Het ontbijt in hotel Barceló Nervión in Bilbao was stukken beter dan dat de dag ervoor. Het hotel was ook een stuk groter dus was er een bijpassende ontbijtzaal waar het lekker druk was.
Daarna uitchecken en naar de parkeergarage om de auto op te halen. Dat verliep soepel. De ingang van de parkeergarage bleek ook de uitgang te zijn en het was dus maar goed dat er niemand binnen kwam toen wij eruit gingen. Een ongeluk was onvermijdelijk geweest. Zonder geluk vaart niemand wel!
De tocht naar Santillana ging ouderwets goed. De volgende provincie diende zich aan: Cantabrië. Wel twee maal een verkeerde afslag genomen en wat hachelijke momenten meegemaakt om terug te komen, maar ach, het hoort er allemaal bij. Jut en Jul op vakantie.
Onderweg wilde L. stoppen bij een airos om wat overtollige rotzooi kwijt te raken zijnde, lege zakken, flessen, papieren en zo nog wat afval. Op zoek dus. De weg naar Santillana was net zo bochtig als de vorige. Eerst gingen we richting kust door allemaal stukken Bilbao en daar aangekomen boog de weg naar het westen. De benzinepompen en rustplaatsen liggen allemaal van de weg af want die gaat echt van berghelling naar berghelling en daar is helemaal geen plaats voor een mooie parkeerplaats. We moesten ook weer een keer tanken dus hopla, de weg af. De benzine in Spanje is een stuk goedkoper, dat scheelt meer dan 30 cent per liter. En dat tikt aan. Daarna weer verder naar het westen. De prima wegen maakte dat we goed op schoten en ondanks dat een deel van de weg tweebaans was (er werd hard gewerkt aan het verdubbelen daarvan), kwamen we mooi op tijd in Santillana del Mar aan.
De Capitoolgids beschreef het stadje als een van de mooiste in Spanje omdat het nog zo authentiek was. Dat bleek niet overdreven. Het was er stikdruk en het barst er van de hotels en van de toeristen en dus ook van de souvenirshops. Dat is minder, maar begrijpelijk en het maakt het stadje er niet minder mooi om. We hebben er op ons gemak rondgelopen en mooie dingen gezien. De oude kerk/klooster was een pronkstuk van romaanse bouwkunst. In de kerk was het nog lekker sober met een graf, een sarcofaag, van Sint Juliana, naamgeefster van de stad. Er bleek ook een tentoonstelling te zijn van oude handschriften en tekeningen op voornamelijk perkament waarvan sommige teruggingen tot aan de visigotische tijd. Er lag een bijbel uit ongeveer 960. De handschriften waren mooi en helemaal anders dan wij gewend zijn. Ouder natuurlijk, maar niet karolingisch, maar visigotisch dus. Het zag er mooi uit en deze tentoonstelling was eigenlijk een extraatje.
Er was nog een bonus te behalen in dit stadje. Niet ver van Santillana namelijk liggen de grotten van Altamira. Dat zijn grotten waar duizenden jaren lang mensen gewoond hebben in de prehistorie, van ongeveer 18.500 jaar geleden tot 12.000 jaar geleden. Ergens daarna is de ingang ingestort en daarmee bleef de grot onontdekt tot 1879. De grot staat vol met prachtige tekeningen zoals we die ook uit Lascaux kennen. Er zijn opgravingen geweest en dat heeft geleid tot een enorme aantrekkingskracht op het publiek. Op een gegeven moment waren er meer dan 140.000 bezoekers per jaar. Daar leed de grot schade van en het bezoek werd teruggebracht tot maximaal 8000 per jaar. Om meer mensen in de gelegenheid te stellen om de grot te bezoeken is er een gedeeltelijke kopie gemaakt. Die hebben we bezocht en het daaromheen gebouwde museum. Daaraan voorafgaand hebben we een wandeltocht in de omgeving gemaakt die ons langs het museum zou gaan voeren. Die wandeling was bijna 6 km lang en nogal geaccidenteerd. Ondanks dat L. een haperende hartklep heeft zijn we toch gaan lopen en in haar eigen tempo is het goed gegaan. Uiteindelijk bereikten we het hoogste punt en van daar af ging het voornamelijk naar beneden, altijd lekker en goed voor de kuitspier.
Het museum van de grotten van Altamira was de moeite waard. Veel goede filmpjes over het maken van gereedschap uit steen of hoorn en hout, en vooral ook de toepassing laten zien. Heel illustratief en duidelijk. (Alle foto's die ik daar heb gemaakt zijn verloren geraakt! Ai)
De toegang was een heel ander verhaal. Er was een entreegebouw waar je kaartjes moest kopen. Dat was op zich dus goed geregeld. Ware het niet dat er een heel verhaal werd verteld door de dienstdoende juffrouw per kaartjeskoper en het daardoor nogal lang duurde. We hebben ongeveer een half uur in de rij gestaan en dat waren niet heel veel mensen. Op een gegeven moment kwam er een beveiligingsmeneer aan en die zette een bord voor het raam dat er nog maar minder dan 50 kaartjes te koop waren. Dat was een merkwaardige mededeling die een heleboel mensen aan het tellen bracht. Ik telde ongeveer 40 personen, dus we hoopten dat we nog kaartjes konden krijgen.
We kwamen langzaam dichterbij en toen werd het probleem duidelijker. De replica van de grot kon telkens een beperkt aantal bezoekers aan. Dus waren er aparte kaartjes daarvoor. Die waren bijna op. Wij hadden de laatste... Pffff... Gelukkig niet voor niets in de rij staan wachten!
We mochten om 19.20 de replicagrot in en tot die tijd konden we in het museum rondkijken. Gelukkig maar. We hadden ongeveer anderhalf uur de tijd en dat bleek wel voldoende. Niet alles bekeken, maar genoeg. We hadden ook net een lange wandeling achter de rug dus we waren niet bepaald okselfris.
Na het bezoek aan het museum wachtte ons nog een voettocht van anderhalve kilometer terug naar Santillana. Dat verliep voorspoedig. Nog even op een terras wat gedronken en een madeleine con chocolate op. Daarna naar het hotel om de moede benen te rusten te leggen. Wat zullen we slapen vannacht!
Meer foto's van Santillana del Mar:
Created with Admarket's flickrSLiDR.
Morgen op weg naar Oviedo. 173 km reizen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten