Matthäus Passion op Goede Vrijdag

Afgelopen Goede Vrijdag gingen we op uitnodiging van vriend Pieter een avondje cultuur snuiven in het Concertgebouw in Amsterdam. Traditiegetrouw stond de Matthäus Passion op het programma. Meneer Bach, die ik bij mijn helden van Jethro Tull al jaren aanhoor, heeft een knap stuk muziek in elkaar gezet waar volgens onze muzikale betweter Peter allerlei typen muziek in zijn verwerkt.
Zelf ben ik groot geworden met koorzang om mij heen aangezien mijn vader een fanatiek zanger was in het Heikes mannenkoor dat de hoogmis op zondag opluisterde. Ik ging graag met hem mee, als kleine manneke, om hoog op het koor, achterin de kerk, dicht bij de organist de mis bij te wonen. Dat was beter dan het meedreunen van (latijnse) liturgie in de houten banken in de schip van het kerk. Je mocht als koorlid de communie ontvangen en dan ging het hele gezelschap in ganzenpas de torentrap af en later weer op. Voor mij lastig om dat mannentempo bij te houden. Mijn vader heeft ook in opera's gezongen, maar volgens mij kon hij niet de lessen betalen die hem verder hadden gebracht. Dus bleef het bij een paar optredens als koorzanger in dergelijke muziekstukken.
Zijn platenkast bestond wel voor het grootste deel uit zangstukken, koorwerk.
Die bagage komt toch van pas als je een avond doorbrengt met vrienden en Bach.

Het concertgebouw is een prachtige zaal met een nagenoeg perfecte akoestiek. Daar heb ik verhalen over moeten aanhoren. De stoffering van de stoelen kwam zelfs ter sprake. Wat ik dan weer raar vond, want als er mensen in zitten, wat doet die stoffering er dan nog toe? Maar goed, ik ben een nitwit en een nobody op het gebied van klassieke muziek, absoluut gehoor en het concertgebouw. Dat bleek al snel. Niet te veel kritische vragen hebben, niet te veel zelf nadenken.

Desalniettemin is het een prachtige zaal en inderdaad klonk de muziek en zang als een klok. Dat kwam natuurlijk ook door de uitvoerders, maar het is altijd weer prachtig om muziek te horen vertolken en dat het dan zo goed klinkt. Het geheel duurde zo´n drie uur en dat lijkt vooraf een hele zit, maar in de praktijk was het makkelijk vol te houden. Dat kwam mede door de grote mate van afwisseling in soorten muziek, zoals hiervoor al enigszins toegelicht, en het feit dat dwarsfluit en fagot en behoorlijk aandeel hadden in muziek. Beide instrumenten hebben mijn hart al jaren geleden gestolen en om ze nu fijn samen te horen, in combinatie met prachtige zangstemmen, was een feest.

Het Toonkunstkoor was met ruim 100 man en vrouw sterk aanwezig, het Martini jongenskoor uit Sneek zong voor de pauze hun partij mee en twee orkesten (Holland Symfonia) zonder koperwerk stonden garant voor een bomvol podium. Wat een geweld kan een dergelijk gezelschap ten gehore brengen. Een orkest met koor laat een kracht zien en horen van jewelste terwijl tegelijkertijd elke nuance hoorbaar is en blijft. Zes solisten zongen de verschillende partijen waaronder de voorzanger/verteller die het publiek door het verhaal leidt. De solisten hadden stuk voor stuk prachtstemmen en de onderlinge harmonie en die met de verschillende instrumenten was fenomenaal. Dirigent was Boudewijn Jansen. Een hele bijzondere en mooie uitvoering volgens de kenners.
De avond was een doorslaand succes niet in het minst door het starspotten. Zet provincialen in de grote stad en ze fluisteren de sterrennamen naar elkaar. De een ziet ze overal (vliegen) en de ander loopt er straal langs. Wel leuk :).

Uiteindelijk kwam er een eind aan de muziek en liepen we voldaan en nakeuvelend naar restaurant De Knijp waar je tot na middernacht een maaltijd kunt nuttigen. Dat hebben we dan ook gedaan. Even de indrukken uitspreken, reflecteren en wat shockeren. Zo komt iedereen aan zijn trekken!

Na het golven van vorig jaar en de cultuurshock van dit jaar ben ik reuze benieuwd waar we volgend jaar ons luxueuze en vooral gezellige uitje gaan doorbrengen.