Esther Verhoef - Erken mij | Minette Walters - De tondeldoos

De maand van het spannende boek beleefde in 2012 de 24ste editie. Ik hoor dat altijd wel voorbij komen in de media, maar besteed er nooit echt aandacht aan. Niet omdat het spannende boek me niet interesseert, maar omdat ik "de week van ..." een beetje uitgemolken marketingconcept vind. Net als "Hat jaar van ..." of "De dag van ...". Boeit me niet zo. Allemaal heel valide thema's die er aan de orde komen, tenminste... Iemand liet me laatst kennis maken met De Dag Van Het Naakt Tuinieren. Dan staakt mijn acceptatievermogen. Ieder zijn meug, maar het is tijd voor een nieuw marketingconcept lijkt me zo.

Spannende boeken lees ik graag. Wie mijn blog regelmatig leest zal dat niet ontgaan zijn. De week van het spannende boek levert ook een speciaal boekje op net als het traditionele boekenweekgeschenk. Dat boekje krijg je gratis bij aankoop van een bepaald bedrag aan (al dan niet spannende) boeken. Ik heb er nu een tweetal gelezen. Lekker dun, fijn voor het slapen gaan.

Erken mij (2009) van Esther Verhoef is een goed verhaal dat gaat over een patiënte van een psycholoog die met haar psych een weekendje naar Parijs gaat. Het is een turbulent weekend dat eindigt in de ultieme genezing van de vrouw in kwestie. Niet helemaal volgens de mores van de psychologie maar wel effectief. De boeken van Esther Verhoef zijn tot nu toe allemaal de moeite van het lezen meer dan waard. Leuk detail: ze is leerling geweest op de school waar L. rector is.

De Tondeldoos (1999) van Minette Walters was van en heel ander kaliber. Ik was er niet van onder de indruk. Het begon goed en ik was wel meteen gepakt maar daarna kabbelde het verhaal teveel voort. Hoewel de schrijfster poogt het door een voortdurende wisseling van tijdstip van handeling interessant te houden is het resultaat teleurstellend. Ik heb er ronduit een hekel aan als in het laatste hoofdstuk de oplossing uit een hoek komt die op geen enkele manier in het verhaal zit verweven. Als een soort van Deus Ex Machina zijn de feiten zo anders dan je gelezen hebt dat ik er een buitengewoon onbevredigd gevoel aan overhoudt. Minette Walters komt niet in de doos met boeken terecht die elke zomer meegaat op vakantie.

Tom Lanoye - Heldere hemel

Het boekenweekgeschenk van 2012 is geschreven door Tom Lanoye. Van hem las ik eerder het fenomenale boek Sprakeloos. Mijn verwachtingen waren dan ook hoog gespannen. Maar dit boek, natuurlijk niet te vergelijken met een volwaardige roman, viel me tegen in vergelijking met dat andere werk.
De gebeurtenis, die op mij indertijd blijkbaar weinig indruk maakte want ik kan het me nauwelijks herinneren, blijft wel bijzonder. Het verhaal dat er bij verzonnen is, dat is weinig origineel en ook niet sterk uitgewerkt.

Mijn mening wijkt nogal af van de kenners die allerlei lijnen en parallelen zien lopen en ontstaan die de verschillende gebeurtenissen, los van de inpact van de crash, met elkaar verbindt. Als dat allemaal zo bedoeld is, dan vind ik dat vergeacoht en kon ik dat bij het lezen van het boekje allemaal niet herkennen.

Weer een boekenweekgeschenk ik de kast. De rij groeit, de kwaliteit wisselt.

Zie ook de blogpost van Ingmar over dit boek.

Dat gaat naar Den Bosch toe

Voor de zesde keer liepen we op 13 mei jl. naar 's-Hertogenbosch en we houden daarmee een eeuwenoude traditie in stand. Het op bedevaart gaan is zo'n beetje net zo oud als de katholieke kerk. Onze Lieve Vrouw van Den Bosch is ons doel. Nou ja, zo serieus zijn we niet bij het geloof betrokken dat we daar werkelijk warm voor lopen. We vinden het leuk om samen de afstand te overbruggen en elk jaar groeit de motivatie om toch ook de terugreis te voet af te gaan leggen. Dan moeten we wel vroeger vertrekken om niet diep in de middag terug te keren.

