Vandaag was het idem dito. Veel regen in de nacht. Aangezien we op de bovenste verdieping sliepen in ons hotel in Santillana, hoorden we dat goed op het moment dat we wakker waren. Niet irritant hard, maar gewoon, regen op de pannen, de pannetjes worden nat.
De ochtend bracht nog wat regen, maar toen we de auto inpakten, of liever de hoteltas er in plaatsten, was het alweer droog. De weg naar Oviedo was 173 km lang. We trokken een nieuwe provincie binnen: Asturië.
De gang zat er goed in, snelweg, en ook nu weer prima wegen, goed aangegeven, niet druk, dus alle ruimte om rustig te rijden. Onderweg zien we steeds prachtige landschappen, nou ik dan, want L. duikt meteen de boeken in als we het asfalt van de snelweg raken. Het is verbazingwekkend hoe mooi het hier is. En om de zoveel km doemt daar de Golf van Biskaje weer op, en rijden we er weer vlak langs. Door de bergachtige omgeving verlies je het water dan weer kilometers uit het5 oog en daar is het dan weer ineens heel dichtbij. De stranden zie je liggen en de branding kopt wit schuim. Heel gevarieerd dus.
De weg voerde verder naar het westen en we kregen langzaam aan de landzijde de hogere bergen van Picos gebergte in zicht. Ondanks aanmaningen van enkele kennissen om daar te gaan wandelen doen we dat toch niet. Voor L. is dat bergachtige sowieso geen avontuur en om er nou alleen een paar uur tussenuit te trekken. Toch heb ik een paar keer getwijfeld, met name bij de afslagen naar Covadonga. Uiteindelijk toch maar niet gedaan. Covadonga ligt in het Picosgebergte en je kunt er met de auto komen en vandaaruit slingert de weg nog wat verder de bergen in. Klinkt avontuurlijk.
Op een gegeven moment bleek de snelweg op te houden en weer over te gaan in een tweebaansweg die aanvankelijk over een behoorlijke slingerweg waar aan gewerkt werd voerde. Dat was andere koffie dan ruim twee- of driebaans door gebergte rijden. Uitkijken geblazen en niet te veel de afgronden in kijken. Het is altijd weer even wennen en net toen ik me weer op mijn gemak voelde, ging de weg over in een veel minder bochtig vervolg door stadjes en dorpen. Aan de kant van de weg was volop activiteit zichtbaar waaruit duidelijk werd dat de vierbaans snelweg in aantocht was. Kilometers lang grote grondverplaatsingen in berghellingen en aanzetten tot nieuwe viaducten. De hele weg is een aaneenschakeling van viaducten en tunnels met af en toe een stukje recht en vlak. Er wordt hard gewerkt hier in noord-Spanje en overal is activiteit op het gebied van infrastructuur. Na een kilometer of 40 was de vierbaansweg weer klaar en konden we op hogere snelheid verder naar Oviedo.
De weg naar het hotel was al ingeprogrammeerd en truus leidde ons feilloos naar de voordeur van het hotel. Parkeren was wederom een kleine ramp, maar ik wist toch een parkeerboete op het nippertje te omzeilen. Prachtig hotel met een nog prachtigere kamer. Helemaal strak en in design. Een juweeltje voor een spotprijs van 65 euro. Gauw de hoteltas gepakt en nog wat spullen, de kamer opgezocht, spullen achtergelaten en een parkeergarage gezocht om de auto kwijt te raken. Dat lukte na veel moeite dichtbij het oude centrum en wat verder van het hotel. Maar niet al te ver, 15 minuten lopen of zo.
Daarna meteen de stad in gelopen om wat te eten en te bezichtigen. In een eerste tentje een lekkere bord kip met ham en kaas, friet en een salade op met bijbehorende drankjes. Daarna het oude centrum in gelopen waar we nog een staartje markt meepikten. Want de siësta is nog steeds heilig en tussen half 3 en 6 sluit er van alles, zeker in de oude kernen. De grotere winkelstraten tonen nog bedrijvigheid, maar veel mensen zie je er niet lopen. We zijn nog een tijdje doorgelopen, tenslotte ergens wat koffie gaan drinken om precies om 4 uur bij de grote kathedraal van Oviedo te zijn die toen de deuren weer opende. Wij naar binnen.
Het is een laatgotisch bouwwerk, donker en sober zoals het hoort maar ook met enkele spuuglelijke tabernakels en altaarstukken. Gelukkig bezat de kerk ook een hele fraaie schatkamer en het bezoek daaraan voerde ons door een aantal ruimten boven de grond, bereikbaar via trappen die je in Nederlandse kerken nergens vindt. Een prachtige collectie stenen en houten beelden en restanten van sculpturen van de Visigotische tijd tot in de 20ste eeuw trokken aan onze ogen voorbij. De oudste waren natuurlijk wel de mooiste, minder expressief maar daardoor ook veel minder melodramatisch dan enkele beelden uit de 18de eeuw die in dramatiek niet onderdeden voor de gemiddelde doktersroman. Na dat schouwspel volgde nog een rondgang door de kloostergang met uitstapjes naar aangelegen ruimten waar onder andere graven van de koningen van Asturië. Geen idee, maar blijkbaar was dat in de middeleeuwen een eigen koninkrijk dat zelfs niet bezet is geweest door de Moren. Daardoor is er ook geen enkel moors motief terug te vinden en zie je een onafgebroken reeks van visigotische bouw, meestal de fundamenten, via romaans naar gotisch. Het interieur dan vaak door barokke elementen ingevuld. Oviedo was de hoofdstad van dat Asturische koninkrijk. Zo leer je nog eens wat.
We waren snel moe vandaag dus lagen we om 6 uur al op de kamer, lezen, wat eten en drinken en natuurlijk de noodzakelijk mails checken en dit dagboek bijwerken. Zo blijft er altijd wat te doen.
Morgen naar Santiago de Compostella, een langere rit van 330 km.
Meer foto's van Oviedo:
Created with Admarket's flickrSLiDR.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten