De Afstammeling - Almar Otten

Een nederlandstalige thriller met als ondertitel: De jacht op een eeuwenoud handschrift. In dat handschrift staat een vermelding van een oude Saksenschat of heiligdom (Irminsul) die Karel de Grote zou hebben veroverd op de Saksische leider Widukind.
Het verhaal speelt zich af in Utrecht en Deventer waarbij het bibliotheek- en archiefonderzoek in Stadsarchief en Athenaeumbibliotheek (SAB) herhaaldelijk in voorkomt. Dat is altijd leuk! Eindelijk weer een boek waar het archiefonderzoek een rol in speelt. Overigens ook weer dubieus omdat medewerkers van de SAB het niet nauw nemen met de uitleenrichtlijnen van boeken. Maar dat terzijde. Dat hoort bij het verhaal.

Daarnaast speelt er een aspect mee dat me ook intrigeerde, namelijk een coup. Nazaten van de genoemde Widukind wilden de schat terug krijgen en wilden ook dat het oude Saksische rijk weer in ere hersteld zou worden. Dat klinkt niet heel erg voor de hand liggend, maar toevallig weet ik uit eigen ervaring dat er mensen in deze wereld rondlopen die erop gebrand zijn om genetisch aan te tonen dat ze afstammen van Widukind. Diens resten liggen vermoedelijk in Enger in Herford begraven en daar is DNA-onderzoek naar gedaan. Allemaal erg speculatief, maar wel boeiend. Dus het bestaan van een groep mensen die hun afstamming van Widukind hoog aanslaat is bewezen. Overigens ook van de afstammelingen van Karel de Grote, dus die beide supportersgroepen kunnen elkaar opzoeken en het nog een keer uitvechten.

Het boek is goed geschreven, maar niet briljant. Mij boeit het verhaal, zoals ik hierboven heb proberen uit te leggen, en daardoor kon ik er snel doorheen lezen. Uiteindelijk zijn de karakters niet goed uitgewerkt, en de gebruikte uitdrukkingen herhalen zich nogal eens. Zo wordt er herhaaldelijk iets "weggeslikt" bij nieuwe feiten die de ontvanger raken.

Al met al is het een leuk boek om te lezen. Geen hoogvlieger.

Een dag op stap in Utrecht

Op goede vrijdag 2011 gingen we met de vrienden en aanhang op uitnodiging van Pieter een middag historie opsnuiven op en rondom het Domplein in Utrecht. Een plek waar ieder van ons tenminste een keer eerder is geweest. Er blijft altijd wat te leren!

Er bleek een ondergrondse schatkamer te zijn waar je de resten van de oorspronkelijk 1ste eeuwse stenen muur die het Romeinse Castellum omsloot. Het begin van de stad Utrecht. Dat heette in het latijn Trajectum wat zoveel betekent als doorwaadbare plaats. Een mooie kelderachtige ruimte met voorwerpen en zicht op plannen voor een nieuwe schatkamer die de fundamenten van het schip van de Domkerk ( in 1674 door een schricklick tempeest omver geblazen) blootlegt. Daar kun je dan ook ondergronds door wandelen.

Deze romeinse resten waren niet zo makkelijk te herkennen, maar wel mooi dat ze er in Utrecht zoveel aan doen om het wel zichtbaar te maken. Lastig met een drukbebouwd plein als het Domplein. De oude muren van het castellum liggen bijna zonder uitzondering onder bestaande gebouwe. Desondanks zijn er plannen om een deel van de muur door een tunnel zichtbaar te maken. Dan kun je een stuk langs de muur lopen onder de rgond. Waar het kan zijn de muren overigens wel zichtbaar gemaakt in de straten door middel van metalen platen met een gleuf erin. 

Daarna rondgewandeld over het Domplein, achter de Dom en in de kloostertuin met kloostergang. Er kwam nog een bruidspaar foto's scoren voor het nageslacht. Prachtige ambiance voor een fotoshoot natuurlijk! Vervolgens nog even op een terras gezeten en bijgepraat tot het tijd was om naar de eetgelegenheid te gaan.

