Het Diner - Herman Koch

Mijn eerste boek gelezen op de e-reader. Dat beviel heel goed. Makkelijk ook, geen gesjouw en gedoe, gewoon een dunne e-reader, licht en luchtig.
 
Het boek beviel me minder. Ik ken Herman Koch voornamelijk als één van de leden van Jiskefet en in die hoedanigheid krijg ik nauwelijks genoeg van hem. Als schrijver ken ik hem verder niet.
Als ik zeg dat het boek me niet zo beviel, gaat dat niet over de stijl, maar over de inhoud. Het boek leest goed weg en loopt lekker door. Maar ouders die hun kind tegen alle wetten in de hand boven het hoofd houden, dat gaat me te ver. Dat was waarschijnlijk ook de bedoeling van Koch, vooral niet politiek correct zijn. Dat is gelukt wat mij betreft.
 
Het is een fenomeen dat we tegenwoordig wel vaker terugzien, kinderen die geen fouten hebben in de ogen van hun ouders. “Dat doet mijn zoon/dochter niet!” op verontwaardigde toon uitgesproken. Maar hun zoon/dochter doet dat wel zeker en de ouders willen het niet weten of moffelen het weg onder termen als vrijheid, grapje, jong zijn, fouten mogen maken en noem maar op. Dat zijn excuses die bij kinderen horen, niet bij ouders. Fout is fout en overtreding is overtreding. In Het Diner is alles nog een graadje erger. Maar je merkt het niet, het is net alsof ze een ruit hebben ingetrapt...

Desalniettemin, het raakt me in mijn confortzone denk ik, is het wel een boek dat ik mensen zal aanraden om te lezen. Het laat je weer nadenken en je moet toch aan het eind een oordeel vellen. Niet omdat de schrijver daarom vraagt, maar omdat je dat aan jezelf verplicht bent. Vind ik. 

Een brief verzegelen

Het is niet meer van deze tijd, ik weet het. Maar ik vind het zo mooi... Ik herinner me dat we vroeger bij ons thuis ook ergens één of twee lakstaven van zegellak hadden liggen. Nooit gebruikt, maar waarschijnlijk relicten van mijn opa's en oma's.

Het valt me vaker op dat in de landen om ons heen en verder weg het woord archief op meer plaatsen terugkomt dan in Nederland. Daar staat het niet synoniem voor stof en bijbehorende jassen, maar voor het opbergen en bewaren van je spullen, papieren schoolspullen of wat dan ook.
Het blijft me dan ook verbazen dat je in een supermarkt in Portugal (of was het nou Spanje?) gewoon een setje voor het maken van lakzegels ziet liggen. Met verschillende soorten stempel opdrukken wel te verstaan. Ik heb de suffige ganzeveer met perkament genomen, omdat ik niet meer fantasie heb. Maar je kon ook een poes/kat nemen of andere afbeeldingen.

Gekocht natuurlijk! En nu vergeten precies waar en voor hoeveel en vooral: wie levert die dingen?? In Nederland zal ik ze niet makkelijk tegen komen ben ik bang.
Dan the proof of the pudding: een lakzegel maken! Had ik al eens gedaan met Astrid bij het archief, maar dit was toch weer anders :) In het pakketje zat een brander (zonder lont), die met lont en lampolie helemaal handig was om de lakstaaf te smelten.

Fighting man - filmmuziek

Gisterenavond was Transporter en Transporter 2 op tv. De eerste had ik al eens gezien, dus die heb ik al zappend fragmenten bekeken. Daarbij viel me de muziek op die me niet los liet, een geweldig deuntje, dat ik meteen ben gaan opzoeken. Dit is het dus: Fighting man van DJ Pone & Drixxxé.

In de scene zit ook een mooie vondst die ik niet kende waarbij de muziek eindigt doordat hij uiteindelijk in de auto de radio uitzet. Geestig.

Swingt en blijft in het hoofd plakken. It's a catchy tune!

Met aangepaste filmscene:

Zonder filmscene:

Vakantie 2010 - Dag 1 - op reis (1-8-2010)

Dit jaar heb ik dagelijks een verslag gemaakt van de belevenissen op vakantie. Geen spannende avonturen, eerder observaties, mooie momenten en nogal wat herhaling ben ik bang. Maar wie weet leuk om te lezen. Om ideeën op te doen bijvoorbeeld.
De komende weken komt van elke dag het verslag (nog enigszins gemodereerd) op dit weblog te staan.
Vandaag de kick-off.


Dag 1 - 1 augustus 2010

Vertrokken om 8 uur vanuit Udenhout, met volle auto en volle tank. De reis verliep voorspoedig. TomTom (die wij in de dagelijkse omgang Truus of TruusTruus noemen) leidde ons wel door druk Parijs, dat kostte extra tijd! De eerste vertraging daar. Voor Parijs de eerste stop met koffie en brood, zelf meegenomen natuurlijk!

