Relikwie (26): Simpson Iodine Locket

Een buitenbeentje in de collectie want het is geen relikwie maar eerder een amulet. Volgens een advertentie uit 1930 bood dit amulet bescherming, zelfs immuniteit, tegen griep, verkoudheid en elke epidemie. Dat zijn nog eens beloften. Ik ben benieuwd of je daar nu nog mee door de reclamecodecommissie zou komen.

Ik bezit er twee, waarvan ik er eentje uit elkaar heb gehaald om te zien wat er nou precies in zat. Een blauwgrijze vaste substantie met een kurkje in het midden met een lintje. Dat alles verpakt in rood plastic wat je om je nek kon dragen of op een andere manier bij je kon hebben.

Visie op de toekomst van Jef Staes: stop het schaap-zijn!

Vandaag werd ik via de LinkedIn groep Medewerker 3.0 gewezen op een video van Jef Staes van een kleine 15 minuten. Die 15 minuten zijn heel goed besteed als je even in kort bestek een overzicht wilt krijgen over hoe de wereld aan het veranderen is.

Hij zegt een paar rake dingen. Zomaar een kleine bloemlezing: Als je je medewerkers geen toegang geeft tot social media, dat is misdadig. Competentiemanagement: medewerkers sturen naar een opleiding om zaken te verbeteren die ze niet graag doen.

Hij pleit voor een diplomavrij onderwijs, functievrij werken en pensioenvrij werken.
Het falende onderwijssysteem is al langer een doorn in mijn oog. Er komt een moment waarop dat pijnlijk duidelijk gaat worden. Een onderwijssysteem op industriële basis geschoeid leidt geen mensen op voor de samenleving die we aan het worden zijn. Ronald van den Hoff zei dat vorige week ook treffend: we pakken onze kinderen op als ze 4 jaar zijn, zetten ze op een lopende band die ze bijna 20 jaar later weer uitspuugt als een product waar elke creativiteit uit is geperst, dat gekneed is volgens allerlei normeringen, en dat kennis heeft moeten vergaren die niet meer altijd even relevant is. Vervolgens vragen we dan van zo'n product dat ie mondig in het leven gaat staan, flexibel gaat werken, en zelfstandig denken. Dat is niet vol te houden.

Terug naar Jef Staes.
De kern van zijn boodschap is: we benutten niet de talenten en passies van de mensen. Hij noemt als voorbeeld een kok in opleiding die geen diploma krijgt omdat hij niet goed genoeg is in Frans. Iedereen kan zo nog wel wat voorbeelden noemen. Nog een mooie quote: De hunker naar het pensioen is een symptoom van het niet benutten van passies en talenten.

Veel organisaties en de samenleving zijn gebouwd modellen die gestoeld zijn op informatiearmoede terwijl er inmiddels al een tijdje sprake is van een informatieovervloed. Veel "gewone" burgers hebben toegang tot informatie en kunnen die tot nieuwe ideeën of opvattingen smeden. Er is zo ruim toegang tot informatie dat mensen met de juiste compententies slimmer zijn dan mensen die het voor het zeggen hebben.

Staes: In de huidige wereld behoudt je een functie omdat je dingen doet die je niet graag doet. Een praktijk waar ik zelf ook hard tegen aan ben gelopen. Hij zegt ook: In een samenleving met informatiearmoede ga je mensen samenbrengen daar waar informatie is. Scholen, maar ook archieven vallen daar onder en bibliotheken en musea.

Is daarmee meteen alles zonder waarde geworden? Natuurlijk niet. Het is een ontwikkeling, misschien een revolutie, die voortdurend veranderingen veroorzaakt. Met een managementlaag die voor een belangrijk deel niet opgewassen is om met die veranderingen goed om te gaan, ontstaat er wrijving. Spanning tussen de mensen die hard vooruit willen en de mensen, meestal hebben die het voor het zeggen, die verder willen bouwen op de zekerheden zoals die ooit bestonden. Doe mee om dat proces te beïnvloeden zou ik zeggen.