Dat was deze keer Huize Molenaar in de Korte Nieuwstraat. Een mooi pand met een sfeervol omsloten tuin waar resten te bewonderen waren van de middeleeuwse St. Paulusabdij. En dat alles onder het toeziend oog van de Domtoren en natuurlijk een heerlijke lentezon.

Het eten vond plaats inde tuinkamer. De deuren naar de tuin bleven de hele avond open en het bleef maar lekker eten en lekker weer.

Een uitgekiend menu met alleen maar lekker dingen. Zelfs de visbouillon, waar ik absoluut geen liefhebber van ben, smaakte voortreffelijk met de gegrilde zwaardvis in het bord. Allemaal heerlijk van smaak en goede porties. Aan het eind van de avond zat het buikje helemaal vol! 

Het was wederom een gezellige dag met veel goede gesprekken en kletspraat. Zoals het hoort.

Dus is Pieter opnieuw bedankt voor zijn voortreffelijk gastheerschap!

De Kraai - Kader Abdolah

Na het zien van het fragment op televisie waarin Hanneke Groenteman vertelde dat ze niet door dit boekje heen kon komen zag ik er wel tegenop om het te gaan lezen. Van de andere kant: een klein formaat boekje van 90 pagina's: how hard can it be?

In tegenstelling tot mevrouw Groenteman kon ik er wel doorheen komen. Ik vond het zelfs wel een aardig boekje. Misschien wel omdat het voor mijn niveau is geschreven.
Ik proefde er de worsteling in van een immigrant. Ga je maar eens thuis voelen in een ander land, gedwongen, alleen, als je al behoorlijk wat culturele bagage hebt uit je land van herkomst. Hoe ga je je dan identificeren met dit nieuwe vaderland? Kader Abdolah koos voor citaten uit de Nederlandse literatuur. Ik ga de keuze van de citaten niet in context plaatsen of bekritiseren, dat lijkt me allemaal veel te zwaar.

Een man beschrijft de oosterse wereld vanuit zijn herinnering. Het sprookjesachtige zit toch in zijn taalgebruik opgesloten. Het is een andere wereld met sterke mystieke achtergronden. Ik houd daar van. Die romantiek met meisjes en vrouwen, gesluierd, maar wel steeds glimpen opvangen, op zoek naar de grenzen van wat mag en daar soms overheen stappen.
En dan de Nederlandse werkelijkheid. Zakelijk toch vooral. Kader gaat ook op zoek naar het dichterlijke en zoekt de rijkdom van het woord en gevoel in citaten van Nederlandse schrijvers.
Met de kraai als rode draad. De kraai die hem overal volgt, observeert en tekens geeft. Mooi Beeld.

O ja, het gratis treinkaartje zit nog in het boek.

PS: Ook niet geheel onbelangrijk: de verzameling boekenweekgeschenken moet bijgehouden worden. Dit is er weer eentje!

Een zomerdag in de lente van 2011

Gisteren was het zover. Elke lente zijn er wel één of meer van die dagen dat de zomer een voorproefje geeft. Ruim 20 graden in de volle zon en daarbuiten was het ook heel erg aangenaam toeven. Hoezeer de laptop mij ook elke dag weer roept geeft zo'n dag altijd aanleiding om een buitenactiviteit te doen. Op de fiets naar Peerke Donders! Een weldadige plek aan de rand van Tilburg.
Het was museumweekend, een leuke tentoonstelling over de vele nationaliteiten in Tilburg-Noord, een prachtige omgeving en de belofte van thee met lekkers. Bied daar maar eens weerstand aan.

's Avonds kregen we bezoek, maar voordat die aanbelden heb ik nog gauw met de Flip in de hand wat voorjaarsbeelden geschoten. Heet dat nog wel schieten met een digitaal apparaat?
De magnolia die in prachtige bloemen uitbarst, de hortensia's die hun blad de vrije loop laten, de braam die een winter lang energie heeft gespaard om met grof geweld de ruimte te zoeken en de notenboom die schoorvoetend wat groen prijsgeeft.

Lente 2011. Ik heb er zin in!