Het was prachtig 's morgens vroeg met de damp die van het water opsteeg door de werking van de vroege zon. Beetje mystiek hoort bij een bedevaart!

Deze keer vertrokken we iets na 7 uur vanuit Oisterwijk. Dat betekent wel verder lopen dan bij het vertrek vanuit Udenhout, maar dat maakt uiteindelijk niet zoveel uit. We hebben ondertussen routine, zeker Joost en Petra die hardlopen over langere afstanden niet schuwen. Met de conditie zit het wel snor!
De aankomst in het Bossche Broek is altijd geruststellend. De te overbuggen afstand is dan te overzien en bovendien zien we dan het doel van de bedevaart opdoemen. Er moet dan nog wel even stevig doorgelopen worden, maar het leverde allemaal geen problemen op. Dit keer namen we het handpontje over de Dommel. Leuk om jezelf over het water naar de overkant te ratelen.


We kwamen iets na elven in Den Bosch aan. Het weer was nog steeds prachtig maar net iets te koud om op het terras te zitten. Bovendien was er niet zoveel plaats dus gingen we naar binnen om de traditionele chocoladebol van bakker De Groot te verorberen. Joost en ik zijn nog de enige twee die dat doen. De dames vinden um te groot. Die traditie gaat dus verloren!

Na de chocoladebol even bij ons Marie langs. Het was niet heel druk in de kerk, niet zoals ik me van de vorige jaren herinnerde. Wel nog even een paar gilden de vendelgroet zien brengen aan Maria in de kerk.

Bij gebrek aan een OV-chipkaart moeten we met de trein naar Tilburg en dan naar Oisterwijk. Treinkaartjes kun je nog gewoon kopen op de stations. De treinreis verliep voorspoedig. Op het station van Tilburg hebben we bij Breexz nog wat gedronken en daarna de trein naar Oisterwijk genomen. De traditie wil dat we daar dan nog gaan lunchen maar dat kwam er dit keer niet van. Het was al wat later en we hebben nog wel genoten bij Het Genieten aan de Lind. Daarna teruglopen naar de auto en naar Udenhout. Daar gaan de schoenen uit en kunnen de voeten even lekker uitdijen en dampen.

De volgende dag geen centje pijn!

Vaarwel Grepolis

Op 21 augustus 2011 ben ik begonnen met het spelen op het online spel Grepolis. Het is een zogenaamd MMO game: Massively Multiplayer Online Game. Hoe massive, dat weet ik niet. Ik ben er gewoon mee begonnen omdat het zich in de Griekse, dus historische, wereld afspeelde en omdat ik herhaaldelijk online reclame tegenkwam over dat spel.

Het begon erg rustig. Het spel bestaat namelijk vooral uit veel wachten tot gebouwen, soldaten, boten e.d. klaar zijn. Dat kan oplopen tot 10 uur per gebouw. Dus in het begin verken je wat. Je start op een eiland, meestal met een aantal andere beginnelingen. Een groot deel probeert het even en haakt dan af. Rondkijkend op de hulppagina's zag ik dat je wel kon uitbreiden, meerdere steden kon hebben, door overname (oorlog dus) of kolonisatie. Één extra stad kreeg je voor niets. Elke volgende stad moest je verdienen door oorlog te voeren met anderen en zo punten te verzamelen.

Dit spel gaat vooral over online samenwerken. De meeste spelers kennen elkaar niet. Er zijn ook clubs die elkaar van andere spellen kennen en zo van spel naar spel hoppen. Je begint anoniem en alleen aan het spel. Ik vind dat altijd heel prettig. Niet teveel interactie, vooral ook omdat dat veel tijd kost.

Als je groeit en je krijgt er nog een tweede stad bij wordt je interessant voor de agressievere spelers. Die willen winnen. Ik wilde vooral ontdekken hoe ik rustig aan verder kon komen, zonder al te veel agressie en veroveringsdrang. Maar met die mentaliteit win je geen spellen met anderen. Die anderen laten je namelijk niet met rust. Je wordt een bedreiging aan de ene kant en een aantrekkelijke prooi aan de andere kant. Hoe dan ook: er gaan (online) klappen vallen. Eerst krijg je verzoeken van allianties om je bij hen aan te sluiten. Daar had ik aanvankelijk geen zin in. Ik wilde lekker blijven rommelen in mijn eigen wereldje.

