate de gemeenschappen groeiden, voldoende surplus aan voedingsmiddelen hadden, konden ze zich steeds meer gaan organiseren. Dat was zelfs noodzakelijk om zich verder te kunnen ontwikkelen. Daaruit komt dan de politieke en technologische ontwikkeling.
Tenslotte speelde de biologische diversiteit en de daaruit voortkomende bacteriologische diversiteit een rol op het moment dat de Europeanen de rest van de wereld gingen koloniseren. Ze namen ziektes mee die elders niet voorkwamen. De inheemse bevolking was weerloos en stierf soms massaal als gevolg van allerlei epidemieën.
In sommige streken liepen de Europese veroveraars ook tegen inheemse ziekten op die ze niet de baas konden. Die gebieden konden dan ook pas gekoloniseerd worden toen de stand van de geneeskunde het punt had bereikt dat er medicijnen voorhanden waren om die ziektes te boven te komen of te voorkomen.

Het gebruik van taal als verklaring en bewijs voor het ontstaan van stamgebieden van waaruit bepaalde gewassen over continenten verspreid raakten was interessant, origineel maar soms ontzettend langdradig.

Persoonlijk vond ik er veel herhalingen instaan. Het zou een stuk korter kunnen. Van de andere kant krijg je door de herhaling wel goed door hoe Diamond naar de ontwikkeling van de mensen kijkt. Zijn idee raakt genesteld in je hoofd.
Het is een interessant boek voor wie deze ontwikkeling eens in één overzicht wil leren kennen. Tis doorbijten, dat wel!

Leisure Suit Larry

Eergisteren las ik in één van mijn feeds een bericht over Leisure Suit Larry.

Hier ligt het begin van mijn game-geschiedenis. De hele foute Larry was op zoek naar liefde, of liever gezegd sex, in plaatsen waar je dat beter niet kon doen. Het eerste spel speelden Lian en ik op onze XT met monochroom scherm. Kom daar nog eens om!

Het was een trial and error spel waar je met behulp van de juiste vragen moest proberen dingen voor elkaar te krijgen. In dit geval was het doel een vrouw in bed krijgen. En als je dat niet op de juiste manier aanpakte, dan kon je er een gemene ziekte aan over houden en had je het spel verloren. Zoeken naar voorwerpen die van pas zouden kunnen komen in alle gaten en hoeken hoorde er dus bij.

Simpel genot. Dat was het. Het wonder van de computer kwam daar in ieder geval beter tot zijn recht dan in tekstverwerking. Knippen en plakken was handig, maar een spelletje als dit, dat was andere koffie! Wel met een enorme lage resolutie natuurlijk, ook toen we een kleurenmonitor kochten. We hebben de versies 1, 2 en 3 gespeeld en toen was het over.

Inmiddels ben ik een jaar of 17 verder (wanneer hadden we die eerste personal computer eigenlijk?) en denk ik met veel genoegen terug aan die eerste ervaringen. Ik verlang er echter niet naar terug en ik weet ook zeker dat de nieuwe Leisure Suit Larry het niet zal brengen tot installatie op ijn laptop.

Sommige dingen zijn leuk geweest

Ben en Luud schilderen in 1993

Deze foto dook een tijd geleden op toen ik op zoek was naar iets heel anders.

Deze foto is genomen in oktober 1993. Ik was wekenlang bezig om afschuwelijke grijze betonstenen wit te schilderen in het huis dat vanaf 1 oktober van dat jaar van ons was.
Onze zoon Ben zat al in Udenhout op school en kwam tussen de middag bij mij lunchen: worstenbrood! Daar waren we allebei dol op.
Kinderen en schilderen... probeer ze daar maar eens vanaf te houden! Vrij schilderen op de muren. Dat is de natte droom van ieder kind!
Dus Ben kreeg ook zijn overall aan en mocht gevaarloze klusjes doen. Je ziet aan zijn snoet dat hij er met volle teugen van genoot!
Papa mocht het zware werk doen (en mijn god was ik genezen van schilderen sindsdien!) en Ben kon op zijn gemak in de weg lopen. Ik herinner me dat op een dag hij zijn voet pardoes in een emmer verf plantte. Geheel per ongeluk.
Dat moet je als ouder voor lief nemen.
De herinnering is geweldig, de foto is goud waard!