Leo Adriaenssen - Staatsvormend geweld

Deze studie (ik vind boek niet de juiste term) heb ik niet letter voor letter gelezen. Te wetenschappelijk om lekker doorheen te lezen, maar goed, dat is ook nodig als je een dissertatie schrijft.
In dit boek, dat nogal wat stof deed opwaaien door de stelling dat de Vader des Vaderlands en zijn zonen genocide op hun naam hebben staan, is veel aandacht voor Tilburg. Leo is al vele jaren een regelmatig terugkerende gast in de studiezaal van het Regionaal Archief Tilburg en andere archiefdiensten in Brabant. Dat kwam in eerste instantie door zijn niet aflatend genealogische onderzoek naar zijn vele Brabantse kwartieren die hij in een stroom artikelen in de Brabantse Leeuw het licht liet zien. Al dat onderzoek leverde natuurlijk ook materiaal op wat hem in dit onderzoek van pas kwam. Het bronnenmateriaal is dan ook heel rijk. Ik heb er wel eens vaker over geklaagd dat veel studenten zich blijven beperken tot de bekende grote plaatsen en archieven, terwijl het Tilburgse archief ook heel rijk is aan bronnen die een dissertatie succesvol kunnen laten zijn. Dit soort van gedegen bronnenonderzoek is echter niet in een paar jaar te verzamelen.

Het was daarom op onderdelen heel goed om te lezen. Het verschaft inzicht in de situatie hier ter stede en het geeft inzicht in de rijkdom van de archiefbronnen. Altijd handig als je zelf dergelijk onderzoek wilt doen: je weet in welke archieven. bestanddelen je moet zijn om je informatie te halen.

Bijkomend voordeel voor mij zijn de verschillende verwijzingen naar Udenhout in deze turbulente periode uit de geschiedenis. Dat wijst weer de weg naar andere bronnen over dit dorp.

Het boek leest deels heel makkelijk en is boeiend. Maar het is een dissertatie en daarmee moeten er ook allerlei literatuuroverzichten in staan die niet altijd mijn interesse hebben. Dat leest wel lekker snel door natuurlijk. Dit boek geeft een mooi gedetailleerd beeld van de impact van de 80-jarige oorlog voor het gewest Brabant, met de nadruk op Midden-Brabant. Wie geïnteresseerd is in de geschiedenis van deze streek moet dit boek gelezen hebben.

Worstenbroodjes maken

Was het de blogpost op kletskoppen en zwarte inkt of een autonome gedachte? Dat laatste komt volgens mij niet meer zo vaak voor met het informatiebombardement dat dagelijks op mij afkomt. Doet er ook eigenlijk niet toe. Ik wilde voor de kerst zelf worstenbroodjes maken. Herinneringen aan vroegere tijden, toen we na thuiskomst uit de nachtmis eerst altijd een stuk biefstuk aten. Later kwamen daar ook worstenbroodjes bij. Echte wel te verstaan, van de slager. Aangezien mijn opa een slager was, nam mijn vader geen genoegen met tweederangs vlees, ook niet in de worstenbroodjes. Vandaar ook de biefstukjes.

Goed, dat heeft ongetwijfeld in mijn hoofd gespeeld toen dit verlangen in mij opkwam. Niet dat ik een enorme kok of bakker ben, maar eigen brood maken (in de broodbakmachine, dat wel) heb ik ook een hele tijd volgehouden, maar nu staat het masjien in de garage na de zoveelste sanering van apparaten in de keuken. Dat doe ik dus niet meer. Alternatief: worstenbrood maken!

Het recept kwam van internet, allicht! Het behoeft wel wat aanpassing want ze zijn behoorlijk gekruid, daar houd ik persoonlijk wel van, maar niet iedereen is daar even dol op.

Ingrediënten:
1 pak koopmans wit broodmix
50 gram echte boter
300 ml handwarm water
1 kg gehakt (1/2 kg half-om-half en 1/2 kg runder)
20 gram gehaktkruiden (hiermee kun je de smaak doseren)
1 theelepel gemalen nootmuskaat
1 mespuntje foelie
2 eieren

Foelie hadden we niet in huis, dus dat zit niet in mijn worstenbroodjes. Volgende keer beter.