Zo kwam ik in aanraking met speler WolfHowl die mij berichtjes ging sturen. Onschuldig. Tot hij ineens de aanval koos. Ik was nergens op voorbereid. Een aanval is meestal een reis van eiland naar eiland en duurt minimaal een paar uur, dus als je het tijdig merkt kun je er wat aan doen. Maar ik had geen idee. Bovendien was ik niet de hele tijd online, dus de aanvallen waren al geweest voor ik er erg in had. Hij was lid van een alliantie en ik kreeg vervolgens aanvallen van een ander lid op mijn dak. Het zag er naar uit dat ik snel uitgespeeld zou zijn. Maar een wijze les die ik ooit in mijn oren heb geknoopt: If you can't beat them, join them! Dus ik werd lid van de alliantie Odyssee.

Lid zijn van een alliantie brengt verplichtingen met zich mee. Die kunnen nogal variëren, maar regelmatig online zijn en elkaar helpen bij aanval en verdediging is wel een basisvoorwaarde. Een alliantie wordt geleid door een Senaat van een mannetje of zes. Ieder met eigen taken. Ik ben geen lid van de senaat geweest, nogmaals, ik heb beperkte tijd!, maar ik heb hun werk wel waargenomen. Dat bestond voor een groot deel uit diplomatie en spionage. En communicatie. Via forum en rondschrijven. Het is een wonderlijke wereld.

In mijn alliantie was ik de oudste. Er was nog een 50tiger, nog een paar 40tigers, maar de meeste waren tussen de 20 en 40. Een enkeling was nog tiener. De jongste die ik ben tegengekomen was 11. Grappig: dat maakt helemaal niets uit. Je hebt geen idee wie de ander is en dat doet er ook helemaal niet toe, als die je maar helpt of tijdig informeert. De senaatsleden, daar had je het vaakst contact mee. Logisch.

Binnen een alliantie gelden scherpe regels. Althans in die waar ik lid van was. Als je te vaak tegen de regels inging dan kwam je op de zwarte lijst en werd je overgenomen. Je steden werden aangevallen en je kreeg geen ondersteuning meer. Als je stopte was dat hetzelfde. Voor een alliantie is het van belang dat de steden in bezit blijven en niet in vreemde handen overgaan. Dat verzwakt je positie. Zo groeide ik lekker door.

De diplomatie leidde er toe dat allianties gingen fuseren. Zo kon je als alliantie groeien en sterker worden in de verschillende oceanen waar je steden en spelers had. Ik had het geluk bij een heel goede groep spelers te zitten die er in slaagden om uiteindelijk de 3de alliantie van de verschillende oceanen te worden door fusies. Door gezamenlijke acties tegen verklaarde vijanden die soms dagenlang duurden konden we uiteindelijk de grootste alliantie worden.

Dat was belangrijk omdat het spel uiteidelijk een eindfase kreeg in de vorm van acht wereldwonderen. Als je als alliantie een eiland helemaal bezat, dwz alle 20 steden waren in bezit van leden van één alliantie, dan kon je daar een wereldwonder gaan bouwen. Eerlijk is eerlijk: iets saaiers bestaat niet. Het is een race om zo snel mogelijk grondstoffen op een bepaald eiland te krijgen. Als je vier wereldwonderen in bezit hebt als alliantie dan heb je gewonnen. Het duurde een week of twee om zo'n wonder te voltooien.

Inmiddels was ik doorgedrongen tot de 100 beste spelers van de wereld waarin ik opereerde: Kappa. Ik was baas van 57 steden en mijn bijdrage in de grondstoffen aanvoer en het in bezit krijgen en houden van die steden was belangrijk. Maar het bijhouden van alle produktie en bewegingen kostte wel veel tijd.

Uiteindelijk hebben we gewonnen. De alliantie Crusaders kreeg vier wereldwonderen in handen en daarmee waren we glorieus winnaar. Een mooi moment om mijn steden aan anderen over te dragen en er mee te stoppen. Over een week leg ik de pannen erop. Tot die tijd help ik mijn alliantiegenoten om steden van me over te nemen en daarna vallen ze ten prooi aan iedereen die een spookstad wil veroveren.

Het was leuk om te doen, verslavend ook in zekere zin, maar nu is er weer tijd om andere dingen te doen!