North Sea Jazz 2009

Gisteren was ik voor de 5de keer bij het North Sea Jazz festival. Al weer enkele jaren is de thuisbasis het Ahoy-complex in Rotterdam. Het gebouw ging om 16.30u open, wij stapten om 17.00u naar binnen.

Het is een goede traditie geworden om me enigszins voor te bereiden door het online programma te bestuderen, wat door te klikken bij artiesten van de wie de naam iets bij me oproept. Want, eerlijk is eerlijk, de meeste namen zeggen me helemaal niets.

Ik begon bij Elisabeth Kontomanou, maar zij kon me niet bekoren. Hoewel de muzikanten prima speelden en de muziek overtuigend goed klonk, kon de stem van deze Grieks-Afrikaanse mevrouw mij niet bekoren.
Ik vertrok naar de Maas-zaal waar het The Lorca Project met het Metropole Orchestra een concert verzorgde. Ik had geen idee wat ik moest verwachten, maar er bleken enkele Spanjaarden de zang te vertolken, op onvervalste Iberische wijze, huilerig en met uithalen. De Arabische melodie is nog niet uit het schiereiland weg! Samen met het orkest en enkele muzikanten van Spaanse origine klonk het heel apart, en goed. Hoogtepunt was een mannelijke Spaanse danser die op onvervalste wijze de Flamenco danste, met veel stamp en klapwerk en hij mocht een paar keer een hartelijk applaus in ontvangst nemen. Een verrassing was dit dus voor mij.

De ervaring heeft me geleerd dat je soms jezelf moet laten verrassen en meestal is dat iets wat uit het oosten komt. Niet noodzakelijkerwijs natuurlijk, maar mij is het elke jaar nog overkomen. Dit jaar viel de eer te beurt aan Dhafer Youssef. Een oud (= een soort van luit) spelende Tunesiër die met zijn band een prachtig swingend en tegelijkertijd gevoelig optreden verzorgde. Zijn zang was uit een andere dimensie met onmiskenbare arabische invloed. Ik vond het prachtig en een hele zaal met mij. Normaal is er nogal wat beweging in een zaal tijden NSJ, want het leuke is nou juist dat als je uitgeluisterd bent bij een artiest, je dan gewoon naar de volgende kunt gaan kijken. Er is keuze genoeg. Maar in deze zaal zat weinig dynamiek, behalve op het podium dan. Toen het optreden voorbij was stond iedereen meteen op om een staande ovatie te geven aan deze groep muzikanten. Volgende keer komt hij vast op mijn lijstje te staan.


Ik zag ze dit jaar voor de derde keer op North Sea Jazz en het was even overweldigend als de vorige keren. Een enorme bak herrie en een pimp die de zaal meekrijgt zijns ondanks. Heerlijke sfeer en iedereen doet mee. Als je het gemist hebt, dan moet je zeker een ander optreden van deze jongens bij gaan wonen. Het is anders, het is imponerend en het is intensief. Geen moment rust. Death jazz die de trommelvliezen doet klapperen, zoals de recensent in de NRC schreef. Deze keer was ik er met mijn zoon Ben en gelukkig vond hij het net zo indrukwekkend als ik. Lekker los gaan in een stampvolle zaal die tegen het eind het kookpunt bereikt. Heerlijk optreden.



De Hot 8 Brass Band trad op bij het binnenkomen van de bezoekers en na afloop van de optredens, als je lekker wegloopt, naar buiten. Dan zijn de mensen in een feeststemming en de drank doet de rest. Dansen geblazen, zeker als er een paar fanatiekelingen toeschouwers over de streep helpen. Tekent de sfeer op het North Sea Jazz Festival. Ook in 2009.



Tussendoor heb ik nog geluisterd naar Lee Ritenour, Joe Bonamassa, BB King, Duffy, Spanish Harlem Orchestra, Joshua Redman Trio en Renske Taminiau.
Geweldig dat zoiets bestaat, gewoon bij artiesten binnenlopen, of langslopen en een paar nummers meepikken, onderweg naar het volgende optreden of een heerlijk tussendoortje. Die zijn namelijk ook niet te versmaden!