Ik hoor regelmatig een spotje op de radio waar iemand uit de bouwwereld ons probeert wijs te maken dat we in de bouw moeten investeren omdat die sector de motor van de economie is. Die man, en de mensen waar hij voor spreekt, wil terug naar een tijdperk dat inmiddels achter ons ligt. Ronald van den Hoff sprak vorige week ook over de revolutie die zich afspeelt op economisch gebied, vaak ongemerkt, maar die keihard de wereld op z'n kop gaat zetten. Hij refereerde heel mooi aan de leegstand van kantoren en de vraag naar woningen die we blijkbaar niet gematched krijgen. De bouwjongens willen graag meer woningen en meer kantoren bouwen. Maar het slim opnieuw kijken naar wat er al is en dat aanpassen, dat zou een veel meer voor de hand liggende oplossing zijn.
De regels die we tot nu toe gehanteerd hebben, tot dogma's hebben verklaard, gaan langzaam in de weg zitten. Ze frustreren vooruitgang, of misschien beter, ontwikkeling.

Een wereld in transitie. Zoveel is duidelijk. Op een leuke, attractieve en slimme manier vertelt en verbeeldt door Jef Staes.

Relikwie (25): Hout van het kruis van Christus

Jawel! Hoe uniek is dat. Een kruisje dat je kunt openen en waarin zich een stukje was bevindt en blijkbaar een friemeltje van het kruis waar Jezus aan is gekruisigd. Dat friemeltje kan ik niet zien. Geen idee of het er nog in zit of eruit is gevallen. Ik zal nog eens goed gaan kijken.

Een relikwie direct gerelateerd aan de verlosser zelf. Ik heb wel eens horen vertellen dat van al die stukjes kruis in relikwieën er meerder bomen te reconstrueren zijn. Wikipedia zegt dat dat een bewering van Johannes Calvijn was.
Best mogelijk, maar dit is ongetwijfeld voor mijn tantes een belangrijk relikwie geweest. Het kruis, met hout van het kruis, heeft ongetwijfeld onderdeel van een rozenkrans uitgemaakt of ergens anders aan gehangen.

Relikwie (24): mobiel geloof belijden

Het mooie van relikwieën is dat je ze makkelijk met je mee kunt nemen, gespeld op, ingenaaid in kledingstukken of handige verpakkingen voor in de portemonnaie. Daarnaast waren er ook nog andere objecten om je geloof te belijden en aan je christelijke verplichtingen te voldoen. Enkele daarvan zijn ook aan mij overgeleverd.

Zo zijn er de kruisbeelden van een klein formaat. Die konden in ieder geval makkelijk mee en op een hotelkamer geplaatst worden in landen daar een kruisbeeld aan de muur niet gebruikelijk was. Ik heb twee kleine kruisbeelden beiden afkomstig uit Italië. Of ze daar ook aangeschaft zijn, dat weet ik niet. Was het speelgoed? Voor op het speelgoedaltaar waar de zoons priestertje speelden? Ook dat weet ik niet.

Een stuk bekender bij de lezer van dit blog zijn ongetwijfeld de rozenkransen. Ik heb er eentje die gebruikt werd voor het zogenaamde rozenhoedje. Een rozenhoedje bestaat uit 50 Weesgegroetjes en vijf Onzevaders. Onderaan de rozenkrans zitten nog kralen voor drie Weesgegroetjes en twee Onzevaders. Als je een rozenkrans wilde bidden dan bad je drie achtereenvolgende rozenhoedjes.
Er is ook nog een kleine rozenkrans met 30 Weesgegroetjes en drie Onzevaders.

Relikwie (23): Petrus Donders

Natuurlijk ontbreekt de zalige Petrus Donders niet in de verzameling relikwieën die mijn tantes hebben bewaard. Mijn ouders waren ook fanatieke vereerders van Peerke en hebben de zaligverklaring in Rome in 1982 meegemaakt. Ik geloof dat dat de eerste keer was dat ze in een vliegtuig weg gingen.

Van Peerke Donders bezit ik een kleine medaille, een stukje stof met de tekst Ex arca sepulcrali Ven. P. Donders en een papieren houder met hetzelfde opschrift. De tekst zegt dat het gaat om een splinter van de oude doodkist waar Petrus Donders oorspronkelijk in was begraven. Tijdens het proces van zaligverklaring is zijn lichaam opgegraven en onderzocht en vervolgens in een nieuwe kist begraven.

Min vader fietste met mij wel eens naar Peerke Donders op de Heikant in Tilburg. Daar staat zijn geboortehuisje (reconstructie) en een kapel met een kruisweg in een mooi stukje natuur aan de rand van Tilburg. Het is nog steeds ontroerend om in de kapel het wensboek te lezen waar bezoekers hun wensen aan Peerke Donders opschrijven en ook vaak komen bedanken voor de steun en hulp die ze hebben ontvangen. Er is een goed restaurant bij dus een bezoekje is om meerderlei redenen de moeite waard :).

