vakantie 2010 - Dag 6 - Santiago de Compostella (6-8-2010)

De dag begon anders dan anders: strak blauwe lucht, geen wolkje aan de lucht! Dat beloofde wat.
De reis begon slecht aangezien ik de weg kwijtraakte op weg naar de parkeergarage waar onze auto stond.
Maar goed, eenmaal op weg verliep alles soepeltjes. De snelweg bleek diverse onderbrekingen te kennen waardoor we wederom deels over tweebaans wegen moesten rijden. Dat verminderde de gemiddelde snelheid, maar leverde wel fraaie uitzichten op en hier en daar wat pelgrims die te voet onderweg waren naar Santiago. Dit keer in de volle zon.


De reis duurde wat langer, zoals elke keer, even aanleggen, de auto heeft ook levenssappen nodig net als wij, maar uiteindelijk in Santiago aangekomen. Auto in een parkeergarage gezet en te voet op weg naar het hotel. Daar kon je namelijk toch niet met de auto komen. Zonder plattegrond was dat nog een hele onderneming, maar uiteindelijk vonden we het hotel. Het is weer een juweeltje. Hele mooie kamer met uitzicht op een pleintje dat weer uitkijkt op een monumentale kerk. Er is de hele tijd leven door de voorbijtrekkende bezoekers van Santiago. Voor de mensen die het niet weten, net als ik, Santiago betekent Sint Jacobus.


De kerk van Jacobus is niet mooi. Beetje wanstaltig zelfs. Naar mijn smaak dan. Het is dan wel oud, maar het ziet eruit alsof het van beton is gemaakt. De steen is zwaar verweerd en heeft een betonnen uiterlijk nu. Maar goed. Hoewel de stad architectonisch niet zoveel indruk maakt, is het er een levendige boel van jewelste. Er lopen echt ontzettend veel mensen rond en de meeste van hen hebben een heuse pelegrinokaart om de nek hangen, ten teken van het feit dat ze tenminste 100 kilometer hebben gelopen om in Santiago de Compostella te komen. Pelgrims dus. Die hebben hier en daar een streepje voor zoals we merkten toen we een kerk  binnen wilde lopen maar dat mochten we niet, we hadden geen pelegrinokaat. En terecht want we hebben wel wat kilometers gelopen, maar niet genoeg.

Het is opvallend hoeveel jongeren hier aanwezig zijn. Hele groepen met identieke t-shirts lopen roepend en zingend door de straten. Ze verlevendigen de boel heel erg. Ik heb er een filmpje van gemaakt en het is hartverwarmend om te zien hoeveel plezier ze hebben en hoe blij ze waarschijnlijk zijn dat de pelgrimage er op zit. Ze dragen Spaanse vlaggen en vlaggen of borden met andere afbeeldingen van hun groep of plaats of parochie of wat dan ook. Heel vrolijk. Jongeren die samen onderweg zijn en hun doel hebben gehaald, die zijn uitgelaten. En terecht!


Het is hier dus een drukte van belang, een gezellige drukte, sfeervol en goed.

Ps. Hier heb ik dan eindelijk de churros con chocolate gegeten die van meet af aan op mijn wensenlijstje stond. Een herinnering van heel veel jaar geleden toen ik dat voor het eerst in Spanje at. Smakelijk!

Meer foto's van Santiago de Compostella:

Created with Admarket's flickrSLiDR.

De wet van Parkinson

Parkinson is een besmette naam. Je denkt meteen aan de ziekte van Parkinson. Maar dat heeft helemaal niets te maken met de wet van Parkinson.

Die wet luidt namelijk: "Work expands to fill the time available for its completion." 
Van nature zijn mensen (medewerkers) er niet toe geneigd om iets sneller af te werken als een deadline eenmaal vaststaat. Je laat je leiden door de einddatum. Of iets nou sneller of efficiënter kan, dat is niet relevant.


Ik ben er zelf ook erg goed in: wachten met het voorbereiden van een presentatie tot uitstel echt niet meer kan. Als een vergadering voor anderhalf uur staat ingepland. duurt die zelden korter.
Kortom: een goede, realistische en strakke tijdsplanning maken levert domweg tijd op!
Dat is overigens geen wereldnieuws. De goede man publiceerde deze wet al in 1958, mijn geboortejaar. Daar had ik dus al mijn hele leven mijn voordeel mee kunnen doen!
Het is een open deur, we weten allemaal dat een goede en strakke planning het beste werkt en het meeste oplevert. Volgens mij is dat in (semi-)overheidsland ook bekend, maar toepassen... Misschien een goed idee om met de bezuinigingen die voor de deur staan toch maar eens kritisch te kijken naar deze wet.
Overigens zei Parkinson in dit verband nog meer zinnige dingen:
- Een manager wil, in plaats van meer rivalen, meer ondergeschikten.
- Een manager creëert werk (ze houden elkaar bezig).