Na Parijs de tweede stop waar het schreeuwend druk was. Heel veel mensen op weg vandaag, maar gelukkig niet zo druk als gisteren (Zwarte Zaterdag). Verder heel weinig oponthoud gehad, af en toe wat drukker, maar het viel allemaal reuze mee. Voor Limoges, zo'n 100 km voor onze eerste etappeplaats, begon het te regenen. Aanvankelijk viel het wel mee, maar naarmate het langer duurde werd de weg echt nat en aangezien in Frankrijk ZOAB nog geen gemeengoed is, wordt het rijden meteen een stuk lastiger. Het opspattende water van de andere weggebruikers is daarbij het vervelendste. Af en toe, wanneer de sluizen echt opengingen, ging de snelheid terug naar 70 of 80 km. Dat heb ik op een snelweg eigenlijk nog nooit meegemaakt dat een regenbui tot zo'n collectieve snelheidsvermindering leidde. Voor alles is er een eerste keer. :)

Uiteindelijk hield het op met regenen op ongeveer 20 km van onze stopplaats Brive la Gaillarde. Dat is ruim 900 km van huis. Het grote boek van Frankrijk had niets over deze plaats te vertellen en dat is, op het eerste oog, terecht. Niets bijzonders. Wel een Ibis en daarom zijn we daar terecht gekomen. Daar hebben we namelijk een boekje van. Meteen op bed gaan liggen en even een uurtje geslapen. Reizen blijft vermoeiend. 

Daarna de stad in en het eerste het beste restaurant gekozen om wat te gaan eten. We zitten nog in het Nederlandse ritme dus waren we aan de vroege kant. Tegen de tijd dat wij weggingen, rond 20.15u zat het restaurant vol. Gauw terug naar het hotel, spullen uit de auto pakken en uitrusten. De auto is toch de opslagplaats. We hebben een grote tas met de meest noodzakelijk dingen, zoals het netbook, de e-reader, een boek, en de nodige toiletspullen en verschoninkje en kleren voor morgen. De rest van de kleren en boeken en dingen blijven in de auto achter. Dat ging tot op heden (de afgelopen 2 jaar) steeds goed, dus vertrouwen we er op dat het deze keer weer goed gaat.


Dag 1 zit erop. Morgen rijden we Spanje binnen!

Algemeen Belang 1966-2010

Op 17 juli jl. zat ik in café Het Centrum in Udenhout met nog een flink aantal genodigden waaronder (wijk)wethouder Erik de Ridder te wachten op de presentatie van het boek over Algemeen Belang. Oud-burgemeesters van Udenhout Hoefsloot en Dijkstra waren er ook bij aanwezig, net als oud-wethouders en raadsleden van de partij.

Algemeen Belang was een politieke partij die in 1966 in Udenhout ontstond uit onvrede met de bestaande situatie. In het dorp waren er toen nog geen landelijke partijen, maar een boerenpartij, een middenstandspartij en een arbeiderspartij. Niet onder die namen, maar gewoon lijst 1, 2 en 3. Dorpspolitiek.
Het was Jan Goutziers die een nieuwe partij oprichtte. In 1970 kwam Algemeen Belang met 1 zetel in de Udenhoutse gemeenteraad. Eigenlijk was deze lokale partij een voorloper van de latere leefbaar partijen, niet perse kwa ideologie, maar wel als lokale partij. De mening overheerste steeds meer dat de landelijke politieke partijen, die ook in de dorpen opgang vonden en deelnamen aan de gemeenteraadsverkiezingen, niet altijd oog hadden voor de problemen van diezelfde dorpen. Waar of niet waar, de lokale partijen zijn een niet mis te verstane factor geworden in de hedendaagse lokale politiek.

Algemeen Belang floreerde in Udenhout en leverde meerdere malen wethouders in de coalities die Udenhout bestuurden. De fusie met de gemeente Tilburg in 1997 was een doorn in het oog van Jan Goutziers en zijn partij. Hij heeft fanatiek actie gevoerd om de gemeentelijke herindeling met Tilburg tegen te gaan, maar het mocht niet baten. Uiteindelijk was Algemeen Belang realistisch genoeg om de nieuwe situatie als een kans te beschouwen en gewoon deel te nemen aan de verkiezingen die de herindeling zouden volgen. Dat werd een succes. Nu 13 jaar later heeft de partij besloten dat ze niets meer toevoegden aan het politieke spectrum en hebben ze zichzelf opgeheven. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen deed Algemeen Belang niet meer mee.

Het partijbestuur besloot dat er een boek moest komen over 44 jaar Algemeen belang. Dat is er nu in de vorm van een Liber Amicorum. Een waardevolle herinnering aan een partij die er toe deed in Udenhout én Tilburg.