Het deeg maak je met de broodmix en het water en de boter. Toen bleek dat onze mixer toe was aan vervanging. Merkwaardige geluiden en een geur die aan doorbranden deed denken maakten dat ik met mijn handen aan de slag moest. Dat ging eigenlijk fantastisch goed! Het deeg zag er goed uit, misschien de volgende keer nog wat langer kneden.

Het deeg laten rijzen en ondertussen de overige ingrediënten met het gehakt mengen. Daarvan kun je ongeveer 25 worstjes maken. Ik maakte er 24: ordelijk 8 rijen van 3 op de plank.

Daarna het deeg uitrollen met de deegroller (kwam die ook weer eens van pas) tot een dikte van ongeveer 3 mm. Dan de worstjes er op leggen en een beetje kijken hoe je het deeg uitsnijdt. In het recept staat 10 cm breed, maar ik deed dat op het oog... stuk voor stuk. Het uitrollen van al het deeg kon niet omdat ik daar niet genoeg ruimte voor had op het aanrecht.
Dan het deeg een beetje oprekken en om het worstje leggen, dichtdrukken, zijkanten ook, beetje rollen en nog eens kijken of alles goed dicht zit. Dat is wel belangrijk omdat dan het broodje dicht blijft na het bakken in de oven. Ik had nut van dit instructiefilmpje:

Nou dat doe je dan voor elk worstje et voila! De oven in met die handel. O ja, nog even bestrijken met wat geklopt ei, dat kun je overhouden van die 2 eieren die in het gehakt gaan.
Onze combi-oven had niet genoeg aan 10 minuten op 225 graden. Het werden 18 minuten om een mooie donkere tint te krijgen. Dat hangt dus af van je eigen instrumentarium. Daar kun je moeilijk iets van zeggen.

Resultaat: heerlijke worstenbroodjes! (foto met telefoon genomen)

Doekoe pasen

Er zijn reclame's die kunnen niet beter. Dit is er eentje van. Wat een geweldige vondst om de straattaal te gebruiken bij twee dames op leeftijd. Ik kan me nog goed herinneren dat onze kinderen het geweldig vonden toen ze deze reclame zagen en vooral hoorden.

Een klassieker die helaas snel van het beeldscherm verdween. Geen idee waarom. Klasse reclame. Durf en helemaal van deze euh die tijd.



Ondertiteling:
Dus check: Ik zit in me waggie.
50 Cent pompt uit mijn speaker.
Je weet toch ... gewoon chill!
Dus ik boek die bak vet hard toch,
komt die scotoe met z’n neppe patta’s.
Zegt die copper tegen me dat ik hier niet zo hard mag boeken.
En dat ik hem doekoe moet pasen.
Ik zeg: Hé! Te moeilijk,
ben je bitch niet!

Zo'n tekst is goud waard.

Winter 2009

Deze week, ironisch genoeg de week van het Kopenhagengedoe, kwam er een ongenadige hoeveelheid sneeuw op ons dak vallen. Dat heb ik al jaren niet meer meegemaakt. Hoewel mijn geheugen ten aanzien van het weer me danig in de steek laat kan ik me nog de winter van 1978-1979 herinneren waarin een grote hoeveelheid sneeuw viel. Maar vanmiddag lag er op de tafel in onze tuin een laag sneeuw van 28 cm. Dat is behoorlijk wat.

Ik ben een liefhebber van sneeuw. Het landschap ziet er sprookjesachtig uit, ongelijkheden verdwijnen, de natuur krijgt een mooie jas aan. Een isolerende laag.
Sneeuw heeft iets magisch. Sneeuw in december is niet gebruikelijk, zeggen de cijfers. Maar deze week is dat dan behoorlijk gelogenstraft. Een witte kerst is nauwelijks meer te vermijden. Dat is ook weer jaren gelden. 28 [hier stond eerst 18, maar dat is gecorrigeerd na de reactie van JeePee] jaar zelfs als ik weerman en collega Jean-Paul Korst mag geloven.

