Jethro Tull

Ik ben nooit buitengewoon bezeten geweest van muziek. Muziekles was aan mij niet besteed en ik kan dan ook geen noot lezen. Mijn vader was zanger bij het Heikes mannenkoor en had een goede stem die het hem mogelijk maakte om soms aan operaprodukties mee te werken. Klassieke muziek stond dan ook veelvuldig aan in mijn ouderlijk huis. Ik stond daar niet voor open, zeker niet voor het zang-gedeelte, maar desondanks is er klassieke instrumentale muziek die mij zeker kan bekoren.

Ik zat vroeger in de zgn. blues-hoek. Dat betekende spijkerbroeken en lange haren. De eerste kreeg ik niet van mijn ouders en het tweede mocht ik niet hebben. Dat liet onverlet dat ik me wel bij die groep het meest thuisvoelde en die muziek sprak me dan ook het meeste aan. Toen ik ouder werd en me steeds minder aantrok van mijn ouders kwamen de spijkerbroeken en lange haren vanzelf.
Tijdens een tienertoer in 1975 (of was het 1974?) kwam ik voor het eerst in aanraking met het fenomeen liveconcert. Het was Supersister in De Doelen in Rotterdam. Ik had daarvoor al kansen laten liggen want mijn middelbare school, het St. Oduplhuslyceum in Tilburg, stond enkele jaren in het teken van de popconcerten op het schoolplein. Die heb ik niet bewust meegemaakt.


In 1976 kwam mijn eerste kennismaking met een internationale band van formaat. Mijn broer werkte toen bij Ahoy in Rotterdam (ja, weer die stad) en regelde kaartjes voor Jethro Tull. Ik had er nog nooit van gehoord, maar op zijn advies ging ik daar heen met een vriend. Het eindexamen zat er op en we hadden wel wat leuks verdiend. Het was ergens in in mei. Ter voorbereiding had ik een lp (we spreken hier van ver voor het cd-imperium) gekocht van deze groep, genaamd Thick as a Brick. Fascinerend stuk muziek waar ik in 30 jaar geen genoeg van heb gekregen. De taal, de melodie en vooral de dwarsfluit (zat daar nog een klassieke hersenspoeling achter?) grepen me meteen. Het optreden van de band was fenomenaal en hoewel ik de meeste van de muziek voor het eerst hoorde was ik verkocht. Sdinsdien hoort de (bijna) jaarlijkse gang naar het concert in of rond Nederland tot de routine. Mijn diverse vriendinnen uit de afgelopen 30 jaar hebben er allemaal aan moeten geloven en mijn vrienden vanzelf ook.

Hoewel ik in de jaren daarna diverse grote bands heb zien optreden (van toen!) zoals Yes, Genesis, Pink Floyd en Supertramp, is Jethro Tull altijd mijn grote liefde gebleven. De geestigheid van de teksten, de poëtische uitstraling vervat in magistrale muziek en de dolkomische podiumact maakten van mij een fan voor het leven.

Archivists make it last longer

Op een vraag in een nieuwsgroep voor archivarissen en DIV-ers gaf een van de deelnemers een link naar een engelstalige website met slogans voor archieven, records managers (wat wij DIV-ers noemen) en een rubriek Archives and Records Management related humour waar de titel van dit stukje vandaan komt. Humor waar je het niet verwacht!

http://www.archimac.org/Profession/Slogans.spml

Ook een leuke: de slogan van de niet meer bestaande firma Varenkamp BV langs de A9: Wie wat bewaart, beleeft wat.

Overigens: kijk ook bij de cartoons want die zijn ook erg toepasselijk voor dit vakgebied en komisch natuurlijk...

http://www.archimac.org/Profession/Cartoons.spml

De PEP

De PEP. Hele prettige herinneringen aan een stripweekblad met alle bekende strips daarin. Althans de strips die ik kende.

Ik weet nog dat de PEP wekelijks werd bezorgd door een man die een soort van rijdende kiosk bij zich had. Daarin lagen nog veel meer tijdschriften. Misschien was het de voorloper van de leesmap? Ik heb het dan over de tijd voor 1968. Hij had een leren tas bij zich, die diende als draagbare kassa. Daarin zat een apart vakje voor het briefgeld, maar dat gebruikte men toen nog niet zoveel (zeker niet aan de deur en al helemaal niet voor tijdschriften) en een groot vak met al het muntgeld.

Ik denk dat hij op woensdagmiddag kwam. Ik kan me niet meer herinneren of mijn moeder hem elke week betaalde of per maand. Ik weet alleen dat dan de PEP kwam. Met Lucky Luke en de Daltons, Asterix, Michel Vaillant, Roodbaard, Rik Ringers, Dan Cooper, Ton en Tineke, Hoempa Pa en mijn latere favoriet Olivier Blunder. Die ging ik dan meteen lezen!

De albums van Asterix kochten we ook regelmatig. Bij dezelfde man. Hij verkocht dus ook stripboeken. Ik heb altijd van strips gehouden en in mijn studententijd, hoewel ik er eigenlijk het geld niet voor had, heb ik diverse series gespaard. Die boeken kwamen ook veel van de tweedehandswinkel die lange tijd boven Tommy in de Nieuwlandstraat heeft gezeten. Ik spaarde toen o.a. Roodbaard, Asterix, Blueberry en Olivier Blunder. Ik heb ook een prachtige serie over indianen gehad, maar ik kan de titel niet meer voor de geest halen.
Uiteindelijk heb ik alleen Asterix en Olivier Blunder bewaard en de rest weer te gelde gemaakt toen het nodig was.