En daarmee ontstaat de ideale voedingsbodem voor meer bureaucratie. De doodsteek voor efficiency. Tijd om de bakens te verzetten.

Mooie zinnen (7) - 50 Cent - In da club

Hiphop is geen muzieksoort die bij me hoort en toch toch toch zit er iets in die muziek die me regelmatig raakt. Onze dochter A. was al jong geïnteresseerd in de donkere artiesten die de muziekzenders lieten zien. Dan kom je als ouder sneller in aanraking met nieuwe muziek.

50 Cent met In Da Club is helemaal fout. Alles is fout aan dit nummer, zijn houding, zijn levensstijl, zijn stoere praat. Niet bepaald opvoedkundig verantwoord. Maar als ik naar dit nummer luister en de verschrikkelijke onverschilligheid hoor, de genadeloze eigenwijsheid en het geloof in kracht en eigen kunne, dan ga ik er toch in mee. Daar komt ook bij dat de muziek gewoon goed is. Strakke beat, lekker harde electro sounds er in en een plokkende gitaar om het af te maken. Swingt als een tierelier.

Klinkt helemaal goed eigenlijk!

Helaas geen bewegende beelden van swingende mensen hier. Die zijn er alleen in politiek correcte versies met aangepaste teksten en waar dat niet is hoor je blanks bij al de krachttermen. Jammer die Amerikaanse benepen houding. Dus alleen muziek! En een plaatje...

Lyrics

vakantie 2010 - Dag 5 - Oviedo (5-8-2010)

Tot en met vandaag voltrekken de dagen zich in een vast patroon. In de nacht is er regen. 's Morgens is het bewolkt en soms regent het nog wat. Onderweg is er regen en naarmate de ochtend vordert komen er wat opklaringen. Zijn we in de plaats van bestemming dan is het over het algemeen zonnig en een graad of 25. Het betrekt daarna weer en soms miezert het nog wat om vervolgens weer regen te geven in de nacht. Perfect weer om overdag actief te zijn aangezien het niet snikheet is en wel droog. Over het algemeen.
Vandaag was het idem dito. Veel regen in de nacht. Aangezien we op de bovenste verdieping sliepen in ons hotel in Santillana, hoorden we dat goed op het moment dat we wakker waren. Niet irritant hard, maar gewoon, regen op de pannen, de pannetjes worden nat.
De ochtend bracht nog wat regen, maar toen we de auto inpakten, of liever de hoteltas er in plaatsten, was het alweer droog. De weg naar Oviedo was 173 km lang. We trokken een nieuwe provincie binnen: Asturië.

De gang zat er goed in, snelweg, en ook nu weer prima wegen, goed aangegeven, niet druk, dus alle ruimte om rustig te rijden. Onderweg zien we steeds prachtige landschappen, nou ik dan, want L. duikt meteen de boeken in als we het asfalt van de snelweg raken. Het is verbazingwekkend hoe mooi het hier is. En om de zoveel km doemt daar de Golf van Biskaje weer op, en rijden we er weer vlak langs. Door de bergachtige omgeving verlies je het water dan weer kilometers uit het5 oog en daar is het dan weer ineens heel dichtbij. De stranden zie je liggen en de branding kopt wit schuim. Heel gevarieerd dus.

