Mooie zinnen (12) - 16 Horsepower - Splinters

16 Horsepower is een band die niet meer bestaat. Dat is heel jammer want het is, vooral ook live, een geweldige sensatie. De (horse)power spat van het podium en de leider David Eugene Edwards is een geweldenaar. Zijn opvattingen, daar kun je nog eens een interessante boom over opzetten. Hij is de zoon van een dominee van de nazareners en dat hoor je terug in de teksten. God komt er nogal eens in voor. Zo ook in dit nummer hoewel het er niet expliciet in staat. Maar toch ook weer wel.
L en ik maakten kennis met deze band via de televisie, de onvolprezen 2 meter sessies op 23 augustus 1996 (volgens de archiefpagina), of tijdens een herhaling. Hoe dan ook, het was meteen raak. We zijn twee keer naar een concert geweest, waarvan één keer in 013. Ontroerend mooi.
Dit nummer heb ik uitgekozen omdat het typerend is voor wat ik bewonder in 16 Horsepower. Het beschrijft wat er gebeurt als er een twister opduikt. Een fenomeen dat wij hier in West-Europa niet kennen, maar we kennen wel de beelden van zo'n spoor van vernieling. Het natuurgeweld, maar vooral de dreiging komt prachtig terug in dit nummer. With a touch of heaven...


Self sent a twister
a tearin' after me
gonna bust my house to splinters yes
an' take all that's dear to me

you say you saw it comin' yeah
but still you did not flee
i was too weak i couldn't move
held by growth of a tree

an' yes i fell upon that rock
i did not die jus' badly broken
an' in time my healin' it will come yeah
by the words that he has spoken
i fell upon that rock

Self sent a twister
a tearin' after me
gonna bust my house to splinters yes
an' take all that's dear to me

you say you saw it comin' yeah
but still you did not flee
i was too weak i couldn't move
held by growth of a tree

an' yes i fell upon that rock
i did not die jus' badly broken
an' in time my healin' it will come yeah
by the words that he has spoken
i fell upon that rock

who is it now that loves you
straight in the front door
an' crooked out the back yeah
what is it now you're a slave to
on your knees out in your shack

i fell upon that rock yeah
he's beyond the shadow
of your doubt an' mine
he's no man's opinion
he is truth divine

self sent a twister
a tearin' after me
done bust my house to splinters yeah
an' took all that's dear to me

who is it now that loves you
straight in the front door
an' crooked out the back yeah
what is it now that you pray to
as your world begins to crack

i fell upon that rock yeah
he's beyond the shadow
of your doubt an' mine
he's no man's opinion
he is truth divine

an' yes i fell upon that rock
i did not die jus' badly broken
an' in time my healin' came yeah
by the words that he had spoken

Opgeruimd staat netjes = ziek

Deze post staat lijnrecht tegenover de post van gisteren. Moet kunnen.

Een vergelijkbare uitdrukking als op het plaatje links heb ik ergens rond 2000 voor het eerst gehoord of gelezen. Mijn bureau is meestal niet van het opgeruimde type. Daar kwamen (en komen) wel eens opmerkingen over. Dan zijn dit soort gezegden natuurlijk welkome input!
Het schijnt een uitspraak te zijn geweest van Albert Einstein himself, maar dan ernstig geparafraseerd. Einstein zou gezegd hebben: If a cluttered desk is the sign of a cluttered mind, what is the significance of a clean desk? Hij kon het weten.

Mijn toenmalige leidinggevende Wim Reijnders sprak mij een keer aan over de (wan)orde op mijn bureau waarop ik aan hem teruggaf: Als een rommelig bureau staat voor een rommelige geest, waar staat dan een leeg bureau voor? Ik vond um toen heel gedurfd. Het maakte weinig indruk volgens mij :).

Mijn bureau is nog steeds niet opgeruimd. Geen worries! Professor Eric Abrahamson maakte de volgende analyse: Rigoureuze orde wijst volgens hem op een vorm van perversiteit. 'Orde' wordt snel een doel op zich in plaats van een middel om efficiënt te werken. Bij heel ordelijke mensen kan je je afvragen waar ze de tijd halen om zoveel orde te scheppen en of ze die uren niet beter hadden kunnen gebruiken. Of wat te denken van: orde schept routine en routine belet creativiteit en orde is conservatief en sluit nieuwe experimenten uit.
Meer kun je lezen in het boek 'A clean desk is the sign of a sick mind'. Het gaat er om om het ideale niveau van desorganisatie te bereiken.