Asterix heb ik bewaard om de historische achtergrond, het vermakelijke verhaal van de kleinen tegen de groten en de diverse lagen humor die ik pas gaandeweg leerde ontdekken.
Olivier Blunder sprak mij vooral aan om de weergeloze teksten die ik buitengewoon komisch vond. Een heerlijke snob en blaaskaak met een even heerlijke ontnuchterende buurman.
Nog weer later heb ik de strips van Blake & Moritimer aangeschaft. Prachtige avonturenverhalen met een sterke sciencefiction-inslag. Schitterend getekend ook.
Later moest het blad met de tijd mee en ging het EPPO heten. Maar mijn stripliefde is met de PEP begonnen!

IJsman

De IJsman. Heeft hij bijzondere krachten? Was zijn dood geen ongeluk? Was zijn vondst een vloek?
http://www.nu.nl/wetenschap/620942/vloek-van-ijsman-herleeft-door-dood-onderzoeker.html

[link aangepast op 11 augustus 2009.
Hieronder het volledige verhaal voor het geval dat het bericht bij nu.nl in de toekomst helemaal van de server verdwijnt.

Vloek van ijsman herleeft door dood onderzoeker
Uitgegeven: 5 november 2005 20:21
Laatst gewijzigd: 5 november 2005 20:21

BOLZANO/SYDNEY - De recente dood van een wetenschapper heeft de speculaties rond de vloek van de ijsman Ötzi aangewakkerd. Al zeven personen die met de gletsjermummie te maken hadden, zouden door toedoen van het ruim 5000 jaar oude lijk zijn gestorven.

De bioloog Tom Loy analyseerde genetisch materiaal van de prehistorische jager. Hij stierf onlangs in Australië onder onopgehelderde omstandigheden. Hij werkte aan een boek over de oudste en best bewaarde mummie ter wereld. Loy leed aan problemen met zijn bloed sinds zijn contact met Ötzi, vertelde zijn broer aan een Australische krant. Hij sloot echter elke verdachte omstandigheid uit.

Sneeuwstorm
De bergbeklimmer die de bevroren mummie in 1991 ontdekte, de Duitser Helmut Simon, kwam vorig jaar tijdens een onverwachte sneeuwstorm om het leven. Hij stierf niet ver van de plek waar hij Ötzi in de Ötztaler Alpen had gevonden.

De leider van Simons reddingsteam stierf een uur na de begrafenis van de bergbeklimmer. De oorzaak was een hartaanval, hoewel de 45-jarige in goede gezondheid leek.

Mummie
De forensisch patholoog die Ötzi uitgroef, Henn, kwam in 1992 bij een auto-ongeluk om het leven. Hij was op weg naar een persconferentie met "spectaculair" nieuws over de mummie. De gids die Henn naar de vindplaats in de Alpen loodste, stierf kort na de patholoog. Deze bergbeklimmer Fritz werd getroffen door een lawine. Hij was het enige slachtoffer van de groep waarmee hij onderweg was.

Complicaties
De enige filmmaker die de opgraving documenteerde, ging kort na de opnames dood door een hersentumor. De archeoloog die gold als Ötzi-expert, Konrad Spindler, bezweek aan complicaties als gevolg van multiple sclerose.

Toetanchamon
De sterfgevallen rond Ötzi doen denken aan de verhalen over de vloek die zou rusten op de beroemdste mummie in de geschiedenis, het lijk van farao Toetanchamon. Doordat ze zijn graf schonden, zouden veel leden van de opgravingsploeg door de vloek van Toetanchamon zijn getroffen.

© ANP ]

Genealogie

Voel ik me sterk verbonden met mijn familie? Niet in het bijzonder. Het onderzoeken van je eigen familiegeschiedenis is wel heel leuk! Tenminste, als je van het verleden houdt. Hier begon mijn fascinatie voor het verleden een andere vorm aan te nemen. Het ontdekken van al die stukjes geschiedenis over je eigen voorgeslacht. De rijkdom die in de Nederlandse archieven opgeslagen ligt en daarmee ook bereikbaar is. Het vasthouden en lezen van een stuk papier met een oud handschrift dat door je voorouder is geschreven of ondertekent. Het ligt allemaal binnen handbereik. Als je er de moeite voor neemt.

Geschiedenis

Fascinatie voor geschiedenis. Het gevoel dat je er ooit geweest bent en een sterk verlangen om er naar toe te gaan. Niet het heden, maar het verleden. Hoe lang heb ik dat gevoel al? Dat weet ik niet. Ik weet wel dat "vroeger" me altijd heel interessant leek. En dat is in al die jaren niet veranderd of minder geworden.
Het is zelfs zo dat de techniek ons in staat stelt om het verleden beter te verbeelden. Ook ik ben daar mee aan de slag gegaan op mijn eigen bescheiden manier. Wie weet komt daarover hier ooit nog meer te staan.

Begin

Bloggen.
Je hoort, ziet en leest het overal.
Na twee dagen waarin het ook weer regelmatig ter sprake kwam tijdens DE Conferentie over ICT & Cultuur, heb ik de stoute schoenen aangetrokken.
Ik wil weten wat het is, hoe het is en wat het allemaal kan en doet.

Dus deze schuchtere poging is mijn eerste stap in de wereld die blog heet.

Vandaar.