De weg voerde verder naar het westen en we kregen langzaam aan de landzijde de hogere bergen van Picos gebergte in zicht. Ondanks aanmaningen van enkele kennissen om daar te gaan wandelen doen we dat toch niet. Voor L. is dat bergachtige sowieso geen avontuur en om er nou alleen een paar uur tussenuit te trekken. Toch heb ik een paar keer getwijfeld, met name bij de afslagen naar Covadonga. Uiteindelijk toch maar niet gedaan. Covadonga ligt in het Picosgebergte en je kunt er met de auto komen en vandaaruit slingert de weg nog wat verder de bergen in. Klinkt avontuurlijk.
Op een gegeven moment bleek de snelweg op te houden en weer over te gaan in een tweebaansweg die aanvankelijk over een behoorlijke slingerweg waar aan gewerkt werd voerde. Dat was andere koffie dan ruim twee- of driebaans door gebergte rijden. Uitkijken geblazen en niet te veel de afgronden in kijken. Het is altijd weer even wennen en net toen ik me weer op mijn gemak voelde, ging de weg over in een veel minder bochtig vervolg door stadjes en dorpen. Aan de kant van de weg was volop activiteit zichtbaar waaruit duidelijk werd dat de vierbaans snelweg in aantocht was. Kilometers lang grote grondverplaatsingen in berghellingen en aanzetten tot nieuwe viaducten. De hele weg is een aaneenschakeling van viaducten en tunnels met af en toe een stukje recht en vlak. Er wordt hard gewerkt hier in noord-Spanje en overal is activiteit op het gebied van infrastructuur. Na een kilometer of 40 was de vierbaansweg weer klaar en konden we op hogere snelheid verder naar Oviedo.
De weg naar het hotel was al ingeprogrammeerd en truus leidde ons feilloos naar de voordeur van het hotel. Parkeren was wederom een kleine ramp, maar ik wist toch een parkeerboete op het nippertje te omzeilen. Prachtig hotel met een nog prachtigere kamer. Helemaal strak en in design. Een juweeltje voor een spotprijs van 65 euro. Gauw de hoteltas gepakt en nog wat spullen, de kamer opgezocht, spullen achtergelaten en een parkeergarage gezocht om de auto kwijt te raken. Dat lukte na veel moeite dichtbij het oude centrum en wat verder van het hotel. Maar niet al te ver, 15 minuten lopen of zo.


Daarna meteen de stad in gelopen om wat te eten en te bezichtigen. In een eerste tentje een lekkere bord kip met ham en kaas, friet en een salade op met bijbehorende drankjes. Daarna het oude centrum in gelopen waar we nog een staartje markt meepikten. Want de siësta is nog steeds heilig en tussen half 3 en 6 sluit er van alles, zeker in de oude kernen. De grotere winkelstraten tonen nog bedrijvigheid, maar veel mensen zie je er niet lopen. We zijn nog een tijdje doorgelopen, tenslotte ergens wat koffie gaan drinken om precies om 4 uur bij de grote kathedraal van Oviedo te zijn die toen de deuren weer opende. Wij naar binnen.

Het is een laatgotisch bouwwerk, donker en sober zoals het hoort maar ook met enkele spuuglelijke tabernakels en altaarstukken. Gelukkig bezat de kerk ook een hele fraaie schatkamer en het bezoek daaraan voerde ons door een aantal ruimten boven de grond, bereikbaar via trappen die je in Nederlandse kerken nergens vindt. Een prachtige collectie stenen en houten beelden en restanten van sculpturen van de Visigotische tijd tot in de 20ste eeuw trokken aan onze ogen voorbij. De oudste waren natuurlijk wel de mooiste, minder expressief maar daardoor ook veel minder melodramatisch dan enkele beelden uit de 18de eeuw die in dramatiek niet onderdeden voor de gemiddelde doktersroman. Na dat schouwspel volgde nog een rondgang door de kloostergang met uitstapjes naar aangelegen ruimten waar onder andere graven van de koningen van Asturië. Geen idee, maar blijkbaar was dat in de middeleeuwen een eigen koninkrijk dat zelfs niet bezet is geweest door de Moren. Daardoor is er ook geen enkel moors motief terug te vinden en zie je een onafgebroken reeks van visigotische bouw, meestal de fundamenten, via romaans naar gotisch. Het interieur dan vaak door barokke elementen ingevuld. Oviedo was de hoofdstad van dat Asturische koninkrijk. Zo leer je nog eens wat.

We waren snel moe vandaag dus lagen we om 6 uur al op de kamer, lezen, wat eten en drinken en natuurlijk de noodzakelijk mails checken en dit dagboek bijwerken. Zo blijft er altijd wat te doen.
Morgen naar Santiago de Compostella, een langere rit van 330 km.

Meer foto's van Oviedo:

Created with Admarket's flickrSLiDR.