Koken bij La Cuisine Ronde

Na zorgvuldig nadenken kwamen we er gisteren gezamenlijk achter dat het de 8ste keer was sinds 2005 dat we als vriendengroep, mét partners, bijeen kwamen op uitnodiging van Pieter. Hij probeert ons elk jaar weer te vergasten op een bijzondere middag/avond. Dit jaar voerde de reis naar Amsterdam.

We begonnen bij de Hermitage met de tentoonstelling over Van Gogh die daar momentaal staat. Van Gogh is toevallig een klein stukje Tilburger en ik vind veel van zijn schilderijen bijzonder. Niet al zijn werk kan me bekoren. Vooral zijn stadsgezichten vind ik een stuk minder interessant en menig vergezicht is ook niet aan mij besteed. Gisteren liep ik daarom met wisselende belangstelling door de tentoonstelling. Er viel genoeg te genieten hoor, veruit de meeste werken waren zeer de moeite waard. Één van mijn favorieten hing er in volle glorie: de amandelbloesem.

>
Vrij vooraan hing een nieuwe ontdekking die in schoonheid er uit sprong. Het was het schilderij Korenaren (zie foto) uit zijn laatste levensjaar 1890. Het was me niet eerder opgevallen tussen zijn werk. Dit keer zag ik het in al zijn pracht. Hoe Van Gogh met penseel en verf in staat is om die dynamiek in de natuur recht te doen, dat vind ik bijzonder knap. Helaas was er alleen een briefkaart van het schilderij te koop dat absoluut geen recht deed aan de impact die het hoort te maken.

Daarna nog even door het complex gelopen en de historie ervan gesnoven en gelezen. Na een koffie en wat bijpraten gingen we op weg naar de volgende stop aan de Oudezijds Voorburgwal.
Daar in hartje Amsterdam, het alleroudste Amsterdam, bevindt zich La Cuisine Ronde. Een keuken onder een Amsterdams grachtenhuis waar je met een groep je eigen maaltijd kunt koken. Daarna eet je je zelfbereide maal op in de eetkamer van het pand op de begane grond, voor grote ramen die uitkijken op de gracht. Prachtig sfeervol ingericht met o.a. een smaakvol aangeklede tafel.

In het filmpje hieronder zie je hoe wij als groep de keuken in bezit namen en met culinair elan de ingrediënten te lijf gingen om ze te laten doen wat de bedoeling was. Chef Ria en haar assistent Nico grepen hard, maar rechtvaardig, in waar het nodig was. Gastheer Han kon veel vertellen over de geschiedenis van Amsterdam en het stukje waar dit huis stond. Onderhoudend.

In de keuken aangekomen via een ondermaats deurtje en dito trappetje, kregen we eerste een drankje en vervolgens een kookschort met onze naam erop. Het eerste souvenir was binnen! Daarna een korte uitleg, verdelen in groepjes van 2 (of 1) en aan de slag. Behoorlijk gedisciplineerd werd er gewerkt aan de vier gangen die we op tafel moesten krijgen. Hier en daar liep iemand de kantjes er van af, met een glas in de hand, maar over het algemeen zat er een goed tempo in. Het resultaat was er naar.

We hebben vier heerlijke gangen gegeten. Echt heel lekker. Verbazingwekkend hoe je met de juiste begeleiding van alles uit je handen krijgt ewaar je anders alleen met stomme verbazing naar kunt kijken (en van eten). Een buitengewoon aangename middag en avond die tegen 11 uur ten einde liep. We zijn weer op de hoogte van elkaars wel en wee, hebben wat cultuur gesnoven en de inwendige mens op krachten gebracht. Met eigen handen. Mooi toch!

Het woord van de avond was: cointreau. ;)

Relikwie (22): Maria van Jezus Deluil-Martiny

De Francaise is geboren in 1841 in Marseille en is de stichter van de congregatie van de Dochters van het Heilig Hart van Jezus. Ze stichtte die congregatie in Berchem (België). Zij wijden zich aan de aanbidding van het Heilig Sacrament. In 1879 stichtte ze een klooster in haar geboorteplaats Marseille. In de tuin van dat klooster wordt ze op 27 februari 1884 doodgeschoten door een anarchist. In 1989 is zij heilig verklaard.

Ik bezit een opgevouwen stukje papier met een stukje stof (geen idee of dat er nog in zit) en een stukje handwerk met het gedoornde hart wat ook op de homepage van de Nederlandse versie van de website van de congregatie te vinden is.