Altijd de moeite waard om over na te denken als opruimen niet tot je natuurlijke refexen behoort!

Opgeruimd

Iedereen heeft er wel eens last van: opruimen. In vroeger tijden was het een noodzakelijke actie die het voorjaar met zich mee bracht. Het huis uitmesten (vaak letterlijk) de strozakken verversen, het ongedierte verjagen en alles eens goed schrobben en boenen. Een opgeruimd huis.

In de vrije dagen die ik had rond kerst en nieuwjaar kwam het opruimen van de zolderkast aan de beurt. Dat was nodig omdat je daar steeds meer onnutte objecten in legt, zet of gooit waar je niet goed van weet of ze nog het bewaren waard zijn. Een kritische blik kan dan een heleboel opleveren aan ruimte. Ruimte die je vervolgens weer kunt vullen met... nou ja, de lezer snapt het vast.

Er kwam een doos tevoorschijn met fotoalbums. Dat triggerde een sluimerende behoefte om de foto's die ik in de loop der jaren uit familie erfenissen in bezit had gekregen eens te ordenen. Ik had nog wat vrije dagen voor de boeg, dus het kwarwei werd ter hand genomen. Het doorvlooien van fotoalbums, dozen met enveloppen met foto's, losse foto's en nog wat paperassen. Tijdrovende bezigheid om dat te selecteren. Uiteindelijk kwam ik er dan toch doorheen. Inmiddels zijn er vele foto's al met de papierbak verdwenen. De negatieven zitten netjes in mappen en de foto's die nog niet meteen weg konden zitten weer in dozen. Die moeten nog in enveloppen, want los in de doos is geen optie. Inmiddels ben ik er al weer twee weekenden zoet mee geweest tussen andere activiteiten door.

Het levert ook veel op, vooral prachtig oud fotomateriaal van mijn vader en het gezin waar hij in opgroeide. Zijn drie ongetrouwde zusters hebben goed voor die oude spullen gezorgd en dat is nu een rijke bron van familiebeelden. Het ordenen gaat door. Op de een of andere manier wil ik dat gaan vastleggen. Geïllustreerde familiegschiedenis. De ordening en selectie is daar voorwaarde voor omdat ik nu pas kan zeggen dat ik alles bij elkaar heb van één persoon. Daarvoor was dat niet zeker en dat was dan meteen een excuus om me er niet mee bezig te houden.

Dat is dan toch de archivaris in mij. Maar ook de onderzoeker en publicist die graag vertelt over wat hij tegen is gekomen en ook op zoek wil naar meer passende informatie. Iets leukers is er eigenlijk niet...

De lezer van dit weblog kan daarom de komende tijd familieposts verwachten. Een belofte als deze dwingt me om er ook echt werk van te maken.

[De foto is een pareltje dat te voorschijn is gekomen. Het zijn de vader en moeder van mijn moeder. Een prachtige foto die heel naturel is ondanks dat ze echt poseerden. Wel in hun dagelijkse "kloffie". Helaas niet gedateerd. Ergens in de jaren 60.]

Mooi mooi mooi

Mijn laatste dag vakantie vandaag. Rommelen, afkicken en opstarten.

Dit nummer speelt daarbij steeds door mijn hoofd. Wat is dat toch? Geen idee, maar wat wel een feit is: deze uitvoering is subliem. Prachtige vertolking in gezamenlijkheid. Samenwerken is in veel opzichten een stokpaardje van me en op de een of andere manier komt dat in dit filmpje zo goed tot uitdrukking. Hoe samenwerken een geweldig produkt kan opleveren.
Cover door Walk off the Earth (ook op Facebook).

Petje af voor deze vijf mensen.



Op hun YouTubekanaal staat nog veel meer moois trouwens. Covers maar ook eigen werk.



Nog eentje om het af te leren!