De Zondares - Tess Gerritsen

Een thriller van de Amerikaanse schrijfster Tess Gerritsen. Hoewel haar achternaam anders doet vermoeden is ze staatsburger van de VS. Ongetwijfeld met Nederlandse afstamming ergens in de bloedlijn.
Deze thriller is er eentje zoals zovelen. Niet dat ie daarmee slecht is, maar als je er een aantal achter de kiezen hebt, dan lijkt het allemaal veel op elkaar. Tenminste, dat vind ik.
Het gaat in dit verhaal om twee vrouwelijke hoofdrolspeelsters, de ene een politieagent en de ander een patholoog-anatoom. Voor de human interest gaan hun privélevens een rol spelen in het verhaal. Het is niet ongeloofwaardig, maar ook niet origineel. Een scheiding, een zwangerschap, twijfel daarover, de vader wel of niet inlichten, de ex die weer ten tonele verschijnt, niet helemaal zonder dubbele agenda, incest etc. En dat overgoten met een religieus sausje. Waar heb ik het meer gelezen.

Het verhaal is verder wel goed gevonden, de plot dus. Dat is dan weer wel origineel. De verwikkelingen minder, maar ik heb het boek in twee dagen uitgelezen al reizende. Het kon me zeker wel boeien omdat ik wilde weten hoe het nu precies in elkaar zat.

Wie van thrillers houdt, door vrouwen geschreven, komt ongetwijfeld aan zijn en haar trekken.

vakantie 2010 - Dag 4 - Santilla del Mar (4-8-2010)

Het ontbijt in hotel Barceló Nervión in Bilbao was stukken beter dan dat de dag ervoor. Het hotel was ook een stuk groter dus was er een bijpassende ontbijtzaal waar het lekker druk was.
Daarna uitchecken en naar de parkeergarage om de auto op te halen. Dat verliep soepel. De ingang van de parkeergarage bleek ook de uitgang te zijn en het was dus maar goed dat er niemand binnen kwam toen wij eruit gingen. Een ongeluk was onvermijdelijk geweest. Zonder geluk vaart niemand wel!

De tocht naar Santillana ging ouderwets goed. De volgende provincie diende zich aan: Cantabrië. Wel twee maal een verkeerde afslag genomen en wat hachelijke momenten meegemaakt om terug te komen, maar ach, het hoort er allemaal bij. Jut en Jul op vakantie.

Onderweg wilde L. stoppen bij een airos om wat overtollige rotzooi kwijt te raken zijnde, lege zakken, flessen, papieren en zo nog wat afval. Op zoek dus. De weg naar Santillana was net zo bochtig als de vorige. Eerst gingen we richting kust door allemaal stukken Bilbao en daar aangekomen boog de weg naar het westen. De benzinepompen en rustplaatsen liggen allemaal van de weg af want die gaat echt van berghelling naar berghelling en daar is helemaal geen plaats voor een mooie parkeerplaats. We moesten ook weer een keer tanken dus hopla, de weg af. De benzine in Spanje is een stuk goedkoper, dat scheelt meer dan 30 cent per liter. En dat tikt aan. Daarna weer verder naar het westen. De prima wegen maakte dat we goed op schoten en ondanks dat een deel van de weg tweebaans was (er werd hard gewerkt aan het verdubbelen daarvan), kwamen we mooi op tijd in Santillana del Mar aan. 

De Capitoolgids beschreef het stadje als een van de mooiste in Spanje omdat het nog zo authentiek was. Dat bleek niet overdreven. Het was er stikdruk en het barst er van de hotels en van de toeristen en dus ook van de souvenirshops. Dat is minder, maar begrijpelijk en het maakt het stadje er niet minder mooi om. We hebben er op ons gemak rondgelopen en mooie dingen gezien. De oude kerk/klooster was een pronkstuk van romaanse bouwkunst. In de kerk was het nog lekker sober met een graf, een sarcofaag, van Sint Juliana, naamgeefster van de stad. Er bleek ook een tentoonstelling te zijn van oude handschriften en tekeningen op voornamelijk perkament waarvan sommige teruggingen tot aan de visigotische tijd. Er lag een bijbel uit ongeveer 960. De handschriften waren mooi en helemaal anders dan wij gewend zijn. Ouder natuurlijk, maar niet karolingisch, maar visigotisch dus. Het zag er mooi uit en deze tentoonstelling was eigenlijk een extraatje.