Dus een blogpost is op z'n plaats. Ode aan de sneeuw.

Foto gekozen in online guide Schmap

Al meer dan een jaar heb ik een pro-account op Flickr. Enkele weken geleden ontving ik een e-mail waarin mij werd verteld dat een foto uit mijn photostream was gekozen om te worden gebruikt op de website van een online guide over Triëst. Schmap is de naam van deze online service. Ik had er nog nooit van gehoord.

Zij hebben online guides van verschillende toeristische steden. Eenmaal op mijn photostream aanbeland zijn er nog twee foto's van Verona ook gekozen in de eerste selectie.

Niet dat ik me nu ineens een fotograaf ga noemen hoor, want dat ben ik in de verste verte niet. Het is wel leuk om te zien dat het online beschikbaar stellen van je fotomateriaal tot dergelijke dingen kan leiden.

Delen werkt. Ik ben benieuwd of mijn photostream nu nog meer bezoek gaat krijgen.

Link naar de pagina met mijn foto van Harry's bar in Triëst.

Flairck - acoustisch genot

Enkele weken geleden kwam ik terecht via een verwijzing vanuit de Archief 2.0 community op de website nostalgie.net.
In de lijst met "historische video's stond ook een item over Flairck. Ik weet nog heel goed dat deze band nieuw was en hun muziek sprak me meteen aan. De combinatie van acoustische instrumenten, wat een klassieke klank had in het elektrische tijdperk waarin ik opgroeide, en snelle moderne muziek deed me wat. Misschien omdat ik al de liefde voor de dwarsfluit had opgepakt. De folky klanken hebben ook altijd een aparte plek in mijn hart gehad. Dus het is hinken op allerlei gedachten.

Wat me steeds weer verbaast, en dat al sinds 1979 dus, is dat ik nooit aan die drang heb toegegeven. Nooit een lp of cd gekocht, nooit een optreden bijgewoond en zelfs nooit een track gedownload. En steeds wanneer ik het hoor, ben ik geïntrigeerd.
Ik moet er toch eens werk van maken, hoewel het Flairck van nu niet meer het Flairck van toen is.

Sommige dingen brengen me blijkbaar niet (genoeg) in beweging. Ik heb er nu tenminste een blogpost van gemaakt.

De opname hieronder komt uit het programma Voor de Vuist Weg van Willem Duys. Daar keken mijn ouders toen steevast naar en aangezien er maar 1 TV in huis was, en geen enkele computer, keek ik mee. :-)

10 jaar niet roken

Ben ik zomaar een fantastisch jubileum vergeten! Op 1 december 1999, omdat we de vervelende 1-1-2000 wilden vermijden, stopten Lian en ik met roken. Dat is dus inmiddels 10 jaar geleden. Reden voor een kleine blogpost dunkt me.

Die 10 jaar heeft het me nauwelijks moeite gekost om niet te roken. En het was zeker niet de eerste keer dat we probeerden te stoppen. De meesten die dat geprobeerd hebben zullen er over mee kunnen praten: eens een roker, altijd een roker. Desondanks is dit nooit een opgave geweest. Vreemd maar waar.

Tijdens het afdelingsuitstapje in november 2008 heb ik nog wel een keer aan een waterpijp gelurkt. Met appeltabak geloof ik. Bellen blazen terwijl je rookt. Dat was wel leuk, maar het roken trekt me niet meer.
Zoals eerder al verteld rookte ik Samson shag en later Winner. Dat was lichter en werd dan ook door velen beschouwd als niet-roken. Toen de financiën het toelieten kwam er Marlboro op tafel, light natuurlijk. Dit alles in een tijd dat roken al behoorlijk duurder werd, maar nog stukken goedkoper was dan heden ten dage.

Nu 10 jaar rookvrij. Ik ben nog steeds blij dat we die stap toen hebben kunnen zetten. Te meer als ik collega's en vrienden die door zijn blijven paffen zie staan blauwbekken voor hun nicotinefix.
Get smart!