Hoogtekaart van Nederland online

Ik sprak afgelopen donderdag met de gemeentelijk archeoloog van Tilburg Guido van den Eynde. Hij was op zoek naar extra informatie over het gebied waar uitbreidingsplan Den Bogerd in Udenhout gaat plaatsvinden. De eerste verkennende grondboringen hadden aanwijzingen gegeven dat er interessante vondsten mogelijk waren. Aangezien ik al enkele jaren onderzoek doe naar het oude Udenhout kwam hij bij mij terecht.

Tijdens het aangename gesprek vertelde hij me over de online hoogtekaart van de AHN (Actueel Hoogtebestand Nederland). Ik had er nog niet van gehoord en het werd me snel duidelijk dat dit een handige tool is voor bepaald type onderzoeken.

Via de viewer komt een kaart van Nederland in beeld in een kleurstelling van geel/bruin tot blauw. Blauw is laag gelegen en geel/bruin hoog. Geweldig dat dit soort van informatie zo maar beschikbaar is, goed inzoombaar, een prima mogelijkheid tot scherpstelling.
Voor de happy few. Leuk!

Jussi Adler-Olsen - De noodkreet in de fles

Opnieuw een thriller uit de serie "Q" van deze schrijver. Carl Morck en zijn assistent Assad en zijn Rose (die een gespleten persoonlijkheid blijkt te bezitten) gaan aan de slag met een zaak uit het verleden. Klassiek gegeven: er is jaren geleden een fles gevonden met een briefje, geschreven met bloed. In Schotland door een boot uit de zee gevist, aan de politie overgedragen en daarna in vergetelheid geraakt. Maar uiteindelijk komt het onderzoek dan toch op gang en blijkt de zaak zijn oorsprong te hebben liggen in Denemarken.

De sfeer in het boek, de omgang tussen de collega's en hun privéleven, voor zover van belang, spreekt mij zeer aan. Heerlijk boek om te lezen, spannend en altijd een vleugje humor. Collegiale samenwerking kan bijzonder vruchtbaar zijn.

Uiteindelijk krijgen de onderzoekers te maken met godsdienstwaanzin en de uitwassen daarvan. In mijn ogen blijft het allemaal geloofwaardig, hoewel persoonlijk gelukkig niet herkenbaar.

Lezen!

Esther Verhoef - Déjà vu

Ruim drie jaar na mijn eerste Esther Verhoef heb ik nu de tweede gelezen (en dan vergeet ik even het boek dat ze samen met haar partner heeft geschreven).
Opnieuw een thriller, vanzelfsprekend, die zich dit keer afspeelt in het mooie Frankrijk. Idealisme en geweld. Waar heb ik het meer gehoord. In deze tijd van WikiLeaks en zenuwachtige, repressieve overheden, heeft dat idealisme een andere wending genomen.
In deze thriller is er sprake van gewelddadig verzet tegen genetisch gemanipuleerde maïs. Maar dat is maar deel van het verhaal. Het gaat natuurlijk ook over vriendschap en liefde, over trouw aan denkbeelden en het afglijden naar geweld. Daarbij blijft de vraag steeds spelen: waarom worden dergelijke keuzes gemaakt? Dat vraagstuk komt in dit boek eigenlijk maar op één manier terug: activisten vergeten snel het idealisme en verheerlijken geweld. Sterker nog, een aantal personen in dit boek kiest voor aansluiting bij de genoemde groep puur om geweldadig te kunnen zijn. Een rechtvaardiging en uitlaaklep zoeken voor ontoelaatbaar gedrag. Deze kijk op het leven van de idealist door Esther Verhoef is voor haar rekening.

Het verhaal zelf is best geloofwaardig, met een setting in het karakteristieke huisje in Frankrijk, net buiten het dorp, aan de rand van het bos met alle sinistere gevolgen van dien. De besloten gemeenschap, de taal, het vriendje, de vriendin, alles komt aan bod. Verraad en trouw. Wat weet je eigenlijk van de ander?

Het is een boek dat je gerust kunt lezen. Het verschaft je wat uren (ont)spanning, hoewel er veel vaste elementen in zitten die voorspelbaar zijn. Maar ach, dat geeft niet, zolang je er maar op voorbereid bent!

De laatste liefde van mijn moeder - Dimitri Verhulst

Het vierde boek van Dimitri Verhulst dat in dit weblog aan de orde komt. Was ik over de vorige drie (De verveling van de keeper, De helaasheid der dingen en Godverdomse dagen op een godverdomse bol) erg enthousiast, deze keer is dat beduidend minder. Komt dat door de negatieve recensie die ik eerder las in NRC-handelsblad? Geen idee.

Voor mijn gevoel komt het doordat het verhaal gewoon niet zo sterk is. De taal is minder bloemrijk en het onderwerp spreekt me niet aan. Dan wordt het moeilijk om gefascineerd te raken door een boek. Ik had er geen probleem mee om het uit te lezen. Verhulst schrijft in een stijl die makkelijk wegleest en de plot is zo overszichtelijk dat je rustig een tijdje over het boek kunt doen zonder steeds diep na te hoeven denken waar het ook alweer over ging.

Onderwerp: De moeder die eindelijk weg is bij de bullebak en drinkebroer die haar mishandelde en een nieuwe liefde heeft gevonden. De strijd die dat kost voor de zoon in kwestie om met die nieuwe situatie om te gaan. Wie kent deze setting niet uit talloze andere boeken, verhalen, series en films. Dan moet je al knap origineel zijn, wil je daar nog wat van maken.

Had ik bij zijn andere boeken veel meer het gevoel dat hij een heel origineel idee had dat uitgewerkt werd, dit boek was kwa onderwerp zo gewoontjes dat het bij voorbaat al moeilijk was om er een kunstwerk van te maken. Daar slaagt Verhulst dan ook niet in. De karakters zijn zo stereotiep dat het reisgezelschap in de bus  naar het Zwarte Woud maar niet hilarisch, bijzonder of onderhoudend wordt.

Als ik een tip mag geven om te lezen: elk ander boek van Verhulst, maar dit niet.