Er was nog een bonus te behalen in dit stadje. Niet ver van Santillana namelijk liggen de grotten van Altamira. Dat zijn grotten waar duizenden jaren lang mensen gewoond hebben in de prehistorie, van ongeveer 18.500 jaar geleden tot 12.000 jaar geleden. Ergens daarna is de ingang ingestort en daarmee bleef de grot onontdekt tot 1879. De grot staat vol met prachtige tekeningen zoals we die ook uit Lascaux kennen. Er zijn opgravingen geweest en dat heeft geleid tot een enorme aantrekkingskracht op het publiek. Op een gegeven moment waren er meer dan 140.000 bezoekers per jaar. Daar leed de grot schade van en het bezoek werd teruggebracht tot maximaal 8000 per jaar. Om meer mensen in de gelegenheid te stellen om de grot te bezoeken is er een gedeeltelijke kopie gemaakt. Die hebben we bezocht en het daaromheen gebouwde museum. Daaraan voorafgaand hebben we een wandeltocht in de omgeving gemaakt die ons langs het museum zou gaan voeren. Die wandeling was bijna 6 km lang en nogal geaccidenteerd. Ondanks dat L. een haperende hartklep heeft zijn we toch gaan lopen en in haar eigen tempo is het goed gegaan. Uiteindelijk bereikten we het hoogste punt en van daar af ging het voornamelijk naar beneden, altijd lekker en goed voor de kuitspier.

Het museum van de grotten van Altamira was de moeite waard. Veel goede filmpjes over het maken van gereedschap uit steen of hoorn en hout, en vooral ook de toepassing laten zien. Heel illustratief en duidelijk. (Alle foto's die ik daar heb gemaakt zijn verloren geraakt! Ai)
De toegang was een heel ander verhaal. Er was een entreegebouw waar je kaartjes moest kopen. Dat was op zich dus goed geregeld. Ware het niet dat er een heel verhaal werd verteld door de dienstdoende juffrouw per kaartjeskoper en het daardoor nogal lang duurde. We hebben ongeveer een half uur in de rij gestaan en dat waren niet heel veel mensen. Op een gegeven moment kwam er een beveiligingsmeneer aan en die zette een bord voor het raam dat er nog maar minder dan 50 kaartjes te koop waren. Dat was een merkwaardige mededeling die een heleboel mensen aan het tellen bracht. Ik telde ongeveer 40 personen, dus we hoopten dat we nog kaartjes konden krijgen.
We kwamen langzaam dichterbij en toen werd het probleem duidelijker. De replica van de grot kon telkens een beperkt aantal bezoekers aan. Dus waren er aparte kaartjes daarvoor. Die waren bijna op. Wij hadden de laatste... Pffff... Gelukkig niet voor niets in de rij staan wachten! 

We mochten om 19.20 de replicagrot in en tot die tijd konden we in het museum rondkijken. Gelukkig maar. We hadden ongeveer anderhalf uur de tijd en dat bleek wel voldoende. Niet alles bekeken, maar genoeg. We hadden ook net een lange wandeling achter de rug dus we waren niet bepaald okselfris.

Na het bezoek aan het museum wachtte ons nog een voettocht van anderhalve kilometer terug naar Santillana. Dat verliep voorspoedig. Nog even op een terras wat gedronken en een madeleine con chocolate op. Daarna naar het hotel om de moede benen te rusten te leggen. Wat zullen we slapen vannacht!

Meer foto's van Santillana del Mar:

Created with Admarket's flickrSLiDR.


Morgen op weg naar Oviedo. 173 km reizen.

Mooi zinnen (6) - zonder woorden: Philip Glass - Facades

Soms heeft muziek geen woorden nodig. Je verzint er zelf een verhaal bij, afhankelijk van de stemming waar je je in bevindt. Allemaal even mooi en even toepasselijk. Philip Glass is een fenomeen.



Ik heb deze muziek heel veel jaren geleden gehoord in oude Muziekcentrum Vredenburg en ik zweer je, het leek soms of je ging zweven boven je stoel. Het was zo krachtig en zo goed uitgevoerd, het Glass minimalisme. Strakke ritmes en snoeihard. Dit nummer daarentegen blonk uit door elegantie en gevoel.

Spreken is zilver. Zwijgen is goud.

Vakantie 2010 - Dag 3 - Bilbao (3-8-2010)

De ochtend begon met een ontbijt in het hotel Europe, croissantje, kaas, abrikozenjam, koffie, jus en een bakje yoghurt. Mijn gemiddelde vakantie-ontbijt. Daarna terug naar de kamer voor de laatste check, een sanitaire stop en uitchecken maar. De hotelmedewerker vroeg of de auto moest voorgereden worden. Uiteindelijk zeiden we ja. De parkeergarage was niet gelegen aan een brede straat met ruime bochten, maar nogal hoekig en klein. Waarom zelf het risico lopen als de chauffeur die onze auto nu bracht daar vast veel meer ervaring in had?