Bijzondere Romeinse munten

Ik verzamel munten. Dat is bij mij een behoorlijk passieve hobby, maar toch. Inmiddels heb ik een aanzienlijk collectie munten from all over the world. Ik heb er al eens een bescheiden blogpost aan gewijd. Vandaag werd ik getriggerd door deze tweet van Archelogie Online. De link leidde naar een artikel op de website over prostitutiemunten. Uit de Romeinse tijd. Pardon? Prostitutiemunten? De muntenverzamelaar in me werd wakker en actief. Ik ging op zoek naar meer informatie over deze bijzondere antieke munten. Het bleek dat ze spintria heetten en er is een wikipedialemma over. Allicht. Dat verbaasde me dan weer niet.

De zoektocht naar illustraties van deze munten leverde enkele fraaie exemplaren op en ook winkels die behoorlijk gladde, mooie exemplaren kunnen leveren. Ik voelde een new-age rage aankomen. Daar heb ik me verder niet in verdiept.

Dat de Romeinen bordelen hadden is bekend, wegwijzers in de vorm van penissen die in de richting van het bordeel wezen heb ik met eigen ogen gezien, volgens mij in de Romeinse stad Dougga in Tunesië. Ergens ligt er nog een foto van.

Maar munten waarmee je de daad die er op staat afgebeeld betaalde? Als je de teksten goed leest proef je ook de twijfel nog over de betekenis van deze munten. Waren het echt munten, werden ze daadwerkelijk gebruikt voor betaling van prostituees? Was het "speelgeld", maar dan in een andere betekenis?

Het blijft een curieuze vondst. Mooi verzamelobject ook. Een serie met alle variaties bij elkaar krijgen en ook nog met verschillende scenes voor dezelfde waarde. Was het oudste beroep ter wereld aan inflatie onderhevig? Wisselkoersen? Concurrentie tussen verschillende bordeelhouders? Kon je deze munten kopen bij een stalletje zoals je nu munten moet kopen voor eten en drinken bij festivals en zo? Er valt nog zoveel te ontdekken!

Rare jongens die Romeinen.

Overigens zijn er ook van later datum nog dergelijke spintria's bekend. Uit de USA. Meer afbeeldingen kun je hier vinden.







[de foto linksboven is afkomstig van deze site. Of de afgebeelde exemplaren origineel Romeins zijn durf ik niet te zeggen, maar er zijn genoeg andere exemplaren te vinden online.]

Leslie Forbes - De stilte van Rafaël

Na het lezen van Het raadsel van Botticelli dacht ik dat dit boek, dat ook over een schilder en een schilderij gaat, misschien net zo boeiend zou zijn. Niets is minder waar. Ik heb grote moeite moeten doen om het boek uit te lezen. Het is voor mij niet altijd duidelijk of dat te maken heeft met het fragmentarisch lezen, elke avond 1 of hooguit 2 hoofdstukken in bed, of dat het echt niet interessant genoeg is.

Voorlopig blijf ik van oordeel dat het verhaal domweg niet interessant genoeg was en de karakters niet aansprekend genoeg waren. Beetje suffe vrouw die als restauratrice van schilderijen in het Itialiaanse stadje Urbino terecht komt, met een cameraploeg waarvan de mooie, maar beetje domme presentatrice haar enorm ergert. Heel erg stereotiep.
Urbino is de geboorteplaats van de beroemde schilder Rafaël.
De Italiaanse familiebanden en een lastig omgaan met een geweldadig oorlogsverleden, het klasseverschil en een vrouw die als een relict uit de oorlog ergens als mol leeft. Ze heeft de naam van één van Rafaël's schilderijen gekregen: La Muta. Veel stilzwijgendheid over een gemeenschappelijk, niet zo fraai verleden. Allemaal ingrediënten die een verhaal ook buitengewoon boeiend kunnen maken en een heuse pageturner kunnen opleveren. Mij heeft dit boek nooit in de greep kunnen krijgen. Het bleef stuntelen, struikelen, tempoloos en toch ook fantasieloos. De laatste bladzijden heb ik niet helemaal afgelezen zo graag wilde ik dat ik het boek kon sluiten en aan een volgend kon beginnen.

Ben heel benieuwd of er mensen zijn die een warm gevoel van dit boek hebben gekregen. Wat mij betreft kun je beter een ander boek gaan lezen.