Mooie zinnen (5) - Madison Avenue: Don't call me baby

Zelfverzekerde vrouwen. Altijd aantrekkelijk en tegelijk beangstigend. Voor mij dan :).

Dit lied van Madison Avenue swingt heerlijk. Luister eens voor de aardigheid naar het heerlijke basloopje door het nummer heen. Dat alleen al is de moeite waard van het luisteren. Daar krijg ik geen genoeg van!

Het nummer gaat over een meisje/vrouw dat heel zelfverzekerd door het leven gaat. Waarschijnlijk geen gebrek aan mannelijke aanbidders. Dan kun je eisen stellen, vooropgesteld dat je daarover hebt nagedacht. Anders zijn de eisen redelijk zinloos.
De boodschap is duidelijk: ze wenst niet aangesproken te worden met een dédain "baby". Ze heeft IQ en lef. Op de een of andere manier klinkt de stem van Cheyne Coates ook zo zelfverzekerd.

De killerwords hier: Don't underestimate me boy I'll make you sorry you were born. Au! ;)

De volledige tekst.

Rituele depots - De droesem van het Leven - Gerard Rooijakkers

Bijna 7 jaar na uitspreken en verschijnen las ik deze Ketelaarlezing.

Gerard Rooijakkers schetst daarin een vergelijking tussen kerncentrales en hun afval, pyramides en hun bewaarfunctie en archieven. Hij noemt het archiefwezen een soort heilig putje voor gedane zaken.

Rituele depots zijn bewaarplaatsen van cultureel erfgoed die buiten de gebaande paden liggen. Er is geen beleidsplan die voorziet in het bewaren van de objecten of informatie die in rituele depots wordt bewaard. Er is een parallel met de vondst van waterputten die de functie van ritueel depot vervulden zonder dat de mensen die daar de kapotte spullen in mikten of er iets per ongeluk in lieten vallen zich daar bewust van waren. Nu zijn we blij met wat daar soms eeuwenlang in terecht kwam. Het geeft inzicht in samenlevingen uit het verleden.
Onlangs bezochten we met een gedeelte van het personeel van Regionaal Archief Tilburg het nieuwe, liever gezegd verbouwde, onderkomen van de Brabant Collectie. Daar ontstond discussie over het bewaren van suikerzakjes, luciferdoosjes (beiden voorzien van reclame) en dat soort spul. Objecten waar alleen particulieren zich aan wagen om het te verzamelen en bewaren. Maar de Raad voor Cultuur zal ze niet opnemen in hun rapportages en adviezen. Dat soort materiaal zou een plaats kunnen vinden in een ritueel depot.

Rooijakkers ziet de noodzaak van selectie bij archieven in. Hij geeft alleen een alternatief voor vernietiging. Als we de documenten die we uitsluiten van permanente bewaring nu eens op een dusdanige manier gaan wegdoen dat ze ooit nog eens gevonden kunnen worden. Niet versnipperen, verbranden of anderszins volledig onbruikbaar maken. Als suggestie geeft hij: prop het in containers of vaten en laat het naar analogie van de splijtstaven in diepe gaten afzakken - ik wed dat je daar die zoutkoepels gerust voor mag gebruiken.
Op die manier kan het ooit weer gevonden worden, hoe gehavend of geschonden ook. En onze nazaten zullen het gaan koesteren als cultureel erfgoed.


Interessante gedachte.

Mooie zinnen (4) - Jethro Tull: Rare and Precious Chain

Een prachtig sfeervol nummer met oosterse invloed. Ian Anderson is al jarenlang geïnteresseerd in o.a. Indiase muziek. Hij speelde meerdere malen met de dochter van Ravi Shankar, Anoushka.

Het lied weerspiegelt voor mij een verlangen dat je vast wilt leggen of dat vast ligt door een soms onzichtbare ketting. Het verlangen, de relatie, hoe je het ook noemt, die wel verbondenheid vraagt, maar evenzeer vrijheid. Vrijheid om te zijn wie je bent. De sfeervolle muziek en dito tekst (die ik zeker niet helemaal doorgrond) komen op mij over als erotiserend, vandaar ook mijn interpretatie van verlangen. Is het waar, is het een droom, is het fictief: geen idee.

De zin waar ik in dit lied voor val is: No excuses for who I am.

Dat kun je op twee manieren interpreteren. De zanger wil zich niet verontschuldigen voor wie hij is en wat hij doet. De ander moet dat accepteren. In de andere interpretatie biedt de zanger juist wel zijn verontschuldigingen aan en hij geeft toe dat zijn houding ontoelaatbaar is. Het hangt er maar van af in welke stemming de luisteraar verkeerd wat hij/zij er in hoort. Een dubbelzinnigheid die vaker terug te vinden is in de teksten van Ian Anderson.

Enjoy!

De volledige lyrics