Daarna op weg naar Bilbao. Hoofdstad van Biskaje, deel van Spaans Baskenland. De mensen die we vooraf spraken hadden het daarbij steeds over het Guggenheim museum in Bilbao: een architectonisch wonder. Dat was dan ons reisdoel.
De tocht naar Bilbao verliep goed. Wel een strenge controle gehad onderweg bij een tolpoort van de Guardia Civil die duidelijk op zoek was naar iemand. De weg was met vier politiewagens, net na de tolpoort, versmald tot een rijstrook waar al het verkeer zich doorheen moest wringen. En het was wringen en dringen. Een politieagent stond voor de afzetting en gaf aan dat je door mocht rijden en meteen achter de doorgang stond een politieagent klaar met een stekelmat die hij op de weg kon gooien als iemand weigerde langzaam te rijden of te stoppen, zo'n mat waar meteen al je banden van lek springen. Gelukkig zochten ze ons niet!

Het was dichtbewolkt in San Sebastian en onderweg regende het af en toe, maar er waren ook opklaringen. Klassiek wisselvallig weer dus. In tegenstelling tot de wegen die we in Frankrijk bereden hebben, was deze weg extreem bochtig en kon ik mijn handen nauwelijks van het stuur afhalen, zelfs niet eentje. Alert blijven was de boodschap. Gelukkig was het heel rustig op de weg, dus had ik alle ruimte. De 100 km gingen snel en we waren iets na 11 uur in Bilbao op zoek naar ons hotel. 
Dat bleek niet moeilijk, alleen was het parkeren opnieuw een kleine ramp. Na wat omwegen de auto voor de volle parkeergarage onder het hotel gekregen en bijna meteen was er een plaats vrij.  Mazzeltje. De medewerkers onder in matsten ons ook nog met een parkeerplek waar we recht in konden rijden met ruimte in overvloed. Helemaal mooi!

Het hotel was ruim en groot, veel luxer in dat opzicht dan in San Sebastian en via internet hadden we een mooie aanbieding geboekt vanuit het hotel in San Sebastian. Meteen voor de hele week want de chaos in San Sebastian was zo groot dat we niet meer wilden rondrijden in steden met eenrichtingsverkeer en geen parkeerplekken. Dan maar meteen naar het hotel. Online boeken gaat simpel zoals iedereen weet, en de wifi in hotel Europa heeft ons tot en met vrijdag onder dak gekregen. Mooi zo!


Na het inchecken de stad in gelopen, naar het Guggenheim. Ons hotel lag daar vlak bij, aan de rivier de Bilbao. Een mooie brug over en op weg naar het bizarre architectonisch wonder van Frank Gehry. Het is inderdaad adembenemend mooi en we wilden er graag naar binnen maar de rij schrok ons af. De zon scheen in Bilbao dus de noodzaak om naar binnen te gaan was niet direct aanwezig. We liepen eerst verder de stad in en kwamen op het idee om het oude centrum te gaan bezoeken. Een hele tippel door Bilbao, maar het was lekker weer en er was genoeg te zien.
De oude stad was al voorzichtig begonnen aan de siësta, dus sloten steeds meer zaken. We hebben er nog wat rondgelopen en zijn toen op een bank gaan zitten op het Plaza Nueva. Daar waren een aantal skateboarders actief en ze gingen ook opnamen maken van hun kunsten. We zaten heerlijk op het bankje en hebben daar een half uur doorgebracht terwijl voor ons circus skateboard een uitvoering hield met wisselend succes.

Daarna maar weer richting Guggenheim gegaan. Het was er veel minder druk dus we besloten naar binnen te gaan. Het is een indrukwekkend gebouw dat alleen al het bezoekje waard is. De collectie is minder, althans voor onze smaak. Het meeste zou zo bij de sloopmaterialen ondergebracht kunnen worden, echt rommel. De tentoonstelling van Henri Rousseau en Anish Kapoor sprak ons wel aan. De gigantische objecten van Richard Serra waren bijzonder en mooi... of niet? Lastig :)
De zaal met spiegelobjecten was ook de moeite waard. Al met al een bezoek meer dan waard.
Daarna even uitrusten bij het museum voor de deur. Het weer was weer veranderd, nog wel warm maar veel meer betrokken dan eerder die dag.


Dat was meteen het einde van de actieve dag. Ik ben nog even over de hoge brug gelopen die deel uitmaakt van het ontwerp van Gehry over de rivier, terwijl L. het bij het laag bij de grondse hield. We troffen elkaar aan de andere oever, hebben wat inkopen gedaan in een supermercado en zijn daarna op bed neergeploft om er niet meer vanaf te komen. Wennen aan een actieve vakantie.


Morgen naar Santillana del Mar. Weer een korte etappe.

Meer foto's van Bilbao:

Created with Admarket's flickrSLiDR.

De Buitenvrouw - Joost Zwagerman

Boek twee van de e-reader, die stond er nog op en het leek L. wel een leuk boek voor mij. Voor zover ze zich kon herinneren. Nou, mij viel het niet mee. 
Hoofdpersoon Theo, leraar Nederlands, gaat vreemd met de gymlerares Iris, van Surinaamse afkomst. Het hele verhaal stond wat mij betreft bol van obligate stukken tekst over de sexuele beleving, discriminatie, het leraarschap op een middelbare school de benepenheid van een nieuwbouwwijk in West-Friesland en een heleboel burgerlijkheid. Van alles kwam ter sprake en het leidde allemaal tot niets. Je denkt steeds, al deze verhalen zullen uiteindelijk wel in iets groots en authentieks sublimeren. Niks ervan.

Ik heb nu twee boeken gelezen op vakantie. Dat is alles wat ik er van kan zeggen.

250 Twitter volgers

Een mijlpaal. Of niet. Ik weet het nog steeds niet. Bijna 2 jaar ben ik nu actief via Twitter.
Twitteren is een leuke bezigheid en soms ben ik lekker fanatiek. De afgelopen maanden ben ik op privétwittervlak wat teruggetreden. De meeste tweets gingen het www op tijdens het congres Archives Without Borders.

Ik ben ook weer eens kritisch mijn lijst van twitteraars die ik zelf volg doorgelopen en heb die wat uitgedund. Maar het is allemaal marginaal. Het blijven er veel, hoewel veel daarvan nauwelijks twitteren. Mijn volgers bestaan inmiddels ook uit een groot deel bedrijven en/of instellingen die niet zozeer geïnteresseerd zijn in mijn tweets maar eerder willen dat ik hen volg. Denk ik dan.

Ik lees ook regelmatig nieuwe zakelijke dingen via Twitter, links of observaties die ik anders gemist zou hebben. Daarin biedt Twitter zeker een meerwaarde. Van sommige persoonlijke tweets kan ik eveneens genieten en het nut inzien. Je krijgt tips om te lezen of te kijken, of je wordt geattendeerd op een goed tv-programma.

De interactiviteit in tweets is in mijn geval beperkt, dat kan overigens net zo goed aan mij liggen hoor. Soms volg ik het gewoon niet zo. Ik snap overigens uit de gesprekken met anderen dat het DM'men een grote vlucht neemt en daarmee de soms beoogde openbaarheid van informatie ook onder informatiespecialisten geweld aan doet. En ik doe daar op mijn beperkte schaal vrolijk aan mee. Laten daar nou vaak de grote openbaringen plaatsvinden! Jammer eigenlijk.

We zijn nog steeds niet professioneel genoeg om daar opener mee om te gaan. Of misschien zit het gewoon anders in elkaar en blijft elke poging om een dienst in het leven te roepen waarmee je direct, snel en in het openbaar kunt communiceren alleen bestaat bij de gratie van de mogelijkheid om vooral ook sub rosa te kunnen blijven communiceren.

Of misschien moet ik gewoon een ander vak kiezen.

Vakantie 2010 - Dag 2 - San Sebastián (2-8-2010)

Na een goede nachtrust in Brive, stonden we op en gingen op weg naar het ontbijt. Niets bijzonders. Wat wel bijzonder was, was het aantal gasten dat blijkbaar in die Ibis de nacht had doorgebracht. Zo'n op het oog onbenullig plaatsje. 
Het had die nacht geregend en de lucht zag er ook niet bijzonder hoopvol uit. Maar het was wel droog. We gingen met de hoteltas de deur uit en maakten de auto verder klaar voor de reis. De nieuwe koelkastbox voldeed aan alle verwachtingen en zoemde na het starten van de auto. Wat erin lag aan drank en eten zou weer lekker koel worden. De regenachtige nacht in Brive had er in ieder geval voor gezorgd dat niet alles warm was geworden.

We gingen op weg naar Bordeaux, in westelijke richting dus. Onderweg nog wat regen gehad, maar naarmate we de kust naderde klaarde het zienderogen op. Af en toe scheen zelfs de zon even! Bij Bordeaux was het zoals verwacht druk, maar we konden toch goed doorrijden. Het schema zag er hoopvol uit! Dat bleef natuurlijk niet zo. Na Bordeaux, richting Spaanse grens, ging het aanvankelijk van een leien dakje. De ellende begon bij de tolpoorten. Die bleken nog berekend op verkeer van een jaar of 25 geleden met als gevolg dat het bij elke tolpoort bouchon (=file) was. Dat schoot niet op. En we kregen er een paar voor onze kiezen. Goed, dat leverde een behoorlijk vertraging op, maar we raakten toch over de Spaanse grens bij Hendaye. España dus. San Sebastián, onze volgende etappeplaats, ligt vlak over de grens. Het ligt in Spaans Baskenland, een regio die af en toe wordt opgeschrikt door aanslagen op het Madrileense gezag.

Na een korte tijd kwamen we de stad in. We hadden geen idee van een hotel, dus reden we naar het centrum op goed geluk. Hotels genoeg. Dat was het probleem niet. De reisgids van het Capitool gaf eigenlijk al aan dat het er prijzig was, in San Sebastián. Een mondaine badplaats met één van de duurste hotels van Spanje binnen de grenzen. Al snel bleek dat de laatste update van de TomTom kaart West-Europa niet alle wijzigingen in San Sebastián had meegenomen. Eenrichtingsverkeer wat de klok sloeg en dat maakte het bereiken van hotels er niet makkelijk op. Uiteindelijk kozen we voor hotel Europa, middenin het centrum, vlak bij het strand. De prijs was er dan ook naar. Maar goed, we zijn gelukkig niet armlastig dus we kunnen wel een veer laten. Of twee. Ingechecked. 
De auto moest naar een parkeerplaats verderop. Nog een keer een forse investering. De garage was niet bepaald florissant. Ondergronds, bedompt en we moesten de sleutels achterlaten aangezien de auto door de medewerkers van de garage werden geparkeerd. Het was er mudvol en rijen dik met auto's. Gauw weglopen en blij zijn dat de Citroën niet meer spik en span is.

We liepen de stad in, richting boulevard. Hoewel we onderweg nauwelijks nog landgenoten hadden gezien, liepen er hier een heleboel rond. Ik heb nog nooit iemand gesproken die in San Sebastián op vakantie is geweest, maar er zijn er genoeg! De stad ligt prachtig rondom een natuurlijke baai. Een heel mooi zandstrand, watersporten genoeg. Vanaf een heuvel waar we op waren gelopen (met een enorm Jezusbeeld zoals in Buenos Aires) zagen we een klasje windsurfers, een klasje zeilboten en een klasje kanoërs. Plus de nodige lokale vissers en plezierboten. Echt een vakantiestad. Een brede boulevard waarop volop geflaneerd werd, een levendige oude stad, met een keur aan restaurants en terrassen. We hebben laat in de middag wat gegeten op het Plaza de la Constitucion, waar vroeger de stierengevechten plaats vonden. Wat tapas naar binnen gewerkt in een aangename temperatuur. Wat later ging het nog regenen, behoorlijk zelfs, maar het was een bui, dus eindigde ook weer snel. We namen nog een heerlijke helado en namen wat brood mee voor op de hotelkamer. Moe en voldaan zegen we neer op de bedden, sloten alle apparatuur aan om op te laden en gingen wat lezen en keuvelen. Daarna de internetverbinding geregeld, voor dat geld moeten we wel alles eruit halen wat er mogelijk is. Voor zover het gratis is.




San Sebastián is een prachtige stad. En als de zon schijnt is het er waarschijnlijk nog mooier. Sfeervol en gezellig druk, zonder echte monumenten of karakteristieke gebouwen. Gewoon mooi en welvarend. Er was dan ook heel wat aan bouwactiviteiten te bewonderen, niet altijd prettig om te zien. Maar ja, waar gebouwd wordt is werk en hoop. En het ziet er al zo verzorgd uit.